Vandaag naar Mindo geweest. Het nevelwoud. Na een uur rijden zaten we
een beetje voorbij het stedelijke Quito. We zakten zeker 1000 m al kronkelend door
de bergen. Alles was nogal droog. De volgende maanden wordt hier regen verwacht
en zal alles groener worden.Hoe dichter we kwamen hoe groener alles werd, daar
regent het veel meer. We ontbeten in het eerste dorpje halverwege: héél lekker:
een bolón (bol) gemaakt van groene bananen en in het midden kaas en dat gebakken en
erbij een sausje dat hier overal bij wordt gebruikt aji (pepertjes met boomtomaat
gemixt en rode ajuinen)
Toen we aan de tocht begonnen moesten we ons met een kooitje die over
een katrol rolde , zelf over de rivier trekken
Het bos was heel mooi: megavarens , hoge bomen, rubberplanten,
palmbomen enz . Halverwege begon het te regenen , niet erg , het geeft een fris
gevoel . Saulo sneed ons allemaal een reuzenblad als parapluutje af :) Toen gingen we naar de
waterval waar we toegang moesten betalen en het nogal druk was. We liepen het
glibberige pad naar beneden om dan ook daar te zwemmen (Karl zou jaloers zijn ;))
Ik voeg hier nog enkele fotootjes bij maar wsch was de lens een beetje vettig
Nadien gingen we eten (:tilapia= hier inheems) in een prachtige site
dichtbij. Een grote veelhoekige ruimte met vensters rondom. De uitbater had
daar reservoirtjes met suikerwater opgehangen. Ik heb nog nooit zoveel kolibris
samen gezien.
In het terugkeren hadden Inge en ik een gans gesprek over psychische stoornissen. Zij kent dit
hier veel minder. Op een bepaald moment maakte ze zich de bedenking of het
jonge moederschap hier misschien mee een beschermende rol in zou kunnen spelen.
Eigenlijk bestaan er wsch weinig studies en vroeg ze zich af of onderzoek naar
vergelijking tussen de verschillende landen, culturen , continenten interessant
zou kunnen zijn . wsch wel maar ja wat doe je daar dan mee? Jong moederschap
promoten ? Ik denk dat luisteren naar andere culturen ons ook op medisch vlak toch
wel dingen zou kunnen bijbrengen
Aanvaarding hier in Ecuador, ligt veel meer voor de hand. Dios wil het
zo. Maar soms wordt God dan gebruikt om in alles te berusten.
Daar tegenover staat dan in onze westerse wereld, gans het vraagstuk
rond niet-aanvaarding van handicaps ,met oa prenatale triple-test screening en
therapeutische abortus welke meer en meer de norm wordt. Euthanasie die mensen, hoewel terminaal, het ook soms vragen omdat ze niet meer tot last van de ander willen zijn Ik heb het er moeilijk mee. Het gevoel van
macht, het gevoel en de toestemming krijgen om over het leven te mogen beschikken
Waar blijft op en duur ons fundamenteel menselijk kenmerk, de zorg voor de ander, de zwakke in onze
maatschappij?
2 lange consultatiedagen in Tapori achter de rug. Elke patient krijgt
van Inge heel veel tijd ( ½ uur+ overtijdgaan :) )doordat ze naast het pure medische ook continu inspeelt op de ganse sociale context
Vandaag was ik heel erg ontroerd door de eerste consultatie van Rosita
: het was een gesprek met een mama die een tijdje geleden haar zwaar
gehandicapt dochtertje Vivi verloor. Vivi leeft nog altijd binnen in haar , het
heeft haar zoveel geleerd ,ze heeft zoveel mensen door haar leren kennen. Ze
was echt dankbaar. ikzelf zat met de
tranen in mijn ogen.
Ik ging mee met Doris naar beneden , mama van Josselyn een zwaar
spastisch meisje , die onlangs een shunt kreeg owv cerebrale overdruk. Het
klasje met een 8 tal kinderen overviel mij, kindjes die er heel zwaar aan toe
zijn, ondersteund, ongecontroleerd in bewegingen en spraak, vervormd vaak
Hoe erg ze in onze maatschappij worden veroordeeld , hoezeer gezocht
wordt ze uit de maatschappij te bannen, hoe goed ikzelf het aanvoelde: deze kinderen
brengen het beste in een mens naar boven
, ik zie het aan de kinderen, ik zie het aan de ouders Het zijn als ongewilde
engeltjes.
8 oktober 2015:
Mee naarTapori: gans de voormiddag met gehandicapte kleuters
meegespeeld en helpen eten geven. Sommige
zijn motorisch super, lukt alles , Angelito bv al 10j maar nog superklein, is
een spring-in-t veld . Hij komt op den duur voortdurend op mijn schoot zitten
en zoenen geven. Dante en Myckel spastische maar toch heel alerte jongetjes
lachten als er gegooid wordt. En een blinde jongen die er niet uitziet maar toch Adonis
heet :D Soms
voel ik mij ook gehandicapt: ik kan niet zeggen wat ik wil , ik voel mij ook
beperkt. Ook ik word even medelijdend bekeken als... ai.
