Mijn hele ellendige jeugd bezocht ik dokter na dokter, nu eens een psycholoog, dan weer een psychiater.  En telkens met een wederkerend patroon : ik praatte voluit over mijn gevoelens, ik kon alles perfect beschrijven, dus in feite had ik geen probleem.  Misschien af en toe wat medicatie, meer had ik niet nodig.  Binnen de wereld van de psyche staat “het kunnen beschrijven van je gevoelens” blijkbaar gelijk met het hebben van geen problemen. 

Mijn eerste ervaring was er één met een psychiater.  Ik was in het ziekenhuis wakker geworden na mijn eerste zelfmoordpoging.  De psychiater van dienst kwam aan mijn bed, keek me afkeurend aan, en begon zijn monoloog.  Hij slingerde me bruut allerlei verwijten naar het hoofd.  Over hoe goed ik het wel had, over hoe stom ik wel was geweest door mijn eigen leven te proberen ontnemen, en over hoeveel verdriet ik mijn familie had aangedaan.  Ik was verbouwereerd, en durfde niet anders dan te knikken in een poging hem ervan te overtuigen dat ik vond dat hij gelijk had, en dat ik zoiets nooit meer zou doen. 

Maar tegelijkertijd schreeuwde mijn binnenste het uit.  Tuurlijk, oen, tuurlijk weet ik dat ik het goed heb, ik heb het zelfs ontzettend getroffen met mijn familie.  Denk je niet dat ik weet hoeveel verdriet ik hen hiermee aandoe, maar godverdomme, kan ik eraan doen dat ik verlang om te sterven, dat ik de eeuwige pijn die ik voel, zomaar, zonder reden, niet weg kan krijgen.  Denk je dat ik het leuk vind me zo te voelen ?  Het enige wat ik vraag is dat die pijn weggaat, neem gewoon die pijn weg. 

Ik moet zeventien geweest zijn, toen.  Misschien achttien.  Door de vele blackouts in die periode heb ik het vaak moeilijk vat te krijgen op een exacte tijdspanne. 

Hij schreef me geen medicatie voor, maar liet een brief achter voor mijn ouders, waarin, zo bleek later, de naam van een psycholoog stond, die me verder zou helpen. 

Met hoge verwachtingen zat ik in een week later ergens in een wachtzaal.  Een jong meisje, ik schatte ze een jaar of 25, deed een deur open en riep mijn naam.  Ik dacht dat ze een assistente of secretaresse was, zette me recht en ging achter haar de kamer in.  Ze ging achter een tafeltje zitten, maande me aan recht over haar plaats te nemen, keek even een dossier in waarop mijn naam stond, en zei : “vertel eens”.  Dit was totaal niet wat ik verwachtte, en even later stapte ik de deur uit, met totaal geen verwachtingen meer.  Een week later werd ik er weer afgezet door mijn moeder, en aan het einde van de sessie, zei ze doodleuk : “Jij hebt geen problemen.  Je beschrijft perfect wat je gevoelens zijn, en door te praten verwerk je alles.  Ik denk niet dat je nog hoeft te komen, wat denk jij ?” Wijselijk gaf ik haar groot gelijk, en stapte even later “genezen verklaard” weer de wagen van mijn moeder in.  Op twee keer een uurtje tijd, had ik haar mijn leven samengevat, en mijn negatieve gevoelens.  En de boel zou opgelost zijn.  Maar waarom voelde ik me dan in godsnaam nog steeds zo rot ?  Waarom voelde ik me zo ontzettend moe ?  Waarom had ik totaal geen levenslust meer ?  Waarom voelde ik me angstig op plaatsen waar veel mensen aanwezig waren ?  Ik had eindeloos veel onbeantwoorde vragen, en na enkele weken zat ik terug met mijn moeder in de spreekkamer van mijn huisdokter.   Mijn moeder vertelde hem over wat er met me scheelde, tot zover ze wist wat er met me scheelde, tot zover hetgeen ik toestond dat ze wist.  Hij luisterde even naar me en schreef me Prozac voor.  De eerste dagen voelde ik me ellendig met dat goedje achter mijn kiezen, maar al snel verdween mijn donkere humeur, en tegelijk ook mijn vrolijke uitspattingen.  Ik voelde me niet langer moe, ik voelde me goed, en heel even leken mijn negatieve gevoelens achter de rug.  Geen dalen meer, helaas geen pieken meer ook.  Maar ach, alles was beter dat die dalen.  Het ging goed met me, voor een periode. 

Ik besliste verder te gaan studeren, maar ook daar merkte ik dat ik er absoluut niet thuishoorde.  Waar hoorde ik trouwens wél thuis ?  Ik voelde me terug bergaf gaan, kreeg tijdens de lessen meer en meer blackouts en angstaanvallen.  Mijn ouders en de huisarts merkten dat het weer niet goed met me ging, en stonden daarom achter mijn beslissing om mijn studies stop te zetten.   Mijn faalangst, mijn onzekerheden hadden alweer de bovenhand genomen.  Mijn tweede zelfmoordpoging kon op het nippertje vermeden worden door mijn moeder.  Ze vond het bestelbonnetje van een pistool dat ik besteld had, net op de dag dat ik het afhalen moest.    

In de daarop volgende maanden sterkte ik beetje bij beetje aan, en begon ik aan mijn tweede relatie.  

We vertrokken naar het buitenland, ik nam ondertussen geen medicatie meer, en leefde even mijn droom.  Ik genoot van mijn vrijheid, maar al snel ging het bergafwaarts met me.  Ik had heimwee, mijn relatie zat niet goed meer, en ik kon mijn vrijheid niet doseren.  Ik spendeerde te veel geld als compensatie voor het feit dat ik me niet lekker voelde, en mijn vriend en ik begonnen weekend na weekend zwaar uit te gaan.  De partydrugs waren in volle opmars, en ik probeerde alles.  Eén keer, want ik kreeg steeds, keer op keer de meest slechte trips.  Ik werd paranoia, kreeg waanbeelden, hoorde alles op een vreemde manier, en voelde me rotslecht. 

Achteraf bekeken denk ik dat het te maken had met mijn serotonine-gehalte.  Mijn lichaam maakte nauwelijks dat cruciale stofje aan, en veel drugs werken volgens mij op dat serotonine-gehalte, ze geven je lichaam een boost van serotonine, waardoor je je zo vrolijk voelt.  Dit is vast helemaal niet wetenschappelijk, maar toch vermoed ik dat, aangezien mijn lichaam toen nauwelijks serotonine meer aanmaakte, ik net daarom zo’n slechte druggie was.  Maar mijn vriend beleefde zijn hoogdagen, en noodgedwongen deed ik mee, en overleefde het urenlange, soms dagenlange feestgedreun op een teveel aan cafeïnetabletten.  Op het buisje waarin tien dikke, in water oplosbare, tabletten zaten, stond duidelijk vermeld zich aan de opgelegde dosis van één tablet per dag te houden.  Maar terwijl mijn vriend high was op XTC of iets anders, nam ik het hele buisje, alle tien de tabletten, dropte ze samen in een flesje water, en dronk het goedje op een klein uurtje op.  Even later waren mijn pupillen zo groot dat je de kleur van mijn ogen niet meer zien kon, en was ik totaal opgefokt.  Niemand die merkte dat ik geen drugs nam, dus werd ik opgenomen in de groep.  Zo ging dat maanden aan een stuk door, en balanceerde ik op de rand van een inzinking.  Tot mijn vriend een einde maakte aan de relatie, en ik, compleet uit balans, terug naar België keerde, iets meer dan twee jaar na mijn vertrek.

Ik vond vrij snel terug een baan, maar voelde me verloren.  Dus terug richting huisarts voor een voorschrift Prozac.  Ik leefde verder, maar kreeg meer en meer angstaanvallen, die telkens in gradatie verergerden.  Het was in die periode dat ik mijn man, G.,  leerde kennen.  De huisarts besliste dat het nu maar gedaan moest geraken met mijn depressieve buien, en stuurde me naar een gerenommeerd psychiater, die me het label “borderline disorder” opspelde, en me onder de medicatie zette.  Opname werd afgewimpeld door G. en mijn ouders.  Zij zouden wel toezien dat ik het goed stelde.  Week na week werd ik afgezet aan de deur van de psychiater en werd er in de wachtzaal op me gewacht.  Week na week verergerde mijn situatie.  Week na week kreeg ik meer medicatie voorgeschreven.  Antidepressiva, uppers om me wakker te maken, downers om me te kalmeren, amfitamines omdat ik vermageren wou, en allerhande rommel om de bijwerkingen van de bende medicatie die ik nemen moest weg te werken.  Week na week zat de psychiater meer en meer aan me, tot het op een dag te ver ging, en hij dingen met me deed die ik helemaal niet wou.  Misbruik in alle mogelijke betekenissen van het woord; fysiek, geestelijk, misbruik van vertrouwen.  Hij was mijn dokter, hoorde mijn vertrouwenspersoon te zijn !  Week na week smeekte ik me er niet meer heen te brengen, maar week na week werd ik er heen gebracht omdat iedereen wou dat ik genezen zou.  Tot de bom barstte.  Ik kon niet meer, ik wou niet meer.  Ik vertelde G. en mijn moeder dat ik niet meer wou teruggaan naar die nare man, en waarom.  En ik gooide alle rommel die hij me voorschreef de vuilnisbak in.  Wist ik veel dat mijn lichaam ondertussen verslaafd was geraakt aan al die chemische stoffen, en dat ik als een drugverslaafde zonder drugs zou reageren.  Ik werd bijna gek, en blijf het me herinneren als ware het gisteren.  Ik zag en hoorde alles verdraaid, alle invloeden kwamen op me af, en ik kon niet meer filteren wat belangrijk was en wat niet.  Mijn spieren deden de raarste dingen.  Ik was een wrak.  Op een gegeven moment heb ik G. toegeschreeuwd: “als je nu niks doet ga ik kapot, of maak ik me kapot, alsjeblief help me !”  Hij merkte de ernst van de situatie, en bracht me naar de spoedafdeling van een Antwerps ziekenhuis.  Ik kreeg een kalmeringsmiddel, en even later zat ik tegenover de psychiater van dienst.  Ik vertelde mijn verhaal, en smeekte om opgenomen te worden, omdat ik bang was van mezelf.  Maar het enige antwoord dat ik kreeg was dat ik mijn gevoelens goed onder woorden kon brengen, dat er geen zichtbare dreiging was, en omdat er klaarblijkelijk niet echt een zwaar probleem was, werd ik terug huiswaarts gestuurd. 

G. en ik woonden ondertussen al even samen, vlak naast het huis van mijn ouders, en enkele dagen na dat ziekenhuisbezoek kwam hij van zijn werk thuis, en vond me op de zetel, bewusteloos.  Mijn derde zelfmoordpoging.  Het enige wat ik me herinner is dat ik ben wakker geworden in het ziekenhuis. 

De hele familie wist dat er iets met me moest gebeuren, deze keer was ik te dichtbij geweest. 

Mijn moeder bleef quasi de hele tijd in mijn omgeving.  Op aanraden van een andere huisarts, die zelf ooit ook depressief was geweest, werd ik naar Leuven gestuurd, bij Prof. Dr. Nys.  Sindsdien ben ik in rechte lijn vooruit gegaan.  Hij ging op zoek naar de onderliggende reden van mijn depressie.  Een hele resem testen diende ik te laten afnemen, uren-, dagenlang.

Na wekenlang van hot naar her te rennen voor nog maar eens een test, en dan weer een onderzoek zat ik in het kamertje recht tegenover de professor.  Een rommelige ruimte, met overal stapels boeken, verf die van de muren bladerde, een lamentabel tafeltje met daarachter een oudere man, met een ontzettend zachte blik, doch héél geconcentreerd.  Hij keek me aan.  “K., jij hebt geen borderline syndroom.  Jij bent chronisch depressief.  Je lichaam maakt nauwelijks serotonine aan, hier zit deels een lichamelijke reden achter.  De andere, meer voorname reden, je bent, wat wij noemen, hoogsensitief, of hoog-gevoelig, maar belangrijker nog is je IQ.   Je bent hoogbegaafd.  Dàt in combinatie met hoogsensiviteit, voedt je depressie.  Het zorgt dat je een verkeerde perceptie op de dingen hebt.  Die verkeerde perceptie is begonnen toen je 5, 6 jaar was, en je een totaal verkeerd beeld creërde rond de dood van je broer.  Je hebt de schuld op jou genomen.” 

Ik lachte even, zenuwachtig.  “Dokter, ik hoogbegaafd ? Heb je mijn schoolresultaten eens bekeken ?  Ik denk dat je de testen van mij met die van iemand anders hebt verwisseld.”

Hij knikte negatief.  “Neen, K., de testen zijn zelfs een tweede maal uitgevoerd, omdat we inderdaad dachten dat er ergens iets was foutgelopen aangezien je op sommige vlakken uitermate hoog scoorde, maar de resultaten waren dezelfde.  Je bent hoogbegaafd.  En je resultaten om school hebben daar inderdaad mee te maken. Op school wordt er lesgegeven op een manier dat de zwakkere leerlingen ook mee kunnen.  Iemand met jouw verstand gaat zich dan al snel vervelen, begint zich noodgedwongen met andere dingen bezig te houden, en geeft als het ware op.  Technisch gesproken noemt men dit onderprestatie.  Maar met jouw verstand kan je als het ware de zwaarste universitaire studies op één been aan.  Het is echter nu eerst aan de orde om je hiermee te leren omgaan.  Tevens schrijf ik je medicatie voor om dat serotonine-gehalte terug op pijl te krijgen.”

Die dag is mijn herstel begonnen.  Ik diende tweemaal per week op therapie te komen bij een assistente van de professor, en tweewekelijks bij hem zelf.  Ondertussen werd de reactie van de medicatie nauwlettend in het oog gehouden, en herzien wanneer nodig. 

Dankzij hem heb ik jaren later mijn man kunnen overtuigen dat ik klaar was voor het moederschap, en draai ik ondertussen mee in de mallemolen die anderen de maatschappij noemen. 
Genezen doe ik vast nooit, maar mijn situatie is leefbaar geworden.  Dankzij mijn dokter, mijn engel.