daar het plakaat van el Cumbre, met een beetje zicht op het kam-klauterwerk vlak voor het bord zat deze 'curiquingue' hij strekte zich heel plechtig uit en vloog dan de diepte in . Een indigena man beneden, vertelde dat dat de enige vogels zijn die achteruit kunnen vliegen :?
Op de top kwamen we 4 jonge mensen tegen die ons vroegen om mee een kleine stenen piramide te bouwen. Ze kwamen eer brengen aan hun vriend die 6 maand geleden in een verkeersongeval omkwam. Zijn as werd hier uitgestrooid. De dag voor zijn ongeluk ,had hij gevraagd om mee de beklimming te doen , maar de anderen waren in bed blijven liggen.... Ze spraken allen nog eens met hem ,boven op de cumbre , op 4695 m...
Toen we terug naar beneden stapten , trok alles opnieuw toe.
Net alsof het ons gegund was het gordijn op deze prachtige plek even open te trekken
Nadat iedereen tanden had gepoest (onderdeel van de ADL) verteld had hoe ze zich gedragen hadden , wat we deden tijdens het verlof van Caro (opvoedster)
gingen we allemaal samen naar het park , met allemaal een centje om zelf hun ijsje te betalen..
Rocio had een zakje rijst gekocht en plots was het een invasie van duiven
het parkje in Pomasqui is heel mooi en gezellig. Bijna in elk dorp heb je zo'n centrale plaats bij de kerk waar vaak de evenementen doorgaan en mensen rondhangen. Onlangs kregen een deel van die parken een reuzecolibri, ook Zambiza en wie we toen zagen: German !! German , en waarom kom je niet meer naar Tapori, je moet bij ons komen...
Vandaag ging ik met 'mijn Amerikaan' op bezoek naar het beroemdste bouwwerk van Gayasamin. gelegen op de oostelijke heuvel van Quito
Gayasamin is de bekendste Ecuadoriaanse kunstenaar , vooral gekend voor zijn grote kritiek op alles wat met geweld, wreedheid en onrechtvaardigheid, discriminatie van armen , indianen, zwarten en zwakken te maken had .Hij streed tegen de dictaturen met hun martelingen en genocides van vele Latijns-Amerikaanse landen, de agressie van de machtige imperialistische landen, de nazis
(Inge vindt hem maar niets omdat hijzelf zijn vrouw (één van de 3)zou geslaan hebben...)
Ik persoonlijk vind zijn schilderijen prachtig , de ontzettend vele gezichten en handen die hij schilderde , vaak prachtige kleurencombinaties...
Als oudste van 10 kinderen van een Indigena vader en een Mesties moeder, kende hij armoede. Zijn beste vriendje uit de buurt werd destijds vermoord in Quito door een verdwaalde kogel. Veel dingen spelen mee in zijn woede en rebelsheid.
Hij verzamelde van kindsaf aan duizenden precolumbiaanse voorwerpen , ook vele kunstwerken uit het koloniale verleden
Zijn meesterwerk werd De Capilla del Hombre: opgedragen aan de mensheid. met in het midden een "eeuwige vlam" (die nu ook maar nep was, maar allé, 't is de bedoeling die telt )
Zijn huis die hij construeerde als museum en schonk aan de Ecuadoriaanse staat, opdat alle kunst die hij verzamelde bijeen zou blijven
buitenhal zijn slaapkamer , oa versierd met een grote verzameling pre-columbiaanse sex-beeldjes (heb ik aan de fantasie overgelaten- voor wie ze wil zien stuur mij maar een mailtje ) zijn atelier , met mega-verfborstels
zijn tuin met zicht op Quito: een ongekende oase van rust. 100 den malen heeft hij dat zicht geschilderd, de kleuren volgens zijn stemming. Onder die boom ligt hij trouwens uitgestrooid het pleintje voor de ingang van de "kapel" la capilla: het werd pas na zijn dood afgewerkt
voor de ingang, let ook op de stenen een beetje een copie van de indiaanse bouwwerken (maar niet zo perfect:) )
ingang van de capilla . er zijn 2 verdiepen
In het midden een grote lichtkoepel : beschilderd met "de mensen van Potosi" , voor de 3 miljoen doden die destijds vielen in de zilvermijnen van Bolivië Aquarellen met prachtige kleuren
op de benedenverdieping de eeuwige 'vlam'
"Yo lloré porque no tenía zapatos , hasta que ví un niño que no tenía pies." (Ik huilde omdat ik geen schoenen had, tot ik een kind zonder voeten zag)
en aan de overkant "Mantengan encendida una luz que siempre voy a volver" (Houd het vuur brandend, altijd zal ik terugkomen)
Rechts een groot schilderij met een stier (Spaanse cultuur) en een condor(Indigena-cultuur) in gevecht
Dit zijn een deel van de meervoudig gehandicapte kinderen van Tapori, de Cachoritos (de puppies). Allemaal mentaal gehandicapt en erbij vaak zwaar motorisch beperkt.
Angelita Sien , "la chinita"(t chineesje) zoals ze zeggen. Volledig in strekkramp van armpjes en beentjes. Je hebt met dit meisje totaal geen contact, of ik althans toch niet
José , kan niet meer in 90 ° zitten..., Lenin (ja ze hebben hier soms nogal namen... Saulo vertelde dat er hier een muziekgroep bestaat 'de Nazis' genoemd , zonder dat men eigenlijk weet wat dat betekent) zijn handicap werd veroorzaakt door congenitale toxoplasmose Jocelyn, ook een toxoplasmose-kindje Domenica komt terug. Een maand of 2 geleden was ze er heel erg aan toe. Door een opstapeling van ziektes: urineweginfecties,diarree, longontsteking in t ziekenhuis... ,ze was totaal ondervoed en gedeshydrateerd geraakt.Terugkeren naar het ziekenhuis mocht niet , ze stuurden ze terug. Kinderen met zo'n handicaps worden mi vaak verkeerd ingeschat als je ze niet kent. Het was erg om te zien , ingevallen oogjes , vel over been, het was precies zo'n Biafraantje... Inge was zo onder de indruk dat ze er zelfs niet wou over spreken die dag...dacht dat ze wel ging doodgaan. De mama gaf borstvoeding maar waarschijnlijk te weinig door zwakte en slecht zuigen. Mits flessen 'krachtvoer' en allerlei voedingsadvies is ze er weer helemaal bovenop! Kijk hoe blij de mama nu terug is! Het is een meisje die gehandicapt is door een 'kernicterus'. Dat is de geelzucht die zich na de geboorte door bloedafbraak kan voordoen en als men niet oplettend genoeg is dan kan dat de diepe hersenen ernstig beschadigen Gaby, een slap, heel traag kindje maar die toch kan stappen, Een tijd geleden deed ze heel veel epilepsieaanvallen , maar door de juiste medicatie is dat gelukkig erg verbeterd en kan ze verder evolueren (vele dagelijkse epilepsie-aanvallen geven een stop in het mentale en lichamelijke evolutieproces van een kind) soms worden ze te rusten gelegd op een matrasje. zie hoe scheef José hier ligt Alison.
Patricio , de kinesist maakt vaak zelf de aangepaste stoeltjes en zeteltjes Lesly , genietend van de scheerschuim. De 'slappe' kindjes worden regelmatig in een parapodium gezet. Dat is een toestel dat hen door ondersteuning op de moeilijkste plekken , ervoor zorgt dat ze een rechtere houding aannemen en zo hun spieren sterker worden. Soms is het wat doorbijten want zeker in het begin vinden ze het niet zo leuk... Scheerschuim is een leuk middel om de kinderen sensorieel te stimuleren. Sensoriële (voelen-horen-zien-ruiken-smaken)stimulatie is iets wat veel gedaan wordt omdat het een ingangspoort is voor zo'n kinderen tot activering van de hersenen. en natuurlijk ook voor het plezier, want waar kunnen zo'n kinderen nog van genieten, zeker sommigen die volledig 'verlamd' zijn.
Ik las een artikeltje op internet met wat uitleg :
"Het hele principe gaat
ervan uit dat ook personen met een zeer ernstige handicap, die op het eerste
zicht niet reageren op prikkels uit de omgeving, toch niet zo ongevoelig zijn
als men zou denken. Mits aangepaste, zintuiglijke prikkels zijn ze zeker te
" bereiken". Door een intensieve, doch zorgvuldig gekozen,
sensorische prikkeling kan de lichamelijke zelfwaarneming opnieuw geactiveerd
worden. Via de ervaring van het eigen lichaam wordt het "lichamelijke
IK" gestabiliseerd en de eigen activiteit geprikkeld. Het is via het eigen
lichaam dat er een relatie kan ontstaan met de sociale en materiele omgeving
zodat er een heel primair uitwisselingsproces op gang kan komen tussen het
'ik', 'de andere' en de 'wereld'."
En wel wetende dat hersenen plastische organen zijn , gevoelig aan stimulatie , maakte dit toch indruk op mij:
"Reeds een hele tijd
voor de geboorte schijnen vroege zintuiglijke ervaringen een opbouwende rol te
vervullen in de ontwikkeling van zintuiglijke en sensomotorische systemen. Ik
wil dit duidelijk maken met enkele voorbeelden:
1. De foetus reageert
op tactiele(= gevoels) informatie bij benadering reeds op 8 weken zwangerschap, maar op
deze leeftijd moeten de receptoren(=antennes ) die gebruikt worden om tactiele stimulatie
waar te nemen nog doordringen tot in de diepere lagen van de huid. Dit wil
zeggen dat we reeds op tastsensaties reageren voordat ons tastsysteem voltooid
is.
2. Hepper, een
Amerikaans onderzoeker, demonstreerde reacties op geluid op 16 weken
zwangerschap, en dat is lang voordat ons auditieve (gehoors-)systeem voltooid is.
Waarschijnlijk zal
stimulatie vroeg in de zwangerschap gevoeld worden door ongedifferentieerde
zenuwsystemen. Belangrijk is dat zintuiglijke waarnemingen niet alleen ervaren
worden voor de voltooiing van de zintuiglijke systemen, neen, zintuiglijke
waarnemingen helpen zelfs bij de opbouw van deze systemen."
dan begin ik weer te denken...als wij niet geprikkeld worden , of wij onszelf niet prikkelen ,om ons te verbinden met ons Hoger bewustzijn , dan ontwikkelt zich dit ook niet. Zoals onze zintuigen (of maw onze antennes) zich vormen onder invloed van de prikkels die zich aanbieden zo kan ons Gods-bewustzijn (ons zesde zintuig) zich maar ontwikkelen als we uitgedaagd worden, geprikkeld worden,wij ons in verbinding stellen. Volgens mij is die aanleg bij elke mens aanwezig en ontwikkelt die zich of smeult die stilletjes verder of dooft die helemaal of wordt zelfs helemaal uitgetrapt. Zoals iemands zintuigen of vermogens ook uitdoven als die niet geprikkeld worden.
Galo , een blinde jongen van de Mapaches , zou volgens zijn syndroom niet mentaal gehandicapt mogen zijn. Maar door niet geprikkeld te worden , geen braille te leren enz is hij absoluut niet handig , voelt niets speciaal als je hem dingen aanbied, simpele opdrachtjes geeft via voelen ,hij kan er geen weg mee, hij lijkt zelfs erg achter...
Inge kent 4 jongens die dood gingen,soms zelfs maar licht mentaal gehandicapt, omdat ze er thuis geen weg meer mee wisten tijdens hun adolescentie.Soms waren de ouders op. Ze werden geïsoleerd ,soms vastgebonden (omdat ze wegliepen) , ze werden niet meer geprikkeld, niets meer kunnen voelen, niet meer kunnen genieten , geen afwisseling , .... Op een gegeven moment haakten ze af en werden het precies plantjes .... gingen dood... hoe kan dat ,denk je dan?het kan blijkbaar...
met een regenstok doet Betty de buikjes trillen... het is de eerste maal dat ik Antuan zie lachen. Het is ook een jongetje die waarschijnlijk naast zijn mentale handicap autistisch is. Hij zit maar stapt (nog?) niet ,huilt vaak , waarschijnlijk uit irritatie en dan is hij enkel te kalmeren door het liedje van 'la gallina'
voor de liefhebbers https://www.youtube.com/watch?v=XQaKFU3Fh_M
Sylvana (ja echt) is de grote inzet voor deze kinderen. En toch heeft het 'bestuur van Tapori' beslist om het personeel om de 3-tal maanden te roteren van groep. Iedereen heeft wel ergens zijn voorkeur maar het doet de groep goed en voorkomt ook dat men uitgeblust geraakt, want desalnietemin vraagt het veel van iemand.
De laatste tijd blijf ik het meest in het atelier van de Mapaches (=de wasberen) (de "jongeren")
Ik heb ondervonden dat de kinderen meer aan je hebben als je er regelmatig bent, als ze weten dat je komt ipv steeds te veranderen van groep. Die groep ligt mij wel.
Het is een heel verscheidene groep van gehandicapte jongeren. Zo verscheiden dat het moeilijk is om een activiteit te plannen waarbij iedereen naar zijn kunnen genoeg uitgedaagd kan worden.Het niveau varieert van zwaar mentaal gehandicapt tot licht mentaal.En dan heb je nog blind, doofstom, gedragsgestoord,spastisch, ADHD, Downsyndroom,...Bepaalden moeten van elkaar gescheiden worden , of ze kloppen erop... anderen pakken vanalles af, anderen kunnen niet stil zitten , anderen roepen kunnen niet praten en zoals Sandrita bv die altijd maar mamamamama zegt en daardoor anderen soms irriteert en ook in de kloppen deelt, maar zelf ook kloppen uitdeelt enz... En toch functioneert het. Misschien zit Galo (blind + mentaal ) wel te vaak alleen maar anderzijds zit hij vaak mee te luisteren naar wat er allemaal gaande is en af en toe hoor je hem lachen
Xabi heeft steeds zorg voor anderen die iets nodig hebben , en wuift constant in hun richting, duidelijk makend met de enkele halve woordjes die hij uitspreekt dat ze aandacht nodig hebben. Miguel is het manusje van alles, kun je overal heen sturen om dingen te gaan halen, met alle technische snufjes kan hij overweg. Adelita is heel empatisch en troost wie het nodig heeft maar is vaak zelf een plaagstok. Als iemand zich niet gedraagt, krijgt hij vaak commentaar van de anderen , wordt op zijn plaats gezet.
Maar soms loopt gans de boel ook wel eens in het 100 . Ik kan er nu wel mee lachen maar soms is het ook zweten hoor. Gelukkig krijg ik meer en meer pak op de taal waardoor ze beter gaan luisteren...
De laatste tijd werken we rond ADL (activiteiten dagelijks leven) : tanden poetsen,opruimen, poetsen, kleren opvouwen, afwassen enz... Mensen moeten hier beleefd, welopgevoed en vriendelijk zijn: als we in de keuken binnenkomen : "Buenas tardes" en "gracias" en "por favor" en "Dios te page"... zeggen als we weggaan ;)
Caro en José: hij kan bijna geen enkele activiteit afronden,ontsnapt vaak maar is al beter "educado" (da's een van de doelen hier )dan toen hij toekwam. Maar hij is een plezier voor de kleintjes, hij helpt ze vaak , ook als ze moeten eten en je kan hem dan ook vaak daar vinden. wij zijn allen tia's (tantes) voor hem de activiteit was een aankleedpopje kleuren en uitknippen: Henry kan dat perfect (maar praten lukt hem niet - hij kan soms wel eens ontploffen en agressief bulderen , en gemeen kloppen of nijpen
Cintia , moet apart gezet, is een zenuwachtig brabbelend meisje die haar vriendschap probeert te kopen door koekjes en snoepjes rond te delen , vooral bij de lastigaars. Daardoor ontstaat soms ruzie. Ze werkt anders wel heel goed mee Miguel ,onze 'technicus' wordt door mij over het lichaam ondervraagd En ook Veronica , die soms verlegen maar met iedereen overeen komt , veel lacht en ook een grote hulp is, licht mentaal gehandicapt: ze is de enige die goed kan schrijven Rebeca (links) , met nogal wisselend humeur , halfzijdigverlamd door vroeggeboorte , en naar Inge zegt op scan ook weinig hersenen. Soms sta je verstelt dat ze dan toch nog zoveel kunnen... ; in het midden Sandrita die altijd maar mamama roept en rechts Adelita. hier heeft er zeker iemand iets gedaan dat niet mocht.
Sedert een maand heeft ze valse tanden. Aanvankelijk was ze er fier op , maar ze wil haar onderste tanden niet inhouden om te eten , al is het soep... En toch moet ze het leren... iedere maaltijd krijgt ze het toch voor elkaar om onder haar trui te verdwijnen en haar tanden onder haar borsten te verstoppen . en dan roept ze mij soms en fluistert met haar vinger voor haar mond : sssshhhht!!! Xabi , José en Fabricio die geafronteerd is als ik hem vergeet te begroeten. José, wat een heilig zantje hier Henry met een vies gezicht en Marcela die nu wel even op haar stoel zit. Marcela zou hier al van jongsaf aan komen. Ze vertoont heel veel gedragsstoornissen maar kan ook heel behulpzaam zijn , op haar zenuwachtige manier.Waarschijnlijk heeft het veel te maken met het overlijden van haar mama en de weinige aandacht die ze van haar papa krijgt en haar maar wat aan haar lot overlaat. Een tijdje geleden zag iemand van de opvoedsters van Tapori dat ze aan de kant van de weg , helemaal opgesmukt ,de jongens van de scholen stond op te wachten... Steeds op zoek naar een beetje aandacht en bij ons vaak op een negatieve manier. Het is soms moeilijk om die cirkel te doorbreken.... Carlitos: geboren in USA, uit een verslaafde moeder en daardoor mentaal beschadigd.Hij kent een beetje Engels en is daar heel fier op. Hij heeft ook beweegruimte nodig en ging al 2x erg uit de bol met veel agressiviteit waarbij hij met vanalles begon te gooien en te kloppen. Maar hij kan ook ontzettend lief zijn.Hier probeerden we te schrijven, beginnend met kopiëren. In de bibliotheek vonden we een kleuterboekje in het Engels (eso es iyes (inglés)?) zoals hij altijd vraagt. Miguel en Veronica , onze 2 slimsten Xabi met zijn slap handje . ik schrok onlangs toen ik hoorde dat hij al 32 jaar was. maar de mentale leeftijd van een peuter Stoelendans: Galo, Cintia, Albita,Xabi ,? en Mayra Albita, is doofstom maar kan een enorme plaagstok zijn, dan trekt ze de deur soms toe voor je neus of wil niet naar binnen of niet mee naar huis , soms met gesleur en getrek tot gevolg speeltijd, soms samen met de kleintjes
ik weet dat enkelen vol ongeduld zitten wachten op verder nieuws van 'de overkant'
De reden van mijn staking is het bezoek van Karl en Goedroen (zus voor de niet-weters)
Ik zal af en toe (retrograad) wat tussenvoegen tussen 7 december en nu , een beetje naargelang de inspiratie, en foto's die moeten verwerkt worden.Dus als je alles wil zien of lezen zal je ook af en toe moeten terug scrollen naar die datum.
Vanaf morgen begint 'Tapori' terug officieel met de werking met de kinderen. Het zal goed voor mij zijn na al dat vergaderen haha. (2 lange dagen maandag en dinsdag met het personeel)
Oudejaar vieren gebeurt hier op straat! Echt ambiance.Overal staan tentjes , eet men , klinkt muziek.
Er worden poppen gemaakt die de frustraties van het afgelopen jaar symboliseren. Oude kleren worden opgevuld met papier, ze worden een masker opgezet en vaak wordt er een soort stalletje rondgemaakt en teksten bij opgehangen.
Mensen lopen verkleed.
Ook de familie Diaz verzamelde op straat . Met wedstrijd voor de best verklede familie. Wij waren in 'de familie Addams' . Sara en Saulo voerden een dansnummertje op vanuit de film en wij op de achtergrond : schitterend en we hebben gewonnen...
hier de president met zijn schaap (willoze volgeling) : met alle klachten op zijn buik geschreven en als strofe : "Maar snelwegen hebben we wel" (hij zorgde dus wel voor zeer goede bestrating)
Saulo met een van zijn poppen
Vader en dochter
Family Addams: moeder Morticia (wie?), vader Gomez (Saulo), nonkel Fester (Sarah), Oma Addams (Lien), dochter Wednesday (Amelie) en zoon Pugsley (Elisa) Esmeralda en Quasimodo (broer van S.) :) figuren uit een oude tv serie van alhier De honden voelen zich precies meer op hun gemak tussen de poppen dan tussen de mensen de fanfare
en rond 12 u worden overal vuren aangestoken alle poppen worden in het vuur gesmeten , niet bewaren want dat brengt ongeluk gelukkig nieuwjaar allemaal, frustraties verbranden , hij ligt dus werkelijk in het vuur hee
En tot slot : het schoonste koppel van ' t nieuwe jaar :
na de beestenmarkt , de 'gewone' markt in het dorp
een spoorlijn loopt dwars doorheen het dorp afkomstig uit de tijd (tot aan de jaren '50-60) waar de lokale bevolking als slaven werd gebruikt ten dienste van de grootgrondbezitters. Die voerden alles netjes met dit spoor naar de kust . 1x per week komt hier terug een trein toe met een stel rijke toeristen (t schijnt dat dat voor een ritje 100 den dollars kost)
kiekepoten als delicatesse hihi
een klapke langs de spoorlijn typische traditionele schoentjes van hier hier is nog echt een markt voor hoeden. ter plaatse wordt er een pauwenveer opgepast let op het centrale kastje : erop zit een papegaaitje . als mensen betaalden dan moest hij in de hand van de klant met zijn bek voelen en erna een kaartje uit het kastje kiezen. Hopelijk bracht de toekomst veel goeds toen ik van dichter een foto wou trekken , keek die man ongelooflijk kwaad en verstopte zijn geheim...
bij thuiskomst van de markt stond een bus voor de deur met oa een varkentje op het dak gebonden
hier logeerden we in INTI SISA het sjiekste maar wel heel mooie en originele hotel dat we tegenkwamen. Het ontsprong vanuit een project , gestart door een samenwerking tussen een lokale pastoor en een Belgische zuster. waar men de lokale, arme , vnl indígena (ook heel erg gesloten) bevolking wou ondersteunen. Er volgde een educatief project... oa door, workshops aan te bieden ,een muziekgroep,een kleuterschooltje,... en ook een hotel waar vnl mensen die hier wonen worden te werk gesteld. Door de inkomsten van het hotel zijn ze dacht ik nu zelfbedruipend..... We ontmoetten er ook de Belgische Eva die daar al enkele jaren als vrjwilligster werkt...
De volgende morgen werden we met een camionette naar de verschillende markten gebracht. Ze zijn nu gelegen buiten het dorp omdat het blijkbaar niet meer houdbaar was (kan ik goed geloven) pluimvee te koop de levende kippen worden ,wippend, gewogen met de hand en niet zo goedkoop vind ik: ik hoorde 12$ noemen , terwijl een koetje er maar 25 kostte...
de cuyes (cavia's , ook om op te eten) worden gekeurd en aangeprijsd: je hoort ze 'kwieken' in de zakken die op de grond staan
'verdes' , groene bakbananen worden hier veel gegeten en in allerlei gerechten verwerkt (of misschien waren het hier toch gewoon groene bananen?) de grotere beestenmarkt , opletten voor de tenen! overal biggen aan de lijn soms gillend , op weg met het nieuwe baasje
De volgende dag bleef Karl langer in bed, na een verschrikkelijke nacht : koppijn , nachtmerries, hyperventilatie. Goedroen was ook duizelig en lichte koppijn .Ik had het ook even gevoeld die neiging om te hyperventileren s nachts maar dacht ' niet toegeven hee' even controleren , en ik sliep weer voort. Niemand van ons had er aan gedacht dat we misschien wel hoogteziek zouden kunnen zijn. Doordat ikzelf hier al een tijdje ben, ben ik toch al meer aangepast (hoewel het nog 1000 m met Quito scheelde).
We hadden natuurlijk geen goeie medicijnen mee. Ik had vroeger eens iets over hoogteziekte en koffie gelezen maar wist niet goed meer wat. En met mijn 'boerelogica' dacht ik 'ja dat werkt ook wel diuretisch (men geeft speciale waterafdrijvers om de hersenoverdruk door het zuurstoftekort te verminderen) en gaf Karl samen met een dafalgan, 2 lepels oploskoffie in kou water (want de madam was er nog niet) " Allee , drink da maar uit !"
Dus wij zouden maar wat wachten of het beterde , anders moesten we maar terugkeren.
De madam maakte bij het horen van Karls kwaal "agua santa" (heilig water) : een theetje van oregano pamela(suiker) en een beetje van een soort sterke drank....
En na een tijdje begon Karl toch te beteren... We gingen het proberen en als t niet lukte dan keerden we maar terug.
de kindjes hebben hier in de hoogte allemaal van die geschaafde wangetjes van de kou
Achteraf las ik dat het juist níet goed was om koffie en alkohol te drinken , maar bij karl beterde het. Placebo werkt toch goed hee ! Of misschien was het toch die dafalgan . Ondertussen werden we begeleid door de honden van het dorp. 3 hebben de ganse toer van 8 uur met ons meegelopen!
van hier zie je de hoogste top en halverwege een bruin platform als je goed kijkt
het platform
met alle duizeligheid en alle moed en wilskracht werd alles stilletjes beter
de weg naar de top
de 'heuvels' langszij waren prachtig
voor de top stond een jongetje met enkele drankjes en koekjes ons op te wachten. Ik vroeg wat hij hier deed : 'verkopen' natuurlijk, en of hij niet naar school moest ... ? Hij ging de zaterdag en de zondag... ik weet niet of het waar is maar het lijkt mij toch weinig. Hier gaan de kinderen wel in shiften naar school , wegens plaatsgebrek. (vm tot 14 en nm tot s avonds)
in de verte zie je een plakaat op het hoogste punt van de ronde
vanaf hier namen een weg die niet bovenop de krater lag. Ik heb niet rap schrik maar af en toe voelde ik toch de spanning owv de hoogte en ook omdat ik niet zeker was dat we wel goed zouden toekomen 2 onverwachte gasten. het jong was heel nieuwsgierig en kwam knorrend kennismaken
Boven het weggetje in de verte dat naar beneden loopt , ligt ons beginpunt een beetje zicht op de diepte een jongen die zijn ezels kwam ophalen voor de nacht, zag op de laatste paar 100 m van ons weggetje nog de kans om 2 $ te verdienen als gids aan die domme toeristen...Ik gaf toe (uit medelijden) hoewel we nu wel wisten waar we naartoe moesten stappen.Toen we toekwamen was het opeens 10 $. Ik voelde mij echt bedrogen, was kwaad (en heb het hem ook niet gegeven).
Voor de rest heb ik mij hier nog nooit bedrogen gevoeld. Er zijn als toegangsprijzen in musea ed wel aparte toeristenprijzen tov van de Ecuadorianen en op de marktjes moet je wel onderhandelen , maar ik heb niet het gevoel dat de mensen mij proberen uit te buiten en dat geeft een gerust gevoel, vertrouwen
Zondag voerde Saulo ons naar een busstation om vanuit Quito te vertrekken ,vele uren op de bus ,op weg naar onze staptocht rond Lago Quilotoa
Onze eerste stop werd een dorp waar een grote markt was.
een markthal, en hier zie je het aantrekkelijkste vlees :).... àlles wordt hier opgegeten
vooraan limoenen, boomtomaten en kaki's denk ik we aten een lekkere cevichocho (citroen-tomatensap met allerlei soorten maïs ,lupinezaadjes bakbananechips, ajuintjes...) op een tribune en zaten te kijken naar een file de mensen waren aan het aanschuiven om hun kadootje te krijgen. Ik denk voor 'Hermano Navidad' (Broeder Kerstdag): vnl voedingsmiddelen. Ook de politie deelde uit.
Hier in Ecuador bestaat de gewoonte dat tijdens kerst de rijken aan de armen geven.
Hoewel de bedoeling misschien wel goed is leidt het soms tot vreemde situaties. Als de kinderen van Inge klein waren, zaten ze op een gegeven moment op verschillende scholen: de ene met stempel 'arm' en de andere met stempel 'rijk'. Je kan al denken wat er gebeurde: de ene moest geven , terwijl de andere met gerief naar huis kwam.Het spijtige is dat er vaak geen toenadering tot de 2 groepen is. De rijken hebben hun plicht gedaan (en soms is het niet van harte , komen ze dan nog eens met hun eigen afgedankte brol af , bv frigo's enz...,) maar vooral er wordt geen contact gelegd met wie arm is...
De directrice van de school van Lien en Amelie (ik dacht 800 ll) had aan Inge gevraagd of ze Hermano Navidad konden geven aan een deel van de mensen van Tapori (een 40 tal). Het leuke was dat een groepje van de school van de klas van Lien, de kinderen op Tapori zijn komen bezoeken voordien (gisteren dus). Voor Inge is dit elk jaar een strijd, en nu profiteerden ze van de gelegenheid om aan de directie te vragen of ze zelf niet mochten kiezen aan wie ze de geschenken mochten geven. Met veel plezier en toewijding maakten ze geschenken klaar voor Margarita en haar gezin met 4 kinderen... Maar op het moment van de 'uitwisseling' in t school (het vraagt wel een grote organisatie om dit allemaal efficiënt te laten verlopen) zijn de geschenken bij de verkeerde terecht gekomen... Na de eerste grote desillusie, kon Margarita en daardoor ook de rest er gelukkig nog om lachen. ... Er zaten ook nog enkele dingen in de koffer , die te groot waren voor de 'uitwisseling' , zoals een opgezette fiets, waardoor ze enkele dingen konden recupereren...
Hier een ganse rij stikkers , ik liet een nieuwe velcro op mijn rugzakje zetten een eindje verder was nog een ganse markt , allerlei eetstalletjes, ... een lust voor het oog soms
als ouders gaan verkopen gaan de kinderen vaak mee. je vindt ze op de meest ongewone plekken
In Quito zie je de kinderen vaak op de rug maar ook spelend op de middenberm waar hun ouders aan de passerende auto's hun koopwaar (fruit, snoep, wc papier, kuisgerief...) proberen kwijt te geraken . Ik heb soms hartzeer en schrik als ik die kinderen constant in die vuile lucht , het gevaar van de auto's zo dichtbij zie...
Nadien werden we door een 'markkramer' die patatjes van eigen kweek verkocht had op de markt , overtuigd om met hem mee te rijden ipv met de bus ; voor 2 $ 't stuk.
Achteraan reden er nog enkele gasten mee in den bak.
wij werden met ons 3 op de achterbank gezet en de 3 kinderen vlogen naar voor bij de mama. Onder protest. Toen ik zei dat ze wel bij ons op schoot mochten komen zitten keerde 1tje (de moedigste) terug . Het werd een prachtige bergrit.Ik hoorde ze overleggen maar kon ze niet verstaan want hier spreken ze ook Quichua:Toen we aan ons gevraagde dorpje aankwamen overtuigde hij ons om nog verder door te rijden naar Lago Quilotoa zelf , een kort eindje voor 10$ (hadden ze goed gezien , maar eigenlijk waren we blij om toch al op de eindbestemming toe te komen.
dit werd ons hotel op +- 3800 m hoogte (allee dat was toch de receptie )de vrouw smeekte bijna om bij haar te blijven, prijzen vergelijkend met de anderen duurdere hotelletjes
dit werd onze tocht voor morgen even afdalen en nog een wandelingetje in de al goed opkomende koude de paardjes en de schapen werden naar huis gebracht dit werd onze suite, romantisch: bedjes apart, schimmel in de douche , draden van de lamp lagen bloot, het beloofde warm water kwam niet en er kwam zelfs helemaal geen water uit de kraan 's nachts. Lekker koud, gelukkig staken ze het houtkacheltje snachts aan.
Maar enfin we hadden een bed en een dak boven ons hoofd en die mensen hebben toch iets aan ons verdiend de dining-room, te delen met de familie die kwam condoleren
Zaterdag na de Galapagos trokken we in de voormiddag naar Tapori voor een ontmoeting tussen de een deel van de klas van Lien en de kinderen van Tapori. Ik heb nog geen foto's omdat alleen Goedroen trok .
Om 10 u werden we opgehaald door een taxi om naar Mindo te rijden, het nevelwoud te bezoeken
Het was fantastisch mooi ,maar heel nat
In het dorp kregen we na aarzelen vanwege 'het avonturenbureau' ,( want we wilden enkel wandelen , en liefst waar er weinig volk liep) het advies naar Rio Bravo te trekken. Na een taxirit van ongeveer 12 km, stond de baas van het afgesloten domein, ons op te wachten. Het is een Spanjaard van een jaar of 65 , die hier met een Ecuadoriaanse enkele jaren getrouwd is. Er waren dit WE net 'vogelteldagen'. Dus ontmoetten we onder het 'keukenafdak' een groep 'vogelaars'. We mochten er samen met hen onze picknick verorberen en kregen nog wat extra Ecuadoriaanse kooksels.Er worden hier wel andere dingen geteld dan merels en roodborstjes ,zoals toekans enzo. Maar eerlijk gezegd hebben we er niet veel van gezien. wel een klein gordeldiertje...maar dat telde niet mee.
na een afdaling en opnieuw opstijging , kwamen we op een open plek met een woning die wat aan 't vergaan is , midden in het woud.
daar kregen we botten van de baas aangemeten, al dan niet lek maar toch beter dan onze schoenen doorsopt te hebben, alleen Karls maat had hij niet.
een weelde aan groen, zeker als je uit het stoffige Quito komt
met allerlei planten met mega bladeren
en het eindpunt van de wandeling was een hoge (zeker 50m) , natte waterval
bomen met allerlei aanhangsels, mooie parasieten (ja dat kan) Allé Goedroen, trektukeer u fotootje van ons 2
op Isla Genovesa , een stuk noordelijker eiland, bezochten we een grote Nasca-genten kolonie. Voor ons terug een staaltje van tamheid van de dieren
jongske die iets wil zeggen
hij doet erg zijn best maar zijn moeder heeft alleen maar oog voor de weg
t verschil tussen mannetjes en vrouwtjes kun je enkel horen : mannetjes fluiten en vrouwtjes klepperen , 't is gelijk bij ons
en dan die ogen die je zo kunnen aankijken
jonge Fregatvogel
In de lucht zijn het gigantische vogels , het doet soms aan de film van Harry Potter denken. Ze pikken vaak de buit van andere vogels. De mannetjes hebben een rode keelzak die ze kunnen opblazen om de vrouwtjes te imponeren
Roodpoot-genten
Ik ging op de boot zo eens naar het bovendek en daar zat zo'n jonge roodpoot-gent (die dus nog geen rooie poten heeft) op de reling te wiebelen. Ik ging er naast staan en samen keken we uit over de zee. Op zo'n 20 cm van elkaar. Af en toe keek hij zo recht in m'n gezicht. Ik ben uiteindelijk na meer dan 20 minuten zelf opgestapt ;) Galapagos spotvogel
Galapagosuil
onze laatste snorkelplaats in Darwin baai op Genovesa met wat jolige zeeleeuwen op het strand
de ploeg
De laatste dag bezochten we op eiland San Cristobal, een kweekcentrum van reuzenschildpadden. Hun populatie werd erg bedreigd door piraten of andere zeevaarders: ze kunnen tot een jaar zonder eten en drinken en werden daardoor als voedsel gestapeld in het ruim.Het waren vooral de vrouwtjes die men wegnam omdat die iets minder zwaar zijn. Ook als men op zoek ging achter water , doodden ze dieren omdat er rond het hart een collectie water te vinden was...
We eindigden in Puerto Baquerizo Moreno maar de bank was bezet...
ook op de aangemeerde boten zie je prikkeldraad , om de zeeleeuwen weg te houden
Afscheid van Galapagos , wachtend op het vliegtuig. Let op de mooi gepoetste schoenen
s'Avonds vaarden we naar Isla Bartholomé: de aanlegsteiger lag vol zeeleeuwen die de weg versperden. Eens goed klappen maakte de weg vrij
een lang houten, aangelegd pad voert ons naar de Mirador : een prachtig uitkijkpunt op het kale eiland dat een beetje lijkt op een maanlandschap met al zijn kleine kratertjes
op zicht duidelijk vulkanische eilanden het water kolkt in en uit de rotsformaties. Zeeleeuwen maken er dankbaar gebruik van: plots kwam uit dat gat een zeeleeuw , opgelift tot op de kust schatje hee
Elke dag gingen we snorkelen. Het was fantastisch, je wordt opeens deelgenoot van een wereld die je niet kent. prachtige vissen en af en toe iets spectaculair: een zeeleeuw naast je , 2 haaien onder me die ik dan even meevolgde, ik zwom ook eens onder met zo'n mega-zeeschildpad...
ik was zo onder de indruk dat ik op de boot mijn pen pakte en schreef:
Op Maandag 14 december vertrokken we voor 5 dagen naar de Galapagos eilanden.
De Galapos eilanden zijn gekend omw hun unieke fauna en flora , vaak zelfs uniek ontwikkeld op elk (vulkanisch) eiland afzonderlijk, welke ver verwijderd liggen van de rest van de 'bewoonde' wereld. Darwin deed hier de inspiratie en inzichten op voor zijn evolutietheorie. Ook op die reis werd alles vanuit zijn theorie uitgelegd en verklaard.
Piet Snoeck (echtgenote tewege van Leen , mijn collega) pushte Karl nogal om deze kans niet aan ons te laten voorbij gaan.
Aanvankelijk viel het mij nogal lastig om die reis te plannen : Te leven tussen vele mensen die voor zo'n reis vaak geen geld hebben en dan ook daardoor vele andere mooie dingen in Ecuador op die 'korte trip' niet te zien...
Na wat over en weer gemaild, geskypet en het vinden van een last minute ticket in Quito welke op de helft van de oorspronkelijke prijs kwam, hakten we toch de knoop door. En ik heb er geen spijt van.
Het was een fantastisch mooie , zalige trip, midden ongerepte natuur.
Er wordt heel erg toegezien op het aantal bezoekers, die worden jaarlijks beperkt. Je mag er niet binnen zonder gids, het binnenbrengen van voedsel ( en zo bv zaden edm) wordt zeer sterk gecontroleerd enz...
het werd dus een Cruise ! op een sjieke boot die ons 's nachts over zee voerde waardoor we overdag 6 verschillende eilanden te zien kregen
Met rubberboten werden we naar de eilanden gebracht voor wandelingetjes , of we vaarden langs de kusten om de kliffen en de vogels goed te kunnen zien of we werden gedropt in het water om te zwemmen en te snorkelen
'El Obispo' op Santiago Eiland
hier een zeeleeuw op haar gemak En het opvallende is dat de dieren er absoluut niet bang zijn van mensen.Het viel zelf de Spaanse bisschop Tomás de Berlenga op toen hij daar in 1535 per ongeluk op weg naar Peru door een windstilte strandde. Hij beschreef de vogels als "zo dwaas dat ze niet eens op de vlucht slaan" en het is echt zo
het was een moeder met haar baby,luid tjoekend aan haar tepels. Terwijl wij er gewoon op staan te kijken
zeeleguanen, zeeleeuwen en galapagoskrabben , broederlijk naast elkaar
door de lucht vliegen vaak gigantische vogels zoals deze pelicaan
zeebabyleeuwtjes vaak in kuiltjes van prachtige rotsformaties
zeeleguanen , vaak onbeweeglijk, zonnend. Je zou ze kunnen 'strelen' Een paradijs voor Jakob
Enkele jaren geleden probeerde een toerist enkele leguanen , verdoofd , in zijn valies mee te smokkelen. Eén werd voortijdig wakker en begon aan de binnenkant van de valies te "kloppen" : de dader zit nu al enkele jaren in de gevangenis...
Na verwelkoming en wat bijslapen zijn we begonnen aan een 'druk' programma.
Eigenlijk was achteraf gezien (en ook vooraf) de tijd te kort. We kregen op Kerst van Amelie nog een bon voor een rondleiding in Zambiza maar dat zal voor een volgende keer moeten zijn.
Zaterdag 12 december begon en eindigde dus met een rondleiding van Saulo in Quito
we begonnen in de basiliek met een overzicht op de oude stad
torenhoog klimmen
Quiteens koppeltje
Soltera op dat moment , met zicht op de Virgen van Quito gans in de verte herenigd koppeltje
La Plaza grande , het centrale plein van het oude Quito Inge heeft vele verhalen voor aandachtige luisteraars
Eindelijk iemand die Karl schoenen wil poetsen. Het heeft zeker een 1/2 u geduurd: kleuren mengen, inwrijven, opblinken, herbeginnen enz. Het was een echte wellnes
plein bij aanvang van La Ronda Het befaamde "La Ronda" straatje, met oude koloniale huisjes, restaurantjes, winkeltjes. vroeger berucht owv de criminaliteit
Erna slenteren in de vele straatjes waar vanalles te koop is ten tijde van kerstdag : overal "kindje-Jezussen" met allerlei bijhorende kleedjes
speciaal voor Adinda: Quiteens kapsalon
met nieuwjaar in 't vooruitzicht: maskers a volonté
winkeltje waar men slaat en zalft terzelfdertijd: links de leren zwepen om kinderen te leren , rechts de Aloë vera
op bezoek naar het beroemdste bouwwerk van Gayasamin. gelegen op de oostelijke heuvel van Quito
