Eerder deze week had ik me voorgenomen om verder te werken aan de opbouw van de conditie en met een jogging in de buurt op het programma zou ik wederom de nodige kilometers in de benen krijgen. De Volleyrun in Retie stond enkele jaren geleden steevast op het programma, maar het was de eerste keer sinds de verhuis naar het centrum dat ik aan de start kwam. Het had echter niet zoveel gescheeld of ik was er niet bijgeweest. Een persconferentie om vijf uur (met een glaasje wijn) en pas om kwart voor zes thuis, waar de lasagne stond te wachten. Nog even twijfelen of ik wel naar Retie zou trekken en om twintig minuten voor zeven dan toch maar vertrokken. Even over zeven kwam ik ter plaatse aan en had nog even de tijd om me in te schrijven en om te kleden. Om half acht volgde ik dan de meute naar de start en ik had gekozen voor de 10,5 km, kwestie van langzaam op te bouwen. Ik had vandaag hard gewerkt en de benen voelden loodzwaar aan, maar toch ging het aanvankelijk vrij goed. Ik kwam bij een jong duo van ARAC en de gps van één van hen gaf aan dat we tegen 4'35" per km aan het lopen waren. Gelukkig waren we nog maar twee kilometer ver en kon ik even terugschroeven, want tegen dat tempo zou ik gegarandeerd voor halfweg de klop van de hamer krijgen. Ik besloot terug te vallen naar de 5' per kilometer, maar naar het einde van de twee van de drie af te leggen rondes kreeg ik het moeilijk. Maar ik had het gevoel dat ik goed mijn tempo kon vasthouden, maar ik moest me toch door die laatste ronde slepen. Het parcours was niet mijn ding, met lange rechte stukken over warme asfalt en hoewel de organisatie er sfeer trachtte in te brengen door naast de terrasjes in het centrum te lopen, miste dit compleet het effect. Uiteindelijk was er wel wat verval in mijn wedstrijd, maar wat wil je met amper zeven kilometer in de benen de jongste maanden, en mijn eindtijd was 54' rond, zo gaf de man aan de finishlijn aan. Hiermee ben ik best tevreden en nu hoop ik deze week één of meerdere keren te kunnen trainen zodat ik vrijdagavond tijdens de Hollewegjogging in Lichtaart tussen de mensen kan blijven. Ik kijk er alvast naar uit!
En we zijn weer vertrokken ! Hopelijk is het nu van langere duur. De gezondheid is nog niet helemaal zoals ze moet zijn, maar ik merk toch al duidelijk beterschap. En dat mijn conditie ondanks een gebrek aan training nog een aanvaardbaar niveau haalt, stemt me zeker tevreden. Zaterdag liep ik na lange tijd nog eens en meteen in wedstrijdverband. Kwestie van meteen door te zetten, want doordat het een estafettewedstrijd was, was opgeven geen optie. In de estafette halve marathon van het Gielsbos, een wedstrijd georganiseerd door de Afstandslopers uit Vosselaar, mocht ik als startloper fungeren. Het was niet mijn keuze, maar kapitein Frans Adams had er zo over beslist. En misschien was het geen slechte keuze, want doordat ik met de massa (er waren toch een kleine zeventig ploegen) kon ik snel op zoek naar iemand die ongeveer hetzelfde tempo aanhield als ik, en dan was het gewoon volhouden en doorbijten. Ik startte helemaal achteraan en had gehoopt over de net iets meer dan 7 kilometer ongeveer 36 minuten af te leggen, maar eigenlijk was aankomen de voornaamste drijfveer. Ik stond dus achteraan in de start en keek de eerste honderd meter de kat uit de boom. De benen voelden onzeker aan, maar ik had niet anders verwacht. Toch schoof ik langzaam op en vond een plekje in het midden van het pak. Vanaf kilometer twee besloot ik om mijn voorgangers te volgen, want ik vreesde dat ik mezelf zou opblazen. En eigenlijk was dat ook wel een beetje het geval, want halfweg de wedstrijd kreeg ik het even moeilijk. De bevoorrading aan kilometer vier kwam net op tijd en gaf me weer wat moed. Naar het einde toe kwam de verzuring opzetten, maar ik moest doorgaan, want mijn collegae van JCK II stonden te wachten. Uiteindelijk kwam ik binnen in minder dan 35 minuten (34:40) en legde de beste tijd van mijn team af, een minuut sneller dan Eddy Buyckx en Frans Adams. Het geeft me meteen weer moed om er voluit tegenaan te gaan de komende weken.
Na meer dan een maand zonder lopen, wilde ik eigenlijk vorige week op vakantie in Noord-Nederland langzaam terug beginnen, maar ondanks elke dag vroeg opstaan - dat heb je met twee kinderen - kwam het er niet van. Woensdag een kijkje gaan nemen naar Dwars Door Kasterlee, maar het was te vroeg om er al bij te zijn. Toch kriebelde het en dus schoot ik gisteren, donderdag, weer in actie. De bedoeling was om het uur met de Joggingclub rond te maken, maar na een kleine drie kilometer kreeg ik het moeilijk. Ik wilde mezelf niet meteen in de problemen brengen en besloot de training in te korten. Uiteindelijk had ik net iets meer dan vijf kilometer achter de rug toen ik thuiskwam. Zo blijkt dat de gezondheid nog niet helemaal is wat het moet zijn, al voel ik me wel al heel wat beter, maar vooral dat ik weer helemaal van nul moet beginnen.Langzaam opbouwen is nu de boodschap en regelmatig trainen noodzakelijk. En dan komt het wel goed tegen het jaareinde, zoniet hoop ik dat ik dit kwakkeljaar heel snel kan vergeten.
Na enkele maanden te sukkelen met de gezondheid, lijkt de kentering eindelijk in zicht. Nadat ik vorige week de nodige tests onderging, bleek uiteindelijk een vernauwing van de luchtwegen de oorzaak van mijn wankele gezondheid van de jongste weken, zeg maar maanden. Hierdoor functioneerden mijn longen niet optimaal en aanhoudende vermoeidheid, door een gebrek aan zuurstof, was het gevolg. Nu is het aan mij om met vier puffs per dag dit euvel te verhelpen. Na een week voel ik me gelukkig al wat beter en weldra zal ik ook de trainingen opnieuw starten.
Een doel heb ik nog niet echt voor ogen, eerst afwachten hoe het met de opbouw van de conditie gaat. Hopelijk lukt het me om tegen 21 juli te kunnen deelnemen aan Dwars Door Kasterlee en hierin zou ik frisser moeten arriveren dan ik vorig jaar deed. Want toen leek ik wel een wandelend lijk toen ik in de buurt van de finish kwam. Maar ik heb drie weken om op te bouwen en volgende week tijdens mijn verlof moet het lukken om hiervoor de nodige tijd vrij te maken. Andere mogelijke wedstrijden waaraan ik zal deelnemen zijn de Hollewegenjogging (Hoegaarden), de LU 2 uur van Herentals, de Hollewegjogging in Lichtaart en hopelijk vind ik nog twee soulmates voor de estafettemarathon in het Giels Bos, een knappe organisatie van de Afstandslopers uit Vosselaar.
Allez, de moed is terug, hopelijk volg de conditie snel !
Het is me nogal wat de laatste weken. Ik krijg de conditie na Rotterdam niet meer op een aanvaardbaar niveau. In de week die volgde op deze marathon deed ik het rustig aan en buiten wat problemen met stramme spieren leek er geen vuiltje aan de lucht. Ik was niet heel diep geweest in de Nederlandse havenstad en nam het op als goede training voor wat komen zou. Zo had ik me voorgenomen om vier weken later in Visé de toch mooie Maasmarathon voor mijn rekening te nemen. Maar de vermoeidheid raakte maar niet uit mijn lichaam en daarenboven begonnen de luchtwegen weerbarstig te worden. Eind april liep ik de marathontraining voor de marathon van Kasterlee en gelukkig kende ik het parcours, want de volledige 21 km lopen lukte me niet. Meteen verdween het plan voor Visé in de koelkast en zocht ik een volgend doel. Die vond ik vrij snel, want in Torhout is elk jaar een gezellige marathon en die wilde ik ook dit jaar niet missen. Ik schreef me in, maar zoals het er nu voor staat ziet het er niet goed uit. Ik liep intussen al wel enkele keren en ik merk beterschap, maar ik vrees dat een volledige marathon van het goede teveel zou zijn. Als er een goede nachtrust inzit en de benen morgen niet al te zwaar aanvoelen, zit het er toch nog in dat ik naar West-Vlaanderen afrijd. Het zal dan niet zijn om een scherpe tijd neer te zetten, die illusie is nog héél ver weg, maar gewoon om kilometers te malen. Zo kan ik misschien in augustus (Hulshout, een nieuwe) of september (Vorselaar) eens eindelijk naar behoren presteren. En mocht het hier niet lukken, hoop ik toch tegen november klaar te zijn, want in Kasterlee wil ik er staan voor eigen volk.
