Zondag voerde Saulo ons naar een busstation om vanuit Quito te vertrekken ,vele uren op de bus ,op weg naar onze staptocht rond Lago Quilotoa
Onze eerste stop werd een dorp waar een grote markt was.
een markthal, en hier zie je het aantrekkelijkste vlees :).... àlles wordt hier opgegeten
vooraan limoenen, boomtomaten en kaki's denk ik we aten een lekkere cevichocho (citroen-tomatensap met allerlei soorten maïs ,lupinezaadjes bakbananechips, ajuintjes...) op een tribune en zaten te kijken naar een file de mensen waren aan het aanschuiven om hun kadootje te krijgen. Ik denk voor 'Hermano Navidad' (Broeder Kerstdag): vnl voedingsmiddelen. Ook de politie deelde uit.
Hier in Ecuador bestaat de gewoonte dat tijdens kerst de rijken aan de armen geven.
Hoewel de bedoeling misschien wel goed is leidt het soms tot vreemde situaties. Als de kinderen van Inge klein waren, zaten ze op een gegeven moment op verschillende scholen: de ene met stempel 'arm' en de andere met stempel 'rijk'. Je kan al denken wat er gebeurde: de ene moest geven , terwijl de andere met gerief naar huis kwam.Het spijtige is dat er vaak geen toenadering tot de 2 groepen is. De rijken hebben hun plicht gedaan (en soms is het niet van harte , komen ze dan nog eens met hun eigen afgedankte brol af , bv frigo's enz...,) maar vooral er wordt geen contact gelegd met wie arm is...
De directrice van de school van Lien en Amelie (ik dacht 800 ll) had aan Inge gevraagd of ze Hermano Navidad konden geven aan een deel van de mensen van Tapori (een 40 tal). Het leuke was dat een groepje van de school van de klas van Lien, de kinderen op Tapori zijn komen bezoeken voordien (gisteren dus). Voor Inge is dit elk jaar een strijd, en nu profiteerden ze van de gelegenheid om aan de directie te vragen of ze zelf niet mochten kiezen aan wie ze de geschenken mochten geven. Met veel plezier en toewijding maakten ze geschenken klaar voor Margarita en haar gezin met 4 kinderen... Maar op het moment van de 'uitwisseling' in t school (het vraagt wel een grote organisatie om dit allemaal efficiënt te laten verlopen) zijn de geschenken bij de verkeerde terecht gekomen... Na de eerste grote desillusie, kon Margarita en daardoor ook de rest er gelukkig nog om lachen. ... Er zaten ook nog enkele dingen in de koffer , die te groot waren voor de 'uitwisseling' , zoals een opgezette fiets, waardoor ze enkele dingen konden recupereren...
Hier een ganse rij stikkers , ik liet een nieuwe velcro op mijn rugzakje zetten een eindje verder was nog een ganse markt , allerlei eetstalletjes, ... een lust voor het oog soms
als ouders gaan verkopen gaan de kinderen vaak mee. je vindt ze op de meest ongewone plekken
In Quito zie je de kinderen vaak op de rug maar ook spelend op de middenberm waar hun ouders aan de passerende auto's hun koopwaar (fruit, snoep, wc papier, kuisgerief...) proberen kwijt te geraken . Ik heb soms hartzeer en schrik als ik die kinderen constant in die vuile lucht , het gevaar van de auto's zo dichtbij zie...
Nadien werden we door een 'markkramer' die patatjes van eigen kweek verkocht had op de markt , overtuigd om met hem mee te rijden ipv met de bus ; voor 2 $ 't stuk.
Achteraan reden er nog enkele gasten mee in den bak.
wij werden met ons 3 op de achterbank gezet en de 3 kinderen vlogen naar voor bij de mama. Onder protest. Toen ik zei dat ze wel bij ons op schoot mochten komen zitten keerde 1tje (de moedigste) terug . Het werd een prachtige bergrit.Ik hoorde ze overleggen maar kon ze niet verstaan want hier spreken ze ook Quichua:Toen we aan ons gevraagde dorpje aankwamen overtuigde hij ons om nog verder door te rijden naar Lago Quilotoa zelf , een kort eindje voor 10$ (hadden ze goed gezien , maar eigenlijk waren we blij om toch al op de eindbestemming toe te komen.
dit werd ons hotel op +- 3800 m hoogte (allee dat was toch de receptie )de vrouw smeekte bijna om bij haar te blijven, prijzen vergelijkend met de anderen duurdere hotelletjes
dit werd onze tocht voor morgen even afdalen en nog een wandelingetje in de al goed opkomende koude de paardjes en de schapen werden naar huis gebracht dit werd onze suite, romantisch: bedjes apart, schimmel in de douche , draden van de lamp lagen bloot, het beloofde warm water kwam niet en er kwam zelfs helemaal geen water uit de kraan 's nachts. Lekker koud, gelukkig staken ze het houtkacheltje snachts aan.
Maar enfin we hadden een bed en een dak boven ons hoofd en die mensen hebben toch iets aan ons verdiend de dining-room, te delen met de familie die kwam condoleren
Zaterdag na de Galapagos trokken we in de voormiddag naar Tapori voor een ontmoeting tussen de een deel van de klas van Lien en de kinderen van Tapori. Ik heb nog geen foto's omdat alleen Goedroen trok .
Om 10 u werden we opgehaald door een taxi om naar Mindo te rijden, het nevelwoud te bezoeken
Het was fantastisch mooi ,maar heel nat
In het dorp kregen we na aarzelen vanwege 'het avonturenbureau' ,( want we wilden enkel wandelen , en liefst waar er weinig volk liep) het advies naar Rio Bravo te trekken. Na een taxirit van ongeveer 12 km, stond de baas van het afgesloten domein, ons op te wachten. Het is een Spanjaard van een jaar of 65 , die hier met een Ecuadoriaanse enkele jaren getrouwd is. Er waren dit WE net 'vogelteldagen'. Dus ontmoetten we onder het 'keukenafdak' een groep 'vogelaars'. We mochten er samen met hen onze picknick verorberen en kregen nog wat extra Ecuadoriaanse kooksels.Er worden hier wel andere dingen geteld dan merels en roodborstjes ,zoals toekans enzo. Maar eerlijk gezegd hebben we er niet veel van gezien. wel een klein gordeldiertje...maar dat telde niet mee.
na een afdaling en opnieuw opstijging , kwamen we op een open plek met een woning die wat aan 't vergaan is , midden in het woud.
daar kregen we botten van de baas aangemeten, al dan niet lek maar toch beter dan onze schoenen doorsopt te hebben, alleen Karls maat had hij niet.
een weelde aan groen, zeker als je uit het stoffige Quito komt
met allerlei planten met mega bladeren
en het eindpunt van de wandeling was een hoge (zeker 50m) , natte waterval
bomen met allerlei aanhangsels, mooie parasieten (ja dat kan) Allé Goedroen, trektukeer u fotootje van ons 2
op Isla Genovesa , een stuk noordelijker eiland, bezochten we een grote Nasca-genten kolonie. Voor ons terug een staaltje van tamheid van de dieren
jongske die iets wil zeggen
hij doet erg zijn best maar zijn moeder heeft alleen maar oog voor de weg
t verschil tussen mannetjes en vrouwtjes kun je enkel horen : mannetjes fluiten en vrouwtjes klepperen , 't is gelijk bij ons
en dan die ogen die je zo kunnen aankijken
jonge Fregatvogel
In de lucht zijn het gigantische vogels , het doet soms aan de film van Harry Potter denken. Ze pikken vaak de buit van andere vogels. De mannetjes hebben een rode keelzak die ze kunnen opblazen om de vrouwtjes te imponeren
Roodpoot-genten
Ik ging op de boot zo eens naar het bovendek en daar zat zo'n jonge roodpoot-gent (die dus nog geen rooie poten heeft) op de reling te wiebelen. Ik ging er naast staan en samen keken we uit over de zee. Op zo'n 20 cm van elkaar. Af en toe keek hij zo recht in m'n gezicht. Ik ben uiteindelijk na meer dan 20 minuten zelf opgestapt ;) Galapagos spotvogel
Galapagosuil
onze laatste snorkelplaats in Darwin baai op Genovesa met wat jolige zeeleeuwen op het strand
de ploeg
De laatste dag bezochten we op eiland San Cristobal, een kweekcentrum van reuzenschildpadden. Hun populatie werd erg bedreigd door piraten of andere zeevaarders: ze kunnen tot een jaar zonder eten en drinken en werden daardoor als voedsel gestapeld in het ruim.Het waren vooral de vrouwtjes die men wegnam omdat die iets minder zwaar zijn. Ook als men op zoek ging achter water , doodden ze dieren omdat er rond het hart een collectie water te vinden was...
We eindigden in Puerto Baquerizo Moreno maar de bank was bezet...
ook op de aangemeerde boten zie je prikkeldraad , om de zeeleeuwen weg te houden
Afscheid van Galapagos , wachtend op het vliegtuig. Let op de mooi gepoetste schoenen
s'Avonds vaarden we naar Isla Bartholomé: de aanlegsteiger lag vol zeeleeuwen die de weg versperden. Eens goed klappen maakte de weg vrij
een lang houten, aangelegd pad voert ons naar de Mirador : een prachtig uitkijkpunt op het kale eiland dat een beetje lijkt op een maanlandschap met al zijn kleine kratertjes
op zicht duidelijk vulkanische eilanden het water kolkt in en uit de rotsformaties. Zeeleeuwen maken er dankbaar gebruik van: plots kwam uit dat gat een zeeleeuw , opgelift tot op de kust schatje hee
Elke dag gingen we snorkelen. Het was fantastisch, je wordt opeens deelgenoot van een wereld die je niet kent. prachtige vissen en af en toe iets spectaculair: een zeeleeuw naast je , 2 haaien onder me die ik dan even meevolgde, ik zwom ook eens onder met zo'n mega-zeeschildpad...
ik was zo onder de indruk dat ik op de boot mijn pen pakte en schreef:
Op Maandag 14 december vertrokken we voor 5 dagen naar de Galapagos eilanden.
De Galapos eilanden zijn gekend omw hun unieke fauna en flora , vaak zelfs uniek ontwikkeld op elk (vulkanisch) eiland afzonderlijk, welke ver verwijderd liggen van de rest van de 'bewoonde' wereld. Darwin deed hier de inspiratie en inzichten op voor zijn evolutietheorie. Ook op die reis werd alles vanuit zijn theorie uitgelegd en verklaard.
Piet Snoeck (echtgenote tewege van Leen , mijn collega) pushte Karl nogal om deze kans niet aan ons te laten voorbij gaan.
Aanvankelijk viel het mij nogal lastig om die reis te plannen : Te leven tussen vele mensen die voor zo'n reis vaak geen geld hebben en dan ook daardoor vele andere mooie dingen in Ecuador op die 'korte trip' niet te zien...
Na wat over en weer gemaild, geskypet en het vinden van een last minute ticket in Quito welke op de helft van de oorspronkelijke prijs kwam, hakten we toch de knoop door. En ik heb er geen spijt van.
Het was een fantastisch mooie , zalige trip, midden ongerepte natuur.
Er wordt heel erg toegezien op het aantal bezoekers, die worden jaarlijks beperkt. Je mag er niet binnen zonder gids, het binnenbrengen van voedsel ( en zo bv zaden edm) wordt zeer sterk gecontroleerd enz...
het werd dus een Cruise ! op een sjieke boot die ons 's nachts over zee voerde waardoor we overdag 6 verschillende eilanden te zien kregen
Met rubberboten werden we naar de eilanden gebracht voor wandelingetjes , of we vaarden langs de kusten om de kliffen en de vogels goed te kunnen zien of we werden gedropt in het water om te zwemmen en te snorkelen
'El Obispo' op Santiago Eiland
hier een zeeleeuw op haar gemak En het opvallende is dat de dieren er absoluut niet bang zijn van mensen.Het viel zelf de Spaanse bisschop Tomás de Berlenga op toen hij daar in 1535 per ongeluk op weg naar Peru door een windstilte strandde. Hij beschreef de vogels als "zo dwaas dat ze niet eens op de vlucht slaan" en het is echt zo
het was een moeder met haar baby,luid tjoekend aan haar tepels. Terwijl wij er gewoon op staan te kijken
zeeleguanen, zeeleeuwen en galapagoskrabben , broederlijk naast elkaar
door de lucht vliegen vaak gigantische vogels zoals deze pelicaan
zeebabyleeuwtjes vaak in kuiltjes van prachtige rotsformaties
zeeleguanen , vaak onbeweeglijk, zonnend. Je zou ze kunnen 'strelen' Een paradijs voor Jakob
Enkele jaren geleden probeerde een toerist enkele leguanen , verdoofd , in zijn valies mee te smokkelen. Eén werd voortijdig wakker en begon aan de binnenkant van de valies te "kloppen" : de dader zit nu al enkele jaren in de gevangenis...
Na verwelkoming en wat bijslapen zijn we begonnen aan een 'druk' programma.
Eigenlijk was achteraf gezien (en ook vooraf) de tijd te kort. We kregen op Kerst van Amelie nog een bon voor een rondleiding in Zambiza maar dat zal voor een volgende keer moeten zijn.
Zaterdag 12 december begon en eindigde dus met een rondleiding van Saulo in Quito
we begonnen in de basiliek met een overzicht op de oude stad
torenhoog klimmen
Quiteens koppeltje
Soltera op dat moment , met zicht op de Virgen van Quito gans in de verte herenigd koppeltje
La Plaza grande , het centrale plein van het oude Quito Inge heeft vele verhalen voor aandachtige luisteraars
Eindelijk iemand die Karl schoenen wil poetsen. Het heeft zeker een 1/2 u geduurd: kleuren mengen, inwrijven, opblinken, herbeginnen enz. Het was een echte wellnes
plein bij aanvang van La Ronda Het befaamde "La Ronda" straatje, met oude koloniale huisjes, restaurantjes, winkeltjes. vroeger berucht owv de criminaliteit
Erna slenteren in de vele straatjes waar vanalles te koop is ten tijde van kerstdag : overal "kindje-Jezussen" met allerlei bijhorende kleedjes
speciaal voor Adinda: Quiteens kapsalon
met nieuwjaar in 't vooruitzicht: maskers a volonté
winkeltje waar men slaat en zalft terzelfdertijd: links de leren zwepen om kinderen te leren , rechts de Aloë vera
Mijn Spaans gaat vooruit , nog niet zoals ik zou willen maar ze zeggen
mij hier toch dat ik beter spreek Het valt mij wel op dat taal toch steeds veel
te maken heeft met kleine bij- en tussen-
woordjes. Ook soms de volgorde van woorden zeggen ze mij hier, waardoor
nuances veranderen, betekenissen voor de ander niet steeds duidelijk zijn.
Ik zat op de bus met een zus van Saulo en hoewel ik nu zeker wist dat ik
alle woorden correct zei, alle werkwoorden juist verboog,(het waren maar
eenvoudige zinnen hoor) toch begreep ze mij vaak niet direct, dan moest ik het
nog eens op een andere manier zeggen. Misschien zijn het ook gewoontes van iets
op een bepaalde manier te zeggen of niet gewoon te zijn te luisteren naar
anderstaligen
Maar zo ook omgekeerd vroeg ik aan Amelie in het Nederlands : Hoelang
ga je nu al naar de tekenles? en ze antwoordde : 3 uur . Eigenlijk is het antwoord niet echt fout ,
maar ik bedoelde wel iets anders.
Het doet mij denken. Denken aan al die mensen die hun land moeten
verlaten en terecht komen in Babel . Of ook zelfs aan migranten die onder ons
wonen en wel hun best doen maar de taal nog niet 100% kennen.. Je status tov de
ander , bij niet 100% begrijpen van hun taal, duikt ongelooflijk naar omlaag. Al
die mensen die wij niet volledige begrepen hebben , of die ons niet volledig
begrijpen. De nuances die verloren gaan, de misverstanden die ontstaan. En als
je dan nog eens niet welkom bent Conclusies , vooroordelen,ze zijn zo snel
gemaakt.
Het doet mij ook aan sommige hersenverlamde kinderen denken. Hun
communicatie is soms zo beperkt en moeizaam, en voor hen duurt het hun leven lang.
Die kunnen ook nooit op adem komen, of het is zwijgen en berusten. En soms
wordt berusten zo erg dat ze afhaken, stoppen met vechten, doodgaan .
Het doet Inge heel erg pijn als ze over zo enkele gevallen vertelde: dat
heeft volgens mij ook alles met communicatie en begrijpen te maken.
De beste manier om elkaar te verstaan, is individueel met de ander
praten, vragen, uitleggen , hervragen, herformuleren en vooral het vooroordeel
erbij nemen dat je de ander waardevol en
interessant vindt.
Zo leer ik hier best mijn Spaans: met in eerste plaats dank aan Saulo en
Inge (maar da ga goe in t Nederlands )
Af en toe moet Saulo met zijn muziekgroep 'Jayac' naar de tv (om te playbacken : 'want alles is daar tè getimed' ) of de radio of af en toe weg voor een optreden.
Jammer genoeg is er nu een politiek van subsidie (van andere groepen)van de regering waardoor Jayac nu minder optredens heeft dan vroeger. En er wordt hen ook soms gevraagd om alles gratis te doen ( ook radio en tv): hier nu bv ook deze feesten van Quito...
Zijn uitspraak: "We zijn heel gekend maar arm..."
Ik wou al een tijdje eens mee naar een optreden : dus reden we samen met 'hun' bus (van een man die ook toeristentours doet) naar het Zuiden van Quito om te beginnen
binnen langs de artiesteningang
onze plaats was achteraan op het podium
er moet wel 70.000 man geweest zijn , hier net bij valavond, om 18u 30 is het donker...
Amelie en ik zaten vlak aan de rookmachine , dus af en toe geen zicht meer
We zagen vooral hun achterkant. Hier nog eens speciaal voor ons een blik achterom
Velen willen met hun idolen op de foto
en handtekeningen uitdelen , ook de politie verdrong zich :)
"den bus" met bijbehorende films voor lange ritten , en ook nu toen we voor een tweede optreden naar het oude stadsgedeelte moesten.
Nog snel een fotootje met Saulo
Fans achter den draad
Santo Domingoplein: ambiance verzekerd. Er waren verschillende groepen , vuurwerk enz. De mensen houden van dansen , zongen mee met de liedjes van Jayac...
Deze keer stond ik op het plein , om hun voorkant te zien...
In de week van Sinterklaas , viert men feest in gans Quito. Het volkslied "El Quiteño" heb ik verschillende maal gehoord en ook op Pomasqui werd het gevierd
Eerst werd iedereen versierd: de "cacharitos" met slingers (alles in de kleuren van de vlag van Quito), de "Monitos" kregen een hoed en een snor en de grote trokken hun beste kleren aan
De groten willen Ximena helpen commentaar te geven
een deel van de toeschouwers
Samüel, Mykel en Isaac
Olgita
Kevin met zijn beste kostuum aan , hij mocht ook mee doen aan de modeshow
Stierengevecht met Patricio (de kinesist)
Modeshow met de vrouwen
Modeshow met de mannen
dansen op 'el Quiteño', ambiance verzekerd :
Genri , altijd een showbeest in de dans
Carlos en Veronica
Adelita , ook showbeest in den dans ;)
Mykel met Rosita (maakt in Tapori recyclagepapier)
· Na de "aardbevings-simulatie" (zoals bij ons 'brandalarm wordt geoefend) gingen we met de grootste gasten naar het theater.Het theater ligt vlak naast de kerk in
Pomasqui, een hele mooie locatie en blijkbaar de plaats waar vroeger Inge haar eerste consultatie van Tapori gelegen was. De scholen (ik schat 1-2° lj)waren uitgenodigd en dus ook Tapori. Het was een plezier voor de gasten. Er werd enorm veel gelachen.Wij zaten op de laatste rij.
Hier spreekt men heel veel van inclusief onderwijs. De kinderen met een handicap , worden mee opgenomen in het gewoon onderwijs. Het klinkt mooi maar ik denk dat diegenen die daar meest 'deugd' van hebben ,zullen de niet-handicap-kinderen zijn. Die leren omgaan met hen. Maar de beperkte kinderen worden toch niet geleerd zoals het zou moeten...Als ik Inge mag geloven (en dat doe ik ook ) dan laat het staatsonderwijs hier vaak nogal te wensen over.De bedoeling zal goed zijn maar Inge vindt dat ze de kinderen echt niet leren nadenken. En waarschijnlijk zijn de leerkrachten dan ook vaak in dit onderwijs grootgebracht, met als gevolg dat die waarschijnlijk die houding kopiëren en dus ook "niet genoeg nadenken". Ismaël, het zoontje van Cecilia , een van de opvoedsters hier in Tapori , is blind en normaal begaafd. Hij zit dus in inclusief onderwijs. Zijn schooltaak: prentjes van voorwerpen uitknippen....... Een klein beetje creativiteit om dat jongetje op een andere manier iets bij te brengen had wel gemogen... 1x per week krijgt hij nu op initiatief van de ouders Braille-les...
Hier bestaat wel goed onderwijs, maar alles is privé, en dat kost hopenvol geld (met Sara, Inges dochter die nu in België studeert en nu ook een studiebeurs krijgt, zijn ze goedkoper dan de andere kinderen)Het zorgt er dus voor dat er zuinig moet geleefd worden en er niet veel overschiet voor extra's .
Het erge voor de maatschappij hier is , dat er 2 snelheden gecreëerd worden. Rijke(re)n krijgen een betere opleiding en daardoor weer betere toekomstmogelijkheden...Armeren de basis en enkel de hele slimme , of toch met de beste punten (vandaar dat de ouders ook vaak het huiswerk maken ), krijgen ook een beurs
Wat denkt een mens dan , België , misschien veel belastingen , maar op dat vlak toch een luxeland hee...
Oude mooie gebouwen, als je vergelijkt met wat hier soms te zien is in het straatbeeld (heel veel snelbouw-assestenen-bouw)
Wachten om binnen te mogen
wachten met ADHD :)
Gallo , Cecilia, Marlon en Mayra
Sandrita kan me soms niet meer lossen
Genri, altijd bereid tot een zoentje
Carlitos, Xavi, Mayra en Adelita, ze leefden allemaal nogal mee met het konijn dat zijn staart kwijt raakte...
Na 3 verschillende dagen en vele uren wachten, maar steeds leuke en boeiende gesprekken met Saulo aan mijn zijde , mocht ik eindelijk vandaag mijn visum voor 6 maand ophalen.
Ik kreeg gisteren zo'n officieel pieteluttig papiertje mee waarop stond dat ik het op het eerste verdiep tussen 15u30 en 16u30 mocht ophalen.
Ik vertrok vroeger uit Tapori omdat het toch nog 1,5 u 'bussen' was. Maar ik had niet gedacht dat het toch nog bijna een uur duurde voor ik op het juiste stoeltje zou zitten : eerst beneden , dan links zitten ipv rechts, dan wachten tot je met een afgeteld groepje naar boven mag, dan achteraan gaan zitten , dan rechtkomen omdat je denkt dat je soort visum afgeroepen wordt, dan gewezen worden dat je weer moet gaan zitten, dan wachten en kijken naar alle mensen die passeren voor "visum 12 - 11" hombre - mujer - hombre- hombre (man- vrouw)enz dat werd zo gans den tijd afgeroepen. Ondertussen rijtjes vooruit schuiven tot uiteindelijk "visum 12-7" , ik was blijkbaar de enige :
En 't schijnt dat het al zoveel beter is dan vroeger.
Vandaag ging ik op zoek naar Museo del
Banco Central, gekend om zijn overzicht van het geweldige artistieke erfgoed van Ecuador. Het moest in de Casa de Cultura gelegen zijn , vlakbij het park El Elejido...maar het is voor een 1 j gesloten! k Ben ier nu ne keer een 1/2 jaar ! Ze verwezen mij door naar Casa del Alabado in het
oude Quito waar een gelijkaardig museum was: heel mooi!!
In Parque El Elejido kocht
ik enkele souvenirs . Op een weeftoestelletje maakte een jongen voor mij in een
wip een armbandje voor Brechje.
een "maduro" met kaas gegeten (rijpe bakbanaan) als middagmaal , mjam
Parque El Arbolito naast El Ejido
"Laten we het geweld en het egoïsme verwerpen want die kunnen de eenheid van ons land vernietigen"
Het Oude Quito Mannetje die gans de tijd luidop uit zijn bijbel aan het voorlezen was
Plaza Grande met zicht op het bisschoppelijk paleis
altijd ergens wat om te eten
schoenveterskeuze
overal allerlei winkeltjes met soms de mooiste figuren erin Casa del Alabado
Deze morgen hadden we bijeenkomst met de ouders van de kinderen van de
dagcentra.
Het werd een ludieke les over gezonde voeding. Wetende dat hier heel
veel van het zelfde soort voedsel wordt gegeten. Rijst met aardappelen en soep
van pasta en brood (zou het kunnen zijn) . Het is een beetje overdreven , maar het is wel zo dat er maar weinig groenten gegeten worden. We maakten een voedselpiramide en
lieten hun opnoemen wat ze gisteren gegeten
hadden . Dat werd dan op de piramide geplakt zodat het visueel duidelijk werd waar de fouten zaten.
Ik had
havermoutpannekoeken gebakken (en heb nu geen excuus meer , Karl , dat ik het
niet kan ). Een gezonde pannekoek als
intro en als afsluiter rauwe worteltjes en bloemkool in een dipsausje met
youghourt. De argwaan die hier groot is om nieuwe dingen te proberen (stel je
voor rauwe bloemkool) was na het proeven weg. Op het einde kwamen 2 oudere
vrouwtjes nog even vragen of ze aub niet wat van die bloemkool en saus mochten
meenemen, goed hee
Evelyn de logopediste sprak over de slikproblemenen de adviezen bij de
hersenverlamde kinderen ,over de slechte gewoonte om de papfles te lang te geven , hun houding, hoe ze het voedsel beter ingedikt kunnen aanbieden
enz ..
En dan liet Cecilia nog een youtube filmje zien en werd eens concreet gewogen op een
weegschaaltje hoeveel van elks je nu eigenlijk nodig had.
Er werd goed meegewerkt en er waren ook wat vragen
Het was volgens mij een
heel geslaagde bijscholing"
Verhaal Saulo: vroeger was hier dichtbij een vuilnisbelt. Heel veel
mensen werkten daar , verzamelden bv etensoverschotten voor de varkens en
verkochten dat dan. Soms was het er echt onveilig, werd er gevochten voor
materiaal zeker als er bepaalde dagen
camions afkwamen met gerief. Soms stortten er stukken vuilnisbelt naar beneden waarbij soms tientallen mensen
verdwenen . Een vriendin van hen deed hen eens een grote ijsblok cadeau vol met
zeevruchten,vers van de vuilnisbelt. Ze hebben er heel erg smakelijk van gegeten
Hier Carlita (cf ons 'avontuur als ambulance') , maandag terug op consultatie , na 10 d intensieve zorgen door het oog van een naald gekropen
Ze is 15 jaar woog 20 kg en nu nog 16kg ...; de mama heeft zoveel zorg maar mocht haar dochter eerst niet zelf eten geven;nochtans de enige die het 'professonieel' doet bij zo'n meisje (met ook nog een open gehemelte)
Vandaag was de 10 °verjaardag van Brechje(mijn metekind). Hier is ze nog jarig , in
België is het al voorbij.
Het is steeds een raar gevoel om
te leven in een andere dag. Morgenvroeg probeer ik met haar te skypen J
Vandaag ging ik na de eerste consultaties naar beneden. Eerst hielp ik
de spastische kinderen naar buiten brengen om een luchtje te scheppen maar ik
werd al snel overvallen door Angelito (uit de kleuterklas) . Hij is een mini-
downtje van 10 jaar met een heel ernstige hartafwijking. Hij moet eigenlijk dringend geopereerd worden
want de druk in zijn longen begint te
stijgen en dat voorspelt dat binnen afzienbare tijd zijn hartje begint te falen
, met alle gevolgen vandien. (opzwellen , kortademig worden enz) .Maar de mama
wil het niet toestaan omdat hij mogelijks in de operatie zou in blijven
en zie hoe goed hij nu is . Het dramatische is dat ze inderdaad zon kind
hebben zien gaan: dag mama en nooit meer wakker geworden. Hoe overtuig je zon
mensen dan? Hun argument is : als God
het zo wil, dan zij het zo. Ik argumenteerde tgo Inge ( omdat ik het
vooruitzicht zo vreselijk vind), kunnen we dan niet zeggen : Als God het wil
dat hij de operatie overleeft, dan zij het zo.. Maar ja , waarschijnlijk is
dat toch buiten de angst van de mama gerekend. Het voelt voor die mensen
waarschijnlijk zo dat , als hem iets overkomt tijdens de operatie, zijzelf het
doodsvonnis tekenden
Enfin, voorlopig is Angelito nog steeds de spring-in-t-veld. Hij begon
te rollebollen (na een dikke knuffel) en nog een tweede kleine jongen sprong
mee bovenop me. Liefst wild. En dan nog eens ronddraaien. Het werkte
aanstekelijk want David, een andere jongen van 7 jaar met syndroom van Down ,
die anders nogal stilletjes is , deed direct mee , wilde ook rondgedraaid
worden , steeds opnieuw. Toen ik het
genoeg vond, speelden we met van die zelfrijdende autootjes. Dat hadden ze nog
niet opgemerkt, dat als je achteraan op het autootje drukt en het achteruit
rijdt , het vanzelf wegrijdt David en ik lieten het rijden tussen onze benen.
We hadden wat toeschouwers. En ook dat werkte aanstekelijk: Mykel, een jongetje
van een jaar of 5 , met slappe , gespalkte beentjes ,liet zich van zijn loopfietsje glijden en kwam tussen
mijn benen het spelletje verder spelen.
Ik ben geen orthopedagoog maar ik merk wel dat het zo belangrijk is om
interesse bij de kinderen te wekken, het helpt hen vooruit in hun motoriek ,in
hun engagement om vooruit te geraken en
vooral : ze hebben plezier. Het vraagt
veel creativiteit daar moet ik over nadenken .
En later in het klasje met de spastische kinderen. Sylvana, de
opvoedster liet hen kijken door rode folie, en bij Kevin (12j) een soort
kiekeboe spelletje doen. Daar moest hij steeds om lachen. Nadien vroeg ze mij
om te helpen. Met scheerschuim hun gevoel stimuleren en ondertussen moest ik
zijn spastische polsjes en vingertjes bewegen. Hij begon steeds weer te huilen
.Waarom, was het omdat ik het deed ? even lachen met de folie naar Sylvana,
erna weer huilen Je moet bij die kinderen zoveel signalen in de gaten houden,
gokken wat er scheelt , door gissen en missen. Ze kunnen niets zeggen alleen
soms lachen en huilen en soms enkele geluiden maken Sylvana dacht dat hij
misschien verstopt zat , wat scheelde er toch, hij had al zoveel gehuild Dan
maar even naar boven , naar dokter Inge is het zijn blaas, wat windjes? Urinezakje
geplakt ,terug beneden wat paracetamol
gegeven en toen etenstijd.
Ik gaf hem zijn soep en zijn drinken. Vreselijk , het is precies de
processie van Echternach. Door de spasticiteit kunnen ze moeilijk slikken. Geef
je zijn eten met zijn hoofd mooi rechtop dan
loopt alles er weer uit. Ligt zijn hoofd achterover tegen zijn stoel dan gaat alles er beter in , (soms maar de
helft er weer uit ) maar dan volgen tussendoor
die (verslikkings-)hoestbuien Je kunt je wel voorstellen hoe vaak ik
zelf slikte, steeds herhaalde traga, traga (slik) . Na veel geduld was zijn potje op. En
stilletjesaan ontspande zijn gezichtje ,
keek hij me recht aan en lachte enkele malen na elkaar. Op dat moment zie je een engeltje !
In de namiddag bij Patricio (de kinesist) die een week terug is uit België samen met Pedro.Ik probeerde zijn interview van gisteren wat
uitschrijven .Toen kwam Andrea voor kinebehandeling, een normaal begaafd meisje
van 12 jaar,door vroeggeboorte 1 spastisch been , al 7x geopereerd. Maar steeds
veel klachten , in haar been, in haar rug door scheef lopen door de verkorting in het
geopereerde been. Ze kreeg onlangs een soort rondom haar lenden en Re been
gedraaide elastiek , om haar spastische been wat naar buiten te draaien , maar
het help niet Inge vreest voor zon overbehandeld kind. Een kind dat de tijd
niet krijgt om kind te zijn, wiens tijd gevuld wordt met medische aandacht en
therapie.
Ze herinnerde zich een uitspraak van een dove patiënte die nu een
cochleair implant kreeg: ik had geen tijd om vrienden te maken gans haar
kinderleven bestond uit therapie
En dan in de bib. Even meegeholpen met Paulina met m.i. overbodig ,
ellenlang huiswerk. Ze moest alles kopiëren van een taak uit de klas, zowel wat
goed als wat slecht was Over de scholing hier is ook nog 't een en 't ander te zeggen...Inge zegt dat ze hier de kinderen in het staatsonderwijs echt niet leren nadenken.... Gennesis (7 j) wil Engels van mij leren. Alison en
Sandy doen mee. Nadien spelen we nog een spelletje. Emmerson (9j) , de vlotte
broer van Gennesis J , vertelt en toont mij vanalles.
Demonstreert mij zelfs hoe hij danst , echt schattig Veel kinderen zijn hier
zo lief , zo aanhankelijk er wordt hier ook heel veel geknuffeld J
PS Elise: Alison en Gennesis missen jou heel erg. We hebben besloten om jou een brief te schrijven ik zal die met Karl meegeven als hij met kerstdag komt
Zambiza-wandeling en slachtoffertje quebrada (kloof)
Deze avond ging ik een wandelingetje doen om de randen van Zámbiza wat
verder te verkennen. Ik ben steeds op zoek naar de natuur die hier zo
overweldigend zou moeten aanwezig zijn maar die verdoezeld wordt door het
straatvuil , de vuilstortingen op allerlei plaatsen langs de berghellingen, de
vele overal halfafgebouwde woningen. Overal wordt er gebouwd, de afstand tussen het dorp en het oprukkende Quito wordt steeds kleiner. En dan heb je nog de geur en het lawaai van de autos met soms ganse wolken zwarte roet (vooral de bussen in Quito!) . Elk dorp lijkt hier gelukkig wel zijn dorpsplein te hebben, en dit is vaak een verademing .
Ik bereikte de noordkant (als ik mij niet vergis , want mijn oriëntatie
is nog steeds niet perfect) en daarmee de rand die verder naar beneden gaat:
dat was een leuke ontdekking.
Ik daalde al eens af in de kloof aan de westkant waar Inge en
Saulo hun huis grenst. En enkele dagen geleden ook in de kloof aan de oostkant, die heel diep
is en waar ik het water zelfs niet kon bereiken.
En nu langs de noordkant omlaag : daar kan ik tussen de huizen en de vele veldjes die
de mensen van het dorp tussen en rondom aanleggen,nu toch eens naar beneden. Laag in de diepte zag ik een stalletje (of
is het een huisje?) en enkele koeien. Als ik eens vroeger vertrek kan ik die
wandeling eens tot daar doen.
Toen ik terugkwam liep ik door het dorp en wou de oostkant nog eens
bekijken. Achter de omheining van de sportvelden kon ik een kijkje nemen en zag
dat daar enkele varkens (allen aan een koord) aan de rand graasden. Toen ik
verder doorliep zag ik een hoopje kleren tussen die varkens liggen , maar dan ook
zwart haar. Toen ik dichter kwam lag daar een meisje met haar ogen toe,half
hikkend-snikkend dacht ik,wat schuim op haar lippen . Ik dacht dat ze daar
gevallen was , misschien een epilepsieaanval. Ik maakte haar wakker maar ze
reageerde suf. Ze probeerde recht te komen maar kon op zichzelf niet stappen.
Ik rook dat ze gedronken had . Ze was echt stomdronken. Ik vroeg haar waar ze
woonde en ze leidde me naar een afgemaakt plaatsje waar nog een biggetje vast hing en kroop over die omheining. Ze was
totaal gedesoriënteerd . Ik bracht haar naar huis , stommelend, vragend of niemand haar kende. Ondertussen
kwam er een jongen op haar af die haar meenam en beweerde haar broer te zijn
maar het niet was toen kwam er nog een vrouw mij te hulp en die wist waar haar
mama woonde. Toen we er naar toegingen kregen we enkel een paar jongens te zien
en dan nog de papa? De vrouw zei dat we hen nu moesten achterlaten Is het
schaamte, niet mogen moeien, ?
Vreselijk: 15 jaar , echt een mooi meisje. een slachtoffertje
voor misbruik en waarschijnlijk ook van huiselijk geweld en waarschijnlijk drinkt ook de mama Ik weet niet , hoe moet je daar nu op reageren ? moest ik nu toch langer bij haar blijven? Het is ook moeilijk inschatten die verschillende gevoeligheden in een andere cultuur. 1 ding is zeker : het kan niet door de beugel... ze kon er aan dood gaan, ze kon naar beneden vallen enz , hoe ziet de toekomst van zo'n kind er uit?...
)de vrouw smeekte bijna om bij haar te blijven, prijzen vergelijkend met de anderen duurdere hotelletjes
), krijgen ook een beurs 
is het zijn blaas, wat windjes? Urinezakje
geplakt ,terug beneden wat paracetamol
gegeven
en toen etenstijd.
