Gek kan ik ervan worden, van dat piekeren; flitsen, flarden van om het even wat dwalen dan doelloos rond in mijn hoofd.  Ongelooflijk rusteloos word ik ervan, en wat of hoe ik ook probeer, ik kan het niet beheersen.  Hoe ik soms droom van een uit-knop, zoals bij een televisie, één druk op de knop om eindelijk tot rust te kunnen komen… Het bezorgt me een vreselijke vorm van slapeloosheid; tergend uitgeput van al die gedachten die in m’n bovenkamertje worden rondgeslingerd, en toch, net omwille van al die gedachten, die blijvend rond zinderen daarboven, de slaap niet kunnen vatten.   

Op een avond, jaren geleden, helemaal in de beginfase van mijn ziek-zijn, stond ik mezelf te douchen.  Ik woonde nog thuis, en liep zelfs nog school.  Ik begon m’n benen in te zepen met een vette gel, die zodra ik ze aanbracht veranderde in een witte, schuimende brij.  Ik grabbelde naar het scheermesje dat ik klaarliggen had, en begon, mijmerend, m’n benen te scheren. 

Op automatisch piloot, zoals ik ook zo vaak met de wagen rondrijd, plots ben ik op m’n bestemming, en kan ik me van de afgelegde weg niks herinneren, omdat ik eenvoudigweg te ver was afgedwaald in mijn gedachten. 

Plots voelde ik pijn, ik keek naar m’n been, en tussen de witte brij vloeide een dikke traan bloed.  Ik zag hoe het van m’n voet afdruppelde, zich met het heldere water vermengde, en de afvoer indook.  Ik voelde de prikkende pijn van het mengsel van water en zeep dat over de wonde liep.  Ik voelde pijn, en tegelijk merkte ik de rust op die dat gevoel met zich meebracht.  Alsof héél m’n hersenmassa, al die radartjes, zich op de pijn fixeerde.  Heel even merkte ik dat ik dat ik niet piekerde, heel even vond ik rust.  De denktank was even stilgevallen. 

In de loop der jaren ben ik een experte geworden hierin.  Vroeger was ik roekeloos, ik wou rust, en nou ja, ik kreeg rust, voor enkele minuten, maar tegelijk kreeg ik overal herinneringen aan die luttele momenten van kalmte in m’n hoofd.  Ik wist dat ik dit niet verder kon trekken, vroeg of laat zou iemand zich vragen beginnen stellen.  In eerste instantie zorgde ik ervoor dat ik altijd plaatsen gebruikte op m’n lichaam die niet werden blootgesteld aan de buitenwereld.  Maar met mijn depressie groeide ook de drang en begon ik manieren te zoeken om de periodes van innerlijke rust te verlengen.  Ondertussen heb ik mijn werkterrein hierin verplaatst, genoodzaakt om niet helemaal onder de littekens te staan.  Op een dag had ik net iets te lang onder de zonnebank gelegen.  Typisch ik : géén geduld.  Logisch gevolg was dat ik flink verbrand was, en toen ik die avond me douchte kon ik het wel uitschreeuwen van de pijn.  Maar in de plaats daarvan zweeg ik, en vond rust, een hele douche lang.  Omdat ik mezelf nu eenmaal niet de tijd kan geven om vaak onder de zonnebank te gaan, noodzaakte ik mezelf een andere manier te vinden… ik ga af en toe, als ik bleek genoeg zie nog wel eens de zonnebank onder, steeds net te lang.  “oh, mevrouw, ik weet dat ik niet erg gebruind ben, maar ik ben nog nooit eerder verbrand, ik kan er héél goed tegen, dus stel die snelbruiner maar in op 16 of 20 minuten in plaats van de gebruikelijke 12 minuten”  En dan zit ik op de blaren.  Letterlijk.  Maar ik vind rust, en die luttele momenten koester ik als het meest kostbare geschenk ooit. 

Eén keer ben ik er te ver in gegaan.  Echt te ver.  Ik was de dag voordien pas geweest, en was die dag flink verbrand.  Ik had een klote-dag, en kreeg mezelf niet onder controle.  Dus ging ik terug.  De pijn toen was zo tergend, ging zo diep dat ik voorbij het rustpunt ging; ik was te ver gegaan en in plaats van rust kreeg ik zulke helse pijnen te verduren dat ik het bijna niet meer aankon.  Ik ben zelfs geen twaalf minuten kunnen blijven liggen.  In een roes heb ik mezelf rechtgetrokken.  Acht minuten.  Acht minuten en m’n rug was grotendeels achtergebleven op de plaats waar ik eerst lag.  Letterlijk.  Alle blaren waren opengescheurd, en toen ik thuis in de spiegel keek om te zien waarom ik m’n kleren zo moeilijk uitkreeg, bleek m’n rug één vochtige, open wonde.  Niemand heb ik het ooit verteld.  Men zou me gek verklaren.  Terecht misschien.  Ik ben naar de apotheker een voorraad brandwondenzalf gaan opslaan, en smeerde een volledige tube op een klamme handdoek die ik vooraf even in de koelkast stak.  Daar ging ik opliggen.  En een tweetal weken later merkte ik er nauwelijks nog iets van.   Het heeft meer dan een jaar geduurd alvorens ik terugkeerde naar een zonnecenter.    

De laatste jaren zijn de diepe dalen van mijn depressie enigszins wat afgevlakt, en heb ik mijn soelaas gevonden thuis, in de badkamer.  Maar op moeilijke dagen probeer ik toch nog wel eens een zonnebankje mee te pikken. 

Ik douche me eerste, en als al het smerige dat de wereld in de loop van de dag op me heeft achtergelaten is weggespoeld, ga ik in bad zitten, en duw zachtjes de kraan meer en meer naar links.  Zo zit ik, met mijn knieën opgetrokken, muisstil, tot het water het juiste peil heeft bereikt .  Elke beweging die ik dan maak is afzien, centimeter per centimeter laat ik m’n benen zakken in het water, en zo zie ik zachtjes aan mijn hele lichaam onder water verdwijnen, en lijk ik net een gekookte kreeft.  Maar de tegenprestatie, dertig minuten pure stilte in mijn hoofd is een zaligheid.  Dertig minuten niks, dertig minuten zonder innerlijk pijn.  Alsof al het negatieve even oplost in het warme water… zorgen die even opgaan in rook, verdampen.  Ik voel me een half uur lang heel erg mezelf. 

Natuurlijk zorg ik steeds voor een klein laagje schuim, om mijn lichaam af te schermen tegen de buitenwereld.  Schuim kan je het niet noemen, ik heb een hekel aan schuim, een witte hoop lucht, meer is het niet, en het maakt trouwens een hels lawaai, een constant geknetter van luchtbelletjes.  Neen, mijn schuimlaagje is het soort schuimlaagje dat in je badwater achterblijft wanneer je je haren net gewassen hebt, flinterdun.  Vaak lig ik ernaar te staren, en herken ik er allerlei mensen of dingen in, net zoals ik vaak met de wolken doe.  Een schuimlaagje verwijderd van de realiteit…

Na enige tijd begin je wel te merken dat je lichaam went, en moet je inventief worden.

Ondertussen heb ik stiekem de instelling van de boiler gewijzigd; de watertemperatuur heb ik veranderd van 75 °C naar 90 °C.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

21-05-2008, 20:48 geschreven door Petra