Deze avond ging ik een wandelingetje doen om de randen van Zámbiza wat verder te verkennen. Ik ben steeds op zoek naar de natuur die hier zo overweldigend zou moeten aanwezig zijn maar die verdoezeld wordt door het straatvuil , de vuilstortingen op allerlei plaatsen langs de berghellingen, de vele  overal   halfafgebouwde woningen. Overal wordt er gebouwd, de afstand tussen het dorp en het oprukkende Quito wordt   steeds kleiner. En dan heb je nog de geur en het lawaai van de auto’s met soms ganse wolken zwarte roet (vooral de bussen in Quito!) . Elk dorp lijkt hier gelukkig wel zijn dorpsplein te hebben, en dit is vaak een verademing . 

Ik bereikte de noordkant (als ik mij niet vergis , want mijn oriëntatie is nog steeds niet perfect) en daarmee de rand die verder naar beneden gaat: dat was een leuke ontdekking. 

Ik daalde al eens af in de kloof aan de westkant waar Inge en Saulo hun huis grenst. En enkele dagen geleden ook in de kloof aan  de oostkant, die heel diep is en waar ik het water zelfs niet kon bereiken.  

En nu langs de  noordkant omlaag : daar kan ik tussen de huizen en de vele veldjes  die de mensen van het dorp  tussen en rondom aanleggen,nu toch eens naar beneden. Laag in de diepte zag ik een stalletje (of is het een huisje?) en enkele koeien. Als ik eens vroeger vertrek kan ik die wandeling eens tot daar doen.

Toen ik terugkwam liep ik door het dorp en wou de oostkant nog eens bekijken. Achter de omheining van de sportvelden kon ik een kijkje nemen en zag dat daar enkele varkens (allen aan een koord) aan de rand graasden. Toen ik verder doorliep zag ik een hoopje kleren tussen die varkens liggen ,… maar dan ook zwart haar. Toen ik dichter kwam lag daar een meisje met haar ogen toe,half hikkend-snikkend dacht ik,wat schuim op haar lippen…. Ik dacht dat ze daar gevallen was , misschien een epilepsieaanval. Ik maakte haar ‘wakker’ maar ze reageerde suf. Ze probeerde recht te komen maar kon op zichzelf niet stappen. Ik rook dat ze gedronken had . Ze was echt stomdronken. Ik vroeg haar waar ze woonde en ze leidde me naar een afgemaakt plaatsje waar nog een biggetje  vast hing en kroop over die omheining. Ze was totaal gedesoriënteerd…. Ik bracht haar naar huis , stommelend,  vragend of niemand haar kende. Ondertussen kwam er een jongen op haar af die haar meenam en beweerde haar broer te zijn maar het niet was…toen kwam er nog een vrouw mij te hulp en die wist waar haar mama woonde. Toen we er naar toegingen kregen we enkel een paar jongens te zien en dan nog de papa? De vrouw zei dat we hen nu moesten achterlaten… Is het schaamte, niet mogen moeien,…?