|
Zoveel liedjes zouden zoveel beter klinken als ze naakt zouden zijn, of op zijn minst een beetje uitgekleed
terug naar de essentie, de basis, geen heisa, geen toeters en bellen, maar liedjes die regelrecht uit het hart of de ziel komen. Mij zeggen eenvoudige liedjes zoveel meer. Een stem, een gitaar, of een piano. Geen drukke akkoorden. Oprechte gevoelens.
Ik ben zo ontzettend gevoelig aan goede muziek. Muziek maakt mijn dag. Ik word wakker en maak me klaar om te vertrekken naar mn werk, allemaal op automatische piloot. Maar het eerste plaatje dat ik uit de luidsprekers van mijn autoradio hoor komen, zal mijn dag bepalen. Die eerste plaat kan mijn dag maken of kraken. Natuurlijk speel ik regelmatig vals, en bepaal ik zelf welke plaat ik mijn humeur zal laten bepalen. En vaak hangt die keuze samen met mijn nachtrust, met de dromen die ik had, met de fantasiewereld waarin ik vertoefde. Muziek kan me helemaal terugbrengen naar die wereld. Ik dagdroom me door de files heen, ik kom op mijn bestemming aan zonder enig idee te hebben hoe er geraakt te zijn, zo diep leef ik er in mee. Muziek bepaalt mijn leven.
Ik kan oprecht jaloers zijn op muzikanten. Oprecht jaloers. Muziek helpt me dingen te verwerken. Muziek brengt me tot rust, of maakt me rusteloos, zorgt dat ik hunker naar dingen waar ik niet naar hoor te hunkeren. Ik heb de ziekelijke eigenschap dat ik steeds hetzelfde gevoel aan een bepaald liedje plak. En als dat liedje me aanstaat, is het vaak het enige dat ik die dag horen zal. Ik luister soms dagen-, wekenlang naar bijvoorbeeld dezelfde drie platen, in exact dezelfde volgorde. Ik analyseer alles tot in het kleinste detail. Elk instrument probeer ik op te vangen, en gedurende het hele liedje niet te verliezen. Door mijn ongeduldige aard, heb ik meestal niet de discipline een liedje tot op het einde te beluisteren, ik ben te gretig om opnieuw het nummer te kunnen beluisteren. Vraag me van honderd liedjes de laatste zin, en ik weet er slechts enkele, de eerste zin daarentegen zal ik je honderd keer kunnen geven. De eerste toon, het eerste instrument, geen probleem, zolang je me maar met rust laat over het einde.
Muziek is emotie. Er zijn zoveel liedjes die me pas opvallen wanneer iemand anders dan de oorspronkelijke zanger(es) ze uitbrengt. Slechts weinigen durven blijkbaar echt hun gevoel in een plaat te leggen. Ze lijken te zingen over hoeveel ze van iemand houden terwijl ze ondertussen nadenken over hoeveel hun scheiding hen wel zal kosten.
In muziek moet je gevoel opvangen; woede, angst, verdriet, blijdschap.
Blij boos bang verdrietig, ze leren het ons aan vanaf onze kleutertijd in godsnaam !
Maar gevoelens tonen maakt kwetsbaar, vandaar dat zo weinigen het aandurven.
Eén van de naar mijn bescheiden mening meesters in het vertolken van oprechte gevoelens in muziek, was Jeff Buckley. Al zou hij in het chinees zingen, al zou niemand zijn woorden begrijpen, nog zou je kunnen uitmaken waarover zijn teksten gaan; nog zou je weten of hij een blij liedje zingt, een boos, een verdrietig, of een bang. Af en toe ontdek ik nog wel zo eens iemand. Iemand die me kan beroeren met zijn of haar muziek. Helaas nog te weinig
|
