Vandaag een uitdaging. Ik moest met Maria , een ‘4^de wereld’ madamtje van hier , op de bus naar het labo rijden bloed laten prikken en een afspraak voor een echo gaan maken, met centen van Tapori. Voor mensen die het financieel moeilijk hebben en daardoor medische zorgen zouden nalaten, houden ze een fonds ter beschikking en ‘moeten’ ze de ½ terugbetalen op de manier en termijn waarop ze het zelf kunnen. Dat madamtje, analfabete,doet zo’n ‘recyclagewerk’ vanuit de vuilbakken , is ergens in de 50 en met al een ganse familiale-criminele voorgeschiedenis waarvoor Inges stamboomblad te klein was.  <140 cm schat ik haar, ze kon niet eens spreken door het spreekgat in de venster. En dan voel je ook dat ze verlegen zijn , zich niet durven presenteren, wat afhankelijk zijn van de goodwill van de anderen, was het niet dat ik niet mee was. Ik was fier op mezelf omdat alles vlotjes verlopen was , de juiste halte afgestapt , ze verstonden me overal, alle attesten mee,    … 37 $ voor het bloedonderzoek, en 19 $ voor de echo op voorhand te betalen. Wat leven wij toch in een luxeland op dat vlak… Toen we terugkwamen vroeg ze aan Inge hoe ze het moest terugbetalen. “We zullen er nog wel over praten” zei Inge. En toen beloofde ze direct dat ze maandag met een cavia zou komen , hihihi… ik zal er wel eens van proeven maar vind het toch maar een beetje griezelig