18-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

18-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Vandaag was het  feest  op het marktplein in Pomasqui tvv van Tapori: het was een groot succes . Doordat er ambiance was door een DJ die voorgesteld had om gratis voor Tapori te presenteren . Er werd vanalles van eten verkocht. hornado sorry Hanneke en de andere veganisten

Er waren verschillende optredentjes , van dans , zang  en muziek.  

18-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

In de tuin hier zitten veel kolibri’s . het is zo mooi om ze bezig te zien als je een poosje stil zit.  Deze morgen zag ik zo’n kolibri met een lange staart zich wassen in de regendruppels die op de bladeren van een boom blijven liggen waren.

Deze voormiddag ging ik voor de eerste maal alleen met de bus naar Quito. Op zich al een avontuur Het is eigenlijk vrij eenvoudig (en goedkoop) maar je moet het toch een beetje weten.

 Overal wordt vanalles verkocht, vnl snoeperijen, dus ook op de bus. Tenminste als er nog  plaats is , want in het terugkeren zaten we gepakt als sardientjes.

 

   

17-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Saulo vertelde vandaag hoe het hier, toen hij nog kind was, nog overal natuur was, geen watervoorziening , veel wilde dieren. Ze moesten   beneden aan de kloof ,waar nu hun tuin aanpaalt,water gaan halen. Alles was toen nog zuiver. Nu lijkt het beneden meer een open riool…

Het beangstigt hem hoe alles steeds verder wordt bebouwd.Hij is er pessimistisch over. Ik deed gisteren een wandelingetje in de regen door Zambiza op zoek naar een beetje natuur. Het is verschrikkelijk wat de mensen hier allemaal op straat en in de kloof en overal rond gooien en uitkiepen… Er zijn 3 ophaalrondes voor de vuilkar , gratis , en toch gooien velen alles zomaar rond. Het vuil wordt in kooitjes in de hoogte gelegd tegen de honden (waar de straten van vol zitten en liggen). Anderzijds zie je af en toe mensen in die vuilzakken scharrelen om te verzamelen wat recycleerbaar is, om daar ook een centje mee te verdienen…Als de mensen hier een huis bouwen zijn ze enorm solidair. Iedereen van familie en vrienden wordt in het gareel gespannen in ’t WE .Zou dat ook niet lukken om eens zo’n solidaire vuilopruimdagen te organiseren? Ik denk dat daar toch nog wat mentaliteitsverandering voor nodig is…

16-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Zoals ik gisteren aan mezelf beloofd had ,stapte ik naar beneden voorbij de tuin, naar het pad beneden , om te beginnen een ganse zak vuil op te gaan rapen, gewapend met een stok tegen de wilde honden , zodat ik  geen 2^de x zo’n hap in mijn broek kreeg zoals de eerste dag toen ik hier was. Ze zullen mij hier wsch wel een rare vinden. Maar ’t is ongelooflijk hoeveel vuil hier overal rond gestrooid ligt. Wie weet vinden ze het op den duur ook aangenamer zonder al die chipszakken , isomobordjes ,plasticzakken… overal rond.

Saulo was de grond van hun tuin aan het omharken om mais te zaaien. Alles is nog erg droog , hoewel de regen begonnen is dringt het nog niet genoeg door in de diepte. Ze voorspellen dat vanaf nu alles veel groener zal gaan worden.k ben  benieuwd

In de voormiddag gingen Saulo en ik samen met de taxi en de bussen naar Quito. Naar de “extranjeria” (de vreemdelingerij ) om mijn visum voor 6 maand te gaan vragen. Het is wonderwel allemaal zeer vlot gegaan, ondanks de voorspellingen. Nu ‘slechts’ 3 weken wachten om te zien of het allemaal wel aanvaard wordt.

Deze avond pannenkoeken (met recept van oma van De Panne) gebakken  met chocolademelk van Inge. De pannenkoeken vielen erg in de smaak. We zullen het recept gebruiken voor het Tapori-feest van zondag.

Het is ongelooflijk hoe verzot de Ecuadorianen hier zijn op zoet en zout , kilo’s suiker en zout worden hier verorberd.

15-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Op de consultatie  vandaag een kindje van 3,5 maand gezien (Adriena) : de familie en de mama waren niet gerust : steeds slap hoofdje en ze hadden de indruk dat het van dichtbij maar niet van ver zag. Het lag rustig in mama’s armen te slapen , te tjoeken met haar mondje , zoals Heleen destijds ook kon, precies weinig aan de hand. Toen we haar onderzochten viel haar grote hoofdje op toen we het maten. En +- geen volgbewegingen (op zwart-wit cirkel) te zien , en plots zelfs staren en niets bewegen voor enkele seconden. Eventjes nystagmus naar boven, geen hoofdcontrole , ook Babinsky positief… het voorspelt weinig goeds. Inge vermoedt een waterhoofdje. Ze liet een EEG en CT doen, in afwachting van consult bij de neuroloog.

Ik vind het bewonderenswaardig hoeveel ervaring ze heeft opgebouwd in het vroegtijdig detecteren van handicaps, genetische syndromen die ze zoekt te herkennen. Ik zal nog veel van haar leren… Het is leuk om te merken hoe we elkaar bevruchten met elk ons eigen ervaringen. Hoe hartverwarmend is het  te zien en voelen hoe eenvoudig, open-minded en bescheiden Inge is gebleven 

hier de consultatieruimte en Inge samen met Yvonne ,haar rechter hand , die telefoons opneemt,kinderen weegt en meet, mensen opbelt , afspraken maakt ... een heel empatische, lieve vrouw!

De psychologe van Tapori met haar man en hun dochtertje Sol , die aan het nippertje aan een  kernicterus (ernstige geelzucht die zware mentale handicap kan geven) is ontsnapt…  Vandaag was het voetbal Ecuador tegen Bolivië , vandaar alle drie in uniform 

13-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Vandaag naar Mindo geweest. Het nevelwoud. Na een uur rijden zaten we een beetje voorbij het stedelijke Quito. We zakten zeker 1000 m al kronkelend door de bergen. Alles was nogal droog. De volgende maanden wordt hier regen verwacht en zal alles groener worden.Hoe dichter we kwamen hoe groener alles werd, daar regent het veel meer. We ontbeten in het eerste dorpje halverwege: héél lekker: een bolón (bol) gemaakt van groene bananen en in het midden kaas en dat gebakken en erbij een sausje dat hier overal bij wordt gebruikt “aji “(pepertjes met boomtomaat gemixt en rode ajuinen)

Toen we aan de tocht begonnen moesten we ons met een kooitje die over een katrol rolde , zelf over de rivier trekken

Het bos was heel mooi: megavarens , hoge bomen, rubberplanten, palmbomen enz . Halverwege begon het te regenen , niet erg , het geeft een fris gevoel . Saulo sneed ons allemaal een reuzenblad als parapluutje af :) Toen gingen we naar de waterval waar we toegang moesten betalen en het nogal druk was. We liepen het glibberige pad naar beneden om dan ook daar te zwemmen (Karl zou jaloers zijn ;))

Ik voeg hier nog enkele fotootjes bij maar wsch was de lens een beetje vettig 

Nadien gingen we eten (:tilapia= hier inheems) in een prachtige site dichtbij. Een grote veelhoekige ruimte met vensters rondom. De uitbater had daar reservoirtjes met suikerwater opgehangen. Ik heb nog nooit zoveel kolibri’s samen gezien.

In het terugkeren hadden Inge en ik een gans gesprek over psychische stoornissen.  Zij kent dit hier veel minder. Op een bepaald moment maakte ze zich de bedenking of het jonge moederschap hier misschien mee een beschermende rol in zou kunnen spelen. Eigenlijk bestaan er wsch weinig studies en  vroeg ze zich af of onderzoek naar vergelijking tussen de verschillende landen, culturen , continenten interessant zou kunnen zijn . wsch wel maar ja wat doe je daar dan mee? Jong moederschap promoten ? Ik denk dat luisteren naar andere culturen ons ook op medisch vlak toch wel dingen zou kunnen bijbrengen …

Aanvaarding hier in Ecuador, ligt veel meer voor de hand. Dios wil het zo.  Maar soms  wordt God  dan gebruikt om in alles te berusten.

Daar tegenover staat dan in onze westerse wereld, gans het vraagstuk rond niet-aanvaarding van handicaps ,met oa prenatale triple-test screening en therapeutische abortus welke meer en meer de norm wordt. Euthanasie die mensen, hoewel terminaal, het ook soms vragen omdat ze niet meer tot last van de ander willen zijn…  Ik heb het er moeilijk mee. Het gevoel van macht, het gevoel en de toestemming krijgen om  over het leven te mogen beschikken…

Waar blijft op en duur ons fundamenteel menselijk kenmerk, de  zorg voor de ander, de zwakke in onze maatschappij?

10-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

6 oktober 2015:

2 lange consultatiedagen in Tapori achter de rug. Elke patient krijgt van Inge heel veel tijd ( ½ uur+ overtijdgaan :) )doordat ze naast het pure medische ook continu inspeelt op de ganse sociale context

Vandaag was ik heel erg ontroerd door de eerste consultatie van Rosita : het was een gesprek met een mama die een tijdje geleden haar zwaar gehandicapt dochtertje Vivi verloor. Vivi leeft nog altijd binnen in haar , het heeft haar zoveel geleerd ,ze heeft zoveel mensen door haar leren kennen. Ze was echt dankbaar. ikzelf zat  met de tranen in mijn ogen.

Ik ging mee met Doris naar beneden , mama van Josselyn… een zwaar spastisch meisje , die onlangs een shunt kreeg owv cerebrale overdruk. Het klasje met een 8 tal kinderen overviel mij, kindjes die er heel zwaar aan toe zijn, ondersteund, ongecontroleerd in bewegingen en spraak, vervormd vaak…

Hoe erg ze in onze maatschappij worden veroordeeld , hoezeer gezocht wordt ze uit de maatschappij te bannen, hoe goed ikzelf het aanvoelde: deze kinderen brengen het beste in een mens  naar boven… , ik zie het aan de kinderen, ik zie het aan de ouders…Het zijn als ongewilde engeltjes.

8 oktober 2015:

Mee naarTapori: gans de voormiddag met gehandicapte kleuters meegespeeld en  helpen eten geven. Sommige zijn motorisch super, lukt alles , Angelito bv al 10j maar nog superklein, is een spring-in-t veld . Hij komt op den duur voortdurend op mijn schoot zitten en zoenen geven. Dante en Myckel spastische maar toch heel alerte jongetjes lachten als er gegooid wordt. En een blinde  jongen die er niet uitziet maar toch Adonis heet :D Soms voel ik mij ook gehandicapt: ik kan niet zeggen wat ik wil , ik voel mij ook beperkt. Ook ik word even medelijdend bekeken als... ‘ai’.

09-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde