Van Guamote reden we in de bus tot aan de cotopaxi met vaak prachtige zichten onderweg (van dicht en van ver ) We werden op de Panamericana (de hoofdweg die van noorde naar zuid loopt)enkele kilometers van de ingang gedropt. Opgepikt door een gids die ons het park binnenleidde daar zagen we de cotopaxi al verschijnen, er zaten langs die kant nog wat wolken voor
De cotopaxi is één van de 64 vulkanen die het land rijk is.Tot voor kort was hij ook onrustig en was de toegang verboden . Toen ik hier toekwam , steeg er nog steeds een rookpluim naar omhoog: bij helder weer kun je hem op bepaalde plaatsen in Quito zien opduiken ik met 'mijn 2 gepensioneerden'. De top die in rustigere tijden helemaal wit is , ligt nu bedekt met as (grijs) aan de overzijde van de Cotopaxi ligt de Rumiñahui, een uitgedoofde vulkaan. Er lopen hier wilde paarden (verwilderde) een prachtige , aangelegde wandeling rond een meertje: Laguno Limpiopungo. Ondanks het mooie weer is het wel fris
en heel veel wind prachtig hee. We hadden ontzettend veel geluk met het weer. Heel vaak zit de top verscholen in de wolken. veel mensen die de Cotopaxi bezochten hebben dit niet zo mooi gezien maar toch blijft iedereen steeds waakzaam voor vulkaanuitbarstingen: bepaalde wegen mogen nog niet betreden worden (er is normaal een staptocht mogelijk naar een refugio tegen de berghelling aan) , op een bepaald uur moet je het park uit zijn. Er is een camera die 24/24 bewaakt , zodat alarm geslaan kan worden. Ook zonder rookpluim kan een vulkaan plots exploderen. Ook aardbevingen zijn hier "gewoon" en men moet steeds voorzien zijn op vluchtroutes...
Als de wilde paarden doodgaan worden ze ter plaatse gelaten , als voedsel voor de condor die hier nog leeft(niet gezien)
Annemie en Christine wilden wel wat zien van Ecuador maar konden wel iemand gebruiken om hen wat de weg te wijzen. En gezien ik hier met mijn tijd "mijn goesting mag doen" vroeg Inge mij om mee te gaan.
Dus ging ik voor de 2de x naar Guamote. Ik had me deze keer voor genomen om geen foto's te nemen en gewoon m'n ogen de kost te geven. Ook omdat ik vond dat de mensen er niet goed op reageren. Maar ik kon het toch niet laten... en deed het weer vaak op een 'ongeziene' manier
dit is het hospitaal van Guamote
schapekoppen luchtpijpen met longen ,....
een kudde schapen op weg naar huis
in de namiddag deden we nog een wandeling ,
boven guamote blijkt dat de streek heel droog is. Hier zijn wel wat irrigatiekanaaltjes aangelegd en het leek heel groen beneden. Boven (hoger in de bergen) is alles veel droger.Het schijnt dat het veel minder regent dan vroeger (opwarming van de aarde??) Men heeft geen voedsel genoeg voor de dieren en daardoor zijn de prijzen voor de dieren op de markt ingestort. Het maakt het voor de mensen uit die streek , die hier nogal arm zijn , nog moeilijker. (Dat vertelde Eva ons, belgische die werkt in het Inti-Sisa- hotel waar we verbleven-cf ook dec.) vb van een huisje soms heb je echt prachtige zichten , overal bewerkte veldjes nog een grondbewerker :)
Toen kwamen we aan een veld waar een man zijn koe die aan aan de lijn hing, kwam verzetten. We raakten wat aan de praat en hij vertelde dat zijn zoontje Jofre van 8 , zoveel verdriet had gehad toen de vlaamse Simon die hier in Inti-Sisa een jaar als vrijwilliger werkte , vertrokken was. Ze gingen een kader halen waar een deel foto's achter elkaar gestapeld in zaten , om hem aan te wijzen ik beloofde om de foto's naar Simon door te sturen.Hier noteert Johfre met moeite zijn naam Het zijn echt arme mensen. Johfre was zoals je ziet, gekleed met twee verschillende , lekke botjes, gescheurde kleedjes.... Ik hoorde mama iets fluisteren tegen Johfre van 'dolarito'... Ik had nog een briefje van 5$ bij dat ik aan hem gaf.
ze gingen het voor school gebruiken...
blijkbaar hadden ze dat toch helemaal niet verwacht en we werden plots overstelpt met allerlei zegeningen
langs een houten poort werden we binnengelaten op "den hof" een verzameling van vanalles, de pop hangt aan de draad te drogen de buren we worden verwelkomd door de mama , stil maar lief we mogen allemaal plaats nemen in de living, en krijgen cangil (popcorn) en cola (alles heet hier cola, zoet+++en warm) .De tv blijft voortdurend spelen terwijl we ons voorstellen aan de oma.De oma die bijna blind is, woont nu owv ziekte een maand bij hen in het is een in en uit geloop van kippen en kuikentjes, gezellig boeltje wel achter de living is de keuken met een bed en 'kasten' in , de kuikentjes pikken een graantje mee Miguel pakt fier zijn kip vast hij laat ons de cavia's die ze kweken zien Hij haalt er een uit voor Gallo die ze niet kan zien De papa van Miguel maakt bakstenen,zo van die vieze grijze , waar bijna alle eenvoudige huizen hier mee gebouwd worden.
Dit is de molen waar de grondstoffen in worden gemengd de vormen en het kotteke waar de molen onder staat , overal worden stenen gestapeld
Nadien gaan we terug naar binnen en naar boven. de kamer van Miguel bekijken het is een klein donker kamertje waar niet iedereen binnen kan. De lamp wordt gedeeld met het kamertje ernaast door een gat in de wand Miguel toont hoe hij zijn bed opmaakt. Hij heeft een matras met 3 dekens maar zonder lakens en hoofdkussen... Hij kocht zelf zijn kast met het geld dat hij in het weekend verdient. Bij een bakker kuist hij de ovens. Nadien vertrekken we met de bal naar een nabijgelegen speeltuintje het is een hele warme dag onder een eenzaam peperboompje vinden we wat schaduw . In een nabijgelegen winkeltje halen we een frisse 'pinta-lengua' waardoor iedereen een blauwe tong krijgt
voor wie mij nog eens wil zien :) sorry Adinda , nog geen close-up
) We werden op de Panamericana (de hoofdweg die van noorde naar zuid loopt)enkele kilometers van de ingang gedropt. Opgepikt door een gids die ons het park binnenleidde
