Mijn laatste dag met 2 borsten is voorbij... Nu rest er mij slechts nog enkele uren ... Ik ben nog aan het twijfelen of ik een foto zou nemen als herinnering.

Misschien is het dan achteraf te pijnlijk om die foto te bekijken. Ofwel vind ik er op sommige momenten troost in, dat kan ook

 Ik had eigenlijk beter een 3D-print laten maken (kan je laten doen in 't shoppingcenter St-Niklaas), dan had ik een exacte kopie om als prothese te gebruiken :)

Ik word , vandaag donderdag 19 juni, geopereerd om 7u30. Ik zal de eerste patiënt zijn van de dag die geopereerd word. Ik hoop dat de chirurg goed wakker is en gisteren niet te veel pintjes heeft

gedronken na het bekijken van een voetbalmatch van het WK :) Want stel u voor dat hij mijn verkeerde borst amputeert...

Tot deze middag voelde ik me nog redelijk. Druk bezig geweest met het huishouden de laatste dagen. Alle mijn ramen nog gekuist, het terras geschuurd, lakens gewassen, kasten uitgekuist,... Alles ligt hier nu wel proper.

Ik wou alles nog in orde hebben omdat ik na mijn thuiskomst niet direct in staat zal zijn om alle huishoudelijke taken te doen. En ik heb t toch altijd graag proper in huis. Ook met Lauren heb ik nog leuke dingen gedaan, dan vergeet ik soms wel even dat ik ziek ben. Een kind doet je zorgen nogal snel vergeten en dat is ook zo. Al is het maar voor eventjes.

Maar naar de avond toe werd ik ineens ingenomen door een gevoel van grote angst. Angst voor de operatie, angst voor de pijn, angst voor de psychologische impact,...  Eigenlijk had ik graag naar de luchthaven gereden, een vliegtuig opgestapt en

weggevlogen naar een verre bestemming. Gewoon wegvluchten van wat mij te wachten staat om alle miserie en pijn te kunnen vergeten. Maar dat zou op termijn geen goed idee zijn natuurlijk dus daarom zit ik nu niet in Aruba maar gewoon achter mijne computer.

Lauren is nu bij mijn ouders en het afscheid deze avond was voor mij erg emotioneel. Even flitste het door mijn hoofd dat ik haar misschien nooit meer zal zien , dat ik de operatie misschien niet zou overleven.. En dat gedacht deed me zeker wenen. Ik probeerde die gedachte nogal snel te verdrijven door over iets leuk te beginnen tegen Lauren. En wat vindt Lauren altijd leuk? Eten, als het met eten te maken heeft dan beginnen Lauren haar oogjes te fonkelen. Ik begin dus maar over ijsjes.  Oma had beloofd dat ze nog een Bumba-ijsje mocht eten. En op die manier kan ik dan toch mijn tranen verpinken en een glimlach op lauren haar gezicht toveren. En ook op het mijne, al was het maar een geforceerde glimlach zodat Lauren mama's verdriet iets minder ziet.

Morgen komt Lauren op bezoek komen in het ziekenhuis en daar kijkt ze al naar uit. Zij beseft natuurlijk niet dat dat geen leuk bezoekje zal zijn. Ze weet wel een beetje wat er gaat gebeuren. Daar heb ik haar op voorbereid. Ik vroeg haar nogmaals of ze weet wat de dokter in het ziekenhuis gaat doen. En ze zei: "dokter borstje wegdoen en mama genezen " :) Ik moest lachen en wenen toen ze dat zei. De logica van een peuter. Kanker weg en ik ben genezen. Zou dat in de realiteit ook zo zijn? 

Vandaag heb ik al superveel berichtjes via fb, ,via sms en mails gekregen. Slechts weinigen heb ik beantwoord omdat ik gewoonweg de tijd niet had.  Maar bij deze wil ik iedereen toch alvast bedankt voor de steun.  Ik zal alle berichten morgen op weg naar het UZ nogmaals lezen zodat ik misschien wat meer moed heb.

Als ik morgen een beetje bij mijn positieven ben na de operatie ga ik vragen aan Kris om een berichtje op mijn blog te schrijven. Op die manier weten jullie dan toch al hoe de operatie verlopen is. Smsjes beantwoorden  en telefoneren zal dan voor wat later zijn.

Ik ga nu afsluiten en in mijn bed kruipen. Om 5u staat de wekker dus korte nacht. Maar ik kan morgen tijdens de operatie nog wat bijslapen hé :) wordt vervolgd