nieuwtjes uit het dagelijkse leven van karel en marleen, cleo, mieke en basje, vasco en kiki, alaska en rèveuse, fleur en titus en de zovele schapen, konijnen, kippen, vissen... in 'la douce france' Le Ran-La Salvetat-Peyralès
26-06-2007
een uitzonderlijke maand!
Volgens mijn weersnotities van de voorbije jaren zou het deze maand heet en droog moeten zijn.
Geen enkele anticycloon kon zich handhaven boven Le Ran, we bleven heel de maand rond 950 hectopascal hangen, het bleef nooit langer dan enkele dagen droog.
En dat heeft natuurlijk invloed op mens en natuur.
Alles staat weelderig groen, het gras moet elke week tussen de buien door afgereden worden. In de groentetuin staan de selder en de kolen prachtig, de zuiderse vruchten (meloenen, aubergines, paprika, courgettes) hebben het iets moeilijker om zich te handhaven; zo een nattigheid aan hun voeten zijn ze niet gewoon!
Een rondje door de groentetuin levert een 5cm dikke modderlaag aan je zolen
In het bos doen de regen en de warme temperaturen de girolles (= cantharellen) uit de grond schieten.
En de mensen zagen en klagen, dit jaar omdat het te nat is, andere jaren omdat het te droog was.
Weerspreuken worden overal bovengehaald, de cyclus van de maan wordt nauwkeurig gevolgd.
s il pleut au Saint Médard (8 juni) et que le Saint Barnabé ( 11 juni) ne lui coupe le pied, il pleut quarante jours plus tard
Pluie de Saint Aurélien (16 juni), belle avoine et mauvais foin
Pluie dorage au Saint Sylvère (20 juni) cest beaucoup de vin dans le verre
En juin la pluie est loin, et sil pleut, chaque goutte est comme un coup de poing
Wij schikken ons naar het weer, nemen zoals het is .
Op het moment van dit schrijven is het buiten 12°C (9u) , we hebben de inbouwkachel aangestoken, het is lekker warm binnen.
27-06-2007
Dagelijkse arbeid.
Het werk in ons vernieuwde huis ligt stil. Wij zijn erg tevreden met de grote gecreëerde ruimte, er zijn nog heel wat klussen te klaren maar die stellen we uit tot na de zomermaanden. Het werk buiten is nu prioritair.
Karel plaatste een nieuwe afsluiting in de schapenstal
Karel scheerde samen met Paul en Francis de schapen
Karel vernieuwde het houtwerk van de tuinbank
Karel plaatste een nieuwe zonnedouche
Karel zaagde en kliefde 20stère hout
Karel controleerde elke dag de aardappelplanten op coloradokevers die geen genade kregen tussen zijn vingers.
Karel kluste voor Paul Marty, voor de Engelse buren
Karel is een werkbeest
En ik
Werkte in de tuin,
Verzorgde de dieren,
Maakte vlierbloesemdrank (ondertussen doet het recept de ronde in La Salvetat)
Verwende de gasten, verwende Karel
Een door le meteo aangekondigde droge periode van vijf dagen was het startsein voor de boeren om grasland te maaien en te hooien. Ons weiland van 2 ha op Puech Poulit waar de klaver weelderig hoog stond, kwam ook aan de beurt: Paul maaide, keerde twee dagen het gemaaide gras en toen op zondag 24 juni om 16 zouden we het hooi binnenvoeren. Vrienden werden opgetrommeld.
De weergoden waren ons niet gunstig gezind. Om 14u begon het te onweren met hevige regens en zelfs hagel. Foutu le foin! Geen enkele baal hooi werd gebonden, niet bij ons, niet bij Pierre-Yves, onze buur, niet bij Paul, niet bij Francis.
Nu maar wachten op zon en warmte om opnieuw te beginnen. Maar we vrezen een beetje dat de mooie klaver verloren is voor de schapen, de buien blijven komen.
Misschien kunnen we er compost van maken. Wie geeft ons goede raad??
Een teek op de rug (opgescharreld in het bos bij de zoektocht naar girolles), die Karel maar gedeeltelijk kon verwijderen verplichtte me naar de dokter te gaan. De poten en de kop werden met veel geduld en in stukjes uitgepeuterd. Docteur Saint Michel schreef me antibiotica voor en van de gelegenheid maakte ik gebruik om een middeltje te vragen tegen de pijnlijke artrose-duim. KETUM, een onschuldig uitziende zalf werd uitgewreven op de pijnlijke plek.
Altijd de bijschriften lezen van medicatie, in de toekomst zal ik dat nooit meer vergeten!
KETUM is un médicament photosensibilisant : de UV stralen van de zon werken in op de medicatie en veroorzaken een allergische reactie.
Effets indésirables: exceptionellement réactions à type deczema bulleux (een soort melaatsheid) pouvant être graves et pouvant sétendre ou se généraliser secondairement
Ondertussen zie ik nog steeds af van die effets indésirables : een rode gezwollen hand vol met kleine boebeltjes; een branderig gevoel en heel veel jeuk. Het werd zo erg dat ik opnieuw naar de dokter moest. Terug twee nieuwe zalven, deze keer tegen brandwonden van de tweede graad. De apothekeres raadde me na het zien van mijn hand aan naar Monsieur Natte te gaan, een guérisseur, qui a le secret.
Meer uit nieuwsgierigheid dan uit geloof in de medische krachten van een guérisseur liet ik me behandelen door Alain Natte. Toen hij kind was kreeg hij le don (= de gave). Na een kruisteken hield hij mijn rode hand gedurende een 5tal minuten vast en prevelde onverstaanbare zinnen. Daarna gooide hij le feu van zich af en waste zijn handen. Binnen het kwartier moest ik me beter voelen, zei hij. Ik gaf hem 10 euro voor de moeite en wachtte op het mirakel. Het brandende gevoel verminderde een beetje ( enfin, ik denk dat toch) maar de jeuk blijft me tot op heden het leven onaangenaam maken.
Fête de la musique
Sinds 1982 wordt er elk jaar tijdens de maand juni in heel Frankrijk la fête de la musique gevierd (een initiatief van minister van cultuur Jaques Lang). In onze streek wordt dat feest une fête itinéraire: gezien de afstanden tussen de verschillende deelgemeenten rijdt een bus van het ene naar het andere muzikale optreden.
En zoals het hier de gewoonte is wordt er bij elk feest goed gegeten en gedronken.
Onze wandelclub werd gevraagd het slotfeest te organiseren in de feestzaal van La Salvetat-Peyralès. Tijdens enkele chaotische vergaderingen (van vergadertechnieken hebben ze hier nog nooit gehoord!) werd het werk verdeeld.
Om in de stijl te blijven van het salsaorkest Son Montuno, dat die avond zou optreden, opteerden we voor een aangepast menu: sangria, guacamole, chile con carne en tortillias.
Een gewaagd project want de doorsnee dorpeling heeft nog nooit een avocado geproefd, en staat sceptisch tegenover elk vreemd klinkend gerecht, dat al op voorhand als te pikant wordt beoordeeld.
Maar het werd een succes. Meer dan 250 maaltijden werden geserveerd. De drank vloeide rijkelijk, het salsaorkest zette zelfs de meest stijve hark (onze veearts) aan het dansen.
De samenwerking tussen les marcheurs de Peyrolles was schitterend, met een twintigtal vrijwilligers werd het eten klaargemaakt, de schotels geserveerd, de tafels afgeruimd, de afwas gedaan, de keuken opgeruimd, drank in de bar bediend,
La Garrigue d'Yserttout
Onze vrienden Willy en Geert verbleven twee weken in Le Cassan, waar ze hun huis een beetje presentabel wilden maken. Wij gingen hen enkele dagen helpen, het regende aan een stuk door, modder en stof vormden het decor van ons kuisoptreden. Het resultaat was de moeite, Geert installeerde een volledig ingerichte keuken en kon weer aan de slag met lekkere hapjes maken.
Willy is terug aan het werk in Leuven, en terwijl hij soms ambetante reizigers met de bus vervoert droomt en fantaseert hij van zijn huizeke in de Aveyron.
Resultaat hiervan zette hij op papier:
Later, in de verre toekomst, zullen geschiedkundigen zich afvragen waar de naam La Garrigue d'Yserttout vandaan komt? Na veel opzoekwerk en opgravingen zal men misschien uitkomen op: la Comtesse Marilyne de la Garrigue d'Yserttout, getrouwd met een zekere Mc Charles, een schaapsherder van Schotse afkomst.
Terwijl alles zo eenvoudig is.
Onze linkerbuur in Le Cassan gaat binnen drie jaar op pensioen. Wegens kind noch kraai om de dagen mee door te brengen, en dan ook geen koeien en kalveren meer, zal boer Roger zijn huis verbouwen voor toeristen, met terras, zwembad en zicht op de vallei. Onze rechterbuur, Christian, is nog jonger en heeft wel nog een boerderij met twee tractoren en koeien en kalveren en bijhorende beesten. Daartussenin wonen wij en we hopen tegen die tijd een soort minirestaurant, of traiteurdienst, of afhaaldienst gerealiseerd te hebben.
Roger logeert de buitenlanders, wij geven ze te eten en Christian wordt toeristisch ingeschakeld voor het leven zoals het is op een boerderij in de Aveyron. Prachtige vooruitzichten.
We tonen de toeristen, dus stadsmensen die vlees alleen maar kennen van de supermarkt, de schoonheid van de echte koeien, les Charolais. Ze mogen mee naar de stal waar de koeien gemolken worden. Dat die koeien alleen maar dienen om kalveren groot te brengen en niet meer gemolken worden lossen we wel op. We gieten vooraf een paar liter melk van de Aldi in een emmer en vinden nog wel een koe die een paar drupjes melk uit haar uier laat persen terwijl we ondertussen de aandacht deskundig afleiden naar een te vroeg geboren kalfje dat in de couveuse ligt. Mits een kleine financiële bijdrage is dat te regelen met boer Christian, die geeft zijn kleinste kalf een lichte verdoving en legt het in een kist onder zo'n rode lamp, waardoor het voor die stadspreuten helemaal echt lijkt. Heeft het kalfje al een naam? En hoe noemde gij, kindeke? Het kalfje wordt ter plekke Ashleena gedoopt, tranen bij de moeder, de vader haalt zijn chequeboek boven en reserveert voor een volgende vakantie en Ashleena-tje mag nog een uurtje bij het kalfje blijven.
En komt Ashleena-tje met haar familie onverhoopt het jaar erop terug? Tja, het kalfje ligt dan in de diepvries, want kalfjes zijn op hun best als ze tien maanden oud zijn, maar weet ge wat Ashleena-tje? Vanavond serveren we in ons restaurant 'Yserttout' het malste stukje vlees voor u, lekker seignant, of hebt ge het liever iets meer doorbakken?
Voor geïnteresseerden: Ashleena is een Engelse meisjesvoornaam en betekent: vlakte van olijfbomen. Wat cultuur is altijd meegenomen.
Het mooiste, Bokrijk op zijn best, bewaren we voor de laatste dag. Daarvoor hebben we Karel in gehuurd, met zijn voltallige kudde schapen.
We zitten op het terras, de toeristen zijn wat droevig, het einde van een schitterende vakantie nadert. Ashleena-tje gaat nog een laatste huilende blik op het kalfje werpen en de aperitief is op kosten van het huis. Geen lokaal fris landwijntje deze keer, nee, wijn met bubbels, een Blanquette de Limoux, de week ervoor in promotie in de Aldi.
Maar kijk, maar mensen kijk dan toch, look who's there, wie komt daar in de verte afgestapt? Horen we daar in de vallei geen schapen blaten? Dat moet de schot Mc' Charles zijn, zelfs van ver herkennen we zijn wilde haardos, herkennen we zijn typische stap in zijn iets te grote botten.
Welk een ongelooflijk toeval, welk een hemels geluk dat onze toeristen dit nog mogen meemaken. Kan een vakantie een beter einde kennen? Absoluut moet de schaapsherder mee aan tafel, we dringen aan, we zetten een bord bij, een extra fles wordt ontkurkt en vader toerist betaalt. De bezwete Mc' Charles gaat zich wassen aan de bron, meneer kijkt jaloers naar de bruine, gespierde torso van de herder, en met aah's en ooh's onderdrukt madame nog net een orgastisch kreuntje. Wie weerhoudt mij ervan dat ik op dit prachtige moment denk aan de schitterende volzin van de Vlaamse schrijver Dimitri Verhulst:Haar pruim is nat en 't regent niet.
En terwijl het sap van een schapenbout van zijn kin afdruipt vertelt de herder met zijn typisch Engels accent over zijn hard bestaan, over de eenzaamheid en hoe hij de lange uren vult met schilderen, zijn grote passie, een kunst die hij in zijn jonge jaren in Schotland van zijn moeder geleerd heeft. Ik hoop bij God dat die toeristen geen vragen zullen stellen, want Karel schildert geen landschappen of schapen, Karel schildert alleen maar blote madammen! En in de vallei tussen Le Ran en Le Cassan zijn die eerder zeldzaam.
Gewoontegetrouw komt op zaterdagnamiddag ook Marleen, Marilyne van de Garrique, met haar Solex een mand verse groenten brengen. Uit eigen tuin en onbespoten. Wie ziet ze daar, tot haar grote vreugde terug? Mc' Charles, de herder. Ze kijken elkaar aan en men voelt het aan het trillen van de zon op deze bloedhete namiddag: er is hier iets schoons op komst. Zou het kunnen dat tussen deze tere dame, in haar vroeger leven professor geschiedenis in het verre Vlaanderen, en deze ruwe bolster met zijn voorliefde voor schapen en blote madammen, een passie ontstaat, waar zelfs de Amerikaanse toeristen in hun beste feuilletons niet kunnen van dromen?
Dat, beste lezers van Marleens nieuwsbrief, verneem je in een volgende aflevering.
Dit verhaal was de kers op de taart!!
Tot de volgende maand.
Karel en Marleen
