nieuwtjes uit het dagelijkse leven van karel en marleen, cleo, mieke en basje, vasco en kiki, alaska en rèveuse, fleur en titus en de zovele schapen, konijnen, kippen, vissen... in 'la douce france' Le Ran-La Salvetat-Peyralès
28-10-2007
De maand oktober verliep zeer rustig met zonnige dagen die alsmaar korter worden. Vannacht zetten we het uurwerk een uurtje stil en zullen we voor enkele maanden terug moeten wennen aan langere avonden bij de open haard.
De afwisseling in het ritme van elke dag, dat is de charme van onze vier seizoenen. Nu wordt het weer uitkijken naar de zonnewende en het lengen van de dagen.
Het dagelijks leven verliep nog grotendeels in open lucht: de tuin krijgt haar jaarlijkse schoonmaak. De aanplantingen van vijf jaar geleden vragen een dringende snoeibeurt, de zomerbloemen belanden op de composthoop, zaden worden ingezameld
De eerste vorst was vroeg dit jaar. Alle kapucijnen, de courgettes- en paprikaplanten, de begonias en de dahlias hebben hun blaadjes erbij neergelegd.
Waar we verleden jaar champignons met manden vol verzamelden zijn ze dit jaar bijna niet te vinden, zelfs de weidechampignons hebben tot nu toe slechts een week hun kop boven de grond gestoken.
30-10-2007
Wel en wee van onze huisdieren
Dinamit Du Plessis is zijn naam.
Een rasechte Arabische gecastreerde hengst (= un ongre), met stamboom.
Geboren op 23 april 1999 in Coulimer, departement Orne(Normandië).
Eigendom van Karel De Bruyn vanaf 22/10/07
Weidegenoot van Alaska, Fleur en Titus (alle drie zonder stamboom)
alaska
Vanaf de eerste dag op de weide werd de dierenhiërarchie door Dinamit
vastgelegd. Hij is nummer één en hij laat dat duidelijk merken. Zijne Majesteit eet als eerste het verse hooi, met zijn goeddunken mag Alaska naderen, de ezels Fleur en Titus moeten genoegen nemen met een klein hoekje van de ruif.
Ondertussen gedraagt Dinamit zich dank zij ons ingrijpen al wat socialer, er heerst een vriendschappelijke sfeer tussen de vier viervoeters.
Vier hoefdieren, serieuze graseters en die vragen ruimte en gras. Met onze buurman Pierre-Yves troffen we een overeenkomst dat wij de weide tegenover ons huis, ongeveer ¾ ha, kunnen huren. Die weide was in 5 jaar niet meer onderhouden en Karel sloeg aan de arbeid. Met zijn bosmaaier werden alle brem-en braamstruiken en andere ongewenste planten met de grond gelijkgemaakt, zodat het gras kans krijgt opnieuw te groeien.
Maar één weide is niet voldoende. Een kleine km hiervandaan ( in Cassanodres) kocht Karel een weide van 1.5ha. Die werd in gereedheid gebracht voor de opvang van onze viervoeters (afgespannen, watertoevoer van een bron op een aangrenzende weide naar een drankton geleid).
En vandaag had de blijde inkomst plaats. Met de hulp van Nathalie en David (onze vakantie-buren) stapten Alaska, Dinamit, Fleur en Titus naar de nieuwe weide. Voor de ezels was dit hun eerste uit-je en ze gedroegen zich voorbeeldig, gelukkig geen koppige ezel-toestanden.
Op Puech Poulit hebben de schapen het naar hun zin. Maar toch hebben we moeten ingrijpen. De klaver staat zo mooi, is zo lekker en sommige lammeren kennen geen maat. Zo wrat één lam zich dood! Te veel klaver gegeten, die klaver begon te gisten, de ingewanden zwollen op, het lam stikte doordat de longen platgedrukt werden. Zielige dood hier noemen ze dat enterotoxemie.
De schapen moeten eerst hooi (droge voeding kassa 4 J) eten dan mogen ze enkele uurtjes klaver smullen.
Kiki werd vakkundig gesteriliseerd, niet in een bokaal, wel door de veearts. Na enkele dagen verlichtte ze diens arbeid door zelf de hechtingsdraadjes los te bijten. Resultaat: een open snede op haar buik maar geen zorgen dat groeit wel dicht, zegt de veearts.
Vasco is gelukkig. Hij komt als enige reu met zoveel teefjes in de buurt goed aan zijn trekken, zodat we hem regelmatig enkele nachten moeten missen. Hij loopt en nu wat afgemat bij en is vermagerd want eten tijdens zijn liefdesavonturen hoort er niet bij.
En Cleo is ook gelukkig. Tijdens onze afwezigheid vorige maand overleefde ze in de linnenkast. Nu geniet ze weer met volle teugen overdag van een zonnebad in de relaxzetel (van Willy en Geert), s avonds van een lekker warm plekje op Karels schoot en s nachts vleit ze zich languit boven op ons donsdeken.
Het is haar gegund
Ditjes en datjes
Enkele jaren volgde ik gymnastiek, zeer goed gegeven door de sympathieke Oost-Duitse Haaike, in Rieupeyroux.
Dit jaar kozen ik en mijn gym-vriendinnen voor easy-line: Pascal (gym-leraar) rijdt tweemaal per week met zijn grote camionette naar La Salvetat-Peyralès om er in de turnzaal van de lagere school een tiental fitnesstoestellen te installeren. Ze worden opgesteld in een halve cirkel met telkens tussen twee toestellen een stepbank.
Elke deelnemer begint op hype muziek ofwel aan een toestel te werken ofwel oefeningen te doen op de stepbank en dat telkens gedurende twee minuten, dan wordt er opgeschoven en zo gaat dat maar door geen pauze, hard werken, een half uur aan een stuk. En het bevalt ons, al onze spieren worden even getraind en dat hebben we wel nodig op onze leeftijd.
Onze Engelse buren waren gedurende drie weken in Le Ran. Hun huis -de vroegere boerderij van Madame Fraysse- hebben ze een beetje exotisch ingericht en moet vooral opbrengen; er kunnen 12 mensen logeren voor de prijs van 3000 per week.
william georges
Zelden verblijven ze hier maar nu met de komst van hun tweeling, geboren in mei, profiteerden ze toch zelf even van hun mooie woonst. Yasmina had de handen vol met de verzorging en de voeding van William en Georges en ik hielp haar gedurende de dagen dat Aldwin, haar echtgenoot, naar de Verenigde Staten reisde voor zijn werk.
Droevige meldingen moet je kort houden. Vooral als je beseft dat je er veel mensen mee pijn doet. Heel veel mensen.
Ik heb dus de moed en de schoenen in mijn armen genomen en aan Marleen van La Garrigue een mailtje gestuurd. Betreffende onze gezamenlijke blog: la Garrigue dYserttout. Alleen al door die prachtige naam had dit blog eeuwig bestaansrecht verdiend. Niet dus. En ik geef toe, mijn wispelturigheid, mijn bijna dagelijks willen prutsen aan dat blog, maakte samenwerken niet eenvoudig. Zodoende en indachtig het spreekwoord: zachte helers maken stinkende wonden, kondig ik nu, bij deze, op dit eigenste droevige moment, het einde aan van: www.bloggen.be/lagarrigue_yserttout.
Laat het verwerkingsproces echter van korte duur zijn en ontkurk de beste fles wijn want:
de belevenissen van Karel en Marieline,van hun honden en hun katten, de ezels en de paarden, hun kippen en hun eenden, de schapen en de konijnen, hun privé ark van Noah, zijn weer te lezen op de oude, vertrouwde: www.bloggen.be/karelenmarleen.
Opabus.
En opabus, alias Willie Maes, begint zijn eigen blog met beschrijving en vermelding van de werken in Le Cassan. Het zal voornamelijk een recruteringsblog worden om zoveel mogelijk werkkrachten aan te werven die in de zomerse hitte dat huizeken een beetje bewoonbaar moeten maken.
Kijken naar http://yserttout.blogspot.com
