Samen naar Otavalo geweest :dit stadje is  gekend voor zijn kleurrijke  geweven stoffen en zijn typische klederdracht: de vrouwen met geborduurde witte bloezen en lange rokken  en de mannen met witte broeken en blauwe poncho en hoed. Ik vergat  wel foto’s te trekken van het marktje dat ook wel de moeite is . voordien gingen we owv Allerzielen naar het kerkhof:  

Het zag daar zwart van het volk. Het is hier de gewoonte om op het graf van overleden geliefden ,samen met de familie oa broodmannetjes te gaan neerleggen, te eten , soms ook te zingen.Iemand gaf zelfs de kruisen een nieuw verflaagje terwijl iedereen er maar langs liep. Het is eigenlijk een echt feest. En wie bidt voor de overledene mag ook meeëten. We liepen kriskras over het kerkhof , over en op en tussen de graven . Bij ons zou dat eerder oneerbiedig lijken. Ik trok continu foto’s , eigenlijk een beetje in het geniep (zonder door de lens te kijken) en op goed geluk af   . Zo  proef je toch  een beetje de sfeer.

een voorbidder

een nieuw verflaagje 





muziek voor de overledene

rusten in vrede 

op het kerkhof lezen over hoe hij aan zijn einde kwam 

02-11-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

·        * Vandaag ons ' loon ' ontvangen van señora Maria: een ‘lekkere’ cuy. (geschoren cavia)   voor de veganisten gelieve even de ogen te sluiten ; mo:ik zit en Maria staat 

ten  

m

·        * Samen met Yvonne mijn Tapori-program opgesteld voor mijn visum, hopelijk is ’t niet zoals Inge zegt eerst komen er 2 papieren terug en nadien 3 en nadien…

·        * In de keuken geholpen met Monica en Nancy: steeds valt het mij op hoeveel mensen hier vanuit hun  eigen kinderen met een handicap , geïntegreerd worden in Tapori. Nancy ( ik schat haar eind de 20) had tot vorig jaar een man en een dochtertje. Haar man overleed aan kanker en haar dochtertje Saira van 2 j had een zware handicap tgv van een ernstige hersenvliesontsteking , is toen ook overleden. En toch leven mensen hier voort , nemen hun leven terug op ….Inge zelf staat soms versteld over de flexibiliteit van mensen , terwijl je je afvraagt  hoe jezelf  zo’n dingen zou overleven…

·        * Gesprek met Caro en Sylvana (2 ‘opvoedsters’ van de grote en de kleuteres ) ivm voorbereiding van een woordje dat ze zouden moeten zeggen op de algemene vergadering van Tapori , over de  Bobath-cursus die ze volgden. Altijd stuurt Inge aan op: ‘je moet bijleren’, vragen waar je mee loopt opzoeken, jezelf uitdagen…het  komt heel vaak terug. Mooi om te horen. Ook in de consultatie wil ze steeds mensen aanzetten om niet te berusten , te blijven durven dromen , hun lot in handen durven nemen…

Het was ook een gesprek over frustraties in samenwerking. Waar niet iedereen dezelfde mening is toegedaan. (Allemaal toch herkenbaar) Heel mooi ook hoe Inge over zichzelf durft te vertellen, hoe zwaar ze het een 5 tal jaar geleden had na een nogal harde confrontatie met iemand van de vroegere medewerkers. Ze stelde zichzelf en gans het project toen in vraag , dacht dat ze zich vergist had ,al die jaren…

Hoe belangrijk blijft communicatie toch en goodwill …

·        * En dan de consultatie :gisteren:eerst goed nieuws , wie ooit het filmpje van Tapori zag , hier zie je Jenny met haar pasgeboren baby (we zoeken nog een originele naam ), wel en gezond. Er was wel veel ongerustheid vnl van hun oudste zoon. owv de handicap die het vorige kindje Antuan heeft ..

     Maar tussendoor zagen we de mama met haar kindje Adriana( dat  met vmdl een waterhoofdje). de CT scan : vreselijk , dat kind heeft bijna geen hersenen meer en de rest water , en toch…

En dan Hugo. 37 jaar,1,5 j geleden viel hij, bij een werkongeval, in een put en lag 15 min bedolven onder de aarde . Hij kan niet meer praten , nauwelijks stappen , communicatie en begrip zijn zeer beperkt…Verlaten door zijn vrouw en kinderen, opgevangen door zijn moeder maar die ook geen inkomen heeft . Beiden verhuisden erna naar Quito en wonen nu in bij Hugo’s  vriend van destijds. Zo goed en zo kwaad en zo liefdevol als mogelijk! Maar die mensen hebben ook geen ervaring en daarom kwam hij nu voor evaluatie en later therapie… schrijnend.

’s Avonds kwam een Vlaamse vriendin die hier NGOcoöperante is, nog afscheid nemen : haar zus en Belgische toeverlaat, kreeg recent de diagnose van volledig uitgezaaide kanker. Daardoor vertrekt ze in bange verwachting met haar 2 dochters toch holder de bolder terug naar België…

Wat is bewustzijn, wat is leven , wat is lijden toch … het maakt ons mens dat we over deze dingen kunnen en mogen denken. En het is in die duisternis van leven dat wij mensen vaker zien waar het echt op aan komt…En hoewel je niemand zo’n dingen toewenst, kan je toch soms dankbaar zijn voor die momenten van wijsheid die ons zo worden gegeven….

27-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Broodbakdag met familie Diaz

Nadien en tijdens het deeg maken,kneden, uitrollen, enz… wordt er gegeten, eerst gebakken maiskorrels en catzos, een soort meikevers, die in deze tijd van het jaar in de vroege morgen hier naar boven komen om te paren. Ik vond het vreselijk om te zien , ze hadden die beestjes de poten vleugels en dekschilden afgetrokken en er goed zout opgestrooid. Kronkelend allemaal in 1 pot.ach… En erna gebakken. Dan overwin ik mezelf  : het was wel lekker…  

  Broodjes eigenlijk meer boterkoeken, werden in allerlei smaken gebakken. Er was ook een shift waar oa de kinderen popjes maakten met gekleurde deeg in detailtjes er bovenop. Alles werd in de grote oven gestopt en weer uitgehaald. ’t Was een gezellige boel.

Amelie en Saulo: 2 zebra's

Als alles en ook het eten (geroosterde koteletjes ) achter de rug was werd er nog nagepraat en vooral veel gelachen. Veel kan ik al volgen , maar ook veel finesses heb ik nog niet door , zeker als er in groep gebabbeld wordt en  grappen gemaakt. Opeens voel je dan toch weer meer een buitenstaander. Dan komt mijn drang op om steeds beter  Spaans te willen kunnen. Dan heb ik wat weinig geduld. En toch is zoiets leerzaam , om ook weer eens aan de ‘ongemakkelijke’ kant te staan.

Het voelen hoe het is om niet mee te kunnen met anderen, er niet bij te horen. Door mentale redenen, financiele redenen, door  lichamelijke redenen, door familiale redenen,karakterredenen, geloofsredenen enz…. , outsider te zijn. Hoe belangrijk om toch ook steeds oog te hebben voor diegenen.

25-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

24-10-2015 om 23:23 geschreven door hilde  

23-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Vandaag een uitdaging. Ik moest met Maria , een ‘4^de wereld’ madamtje van hier , op de bus naar het labo rijden bloed laten prikken en een afspraak voor een echo gaan maken, met centen van Tapori. Voor mensen die het financieel moeilijk hebben en daardoor medische zorgen zouden nalaten, houden ze een fonds ter beschikking en ‘moeten’ ze de ½ terugbetalen op de manier en termijn waarop ze het zelf kunnen. Dat madamtje, analfabete,doet zo’n ‘recyclagewerk’ vanuit de vuilbakken , is ergens in de 50 en met al een ganse familiale-criminele voorgeschiedenis waarvoor Inges stamboomblad te klein was.  <140 cm schat ik haar, ze kon niet eens spreken door het spreekgat in de venster. En dan voel je ook dat ze verlegen zijn , zich niet durven presenteren, wat afhankelijk zijn van de goodwill van de anderen, was het niet dat ik niet mee was. Ik was fier op mezelf omdat alles vlotjes verlopen was , de juiste halte afgestapt , ze verstonden me overal, alle attesten mee,    … 37 $ voor het bloedonderzoek, en 19 $ voor de echo op voorhand te betalen. Wat leven wij toch in een luxeland op dat vlak… Toen we terugkwamen vroeg ze aan Inge hoe ze het moest terugbetalen. “We zullen er nog wel over praten” zei Inge. En toen beloofde ze direct dat ze maandag met een cavia zou komen , hihihi… ik zal er wel eens van proeven maar vind het toch maar een beetje griezelig

20-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Vandaag deed ik mee in het atelier van de jong volwassen gehandicapten. Omdat er een aantal interessante consultaties bij zaten riep Inge mij om nog mee te volgen. Op een gegeven moment kwam een moeder in paniek met haar dochter Carla (15 jaar , vmdl trisomie 13, zwaar gehandicapt) binnen. Carla was aan het reutelen, dyspneisch+++,hoge  koorts,02 saturatie 85%. Allemaal begonnen na een sedatie voor een EEG deze morgen.

Inge dacht aan een hypertermie door de medicatie (die ze eigenlijk niet mocht krijgen) , ik aan een acute pneumonie, soit het was heel dringend. Ze belden naar het (nu nieuwe) centrale oproepnr  911 maar werden na steeds opnieuw dezelfde uitleg , ieder keer weer doorverbonden. Uiteindelijk ging er ziekenwagen over 30 minuten kunnen komen (na een tel die al 20’ duurde!) Inge besliste om zelf met haar naar het ZH te rijden. Bij het buiten rijden van Pomasqui passeerden we 2 gemotoriseerde agenten. Inge explikeerde snel en kordaat wat er aan de hand was en de agent suggereerde zelf om haar te escorteren  Na alle negatieve commentaren van de politie was dit toch een meevaller. ’t Was even spectaculair: met sirene , getoeter, gezwaai,..werden we in snel tempo  door het drukke verkeer geloodst.

 Hier zijn de ziekenhuizen opgesplitst in staats-en privé ziekenhuizen. Voor de gewone en armere bevolking gelden enkel de staats want de kostprijs van de privé is veel te hoog (tenzij men wordt doorverwezen). Dus zij binnen in de spoed van het staatsZH . Inge mocht volgens de balie rijtje schuiven, zonder dat men hen ook maar even aankeek. Na even kwaad maken konden ze doorschuiven naar een kamertje en “bleek het echt dringend”… Er mag 1 familielid blijven. De communicatie tussen de artsen is hier echt bedroevend. (op enkele uitzonderingen na) Gans het staats-systeem werkt bedroevend. Alles zou voor de mensen gratis moeten zijn.De mama moest naar buiten komen om zelf bij de apotheker paracetamol te gaan kopen. (Als ze dat al niet in huis hebben!) Waarschijnlijk heeft het te maken met een % die artsen binnen het ZH van de apothekers krijgen. Veel artsen hebben naast een job in het staatsZH ook nog een privépraktijk of werken in een privékliniek en vaak worden patiënten geronseld via het staatsZH… De echo’s en de CT werken in de staatsZH niet, maar wel  die in de privé (aan de overkant soms)Wat moet je daar dan bij denken? .De bedoeling van de regering is goed , leerkrachten en artsen daar worden nu veel beter betaald, maar het systeem werkt nog niet. Het is erg , want het zijn vaak die mensen die achter gesteld zijn, die dan ook  minder haar op hun tanden hebben om rechtvaardig behandeld te worden. Op den duur zijn die er nog erger slachtoffer van.

19-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

’t Was ambiance en daardoor bleef iedereen hangen ook de mensen die uit de kerk kwamen. (in 2 shiften  +nog een begrafenis : zie bovenste foto)

 Ons standje was er eentje van Belgische pannenkoeken (pankekes) met recept van abuela de la Sartén (oma van De Panne ) .Aanvankelijk was er wat argwaan , om iets te eten dat men hier niet kent maar we hebben ze allemaal verkocht (+- 300)!

zingen en veel plezier 

zelfs een lijmsnuiver (mentaal een wrak )van het dorp heeft zich geamuseerd! (onderste foto)

18-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

18-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

18-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Vandaag was het  feest  op het marktplein in Pomasqui tvv van Tapori: het was een groot succes . Doordat er ambiance was door een DJ die voorgesteld had om gratis voor Tapori te presenteren . Er werd vanalles van eten verkocht. hornado sorry Hanneke en de andere veganisten

Er waren verschillende optredentjes , van dans , zang  en muziek.  

18-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

In de tuin hier zitten veel kolibri’s . het is zo mooi om ze bezig te zien als je een poosje stil zit.  Deze morgen zag ik zo’n kolibri met een lange staart zich wassen in de regendruppels die op de bladeren van een boom blijven liggen waren.

Deze voormiddag ging ik voor de eerste maal alleen met de bus naar Quito. Op zich al een avontuur Het is eigenlijk vrij eenvoudig (en goedkoop) maar je moet het toch een beetje weten.

 Overal wordt vanalles verkocht, vnl snoeperijen, dus ook op de bus. Tenminste als er nog  plaats is , want in het terugkeren zaten we gepakt als sardientjes.

 

   

17-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Saulo vertelde vandaag hoe het hier, toen hij nog kind was, nog overal natuur was, geen watervoorziening , veel wilde dieren. Ze moesten   beneden aan de kloof ,waar nu hun tuin aanpaalt,water gaan halen. Alles was toen nog zuiver. Nu lijkt het beneden meer een open riool…

Het beangstigt hem hoe alles steeds verder wordt bebouwd.Hij is er pessimistisch over. Ik deed gisteren een wandelingetje in de regen door Zambiza op zoek naar een beetje natuur. Het is verschrikkelijk wat de mensen hier allemaal op straat en in de kloof en overal rond gooien en uitkiepen… Er zijn 3 ophaalrondes voor de vuilkar , gratis , en toch gooien velen alles zomaar rond. Het vuil wordt in kooitjes in de hoogte gelegd tegen de honden (waar de straten van vol zitten en liggen). Anderzijds zie je af en toe mensen in die vuilzakken scharrelen om te verzamelen wat recycleerbaar is, om daar ook een centje mee te verdienen…Als de mensen hier een huis bouwen zijn ze enorm solidair. Iedereen van familie en vrienden wordt in het gareel gespannen in ’t WE .Zou dat ook niet lukken om eens zo’n solidaire vuilopruimdagen te organiseren? Ik denk dat daar toch nog wat mentaliteitsverandering voor nodig is…

16-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Zoals ik gisteren aan mezelf beloofd had ,stapte ik naar beneden voorbij de tuin, naar het pad beneden , om te beginnen een ganse zak vuil op te gaan rapen, gewapend met een stok tegen de wilde honden , zodat ik  geen 2^de x zo’n hap in mijn broek kreeg zoals de eerste dag toen ik hier was. Ze zullen mij hier wsch wel een rare vinden. Maar ’t is ongelooflijk hoeveel vuil hier overal rond gestrooid ligt. Wie weet vinden ze het op den duur ook aangenamer zonder al die chipszakken , isomobordjes ,plasticzakken… overal rond.

Saulo was de grond van hun tuin aan het omharken om mais te zaaien. Alles is nog erg droog , hoewel de regen begonnen is dringt het nog niet genoeg door in de diepte. Ze voorspellen dat vanaf nu alles veel groener zal gaan worden.k ben  benieuwd

In de voormiddag gingen Saulo en ik samen met de taxi en de bussen naar Quito. Naar de “extranjeria” (de vreemdelingerij ) om mijn visum voor 6 maand te gaan vragen. Het is wonderwel allemaal zeer vlot gegaan, ondanks de voorspellingen. Nu ‘slechts’ 3 weken wachten om te zien of het allemaal wel aanvaard wordt.

Deze avond pannenkoeken (met recept van oma van De Panne) gebakken  met chocolademelk van Inge. De pannenkoeken vielen erg in de smaak. We zullen het recept gebruiken voor het Tapori-feest van zondag.

Het is ongelooflijk hoe verzot de Ecuadorianen hier zijn op zoet en zout , kilo’s suiker en zout worden hier verorberd.

15-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Op de consultatie  vandaag een kindje van 3,5 maand gezien (Adriena) : de familie en de mama waren niet gerust : steeds slap hoofdje en ze hadden de indruk dat het van dichtbij maar niet van ver zag. Het lag rustig in mama’s armen te slapen , te tjoeken met haar mondje , zoals Heleen destijds ook kon, precies weinig aan de hand. Toen we haar onderzochten viel haar grote hoofdje op toen we het maten. En +- geen volgbewegingen (op zwart-wit cirkel) te zien , en plots zelfs staren en niets bewegen voor enkele seconden. Eventjes nystagmus naar boven, geen hoofdcontrole , ook Babinsky positief… het voorspelt weinig goeds. Inge vermoedt een waterhoofdje. Ze liet een EEG en CT doen, in afwachting van consult bij de neuroloog.

Ik vind het bewonderenswaardig hoeveel ervaring ze heeft opgebouwd in het vroegtijdig detecteren van handicaps, genetische syndromen die ze zoekt te herkennen. Ik zal nog veel van haar leren… Het is leuk om te merken hoe we elkaar bevruchten met elk ons eigen ervaringen. Hoe hartverwarmend is het  te zien en voelen hoe eenvoudig, open-minded en bescheiden Inge is gebleven 

hier de consultatieruimte en Inge samen met Yvonne ,haar rechter hand , die telefoons opneemt,kinderen weegt en meet, mensen opbelt , afspraken maakt ... een heel empatische, lieve vrouw!

De psychologe van Tapori met haar man en hun dochtertje Sol , die aan het nippertje aan een  kernicterus (ernstige geelzucht die zware mentale handicap kan geven) is ontsnapt…  Vandaag was het voetbal Ecuador tegen Bolivië , vandaar alle drie in uniform 

13-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Vandaag naar Mindo geweest. Het nevelwoud. Na een uur rijden zaten we een beetje voorbij het stedelijke Quito. We zakten zeker 1000 m al kronkelend door de bergen. Alles was nogal droog. De volgende maanden wordt hier regen verwacht en zal alles groener worden.Hoe dichter we kwamen hoe groener alles werd, daar regent het veel meer. We ontbeten in het eerste dorpje halverwege: héél lekker: een bolón (bol) gemaakt van groene bananen en in het midden kaas en dat gebakken en erbij een sausje dat hier overal bij wordt gebruikt “aji “(pepertjes met boomtomaat gemixt en rode ajuinen)

Toen we aan de tocht begonnen moesten we ons met een kooitje die over een katrol rolde , zelf over de rivier trekken

Het bos was heel mooi: megavarens , hoge bomen, rubberplanten, palmbomen enz . Halverwege begon het te regenen , niet erg , het geeft een fris gevoel . Saulo sneed ons allemaal een reuzenblad als parapluutje af :) Toen gingen we naar de waterval waar we toegang moesten betalen en het nogal druk was. We liepen het glibberige pad naar beneden om dan ook daar te zwemmen (Karl zou jaloers zijn ;))

Ik voeg hier nog enkele fotootjes bij maar wsch was de lens een beetje vettig 

Nadien gingen we eten (:tilapia= hier inheems) in een prachtige site dichtbij. Een grote veelhoekige ruimte met vensters rondom. De uitbater had daar reservoirtjes met suikerwater opgehangen. Ik heb nog nooit zoveel kolibri’s samen gezien.

In het terugkeren hadden Inge en ik een gans gesprek over psychische stoornissen.  Zij kent dit hier veel minder. Op een bepaald moment maakte ze zich de bedenking of het jonge moederschap hier misschien mee een beschermende rol in zou kunnen spelen. Eigenlijk bestaan er wsch weinig studies en  vroeg ze zich af of onderzoek naar vergelijking tussen de verschillende landen, culturen , continenten interessant zou kunnen zijn . wsch wel maar ja wat doe je daar dan mee? Jong moederschap promoten ? Ik denk dat luisteren naar andere culturen ons ook op medisch vlak toch wel dingen zou kunnen bijbrengen …

Aanvaarding hier in Ecuador, ligt veel meer voor de hand. Dios wil het zo.  Maar soms  wordt God  dan gebruikt om in alles te berusten.

Daar tegenover staat dan in onze westerse wereld, gans het vraagstuk rond niet-aanvaarding van handicaps ,met oa prenatale triple-test screening en therapeutische abortus welke meer en meer de norm wordt. Euthanasie die mensen, hoewel terminaal, het ook soms vragen omdat ze niet meer tot last van de ander willen zijn…  Ik heb het er moeilijk mee. Het gevoel van macht, het gevoel en de toestemming krijgen om  over het leven te mogen beschikken…

Waar blijft op en duur ons fundamenteel menselijk kenmerk, de  zorg voor de ander, de zwakke in onze maatschappij?

10-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

6 oktober 2015:

2 lange consultatiedagen in Tapori achter de rug. Elke patient krijgt van Inge heel veel tijd ( ½ uur+ overtijdgaan :) )doordat ze naast het pure medische ook continu inspeelt op de ganse sociale context

Vandaag was ik heel erg ontroerd door de eerste consultatie van Rosita : het was een gesprek met een mama die een tijdje geleden haar zwaar gehandicapt dochtertje Vivi verloor. Vivi leeft nog altijd binnen in haar , het heeft haar zoveel geleerd ,ze heeft zoveel mensen door haar leren kennen. Ze was echt dankbaar. ikzelf zat  met de tranen in mijn ogen.

Ik ging mee met Doris naar beneden , mama van Josselyn… een zwaar spastisch meisje , die onlangs een shunt kreeg owv cerebrale overdruk. Het klasje met een 8 tal kinderen overviel mij, kindjes die er heel zwaar aan toe zijn, ondersteund, ongecontroleerd in bewegingen en spraak, vervormd vaak…

Hoe erg ze in onze maatschappij worden veroordeeld , hoezeer gezocht wordt ze uit de maatschappij te bannen, hoe goed ikzelf het aanvoelde: deze kinderen brengen het beste in een mens  naar boven… , ik zie het aan de kinderen, ik zie het aan de ouders…Het zijn als ongewilde engeltjes.

8 oktober 2015:

Mee naarTapori: gans de voormiddag met gehandicapte kleuters meegespeeld en  helpen eten geven. Sommige zijn motorisch super, lukt alles , Angelito bv al 10j maar nog superklein, is een spring-in-t veld . Hij komt op den duur voortdurend op mijn schoot zitten en zoenen geven. Dante en Myckel spastische maar toch heel alerte jongetjes lachten als er gegooid wordt. En een blinde  jongen die er niet uitziet maar toch Adonis heet :D Soms voel ik mij ook gehandicapt: ik kan niet zeggen wat ik wil , ik voel mij ook beperkt. Ook ik word even medelijdend bekeken als... ‘ai’.

09-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde