Broodbakdag met familie Diaz

Nadien en tijdens het deeg maken,kneden, uitrollen, enz… wordt er gegeten, eerst gebakken maiskorrels en catzos, een soort meikevers, die in deze tijd van het jaar in de vroege morgen hier naar boven komen om te paren. Ik vond het vreselijk om te zien , ze hadden die beestjes de poten vleugels en dekschilden afgetrokken en er goed zout opgestrooid. Kronkelend allemaal in 1 pot.ach… En erna gebakken. Dan overwin ik mezelf  : het was wel lekker…  

  Broodjes eigenlijk meer boterkoeken, werden in allerlei smaken gebakken. Er was ook een shift waar oa de kinderen popjes maakten met gekleurde deeg in detailtjes er bovenop. Alles werd in de grote oven gestopt en weer uitgehaald. ’t Was een gezellige boel.

Amelie en Saulo: 2 zebra's

Als alles en ook het eten (geroosterde koteletjes ) achter de rug was werd er nog nagepraat en vooral veel gelachen. Veel kan ik al volgen , maar ook veel finesses heb ik nog niet door , zeker als er in groep gebabbeld wordt en  grappen gemaakt. Opeens voel je dan toch weer meer een buitenstaander. Dan komt mijn drang op om steeds beter  Spaans te willen kunnen. Dan heb ik wat weinig geduld. En toch is zoiets leerzaam , om ook weer eens aan de ‘ongemakkelijke’ kant te staan.

Het voelen hoe het is om niet mee te kunnen met anderen, er niet bij te horen. Door mentale redenen, financiele redenen, door  lichamelijke redenen, door familiale redenen,karakterredenen, geloofsredenen enz…. , outsider te zijn. Hoe belangrijk om toch ook steeds oog te hebben voor diegenen.

25-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

24-10-2015 om 23:23 geschreven door hilde  

23-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Vandaag een uitdaging. Ik moest met Maria , een ‘4^de wereld’ madamtje van hier , op de bus naar het labo rijden bloed laten prikken en een afspraak voor een echo gaan maken, met centen van Tapori. Voor mensen die het financieel moeilijk hebben en daardoor medische zorgen zouden nalaten, houden ze een fonds ter beschikking en ‘moeten’ ze de ½ terugbetalen op de manier en termijn waarop ze het zelf kunnen. Dat madamtje, analfabete,doet zo’n ‘recyclagewerk’ vanuit de vuilbakken , is ergens in de 50 en met al een ganse familiale-criminele voorgeschiedenis waarvoor Inges stamboomblad te klein was.  <140 cm schat ik haar, ze kon niet eens spreken door het spreekgat in de venster. En dan voel je ook dat ze verlegen zijn , zich niet durven presenteren, wat afhankelijk zijn van de goodwill van de anderen, was het niet dat ik niet mee was. Ik was fier op mezelf omdat alles vlotjes verlopen was , de juiste halte afgestapt , ze verstonden me overal, alle attesten mee,    … 37 $ voor het bloedonderzoek, en 19 $ voor de echo op voorhand te betalen. Wat leven wij toch in een luxeland op dat vlak… Toen we terugkwamen vroeg ze aan Inge hoe ze het moest terugbetalen. “We zullen er nog wel over praten” zei Inge. En toen beloofde ze direct dat ze maandag met een cavia zou komen , hihihi… ik zal er wel eens van proeven maar vind het toch maar een beetje griezelig

20-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Vandaag deed ik mee in het atelier van de jong volwassen gehandicapten. Omdat er een aantal interessante consultaties bij zaten riep Inge mij om nog mee te volgen. Op een gegeven moment kwam een moeder in paniek met haar dochter Carla (15 jaar , vmdl trisomie 13, zwaar gehandicapt) binnen. Carla was aan het reutelen, dyspneisch+++,hoge  koorts,02 saturatie 85%. Allemaal begonnen na een sedatie voor een EEG deze morgen.

Inge dacht aan een hypertermie door de medicatie (die ze eigenlijk niet mocht krijgen) , ik aan een acute pneumonie, soit het was heel dringend. Ze belden naar het (nu nieuwe) centrale oproepnr  911 maar werden na steeds opnieuw dezelfde uitleg , ieder keer weer doorverbonden. Uiteindelijk ging er ziekenwagen over 30 minuten kunnen komen (na een tel die al 20’ duurde!) Inge besliste om zelf met haar naar het ZH te rijden. Bij het buiten rijden van Pomasqui passeerden we 2 gemotoriseerde agenten. Inge explikeerde snel en kordaat wat er aan de hand was en de agent suggereerde zelf om haar te escorteren  Na alle negatieve commentaren van de politie was dit toch een meevaller. ’t Was even spectaculair: met sirene , getoeter, gezwaai,..werden we in snel tempo  door het drukke verkeer geloodst.

 Hier zijn de ziekenhuizen opgesplitst in staats-en privé ziekenhuizen. Voor de gewone en armere bevolking gelden enkel de staats want de kostprijs van de privé is veel te hoog (tenzij men wordt doorverwezen). Dus zij binnen in de spoed van het staatsZH . Inge mocht volgens de balie rijtje schuiven, zonder dat men hen ook maar even aankeek. Na even kwaad maken konden ze doorschuiven naar een kamertje en “bleek het echt dringend”… Er mag 1 familielid blijven. De communicatie tussen de artsen is hier echt bedroevend. (op enkele uitzonderingen na) Gans het staats-systeem werkt bedroevend. Alles zou voor de mensen gratis moeten zijn.De mama moest naar buiten komen om zelf bij de apotheker paracetamol te gaan kopen. (Als ze dat al niet in huis hebben!) Waarschijnlijk heeft het te maken met een % die artsen binnen het ZH van de apothekers krijgen. Veel artsen hebben naast een job in het staatsZH ook nog een privépraktijk of werken in een privékliniek en vaak worden patiënten geronseld via het staatsZH… De echo’s en de CT werken in de staatsZH niet, maar wel  die in de privé (aan de overkant soms)Wat moet je daar dan bij denken? .De bedoeling van de regering is goed , leerkrachten en artsen daar worden nu veel beter betaald, maar het systeem werkt nog niet. Het is erg , want het zijn vaak die mensen die achter gesteld zijn, die dan ook  minder haar op hun tanden hebben om rechtvaardig behandeld te worden. Op den duur zijn die er nog erger slachtoffer van.

19-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde