Zambiza-wandeling en slachtoffertje quebrada (kloof)
Deze avond ging ik een wandelingetje doen om de randen van Zámbiza wat
verder te verkennen. Ik ben steeds op zoek naar de natuur die hier zo
overweldigend zou moeten aanwezig zijn maar die verdoezeld wordt door het
straatvuil , de vuilstortingen op allerlei plaatsen langs de berghellingen, de
vele overal halfafgebouwde woningen. Overal wordt er gebouwd, de afstand tussen het dorp en het oprukkende Quito wordt steeds kleiner. En dan heb je nog de geur en het lawaai van de autos met soms ganse wolken zwarte roet (vooral de bussen in Quito!) . Elk dorp lijkt hier gelukkig wel zijn dorpsplein te hebben, en dit is vaak een verademing .
Ik bereikte de noordkant (als ik mij niet vergis , want mijn oriëntatie
is nog steeds niet perfect) en daarmee de rand die verder naar beneden gaat:
dat was een leuke ontdekking.
Ik daalde al eens af in de kloof aan de westkant waar Inge en
Saulo hun huis grenst. En enkele dagen geleden ook in de kloof aan de oostkant, die heel diep
is en waar ik het water zelfs niet kon bereiken.
En nu langs de noordkant omlaag : daar kan ik tussen de huizen en de vele veldjes die
de mensen van het dorp tussen en rondom aanleggen,nu toch eens naar beneden. Laag in de diepte zag ik een stalletje (of
is het een huisje?) en enkele koeien. Als ik eens vroeger vertrek kan ik die
wandeling eens tot daar doen.
Toen ik terugkwam liep ik door het dorp en wou de oostkant nog eens
bekijken. Achter de omheining van de sportvelden kon ik een kijkje nemen en zag
dat daar enkele varkens (allen aan een koord) aan de rand graasden. Toen ik
verder doorliep zag ik een hoopje kleren tussen die varkens liggen , maar dan ook
zwart haar. Toen ik dichter kwam lag daar een meisje met haar ogen toe,half
hikkend-snikkend dacht ik,wat schuim op haar lippen . Ik dacht dat ze daar
gevallen was , misschien een epilepsieaanval. Ik maakte haar wakker maar ze
reageerde suf. Ze probeerde recht te komen maar kon op zichzelf niet stappen.
Ik rook dat ze gedronken had . Ze was echt stomdronken. Ik vroeg haar waar ze
woonde en ze leidde me naar een afgemaakt plaatsje waar nog een biggetje vast hing en kroop over die omheining. Ze was
totaal gedesoriënteerd . Ik bracht haar naar huis , stommelend, vragend of niemand haar kende. Ondertussen
kwam er een jongen op haar af die haar meenam en beweerde haar broer te zijn
maar het niet was toen kwam er nog een vrouw mij te hulp en die wist waar haar
mama woonde. Toen we er naar toegingen kregen we enkel een paar jongens te zien
en dan nog de papa? De vrouw zei dat we hen nu moesten achterlaten Is het
schaamte, niet mogen moeien, ?
Vreselijk: 15 jaar , echt een mooi meisje. een slachtoffertje
voor misbruik en waarschijnlijk ook van huiselijk geweld en waarschijnlijk drinkt ook de mama Ik weet niet , hoe moet je daar nu op reageren ? moest ik nu toch langer bij haar blijven? Het is ook moeilijk inschatten die verschillende gevoeligheden in een andere cultuur. 1 ding is zeker : het kan niet door de beugel... ze kon er aan dood gaan, ze kon naar beneden vallen enz , hoe ziet de toekomst van zo'n kind er uit?...
Samen naar Otavalo geweest :dit stadje is gekend voor zijn kleurrijke geweven stoffen en zijn typische
klederdracht: de vrouwen met geborduurde witte bloezen en lange rokken en de mannen met witte broeken en blauwe
poncho en hoed. Ik vergat wel fotos te trekken van het marktje dat ook wel de moeite is . voordien gingen we owv
Allerzielen naar het kerkhof:
Het zag daar zwart van het volk. Het is hier de
gewoonte om op het graf van overleden geliefden ,samen met de familie oa broodmannetjes
te gaan neerleggen, te eten , soms ook te zingen.Iemand gaf zelfs de kruisen een nieuw verflaagje terwijl iedereen er maar langs liep. Het is eigenlijk een echt
feest. En wie bidt voor de overledene mag ook meeëten. We liepen kriskras over
het kerkhof , over en op en tussen de graven . Bij ons zou dat eerder oneerbiedig
lijken. Ik trok continu fotos , eigenlijk een beetje in het geniep (zonder
door de lens te kijken) en op goed geluk af . Zo proef je toch een beetje de sfeer.
een voorbidder een nieuw verflaagje
muziek voor de overledene rusten in vrede
op het kerkhof lezen over hoe hij aan zijn einde kwam
. Zo proef je toch een beetje de sfeer.
