nieuwtjes uit het dagelijkse leven van karel en marleen, cleo, mieke en basje, vasco en kiki, alaska en rèveuse, fleur en titus en de zovele schapen, konijnen, kippen, vissen... in 'la douce france' Le Ran-La Salvetat-Peyralès
27-06-2007
La Garrigue d'Yserttout
Onze vrienden Willy en Geert verbleven twee weken in Le Cassan, waar ze hun huis een beetje presentabel wilden maken. Wij gingen hen enkele dagen helpen, het regende aan een stuk door, modder en stof vormden het decor van ons kuisoptreden. Het resultaat was de moeite, Geert installeerde een volledig ingerichte keuken en kon weer aan de slag met lekkere hapjes maken.
Willy is terug aan het werk in Leuven, en terwijl hij soms ambetante reizigers met de bus vervoert droomt en fantaseert hij van zijn huizeke in de Aveyron.
Resultaat hiervan zette hij op papier:
Later, in de verre toekomst, zullen geschiedkundigen zich afvragen waar de naam La Garrigue d'Yserttout vandaan komt? Na veel opzoekwerk en opgravingen zal men misschien uitkomen op: la Comtesse Marilyne de la Garrigue d'Yserttout, getrouwd met een zekere Mc Charles, een schaapsherder van Schotse afkomst.
Terwijl alles zo eenvoudig is.
Onze linkerbuur in Le Cassan gaat binnen drie jaar op pensioen. Wegens kind noch kraai om de dagen mee door te brengen, en dan ook geen koeien en kalveren meer, zal boer Roger zijn huis verbouwen voor toeristen, met terras, zwembad en zicht op de vallei. Onze rechterbuur, Christian, is nog jonger en heeft wel nog een boerderij met twee tractoren en koeien en kalveren en bijhorende beesten. Daartussenin wonen wij en we hopen tegen die tijd een soort minirestaurant, of traiteurdienst, of afhaaldienst gerealiseerd te hebben.
Roger logeert de buitenlanders, wij geven ze te eten en Christian wordt toeristisch ingeschakeld voor het leven zoals het is op een boerderij in de Aveyron. Prachtige vooruitzichten.
We tonen de toeristen, dus stadsmensen die vlees alleen maar kennen van de supermarkt, de schoonheid van de echte koeien, les Charolais. Ze mogen mee naar de stal waar de koeien gemolken worden. Dat die koeien alleen maar dienen om kalveren groot te brengen en niet meer gemolken worden lossen we wel op. We gieten vooraf een paar liter melk van de Aldi in een emmer en vinden nog wel een koe die een paar drupjes melk uit haar uier laat persen terwijl we ondertussen de aandacht deskundig afleiden naar een te vroeg geboren kalfje dat in de couveuse ligt. Mits een kleine financiële bijdrage is dat te regelen met boer Christian, die geeft zijn kleinste kalf een lichte verdoving en legt het in een kist onder zo'n rode lamp, waardoor het voor die stadspreuten helemaal echt lijkt. Heeft het kalfje al een naam? En hoe noemde gij, kindeke? Het kalfje wordt ter plekke Ashleena gedoopt, tranen bij de moeder, de vader haalt zijn chequeboek boven en reserveert voor een volgende vakantie en Ashleena-tje mag nog een uurtje bij het kalfje blijven.
En komt Ashleena-tje met haar familie onverhoopt het jaar erop terug? Tja, het kalfje ligt dan in de diepvries, want kalfjes zijn op hun best als ze tien maanden oud zijn, maar weet ge wat Ashleena-tje? Vanavond serveren we in ons restaurant 'Yserttout' het malste stukje vlees voor u, lekker seignant, of hebt ge het liever iets meer doorbakken?
Voor geïnteresseerden: Ashleena is een Engelse meisjesvoornaam en betekent: vlakte van olijfbomen. Wat cultuur is altijd meegenomen.
Het mooiste, Bokrijk op zijn best, bewaren we voor de laatste dag. Daarvoor hebben we Karel in gehuurd, met zijn voltallige kudde schapen.
We zitten op het terras, de toeristen zijn wat droevig, het einde van een schitterende vakantie nadert. Ashleena-tje gaat nog een laatste huilende blik op het kalfje werpen en de aperitief is op kosten van het huis. Geen lokaal fris landwijntje deze keer, nee, wijn met bubbels, een Blanquette de Limoux, de week ervoor in promotie in de Aldi.
Maar kijk, maar mensen kijk dan toch, look who's there, wie komt daar in de verte afgestapt? Horen we daar in de vallei geen schapen blaten? Dat moet de schot Mc' Charles zijn, zelfs van ver herkennen we zijn wilde haardos, herkennen we zijn typische stap in zijn iets te grote botten.
Welk een ongelooflijk toeval, welk een hemels geluk dat onze toeristen dit nog mogen meemaken. Kan een vakantie een beter einde kennen? Absoluut moet de schaapsherder mee aan tafel, we dringen aan, we zetten een bord bij, een extra fles wordt ontkurkt en vader toerist betaalt. De bezwete Mc' Charles gaat zich wassen aan de bron, meneer kijkt jaloers naar de bruine, gespierde torso van de herder, en met aah's en ooh's onderdrukt madame nog net een orgastisch kreuntje. Wie weerhoudt mij ervan dat ik op dit prachtige moment denk aan de schitterende volzin van de Vlaamse schrijver Dimitri Verhulst:Haar pruim is nat en 't regent niet.
En terwijl het sap van een schapenbout van zijn kin afdruipt vertelt de herder met zijn typisch Engels accent over zijn hard bestaan, over de eenzaamheid en hoe hij de lange uren vult met schilderen, zijn grote passie, een kunst die hij in zijn jonge jaren in Schotland van zijn moeder geleerd heeft. Ik hoop bij God dat die toeristen geen vragen zullen stellen, want Karel schildert geen landschappen of schapen, Karel schildert alleen maar blote madammen! En in de vallei tussen Le Ran en Le Cassan zijn die eerder zeldzaam.
Gewoontegetrouw komt op zaterdagnamiddag ook Marleen, Marilyne van de Garrique, met haar Solex een mand verse groenten brengen. Uit eigen tuin en onbespoten. Wie ziet ze daar, tot haar grote vreugde terug? Mc' Charles, de herder. Ze kijken elkaar aan en men voelt het aan het trillen van de zon op deze bloedhete namiddag: er is hier iets schoons op komst. Zou het kunnen dat tussen deze tere dame, in haar vroeger leven professor geschiedenis in het verre Vlaanderen, en deze ruwe bolster met zijn voorliefde voor schapen en blote madammen, een passie ontstaat, waar zelfs de Amerikaanse toeristen in hun beste feuilletons niet kunnen van dromen?
Dat, beste lezers van Marleens nieuwsbrief, verneem je in een volgende aflevering.
Dit verhaal was de kers op de taart!!
Tot de volgende maand.
Karel en Marleen
Fête de la musique
Sinds 1982 wordt er elk jaar tijdens de maand juni in heel Frankrijk la fête de la musique gevierd (een initiatief van minister van cultuur Jaques Lang). In onze streek wordt dat feest une fête itinéraire: gezien de afstanden tussen de verschillende deelgemeenten rijdt een bus van het ene naar het andere muzikale optreden.
En zoals het hier de gewoonte is wordt er bij elk feest goed gegeten en gedronken.
Onze wandelclub werd gevraagd het slotfeest te organiseren in de feestzaal van La Salvetat-Peyralès. Tijdens enkele chaotische vergaderingen (van vergadertechnieken hebben ze hier nog nooit gehoord!) werd het werk verdeeld.
Om in de stijl te blijven van het salsaorkest Son Montuno, dat die avond zou optreden, opteerden we voor een aangepast menu: sangria, guacamole, chile con carne en tortillias.
Een gewaagd project want de doorsnee dorpeling heeft nog nooit een avocado geproefd, en staat sceptisch tegenover elk vreemd klinkend gerecht, dat al op voorhand als te pikant wordt beoordeeld.
Maar het werd een succes. Meer dan 250 maaltijden werden geserveerd. De drank vloeide rijkelijk, het salsaorkest zette zelfs de meest stijve hark (onze veearts) aan het dansen.
De samenwerking tussen les marcheurs de Peyrolles was schitterend, met een twintigtal vrijwilligers werd het eten klaargemaakt, de schotels geserveerd, de tafels afgeruimd, de afwas gedaan, de keuken opgeruimd, drank in de bar bediend,
Een teek op de rug (opgescharreld in het bos bij de zoektocht naar girolles), die Karel maar gedeeltelijk kon verwijderen verplichtte me naar de dokter te gaan. De poten en de kop werden met veel geduld en in stukjes uitgepeuterd. Docteur Saint Michel schreef me antibiotica voor en van de gelegenheid maakte ik gebruik om een middeltje te vragen tegen de pijnlijke artrose-duim. KETUM, een onschuldig uitziende zalf werd uitgewreven op de pijnlijke plek.
Altijd de bijschriften lezen van medicatie, in de toekomst zal ik dat nooit meer vergeten!
KETUM is un médicament photosensibilisant : de UV stralen van de zon werken in op de medicatie en veroorzaken een allergische reactie.
Effets indésirables: exceptionellement réactions à type deczema bulleux (een soort melaatsheid) pouvant être graves et pouvant sétendre ou se généraliser secondairement
Ondertussen zie ik nog steeds af van die effets indésirables : een rode gezwollen hand vol met kleine boebeltjes; een branderig gevoel en heel veel jeuk. Het werd zo erg dat ik opnieuw naar de dokter moest. Terug twee nieuwe zalven, deze keer tegen brandwonden van de tweede graad. De apothekeres raadde me na het zien van mijn hand aan naar Monsieur Natte te gaan, een guérisseur, qui a le secret.
Meer uit nieuwsgierigheid dan uit geloof in de medische krachten van een guérisseur liet ik me behandelen door Alain Natte. Toen hij kind was kreeg hij le don (= de gave). Na een kruisteken hield hij mijn rode hand gedurende een 5tal minuten vast en prevelde onverstaanbare zinnen. Daarna gooide hij le feu van zich af en waste zijn handen. Binnen het kwartier moest ik me beter voelen, zei hij. Ik gaf hem 10 euro voor de moeite en wachtte op het mirakel. Het brandende gevoel verminderde een beetje ( enfin, ik denk dat toch) maar de jeuk blijft me tot op heden het leven onaangenaam maken.
Dagelijkse arbeid.
Het werk in ons vernieuwde huis ligt stil. Wij zijn erg tevreden met de grote gecreëerde ruimte, er zijn nog heel wat klussen te klaren maar die stellen we uit tot na de zomermaanden. Het werk buiten is nu prioritair.
Karel plaatste een nieuwe afsluiting in de schapenstal
Karel scheerde samen met Paul en Francis de schapen
Karel vernieuwde het houtwerk van de tuinbank
Karel plaatste een nieuwe zonnedouche
Karel zaagde en kliefde 20stère hout
Karel controleerde elke dag de aardappelplanten op coloradokevers die geen genade kregen tussen zijn vingers.
Karel kluste voor Paul Marty, voor de Engelse buren
Karel is een werkbeest
En ik
Werkte in de tuin,
Verzorgde de dieren,
Maakte vlierbloesemdrank (ondertussen doet het recept de ronde in La Salvetat)
Verwende de gasten, verwende Karel
Een door le meteo aangekondigde droge periode van vijf dagen was het startsein voor de boeren om grasland te maaien en te hooien. Ons weiland van 2 ha op Puech Poulit waar de klaver weelderig hoog stond, kwam ook aan de beurt: Paul maaide, keerde twee dagen het gemaaide gras en toen op zondag 24 juni om 16 zouden we het hooi binnenvoeren. Vrienden werden opgetrommeld.
De weergoden waren ons niet gunstig gezind. Om 14u begon het te onweren met hevige regens en zelfs hagel. Foutu le foin! Geen enkele baal hooi werd gebonden, niet bij ons, niet bij Pierre-Yves, onze buur, niet bij Paul, niet bij Francis.
Nu maar wachten op zon en warmte om opnieuw te beginnen. Maar we vrezen een beetje dat de mooie klaver verloren is voor de schapen, de buien blijven komen.
Misschien kunnen we er compost van maken. Wie geeft ons goede raad??
26-06-2007
een uitzonderlijke maand!
Volgens mijn weersnotities van de voorbije jaren zou het deze maand heet en droog moeten zijn.
Geen enkele anticycloon kon zich handhaven boven Le Ran, we bleven heel de maand rond 950 hectopascal hangen, het bleef nooit langer dan enkele dagen droog.
En dat heeft natuurlijk invloed op mens en natuur.
Alles staat weelderig groen, het gras moet elke week tussen de buien door afgereden worden. In de groentetuin staan de selder en de kolen prachtig, de zuiderse vruchten (meloenen, aubergines, paprika, courgettes) hebben het iets moeilijker om zich te handhaven; zo een nattigheid aan hun voeten zijn ze niet gewoon!
Een rondje door de groentetuin levert een 5cm dikke modderlaag aan je zolen
In het bos doen de regen en de warme temperaturen de girolles (= cantharellen) uit de grond schieten.
En de mensen zagen en klagen, dit jaar omdat het te nat is, andere jaren omdat het te droog was.
Weerspreuken worden overal bovengehaald, de cyclus van de maan wordt nauwkeurig gevolgd.
s il pleut au Saint Médard (8 juni) et que le Saint Barnabé ( 11 juni) ne lui coupe le pied, il pleut quarante jours plus tard
Pluie de Saint Aurélien (16 juni), belle avoine et mauvais foin
Pluie dorage au Saint Sylvère (20 juni) cest beaucoup de vin dans le verre
En juin la pluie est loin, et sil pleut, chaque goutte est comme un coup de poing
Wij schikken ons naar het weer, nemen zoals het is .
Op het moment van dit schrijven is het buiten 12°C (9u) , we hebben de inbouwkachel aangestoken, het is lekker warm binnen.
27-05-2007
Onze dieren
Minder goed nieuws: DE ziekte heeft onze konijnenfamilie geteisterd. Moeder Marie en 10 jongen zijn gestorven. Een aantal jongen zijn waarschijnlijk door een van de vele wilde katten verorberd,ze ontsnapten tijdens ons verblijf in Marokko. Ook bij de familie Marty waren er heel wat sterftes. Even wachten en dan kan het kweken opnieuw beginnen.
Onze gepensioneerde kip die haar laatste jaren bij ons mocht doorbrengen is gestorven. Ze kon bijna niet meer lopen en is stilletjes heengegaan.
Er is nog een lammetje geboren.
Fleur, onze ezelin, is op 26 mei bevallen van een mooi ezelsjong, een mannetje TITUSgenaamd.
André, collega technische vakken in het K.A Landen en zijn vriendin Arlette, beiden gepensioneerd en een stuk in de 60, kwamen hier hun vakantie doorbrengen. Zelden hebben we zo een sportieve mensen over de vloer gehad. Geen enkele wandeling was hun te zwaar, ze waagden het zelfs twee wandelingen te combineren zodat ze meer dan 20km in de benen hadden en dat is geen lachertje in le pays des 100 vallées.
Dank zij Arlette begon ik na meer dan één jaar opnieuw te joggen, wij liepen samen om de twee dagen een afstand van 5km .
Het was een gezellige tijd samen en we kunnen hen zeker binnen enkele jaren terug verwachten.
De huisbewaarders
Willy en Geert vervingen ons hier de eerste week van onze vakantie. Wel spijtig dat het weer niet zo meeviel, de opruimwerken in hun huis ysertout in Lescure Jaoul hebben een aanvang genomen Het nieuwe dak in lauzes(natuursteen) mag gezien worden!
Mijn mama, zussen Ingrid en Bieke en schoonzus Lokke verbleven hier de tweede week. De laatste dag van hun verblijf konden wij nog genieten van hun aanwezigheid en de verhalen over de zoektocht naar de waterkraan op Puech Poulit, over exhibitionistische praktijken bij het overschrijden van een prikkeldraad, over het zoekraken van de juiste weg naar Le Ran en de daarmee gepaard gaande schaterpartijen waren het bewijs van een geslaagd verblijf.
Bedankt allemaal voor de goede zorgen en de inzet.
26-05-2007
onze jaarlijkse vakantie
Wij namen deze maand onze jaarlijkse vakantie. We reisden met onze vrienden Karel Lamont en Katrie Dierckx uit Bertem naar Marokko.Zij zouden onze gids zijn, zij doorkruisten reeds het zuiden van het land. Wij huurden een auto (Dacia Logan, made in Roemenië), legden ongeveer 2000km af.
Onze reisroute:
Marrakech
De Tizi-n-Tichka-route, stop in Taddert, bezoek aan de kasba in Telouet, Tamtakht , Aït-Benhaddou (bezoek aan ksar)
Ouarzazate, bezoek aan kasba van Taourirt
Vallei van de Dadès, Skoura, El-Keela MGouna, Boumalne-du Dadès
Tweedaagse voettocht door de Vallée des Roses (van Tourbist tot Bou Thrarar en terug)
Ouarzazate, Agdz, Tamnougalt (bezoek aan de kasba)
Vallei van de Drâa: Tamegroute,Zagora, Mhamid
Tweedaagse tocht met 4x4 door de Sahara tot aan de duinen van Chigaga
Terug naar Ouarzazate, Tazenakht (centrum van tapijtenhandel), Taliouine (safraan)
Taroudant, Agadir, Tagazout, Essaouira
Essaouira, Marrakech
Enkele reisimpressies:
MARRAKECH: ook wel de rode parel van Marokko genoemd, is een super drukke stad. Voetgangers, autos, karren getrokken door ezels, motorfietsen alles wemelt door mekaar. Een drukke weg oversteken is een risico voor je leven, verkeerslichten, zebrapaden zijn wel aanwezig maar worden meestal genegeerd.
Mannen zitten op hun hurken tegen een muur gewoon wat rond te kijken, of kletsen bij een glaasje muntthee op een van de vele terrasjes, uitsluitend voor mannelijk publiek bestemd, of prijzen hun koopwaar aan in de souk.
Weinig vrouwen op straat, de meesten gesluierd, schichtig en snel. Enkele vrouwen zitten op de grond en schikken en herschikken de hele dag enkele tomaten, pepers of rode ajuin in stapeltjes van drie. Zouden ze wat verkopen?
De Koutoubia, een Spaans-Moorse minaret torent al 8 eeuwen lang boven de stad uit, het dak van de talrijke kleinere moskeeën zijn een ideale verblijfplaats voor de ooievaars; de drukte van de stad stoort hen niet om hun paarritueel op te voeren.
Het Djemaa-el-Fna plein, het beroemdste plein van Afrika (zegt men) lijkt ons wat te commercieel. De slangenbezweerders, de waterverkopers, de verkopers van vers geperst appelsiensap je kan er niet naar kijken, laat staan een fotootje nemen of je hebt ze aan je been!
s Avonds verandert het plein in één groot restaurant; schreeuwerige obers prijzen hun eetkraampje aan als het beste. Wij aten in eettent nr 25, in de rook en de geur van geroosterd vlees en geroosterde vis. We aten goed, het was lekker de gekookte schapenkoppen lieten we graag aan andere hongerigen.
De KASBAS zijn typische gebouwen vooral in het Zuiden van Marokko. Bijna iedere nederzetting heeft zijn eigen kasba. Het is een onderdeel van de medina (dorp-stad) en wordt gekenmerkt door zijn hoge muren die uit leem vermengd met stro zijn opgetrokken. Vroeger woonde er het dorpshoofd. Momenteel zijn de meeste kasbas niet meer bewoond, ze geven een verwaarloosde indruk, de lemen muren brokkelen af. Er is geen geld voor restauratie.
Wij bezochten de kasba van Telouet; hier woonde in het begin van de 20ste eeuw de pasja van Marrakech (El-Hadj Thami). Hij liet er nog een paleis bijbouwen, waarvan de feestzalen nog intact zijn gebleven: marmeren vloeren, mozaïeken en stucwerk, cederhouten en beschilderde zolderingen.
Wij wandelden van Tamdakht naar de ksar Aït Benhaddou langs een brede rivierbedding waarin zeer weinig water staat, langs kleine percelen graan (hooguit enkele vierkante meters groot),langs irrigatiekanaaltjes. Enkele mannen werken aan de bouw van een betonnen irrigatiekanaal. Alles wordt met de hand gedaan, het uitgraven, het bekisten, het maken van de cement Het is de eerste keer dat we mannen zien werken!
Het indrukwekkende dorp met huizen van rode aarde, de hoge torens van de kasba doemen op aan de overkant van de rivier, die we te voet doorwaden. Voor ons geen ezels die ons aangeprezen worden voor een zacht prijsje. Die laten we voor de dikke madammen van de toeristenbus die net aangekomen is.
Deze ksar staat op de lijst van werelderfgoed maar het dorp verbrokkelt met de dag. Er wonen nog heel wat berbergezinnen die proberen met het geld van de toeristen hier en daar wat herstelwerken uit te voeren.
Taourirt is een dorpje ( een ksar) dat in de 13de eeuw werd gesticht aan de hoge oevers van de Ouarzazate , de rivier waarin de bergstromen van de Hoge Atlas samenvloeien. Hier passeerden de karavanen die van Marrakech naar de Sahara trokken.
In 1920 bouwde de pasja van Marrakech (El-Glaoui) op de overblijfselen van de oude ksar een monumentale kasba, een vesting met hoge gevels met kantelen, een doolhof van vertrekken, mooi gerestaureerd. Een wandeling door de straatjes van het dorp waar nog ongeveer 200 gezinnen wonen is een confrontatie met het dagelijkse leven van de berbers. Spijtig dat het toerisme de kinderen tot kleine bedelaars heeft gemaakt. Stylo, bonbon, dirham zijn de drie woorden die ze tot elke toerist richten. Het geeft ons altijd een slecht gevoel die kinderen te negeren.
Tamnougalt: hier begint de vallei van de Drâa, een langgerekte vruchtbare enclave begroeid met citroen- en olijfbomen en palmen die doorbuigen onder het gewicht van de dadels. De Drâa is de langste rivier van Marokko, hij ontspringt in het Atlasgebergte en mondt uit in de Atlantische Oceaan.
In Tamnougalt werden we door Najib in de 17de eeuwse kasba en het omliggende dorp gegidst. Heel wat vertrekken in deze kasba zijn gerestaureerd en opnieuw in gebruik Een wirwar van trappen, gangetjes moesten de vrouwen de mogelijkheid geven hun gang te gaan zonder mannen te ontmoeten! Katrie en ik hadden zelfs het voorrecht een kijkje te nemen in de pas gerestaureerde hammam, die op dat ogenblik open was voor vrouwen en kinderen.
Wij logeerden tweemaal in een kasba: eenmaal in een gerestaureerde kasba waar Hassan (gediplomeerde universitair in franse literatuur) ons zeer vriendelijk ontving, de avond met ons deelde, en een gesprek met ons durfde aangaan over de islam. Wat keek hij op toen hij hoorde dat wij in geen enkele god geloofden! Een tweede maal in een volledig nieuwe kasba,nog maar onlangs geopend door Sylvie (uit Nantes) en Nasser (Marokkaan). Een prachtig hotel, met zeer veel smaak ingericht.
TWEEDAAGSE VOETTOCHT DOOR DE ROZENVALLEI:
In ons hotel te Boumalne-du-Dadès contacteerden we Brahim, die ons wilde gidsen door de Vallée des Roses. Een zeer tengere jonge man van 31 jaar met het uitzicht van een oud manneke kwam amper aan de schouder van Karel; hij werd onze vriend.
Vanuit Tourbist vertrokken we voor een stevige wandeling langs de rivier MGoun richting Bou Thrarar. In de smalle groene oase langs de rivier staat het magere graan te rijpen, hagen rozen in volle bloei omzomen de percelen, het gezang van de nachtegalen begeleidt ons, het is lekker fris tussen al dat groen. We doorkruisen enkele nederzettingen die volledig geïsoleerd weggedoken liggen tussen de bruine rotsformaties. Hier kan geen auto komen. We doorwaden regelmatig de rivier om op begaanbare paden te blijven.
In Bou Thrarar , het eindpunt van onze wandeling, worden we ontvangen door de bevriende familie van Brahim: muntthee drinken, even uitrusten, en tenslotte een avondwandeling door het dorp naar een hogergelegen plateau waar we de zonsondergang afwachten. Brahim haalt er fotos boven van zijn vriendin, de Zwitserse Annick(?), die hij vier dagen begeleidde en waar hij smoorverliefd op is.
Op de terugweg naar ons gastgezin kunnen we het leven in een dorp bij ondergaande zon en de daarmee gepaard gaande koelte observeren: vrouwen plukken het onkruid tussen het graan en bundelen het samen in een enorme blauwe zak die ze op hun rug naar huis dragen voor het vee dat binnen op stal staat; we voelen de enorme solidariteit die tussen de vrouwen heerst, zij doen de meeste dagelijkse karweien samen. De mannen zoals overal in Marokko staan te kletsen, de toeristen te begapen.
In de gastenkamer wordt het lang wachten op de reuze-couscous door onze gastvrouw klaargemaakt. Katrie en ik hebben weer eens het voorrecht de keuken (kleine berookte ruimte, aangestampte aarde, een oven zonder schouw) te mogen betreden. Dit is het domein van de vrouwen, mannen niet toegelaten. Dochter bakt vers brood, moeder is onze couscous aan het bereiden.
Mooie momenten, temidden van de berberbevolking, primitief leven, een leven verbonden met de natuur, verbonden met mekaar, enorm gastvrij, vriendelijk, nog niet aangetast door de bedelpraktijken van in de toeristische centra.
WOESTIJNTOCHT DOOR DE SAHARA
Vanaf Zagora wordt het landschap alsmaar zandiger. Hier en daar stuift het zand in een kleine windhoos de hoogte in. Mhamid is echt het einde van Marokko, hier begint de woestijn, hier staat het leven stil, hier kan je enkel overleven. Onze chauffeur Moubarik, een grijsaard -maar dat valt niet op met de tulband rond zijn hoofd- vertelt ons tijdens de eerste uren schokken door het rotsige zandlandschap over zijn militaire dienst in het VN leger.
Tegen de avond komen we toe aan een tentenkamp temidden hoge duinen ( de duinen van Chigaga)., die we beklimmen om de ondergaande zon te bewonderen. We worden stil van ons eigen in dit immense landschap! De wind steekt op, tijd om terug te keren naar ons nomadenverblijf waar we onder de luifel een door onze gids bereide tajine voorgeschoteld krijgen.
Terug in Mhamid lees ik een opschrift in een café:
le désert ne se raconte jamais, il se vit, een mooie samenvatting van een enige ervaring.
Nu laat ik even Karel Lamont aan het woord :
200 km noord-west-waarts naar Agdz waar we overnachten in de pas gebouwde en sinds 1 maand opengestelde kasba Azul van Sylvie en Nasser ( zie hoger). Een pareltje
.
De volgende morgen richting Atlantische oceaan en een paar kilometer voor Tasla worden we vriendelijk gevraagd te stoppen om een vader en zoon te depanneren met een beetje olie voor hun gestrande auto. Dat hebben we niet, maar we nemen de brave man mee naar zijn woonst die dan de tweede zoon met de brommer terugstuurt om de eerste zoon te smeren. In weerwil van wat de reisgidsen ook mogen beweren: dit was geen tapijtenverkopersvalstrik.Want het was Karel DB die begon te geilen op het mooie tapijt waarop we zaten en waar we gastvrije thee aangeboden kregen ( en bij uitbreiding werd ook nog avondeten en overnachting aangeboden) Het kwam hier op neer dat we vandaar vertrokken met twee prachtige kelims aan halve prijs. Die twee tapijten zijn vanaf heden te bewonderen in Le Ran. Men kan er ook echt mee vliegen. Karel geeft navigatielessen bij volle maan. Autorisation de circulation is in dit geval niet verplicht (zie later onder bakshish).
Het dorp Tasla en het verderop gelegen stadje Tazenakht zijn samen goed voor het grootste deel van de huisgeknoopte tapijten van Marokko.
Nog in de late namiddag komen we dan aan in
Taliouine wat dan weer hét centrum is van de safraanteelt. In het plaatselijke bezoekerscentrum van de coöperatieve worden we degelijk onderricht over meeldraden en krokussen, gewichten en prijzen, soorten en variaties en hoe de valse van de echte te onderscheiden. Want hier gaat het over geld, véél geld en bijgevolg
We overnachten in de auberge Souktana. In een tent met bedden wegens geen plaats meer in de kamers. Alles volzet.
Volgende morgen via Taroudant( mini-Marrakech ) op naar de kust. Agadir laten we letterlijk links liggen maar bij het verlaten van de stad worden we geconfronteerd met een hardnekkige Afrikaanse traditie: bakshish. Of hoe een politieagent zijn maandwedde belastingsvrij probeert te verhogen. Een lang verhaal omtrent onze huurwagen die niet de benodigde papieren aan boord had, diezelfde auto die dan dreigde te worden aangeslagen, dreigementen van onze kant, telefoontjes naar de chef de brigade dAgadir, grijnzende besnorde agenten ( gelukkig had er één van ons nog een grotere snor) en dan na een klein uurtje (zijn dienst zat er op denken we) de bede van de-man-met-twee-strepen dat we hém niet moesten aanklagen maar de verhuurfirma, want zij waren de afzetters Vakantiegenoegens die men zo snel mogelijk wenst te vergeten en waar men achteraf nog eens hartelijk om kan lachen en.. dat we ons toch niet hebben laten doen.Wat dacht je.
De tocht naar Essaouira bracht ons weer naar de geciviliseerde wereld De Scherpenheuvel-straatjes, de winkeltjes voor toeristen stonden in schril contrast met het berberleven van het zuiden. Gelukkig was er de overdrukke haven: het lossen van de vissersboten, het herstellen en maken van de visserssloepen, de verkoop van de vis konden ons uren boeien.
Be-slama Marokko, het was de moeite waard je te leren kennen.
Fotos over onze reis kan je bekijken op:
http://picasaweb.google.be/marleengrauwels/Marokko
De groenten groeien, de echolsia en klaprozen kleuren onze tuin in tinten van rood-geel-oranje, het gras is klaar om gehooid te worden, de kikkers blijven kwaken .
26-04-2007
De eerste ronde van de presidentsverkiezingen is achter de rug. Al die beloften van de verschillende kandidaten op de Franse zenders waren op de duur een beetje te veel van het goede. Onze voorkeur ging uit naar Marie-George Buffet , kandidate van de communistische partij. Even oud als ik, diploma geschiedenis-aardrijkskunde,zij kwam zeer overtuigend over. Maar voter utile heeft in het nadeel van de kleine kandidaten gewerkt.
Nu maar te hopen dat Sarkozy het niet zal halen want ik heb een intuïtieve afkeer van die man!
In La Salvetat-Peyrales stemden 836 mensen waarvan 239 op Sarkozy 231 op Royal en 53 op Le Pen !!
Het was een korte nieuwsbrief en een wedren tegen de tijd. Binnen enkele uren vertrekken we richting Marrakech waar we vannacht aankomen. Een welverdiende veertiendaagse vakantie.
We wensen onze remplacants, Willy en Geert (de eerste week)en mama, Bieke, Ingrid en Lokke (de tweede week) een fijne tijd hier in Le Ran.
Nieuws van onze dieren
Ons dierenrijk is weer uitgebreid. We kochten een drachtige ezel van 8 jaar oud. We doopten haar Fleur; ze is erg lief en apprecieert ons gezelschap erg. Wanneer ze juist moet bevallen weten we niet; we houden haar mamellekes in het oog en als die zwellen zal de geboorte niet lang uitblijven.
Deze maand kregen we nog twee lammetjes bij. Moeder schaap had problemen, gelukkig kwamen we op tijd om in te grijpen, we belden de veearts, die met behulp van een touw het eerste lam uit het bekken van de moeder wist te trekken. Het bekken was te smal. Het tweede lam werd zonder problemen geboren.
Normaal zouden er nog drie schapen moeten bevallen maar we twijfelen eraan of ze wel pleine zijn.
Heel de kudde geniet nu van het malse gras , het weidse landschap, de rust op Puech Poulit.
We waren getuige van een zeer bijzondere gebeurtenis in Le Ran, nl. de geboorte van een veulen. Pierre-Yves, eigenaar van de Arabische paarden hier in Le Ran, belde ons een avond op om te vragen of we even wilden gaan kijken naar de Arabische schone Kenya die elk moment moest bevallen. We kwamen net op tijd om de geboorte mee te maken. Op een tiental minuten was de klus geklaard en was Dibaku geboren. Ondertussen is ook de zus van Kenya, Elipse bevallen van een beeldschoon veulen. Jong leven op de weide.
Julie en Marie hebben elk een nest jonge konijnen, dertien in totaal. Luis, de raar, heeft zijn best gedaan!
De kolonie kikkers in onze vijver groeide te snel aan en door het goede weer begonnen ze vroeger dan normaal aan reproductie te denken. Het concert dat eraan voorafgaat werd oorverdovend, slapen werd moeilijk. Quies-bollen in de oren was een oplossing maar ook weer niet zo aangenaam. Dus moesten we ingrijpen om het aantal bronstige kikkers in te dijken. Een levende pier of een rode draad, gevestigd aan een haakje; lieten we uren bengelen voor hun ogen ; soms hapte er wel eens eentje naar het aas maar meestal bleven die ettertjes onbewogen, hun gedachten slechts op één ding gefixeerd: POEPEN. Met een visnet achter de kikkers jagen had al evenmin resultaat.
Tenslotte - na veel gepeins - had ik de oplossing gevonden. Ik herinnerde me de stoere verhalen van Karel die in zijn jeugd de buurt onveilig maakte met zijn katapult. Hij verbrijzelde zelfs een keer de winkelruit van bakker Monida . Karel maakte een katapult, verzamelde steentjes en begon te mikken. Resultaat! Al een 10tal kikkers werden bewusteloos getokt, we visten ze op en ze kregen een tweede leven in het riviertje beneden in het dal. Het is nu heel wat rustiger geworden in de kikkerpoel. De katapult blijft binnen handbereik!
Officieel is het lente maar in zowat geheel Europa is het al zomer. In België heeft het al zes weken niet geregend, de regenputten geraken leeg.
Hier was het warm en in de eerste helft van april hebben we regenbuien en onweders gehad zodat het gras en de klaver goed groeien (we hooien dit jaar!)
We moesten tot 21 april wachten om de groentetuin om te ploegen en te frezen. De grond was te nat. Nu is alles gezaaid, we kunnen met een gerust gemoed op vakantie gaan, de natuur doet de rest.
Op 14 april deden we onze eerste duik in het verwarmd zwembad. De warmtepomp had vier dagen nodig om de temperatuur van het water van 15° naar 24° te brengen. Nu draait de pomp slechts s nachts om de temperatuur constant op 24° te houden. Heerlijk baantjes zwemmen bij de opkomende zon in een buitentemperatuur van ongeveer 10°.Een droom voor een gepensioneerd stel als wij
31-03-2007
Christine op bezoek
Christine de zus van Karel kwam 14 dagen logeren. Ze ontpopte zich als een vlijtig Liesje en werkte zich bijna te pletter . Ruiten kuisen (en vallen van de ladder!), kasten uitstoffen (dat dit dweilen was met de kraan open had ze al vlug door!), afwassen, snoeien, hout aanbrengen, prei uitdoen en invriezen, gras afrijden
Tussendoor werd er genoten van de zon, van aperitiefjes op het terras, van gezellige avonden aan de haard.
We bezochten Albi, de markt in Villefranche en St. Cirque Lapopie (mooi middeleeuws dorpje aan de Lot)
Ze heeft ervan genoten en mag volgende jaar zeker terugkomen
Willy's bijdrage: l'assainissement...
We zijn deze keer in Le Ran geweest in het putje van de winter. Een week bij Karel en Marleen gelogeerd en o.a. bij de notaris de officiële aankoopakte van Yserttout ondertekend. Trouwe lezers van Marleens nieuwsbrief weten wat Yserttout is, en waar Le Cassan ligt.
Ik wilde ook onze nieuwe woonst wat opruimen, noem het maar uitmesten, maar het is er niet van gekomen. Zolang er 2 varkens en 11 biggen van de boer, ex-eigenaar, verblijven in de benedenverdieping valt er weinig te doen, is het dweilen met de mestkraan open. Et les excuses sont faits pour s'en servir: het was er vooral te koud, te nat en te veel modder. Ik begrijp niet waarom al die Nederlanders en Engelsen absoluut een tweede verblijf in de Aveyron willen kopen! In ieder geval, het was véél gezelliger en lekker knus bij Marleen en Karel! Aperitiefke links, aperitiefke rechts, ge kent de stijl van het huis.
Ik heb ook mijn franse woordenschat uitgebreid, een nieuw woord geleerd: assainissement;een niet te onderschatten onderdeel van de wettelijke bepalingen om een huis te mogen bewonen. In het geval van Yserttout betekent assainissement dat we niet meer op de mesthoop moeten kakken, maar in de toekomst comfortabel gezeten op een toilet ons behoefte kunnen doen.
Alleen, ik begrijp het niet zo goed. In België volstaat een septische put van 1500 liter voor een gezin van 4 personen. In Frankrijk is de minimum verplichte inhoud 3000 liter. En die moet om de 4 jaar geledigd worden door een erkende firma! Lang geleden kwam bij ons de strontboer alleen langs als de put vol was, te vroeg wast geldverspilling, te laat was't burenruzie.
In Le Cassan , enfin, in Frankrijk, moet de put geleegd worden om de vier jaar, kak of gene kak.
Dat betekent dus dat Geert en ik in Le Cassan op vier jaar tijd 3000 liter, of ongeveer 3000 kg uitwerpselen moeten produceren. Dus ongeveer 1 kg per dag en per persoon. Niet min! En dat alleen aan vaste materie want het vloeibare deel wordt via een wettelijk verplicht en ingenieus overloopsysteem en 75 meter draineerbuis gescheiden van de vaste massa.
We zullen dus dagelijks 1 euro aan afvalstoffen erdoor moeten jagen om de septische put rendabel te maken, en dit tot pensioenleeftijd. Geert mag dan nog veel en lekker koken, we hebben een serieus probleem van overcapaciteit.
De boerderij naast ons is een paar weken geleden gekocht door Engelsen. Via de notaris, die het verteld heeft aan de aannemer, die het dan weer aan Karel toevertrouwde, weten we dat die boerderij sanitaire problemen heeft. Te weinig onmiddellijk aangrenzende grond om 75 meter draineerbuizen in te graven. Ze zouden moeten passeren via ons stukje weiland. Schitterend! Want wat ligt er in ons wei? Juist, de fameuze septische put met de volledige 75 meter gaatjesbuis! Enfin, die zal er binnen een paar maanden liggen. En een extra buis van die boerderij naar onze put, waarom niet?, Wij zijn niet racistisch, we zijn niet zoals Filip Dewinter, bij ons geen: eigen kak eerst!
Mits het laten betalen van een niet onaardig bedrag, een soort tolgeld, zouden we onze Engelse buren een oplossing kunnen bieden en zouden we de installatiekosten kunnen recupereren. Vermoedelijk is wat Engelsen produceren in niets te vergelijken met een stevige Vlaamse gedraaide drol. Eerder een iets te platte shit met weinig bezinksel. We hebben natuurlijk nog geen ervaring ter zake, maar om te starten lijkt 1 euro per kak me dan ook voldoende. Geert droomt ervan om voor toeristen te koken: doen Geert, ik sta volledig achter uw keuze. Mits een aangepaste menu zouden we het niveau van onze septische put kunnen regelen. Maandag: rijst, dinsdag: rijst, woensdag: rijst, donderdag: niveau van de put controleren en indien nodig omschakelen op frieten met een vette kwak mayonaise.
En is er onvoorzien een teveel aan verse kak, een soort middeleeuwse versie van spontane diaree? Dan kunnen we altijd beroep doen op onze gastvrije vrienden in de buurt, zij hebben een groot én verwarmd zwembad,waar we onze toerista-buren kunnen naartoe sturen!? Eerst kakken, dan zwemmen, of liever omgekeerd? Dat moeten we nog afspreken. Karel zou er ongetwijfeld ook munt uit kunnen slaan: een abonnement van negen keer zwemmen, tiende keer gratis, kakken inbegrepen. Ik mag er niet aan denken hoe Karel, mits een aangepast menu van Geert, er in geen tijd de zware kosten van zijn zwembadverwarming zou kunnen uithalen!
Prachtige vooruitzichten, en al bij al mogen we ons gelukkig prijzen dat onze toekomstige buren geen Nederlanders zijn.
Hoe staat het met de werken in ons huis?
Nog 28 dagen.
Karel werkt op dit ogenblik aan de zoldering in de keuken en de living. Tussen de balken wordt isolerend materiaal aangebracht, oneffenheden worden bijgepleisterd, tenslotte wordt alles in de verf gezet.
En tussendoor werkte hij ook nog buiten. We beslisten een pompe à chaleur te installeren om het zwembad te verwarmen zodat we vanaf april tot november kunnen zwemmen. Om de kosten een klein beetje te beperken heeft Karel het voorbereidend werk verricht: een betonnen bodem+muurtje gemetst waarop de warmtepomp zal geplaatst worden, een 20 meter lange greppel gegraven voor de elektrische kabel.
Nu wachten we op Monsieur Bou die de pomp komt installeren. En we kregen vandaag telefoon dat hij maandag komt .
Jaarlijkse uitstap
Loffice de tourisme nodigt ons elk jaar in het voorjaar uit om een toeristische trip te ondernemen. Die wordt georganiseerd voor mensen die gasten ontvangen hetzij op een camping, in een hotel, gîte of chambre dhôtes. Altijd interessant niet alleen om nog ongekende sites te bezoeken olv de zeer goede gidse Colette maar ook om andere mensen te leren kennen.
Wij bezochten:
Le trou de Bozouls: Bozouls (een stadje) ligt in een meander van het riviertje Dourdou. Door erosie onstond een natuurlijk trou met een diameter van 400 meter en een diepte van meer dan 100 meter.
·
Het middeleeuwse kasteel van Calmont dOlt: daar werden we samen met een klasje kinderen getrakteerd op spektakel met de couillard, een middeleeuws werptuig dat 30 kg op een afstand van 120meter tot 10 maal per uur kon afschieten. We konden ons inleven in de belegering van het kasteel maar de ijzig koude wind en de hagelbuien joegen ons naar onze volgende bestemming.
Na een copieuze maaltijd in het restaurant van het kasteel van Roquelaure reden we langs la coulée de lave, een brede strook vulkanische achthoekige basaltstenen,naar Espalion, gelegen op de via Podiensis de pelgrimsweg naar Compostella. We leerden er een frans woord bij: le scaphandre=duikerspak. Het eerste autonome duikerspak werd in 1864 uitgevonden door Rouquayrol en Demayrouze, beiden afkomstig uit Espalion. En daarom werd in die stadle musé du scaphandre opgericht, waar je de meest bizarre duikerspakken kan bekijken. In een sneeuwstorm keerden we terug naar Villefranche van waar we met eigen vervoer aan 30km/u Le Ran probeerden terug te vinden.
Puech Poulit
De maand maart was erg druk wat betreft de zorgen voor onze kudde schapen.
Vier ooien bevielen, zeven lammekes werden geboren, vijf stierven direct na de geboorte, één (Janneke) stierf na 14 dagen.
Na zoveel sterfte maak je je wel zorgen: hadden we misschien kunnen ingrijpen als we een half uurtje vroeger waren gaan kijken?
Zinloos, uiteindelijk leven we niet temidden van de kudde en volgens welingelichte bronnen is de kans dat ooien die voor het eerst lammeren hun jongen niet verzorgen (vb drooglikken) met sterfte als gevolg.
Dat was ook duidelijk. Een ooi beviel in de gietende regen op de wei, liet haar lam (Janneke) staan en bekommerde zich om het lam van een ander ooi. We hebben de moeder met haar eigen lam uiteindelijk in een aparte box in de stal kunnen jagen. Janneke dronk wel maar was erg zwakjes en de ooi was geen model-moeder.Ze verwondde haar jong zelfs door op zijn staart en poot te trappen!
Uiteindelijk, na zeven dagen hebben we Janneke mee naar huis genomen en aan de kachel gelegd. We leerden hem zuigen aan de papfles, we knuffelden hem, hij herkende onze stem, huppelde door het huis en door de tuin, zelfs onze hond Kiki ontfermde zich over hem en likte na elke
papfles zijn mond proper.
Maar Janneke bleef een sukkeltje en kreeg meer en meer het uitzicht van een grote tarantula op vier poten. Uiteindelijk blokkeerden zijn ingewanden en niettegenstaande enkele inspuitingen overleefde Janneke het niet.
Een troost: Janneke heeft zeven dagen palliatieve zorgen gekregen omringd door twee lieve honden en door Karel, Christine en mezelf.
Guusje stelt het opperbest. Elke morgen krijgt hij nog zijn fles en het wordt een flinke uit de kluiten gewassen ram.
James, onze fok-ram is een beetje verliefd op mij. Terwijl ik Guusje de fles geef komt hij me gezelschap houden, zet zijn poot op mijn knie en vlijt zijn kop op mijn schouder. Probeert hij toenadering omdat hij nu niet aan zijn trekken komt bij zijn madammen?
Op het ogenblik van dit schrijven moeten er nog vier ooien bevallen en telt onze kudde één ram, 13 ooien en 9 lammeren.
Belgische snelheidsduivels
Een primeur: la république Francaise heeft ingegrepen in ons privé leven. Zowel Karel als ik werden in éénzelfde week geflitst. We reden te snel. Binnen de vier dagen krijg je dan per post je ammende.
Karel reed op een zonnige zondagnamiddag, na een fikse wandeling rond Belcastel, via de RD 911 huiswaarts. Vier op een rij, allemaal deelnemers van de wandeling (les marcheurs de Peyrolles). Drie wagens werden door een stiekem opgestelde radar Mesta 210 geflitst in Cambrouze. De eerste wagen, geladen met zuinig rijdende Hollanders (wij reden net achter hen), werd niet gevat. Karel reed 61km/u waar een snelheidsbeperking van 50km gold. 90 boete (als je binnen de 15 dagen betaalt) en aftrek van punten van je rijbewijs (maximum 12 punten).
Ik reed schoonzus Christine naar de vlieghaven in Blagnac (bij Toulouse) en op de A62, op een bijna verlaten autostrade reed ik 118km/u (WAH!) op een stuk waar je maar 110km/u mag rijden. Ook daar stond de fameuze radar Mesta 210, 45 euro boete (als je binnen de 15 dagen betaalt) en aftrek van punten.
Hoe dat nu zit met die aftrek van punten is ons nog niet duidelijk. Wij bezitten een Belgisch rijbewijs dat niet werkt met punten.
Afwachten
Wij behoren dus nu tot de categorie snelheidsduivels op Franse bodem. Wij zullen vanaf nu nog meer attent zijn wat betreft snelheidsbeperkingen en in elk dorpje (ook al staan er maar enkele huizen) braaf 50km/u rijden.
Gisteren zagen we het eerste koppel zwaluwen (één week vroeger dan verleden jaar) en de eerste hoppen. De lente zit in de lucht, we kunnen weer aperitieven op het terras genietend van de ondergaande zon.
En er is nieuw leven in Le Ran. Wij wensen hierbij Pompom (dochter van Mirza, enige overlevende uit de nest) welkom in onze kleine gemeenschap
.
 "Laughing"){kind=icon}
. 
){kind=link}