Vandaag ging ik met 'mijn Amerikaan' op bezoek naar het beroemdste bouwwerk van Gayasamin. gelegen op de oostelijke heuvel van Quito
Gayasamin is de bekendste Ecuadoriaanse kunstenaar , vooral gekend voor zijn grote kritiek op alles wat met geweld, wreedheid en onrechtvaardigheid, discriminatie van armen , indianen, zwarten en zwakken te maken had .Hij streed tegen de dictaturen met hun martelingen en genocides van vele Latijns-Amerikaanse landen, de agressie van de machtige imperialistische landen, de nazis
(Inge vindt hem maar niets omdat hijzelf zijn vrouw (één van de 3)zou geslaan hebben...)
Ik persoonlijk vind zijn schilderijen prachtig , de ontzettend vele gezichten en handen die hij schilderde , vaak prachtige kleurencombinaties...
Als oudste van 10 kinderen van een Indigena vader en een Mesties moeder, kende hij armoede. Zijn beste vriendje uit de buurt werd destijds vermoord in Quito door een verdwaalde kogel. Veel dingen spelen mee in zijn woede en rebelsheid.
Hij verzamelde van kindsaf aan duizenden precolumbiaanse voorwerpen , ook vele kunstwerken uit het koloniale verleden
Zijn meesterwerk werd De Capilla del Hombre: opgedragen aan de mensheid. met in het midden een "eeuwige vlam" (die nu ook maar nep was, maar allé, 't is de bedoeling die telt )
Zijn huis die hij construeerde als museum en schonk aan de Ecuadoriaanse staat, opdat alle kunst die hij verzamelde bijeen zou blijven
buitenhal zijn slaapkamer , oa versierd met een grote verzameling pre-columbiaanse sex-beeldjes (heb ik aan de fantasie overgelaten- voor wie ze wil zien stuur mij maar een mailtje ) zijn atelier , met mega-verfborstels
zijn tuin met zicht op Quito: een ongekende oase van rust. 100 den malen heeft hij dat zicht geschilderd, de kleuren volgens zijn stemming. Onder die boom ligt hij trouwens uitgestrooid het pleintje voor de ingang van de "kapel" la capilla: het werd pas na zijn dood afgewerkt
voor de ingang, let ook op de stenen een beetje een copie van de indiaanse bouwwerken (maar niet zo perfect:) )
ingang van de capilla . er zijn 2 verdiepen
In het midden een grote lichtkoepel : beschilderd met "de mensen van Potosi" , voor de 3 miljoen doden die destijds vielen in de zilvermijnen van Bolivië Aquarellen met prachtige kleuren
op de benedenverdieping de eeuwige 'vlam'
"Yo lloré porque no tenía zapatos , hasta que ví un niño que no tenía pies." (Ik huilde omdat ik geen schoenen had, tot ik een kind zonder voeten zag)
en aan de overkant "Mantengan encendida una luz que siempre voy a volver" (Houd het vuur brandend, altijd zal ik terugkomen)
Rechts een groot schilderij met een stier (Spaanse cultuur) en een condor(Indigena-cultuur) in gevecht
Dit zijn een deel van de meervoudig gehandicapte kinderen van Tapori, de Cachoritos (de puppies). Allemaal mentaal gehandicapt en erbij vaak zwaar motorisch beperkt.
Angelita Sien , "la chinita"(t chineesje) zoals ze zeggen. Volledig in strekkramp van armpjes en beentjes. Je hebt met dit meisje totaal geen contact, of ik althans toch niet
José , kan niet meer in 90 ° zitten..., Lenin (ja ze hebben hier soms nogal namen... Saulo vertelde dat er hier een muziekgroep bestaat 'de Nazis' genoemd , zonder dat men eigenlijk weet wat dat betekent) zijn handicap werd veroorzaakt door congenitale toxoplasmose Jocelyn, ook een toxoplasmose-kindje Domenica komt terug. Een maand of 2 geleden was ze er heel erg aan toe. Door een opstapeling van ziektes: urineweginfecties,diarree, longontsteking in t ziekenhuis... ,ze was totaal ondervoed en gedeshydrateerd geraakt.Terugkeren naar het ziekenhuis mocht niet , ze stuurden ze terug. Kinderen met zo'n handicaps worden mi vaak verkeerd ingeschat als je ze niet kent. Het was erg om te zien , ingevallen oogjes , vel over been, het was precies zo'n Biafraantje... Inge was zo onder de indruk dat ze er zelfs niet wou over spreken die dag...dacht dat ze wel ging doodgaan. De mama gaf borstvoeding maar waarschijnlijk te weinig door zwakte en slecht zuigen. Mits flessen 'krachtvoer' en allerlei voedingsadvies is ze er weer helemaal bovenop! Kijk hoe blij de mama nu terug is! Het is een meisje die gehandicapt is door een 'kernicterus'. Dat is de geelzucht die zich na de geboorte door bloedafbraak kan voordoen en als men niet oplettend genoeg is dan kan dat de diepe hersenen ernstig beschadigen Gaby, een slap, heel traag kindje maar die toch kan stappen, Een tijd geleden deed ze heel veel epilepsieaanvallen , maar door de juiste medicatie is dat gelukkig erg verbeterd en kan ze verder evolueren (vele dagelijkse epilepsie-aanvallen geven een stop in het mentale en lichamelijke evolutieproces van een kind) soms worden ze te rusten gelegd op een matrasje. zie hoe scheef José hier ligt Alison.
Patricio , de kinesist maakt vaak zelf de aangepaste stoeltjes en zeteltjes Lesly , genietend van de scheerschuim. De 'slappe' kindjes worden regelmatig in een parapodium gezet. Dat is een toestel dat hen door ondersteuning op de moeilijkste plekken , ervoor zorgt dat ze een rechtere houding aannemen en zo hun spieren sterker worden. Soms is het wat doorbijten want zeker in het begin vinden ze het niet zo leuk... Scheerschuim is een leuk middel om de kinderen sensorieel te stimuleren. Sensoriële (voelen-horen-zien-ruiken-smaken)stimulatie is iets wat veel gedaan wordt omdat het een ingangspoort is voor zo'n kinderen tot activering van de hersenen. en natuurlijk ook voor het plezier, want waar kunnen zo'n kinderen nog van genieten, zeker sommigen die volledig 'verlamd' zijn.
Ik las een artikeltje op internet met wat uitleg :
"Het hele principe gaat
ervan uit dat ook personen met een zeer ernstige handicap, die op het eerste
zicht niet reageren op prikkels uit de omgeving, toch niet zo ongevoelig zijn
als men zou denken. Mits aangepaste, zintuiglijke prikkels zijn ze zeker te
" bereiken". Door een intensieve, doch zorgvuldig gekozen,
sensorische prikkeling kan de lichamelijke zelfwaarneming opnieuw geactiveerd
worden. Via de ervaring van het eigen lichaam wordt het "lichamelijke
IK" gestabiliseerd en de eigen activiteit geprikkeld. Het is via het eigen
lichaam dat er een relatie kan ontstaan met de sociale en materiele omgeving
zodat er een heel primair uitwisselingsproces op gang kan komen tussen het
'ik', 'de andere' en de 'wereld'."
En wel wetende dat hersenen plastische organen zijn , gevoelig aan stimulatie , maakte dit toch indruk op mij:
"Reeds een hele tijd
voor de geboorte schijnen vroege zintuiglijke ervaringen een opbouwende rol te
vervullen in de ontwikkeling van zintuiglijke en sensomotorische systemen. Ik
wil dit duidelijk maken met enkele voorbeelden:
1. De foetus reageert
op tactiele(= gevoels) informatie bij benadering reeds op 8 weken zwangerschap, maar op
deze leeftijd moeten de receptoren(=antennes ) die gebruikt worden om tactiele stimulatie
waar te nemen nog doordringen tot in de diepere lagen van de huid. Dit wil
zeggen dat we reeds op tastsensaties reageren voordat ons tastsysteem voltooid
is.
2. Hepper, een
Amerikaans onderzoeker, demonstreerde reacties op geluid op 16 weken
zwangerschap, en dat is lang voordat ons auditieve (gehoors-)systeem voltooid is.
Waarschijnlijk zal
stimulatie vroeg in de zwangerschap gevoeld worden door ongedifferentieerde
zenuwsystemen. Belangrijk is dat zintuiglijke waarnemingen niet alleen ervaren
worden voor de voltooiing van de zintuiglijke systemen, neen, zintuiglijke
waarnemingen helpen zelfs bij de opbouw van deze systemen."
dan begin ik weer te denken...als wij niet geprikkeld worden , of wij onszelf niet prikkelen ,om ons te verbinden met ons Hoger bewustzijn , dan ontwikkelt zich dit ook niet. Zoals onze zintuigen (of maw onze antennes) zich vormen onder invloed van de prikkels die zich aanbieden zo kan ons Gods-bewustzijn (ons zesde zintuig) zich maar ontwikkelen als we uitgedaagd worden, geprikkeld worden,wij ons in verbinding stellen. Volgens mij is die aanleg bij elke mens aanwezig en ontwikkelt die zich of smeult die stilletjes verder of dooft die helemaal of wordt zelfs helemaal uitgetrapt. Zoals iemands zintuigen of vermogens ook uitdoven als die niet geprikkeld worden.
Galo , een blinde jongen van de Mapaches , zou volgens zijn syndroom niet mentaal gehandicapt mogen zijn. Maar door niet geprikkeld te worden , geen braille te leren enz is hij absoluut niet handig , voelt niets speciaal als je hem dingen aanbied, simpele opdrachtjes geeft via voelen ,hij kan er geen weg mee, hij lijkt zelfs erg achter...
Inge kent 4 jongens die dood gingen,soms zelfs maar licht mentaal gehandicapt, omdat ze er thuis geen weg meer mee wisten tijdens hun adolescentie.Soms waren de ouders op. Ze werden geïsoleerd ,soms vastgebonden (omdat ze wegliepen) , ze werden niet meer geprikkeld, niets meer kunnen voelen, niet meer kunnen genieten , geen afwisseling , .... Op een gegeven moment haakten ze af en werden het precies plantjes .... gingen dood... hoe kan dat ,denk je dan?het kan blijkbaar...
met een regenstok doet Betty de buikjes trillen... het is de eerste maal dat ik Antuan zie lachen. Het is ook een jongetje die waarschijnlijk naast zijn mentale handicap autistisch is. Hij zit maar stapt (nog?) niet ,huilt vaak , waarschijnlijk uit irritatie en dan is hij enkel te kalmeren door het liedje van 'la gallina'
voor de liefhebbers https://www.youtube.com/watch?v=XQaKFU3Fh_M
Sylvana (ja echt) is de grote inzet voor deze kinderen. En toch heeft het 'bestuur van Tapori' beslist om het personeel om de 3-tal maanden te roteren van groep. Iedereen heeft wel ergens zijn voorkeur maar het doet de groep goed en voorkomt ook dat men uitgeblust geraakt, want desalnietemin vraagt het veel van iemand.
De laatste tijd blijf ik het meest in het atelier van de Mapaches (=de wasberen) (de "jongeren")
Ik heb ondervonden dat de kinderen meer aan je hebben als je er regelmatig bent, als ze weten dat je komt ipv steeds te veranderen van groep. Die groep ligt mij wel.
Het is een heel verscheidene groep van gehandicapte jongeren. Zo verscheiden dat het moeilijk is om een activiteit te plannen waarbij iedereen naar zijn kunnen genoeg uitgedaagd kan worden.Het niveau varieert van zwaar mentaal gehandicapt tot licht mentaal.En dan heb je nog blind, doofstom, gedragsgestoord,spastisch, ADHD, Downsyndroom,...Bepaalden moeten van elkaar gescheiden worden , of ze kloppen erop... anderen pakken vanalles af, anderen kunnen niet stil zitten , anderen roepen kunnen niet praten en zoals Sandrita bv die altijd maar mamamamama zegt en daardoor anderen soms irriteert en ook in de kloppen deelt, maar zelf ook kloppen uitdeelt enz... En toch functioneert het. Misschien zit Galo (blind + mentaal ) wel te vaak alleen maar anderzijds zit hij vaak mee te luisteren naar wat er allemaal gaande is en af en toe hoor je hem lachen
Xabi heeft steeds zorg voor anderen die iets nodig hebben , en wuift constant in hun richting, duidelijk makend met de enkele halve woordjes die hij uitspreekt dat ze aandacht nodig hebben. Miguel is het manusje van alles, kun je overal heen sturen om dingen te gaan halen, met alle technische snufjes kan hij overweg. Adelita is heel empatisch en troost wie het nodig heeft maar is vaak zelf een plaagstok. Als iemand zich niet gedraagt, krijgt hij vaak commentaar van de anderen , wordt op zijn plaats gezet.
Maar soms loopt gans de boel ook wel eens in het 100 . Ik kan er nu wel mee lachen maar soms is het ook zweten hoor. Gelukkig krijg ik meer en meer pak op de taal waardoor ze beter gaan luisteren...
De laatste tijd werken we rond ADL (activiteiten dagelijks leven) : tanden poetsen,opruimen, poetsen, kleren opvouwen, afwassen enz... Mensen moeten hier beleefd, welopgevoed en vriendelijk zijn: als we in de keuken binnenkomen : "Buenas tardes" en "gracias" en "por favor" en "Dios te page"... zeggen als we weggaan ;)
Caro en José: hij kan bijna geen enkele activiteit afronden,ontsnapt vaak maar is al beter "educado" (da's een van de doelen hier )dan toen hij toekwam. Maar hij is een plezier voor de kleintjes, hij helpt ze vaak , ook als ze moeten eten en je kan hem dan ook vaak daar vinden. wij zijn allen tia's (tantes) voor hem de activiteit was een aankleedpopje kleuren en uitknippen: Henry kan dat perfect (maar praten lukt hem niet - hij kan soms wel eens ontploffen en agressief bulderen , en gemeen kloppen of nijpen
Cintia , moet apart gezet, is een zenuwachtig brabbelend meisje die haar vriendschap probeert te kopen door koekjes en snoepjes rond te delen , vooral bij de lastigaars. Daardoor ontstaat soms ruzie. Ze werkt anders wel heel goed mee Miguel ,onze 'technicus' wordt door mij over het lichaam ondervraagd En ook Veronica , die soms verlegen maar met iedereen overeen komt , veel lacht en ook een grote hulp is, licht mentaal gehandicapt: ze is de enige die goed kan schrijven Rebeca (links) , met nogal wisselend humeur , halfzijdigverlamd door vroeggeboorte , en naar Inge zegt op scan ook weinig hersenen. Soms sta je verstelt dat ze dan toch nog zoveel kunnen... ; in het midden Sandrita die altijd maar mamama roept en rechts Adelita. hier heeft er zeker iemand iets gedaan dat niet mocht.
Sedert een maand heeft ze valse tanden. Aanvankelijk was ze er fier op , maar ze wil haar onderste tanden niet inhouden om te eten , al is het soep... En toch moet ze het leren... iedere maaltijd krijgt ze het toch voor elkaar om onder haar trui te verdwijnen en haar tanden onder haar borsten te verstoppen . en dan roept ze mij soms en fluistert met haar vinger voor haar mond : sssshhhht!!! Xabi , José en Fabricio die geafronteerd is als ik hem vergeet te begroeten. José, wat een heilig zantje hier Henry met een vies gezicht en Marcela die nu wel even op haar stoel zit. Marcela zou hier al van jongsaf aan komen. Ze vertoont heel veel gedragsstoornissen maar kan ook heel behulpzaam zijn , op haar zenuwachtige manier.Waarschijnlijk heeft het veel te maken met het overlijden van haar mama en de weinige aandacht die ze van haar papa krijgt en haar maar wat aan haar lot overlaat. Een tijdje geleden zag iemand van de opvoedsters van Tapori dat ze aan de kant van de weg , helemaal opgesmukt ,de jongens van de scholen stond op te wachten... Steeds op zoek naar een beetje aandacht en bij ons vaak op een negatieve manier. Het is soms moeilijk om die cirkel te doorbreken.... Carlitos: geboren in USA, uit een verslaafde moeder en daardoor mentaal beschadigd.Hij kent een beetje Engels en is daar heel fier op. Hij heeft ook beweegruimte nodig en ging al 2x erg uit de bol met veel agressiviteit waarbij hij met vanalles begon te gooien en te kloppen. Maar hij kan ook ontzettend lief zijn.Hier probeerden we te schrijven, beginnend met kopiëren. In de bibliotheek vonden we een kleuterboekje in het Engels (eso es iyes (inglés)?) zoals hij altijd vraagt. Miguel en Veronica , onze 2 slimsten Xabi met zijn slap handje . ik schrok onlangs toen ik hoorde dat hij al 32 jaar was. maar de mentale leeftijd van een peuter Stoelendans: Galo, Cintia, Albita,Xabi ,? en Mayra Albita, is doofstom maar kan een enorme plaagstok zijn, dan trekt ze de deur soms toe voor je neus of wil niet naar binnen of niet mee naar huis , soms met gesleur en getrek tot gevolg speeltijd, soms samen met de kleintjes
op bezoek naar het beroemdste bouwwerk van Gayasamin. gelegen op de oostelijke heuvel van Quito
