Op één van mijn consultaties kreeg ik een titel van een boek op een stukje papier gekribbeld.  “Lees die maar eens, het gaat over jou.  Je bent niet alleen, weet je…”  Zoals altijd, ongeduldig, haalde ik meteen het boek, en las het in één ruk uit. 
En ik was niet meer alleen, nog meer, blijkbaar zijn er vrij veel mensen die een bepaalde mate van hooggevoeligheid hebben. 
Dus zijn er vast nog mensen die thuiskomen van de kapper die exact hun haar geknipt heeft als gevraagd, maar die toch nog in huilen uitbarsten, en gauw hun haren gaan wassen, ook al heeft het uren haardrogers en stijltangen geduurd. 
Er zijn nog mensen die blijkbaar steeds mensen met problemen aantrekken, om vervolgens helemaal leeggezogen te worden door hen. 
Er zijn nog mensen die gek worden van etiketjes in t-shirts, kousen die niet assorti zijn met de rest van je kleren. 
Er zijn nog mensen die na een dagje shoppen volledig uitgeput thuiskomen omdat ze nou eenmaal geen drukte aankunnen. 
Er zijn nog mensen.  Er zijn nog veel mensen.  

Mijn hoog-gevoelige zintuigen zijn vooral mijn gevoel, mijn gehoor en mijn zicht. 

Ik hoor àlles.  Maar dan ook àlles.  Ook dingen die ik niet wil horen, ook dingen die ik niet mag horen.  Alsof er bij iedereen een filtertje zit, maar dat mijn filtertje behoorlijk stuk is.  In die mate zelfs dat herstelling onbegonnen werk is. 

Op sommige dagen, als ik het erg heb, maakt het me knettergek.  Dan moet ik op een mooie zomerdag bijvoorbeeld binnen gaan zitten, met m’n mp3-speler op m’n hoofd omdat het kermisweekend is op de markt, en omdat dan tegelijk iemand twee straten verder z’n gras aan het maaien is.  Joelende kinderen, de typische kermismuziek, een grasmaaier, en op de koop toe een hond die hier of daar constant ligt te blaffen omdat hij zich vast ook doodergert aan al dat lawaai en hij ons toeroept dat we er mee moeten ophouden.  Een blaf, één twee, nog één, één twee, en nog één, en zo gaat dat door, en draai ik door.  Hoe erg ik ook van muziek hou, toch heb ik het moeilijk met heel erg luide muziek.  Het heeft een vermoeiend effect op me.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Iemand praat met me, en ondertussen hoor ik ook nog eens de radio spelen, en ook nog eens die twee dames met elkaar kletsen over de één haar hond die net gestorven is, en over dat het net zo erg is dan een kind verliezen.  Ach hoepel toch op, man !  En dan zou ik me moeten kunnen concentreren op hetgeen er tegen mij wordt verteld.  Meestal kom ik gewoon uit de lucht vallen.  Er zijn vast veel mensen die denken dat ik lichtelijk doof ben, omdat ik zo vaak vraag om iets te herhalen, maar ik was ondertussen wel in mijn hoofd die dame van een gepast antwoord aan het voorzien.  “Mevrouw, wat jammer nou toch dat uw hond dood is, maar mag ik hieromtrent dan het chinees restaurant daar om de hoek aanbevelen ?  Daar kunnen ze uw hond op een voortreffelijke manier bereiden, en u kan zelf kiezen of u er nasi of bami bij wil.  Echt waar, mevrouw, geloof me, je zal er de vingers bij aflikken….en nou ja, uw hond kàn het niet meer…”  Ik prijs me gelukkig dat soort replieken in stilte te kunnen voeren. 

Net hetzelfde met m’n zicht.  Als er iemand in z’n neus zit te peuteren heb ik het gezien.  Alweer dat filtertje dat niet werkt.  Ik zie alles, en het kost me echt moeite me te concentreren op één specifiek aspect. Ik zie alles, en tegelijk niets, daardoor.  Terwijl ik met iemand zit te praten, zie ik het speciale kleurtje groen in zijn ogen, zie ik de wolken achter hem, zie ik het water kabbelen, zie ik het schip dat uit de verte opdoemt, zie ik het oude koppeltje hand in hand passeren, zie ik dat er iemand “ik hou van Isabelle” gekerft heeft in de witte balustrade wat verder… ik zie. 

Maar het meest van al, merk ik mijn hoogsensitiviteit op via mijn gevoel.  Mijn gevoel omtrent anderen, naar andere mensen toe.  Ik voel aan wanneer iemand zich niet lekker voelt, ik voel aan wanneer iemand zich anders voordoet, ik voel mensen aan, en heb de slechte gewoonte hierop te willen anticiperen.  Ik spreek mensen aan, geef ze een luisterend oor, en vaak wordt ik leeggezogen, haalt de andere al mijn energie weg door me te overspoelen met zijn of haar problemen, waarna ik verwoede pogingen onderneem opdat die persoon zich beter zou voelen, ten koste van mezelf.  Ik voel onzekerheid, ik voel onrust, ik voel onoprechtheid, ik voel slechte bedoelingen, ik voel pijn, ik voel vreugde en ik voel verdriet, ik voel emoties, ik voel zoveel, ik voel.  En het grijpt me naar de keel.  Het beangstigt me. Het zorgt ervoor dat ik biezonder intens leef.  Intens leven brengt intense gevoelens met zich mee. 

Het jaagt me angst aan omdat ik ervoor vrees dat iedereen doorheen dat beschermende muurtje van me kan kijken, zoals ik er bij andere mensen doorheen kijk.  Ik ben bang dat iedereen ziet dat achter die grote mond van mij een klein hartje en een getormenteerde ziel schuilt.