Eindelijk, de tumor en de aangetaste lymfeklieren zijn verwijderd! Hierbij een verslagje over mijn operatiedag.
Deze ochtend waren we juist iets te laat aan het onthaal. Ik moest me eerst nog inschrijven voor opname. Bijgevolg zat er al redelijk veel volk te wachten en was ik te laat op de borstafdeling. Ik kwam nog maar net in de kamer en ik werd eigenlijk al verwacht in de operatiekamer. Men moest me dan eerst nog klaarmaken ( steunkousen, mooi schortje aandoen, borst markeren) en dan kon ik onmiddellijk mee naar t operatiekwartier. Veel tijd om na te denken had ik dus niet. Op weg naar t operatiekwartier kreeg ik enorme krampen van de stress. Ik dacht in mezelf, zou k t ophouden of zou k t zeggen tegen de verpleegsters. Ik besloot t toch te vragen en dan reden ze kleine omweg naar t toilet. Ik liep daar in de gang met mijn schortje, steunkousen en haarnetje op mijn hoofd. Schoon zicht, chance dat k niemand tegenkwam die k ken :)
Eenmaal in de operatiekamer kreeg ik een infuus en stelde men mij nog enkele vragen over mogelijke allergieën en dergelijke.De prof kwam ook nog eens voelen aan mijn borst en vanaf dan ben ik in slaap gevallen.
Toen ik wakker werd in de recovery-room voelde ik wel pijn. Ik kon amper mijn ogen openhouden maar zag toch de klok. Ik zag dat t 9u45 was. Men kwam me vragen ofdat k pijn had en toen ik bevestigde kreeg ik extra pijnstilling toegediend. Verpleegster zei dat ik daar erg slaperig van kon worden. Nog slaperiger? Ik kon nu mijn ogen al niet openhouden, ik besloot me dan maar over te geven aan de slaap. Ik sliep wel in maar toch hoorde ik alles rondom mij. Een kindje dat aan het Wenen was, iemand die kokhalsde, verpleegsters die op iemand riepen dat hij moest blijven liggen,... Leuk was anders. Door t slapen ging de tijd dan wel vooruit. Tussendoor kwam de prof ook even zeggen dat hij niks speciaals te melden had van de operatie. Om 12 u 45 kwam men nogmaals bloeddruk en dergelijke controleren en zei men dat ik naar de kamer mocht. Ik was toen blij want wou bij Kris zijn. Uiteindelijk kwamen ze mij om 13u15 halen en men zei dat mijn "man" al op de kamer zat te wachten.
Toen ik kris zag vroeg ik of hij me 'stekskes' kon geven om mijn oogleden open te houden :) Mijn ogen vielen constant toe.
Na nog wat gerust te hebben mocht ik met behulp van een verpleegster naar t toilet. Ik schuifelde richting toilet met mijn baxters en potjes van de sondes. Maar t was gelukt.
Pijn had ik niet maar ik durfde me amper bewegen uit angst voor pijn.
Na een tijdje begon ik toch mijn arm lichtjes te bewegen en dat viel goed mee. Ook met mijn benen was ik hier al oefeningen aan t doen zodat ik zeker geen trombose zou krijgen. Kris verklaarde me zot maar dat bewegen deed me goed.
De prof die me geopereerd had kwam nog eens langs en zei toen dat alles goed verlopen was. Ik vroeg of ik mijn arm mocht bewegen en hij zei dat dat heel goed was. De lymfevaten moeten andere weg zoeken en die vinden ze sneller als ik beweeg.
Ik zei hem dat ik niet echt pijn had, eerder een stijf gevoel zoals ik soms had als ik pompoefeningen deed. Ik voegde eraan toe dat ik nu nog niet ging pompen , als grapje dan. Maar hij kon er niet mee lachen, hij zei neen, daar zal je rekening mee moeten houden dat je dat nooit meer kan doen. Patat! Dat was ook raak. In plaats van gewoon even mee te lachen... Ben blij dat de prof zijn werk nu goed heeft gedaan maar mijne maat zal hij niet worden ze. Als hij nog niet kan lachen met mijn mopjes ;)
Lauren komt op bezoek!Ze kwam binnen en keek angstig, ze durfde mee geen kusje geven . Ze had schrik van t infuus,,de steunkousen, t schortje,... Maar na een tijdje durfde ze dan toch al iets dichter te komen. Ze vroeg of mama nu genezen was ? Voor lauren hield ik me ook sterk, ik wou niet Wenen want dan zou ze Miss zeker bang zijn.
Haar bezoekje deed me deugd en dat van mijn ouders ook. Ook de vele, vele berichtjes van jullie allemaal hebben me extra moed gegeven.
Na hun vertrek begon ik toch meer pijn te krijgen, verdoving zal intussen uitgewerkt zijn en dan begint te pijn op te komen . Mijn oefeningskes heb ik dan maar wat achterwege gelaten wegens te pijnlijk. Maar als ik mijn arm laat stilliggen is het wel draaglijk.
Ik heb dan ook boterhammetje proberen eten maar dat was me niet goed bevallen. Ik werd direct misselijk en heb t dan maar bij die paar hapjes gelaten. Morgen zal ik allicht wel beter kunnen eten.
De pijn kan morgen wel iets erger zijn dan vandaag. Hoop dat t dan toch nog draaglijk is want morgen komt er al kinesist om oefeningen te doen. En ik deed vandaag wel enkele bewegingen maar bij een kinesist zal dat nog wel stapje gaan.
Zonet nog pijnstilling bij gekregen ( normaal.maar om de 6u maar omdat ik last had heb k extra bij gekregen) en daardoor kon ik zelf toch al iets op mijn blog schrijven. Kga nu nog even naar tv kijken en dan proberen slapen. Kris blijft hier ook vannacht zodat k niet alleen moet blijven. Anders zou k me te eenzaam voelen. Gelukkig heb ik zo n lief ventje die me zo goed steunt en soigneert.
Blij dat de operatiedag erop zit, een stap genomen op mijn lange weg...
Sofie
Wordt vervolgd
Ga weg uit mijn lijf!
