2 lange consultatiedagen in Tapori achter de rug. Elke patient krijgt
van Inge heel veel tijd ( ½ uur+ overtijdgaan :) )doordat ze naast het pure medische ook continu inspeelt op de ganse sociale context
Vandaag was ik heel erg ontroerd door de eerste consultatie van Rosita
: het was een gesprek met een mama die een tijdje geleden haar zwaar
gehandicapt dochtertje Vivi verloor. Vivi leeft nog altijd binnen in haar , het
heeft haar zoveel geleerd ,ze heeft zoveel mensen door haar leren kennen. Ze
was echt dankbaar. ikzelf zat met de
tranen in mijn ogen.
Ik ging mee met Doris naar beneden , mama van Josselyn een zwaar
spastisch meisje , die onlangs een shunt kreeg owv cerebrale overdruk. Het
klasje met een 8 tal kinderen overviel mij, kindjes die er heel zwaar aan toe
zijn, ondersteund, ongecontroleerd in bewegingen en spraak, vervormd vaak
Hoe erg ze in onze maatschappij worden veroordeeld , hoezeer gezocht
wordt ze uit de maatschappij te bannen, hoe goed ikzelf het aanvoelde: deze kinderen
brengen het beste in een mens naar boven
, ik zie het aan de kinderen, ik zie het aan de ouders Het zijn als ongewilde
engeltjes.
8 oktober 2015:
Mee naarTapori: gans de voormiddag met gehandicapte kleuters
meegespeeld en helpen eten geven. Sommige
zijn motorisch super, lukt alles , Angelito bv al 10j maar nog superklein, is
een spring-in-t veld . Hij komt op den duur voortdurend op mijn schoot zitten
en zoenen geven. Dante en Myckel spastische maar toch heel alerte jongetjes
lachten als er gegooid wordt. En een blinde jongen die er niet uitziet maar toch Adonis
heet :D Soms
voel ik mij ook gehandicapt: ik kan niet zeggen wat ik wil , ik voel mij ook
beperkt. Ook ik word even medelijdend bekeken als... ai.
