Mijn Spaans gaat vooruit , nog niet zoals ik zou willen maar ze zeggen
mij hier toch dat ik beter spreek Het valt mij wel op dat taal toch steeds veel
te maken heeft met kleine bij- en tussen-
woordjes. Ook soms de volgorde van woorden zeggen ze mij hier, waardoor
nuances veranderen, betekenissen voor de ander niet steeds duidelijk zijn.
Ik zat op de bus met een zus van Saulo en hoewel ik nu zeker wist dat ik
alle woorden correct zei, alle werkwoorden juist verboog,(het waren maar
eenvoudige zinnen hoor) toch begreep ze mij vaak niet direct, dan moest ik het
nog eens op een andere manier zeggen. Misschien zijn het ook gewoontes van iets
op een bepaalde manier te zeggen of niet gewoon te zijn te luisteren naar
anderstaligen
Maar zo ook omgekeerd vroeg ik aan Amelie in het Nederlands : Hoelang
ga je nu al naar de tekenles? en ze antwoordde : 3 uur . Eigenlijk is het antwoord niet echt fout ,
maar ik bedoelde wel iets anders.
Het doet mij denken. Denken aan al die mensen die hun land moeten
verlaten en terecht komen in Babel . Of ook zelfs aan migranten die onder ons
wonen en wel hun best doen maar de taal nog niet 100% kennen.. Je status tov de
ander , bij niet 100% begrijpen van hun taal, duikt ongelooflijk naar omlaag. Al
die mensen die wij niet volledige begrepen hebben , of die ons niet volledig
begrijpen. De nuances die verloren gaan, de misverstanden die ontstaan. En als
je dan nog eens niet welkom bent Conclusies , vooroordelen,ze zijn zo snel
gemaakt.
Het doet mij ook aan sommige hersenverlamde kinderen denken. Hun
communicatie is soms zo beperkt en moeizaam, en voor hen duurt het hun leven lang.
Die kunnen ook nooit op adem komen, of het is zwijgen en berusten. En soms
wordt berusten zo erg dat ze afhaken, stoppen met vechten, doodgaan .
Het doet Inge heel erg pijn als ze over zo enkele gevallen vertelde: dat
heeft volgens mij ook alles met communicatie en begrijpen te maken.
De beste manier om elkaar te verstaan, is individueel met de ander
praten, vragen, uitleggen , hervragen, herformuleren en vooral het vooroordeel
erbij nemen dat je de ander waardevol en
interessant vindt.
Zo leer ik hier best mijn Spaans: met in eerste plaats dank aan Saulo en
Inge (maar da ga goe in t Nederlands )
Af en toe moet Saulo met zijn muziekgroep 'Jayac' naar de tv (om te playbacken : 'want alles is daar tè getimed' ) of de radio of af en toe weg voor een optreden.
Jammer genoeg is er nu een politiek van subsidie (van andere groepen)van de regering waardoor Jayac nu minder optredens heeft dan vroeger. En er wordt hen ook soms gevraagd om alles gratis te doen ( ook radio en tv): hier nu bv ook deze feesten van Quito...
Zijn uitspraak: "We zijn heel gekend maar arm..."
Ik wou al een tijdje eens mee naar een optreden : dus reden we samen met 'hun' bus (van een man die ook toeristentours doet) naar het Zuiden van Quito om te beginnen
binnen langs de artiesteningang
onze plaats was achteraan op het podium
er moet wel 70.000 man geweest zijn , hier net bij valavond, om 18u 30 is het donker...
Amelie en ik zaten vlak aan de rookmachine , dus af en toe geen zicht meer
We zagen vooral hun achterkant. Hier nog eens speciaal voor ons een blik achterom
Velen willen met hun idolen op de foto
en handtekeningen uitdelen , ook de politie verdrong zich :)
"den bus" met bijbehorende films voor lange ritten , en ook nu toen we voor een tweede optreden naar het oude stadsgedeelte moesten.
Nog snel een fotootje met Saulo
Fans achter den draad
Santo Domingoplein: ambiance verzekerd. Er waren verschillende groepen , vuurwerk enz. De mensen houden van dansen , zongen mee met de liedjes van Jayac...
Deze keer stond ik op het plein , om hun voorkant te zien...
In de week van Sinterklaas , viert men feest in gans Quito. Het volkslied "El Quiteño" heb ik verschillende maal gehoord en ook op Pomasqui werd het gevierd
Eerst werd iedereen versierd: de "cacharitos" met slingers (alles in de kleuren van de vlag van Quito), de "Monitos" kregen een hoed en een snor en de grote trokken hun beste kleren aan
De groten willen Ximena helpen commentaar te geven
een deel van de toeschouwers
Samüel, Mykel en Isaac
Olgita
Kevin met zijn beste kostuum aan , hij mocht ook mee doen aan de modeshow
Stierengevecht met Patricio (de kinesist)
Modeshow met de vrouwen
Modeshow met de mannen
dansen op 'el Quiteño', ambiance verzekerd :
Genri , altijd een showbeest in de dans
Carlos en Veronica
Adelita , ook showbeest in den dans ;)
Mykel met Rosita (maakt in Tapori recyclagepapier)
· Na de "aardbevings-simulatie" (zoals bij ons 'brandalarm wordt geoefend) gingen we met de grootste gasten naar het theater.Het theater ligt vlak naast de kerk in
Pomasqui, een hele mooie locatie en blijkbaar de plaats waar vroeger Inge haar eerste consultatie van Tapori gelegen was. De scholen (ik schat 1-2° lj)waren uitgenodigd en dus ook Tapori. Het was een plezier voor de gasten. Er werd enorm veel gelachen.Wij zaten op de laatste rij.
Hier spreekt men heel veel van inclusief onderwijs. De kinderen met een handicap , worden mee opgenomen in het gewoon onderwijs. Het klinkt mooi maar ik denk dat diegenen die daar meest 'deugd' van hebben ,zullen de niet-handicap-kinderen zijn. Die leren omgaan met hen. Maar de beperkte kinderen worden toch niet geleerd zoals het zou moeten...Als ik Inge mag geloven (en dat doe ik ook ) dan laat het staatsonderwijs hier vaak nogal te wensen over.De bedoeling zal goed zijn maar Inge vindt dat ze de kinderen echt niet leren nadenken. En waarschijnlijk zijn de leerkrachten dan ook vaak in dit onderwijs grootgebracht, met als gevolg dat die waarschijnlijk die houding kopiëren en dus ook "niet genoeg nadenken". Ismaël, het zoontje van Cecilia , een van de opvoedsters hier in Tapori , is blind en normaal begaafd. Hij zit dus in inclusief onderwijs. Zijn schooltaak: prentjes van voorwerpen uitknippen....... Een klein beetje creativiteit om dat jongetje op een andere manier iets bij te brengen had wel gemogen... 1x per week krijgt hij nu op initiatief van de ouders Braille-les...
Hier bestaat wel goed onderwijs, maar alles is privé, en dat kost hopenvol geld (met Sara, Inges dochter die nu in België studeert en nu ook een studiebeurs krijgt, zijn ze goedkoper dan de andere kinderen)Het zorgt er dus voor dat er zuinig moet geleefd worden en er niet veel overschiet voor extra's .
Het erge voor de maatschappij hier is , dat er 2 snelheden gecreëerd worden. Rijke(re)n krijgen een betere opleiding en daardoor weer betere toekomstmogelijkheden...Armeren de basis en enkel de hele slimme , of toch met de beste punten (vandaar dat de ouders ook vaak het huiswerk maken ), krijgen ook een beurs
Wat denkt een mens dan , België , misschien veel belastingen , maar op dat vlak toch een luxeland hee...
Oude mooie gebouwen, als je vergelijkt met wat hier soms te zien is in het straatbeeld (heel veel snelbouw-assestenen-bouw)
Wachten om binnen te mogen
wachten met ADHD :)
Gallo , Cecilia, Marlon en Mayra
Sandrita kan me soms niet meer lossen
Genri, altijd bereid tot een zoentje
Carlitos, Xavi, Mayra en Adelita, ze leefden allemaal nogal mee met het konijn dat zijn staart kwijt raakte...
Na 3 verschillende dagen en vele uren wachten, maar steeds leuke en boeiende gesprekken met Saulo aan mijn zijde , mocht ik eindelijk vandaag mijn visum voor 6 maand ophalen.
Ik kreeg gisteren zo'n officieel pieteluttig papiertje mee waarop stond dat ik het op het eerste verdiep tussen 15u30 en 16u30 mocht ophalen.
Ik vertrok vroeger uit Tapori omdat het toch nog 1,5 u 'bussen' was. Maar ik had niet gedacht dat het toch nog bijna een uur duurde voor ik op het juiste stoeltje zou zitten : eerst beneden , dan links zitten ipv rechts, dan wachten tot je met een afgeteld groepje naar boven mag, dan achteraan gaan zitten , dan rechtkomen omdat je denkt dat je soort visum afgeroepen wordt, dan gewezen worden dat je weer moet gaan zitten, dan wachten en kijken naar alle mensen die passeren voor "visum 12 - 11" hombre - mujer - hombre- hombre (man- vrouw)enz dat werd zo gans den tijd afgeroepen. Ondertussen rijtjes vooruit schuiven tot uiteindelijk "visum 12-7" , ik was blijkbaar de enige :
En 't schijnt dat het al zoveel beter is dan vroeger.
Vandaag ging ik op zoek naar Museo del
Banco Central, gekend om zijn overzicht van het geweldige artistieke erfgoed van Ecuador. Het moest in de Casa de Cultura gelegen zijn , vlakbij het park El Elejido...maar het is voor een 1 j gesloten! k Ben ier nu ne keer een 1/2 jaar ! Ze verwezen mij door naar Casa del Alabado in het
oude Quito waar een gelijkaardig museum was: heel mooi!!
In Parque El Elejido kocht
ik enkele souvenirs . Op een weeftoestelletje maakte een jongen voor mij in een
wip een armbandje voor Brechje.
een "maduro" met kaas gegeten (rijpe bakbanaan) als middagmaal , mjam
Parque El Arbolito naast El Ejido
"Laten we het geweld en het egoïsme verwerpen want die kunnen de eenheid van ons land vernietigen"
Het Oude Quito Mannetje die gans de tijd luidop uit zijn bijbel aan het voorlezen was
Plaza Grande met zicht op het bisschoppelijk paleis
altijd ergens wat om te eten
schoenveterskeuze
overal allerlei winkeltjes met soms de mooiste figuren erin Casa del Alabado
Deze morgen hadden we bijeenkomst met de ouders van de kinderen van de
dagcentra.
Het werd een ludieke les over gezonde voeding. Wetende dat hier heel
veel van het zelfde soort voedsel wordt gegeten. Rijst met aardappelen en soep
van pasta en brood (zou het kunnen zijn) . Het is een beetje overdreven , maar het is wel zo dat er maar weinig groenten gegeten worden. We maakten een voedselpiramide en
lieten hun opnoemen wat ze gisteren gegeten
hadden . Dat werd dan op de piramide geplakt zodat het visueel duidelijk werd waar de fouten zaten.
Ik had
havermoutpannekoeken gebakken (en heb nu geen excuus meer , Karl , dat ik het
niet kan ). Een gezonde pannekoek als
intro en als afsluiter rauwe worteltjes en bloemkool in een dipsausje met
youghourt. De argwaan die hier groot is om nieuwe dingen te proberen (stel je
voor rauwe bloemkool) was na het proeven weg. Op het einde kwamen 2 oudere
vrouwtjes nog even vragen of ze aub niet wat van die bloemkool en saus mochten
meenemen, goed hee
Evelyn de logopediste sprak over de slikproblemenen de adviezen bij de
hersenverlamde kinderen ,over de slechte gewoonte om de papfles te lang te geven , hun houding, hoe ze het voedsel beter ingedikt kunnen aanbieden
enz ..
En dan liet Cecilia nog een youtube filmje zien en werd eens concreet gewogen op een
weegschaaltje hoeveel van elks je nu eigenlijk nodig had.
Er werd goed meegewerkt en er waren ook wat vragen
Het was volgens mij een
heel geslaagde bijscholing"
Verhaal Saulo: vroeger was hier dichtbij een vuilnisbelt. Heel veel
mensen werkten daar , verzamelden bv etensoverschotten voor de varkens en
verkochten dat dan. Soms was het er echt onveilig, werd er gevochten voor
materiaal zeker als er bepaalde dagen
camions afkwamen met gerief. Soms stortten er stukken vuilnisbelt naar beneden waarbij soms tientallen mensen
verdwenen . Een vriendin van hen deed hen eens een grote ijsblok cadeau vol met
zeevruchten,vers van de vuilnisbelt. Ze hebben er heel erg smakelijk van gegeten
Hier Carlita (cf ons 'avontuur als ambulance') , maandag terug op consultatie , na 10 d intensieve zorgen door het oog van een naald gekropen
Ze is 15 jaar woog 20 kg en nu nog 16kg ...; de mama heeft zoveel zorg maar mocht haar dochter eerst niet zelf eten geven;nochtans de enige die het 'professonieel' doet bij zo'n meisje (met ook nog een open gehemelte)
Vandaag was de 10 °verjaardag van Brechje(mijn metekind). Hier is ze nog jarig , in
België is het al voorbij.
Het is steeds een raar gevoel om
te leven in een andere dag. Morgenvroeg probeer ik met haar te skypen J
Vandaag ging ik na de eerste consultaties naar beneden. Eerst hielp ik
de spastische kinderen naar buiten brengen om een luchtje te scheppen maar ik
werd al snel overvallen door Angelito (uit de kleuterklas) . Hij is een mini-
downtje van 10 jaar met een heel ernstige hartafwijking. Hij moet eigenlijk dringend geopereerd worden
want de druk in zijn longen begint te
stijgen en dat voorspelt dat binnen afzienbare tijd zijn hartje begint te falen
, met alle gevolgen vandien. (opzwellen , kortademig worden enz) .Maar de mama
wil het niet toestaan omdat hij mogelijks in de operatie zou in blijven
en zie hoe goed hij nu is . Het dramatische is dat ze inderdaad zon kind
hebben zien gaan: dag mama en nooit meer wakker geworden. Hoe overtuig je zon
mensen dan? Hun argument is : als God
het zo wil, dan zij het zo. Ik argumenteerde tgo Inge ( omdat ik het
vooruitzicht zo vreselijk vind), kunnen we dan niet zeggen : Als God het wil
dat hij de operatie overleeft, dan zij het zo.. Maar ja , waarschijnlijk is
dat toch buiten de angst van de mama gerekend. Het voelt voor die mensen
waarschijnlijk zo dat , als hem iets overkomt tijdens de operatie, zijzelf het
doodsvonnis tekenden
Enfin, voorlopig is Angelito nog steeds de spring-in-t-veld. Hij begon
te rollebollen (na een dikke knuffel) en nog een tweede kleine jongen sprong
mee bovenop me. Liefst wild. En dan nog eens ronddraaien. Het werkte
aanstekelijk want David, een andere jongen van 7 jaar met syndroom van Down ,
die anders nogal stilletjes is , deed direct mee , wilde ook rondgedraaid
worden , steeds opnieuw. Toen ik het
genoeg vond, speelden we met van die zelfrijdende autootjes. Dat hadden ze nog
niet opgemerkt, dat als je achteraan op het autootje drukt en het achteruit
rijdt , het vanzelf wegrijdt David en ik lieten het rijden tussen onze benen.
We hadden wat toeschouwers. En ook dat werkte aanstekelijk: Mykel, een jongetje
van een jaar of 5 , met slappe , gespalkte beentjes ,liet zich van zijn loopfietsje glijden en kwam tussen
mijn benen het spelletje verder spelen.
Ik ben geen orthopedagoog maar ik merk wel dat het zo belangrijk is om
interesse bij de kinderen te wekken, het helpt hen vooruit in hun motoriek ,in
hun engagement om vooruit te geraken en
vooral : ze hebben plezier. Het vraagt
veel creativiteit daar moet ik over nadenken .
En later in het klasje met de spastische kinderen. Sylvana, de
opvoedster liet hen kijken door rode folie, en bij Kevin (12j) een soort
kiekeboe spelletje doen. Daar moest hij steeds om lachen. Nadien vroeg ze mij
om te helpen. Met scheerschuim hun gevoel stimuleren en ondertussen moest ik
zijn spastische polsjes en vingertjes bewegen. Hij begon steeds weer te huilen
.Waarom, was het omdat ik het deed ? even lachen met de folie naar Sylvana,
erna weer huilen Je moet bij die kinderen zoveel signalen in de gaten houden,
gokken wat er scheelt , door gissen en missen. Ze kunnen niets zeggen alleen
soms lachen en huilen en soms enkele geluiden maken Sylvana dacht dat hij
misschien verstopt zat , wat scheelde er toch, hij had al zoveel gehuild Dan
maar even naar boven , naar dokter Inge is het zijn blaas, wat windjes? Urinezakje
geplakt ,terug beneden wat paracetamol
gegeven en toen etenstijd.
Ik gaf hem zijn soep en zijn drinken. Vreselijk , het is precies de
processie van Echternach. Door de spasticiteit kunnen ze moeilijk slikken. Geef
je zijn eten met zijn hoofd mooi rechtop dan
loopt alles er weer uit. Ligt zijn hoofd achterover tegen zijn stoel dan gaat alles er beter in , (soms maar de
helft er weer uit ) maar dan volgen tussendoor
die (verslikkings-)hoestbuien Je kunt je wel voorstellen hoe vaak ik
zelf slikte, steeds herhaalde traga, traga (slik) . Na veel geduld was zijn potje op. En
stilletjesaan ontspande zijn gezichtje ,
keek hij me recht aan en lachte enkele malen na elkaar. Op dat moment zie je een engeltje !
In de namiddag bij Patricio (de kinesist) die een week terug is uit België samen met Pedro.Ik probeerde zijn interview van gisteren wat
uitschrijven .Toen kwam Andrea voor kinebehandeling, een normaal begaafd meisje
van 12 jaar,door vroeggeboorte 1 spastisch been , al 7x geopereerd. Maar steeds
veel klachten , in haar been, in haar rug door scheef lopen door de verkorting in het
geopereerde been. Ze kreeg onlangs een soort rondom haar lenden en Re been
gedraaide elastiek , om haar spastische been wat naar buiten te draaien , maar
het help niet Inge vreest voor zon overbehandeld kind. Een kind dat de tijd
niet krijgt om kind te zijn, wiens tijd gevuld wordt met medische aandacht en
therapie.
Ze herinnerde zich een uitspraak van een dove patiënte die nu een
cochleair implant kreeg: ik had geen tijd om vrienden te maken gans haar
kinderleven bestond uit therapie
En dan in de bib. Even meegeholpen met Paulina met m.i. overbodig ,
ellenlang huiswerk. Ze moest alles kopiëren van een taak uit de klas, zowel wat
goed als wat slecht was Over de scholing hier is ook nog 't een en 't ander te zeggen...Inge zegt dat ze hier de kinderen in het staatsonderwijs echt niet leren nadenken.... Gennesis (7 j) wil Engels van mij leren. Alison en
Sandy doen mee. Nadien spelen we nog een spelletje. Emmerson (9j) , de vlotte
broer van Gennesis J , vertelt en toont mij vanalles.
Demonstreert mij zelfs hoe hij danst , echt schattig Veel kinderen zijn hier
zo lief , zo aanhankelijk er wordt hier ook heel veel geknuffeld J
PS Elise: Alison en Gennesis missen jou heel erg. We hebben besloten om jou een brief te schrijven ik zal die met Karl meegeven als hij met kerstdag komt
Zambiza-wandeling en slachtoffertje quebrada (kloof)
Deze avond ging ik een wandelingetje doen om de randen van Zámbiza wat
verder te verkennen. Ik ben steeds op zoek naar de natuur die hier zo
overweldigend zou moeten aanwezig zijn maar die verdoezeld wordt door het
straatvuil , de vuilstortingen op allerlei plaatsen langs de berghellingen, de
vele overal halfafgebouwde woningen. Overal wordt er gebouwd, de afstand tussen het dorp en het oprukkende Quito wordt steeds kleiner. En dan heb je nog de geur en het lawaai van de autos met soms ganse wolken zwarte roet (vooral de bussen in Quito!) . Elk dorp lijkt hier gelukkig wel zijn dorpsplein te hebben, en dit is vaak een verademing .
Ik bereikte de noordkant (als ik mij niet vergis , want mijn oriëntatie
is nog steeds niet perfect) en daarmee de rand die verder naar beneden gaat:
dat was een leuke ontdekking.
Ik daalde al eens af in de kloof aan de westkant waar Inge en
Saulo hun huis grenst. En enkele dagen geleden ook in de kloof aan de oostkant, die heel diep
is en waar ik het water zelfs niet kon bereiken.
En nu langs de noordkant omlaag : daar kan ik tussen de huizen en de vele veldjes die
de mensen van het dorp tussen en rondom aanleggen,nu toch eens naar beneden. Laag in de diepte zag ik een stalletje (of
is het een huisje?) en enkele koeien. Als ik eens vroeger vertrek kan ik die
wandeling eens tot daar doen.
Toen ik terugkwam liep ik door het dorp en wou de oostkant nog eens
bekijken. Achter de omheining van de sportvelden kon ik een kijkje nemen en zag
dat daar enkele varkens (allen aan een koord) aan de rand graasden. Toen ik
verder doorliep zag ik een hoopje kleren tussen die varkens liggen , maar dan ook
zwart haar. Toen ik dichter kwam lag daar een meisje met haar ogen toe,half
hikkend-snikkend dacht ik,wat schuim op haar lippen . Ik dacht dat ze daar
gevallen was , misschien een epilepsieaanval. Ik maakte haar wakker maar ze
reageerde suf. Ze probeerde recht te komen maar kon op zichzelf niet stappen.
Ik rook dat ze gedronken had . Ze was echt stomdronken. Ik vroeg haar waar ze
woonde en ze leidde me naar een afgemaakt plaatsje waar nog een biggetje vast hing en kroop over die omheining. Ze was
totaal gedesoriënteerd . Ik bracht haar naar huis , stommelend, vragend of niemand haar kende. Ondertussen
kwam er een jongen op haar af die haar meenam en beweerde haar broer te zijn
maar het niet was toen kwam er nog een vrouw mij te hulp en die wist waar haar
mama woonde. Toen we er naar toegingen kregen we enkel een paar jongens te zien
en dan nog de papa? De vrouw zei dat we hen nu moesten achterlaten Is het
schaamte, niet mogen moeien, ?
Vreselijk: 15 jaar , echt een mooi meisje. een slachtoffertje
voor misbruik en waarschijnlijk ook van huiselijk geweld en waarschijnlijk drinkt ook de mama Ik weet niet , hoe moet je daar nu op reageren ? moest ik nu toch langer bij haar blijven? Het is ook moeilijk inschatten die verschillende gevoeligheden in een andere cultuur. 1 ding is zeker : het kan niet door de beugel... ze kon er aan dood gaan, ze kon naar beneden vallen enz , hoe ziet de toekomst van zo'n kind er uit?...
Samen naar Otavalo geweest :dit stadje is gekend voor zijn kleurrijke geweven stoffen en zijn typische
klederdracht: de vrouwen met geborduurde witte bloezen en lange rokken en de mannen met witte broeken en blauwe
poncho en hoed. Ik vergat wel fotos te trekken van het marktje dat ook wel de moeite is . voordien gingen we owv
Allerzielen naar het kerkhof:
Het zag daar zwart van het volk. Het is hier de
gewoonte om op het graf van overleden geliefden ,samen met de familie oa broodmannetjes
te gaan neerleggen, te eten , soms ook te zingen.Iemand gaf zelfs de kruisen een nieuw verflaagje terwijl iedereen er maar langs liep. Het is eigenlijk een echt
feest. En wie bidt voor de overledene mag ook meeëten. We liepen kriskras over
het kerkhof , over en op en tussen de graven . Bij ons zou dat eerder oneerbiedig
lijken. Ik trok continu fotos , eigenlijk een beetje in het geniep (zonder
door de lens te kijken) en op goed geluk af . Zo proef je toch een beetje de sfeer.
een voorbidder een nieuw verflaagje
muziek voor de overledene rusten in vrede
op het kerkhof lezen over hoe hij aan zijn einde kwam
· * Vandaag ons ' loon ' ontvangen van señora Maria: een
lekkere cuy. (geschoren cavia) voor de veganisten gelieve even de ogen te sluiten ; mo:ik zit en Maria staat
ten
m
· * Samen met Yvonne mijn Tapori-program opgesteld voor
mijn visum, hopelijk is t niet zoals Inge zegt eerst komen er 2 papieren terug
en nadien 3 en nadien
· * In de keuken geholpen met Monica en Nancy:
steeds valt het mij op hoeveel mensen hier vanuit hun eigen kinderen met een handicap , geïntegreerd
worden in Tapori. Nancy ( ik schat haar eind de 20) had tot vorig jaar een man
en een dochtertje. Haar man overleed aan kanker en haar dochtertje Saira van 2
j had een zware handicap tgv van een ernstige hersenvliesontsteking , is toen
ook overleden. En toch leven mensen hier voort , nemen hun leven terug op .Inge
zelf staat soms versteld over de flexibiliteit van mensen , terwijl je je afvraagt
hoe jezelf zon dingen zou overleven
· * Gesprek met Caro en Sylvana (2 opvoedsters van
de grote en de kleuteres ) ivm voorbereiding van een woordje dat ze zouden
moeten zeggen op de algemene vergadering van Tapori , over de Bobath-cursus die ze volgden. Altijd stuurt Inge
aan op: je moet bijleren, vragen waar je mee loopt opzoeken, jezelf uitdagen het komt heel vaak terug. Mooi om te horen. Ook
in de consultatie wil ze steeds mensen aanzetten om niet te berusten , te
blijven durven dromen , hun lot in handen durven nemen
Het was ook een gesprek over
frustraties in samenwerking. Waar niet iedereen dezelfde mening is toegedaan. (Allemaal
toch herkenbaar) Heel
mooi ook hoe Inge over zichzelf durft te vertellen, hoe zwaar ze het een 5 tal
jaar geleden had na een nogal harde confrontatie met iemand van de vroegere medewerkers.
Ze stelde zichzelf en gans het project toen in vraag , dacht dat ze zich
vergist had ,al die jaren
Hoe belangrijk blijft communicatie
toch en goodwill
· * En dan de consultatie :gisteren:eerst goed nieuws , wie ooit het filmpje van Tapori zag , hier zie je Jenny met haar pasgeboren baby (we zoeken nog een originele naam ), wel en gezond. Er was wel veel ongerustheid vnl van hun oudste zoon. owv de handicap die het vorige kindje Antuan heeft ..
Maar tussendoor zagen we de mama
met haar kindje Adriana( dat met vmdl
een waterhoofdje). de CT scan : vreselijk , dat kind heeft bijna geen hersenen
meer en de rest water , en toch
En dan Hugo. 37 jaar,1,5 j geleden viel
hij, bij een werkongeval, in een put en lag 15 min bedolven onder de aarde . Hij kan
niet meer praten , nauwelijks stappen , communicatie en begrip zijn zeer beperkt Verlaten
door zijn vrouw en kinderen, opgevangen door zijn moeder maar die ook geen
inkomen heeft . Beiden verhuisden erna naar Quito en wonen nu in bij Hugos vriend van destijds. Zo goed en zo kwaad en zo
liefdevol als mogelijk! Maar die mensen hebben ook geen ervaring en daarom kwam
hij nu voor evaluatie en later therapie schrijnend.
s Avonds kwam een Vlaamse vriendin
die hier NGOcoöperante is, nog afscheid nemen : haar zus en Belgische
toeverlaat, kreeg recent de diagnose van volledig uitgezaaide kanker. Daardoor vertrekt
ze in bange verwachting met haar 2 dochters toch holder de bolder terug naar
België
Wat is bewustzijn, wat is leven
, wat is lijden toch het maakt ons mens dat we over deze dingen kunnen en
mogen denken. En het is in die duisternis van leven dat wij mensen vaker zien
waar het echt op aan komt En hoewel je niemand zon dingen toewenst, kan je
toch soms dankbaar zijn voor die momenten van wijsheid die ons zo worden
gegeven .
Nadien en tijdens het deeg maken,kneden, uitrollen, enz wordt er
gegeten, eerst gebakken maiskorrels en catzos, een soort meikevers, die in deze
tijd van het jaar in de vroege morgen hier naar boven komen om te paren. Ik
vond het vreselijk om te zien , ze hadden die beestjes de poten vleugels en
dekschilden afgetrokken en er goed zout opgestrooid. Kronkelend allemaal in 1
pot.ach En erna gebakken. Dan overwin ik mezelf : het was wel lekker
Broodjes eigenlijk meer boterkoeken, werden
in allerlei smaken gebakken. Er was ook een shift waar oa de kinderen popjes
maakten met gekleurde deeg in detailtjes er bovenop. Alles werd in de grote
oven gestopt en weer uitgehaald. t Was een gezellige boel.
Amelie en Saulo: 2 zebra's
Als alles en ook het eten (geroosterde koteletjes ) achter de rug was
werd er nog nagepraat en vooral veel gelachen. Veel kan ik al volgen , maar ook
veel finesses heb ik nog niet door , zeker als er in groep gebabbeld wordt
en grappen gemaakt. Opeens voel je dan
toch weer meer een buitenstaander. Dan komt mijn drang op om steeds beter Spaans te willen kunnen. Dan heb ik wat
weinig geduld. En toch is zoiets leerzaam , om ook weer eens aan de
ongemakkelijke kant te staan.
Het voelen hoe het is om niet mee te kunnen met anderen, er niet bij te
horen. Door mentale redenen, financiele redenen, door lichamelijke redenen, door familiale
redenen,karakterredenen, geloofsredenen enz . , outsider te zijn. Hoe
belangrijk om toch ook steeds oog te hebben voor diegenen.
vandaag gaven we samen met de "wawa's"(Quichwa voor kinderen) een 'dans'optreden in een sporthal. (De choreografie trok wel op niet veel , dus viel ik niet op en zoals te verwachten was de akoestiek ook maar niets)
Het was 'de dag van het meisje'. Ook andere scholen deden mee met dansjes , gedichtje ,pianospel, zelfs de politie deed mee met trucjes met hun honden :)
zo zie je geraak ik stilletjes aan geïntegreerd...
Vandaag een uitdaging. Ik moest met Maria , een 4de wereld
madamtje van hier , op de bus naar het labo rijden bloed laten prikken en een afspraak voor een
echo gaan maken, met centen van Tapori. Voor mensen die het financieel moeilijk
hebben en daardoor medische zorgen zouden nalaten, houden ze een fonds ter
beschikking en moeten ze de ½ terugbetalen op de manier en termijn waarop ze het zelf kunnen. Dat madamtje, analfabete,doet zon recyclagewerk vanuit de vuilbakken
, is ergens in de 50 en met al een ganse familiale-criminele voorgeschiedenis
waarvoor Inges stamboomblad te klein was. <140 cm schat ik haar, ze kon niet eens
spreken door het spreekgat in de venster. En dan voel je ook dat ze verlegen
zijn , zich niet durven presenteren, wat afhankelijk zijn van de goodwill van
de anderen, was het niet dat ik niet mee was. Ik was fier op mezelf omdat alles
vlotjes verlopen was , de juiste halte afgestapt , ze verstonden me overal, alle
attesten mee, 37 $ voor het bloedonderzoek, en 19 $ voor
de echo op voorhand te betalen. Wat leven wij toch in een luxeland op dat vlak
Toen we terugkwamen vroeg ze aan Inge hoe ze het moest terugbetalen. We zullen
er nog wel over praten zei Inge. En toen beloofde ze direct dat ze maandag met
een cavia zou komen , hihihi ik zal er wel eens van proeven maar vind het toch
maar een beetje griezelig
Vandaag deed ik mee in het atelier van de jong volwassen gehandicapten.
Omdat er een aantal interessante consultaties bij zaten riep Inge mij om nog
mee te volgen. Op een gegeven moment kwam een moeder in paniek met haar dochter
Carla (15 jaar , vmdl trisomie 13, zwaar gehandicapt) binnen. Carla was aan het
reutelen, dyspneisch+++,hoge koorts,02
saturatie 85%. Allemaal begonnen na een sedatie voor een EEG deze morgen.
Inge dacht aan een hypertermie door de medicatie (die ze eigenlijk niet
mocht krijgen) , ik aan een acute pneumonie, soit het was heel dringend. Ze
belden naar het (nu nieuwe) centrale oproepnr
911 maar werden na steeds opnieuw dezelfde uitleg , ieder keer weer
doorverbonden. Uiteindelijk ging er ziekenwagen over 30 minuten kunnen komen
(na een tel die al 20 duurde!) Inge besliste om zelf met haar naar het ZH te
rijden. Bij het buiten rijden van Pomasqui passeerden we 2 gemotoriseerde
agenten. Inge explikeerde snel en kordaat wat er aan de hand was en de agent suggereerde
zelf om haar te escorteren Na alle negatieve commentaren van de politie was dit toch een meevaller. t Was
even spectaculair: met sirene , getoeter, gezwaai,..werden we in snel tempo door het drukke verkeer geloodst.
Hier zijn de ziekenhuizen opgesplitst
in staats-en privé ziekenhuizen. Voor de gewone en armere bevolking gelden
enkel de staats want de kostprijs van de privé is veel te hoog (tenzij men wordt
doorverwezen). Dus zij binnen in de spoed van het staatsZH . Inge mocht
volgens de balie rijtje schuiven, zonder dat men hen ook maar even aankeek. Na
even kwaad maken konden ze doorschuiven naar een kamertje en bleek het echt
dringend Er mag 1 familielid blijven. De communicatie tussen de artsen is
hier echt bedroevend. (op enkele uitzonderingen na) Gans het staats-systeem
werkt bedroevend. Alles zou voor de mensen gratis moeten zijn.De mama moest
naar buiten komen om zelf bij de apotheker paracetamol te gaan kopen. (Als ze
dat al niet in huis hebben!) Waarschijnlijk heeft het te maken met een % die
artsen binnen het ZH van de apothekers krijgen. Veel artsen hebben naast een
job in het staatsZH ook nog een privépraktijk of werken in een privékliniek en
vaak worden patiënten geronseld via het staatsZH De echos en de CT werken in
de staatsZH niet, maar wel die in de privé (aan de overkant soms)Wat moet
je daar dan bij denken? .De bedoeling van de regering is goed , leerkrachten en
artsen daar worden nu veel beter betaald, maar het systeem werkt nog niet. Het is
erg , want het zijn vaak die mensen die achter gesteld zijn, die dan ook minder haar op hun tanden hebben om rechtvaardig behandeld te worden. Op den duur zijn
die er nog erger slachtoffer van.
t Was ambiance en daardoor bleef iedereen hangen ook de mensen die uit de kerk kwamen. (in 2 shiften +nog een begrafenis : zie bovenste foto)
Ons standje was er eentje van Belgische pannenkoeken (pankekes) met recept van abuela de la Sartén (oma van De Panne ) .Aanvankelijk was er wat argwaan , om iets te eten dat men hier niet kent maar we hebben ze allemaal verkocht (+- 300)!
zingen en veel plezier
zelfs een lijmsnuiver (mentaal een wrak )van het dorp heeft zich geamuseerd! (onderste foto)
)
), krijgen ook een beurs 
is het zijn blaas, wat windjes? Urinezakje
geplakt ,terug beneden wat paracetamol
gegeven
en toen etenstijd.
Amelie en Saulo: 2 zebra's
