... moet op de blaren zitten, maar wie een marathon loopt heeft kans enkele dagen op de blaren te moeten lopen. En dat is bij mij dus het geval. Ligt het aan de slijtage van mijn schoenen (nieuwe zijn besteld) of had ik (alweer) een foute sokkenkeuze gemaakt, wie zal het zeggen, maar feit is wel dat ik moeite heb om fatsoenlijk te gaan. Maar ach, dat neem ik er graag bij nadat ik gisteren mijn 29ste marathon tot een goed einde heb gebracht.
Nu is een 'goed einde' misschien sterk overdreven, want na een goed begin werd na ruim 25km duidelijk dat de fut langzaam uit de benen wegtrok. Een maximale duurtraining van amper 15km is niet genoeg, maar dat was niets nieuws voor me. Even voor kilometerbord 30 begon de lijdensweg, die duurde tot aan de Kleine Nete. Daar zag ik plots JCK-collega Eddy Buyckx en samen bereikten we alsnog de finish. Met 4:24:12 bruto, 4:23:25 netto ben ik dan ook best tevreden. Maar het is wel zeker dat ik voor mijn dertigste het net iets anders ga aanpakken en met wat meer kilometers in de benen van start ga.
Voor waar of wanneer deze is gepland kan ik nog niet zeggen, maar wellicht is dat eind dit jaar of begin volgend jaar.
... en dan kunnen we er weer tegenaan! Want de tiende editie van de marathon van Kasterlee belooft echt wel een speciale uitgave te worden. Niet alleen is er een record aantal deelnemers, er werd de jongste dagen en weken hard gewerkt om er opnieuw een echt loopfeest van te maken.
Of het voor mezelf op loopgebied een feest zal worden, dat valt nog af te wachten met het beperkte aantal kilometers in de benen, maar het feit is dat wanneer ik een eind voorbij het middaguur voor de tweede keer de Geelsebaan op kom gedraaid met een zalig gevoel richting finish zal lopen. Want aankomen, daar is het ook in mijn 29ste marathon om te doen. En Kasterlee is op dat vlak iets speciaals, dus kijken we er al naar uit.
De voorbereidingen liepen nochtans niet van een leien dakje. Pas begin oktober kon ik deftig beginnen trainen en door werkomstandigheden viel de voorbije week helemaal in het water. Gisteren (woensdag) heb ik nog een laatste test gedaan en eigenlijk had ik er best wel een goed gevoel bij. De zoon mee met de fiets en in totaal toch ruim vijftien kilometer afgelegd. De eerste tien ook tegen tien kilometer per uur, daarna heb ik het tempo wat opgedreven. Uiteindelijk had ik een gemiddelde van elf per uur, dus best tevreden.
Wat het zondag zal worden valt natuurlijk nog af te wachten, maar ik hoop dat ik ergens rond 4:15 of 4:20 kan aankomen en dan ben ik best wel tevreden.
Het is intussen al voorbij half oktober, dus komt de marathon van Kasterlee weer in zicht. Dat betekent ook dat ik weer volop aan het trainen ben, al heb ik het nu wel even anders aangepakt. Geen grote schema's met lange duurtrainingen of intervallen, gewoon een duatlonschema van de Britse hartstichting. Op die manier hoop ik opnieuw een degelijke conditie te krijgen.
Want door onfortuinlijke gebeurtenissen in de privésfeer kwam er de laatste maanden nog weinig in huis van trainen. Ik moest eind september zelfs de Leiemarathon annuleren maar voor Kasterlee wilde ik het niet zo ver laten komen. Bijna twee weken ben ik nu bezig, met enkel een rustdag op maandag. En eigenlijk voel ik me al een stuk beter, ook al is het maar een uurtje, of soms zelf een half uur dat ik onderweg ben. Maar het geeft je de tijd om het hoofd helemaal leeg te maken. Met een goede tijd hou ik in Kasterlee absoluut geen rekening mee, dat is me in de voorbije 28 marathons evenmin gelukt, maar aankomen in de tiende editie van misschien wel de mooiste marathon van het land is mijn grote doel.
De mannen van den Tjak uit Tielen hadden voor hun dertigste verjaardag een specialleke voorzien, namelijk de halve natuurmarathon van Herentals naar Tielen, een aanvullende afstand op de klassieker Herentals-Tielen over 14,3 km. Een nieuwigheid moeten we uitproberen, dus stond ik zondag op het perron van Tielen voor de verplaatsing per trein naar Hettals.
De sfeer zat er goed in, ook aan de start aan het Bloso-centrum. De 14,3km vertrok eerst, dan was het wachten op het startsignaal van de halve marathon. Dat duurde wel even, maar enkele minuten voor één waren we dan toch weg. Het was voor mij een sprong in het onbekende, want ook het traditionele parcours had ik nooit gelopen. De bedoeling was om binnen de twee uur binnen te komen, er werd me al verteld dat het om een heel pittig parcours ging.
En maak van dat pittig maar gerust zwaar, want we waren nauwelijks de grote baan over of het ging al bergop en dat bleef maar duren. Wel een knappe omloop, vooral door de natuur, maar hellingen als die aan de Toeristentoren zijn toch niet van de poes. Als men deze wedstrijd als een trail naar voren schuift, en dat is het eigenlijk ook wel, staan er volgend jaar misschien wel vijfhonderd lopers aan de start van deze halve marathon.
Maar het was zondag dus vooral genieten en niet te hard over mijn toeren gaan, want daar vreesde ik wel voor na die loodzware beginfase. En eigenlijk bleef het wel zwaar, tot een kilometer of vijf van het einde we eindelijk de bossen uitkwamen. Gedragen door de rugwind konden we dan richting kasteeltje in Tielen. Het was een schitterende wedstrijd, zeker voor herhaling vatbaar.
Ik liep een mooie en vlakke wedstrijd, constant tegen 11 km/u en was daar best tevreden mee. Een strakke duurloop past perfect in het plaatje om in september de Leiemarathon tot een goed einde te brengen.
Het was alweer een tijdje geleden dat er nog een bericht op deze blog werd gepost, maar dat betekent niet dat ik heb stilgezeten. Vooral wat werk betreft was het vrij druk en soms hectisch, wat loopactiviteiten betreft was het veeleer beperkt. Toch heb ik zowel in april als in mei succesvol een nieuwe marathon aan de teller toegevoegd, zodat mijn totaal intussen op 28 staat.
Opvallend is dat ik tussen deze twee wedstrijden geen enkele meter heb gelopen, hoewel hier toch drie weken tussen zaten. In Zeeuws-Vlaanderen liep het op 20 april vrij lekker, volgens mijn schema moest ik er 32 km afhaspelen. Ik slaagde erin om netjes ruim dertig kilometer tempo te houden, daarna ging de riem eraf en ging het iets moeizamer naar de finish. De bedoeling was dat ik mijn trainingen zou doorzetten met het oog op de Maasmarathon, van Visé naar Maastricht en terug, maar dat liep even anders af. Na enkele dagen herstellen werd het plots op professioneel vlak wat drukker en op de koop toe werd ik nog ziek. Het gevolg was dat er van trainen niets meer in huis kwam.
Met een bang hartje trok ik op mijn veertigste verjaardag naar Visé, samen met JCK-clubmakker Eddy Buyckx. Ik wist dat het gebrek aan kilometers me parten zou spelen en het weer was ook niet wat je echt super te noemen. In de start bleef het nochtans droog en vlotjes ging ik mee met de ballen die 4:00 aangaf, wetende dat ik dit tempo niet zou kunnen aanhouden. Even voor halfweg besloot ik dan maar het wat rustiger te houden, zodat ik toch nog genietend Maastricht kon doorkruisen. Opvallende verschijning in het groepje was Hilde Ottevaere, die een dag na een training van 35km deze marathon liep... als training. Chapeau!
Bij mij ging het dus heel wat minder en toen in het tweede gedeelte, tegen de wind in ook nog forse regenbuien kwamen opzetten zonk de moed tot in de schoenen. Het was echt een marteling om de markt van Visé terug te bereiken. Maar uiteindelijk lukte ik er toch in, zij het in een heel matige tijd.
Nu even wat rusten en dan weer uitkijken naar het najaar en wellicht enkele tussendoortjes (trail, Herentals-Tielen)
Vanochtend dan toch maar een bezoekje gebracht aan de dokter. Blijk ik (al sinds vorige week) te sukkelen met een keelontsteking. Misschien is dat een van de redenen waarom het gisteren tijdens de trip naar Scherpenheuvel niet echt wou vlotten. Maar het belangrijkste is wel dat ik de 33km heb kunnen uitlopen, al was hiervoor wel de overtuigingskracht van JCK-ploeggenote Inge Boeckx voor nodig.
Ik had al sinds midden vorige week veel hinder van de keel en ontstoken amandelen. Vandaar ook dat het op trainingsvlak wat minder was, ik werd ook sneller moe dan normaal. Kortom, ik geraakte maar niet in het juiste ritme, een probleem waarmee ik al enkele maanden worstel. Maar vol goede moed stond ik zelfs al om kwart voor negen (!) aan de sporthal voor de jaarlijkse vaderkesdagloop naar Scherpenheuvel. Aanvankelijk liep het best wel goed, het tempo lag net iets hoger dan 10 km/u en ik had nauwelijks moeite om te volgen. Bij het binnenlopen van Veerle, na meer dan twintig kilometer, kwamen dan toch de eerste vermoeidheidsverschijnselen opzetten. Het feit dat ik na de jaarwisseling nog geen enkele lange duurloop had gedaan speelde hoogstwaarschijnlijk ook wel mee. Ik kon me heel goed handhaven in de groep tot even voorbij Averbode, na ongeveer 26km. Daar was het de bedoeling om in de volgwagen te stappen, maar Inge overtuigde me om door te gaan tot het einde. Dus even tijd genomen om te drinken en we liepen verder, zij het iets rustiger dan voorheen. Even later visten we ook het Oost-Vlaamse JCK-lid Patrick op, die het ook moeilijk had gekregen.
Het was werkelijk verder slepen, meer zat er niet in. Op een kilometer of twee van de basiliek staken dan nog eens krampen op, dus liet ik mijn twee compagnons maar gaan. Het einde halen was mijn voornaamste doel, maar hiervoor moest ik toch wel heel diep gaan. Nu blijkt dat ik dat met een keelontsteking heb afgehandeld, lijkt het me niet meer dan logisch dat het me zoveel krachten kostte.
De tocht naar Scherpenheuvel was alleszins een schitterende duurtraining met het oog op de marathon van Zeeuws-Vlaanderen over enkele weken. De komende weken wordt er overigens nog flink aan de basisconditie gewerkt, met komende zondag de Kangoeroe Bosloop (21,1km), zowat de mooiste natuurloop uit de regio, en een week later de Crêtes de Spa, eveneens een halve marathon maar dan over ongerept en heuvelachtig terrein. Zeker nog wat om naar uit te kijken!
Na een week van intensief werken, vond ik dinsdag eindelijk de tijd om me nog eens op de loopschoenen te wagen. En ik zeg wel degelijk wagen, want door de vele sneeuw die er sinds maandagavond naar beneden was gevallen, was dit niet zo evident. Maar zondag staat de jaarlijkse Vaderkesdagloop naar Scherpenheuvel op het programma, dus mag ik niets aan het toeval overlaten. Dus nog eens een testje.
Nu was de conditie voor twee weken degelijk en ik merkte dat er vooruitgang was. Een weekje (gedwongen) rust is niet altijd een voordeel, maar het hoeft ook niet echt een nadeel te zijn. Dat ondervond ik gisteren toen ik de ijzige wind trotseerde om een tochtje rond Kasterlee te doen. Traditioneel heb ik het in de beginfase vaak moeilijk en moet ik wel eens naar adem happen en dat was gisteren niet anders. Maar al snel zat ik in het ritme -althans dat denk ik want mijn gps werkte pas de laatste honderden meters- en de tred was rustig maar goed. Vanuit het dorp liep ik richting Kabouterberg en zo naar de Kajakclub. Even verderop, toen ik te midden van de velden was gekomen, sneed de wind me in het aangezicht. Toch kon ik aardig tempo blijven houden en zo deed ik mijn rondje rond het dorp, waarin ik de vier hoofdwegen heb gekruist.
Uiteindelijk was ik na 11,28km nog zo fris als een hoentje, ik had er ongeveer een uur voor nodig. Nu hoop ik vandaag en/of morgen nog eens een tochtje te maken en dan denk ik dat ik klaar ben voor zondag. Dit zou meteen een goede test zijn met het oog op de marathon van Zeeuws-Vlaanderen op 20 april, mijn eerste van het seizoen. Ik kijk er alvast naar uit!
Eindelijk een blog in het nieuwe jaar, het was er tot dusver nog niet van gekomen. Zondag was het hier in Lichtaart de Valentijnjogging (of de Valentijntjes Bosloop zoals het officieel heet) en dan kan je natuurlijk niet ontbreken. Het was overigens de eerste keer dat ik hier aan de start stond. Volgens mijn schema moest ik 12 km lopen, een afstand die net toevallig ook tot de mogelijkheden behoorde. Enkele weken geleden moest ik tijdens de jogging van de Geelse Kajakvaarders noodgedwongen de strijd staken na ruim drie kilometer wegens ziek en veel te snel vertrokken. Met dat eerste gaat het intussen wat beter en dat tweede heb ik zelf in de hand, dus gisteren gekozen voor een strak tempo met in de eerste ronde niet te hard van stapel te lopen. En dat lukte, dankzij Luc Van Doninck die mooi 12km/u liep. Het tempo was gemaakt, vanaf halfweg de tweede ronde ging het een beetje moeilijker, maar ik hield op de vaak zompige bosgrond toch mooi tempo. Naar het einde toe kon ik nog heel even versnellen waardoor ik volgens mij net onder het uur, volgens de organisatie zes seconden na het uur over de finish kwam. Maar om en bij de twaalf per uur, dat was de bedoeling, dus opzet geslaagd.
Zaterdag had ik ook voor de eerste keer de MTB van stal gehaald, maar lang duurde het niet. Het was vooral de bedoeling dat alles na een winter te moeten buiten slapen nog functioneerde. Aanvankelijk liep het wat stroef, maar eenmaal Sas 6 voorbij liep het als een sneltrein, al heb ik besloten om mijn fietsroutes niet langs fantastische cafeetjes te laten passeren, enkel zo kunnen we de lat wat hoger leggen...
