Het is niet te geloven wat een vaart mijn leven heeft gekregen. Ik voel me ook heel goed in mijn vel en blijkbaar heeft dat gevolgen op mijn functioneren in de wereld, op hoe mensen op mij reageren, op het vergroten van mijn kansen op zovele vlakken. Ik ben blij en dankbaar.

Toen ik afspraken maakte mbt mijn werkuren op mijn nieuw werk, vroegen ze: Heeft je vrouw onregelmatige uren heeft of ze een vast schema? Ik zei: "Het is een hij, maar dat kon je niet weten, en dat doet er ook niet toe." En vertelde iets over zijn werksituatie. Dat deed me vermoeden dat ik passabel ben. Ik word gezien als man.

Er zijn nog meer voorbeelden in mijn leven die aantonen dat mensen die me niet als vrouw gekend hebben, me zien als man.
Dit weekend was ik toevallig in linkse bar, waar foto's van linkse rakkers omhoog hingen. Op een van die foto's stond er iemand met een wel heel erge gay-look. We waren er wat grapjes over aan 't maken. Ik zei dat ik het recht had zo'n dingen te zeggen. "Hoezo?" Vroeg iemand, en iemand anders zei "hij is homo". "Ja, echt?", was de reactie. "Bi eigenlijk", zei ik. "En je kinderen dan?", vroeg hij. Hmm, wat moest ik daar op antwoorden? Ik had al behoorlijk wat alcohol gedronken en flapte er spontaan uit: "vroeger was ik vrouw". Je moest hem zien kijken. "Neen", zei hij. "Je maakt me wat wijs". Die kon dat echt niet geloven, hij was helemaal zijn kluts kwijt. En ik maar lachen. Even later kwam hij terug en stond hij er voor open. Eigenlijk heb ik een groot deel van mijn hele achtergrond verteld. Van mijn suïcidale periode tot mijn genderdysforie-(h)erkenning. Er was begrip.
Toen ik vanmorgen wakker werd, dacht ik toch dat ik dat beter niet verteld had. Nu ben ik niet meer 'stealth'. Maar ja, de vraag naar hoe wij, als mannenkoppel, dan aan kinderen zijn geraakt, zal me toch wel blijven achtervolgen. Mensen leugens wijsmaken en dan vooral nog die leugens onthouden, daar voel ik niet zoveel voor. Het verzwijgen, daar voel ik me ook niet zo okee bij, omdat mensen dan misschien allerlei vreemde gedachten gaan krijgen. Als ze niet geadopteerd zijn, niet komen uit een vorige relatie van mij of mijn partner met een vrouw, wat schiet er dan nog over? Hij stelde ook wel die vragen trouwens. Dan is het juister te zeggen dat ik vroeger in een vrouwenlichaam zat en dat de kinderen er op die manier gekomen zijn. Ik besef anderzijds ook wel dat transseksualiteit niet voor iedereen aanvaardbaar is. Het heeft in dat opzicht wel iets gelijkaardigs als homo-zijn. Niet alle mensen kunnen accepteren dat er nu eenmaal mensen zijn die zo zijn. Dus toch maar enige discretie aan de dag leggen.

Op mijn werk hoop ik trouwens ook dat die vraag naar mijn kinderen niet gesteld wordt. 1 coming-out (homo-zijn), is al meer dan genoeg. Toch besef ik dat vroeg of laat ook op 't werk iedereen wel zal weten dat ik vroeger in een vrouwenlichaam zat. Daarvoor ben ik nl. te open, te eerlijk, te spontaan. Liever eerlijk door 't leven gaan en een bepaald risico lopen. Het is ook de enige manier waardoor ik mensen de kans geef hun blikveld te verruimen. Ik aanvaard mezelf met mijn verleden. Mensen mogen de kans krijgen mij ook geheel te accepteren. Bovendien geloof ik in de goedheid van mensen. Als ik er zelf gemakkelijk mee omga, vermoed ik dat het voor mijn medemensen ook gemakkelijker is om er mee om te gaan. Ik denk dat die houding me het meeste echte vriendschap en vreugde oplevert in mijn leven. Vreugdevol leven, dat wil toch iedereen?!

Familiaal begint het ook beter te gaan. Vandaag heeft mijn moeder voor 't eerst (waar ik het hoorde) over mij gesproken met 'hij'. Zo is zij een voorbeeld voor de rest van mijn familie. Ik apprecieer dit heel erg. Ik ben heel dankbaar voor de stappen die zij zet. Zelfs al gaat mijn familie daarin heel traag. Haar voorbeeld kan voor de anderen een aanmoediging zijn om me ook te proberen aanspreken met de termen en woorden die me nu passen. 't Is mooi!

Dinsdag ek is het een jaar geleden dat ik mijn eerste spuit testosteron kreeg. Het voelt aan als een verjaardag. Op drie momenten vier ik feest: mijn geboortedag, 6 april 2009: start testosteron, 1 september 2009: operaties. 24 april 2008 hoort ook min of meer thuis in dit rijtje. Die dag kwam ik tot het besef dat genderdysforie mijn levenslange probleem was. Wat ziet mijn leven er ondertussen ongelooflijk anders uit. Zoveel levenskwaliteit dat ik gekregen heb (vooral sinds de borstverwijdering). Mooi!

Mensen geven het me niet aan dat ik 'nog maar' 1 jaar testosteron neem. Sommigen denken dat ik lang geleden 'veranderd ben'. Zij zien me toch echt als man. Ik zie mezelf nog niet altijd als 'volwaardig man'...

Gisterenavond zei iemand die ik nog maar 2 maand ken dat ze al vermoed had dat ik gay ben. Blijkbaar straal ik dat wel uit. Ik heb meer en meer het gevoel dat dat ook is wie ik ben. Ik ben nu eenmaal samen met een man. Neemt niet weg dat ik an sich ook nog wel verliefd kan worden op vrouwen, maar de keuze is nu toch wel echt gemaakt. Ik blijf bij mijn partner. En als dat mij homo maakt, okee, geen probleem. Gay zijn is tof. Ook deze persoon stelde de vraag naar onze kinderen: 'geadopteerd of van een draagmoeder?' Neen, van onszelf: vroeger zat ik in een vrouwelijke verpakking en dan heb ik onze kinderen gebaard. Maar dat was geen goede verpakking voor mij, dus nu die verpakking klopt, is mijn levenkwaliteit ook veel verbeterd. Ik wist uiteraard wel dat deze persoon zou kunnen omgaan met deze gegevens. Ze zei dat ik er gewoon als man uitzie maar dat ze wel iets had rond mijn stem dat ze niet kon bevatten maar nu dus wel. Hoewel, verzekerde ze me nog, dat ik zeker geen vrouwelijke stem heb.

Ik vind het best bizar waarom ik zo open ben. Zou het niet veel gemakkelijker zijn vaag te blijven rond bepaalde zaken? Neen, want dan doe ik mijn kinderen onrecht aan én ben ik bovendien ook niet volledig mezelf. 't Is allemaal nog nieuw. Misschien dat ik na verloop van jaren er anders mee om ga.

't Is toch wel een feit dat dit een heel boeiende periode is. Ik straal ambitie uit. Dat heeft ook te maken met het feit dat ik zoveel dingen voor 't eerst beleef: verhoudingen met mensen, hoe mensen tgo mij staan, hoe ik me positioneer tgo mensen enz. Ik beleef hier een puberteit in de zin dat ik leer hoe ik in de wereld sta en hoe mensen tgo mij staan. Boeiend en leerrijk, ook wel spannend. Misschien dat ik het belangrijk vind dat mensen weten dat ik als meisje gesocialiseerd ben zodat ik minder 'fouten' maak als man? Ik zal sowieso wel een ietwat vreemde man blijven...

Ik zag er goed uit vandaag. En passabel.
Ik had een mondeling examen en kleedde me op: deftige zwarte jeansbroek, wit hemd, zwarte das, grijze kostuumvest.

Een jaar geleden droeg ik dezelfde das en wit hemd (met toen een zwarte vest erover). Als ik er aan terugdenk schaam ik me wat. Ik zie er nu veel beter uit, veel passabeler, een knappe jongeman.
Wellicht schaam ik me over enkele jaren ook hier weer over, omdat ik er als 32jarige zo piepjong uitzag in mijn kostuum.

Naast borsthaar begin ik ook buikhaar te krijgen. Ik vind het wel mooi, hoe dat zo rond mijn navel groeit in een patroon dat het van twee kanten een lijn vormt in het midden.
Ik begin nu wel een bierbuikje te krijgen (ja, toch wel van bier te drinken. Tegenwoordig smaakt het me heerlijk als ik 's avonds met een biertje neervlij voor tv of voor pc. Een beetje bodyworkout zou van pas komen. Maar ach, mannen met een buikje, da's geen probleem. 't Is alleen voor mijn gezondheid dat het beter is zonder buik. Een gezonde geest in een gezond lichaam, dat is wat ik wil.

Alles goed dus op transitievlak.

Mijn eerste zomer zonder borsten bevalt me prima!
Zalig op het strand in blote bast. Zwemmen in de zee. Lopen op het strand.
Nu heb ik wel een nieuwe ervaring. Waar vroeger tijdens het lopen de borsten heen en weer wipten, voel ik nu mijn buik heen en weer schudden. Hmm, misschien moet ik mijn buikspieren maar wat beginnen trainen ;-)

Op de school van de kinderen kregen we een blad mee om onze gegevens te controleren.
Daarop stond:

Vader: de naam van mijn partner
Meevader: ik

Het wringt. Ik ben helemaal geen 'meevader'.
Vorig jaar stond er op dat blad moeder. Toen heb ik die moeder doorstreept en er 'pappie' van gemaakt. De school heeft daar blijkbaar 'meevader' van gemaakt. Ik vind dat niet goed. Maar ik weet niet wat dan wél goed is.

Ook 'vader'? Ja, dat voelt wel al juister aan dan 'meevader'. Maar daar voelt de papa zich niet comfortabel bij. Terug 'moeder' ervan maken? Goh, misschien wel. Uiteindelijk staat het voor de staat wel officieel zo geregistreerd, dat mijnheer Patrick P. de moeder is van J. en M. B.

Ik zit er mee verveeld.
Iemand een suggestie?

Het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik hier schreef. In feite is het ook een eeuwigheid geleden. Wat is het toch gemakkelijk, als het leven z'n gangetje gaat. Emotioneel een kabbelend beekje, geen woelige bergstroom. Eenvoudig zo. Eenvoudig gemakkelijk, gezien te worden als wie je innerlijk bent. Ja, het gaat me wel af, mijn leven als man.
Anderzijds heb ik de voorbije maanden ook wel eens heel erg last gehad van een zere rug. De huisarts zei: "een geknelde zenuw". De osteopaat zei: "overbelaste nieren. Dat kan van de hormonen komen."

Vandaag was ik op consultatie bij prof. T'Sjoen op endocrinologie. Hij heeft een aangename en goede assistente. 't Was een goed gesprek. En mijn gewicht is alweer wat minder. Op 3 jaar tijd 7 kg minder. 67 kg nu. Als dit zo verder gaat weeg ik over een paar jaar maar 60 kg meer. En nee, ik vind dat niet erg. Leuk juist. Het brengt ook alles in een 'juistere' balans: van boven breder dan op 't poepke. Een mannenfiguur.

Voor 't eerst mocht ik naast mijn bloed ook een plasje achterlaten om te onderzoeken (nieren). Daarnaast werd een botdensitometrie uitgevoerd. Over 5 jaar wordt het opnieuw bekeken.
Vanaf nu wordt ik pas jaarlijks verwacht bij T'Sjoen. Omdat ik echter toch nog wat zoekende ben naar de juiste dosering sustanon, ga ik in september terug.

En voila, verder niets te melden.
Het leven gaat. Het gaat en het is fijn zo!
Het leven is eindelijk zo goed als vanzelfsprekend geworden.

Met moederdag kreeg ik van mijn oudste zoon (8 jaar) een cadeautje. De jongste hield het tegoed voor vaderdag. En zo gebeurde vandaag dat ik zowel als mijn partner van onze jongste zoon (6 jaar) een cadeautje kregen. Hij was er zo fier op. Echt maf om te zien hoe hij me als zijn papa ziet. Voor hem is het heel duidelijk: hij heeft twee papa's. Makkelijk voor mij. En toch is het ook vreemd. Want de oudste ziet het zo niet. Dus kan ik niet zomaar zeggen dat vaderdag voortaan mijn dag is. Want dat is het niet. Ik ben eigenlijk toch wel de moeder. Maar vaderdag voelt voor mij veel natuurlijker aan dan moederdag, ook al ontken ik niet dat ik hun moeder ben. Moeilijk hé.

Ik keek onlangs in de spiegel (dat doe ik wel vaker hoor) en ik zag dat mijn gezicht nu past bij mijn lichaam. Vroeger vond ik dat mijn hoofd er anders uitzag dan mijn lichaam. Ook de blik van mijn ogen paste niet bij mijn lijf. Nu wel. Het trof me. Ik bedacht dat ik die gedachte al jaren niet meer gehad had.
Toch indrukwekkend, wat het betekent om uiterlijk en innerlijk meer op elkaar afgestemd te hebben dan te leven met genderdysforie.
Het leven gaat zoveel meer vanzelf.
Er zijn nog wel kleine dingen. Dat is logisch, ik ben ook maar mens. De ene dag gaat het al beter dan de andere. Maar als ik er bij stil sta, verbaast het me telkens weer hoe dit voelt, leven vanuit jezelf. Het is zo evident, terwijl het vroeger allesbehalve evident is.
Zou dit voor andere mensen ook zo zijn? Of zou het voor hen, omdat ze het nooit anders geweten hebben, de evidentie van jezelf te zijn, hen niet opvallen? Het geeft mij in ieder geval rust. Rust en ook onrust. Onrust om nu eindelijk te gaan leven. En leven doe ik. 100% Soms haal ik mezelf te veel hooi op mijn vork. Maar dat komt omdat ik zo gretig ben. Eindelijk gaat het leven meer als vanzelf, dat ik mijn 'verloren tijd' van zoeken naar mijn identiteit, wil inhalen. Dat doe ik in mijn hobby's, maar ook in mijn professionele bezigheden. En zelfs een beetje binnen het gezin. Ja, ik ben een veel aangenamere mens geworden. Wat het leven vanuit je eigen identiteit al niet kan doen!

Het zorgt er voor dat ik deze weblog uit het oog verlies. Genderdysforie en mijn transitie komen lang niet meer op de eerste plaats in mijn leven. Dat kan je zien aan het aantal posts. Ik héb nu een eigen leven. De genderdysforie beheerst mijn leven niet meer. Ik ben gelukkig (om het met een modewoord te zeggen). Tevreden. En vooral: vol passie en ambitie!

Op vraag van een transman die aan 't begin van zijn transitie staat, post ik hier een foto van mijn borstkas bijna 4 jaar na de operatie.

Je ziet aan de ene kant duidelijke de zogenaamde 'dogs ears'.
Dat kon properder afgewerkt worden, maar aangezien ik maar een paar keer op 't jaar in blote bast rondloop (als ik in de tuin werk bij warm weer of als ik ga zwemmen), stoort dit niet zo. Had natuurlijk liever gehad dat het direct okee was, maar dit is meestal niet het geval, dus ik maak me geen illusies. Het is dus voor mij goed genoeg.