nieuwtjes uit het dagelijkse leven van karel en marleen, cleo, mieke en basje, vasco en kiki, alaska en rèveuse, fleur en titus en de zovele schapen, konijnen, kippen, vissen... in 'la douce france' Le Ran-La Salvetat-Peyralès
26-06-2006
De maand juni was extreem warm en droog. De meeste dagen steeg de thermometer tot 30 graden in de schaduw. Een kort onweer bracht slechts 8mm regen. De weiden staan geel, de paarden hebben geen gras genoeg en moeten reeds met hooi bijgevoederd worden. Gaan we weer een hittegolf zoals in 2003 tegemoet?
We namen deze maand twee weken vakantie. Dit was enkel mogelijk dank zij Willy en Geert (vrienden uit Leefdaal) die de hele boel hier draaiende hielden. Hun verslag lees je verder in deze nieuwsbrief.
27-06-2006
Vijfdaagse voettocht 5-9 juni
De suggestie in de topogids GR36-65 nl. een vijfdaagse voettocht langs de Lot en door les Causses du Quercy paste helemaal in onze vakantieplannen om onze eigen omgeving beter te leren kennen.
Vertrekpunt en eindpunt: Cahors, le pont Valentré.
Starten in een stad is altijd moeilijk, verkeerd lopen veel te gemakkelijk. Dus opletten geblazen. De GR 36 en GR 65 lopen een eind samen in Cahors, wij moeten de GR36 volgen in noordelijke richting. Uiteindelijk brengt een klim van 266m ons buiten de stad.
Voor mij is het weer even wennen, vooral de rugzak die gelukkig niet zwaar weegt (8-10kg). Mijn laatste meerdaagse trektocht met rugzak dateert van de vorige eeuw!
De GR36 leidt ons afwisselend langs le chemin de halage, de oeverweg langs de Lot die in het verleden gebruikt werd om de vrachtschepen voort te trekken, en de hoger gelegen Causses. Dank zij het water van de rivier gedijen de groenteplantages, vooral witte en groene asperges zeer goed. Fel contrast met les Causses, een zeer dor en kalksteenrijk gebied waar kleine eiken, palmstruiken, egelantier en jeneverbes de enige vegetatie vormen.
In Arcambal slaan we langs de Lot onze tent op en op het terras van het enige café-restaurant zijn we getuige van het ontmantelen van een luchtkasteel op de plaatselijke kermis die ten einde loopt.
Op onze tweede stapdag krijgen we gedurende 10 km het gezelschap van een Golden Retriever; een solitaire Compostella-fan kruist onze weg en toont ons trots zijn souvenirs uit Rocamadour. Bouziès wordt onze tweede pleisterplaats, een prachtig dorpje langs de Lot. Aan de overkant van de rivier bevindt zich een versterkte grot die dateert uit de tijd van de Engelse bezetting in de 13de eeuw. We kiezen voor een chambre dhôtes en voor een beetje luxe: een fles Gaillac perlé, een heerlijk menu in het hotelletje met uitzicht op de rivier.
Na twee dagen stappen beginnen de kwaaltjes zich te doen gelden: Karel bezeerde zijn knie bij een afdaling op losliggende stenen. Mijn kleine teen protesteert en vertoont tegen de middag van de derde stapdag een blaar die me de rest van de tocht zal parten spelen. Er zijn erger dingen in het leven
Na een kort bezoek aan St. Cirque Lapopie, waar een troep Japanse toeristen van de tekenacademie is neergestreken om het dorp op papier te zetten, verlaten we de vallei van de Lot, beklimmen we de chemin des croix en zijn we terug in het eenzame gebied van de Causses.
Onze topogids is verouderd want talrijke gegevens blijken niet te kloppen. In Concots, onze volgende halte moeten er volgens de gids een winkel, restaurant en hotel zijn. Wij vinden een doods dorp, het leven verloopt er achter gesloten luiken. Geen winkel, geen hotel, restaurant enkel s middags open. Dus verder stappen richting Bach. Een totaal geïsoleerde gîte détape biedt ons onderdak voor de nacht. We zijn de enige gasten en gelukkig kunnen we in de nabijgelegen boerderij een sobere maaltijd gebruiken samen met de biologische schapenboer in een hippieachtig (babacool) decor.
In Bach nemen we de GR 65, de weg slingert door eikenbos, stenen muurtjes bedekt met mos, hier en daar een stenen ronde waterput en cazelles (ronde gebouwtjes met dakgewelf volledig in steen zonder enig bindmiddel) getuigen van menselijke activiteit in het verleden. De GR65 die Le Puy met Compostella verbindt is een veelbelopen route. Dat merken we als we tegen de middag onze benen strekken voor een casse croute in gezelschap van zes andere stappers die de ene kruik wijn na de andere binnengieten. Een erg bezopen manneke serveert ons een kruik wijn in een panneke (kwestie van niet te veel te morsen), we krijgen twee vettige glazen, een omelet of iets dat er op moet lijken en een homp brood. Maar we klagen niet, we hebben honger en dan smaakt alles. En tegen de avond ontmoeten we nog een tiental stappers in de gîte détape van Le Pech waar we overnachten. Allen, waaronder drie vrouwen die alleen stappen, vertrokken uit Le Puy en zijn al enkele weken onderweg. Er is ambiance aan tafel waar een heerlijke cassoulet geserveerd wordt.
De laatste stapdag, nog 14 km en we zijn terug in Cahors waar we onze auto ongeschonden terugvinden.
Het was een prachtige voettocht, vijf dagen temidden van een wondermooie natuur. De koekoeken, nachtegalen, merels en heel veel vlinders waren onze reisgezellen. Gevoel van vrij zijn, dicht bij jezelf zijn, dicht bij mekaar zijn.
Het heeft ons deugd gedaan.
Zesdaagse fiets-solextocht 11-16 juni
Karel maakte Solex reiswaardig. Hij monteerde een bagagerek waar de fietszakken aan gehangen kunnen worden, hij keek de kleine motor na, zette hier en daar wat schroeven vaster maar veel vertrouwen had hij niet. Die Solex houdt het geen twee dagen uit!
Een proefrit van enkele uren de dag voor vertrek deed mijn geloof in dat oude ding alleen maar toenemen. Met heel veel liefde, geduld en soms met de hulp van de benen heb ik hem elke helling opgekregen. Zonder enig probleem was hij gedurende deze zes dagen mijn beste vriend.
We vertrekken vanuit Le Ran uitgewuifd door Willy en Geert, die we in Najac opnieuw ontmoeten. Waren ze bang dat Solex het zou laten afweten??
Na een serieuze klim naar Mazerolles en Parisot (Tarn en Garonne) gaan we even dag zeggen aan Bavo en Huguette, een Gents koppel die zich sinds een jaar gevestigd hebben in Mas de Cazes. We rijden verder door de Causses du Quercy, de streek waar we stapten, en belanden tegen de avond op een camping à la ferme in Sindou. Karel is moe, de hellingen waren vrij zwaar. Ik mag er niet aan denken die met de fiets beklommen te hebben! Ik zou niet te genieten geweest zijn.
Via Castelnau-Montratier komen we de tweede dag aan in Moissac. Voor het eerst met Solex in een stad op weg naar de camping, dat is geen lachertje! Door de helm hoor je geen autos en achteruitkijkspiegel heeft Solex (nog) niet. Dus ogen dubbel gebruiken. Op een rondpunt op de fietsstrook word ik bijna aangereden door een auto die wil afslaan en me de weg afsnijdt. Solex heeft goede remmen
Derde dag: we zitten terug op de Compostella-route en dat is weer te merken. We kruisen enkele stappers die we op onze voettocht ontmoetten. Blij weerzien.
Bezoek aan Auvillar, een prachtig stadje, waar we een dorpsgenoot tegen het lijf lopen. Ook zij volgt de GR 65 en wil tot St Jean Pied de Port stappen, in haar eentje.
Onze reisroute verlaat de GR65, we rijden nu zuidwaarts richting Garonne (rivier) via kleine weggetjes, uitgestrekte maïsvelden die besproeid worden (het is keidroog), af en toe een kersenboom. Kilos kersen at Karel tijdens deze tocht, de meeste plukte hij zelf, van een oud dametje kreeg hij een zak vol.
Hier is het vlakker, de koeltorens van de kerncentrale vanValence-Agen blijven in zicht.
Het is lang zoeken naar een slaapplaats. Camping dicht en in de chambre dhôtes wil men ons niet ontvangen. Zien we er zo verwilderd uit??
Dat herinnert me een anekdote van een van de vorige dagen.
Het was maandag, alle benzinestations zijn dicht, ik heb een benzinevoorraad van 2 liter. Solex slikt normaal op vlak wegdek 1 liter per 100 km maar geladen en op de hellingen loopt dat op tot 2 liter. Ik heb nog een volle tank (1.4 liter) maar geen voorraad meer. Dus spreken we in het dorpje Pern een intelligent uitziende man aan en vragen waar we benzine kunnen kopen. (gras- en bosmaaiers gebruiken dezelfde mengeling als Solex). Hij brengt ons naar een ouder koppel die verschrikt achteruitwijken als ze Karel zien. Ze kunnen ons niet verder helpen. Dan krijgt Karel een gouden raad van onze begeleider: als je nog eens mensen aanspreekt, doe je helm af (on a peur dun gaillard comme toi!), laat je geldbeugel zien en neem je vrouw mee!!
Uiteindelijk belanden we op een camping in Verdun-sur-Garonne. Pijp uit, tenminste die van Karel. De zon schroeide onze armen en benen en afkoeling s nachts is er amper.
Dank zij Solex heb ik elke avond nog genoeg energie om de reisroute van de volgende dag uit te stippelen. We kiezen voor de kleinste bereidbare wegen waar amper verkeer is.
Vroeg uit de veren (lees hard matrasje). We rijden nu terug oostwaarts naar de Tarn, het wordt heet, geen levende ziel te bespeuren, dutje op een bank, uiteindelijk na heel wat kilometers op eenzame wegen komen we aan in Lisle- sur-Tarn, een prachtig middeleeuws stadje. In de Syndicat dinitiative zijn ze erg behulpzaam bij het zoeken naar een slaapplaats. Een camping is nog 10 km fietsen, het is al laat, Karel is moe, dus nemen we een chambre dhôte midden in het stadje. Terug een beetje luxe, een gezellige avond aan tafel met gastheer en vrouw en met hun prachtige kater.
Vijfde dag op de fiets-Solex. De billen beginnen rood uit te slaan. Gelukkig niet te veel kilometers vandaag. Cordes wordt onze laatste stopplaats waar we reeds in de vroeg namiddag aankomen. Het is zo heet dat we enkel in staat zijn te dutten in de schaduw van de bomen naast het meertje waar we onze tent neergezet hebben. Honderden kikkers brengen ons s nachts een serenade maar die geluiden kennen we ondertussen wel!
Laatste fietsdag op bekend terrein. Geen kaart meer nodig. Cordes-Le Ran kennen we op ons duimpje, het is onze route naar de wijnboer. Het wordt weer serieus klimmen, maar ook zalige afdalingen en ondertussen ken ik Solex al zo goed dat ik zonder problemen bij elke afdaling de motor uitschakel en het wordt dan bijna zweven.
Port de la Besse, La Salvetat-Peyralès, Le Ran. We zijn thuis.
Hoeveel kilometers we gedurende deze zes dagen reden weten we niet. De batterij van Karels kilometerteller begaf het. We vermoeden dat we zo een 400 km fietsten.
Ondertussen heeft het dagelijkse leven in Le Ran terug een aanvang genomen. Een warm gevoel is blijven hangen en ook een klein beetje spijt dat die twee toffe weken weer voorbij zijn.
Willy aan het woord
Hersteloord chez Marie Line et Carol, Juni 2006.
Wegens een hernia met complicaties heeft men mij op 19 mei geopereerd. Een herstelperiode van zes tot acht weken was voorzien en vooral de eerste paar weken moest ik mij zeer rustig houden. Sombere vooruitzichten, ware het niet dat Marleen en Karel ons hun huis in Le Ran gedurende een twintigtal dagen ter beschikking stelden. De dokters waren akkoord, de ziekenkas zag er geen graten in en mijn Geert rijdt met plezier de afstand van 1000 km af zoals andere mensen naar de supermarkt rijden.
Het verblijf in Le Ran zou rustig en herstelbevorderend zijn, zoveel was zeker. Marleen en Karel gingen zelf 14 dagen op reis en we moesten alleen de plantjes water geven, een paar kiekskes en enkele eendjes wat graan toewerpen en verder zouden we ons dagen slijten met luieren en aperitieven naast het zwembad. Er waren ook een hond en een kat, maar daar in het zuiden lopen die beesten vrij rond, geen probleem.
Op 3 juni heeft Geert de bagage ingepakt, heb ik mijn halskraag omgedaan en zijn we vertrokken.
Het weerzien was hartelijk, hun bezorgdheid ontroerend. De zon scheen, de ligstoel stond klaar, de witte wijn stond fris in de frigo en we mochten zelfs in hun eigenste bed slapen.
Een korte rondleiding met bijhorende instructies leerde ons dat er zo'n 20 kippen waren, waaronder van die zuidfranse exemplaren met een kale rode nek, dat er ook nog 14 eenden waren (er viel één slachtoffer op onze aankomstdag), 11 konijnen, een visvijver, een onoverzichtelijk aantal te begieten bloemen en plantenbakken, een te besproeien groentetuin en een tweede groentetuin zowat een kilometer verderop. Tenslotte ook nog de geitenkaas regelmatig omdraaien en de vlierbloesemsiroop op tijd doorroeren en zeven.
Daar ik geen fervente zwemmer ben, wegens te nat, vond ik het niet erg dat het zwembad aan het leeglopen was. Alhoewel, aperitieven naast een leeg zwembad? Enfin, er werd ons verteld dat water na 5 jaar niet meer zwemwaardig is en dat ze het speciaal voor ons wilden verversen. Het bad (11m op 5,5m) moest alleen gekuist worden, ontsmet en gedweild! Mijn doktersbriefje (mag de woonst verlaten) heeft me gevrijwaard van lichamelijke arbeid. Gelukkig heeft Geert een overschot aan werkenergie en een ongelooflijk organisatietalent, zodat het zwembad dezelfde avond terug aan het vollopen was. 90000 liter water gaat daarin, maar geen probleem, Karel heeft leidingwater, regenwater en putwater à volonté.
Na nog wat tips en goede raad (melk voor de kat, korrels voor de hond, bloemen ook begieten bij de buren, chloor niet vergeten in het zwembad en ook in dat van de buren) zijn Karel en Marleen vertrokken voor het eerste deel van hun verlof. Vijf dagen met de rugzak gaan stappen, te voet en in de brandende zon! Enfin, d'er moeten van soorten van mensen zijn.
Heerlijk rustig was het er toen onder ons tweetjes. De zon scheen, het zwembad was terug vol, we dronken onze pastis en Geert kookte heerlijk! Mijn herstelverlof was 5 sterren waard.
Och, wat kon ons het nachtelijk gebrul van 50 bronstige kikkers in de vijver schelen? We stoorden ons niet aan de hanen die begonnen te kraaien om 4u 's morgens. Zelfs het geblaf van de honden bij het ochtendgloren kon ons niet deren. De nachtelijke plattelandsperfectie als het ware. Maar dat om twee uur 's nachts de huiskat de slaapkamer via het open raam binnensprong en naast ons in bed belandde, daar was niets van afgesproken. Het mocht dan nog de geliefde privé-kat van Marleen zijn, er zijn grenzen. Ik heb dat beest met een rake mep de weg terug naar buiten gewezen, bonkte ondertussen keihard met mijn hoofd tegen een van die oude eiken balken en trapte halfweg de trap in de melk van de kat. OK, het zal wel de straf van Gaia zijn, maar voor iemand die herstellende is van een megahernia zijn dat geen leuke momenten! In ieder geval, dat beest is de rest van ons verblijf ver uit mijn buurt gebleven. Met de hond Vasco daarentegen klikt het sindsdien perfect, onze afkeer voor de kat is wederzijds.
Verder was het er de zaligheid zelve, het nuttige werd aan het zeer aangename gepaard en de dagen vlogen voorbij.
Het zijn een paar prachtige weken geweest, de tweede helft van ons verblijf hebben we in alle rust doorgebracht in het gastenverblijf, Marleen en Karel zijn nog een week gaan rondtoeren, vrienden en kinderen zijn op bezoek gekomen, het zwembad was tot een aanvaarbare 27 ° gestegen en de drank werd op tijd aangevuld.
Volgend jaar doen we het opnieuw, heel graag zelfs. En maak je geen zorgen Karel, als het moet steek ik er wel een borstel bij.
Geert en Willy
Puech Poulit
Niettegenstaande de zware inspanningen tijdens de fietstocht schoot Karel bij onze thuiskomst direct in actie. De weide werd afgespannen, de schapen werden gehaald en op stal gezet, 100 balen hooi werden gebracht en afgeladen en Willy was een prima hulp.
Nu lopen 7 schapen vreedzaam op de weide. Isabelle, de oudste houdt de troep goed samen, en krijgt een bel om de nek.
Door de aanhoudende droogte is er veel kans dat het nieuw gezaaide stuk weide
in het najaar opnieuw zal moeten gezaaid worden.
Tot slot...
Het wordt druk tijdens de maanden tijdens de maanden juli en augustus; we tellen tot nu 35 gasten die hier in Le Ran willen genieten van de rust, de mooie natuur en het lekker eten.
Dus werk aan de winkel.
Dat is ook de reden dat we geen nieuwsbrief zullen publiceren tijdens de volgende twee maanden.
Een fijne vakantie en tot in september.
