Terwijl de meeste onder ons genieten van een hele resem herinneringen uit hun kindertijd, was voor mij mijn prille kindertijd één groot vraagteken.  Een zwart gat, met een hoop vragen als gevolg. 
Tot voor kort.  Ik droomde vaak over mijn kindertijd, maar de gebeurtenissen waren zo vaag en onsamenhangend dat ik er geen waarde aan kon vasthangen.  Ik droomde in schimmen. 
Tot voor kort dus.  De laatste maanden werd samen met de droom de herinnering duidelijker, en vonden de onbrekende stukjes zich een weg in de puzzel van mijn leven. 

Omdat ik in eerste instantie niet echt kon uitmaken of dit alles weldegelijk een teruggevonden herinnering was, dan niet eenvoudigweg een fantasie, heb ik de droom met m’n dokter besproken.  En inderdaad, van hem kreeg ik de bevestiging dat het inderdaad een herleven van een echt gebeurd feit betrof…

Ik moet nog geen zes jaar geweest zijn.  Mijn broer was, in navolging van mijn vader, als matroos lange omvaart al enkele jaren op zee.  Hij was vaak maanden weg, om even twee weken thuis op adem te komen, en dan weer te vertrekken naar allerlei exotische bestemmingen.  Maar nu was hij thuis, en op zo’n momenten sliep hij terug in zijn kamer, die ik toebedeeld kreeg wanneer hij op zee was.  Tot groot jolijt mocht ik dan bij mijn ouders slapen. 

Het moet vroeg in de ochtend geweest zijn, mijn moeder was al wakker, en begon koffie te zetten.  Nu kan men zich afvragen waarom ik me dat detail nog herinner, maar als je éénmaal mijn mama bezig ziet in de keuken, weet je genoeg.  Om het zacht uit te drukken, ze is niet de voorzichtigste.   Ik hoorde haar vervolgens mijn vader wakker maken, niet altijd de makkelijkste taak.  “Als je nu niet opstaat, kom je te laat”, maar vader draaide zich om en bleef nog zijn gebruikelijke twee minuten soezen.  En ik soesde mee.  Ik hoorde mijn moeder weer roepen, maar deze keer op een paniekerige manier.  Vader veerde recht, sprong in z’n broek en repte zich uit de slaapkamer. 
Ik heb geen idee hoeveel later ik ben opgestaan, maar met m’n blauw dekentje bij me, op blote voetjes, ging ik muisstil de woonkamer in,  alsof ik toen al wist dat er onheil in de lucht hing.  Niemand in de woonkamer, maar de deur van m’n broers’ slaapkamer stond open, het licht brandde er, en ik hoorde een paniekerig geroezemoes vanuit de kamer komen.  Ik zette voorzichtig een aantal stappen naar voor, zodat ik de slaapkamer in kon kijken.  M’n mama stond paniekerig huilend aan m’n broers bed, terwijl m’n vader hem trachtte te reanimeren. 
Ik begreep geen zier van wat er gaande was, maar besefte dat het ernstig was, keerde me om en zette het op een lopen naar de slaapkamer van mijn ouders.  Ik sprong terug in het grote bed, m’n plekje voelde nog warm aan.  Ik trok het deken tot net onder m’n kin, en probeerde te doen alsof er niks gebeurd was, alsof ik net getuige was geweest van iets dat ik niet hoorde te zien .  Ik hoorde iemand de kamer in komen, en een zachte stem die iemand aansprak, “ze slaapt nog”.  De deur werd stilletjes dichtgetrokken, om er zeker van te zijn dat ze mij er niet mee wakker zouden maken.  Ik hoorde hoe de sleutel zich in het slot draaide, en wist dat ik moest afwachten. 

Meer niet.  Hoe hard ik ook probeer, meer kan ik me niet herinneren.  Wie me “wakker” is komen maken, geen idee.  Wie me verteld heeft wat er gebeurd was, geen idee.  De daarop volgende dagen, de begrafenis, mijn eerste schooldag naar de “grote” school die enige maanden later plaatsvond, alles is weg.  Ik weet niet eens of ik mijn ouders ooit heb zien huilen. 

Pas jaren later, ik moet een jaar of 14 geweest zijn, kreeg ik de ware feiten te horen, van mijn oudste zus.  Mijn broer voelde zich die bewuste ochtend niet lekker, en m’n moeder maande hem aan nog even lekker in bed te blijven liggen.  Even later is hij gestorven aan een hartfalen.  Hij was eenentwintig, en kerngezond.  Mijn vader en mijn zus hebben alles geprobeerd om hem te redden, maar niks mocht baten.  Hij stierf in mijn vaders’ armen. 
Maar of ik bijvoorbeeld op de begrafenis aanwezig was, wel, dat weet niemand meer… Het enige dat er mij nog kon verteld worden over deze donkere periode, is dat ik opvallend veel greep naar m’n veel te grote hoofdtelefoon, en uren naar m’n platen van Sesamstraat, en later Toon Hermans zat te luisteren, gewoon op de grond, voor de platenspeler, of onder de tafel.  Ik moet toen al, net zoals ik nu nog steeds doe, mijn soelaas gezocht hebben bij muziek.  Ik ben blijkbaar sinds kinds af aan heel erg gevoelig geweest aan muziek…

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />