Zodra de eerste zonnestralen de lentetemperatuur een flard hoger jagen,

  kan je er van op aan. Ergens wat dieper in de namiddag komt het doordringende en synthetiische geluid van de ijskar de kinderen verleiden. Het parcours van de ijsventer kennen ze niet helemaal maar ze weten wel waar het geluid al moet rond geweest zijn alvorens het de eigen straat inkomt.

Het is bijna een ritueel. Stoppen met spelen, naar binnen stormen of richting mama of papa hollen om de nodige sponsoring te vragen en dan geduldig aan de kant van de straat zitten wachten. En bij onze ijskar kan je beter tijdig ter plekke zijn want zonder klanten houdt de kerel er
met zijn wagen een wel (te) gezwind tempo op na. Als de wagen eenmaal is gestopt en de man imponerend over zijn hoge toonbank is komen kijken wordt er voorbeeldig aangeschoven en geeft elk kind zijn wensen over kleur en smaak.

Het beeld is ook mooi als de wagen verdwenen is. Een aantal kinderen smullend en likkend. Nog liefst een plaatsje zoeken in de schaduw om het ijsje niet onverwacht snel te laten verdwijnen.Het is een magie van alle tijden, alleen een flink stuk moderner geworden.

Uit afbeeldingen of oude stripverhalen kennen we de echte ijskar die nog zelf geduwd moest worden. Ik herinner me er zelf ook nog eentje met een heuse zwarte moto achter. Het bijhorende geluid kwam uit zo een heerlijk echte toeter waar de man wellicht zijn longen in leegblies in de loop van een zonnige dag.

En dan is het nog maar lente. De zomer is nog niet eens begonnen.
lees ook: ijs minder zondig dan gedacht
lees ook: wat zegt jouw favoriete ijsje over jou?