Christel (51) is verkoopster en heeft een dochter. Margot (45), interieurarchitecte, heeft drie kinderen en één kleinkind.

Margot: Vijftien jaar geleden kreeg ik jicht. Geen vreemde ziekte, maar wel voor een vrouw van veertig. Artsen onderzochten mijn bloed en merkten dat mijn nieren er erg slecht aan toe waren. Eentje was helemaal verschrompeld, de andere werkte nog voor dertig procent. Ik kreeg een streng dieet voorgeschreven. Bijna tien jaar later, in 2004, volstond dat niet meer en moest ik overgaan tot dialyse. Elke nacht koppelde ik mezelf aan een machine naast mijn bed, voor een buikspoeling. Ik kwam ook op een wachtlijst voor een nier van een overleden donor. Maar daar heb ik niet op moeten wachten.
 
Christel: Lang voordat Margot met de dialyse startte, had ik al voor mezelf uitgemaakt dat, als ze ooit een nieuwe nier nodig had, het de mijne zou zijn. Als het tenminste medisch zou kunnen. Want je moet zelf in goede gezondheid zijn én de organen moeten matchen qua bloedgroep en weefsel. Toen mijn zus zei dat ze op een donor wachtte, heb ik meteen gezegd dat ze mijn nier mocht hebben.

Margot: Gelukkig begon Christel er zelf over. Ik zou het nooit hebben durven vragen. Dat was een vraag die je niet stelde, vond ik. Ook mijn dochter stelde, zonder dat ik ernaar vroeg, voor om er eentje af te staan. Dat voorstel sloeg ik af. Ze was nog te jong en moest nog kinderen krijgen. Van Christel accepteerde ik dat gebaar wel.
 
Christel: Ik heb het zelfs niet eerst met mijn man besproken. Het leek me gewoon logisch dat ik zou helpen. Het spannendste voor mij was dan ook niet de operatie zelf, maar het afwachten van de resultaten van de onderzoeken vooraf. Op de avond voor de operatie was ik helemaal niet zenuwachtig. Ik had zelfs geen slaapmiddel nodig. Ik had het volste vertrouwen in de artsen.
 
Margot: Achteraf hebben we niet echt gevierd. Ik mocht de eerste drie maanden niet buiten komen zonder een mondmasker, om infecties te voorkomen. Een etentje zat er toen niet in. Ik heb wel een schilderij laten maken, als bedankje. Een kunstenaar ontwierp speciaal voor ons een doek met twee nieren erin verwerkt.

Christel: (trots) Dat hangt boven mijn dressoir. En sinds haar dieet is afgelopen, trakteert Margot ons wél elk jaar op een etentje.

Margot: Ik kan het nog altijd niet vatten, dat ik een stukje van haar heb gekregen. Onze band is voorgoed veranderd. Ik kan gewoon niet meer kwaad zijn op Christel. Dat doe je niet, als je zoiets hebt gekregen. Zonder haar was ik er misschien niet meer geweest. Of had ik een veel lagere levenskwaliteit gehad.(Nina)

Orgaandonatie's