Neen, geen drukfout, geen typfout. 
Geen eendje, ik, wel een eentje, alleen, eenzaam, op mijn eentje.  In dat opzicht dus. 

En lelijk.  Afzichtelijk.  Wat haat ik mezelf in de spiegel… ik ben eerst en vooral al dik, te dik.  Vooral mijn hoofd dan.  Wat een kop heb ik toch.  Daarenboven heb ik van dat onregelmatig dik vel om m’n lichaam zitten. En ik heb een rare, scheve neus. 

Niet dat ik er echt wakker van lig.  Ik vind zoveel andere dingen zoveel belangrijker. 
Ik kan bijvoorbeeld niet zeggen van iemand of ik die al dan niet mooi vind.  Niet vooraleer ik met die persoon gesproken heb. 
Het is een typisch clichébeeld dat wij lelijkaards gebruiken maar toch vind ik dat schoonheid binnenin zit. 
Uiterlijk ben ik een niemendalletje, maar innerlijk een niemendalletje ?  Niet mijn dalletje !  
Neen, zover gaat het niet.  Innerlijk ben ik misschien wel de moeite waard, alhoewel velen m’n innerlijk vast als knettergek bestempelen.

Maar toch geef ik de hoop niet op, en blijf ik geloven dat ik innerlijk toch wel iets te bieden heb. 
Helaas zit die dikke lelijke kop van me flink in de weg.  

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />