Op nog geen uurtje afstand met de auto ligt Avignon. Een magische stad lijkt het wel, o.a. door zijn rijk historisch verleden. Olifanten voeren er kunstjes uit voor het Palais des Papes.
Avignon is only a hour away from where we live. To us and many tourists it is like a magical town, because of its rich historical past. There even elephants can stand on their trunk! Location: The popes palace.
Het kamp van Caesar, gelegen bij Laudun, is een archeologische site. Elke zomer wordt de omgeving doorzocht, de grond omgewoeld en elk jaar doet men nieuwe vondsten. Didactische borden verduidelijken de vondsten, de ligging, de periode van herkomst. Vrij te bezoeken voor wie niet bang is van een wandeling op heuvelend terrein. Er wordt ook heropgebouwd, zoals voor de kapel het geval is.
Zeker de moeite waard, maar ga er niet op 24 juni want dan verschijnt de GOUDEN GEIT!
Caesars Campsite near Laudun, where you can visit the archeological foundings, like the chapel which is being rebuild.
DO NOT visit the 24 of juin, that is when the golden goat appears!
Af en toe brengen we een kennis naar de luchthaven in Nimes. Omdat we niet iedere keer Nimes willen bezoeken gingen we vorige week naar Beaucaire. Tussen Arles en Avignon, naast Tarascon en languit langs de Rhône gevleid. Een zuiderse stad, midden in de week, hartje winter, heeft iets. Blauwe lucht, geen toeristen, een gevoel zoals in het liedje "en 't is hier allemaal 't onze"...
Bij het wegrijden, sloegen we een verkeerd straatje in. Geen nood, want een wijze mens zei ooit: de meest verrassende dingen zie je, wanneer je je zogezegd misrijdt. Getuige de foto met de Borne Michelin. Ik vroeg me al af, of en waar ik er ooit ene zou zien...
De plompe steen ernaast is een militaire mijlpaal uit de 13e eeuw afkomstig van de Via Domitia.
In bijlage een extraatje over de Drac van Beaucaire, niet voor gevoelige zieltjes.
Deze vreemde bouwsels zijn geen kerststalletjes uit de midi! Men kan ze nog het best vergelijken met iglo's, maar dan van steen. Ze staan her en der in het landschap verspreid, sommige goed in beeld, andere mysterieus verstopt. Volgens de overlevering waren het schuilplaatsen voor de herder, voor zijn picknick, of wat hij ook wilde beschermen tegen de brandende zomerzon. In de buurt van Gordes is er zelfs een geheel gerestaureerd "village des bories". Intrigerend en verbazingwekkend, dat mensen ze ook werkelijk als huis gebruikten.
Hoe deden ze dat dan met nieuwjaar? Om iedereen aan de feestdis te laten aanzitten?
Voor de kenners van de streek: eentje staat er op weg naar Barjac. De andere op weg naar Uzès, langs een sluipweg!
Overdag kan het nog aangenaam warm zijn. En de intensiteit van het licht lokt nog steeds mensen naar buiten. Op het plein met de fontein in Goudargues, spelen oude mannen Boules Lyonnaise. Geen petanque, wat betekent "pieds tanqués", voeten bij mekaar en blijven staan. Bij boules Lyonnaise wordt gelopen en gegooid. Een beetje meer spektakel dan bij het gewone jeu de boules. Maar verder moet een speler even goed zijn ballen zo dicht mogelijk bij het cochonnetje proberen te gooien.
En altijd is er een mannetje met een stokje of een metertje. En altijd is er een mannetje dat denkt beter te kunnen meten dan de vorige...
We wonen in een wijnstreek, daar kunnen we niet naast kijken. Het hele jaar groeien, bloeien en rijpen de druiven op de wijngaarden. En nu verandert het druivensap stilaan in wijn. Zoals in Chusclan, een dorp dat leeft van de wijnbouw.
Arles is niet langer de stad van Van Gogh! De schilder is naar het tweede plan verschoven. Een keizer nam zijn plaats in.
Caesar is nu het uithangbord van de stad. Sinds men twee jaar geleden een buste van de keizer uit de Rhône heeft opgevist, prijkt zijn 'kop' op zowat elk uitstalraam, op de stadsbusjes... Men kan er niet naast kijken.
Een bezoek aan het "Musée départemental Arles Antique" - elke eerste zondag van de maand gratis - stond al een tijdje op ons lijstje van "nog te doen". Het werd de ontdekking van het jaar. Nooit geweten dat er zoveel antiquiteiten uit de Rhône konden worden opgevist. Gallische, Griekse, Romeinse oudheidkundige vondsten, overzichtelijk voorgesteld in een splinternieuw museum. Begeleidende video's, overzichtelijke kaarten, maquettes van de stad, tijdelijke tentoonstellingen. Een aanrader met stip!
Daarna Arles zelf bezocht. Na al de schaalmodellen in het museum keken we met andere ogen naar de arena en we konden ons levendig voorstellen hoe Caesar in vol ornaat de trappen afdaalde...
Een laatste herinnering aan augustus: l'apéro in het kanaaltje van Goudargues.
Een zotte, zatte boel. Lustig, vrolijk, met water spatten zoals kinderen dat kunnen doen. Plezant en geestig voor de spelers, maar extra leutig wanneer de toeschouwers de regels van het spel respecteren: wie deelt in de brokken, duikt mee het kanaaltje in, Nat ben je toch al. Fotografen zijn op hun hoede, maar krijgen zelden een geut water over zich. Rendez-vous: 15 augustus 2011. Vorm een groep jongeren, trek allemaal hetzelfde T-shirt aan, oefen op voorhand enkele opwekkende liederen in, en wordt bedrijvig in het achteroverkappen van grote hoeveelheden Pastis. Pret gegarandeerd.
Augustus ruikt al naar het einde van de zomervakantie. Dus halen we herinneringen op... 15 augustus is traditioneel de dag waarop modelbootjes Le Plan d'eau bij Avenue de L'Ecluse onveilig komen maken. Dat levert mooie plaatjes op.
Nimes als hoofdstad van ons departement, dat kan tellen. Met zijn arena als "monument phare", vrij vertaald: vuurtorenmonument, je kunt er écht niet naast kijken. Het oude stadsgedeelte is heel toegankelijk en zit, zoals de meeste oude steden, heel logisch in mekaar. Het bruist er van leven, 't is er gezellig, een mengeling van jong en oud, musea en winkels, drukke straten en rustige pleintjes, en we zijn er de laatste tijd al meer dan eens geweest.
't Was van moeten, zoals men zegt. Maar waarvoor, dàt geven we nu nog niet prijs!
Geprikkeld door de reclame rond de grote winkelcentra, zochten we ook Carré Sud op, aan de rand van de stad. Uitgestrekte terreinen, verbonden door geplaveide lanen, weids, té weids... zonder ziel, te veel naar Amerikaans model volgens ons. Niets van de typische gezelligheid zo kenmerkend voor het zuiden. We zagen er zelfs geen enkele krokodil!
Dààr zijn we niet lang gebleven. Volgende keer gaan we terug naar het oude Nimes!
We wonen in een wijnstreek, daar kunnen we niet naast kijken. Het hele jaar groeien, bloeien en rijpen de druiven op de wijngaarden. En nu verandert het druivensap stilaan in wijn. Zoals in Chusclan, een dorp dat leeft van de wijnbouw.
