nieuwtjes uit het dagelijkse leven van karel en marleen, cleo, mieke en basje, vasco en kiki, alaska en rèveuse, fleur en titus en de zovele schapen, konijnen, kippen, vissen... in 'la douce france' Le Ran-La Salvetat-Peyralès
24-05-2009
Costa Rica
Ik ben nu al meer dan twee weken in Costa Rica, ik ben oma geworen, stilaan tijd om een verslagje te schrijven.
Ik verblijf in het huis van mijn zoon Pieter en schoondochter Karol. Dit huis lieten ze verleden jaar bouwen op een stuk grond waarop een klein huisje stond en dat nu als bureel dient voor Pieters reisagentschap Aratinga Tours. De naam van dit terrein: CANDELARIA. Het huis is gelegen in een van de betere wijken van Paraiso, de gemeente waar Pieter woont, een achtal km verwijderd van Carthago, de vroegere hoofdstad van Costa Rica, en een veertigtal km verwijderd van de huidige hoofdstad San Jose. Paraiso is gelegen in de centrale vallei in het centrum van Costa Rica op ongeveer 1400m.
Van hieruit heb je uitzicht op de heuvels met de koffieplantages, uitzicht op de twee hoogste vulkanen van Costa Rica, de Turrialba vulkaan (3340m hoog, er hangt altijd eem rookpluim boven) en de Irazu vulkaan (3432 m hoog). Voordeel van deze ligging: het is hier nooit drukkend heet zoals in de laaglanden, altijd aangename temperaturen tussen 20 en 25 graden. Op dit ogenblik is er de overgang van het droog seizoen naar het regenseizoen, elke dag zon met wolken, in de late namiddag of in de avond begint het te regenen.
In deze barrio (wijk) ,staan alleen statige villas met grote aangelegde tuinen omgeven door betonnen muren of ijzeren hekken waarboven soms uitgerolde prikkeldraad. Bijna alle huizen zijn uitgerust met een alarmsysteem en met een waakhond of waak honden. Pieters huis heeft geen alarmsysteem, is wel omgeven door een ijzeren hekken en Luca, hun lieve hond moet indringers buiten houden. Ik kan hier niet zo maar binnen en buiten lopen. Eerst moet het hangslot van het ijzeren hekken opengemaakt worden, dan wordt de poort opengeschoven (manueel) en tenslotte terug dichtgeschoven . Een smid kan in dit land rijk woren....
Onveiligheid is een groot probleem in Costa Rica. Overal, op parkings, in winkels, in banken, in hospitalen... zie je een of meerdere bewakers. Als je even geld uit de muur wil halen is er een ijverige straatbewaker, met aangepast fluovest en fluitje, die je helpt parkeren, je wagen bewaakt en je weer de baan op helpt tegen een willekeurige vergoeding. Een job waar een costaricaan zijn gezin kan van onderhouden.
Het verkeer is hectisch. Om van de vlieghaven tot Cartago te rijden hadden we drie uur nodig, gemiddeld reden we 10km per uur. Veel te veel autos, bussen, fietsers, mensen op de rijweg, verkeersregels bestaan maar worden zelden toegepast, vrachtwagens rijden links van het rijvak, worden rechts voorbijgestoken... Pieter kent binnenwegen om de drukste verkeerspunten te omzeilen maar dan moet je de diepe putten en de betonnen verkeersdrempels erbij nemen en wordt het eerder zigzag rijden. Ik heb mijn rijbewijs op zak maar mij krijg je hier niet achter het stuur.
Pieter zei me: Costaricanen houden van lawaai. Dat kan ik ondertussen beamen. In deze wijk is er altijd wel ergens een tuinman het gras aan het afmaaien , hoor je elke dag een alarm afgaan, speelt er regelmatig keiharde muziek... Ik werd op een morgen om vijf uur wakker van knalbommen die de een na de andere werden afgeschoten: een gewoonte om de mensen uit te nodigen op een of ander feest. Ook de vogels zingen en fluiten hard maar dat is gelukkig een streling voor het oor.
De geboorte van Seyo Westra Medaglia
Pieter en Karol hebben geluk dat hun (schoon)broer Christian dokter is. Dank zij hem hebben zij geen probleem om snel behandeld te worden bij onderzoeken of in het hospitaal . Voor de doorsnee Costaricaan is een doktersbezoek of opname in het ziekenhuis een kwestie van veel papieren in te vullen en een kwestie van wachten. Ik bezocht met Christian enkele staatshospitalen, waar hij gewerkt had. In elke gemeente is er een klein hospitaal met enkele piepkleine kamertjes voor onderzoek of kleine operaties. Het grootste gedeelte van de ruimte wordt ingenomen door banken met wachtende mensen.
De geboorte van Seyo verliep zonder problemen. Pieter mocht Karol niet assisteren bij de arbeid maar werd toch toegelaten in de bevallingskamer om de geboorte van nabij mee te maken. Dank zij Christian werd die geboorte digitaal vastgelegd (foto en video). Seyo werd geboren om 11.21u op 15 mei 2009. Hij woog 3.385gr en meet 52cm. Ik mocht mijn kleinzoon en Karol bezoeken en ik had geluk. Door de Mexicaanse griep waren de veilheidsvoorschriften extreem verscherpt, met Christian als begeleider geraakte ik bij Karol en Seyo, Pieter moest aan de ingang van het hospitaal wachten, geen twee bezoekers tegelijk. Karol lag in een kleine ruimte op een beddeke ( ik zou het een massagetafel benoemen, een smalle plank met daarover een plastieken housse) , Seyo lag in haar armen. In dezelfde ruimte nog twee moeders die net bevallen waren, twee jonge meisjes met een infuus in de arm als inleiding op hun bevalling, en de televisie die altijd aanstaat. Een heen en weer geloop van verplegend personeel. In die kleine ruimte lag Karol zes uur,toen kreeg ze een bed toegewezen op een kamer van 10 en kon ze gewassen worden. Privekamers bestaan niet. Beddekes voor de babys bestaan niet. Hoofdkussens zijn er maar er moet naar gezocht worden: Karol moest het enkele uren zonder hoofdkussen stellen. Je kan natuurlijk opteren voor een prive ziekenhuis, dan betaal je 1 miljoen colones voor een bevalling. (1 euro = 773colones). Normaal blijft een moeder met haar baby 24 uur in het ziekenhuis; Seyo en Karol bleven er 48 uur omdat er een licht geruis in het hart van Seyo was waargenomen. Ondertussen zijn Karol en Pieter met Seyo een specialist in een prive kliniek gaan opzoeken die het hartje van Seyo grondig onderzocht. Hij heeft twee piepkleine gaatjes in een van de hartkamers, die groeien normaal gezien dicht, indien dit niet gebeurt kan via een kleine ingreep alles in orde gebracht worden.Het onderzoek dat een half uur duurde kostte hen 90.000colones. Goede ziekenzorg in Costa Rica is een kwestie van relaties en centen.
Seyo is nu acht dagen oud, gedraagt zich als een normale baby, eet (borstvoeding), slaapt, eet, slaapt, eet, slaapt...hij weent enkel als hij honger heeft, een natte pamper, of als zijn vader hem wast.
opmerkingen van pieter
Pieter is van mening dat ik Costa Rica in een verkeerd daglicht stel. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Wat betreft de onveiligheid hier: ik heb uit mijn waarnemingen geconcludeerd dat de mensen zich onveilig voelen; volgens Pieter wordt een onveilig gevoel gecreeerd door de media; elke diefstal, elke overval wordt dik in de verf gezet. Hij voelt zich helemaal niet onveilig hier.
Wat betreft het verkeer: alleen in de centrale vallei verloopt het verkeer hectisch, inderdaad Karel en ik reden bij vorige bezoeken heel het land door en in de laaglanden is het heel wat rustiger om te rijden.
Ik wilde bij de beschrijving van het hospitaal vooral aantonen dat wij in Europa luxe-toestanden kennen in vergelijking met hier.
Hopelijk zal ik door mijn verslag niemand weehouden om een reis te maken in Costa Rica , het is een prachtig land, de natuur is mooier dan je je kan inbeelden en een verslagje van die mooie natuur volgt nog want ik vertrek morgen voor een weekje naar de Caraibische kust.
