Het nadeel van hostels is dat daar soms groepen jongeren logeren. Jongeren op zich zijn best aangenaam maar in groep is het gewoonlijk geen voorteken van rust en kalmte. Al zeker als het Franse jongeren zijn, of ben ik nu een beetje racistisch bezig. Alleszins hadden die van gisteren een boel kabaal bij met tot behoorlijk laat lawaai op de gang en slaande deuren maar ik veronderstel dat dit wel met alle jongeren in groep zo is.

Vanmorgen dus, rustig, Cork een beetje gaan bezoeken, het is geen algemeen succes. Ik vond het behoorlijk rommelig. Er zijn natuurlijk wel mooie plaatsen maar de algemene indruk vond ik toch niet zo goed. Er zijn natuurlijk wel een boel kerken en een paar kathedralen. En er is het Elizabeth Fort. Een 17° eeuws fort dat destijds als verdediging gebouwd werd op een rots buiten de stad. De stad bleef echter groeien en omringt op de duur het fort, waardoor het in de 19° eeuw zijn functie verliest. Het wordt dan wel voor een hoop andere dingen gebruikt en tot recent, 2013, huisde de politie er nog in. Nu is het open voor het publiek maar de stad is er zodanig rond vergroeid dat je het pas ziet als je er vlak voor staat. Foto's levert dat zo dus niet op. Op de wallen heb je wel een zicht op de stad maar heel fotogeniek zijn die zichten nu ook weer niet. Om 12 uur ben ik dan gaan lunchen in de Engelse Markt, een overdekte markt en, volgens eigen zeggen, de oudste in zijn soort. Het restaurant is op het balkon en daar kon ik merken dat het met het Engels van de Fransen toch niet zó goed gaat. Er is een kleine zij trap maar daar staat in grote letters "Exit Only" en daarna nog eens "No Entry" met het verzoek om binnen te komen via de centrale trap. De enige die ik langs de kleine trap naar boven zag komen bleken allemaal Fransen te zijn.

Na de lunch ben ik terug richting hostel gegaan om op mijn gemak nog wat plannen te maken. Ik kon de rust eigenlijk wel gebruiken na 15 dagen en zo'n 1.300 Km fietsen. Het zal het laatste deel van die duur en lengte zijn. De volgende stop, in Dublin, is in principe over 5 dagen, dat had ik gisteren al bekeken. Dat betekent dat ik op 1 augustus in Wales zal zijn, waar ik na een week een stop plan in Cardiff. Verder denk ik, een paar dagen later al, nog eens te stoppen in Oxford om dan stilaan richting Dover te gaan. Hoewel er geen deadline op staat verwacht ik momenteel om na precies 3 maanden terug thuis te zijn, op 16 augustus dus.

Etappe 64: Glegarriff - Cork 91 Km

Gisteravond is nog een lekker zonnetje doorgebroken. Ook vanmorgen was het weer behoorlijk, weliswaar bewolkt maar droog. Dat is wel handig aangezien de tent de volgende dagen, nu dus droog, opgeborgen blijft. Toch was het geen beste start vanmorgen. Ik heb er in Ierland nog niet veel last van gehad maar vanmorgen was het zo ver, een kolonie mini monstertjes rondom mijn tent. Ik heb nog eens opgebroken in regenkledij maar dat doet dus niets voor het gezicht en de handen.

De route was vandaag behoorlijk rechtlijnig, eerst de N71 en daarna de R585 helemaal tot in Cork. Mooi met natuurlijk wat op en af maar verder weinig spectaculair. Het mooiste zat in het begin toen het nog langs de Bantry Bay ging.

En nu zit ik dus voor 2 nachten in hostel in Cork. Mijn was heb ik hier uit handen moeten geven, ik doe dat liever niet maar het is niet anders.

Etappe 63: Fossa - Glengarriff 89 Km

Het was even paniek gisteravond, mijn laptop deed het niet meer. Ik had hem na de blog gewoon dichtgeklapt om later, na het eten, nog een paar dingen te doen. Maat toen ik hem later weer openklapte toen deed hij niets meer, alleen nog een zwart scherm. Ik had wel een lampje dat indiceerde dat hij aan stond maar hij reageerde op niets. Muisklik, enter, esc, ctrl alt del, ... allemaal geen nut. Zelfs op de aan/uit knop deed hij niets. Met een PC zou ik desnoods even de stekker uittrekken maar als er geen stekker insteekt dan is dat moeilijk. Uiteindelijk besloot ik de uit knop ingedrukt te houden tot het aan lampje zou uitgaan en dat deed het tenslotte toch, na een tijdje indrukken. En bij de volgende toets op de aan knop startte hij alsof er niets aan de hand geweest was, zonder error melding of iets. Even later kreeg ik wel een pop-up van de anti virus dat deze geüpdatet was, mogelijk zaten zij er voor iets tussen. Die laptop dient dus niet alleen voor de blog maar ook voor andere zaken zoals het vinden van campings en hostels wanneer ik niet op gids rijd. Oef dus! In uiterste nood kan ik me eventueel wel behelpen met mijn telefoon, ik heb het geprobeerd, maar handig is dat niet.

Nog later gisteren, rond 9 uur, is het beginnen regenen. Vanmorgen was het gestopt maar nog wel zwaar bewolkt. In de loop van de voormiddag zou het beginnen miezeren, wat het dan voor de rest van de dag geregeld zou doen.

Ik had het gisteren al gemerkt, veel bergen rondom. En als er overal bergen zijn dan moet je ook al eens een pas over om tot de volgende vallei te komen, vandaag was niet anders. Vooral in de buurt van die passen miezerde het wel wat meer. Op de 2° pas stond er een jonge gast zich voor te bereiden om mijn zijn skateboard naar beneden te gaan. Nu was die pas, op het einde of voor hem het begin na, niet dusdanig stijl dus dat zou misschien wel meevallen. Anderzijds zat er op zijn board geen rem, dat lijkt me lastig als je tegenliggers krijgt. Hij droeg alvast wel de nodige bescherming aan hoofd, ellebogen, knieën, polsen en handen maar ik was toch blij dat hij de andere kant uit ging, zo dat ik zeker was dat ik geen eventuele brokken zou moeten bijeen rapen. Ook op die 2°,pas kwam ik de eerste fietsers tegen van iets wat ongetwijfeld een georganiseerde rit was. Nummers droegen ze niet maar velen hadden wel een plastieken hoesje met een wit papier aan hun stuur, ik veronderstel de wegbeschrijving. Ik veronderstel dat dit de vroege starters waren, tot voorbij Kenmare, 30 Km verder, kwam ik er nog tegen. Sommigen waren "echte" wielertoeristen anderen met mountainbike of stadsfiets. Op de laatste pas tenslotte zat ik met mijn hoofd in de wolken, letterlijk dus.

Morgen nog een stevige rit en dan is het tijd om een dagje te rusten.

Etappe 62: Gallarus - Fossa 94 Km

Eén van mijn buren gisteren was een jonge(re) Fransman met de fiets, 2 weken in Ierland met eigenlijk een gewone stadsfiets met achteraan wat zakken en vooraan een mandje aan zijn stuur. Hij vond Dingle ook wel een leuk stadje en hij had wel de moed om even terug te keren om er, het was tenslotte zaterdag avond, iets te gaan drinken. Moedig, of stom? Moedig om te willen terugkeren maar behoorlijk stom om met een paar pinten binnen terug naar de camping te fietsen over een kleine, onverlichte weg, vind ik persoonlijk.

Vanmorgen opgestaan met mist. De mist trok wel enigszins op maar er bleef wel nog lange tijd een dik en laag wolkendek hangen.

Ik heb mijn rondje langs het uiteinde van de Dingle Peninsula verder gezet. Ik heb me afgevraagd of het wel zin had in de omstandigheden en ook gedacht van eventueel een hoek af te snijden maar ben toch volledig rond gegaan en heb er geen spijt van. Veel heb ik van de omgeving eigenlijk niet gezien, ik ben er van overtuigd dat het met mooi weer behoorlijk spectaculair moet zijn, maar toch had de rit wel iets in de huidige omstandigheden. Bovendien passeerde ik zo ook langs de "beehives". De beehives zijn prehistorisch Keltische woningen, forten eigenlijk, uit de ijzertijd. Elke van de vijf binnenringen was een woning voor een familie en dan was er vooraan een koer voor de dagelijkse bezigheden en 's nachts voor de dieren als bescherming tegen wolven en dergelijke. Er was ook nog een ondergrondse ruimte als opslagplaats voor voedsel en als schuilkelder bij vijandelijkheden. Er zijn er verschillende gevonden in de omgeving. Ik heb later gemerkt dat er in de omgeving van mijn camping ook nog ergens een enkele (namaak?) woning moet staan maar die heb ik dus gemist.

Na 34 Km kwam ik terug in Dingle en dan komen we terug op die alternatieve route die ik nog moest bekijken. Ik kwam gisteren op een aanvaardbare afstand door een traject dat ik, in Belfast heel optimistisch, in 2 dagen voorzien had op te splitsen in 3 dagen. Ik zou daar bij vandaag terugkeren naar Tralee, mijn gids ziet het rondje rond de Dingle peninsula als een extra met begin en einde in Tralee. Hij keert daarbij vanaf Dingle terug via dezelfde route als op de heenweg. Dat vond ik behoorlijk stom en zou ik sowieso niet doen, ik zou een eind verder langs de zuidkant fietsen en via een andere route de oversteek maken. Dat had ik gisteren dus al vroeg beslist. Gaandeweg merkte ik echter dat die zuiderroute nog gewoon bleef doorlopen (het Dingle kaartje uit mijn gids maakte niet de volledige aansluiting) en misschien kon ik wel gewoon langs daar verder gaan. Dat heb ik gisteren dus nog even gecheckt met mijn wegenatlas. Het zou wel wat langer uitvallen dan de Tralee optie maar het leek me wel te doen. De definitieve beslissing moest vallen bij Inch maar eigenlijk was ik in Dingle al overtuigd. Ik schatte dat ik wel op een 90 Km zou uitkomen maar dat vond ik dus niet onoverkomelijk. Uiteindelijk werden het er dus 94. De zuiderroute rond Dingle was overigens best wel mooi en ondertussen begon het toch ook een beetje op te klaren. Eens de peninsula verlaten op de doorsteek richting Killarney, hier vlakbij, werd het wel behoorlijk druk. Soms onaangenaam druk maar dat kom je al eens tegen.

Etappe 61: Ardfert - Gallarus 74 Km

De kassierster gisteren had gelijk, het heeft maar 1 dag geregend. Vanmorgen was het nog wel zwaar bewolkt met een fris windje maar tegen de middag begonnen er stilaan wat opklaringen te komen en uiteindelijk werd het behoorlijk zonnig.

Vanmorgen in Ardfert eerst langs de ruïnes van de abdij en wat verder van de kathedraal. De oorspronkelijke, Franciscaner, abdij dateert van 1253, de kathedraal van 12° eeuw en ze zou gebouwd zijn op de locatie van een 6° eeuwse abdij die gesticht werd door St Brendan. Daarna ging het richting Tralee en daar nam ik de richting van de Dingle Peninsula. In het midden van de peninsula loopt een bergrug en als je naar het einde wil doorrijden dan moet je daar ergens over. Vandaag was dat via de Connor Pass. Een echte klim maar ook een mooie klim, behoorlijk gelijk lopend zonder steile pieken en dalen en ook een open klim. Je ziet de hele weg langs de kant van de heuvel oplopen en boven, zowat recht voor je, zie je de geparkeerde auto's glinsteren in de zon. Aan de andere kant ging het, via een ook al mooie afdaling, naar het stadje Dingle. Het liet in het passeren wel een leuke indruk na. De camping ligt echter nog een kleine 10 kilometer verder, te ver om vanavond even terug te keren. Bovendien vielen die laatste 10 Km nog behoorlijk tegen, daar zit nog een redelijk heuveltje tussen en wind op kop.

Vandaag zit ik terug op een normale afstand. Dat zou ook morgen moeten lukken, hoewel ik nog even een mogelijk alternatief moet berekenen.

Etappe 60: Doolin - Ardfert 128 Km

Vanmorgen wakker geworden met het geluid van regen op de tent. Het is blijven regenen tot het overging op geregeld wat buien, soms slecht gemiezer maar soms ook wat ernstiger. Volgens de kassierster in de winkel zou het maar voor 1 dag zijn.

Ik ben er vanmorgen inderdaad wat vroeger aan begonnen, geen uur maar toch een half uurtje. Het bleek uiteindelijk nog 21 Km te zijn tot Lahinch. Het waren bovendien ook nog behoorlijk stevige kilometers, ik was blij dat ik niet doorgezet heb. 3 van die 21 zijn wel op eigen rekening te schrijven. Bij het vertrek aan de camping waren er conflicten tussen mijn kaartje, mijn GPS, wat ik zag en wat de wegwijzers zeiden en het bleek te vroeg op de dag en de rit om een geschikte beslissing te nemen. Ik besloot dus voor de zekerheid de wegwijzers te volgen, die bleken al gauw bergop te gaan. Het was pas halfweg de klim dat ik de situatie echt uitgeklaard had, ik was bij het begin een kruispunt eerder dan waar ik dacht dat ik was. Ik had dus rechts kunnen gaan voor een kortere route. Anderzijds heeft mijn omweg voor foto 1 gezorgd. Die zou ik anders gemist hebben en dat vond ik die 3 kilometers wel waard.

Het varieerde dus een beetje van neerslag en wolken. Soms had ik wat geluk soms had ik pech, met name aan de Cliffs of Moher. Ik weet dat ze er zijn maar ik heb ze niet gezien. De zichtbaarheid was uiterst minimaal op die moment en ik heb dus niet de moeite gedaan om de wandeling naar de Cliffs te doen. Ze moeten nochtans behoorlijk spectaculair zijn. De rit langs de kust was ondanks het weer nog best de moeite waard. Vanaf Lahinch ging het land inwaarts en werd het allemaal wat tammer, nog wel een mooie omgeving maar weinig spectaculairs meer.

Bij Killmer nam ik de ferry, over de Shannon. Het hoogtepunt van de dag was echter een eindje daar voor, en ik heb er geen foto's van. Er zwemmen dolfijnen in de Shannon. Net op het punt waar ik de rivier bereikte zag ik vinnen in het water en later ook als eens een snuit en een lichaam. Ik heb het op google gecheckt en het blijken "bottlenose" dolfijnen te zijn die hier frequent rondzwemmen. Het dieptepunt van de dag was op de ferry zelf, toen ik van kaartje wisselde en merkte hoe ver ik nog moest naar de dichtstbij zijnde camping. 77 gedaan en nog 50 te gaan. Het was duidelijk dat ik er niet op een behoorlijke manier en een behoorlijk tijdstip. Er was echter ook niet veel alternatief, een enkele B&B maar verder niets. Ik heb me dan maar opgeladen voor een extra inspanningske. Voor een snelle foto van de ruïne van Lislaughtin Abbey ben ik nog wel even gestopt.

En zo ben ik dus toch op de camping bij "Sir Rogers" geraakt. De ene dag is de andere niet. Uiteindelijk was het vandaag dus een rit van 128 Km, stevige kilometers ook, en 8u52 in het zadel. Eigenlijk allemaal veel te hoge cijfers voor een gepensioneerde.

Etappe 59: Galway - Doolin 86 Km

Het was weer een mooie dag in Ierland, weliswaar bewolkt maar aangenaam fiets weer.

Na het veenlandschap van de Connemara stond vandaag alles in het teken van stenen.

Het begon met 2 kastelen. Eentje waar, behalve ik, niemand naar omkeek in Oranmore en eentje, Dunguaire Castle, in Kinvara waar hele busladingen dagjestoeristen gedropt worden. Verder is het hier ook stenen-muurtjes-land. Stenen muurtjes als afsluiting van weiden en gronden dus. Er wordt hier schijnbaar actie gevoerd voor de bescherming van de stenen muurtjes tegen het gebruik van modernere afsluitingen, kwestie van het culturele erfgoed van de streek te bewaren. Achter stenen moeten ze hier alvast niet ver zoeken. Het ging vandaag door de Burren, een enorm kalksteen gebied. Het hele landschap wordt gedomineerd door steen dus. Het gebied werd ook reeds in de prehistorie bewoond, ten bewijze hier van zijn de dolmen die men in de omgeving vindt. Ik heb er 2 gezien. De bekendste en grootste is schijnbaar de Poulnabrone, waar hele busladingen dagjestoeristen gedropt worden, maar ik vond die kleine die ik langs een kleine weg in het midden van de weide zag, en die verder niemand opgemerkt heeft waarschijnlijk, zeker zo aantrekkelijk. Dan zijn er ook nog een aantal stenen forten uit de 10°/11° eeuw die hier ook te vinden zijn. Ik bezocht dat van Caherconnell, volgens eigen zeggen het best bewaarde. Ik hield er echter niet 100% een goed gevoel aan over. Het leek mij vooral het best gereconstrueerde. Verder was ik ook niet overtuigd van het archeologisch onderzoek dat er momenteel aan de gang was. Er is zonder twijfel veel en goed onderzoek gedaan maar ik had de indruk dat de huidige onderzoekers eerder een paar lokale jongeren waren die er geplaatst werden om indruk te maken op de toeristen. Ik kan mis zijn natuurlijk. Nu, het was leuk om te leren kennen en te zien hoe het geweest is maar ik had iets teveel het gevoel van een attractiepark. Het fort zelf betreft eigenlijk wat men later een herenboerderij zou noemen. Het waren 2 huizen met een hoge stenen omwalling, op natuurlijke wijze gebouwd zonder cement of mortel. Er waren nog wel huizen rondom voor personeel en vakmensen die in dienst waren. Het zou trouwens tot in de 17° eeuw in gebruik geweest zijn, er zijn dan ook verscheidene latere toevoegingen gevonden. Er zijn er trouwens meerdere opgegraven in de streek.

Het was eigenlijk de bedoeling om vandaag door te rijden tot Lahinch maar toen ik Doolin passeerde, waar ook een camping is, met 86 Km op de teller en al een eindje na 4 uur, toen vond ik het wel genoeg geweest voor vandaag. Uiteindelijk mocht er met name na de middag toch weer behoorlijk pittig geklommen worden en stond er ook nog een tegenwindje. Wat de gevolgen zijn voor de volgende dag(en) dat zal ik straks nog moeten bekijken. Misschien moet ik er morgen wel wat vroeger aan beginnen.

Etappe 58: Clifden - Galway 89 km

Het was vandaag een mooie dag in Ierland. Wel wat wolken aan de horizon, die af en toe wat samen troepten, maar het was overwegend zonnig en aangenaam.

Het was ook op de weg een mooie dag in Ierland vandaag. Het begon al mooi bij het verlaten van Clifden maar het werd pas echt prachtig vanaf Ballinaboy. Daar draaide de route van de R341 op de R342, één cijfertje maar een wereld van verschil. Een uitgestrekte veen landschap met alleen wild gras en daartussen overal kleinere en grotere meertjes en bergen aan de horizon. Ik dacht dat ik gisteren al een en ander gezien had maar vandaag heb ik ze pas écht gezien, Les Lacs de Connemara. Bovendien moet je daarvoor hier niet naar een hoogte klimmen, het ligt allemaal maar op een hoogte van hooguit 50 meter.

Er is hier ook een vraagstuk voor me opgelost. Ik had gisteren al op verschillende plaatsen grote stapels plastiek zakken zien liggen in het terrein en vandaag heb ik gemerkt waarvoor ze dienen. Het zijn zakken turf. Ze steken de turf, laten hem drogen en steken hem dan in de zakken om later op te halen. Vroeger gebeurde dit natuurlijk allemaal met de hand maar tegenwoordig hebben ze daar ook al een machine voor. Op sommige plaatsen gebeurt het dan ook bijna op industriële schaal en gaat de turf mogelijk rechtstreeks de vrachtwagen op. In de kreken die dit achterlaat zie je ook hoe vochtig het terrein eigenlijk is.

Bij Cashel, aan een heel groot meer, werd het even wat minder wild en wat meer bebouwd maar een eindje verder gingen we terug het veenland in. Bij Cashel kwam ik schijnbaar in het echte Ierland, in Gaeltacht. Hier viel alle Engels weg en werden alle aankondigingen en aanwijzingen eentalig Gaelic, hier spreekt men Iers. Nu ja, echt Engels spreken ze hier eigenlijk nergens.

Deze regio is schijnbaar heel populair bij fietstoeristen. Eergisteren op de camping kwamen er nog een handvol toe en gisteren waren er nog een paar meer. Ook onderweg kom je er geregeld wel wat tegen. Opvallend ook veel Fransen eigenlijk, nu is dat eigenlijk al een hele tijd bezig dat met name de Franse jongeren Engels leren en de wereld in trekken. Je komt ze nu overal wel tegen. Vandaag ook de jonge Nederlandse uit Belfast terug tegengekomen. Zij haalde mij in dus ze is wat sneller onderweg dan ik. Dat was vandaag wel best. Ze heeft ook de nieuwe druk van dit jaar en de oude route, die ik nog volg, werd schijnbaar als te druk ervaren dus heeft de samensteller een nieuw rustiger alternatief uitgewerkt. Dit alternatief is waarschijnlijk wel een kleine 30 Km langer, dat komt voor haar dus op een ritje van zo'n 120 Km. Ze ging ook van Clifden naar Galway vandaag maar zij doet hostels, in het centrum dus terwijl ik telkens wat buiten het centrum lig.

Etappe 57: Westport - Clifden 91 Km

Volgens de Hollander van Carrowkeel zijn weerbericht moest het gisteren een overgangsdag zijn en zou het vanaf vandaag koel maar zonniger zijn. Daar was vanmorgen alvast weinig van te merken, grijs met af en toe wat motregen. Kort na het vertrek scheen echter toch de zon, misschien had hij toch nog gelijk ... tot het een paar uur later toch weer ging regenen. Voorlopig is het nog niet koel en zonnig, hoewel af en toe ...

Vanmorgen eerst nog even langs Grace O'Malley, of tenminste haar standbeeld, en Westport House, waarbij ik kampeerde, gereden. Grace O'Malley was een piraten leidster (piratin?) uit Westport. Een van haar achter achter achterkleindochters zou in 1650 op de restanten van haar fort Westport House gebouwd hebben. Westport House is een grote mansion met bijhorend park, best het zien waard.

Daarna ging het vanmorgen in een (heel) grote boog rond Croagh Patrick. Croagh Patrick is een opvallende berg is naar verluidt een belangrijk pelgrimsoord voor de Ieren. De berg is gekoppeld aan St Patrick. St Patrick zou in Schotland geboren zijn uit Romeinse ouders. Na een lang verhaal zou hij, ergens in de 5° eeuw, als monnik naar Ierland gekomen zijn en er het Christendom verspreid hebben en Croagh Patrick zou een van de plaatsen zijn waar hij zich terug getrokken zou hebben om te bidden en te vasten. Vandaar dus dat het vandaag zo een belangrijk pelgrimsoord is.

Verder ging het naar Killary Harbor, volgens mijn gids de enige fjord in Ierland. Het reikt 20 Km in land en is diep genoeg voor grote schepen. In WO II zou het gebruikt zijn als veilig toevluchtsoord voor geallieerde schepen. Aan de andere kant van de fjord begint officieel de Connemara. De Connemara zou, zoals enigszins verwacht, een fantastisch gebied blijken te zijn maar eerlijk gezegd is het verschil met hetgeen in eerder op de dag, tussen pakweg Liscarney en de fjord, deed eerder beperkt. Misschien dat de Connemara nog iets wilder is. Je ziet wel nog de sporen van waar de mensen turf gestoken hebben.

Een eind voorbij Leenane, na dat we Killary Harbour verlaten hadden waren er 2 opties. De N59 volgen, rechtstreeks naar Clifden, of de wat langere en lastigere maar ook rustigere en schijnbaar mooiere route via een kleinere weg richting Tully Cross. In Leenane was het gestopt met regenen en scheen zelfs de zon en dus was ik er van overtuigd van de langere route te doen, van afstand zou het wel goed zitten vandaag. Even voorbij Leenane begon het echter weer stevig te regenen en dan zag ik het nut niet in van extra kilometers te doen. Op het moment van de beslissing was het dan alweer een stuk beter, zo snel gaat dat hier dus, en met name in de richting van Tully Cross zag het er beter uit. Het is dus de langere versie geworden en ik heb er geen spijt van gehad, het was schitterend en rustig. Bovendien reden we een stuk langs de kust, wat ook erg mooi was. Er stond wel een stevig windje.

Normaal ging deze versie van de route van Tully Cross rechtstreeks naar Letterfrack maar ik wou perse ook passeren langs Kylemore Abbey, dat een beetje verder terug op de N59 lag. Ik heb dus nog even een stuk terug gesneden. De abdij was origineel een landhuis gebouwd door een rijke politieker in 1860. Na WO I vond een groep Benedictijner nonnen uit België er een onderkomen en ze veranderden het landhuis in een meisjesinternaat, dat vrij recent gesloten zou zijn. Schijnbaar zouden er nog steeds nonnen resideren. Van de abdij ging het dan eindelijk richting camping, nog een dikke 15 Km verder. Bij de abdij kreeg ik nog een laatste bui maar daarna klaarde het op en werd het tijdens het klimmen zowaar nog warm.

Al bij al werd het via de lange route toch nog een lange rit vandaag. Het had ook met, waarschijnlijk, een dikke 10 Km minder gekunnen maar ik heb er geen spijt van. Elke Km was de moeite waard, het was een schitterende dag vandaag. Ik had een selectie van 20 kunnen nemen maar heb me toch beperkt tot 6. Westport House heeft de selectie niet gehaald maar de abdij vond ik dat er toch bij moest.

Etappe 56: Ballyvary - Westport 50 Km

Het weer was vandaag al iets meer belovend dan de voorbije dagen, ik ben zowaar opgestaan met zon. Er volgden nog mooie opklaringen maar ook nog dreigende wolken en af en toe probeert het te motregenen maar al bij al is het droog gebleven.

Mijn uitmaaltijd van gisteren was geen onverdeeld succes. De soep kwam uit een of andere verpakking, de (gepaneerde) kabeljauw was diepvries uit de fabriek en de groentjes kwamen uit blik maar het heeft toch gesmaakt en het is eens wat anders dan mijn eigen camping potje.

Een kleine 5 Km deed ik vanmorgen om terug op mijn kaartje te komen en nog een grote 5 Km naar de route. 10 Km dus om op de route te geraken maar het kon geen kwaad, het zou toch nog een erg korte rit worden. De campings zijn niet erg goed gespreid hier. Verder valt er weinig te vertellen over vandaag. Het valt wel op dat de bergen aan de horizon iets hoger en ruiger zijn dan voordien.

Etappe 55: Strandhill - Ballyvary 94 Km

Gisteravond gaan slapen met regen en wind en vanmorgen opgestaan met regen en wind, geen leuk kampeer weer.Tijdens de nacht is de wind wel even wat afgezwakt maar tegen de ochtend was hij terug. De regen is nooit weg geweest. Tot omstreeks 8 uur, net na dat alles opgebroken en ingepakt was. Toen kreeg ik 5 droge uren. Tegen 13 uur kreeg ik een eerste buitje van motregen en vanaf 14 uur is het terug echt beginnen regenen. Na, we zullen eerlijk zijn, het belachelijk goede weer in Engeland en Schotland laat Ierland zich van zijn echte kant zien.

Ik ben, na dat ik het toch al aan had om de boel op te breken, nog vertrokken in volledige regenkledij maar na een klein uurtje heb ik het toch uitgetrokken. Hoewel de dreiging nooit weg was, het bleef een grauwe en winderige dag. Ik ben niet terug gekeerd naar Sligo maar langs de andere kant verder naar Ballysodare gereden, zo zou ik praktisch geen extra kilometers moeten doen en bovendien was het langs daar nog mooier ook. Dan ging het nog wat verder tot Collooney en van daar ging het het golvende Ierse landschap in.

Om 1 uur kreeg ik dus een buitje maar dat was de moeite niet voor regenkledij. Om 2 heb ik wel mijn regenvestje aangedaan maar de broek zou wel niet nodig zijn, dacht ik. Ik had het beter wel gedaan maar tegen dat ik tot dat besef kwam was het ook de moeite niet meer, toen was ik toch al goed nat.

In Pontoon werd het tijd om de camping te gaan opzoeken. Op het kaartje van mijn gids stond de camping aangeduid met een pijltje langs een weg met als info 3 Km onder het kaartje. Dat kon dus niet moeilijk zijn, die weg nemen en 3 Km verder zijn we er. Nu, ik heb nog 13 Km onder het kaartje gereden voor ik op de camping geraakte. 3 Km daarvan wil ik op eigen rekening nemen omdat ik niet goed op de oriëntatie gelet had. Ik heb op mijn laatste camping in Noord Ierland namelijk een boekje gekregen met campings in Ierland, Noord en Republiek, niet volledig maar toch informatief. De camping van vandaag, Carrowkeel Camping, staat er ook in met een heel summier plannetje waarop ik kon zien dat het dicht bij Turlough lag. Een plaatsje dat ik net naderde. Ik ben er echter eerst in de verkeerde richting gegaan omdat ik niet op de oriëntatie gelet had, dat was goed voor een extra 3 Km. Nu, misschien dat het wel kon in de buurt van de gids zijn 3 Km maar dan moet je de weg weten. Ik ben namelijk bijna terug gekomen op de weg hier naartoe maar daar stond niets aangeduid van camping dus ben ik er voorbij gereden. Ik dacht eerst van misschien weer een short cut te zoeken maar ik wil morgen perse testen hoe ver de meest direkte weg is.

En op Carrowkeel Camping kampeer ik bij nen Hollander. Hij heeft hier ook een restaurantje in het "clubhouse" en ik denk dat ik vanavond nog eens ga uit eten, soep en kabeljauw met frietjes en groentjes klinkt wel goed. Of het dat ook zal zijn?

Etappe 54: Belcoo - Strandhill 62 Km

De camping van gisteren hoort wel bij de toppers. Niet te groot, mooi en rustig gelegen aan de oever van een meer, rustige gasten en een goede douche. Bovendien werd het 's avonds nog aangenaam weer om gezellig buiten te zitten, al deed ik het wel op mijn eentje. Alleen de wifi, hij was er wel maar deed niets ... voor alleszins toch niet. Ik heb ook vanmorgen nog eens geprobeerd maar zonder succes.

Het weer lag vanmorgen in het verlengde van de voorbije dagen, pogingen tot opklaring maar vooral zwaar bewolkt. Je fietst hier eigenlijk constant met hoop op zon maar tegelijk ook vrees voor regen. Vandaag hadden we beiden. Kort na vertrek was er een mooie opklaring maar daarna ging het motregenen en het stopte eigenlijk niet meer. Vandaag telt dus echt als regendag, mijn tweede al in Ierland. Dat is al even veel als Engeland en Schotland samen.

Vanmorgen eerst van portefeuille verwisselt, die met euro's boven gehaald en die met ponden weggestoken. Nog enkele wijzigingen die opvallen: men rijdt hier in kilometers; ze hebben hier N en L wegen i.p.v. A en B; de post is hier Post i.p.v. Mail, groen i.p.v. rood en niet Royal.

In Glenfarne was het voorzien om de hoge route te nemen via "a short stiff climb", voor mij is dat in vrije vertaling in muurtje. In de omstandigheden zag ik er het nut niet van in dus ben ik naar die "short stiff climb" niet gaan zien en ben over de N16 naar Manorhamilton gereden. In Manorhamilton ben ik per ongeluk langs het Castle (ruïns) gereden omdat ik door onoplettendheid de afslag gemist had. Voorbij Manorhamilton was er weer de optie voor een hoge route en deze keer ben ik wel gevolgd maar zoals verwacht bracht het weinig op. Je hebt wel mooi zicht op de heuvels aan de andere kant van de vallei maar in de omstandigheden is het toch wat minder. Toen zich een eind verder de mogelijkheid voor deed om zonder moeite terug op de N16 te gaan deed ik dat ook, om weer een beetje verder terug richting de route te gaan omdat de Glencar Falls in die richting aangeduid werden. Voorbij de falls ging het verder langs het meer. Opnieuw, bij mooi weer ongetwijfeld fantastisch mooi maar nu net iets minder.

Dan ging het richting Sligo met bij het naderen daarvan zicht op Sligo Bay. In Sligo ging het richting Strandhill voor de camping. En vannacht kampeer ik in de duinen bij de zee. Het is wel behoorlijk winderig aan zee maar ik kan voor deze blog alvast binnen zitten en heb zonet de Belgen brons zien halen. Van mij had ze echter wat dichter bij Sligo mogen liggen, in principe moet ik die 8 Km morgen terug doen. Maar na 2 erg lange ritten was het vandaag dus een behoorlijk korte rit, dacht mocht ook wel.

Etappe 53: Gortin - Belcoo 98 Km

Toen ik vanmorgen naar buiten keek zag ik mooie zonneschijn maar een de horizon ook grijze wolken. Op basis van dat eerste beeld besloot ik om in het kort te fietsen, ook al hadden de wolken de zaak volledig overgenomen tegen mijn vertrek maar toen waren mijn lange mouwen reeds ergens weggestopt in mijn tas. Na een half uurtje heb ik toch beslist om ze langs de kant van de weg op te graven uit mijn tas, het was toch wat oncomfortabel in het kort. Net als gisteren probeerde de zon wel maar slaagde ze niet om de wolken te verdrijven. Pas vanavond op de camping kwam er een wat mooiere opklaring.

Vanaf vandaag rijd ik dus terug op roadbook en het was voorlopig geen totaal succes. Het eerste stuk was geen probleem, van Gortin recht naar Omagh. Om te beginnen met nog eens de berg. In Omagh besloot ik om eerst even door het stadje te fietsen. Op zich is Omagh een gewoon provinciestadje maar zoals Lockerbie voor altijd zal gekoppeld blijven aan Pan Am vlucht 103 zo zal Omagh voor altijd gelinkt worden aan de bomaanslag van de Real IRA, één van de laatste maar ook één van de zwaardere die ze pleegden met 29 slachtoffers. Ik ben overigens niets tegengekomen dat er aan herinnert maar misschien heb ik het gewoon gemist. Terwijl ik in Omagh wat rondliep kwam er een man al zwaaiend op me af gelopen. Het was de man die me gisteren de finale richtlijnen naar de camping gegeven had en die nu even wou informeren of ik goed terecht gekomen was. Ik heb hem gezegd dat de camping gesloten was maar dat ik een goede nacht gehad had in de hostel.

En toen ik aan de rand van Omagh stopte aan een winkel toen stond daar een Nederlands fietskoppel. Zij hadden ook mijn gidsje maar dan in originele Nederlandse versie, net als die Nederlandse in Belfast overigens. Om een of andere reden heb ik de Engelstalige versie van een origineel Nederlandse gids. Het koppel had bovendien de nieuwe druk van dit jaar en daar is een lus langs het noordwesten aan toegevoegd, die zij nu dus gedaan hadden en ze waren nu op de terugweg naar Belfast. Die lus langs het noordwesten is een goede reden om ook hier nog eens terug te komen. Ik zie al een mooie route vorm krijgen, van Hull door Engeland naar het Eiland Man (dat voor deze trip is weggevallen), Noord Ierland, Schotland en terug naar Hull. Maar eerst zijn er nog enkel andere bestemmingen die moeten passeren.

Het was toen ik aan die rand van Omagh mijn route terug vervoegde dat de problemen begonnen. De opsteller van de route maakt hier voor ook gebruik van het fietsnetwerk van Sustrans. De plannetjes van de steden zijn te weinig gedetailleerd om goed te volgen en de bepijling laat dikwijls te wensen over, zoals ook in Omagh. Nu moet je weten dat het niet de bedoeling van Sustrans is om de mooiste routes of mooiste wegen te vinden, de eerste en belangrijkste zorg van Sustrans is om de fietsers weg te houden van de grote wegen. Ook al rijdt er geen verkeer over die grote wegen dan nog moeten fietsers daar liefst weg blijven en ze maken soms de raarste kronkels om dit te bekomen. Vooral in stedelijke omgeving betekent dit dat ze de kleinste achterweggetjes of paadjes gaan opzoeken en als dat dan niet goed aangegeven is dan wordt het dus een zootje. Nu, met af en toe een persoonlijke bypass ben ik overal terecht gekomen. In Enniskillen heb ik zelfs niet geprobeerd om de route te volgen, ik wist dat ze langs het kasteel passeerde dus ben ik maar zo rechtstreeks mogelijk naar daar gefietst. Ik denk dat Enniskillen nog wel meer te bieden heeft dan dat kasteel, o.a. een kathedraal en wat kerken, maar het was er te druk om daar met mijn bepakte fiets overal naar toe te gaan. Na Enniskillen ging het nog langs Florence Court, een gigantische mansion. Ik kreeg van de poortwachtster een gratis passage door het park en langs de mansion, ik denk dat die poortwachtsters wel sympathie hebben voor een fietser.

Na Florence Court werd het hoog tijd om een camping op te zoeken. Na de erg lange rit van gisteren, met zijn extra kilometers, werd het vandaag namelijk weer een erg lange rit, met diezelfde extra kilometers die ik er vandaag nog eens bij moest doen. Met die 2 erg lange ritten na elkaar werd ik echt wel moe op het einde maar het was vandaag de eerste camping op de route. Ik moet de situatie voor morgen overigens nog bekijken, nog niet echt een idee hoe ver het morgen zal zijn.

Ik heb overigens vandaag al een eerste stukje van de Republiek gedaan in Blacklion om langs daar Belcoo te kunnen bereiken. Morgen gaat het effectief naar de Republiek.

Etappe 52: Portrush - Gortin 105 Km

Een kil begin vanmorgen, een gevolg van een koude, goed voelbare, wind uit het noorden en een grijs wolkendek. De zon probeerde af en toe wel door dat wolkendek heen te breken maar slaagde daar niet in. Het bleef wel droog.

Rondom mij in de tenten zone verbleven vooral families met kleine kinderen, zelden een voorbode van een rustige avond of nacht maar ik moet zeggen dat het goed meegevallen is. Het ging vandaag verder over de A2, over de Causeway Coastal Route. Mijn camping lag ook op die weg dus dat viel al mee. In Coleraine stonden de mensen te wachten op de doortocht van de lokale oranje mars. Een eindje verder in Anticlave was hij net gepasseerd. 12 juli blijkt ook een feestdag te zijn in Noord Ierland. Het vertoon was in het algemeen wat minder geworden maar toch kan je op de meeste plaatsen wel merken tot welke strekking de plaats hoort, als het niet is van de massale aanwezigheid van de Union Jack en Noord Ierse vlag (waarschijnlijk vooral nu rond 12 juli nog meer dan anders) dan wel doordat de anderen graag het Gaelische lettertype gebruiken op publieke gebouwen zoals pubs en Inns en dergelijke of soms ook nog wel een Ierse vlag hier en daar.

Het eerste doel vandaag was de Mussenden Temple, een klein rond gebouwtje op de rand van een klif. Hij stond vermeld op mijn wegenkaart en ik had hem ook gezien op een folder die ik in Belfast opgepikt had en het leek me de moeite om hem eens gaan te bekijken. Niemand had me echter verwittigd van het grote Bisschoppelijk paleis, of tenminste de ruïne ervan, dat er voor lag ... of tenminste ik had niet goed genoeg gekeken. Op mijn foldertje stond ook het paleis, Downhill Demesne waarbij Downhill de naam van het plaatsje in de buurt is, vermeld. Je zou denken dat het een eeuwenoude ruïne is, wat het in zekere zin eigenlijk ook is. Het werd door de Bisschop gebouwd in 1775 maar bleef wel in gebruik tot 1944. Gedurende WO II werd het nog gebruikt door de RAF. Het is pas na dat het in 1944 verlaten werd dat het verval ingezet is. Ik vind het ongelooflijk dat zo'n gebouw in die tijd nog op dergelijke manier in ruïne kan vervallen, waarbij het dak en hele binnenstrukturen verdwenen zijn. Nu, ik veronderstel dat er, toen het in handen van de National Trust, een grote opruim actie geweest is om het toegankelijk te maken en dat daar bij veel brokkestukken weg gehaald zijn. Van bij de Mussenden Temple zou je op een heldere dag, als je écht geluk hebt zoals ze er zelf bij schrijven, tot aan de Schotse kust kunnen zien. Ik heb hem vandaag niet gezien. Toen ik aan de poort toekwam zei de cheffin van de ploeg dat ze nog niet open waren en dat ik dus gerust kon door gaan, als ik wilde. Het was één voor tien en ze waren de info borden aan het buiten zetten om te openen ... om tien uur. Ik ben dus maar gratis door gegaan al had ik de 5,60 £ wel over gehad om de ruïne, die ik al van ver gezien had, en de "tempel" te gaan bekijken.

Daarna ging het nog een eind verder over de coastal route, tot Limavady. Ik heb er over gedacht om verder te gaan tot (London)Derry. Het is toch een "naam" en de coastal route gaat ook nog door tot daar. Bovendien zou ze nog een volledig omwalde oude stadscentrum hebben. Maar het is ook een vrij grote stad om met een bepakte fiets je weg door te zoeken en bovendien moest ik dan om de nabije camping te vinden nog een eindje doorgaan aan de andere kant van de stad. IK heb het idee dus laten varen. Ook Ballymoney is even in beeld geweest voor de Joey en Robert Dunlop, ook 2 namen in Noord Ierland, memorial gardens maar dat zou nog lastiger en meer uit de richting geweest zijn dus dat is er ook niet van gekomen. Uiteindelijk heb ik dus beslist om vanaf Limavady een rechtstreekse route naar een aansluiting op mijn route boek te volgen. Deze zou me naar een camping, op de nieuwe route, in Gortin brengen. Voorbij Limavady was het nog steeds mooi fietsen, langs en over de rollende heuvels, maar na de dramatische kustlijn van gisteren en vandaag nog werd het wel allemaal een beetje tammer.

In Gortin moest ik mijn camping een stukje voorbij het centrum vinden, achter de berg zou blijken. Ik vond ze echter niet. Uiteindelijk ben ik gaan aanbellen om te zien of ik wat richting kon krijgen. Bleek dat ik net iets te ver was, een kilometertje terug (the best part of a mile, zoals hij zei) en dan links. En daar vond ik inderdaad mijn camping ... of tenminste het resterende bord ervan. Op de campsite zelf vond ik alleen een werf. Ik weet niet of ze de cottages, die er ook bij hoorden, aan het leegmaken waren om te renoveren dan wel voor de afbraak maar toeristische activiteit zou ik hier alvast voorlopig niet vinden. Ik had ondertussen al een 98 Km op de teller en stond voor de optie om nog 10 door te gaan naar Omagh, en daar iets zoeken, of 5 Km terug rijden naar Gortin waar een hostel moest zijn. Ik heb eerst nog even met de hostel gebeld om te checken of ze een plaats hadden voor mij maar kreeg enkel een antwoord apparaat te horen, wat al geen veelbelovend teken was. Maar omdat het in Gortin een hostel was en ik in mijn gidsboekje enkel wat info over B&B's had, besloot ik toch eerst op Gortin te gokken. Toen ik terug in Gortin aankwam stond op het kruispunt nog een bepakte fietser op zijn GPS te kijken. Ik ben bij hem gestopt om te vragen of hij naar de camping op zoek was en te zeggen dat ze niet meer operationeel was. Hij had het echter wel ergens gelezen en had 2 dagen geleden al met de hostel gebeld voor een plaatsje, het was de hostel die hij zocht. We zijn dan samen naar de hostel gereden maar daar was alles vast. Een oud dametje verwees ons door naar een huis een beetje verder op de hoofdstraat waar de verantwoordelijke zou wonen. Na eerst nog op een verkeerde plaats aangebeld te hebben en daar ook vriendelijk verder geholpen te worden kwamen we uiteindelijk bij de juiste man terecht die voor ons ging openen. Zo verblijf ik vannacht dus, samen met een jongere Duitse fietser, in de hostel van Gortin. Met 2 man zonder meer, geen andere gasten geen staff.

Etappe 51: Cushendun - Portrush 57 Km

Vanmorgen opgestaan met regen, geen fikse bui maar gezapige duurregen. Hij zou dan ook blijven duren.

Ik ben gisteren nog vergeten te vertellen van mijn ontmoeting met een jonge Nederlandse. Om direkt na het ontbijt te kunnen vertrekken had ik mijn fiets al er voor geladen en daar bij opgemerkt dat er een fiets bijgekomen was in het fietshok, een dames trekkingfiets. Ik was ook al in mijn fietskledij met uitzondering van mijn fluovestje. Verder had ik voor een extra supplement gezorgd in de vorm van fruitsap, yoghurt en muesli dat in de keuken in de ijskast stond. Terwijl ik daar bezig was kwam dus de jongedame binnen en die merkte plots mijn fietskledij op, ik draag namelijk een truitje van Fly and Bike waarop vooraan "fietsvakanties" staat en dat merkte ze dus plots. Zij bleek dus de eigenaar van de damesfiets in het hok en dezelfde route rond Ierland te gaan doen. Alleen vertrekt zij direct volgens de route terwijl ik dus perse volledig naar het noorden wou en wel speciaal voor de rit van vandaag, maar daarover dus verder.

Bij mijn vertrek kon ik, naast de regen, ook de nevel zien opstijgen ut de weiden. Naast de regen vormde zich dus ook nog nevel en later dichtere mist. Normaal zou ik vertrekken via een wat langere en lastigere kleine "scenic route" met mooie zichten maar in de huidige omstandigheden zag ik daar niet veel nut in dus vervoegde ik maar direct de Causeway Coastal Route. Geklommen moest er echter sowieso gedaan worden. Ondanks het slechte weer was het toch wel een mooie omgeving om door te fietsen.

En dan is er vandaag een beetje een jongensdroom waar geworden, eentje van toen ik dik 40 geleden het album Apeland van Suske en Wiske gelezen heb. Een van de "scenes" daarin speelt zich af op de Giant Causeway en de Willy moet dat mooi afgebeeld en beschreven hebben want het moet op mij toch wat indruk gemaakt hebben, het is blijven hangen en ik heb hem altijd al eens willen zien. Nu was Noord Ierland in mijn moto jaren niet de meest uitnodigende plaats om naar toe te reizen en daarna in mijn fiets jaren was het ook niet zomaar evident om op en af te gaan maar vandaag ben ik er dus naartoe geweest, naar de reden van mijn omweg via het noorden en ik moet zeggen dat hij me niet teleurstelde. Ik heb al gelijkaardige formaties gezien in IJsland maar de Causeway maakt toch wel indruk. Ook de omgeving van de Causeway, en ik zou zelfs zeggen de verre omgeving, maakt best wel indruk. Nu wil zowat iedereen die naar Noord Ierland komt de Causeway zien, het is er dus wel best druk. Ik kreeg op de inkom trouwens zowat 18% groene korting, 10 £ i.p.v. 11,5 , vanwege met de fiets te komen. Na het bezoek heb ik in het bezoekerscentrum nog een lichte lunch en koffie genoten, picknicken was er vandaag niet bij. Nu zijn de prijzen op zo'n plaats nogal hoog maar 5,75 £ voor mijn seafood chowder (eigenlijk een dikke vissoep) vond ik zelf niet overdreven. Hij was lekker en warm, meer moest ik op die moment niet hebben. In de loop van de voormiddag had zich dus een behoorlijk dikke mist gevorm maar tegen dat ik de Causeway bereikte was die vrijwel weg, het stopte zelfs enigszins met regenen. Toen ik verder reed begon het terug te regenen.

Voorbij ging het nog langs Dunluce Castle en voor de 2° keer op 1 dag heb ik inkom betaald. Ik vond de ruïne voldoende aantrekkelijk om ook daar nog 5,5 £ te spenderen.

En dan ging het naar mijn eindbestemming Portrush, een behoorlijk grote badplaats met meerdere campings. Om te weten waar die zich juist bevinden moest ik wel even langs toeristinfo passeren. Ik had op voorhand voor Carrick Dhu geopteerd, ik weet niet waarom, en daar ben ik ook terecht gekomen, op de laatste beschikbare tenten plaats. Schijnbaar zit ik momenteel, deze week en de volgende, in het absolute hoogseizoen in Ierland. Hier verderop waren echter nog 2 alternatieven om naar toe te trekken. Na mijn gratis plaatsje van gisteren is dit wel iets anders. Ze hebben hier een oude omwalling waarbinnen de tenten zone valt, netjes onderverdeeld in gelijke delen met gelijke prijzen. 24 £, zowel voor de families rondom mij als voor mij alleen, en de douchte is 50p extra maar de wifi is inbegrepen.

Ondanks de regen werd het vandaag toch weer een fantastische dag, ten bewijze daarvan 6 foto's vandaag. Het was overigens een erg korte rit maar dat was zo gepland, ik veronderstelde dat ik nogal wat tijd zou spenderen aan de Causeway.

Etappe 50: Belfast - Cushendun 91 Km

Een beetje een frisse start vanmorgen. Ik heb ook al gemerkt dat de blauwe en de grijze wolken zich hier snel kunnen opvolgen. Op de middag werd het toch wat warmer en heb ik de lange mouwen uitgedaan.

De eerste kilometers van vanmorgen gingen dus over de zelfde route als die van gisteren. Het was wel een gemak om het al eens in "light" versie gedaan te hebben, zo moest ik vandaag met mijn volle bepakking niet twijfelen in de stad. Even voorbij Belfast Castle maakte ik dan de doorsteek naar de A2 en die volgde ik voor de rest van de dag. Het is ook de "Causeway Caostal Route", een toeristische route die ook voor auto's geldt en als dusdanig ook aangeduid staat, niet dat er dikwijls moet getwijfeld worden. Ik kwam op de A2 net voorbij het punt tot waar het een autosnelweg is, overigens niet toevallig maar zo bedoeld. Het blijft dan nog wel een tijd een viervaksbaan maar met fietspad er langs. Ik had hier overigens wel wat moeite om in mijn drive te komen. In de stad was dat nog niet zo omdat je met het verkeer bezig bent en sowieso geregeld moet stoppen maar eens dit weg viel had ik het toch wat lastig om op gang te komen. Misschien dat dat zwaardere eten van de voorbije dagen toch wat op mijn maag lag.

De eerste stop vandaag was in Carrickfergus en dan met name aan het kasteel. Ook Robert the Bruce, de Schotse koning bij wiens grot ik nog gekampeerd heb, heeft dit kasteel, en dus de streek, nog drie jaar bezet. Voorbij Carrickfergus werd de A2 een gewone maar nog vrij grote tweevaks weg. Tot Whitehead, een beetje verder aan Km 28, kon ik over de zee nog steeds land zien, aan de andere kant van de Belfast Lough. Ik ken de vertaling niet van lough maar eigenlijk is het als een fjord. Even verder ging trouwens nog langs zo één, de Larne Lough, maar die was zo smal dat het wel een rivier leek. Larne lijkt me vooral een industrie stad, niet echt het bezoeken waard. Voorbij Larne werd de route echter pas echt mooi, maar dan ook écht mooi. Vlak bij de kust langs kleine dorpjes en strandjes met zicht op de bergen er achter.

Ik heb vandaag ook kunnen merken dat de tegenstelling tussen loyalisten en republikeinen niet beperkt blijft tot de grotere steden. Het ging het eerste deel van de rit vooral door loyalistisch gebied. Tussen Carrickfergus en Larne had echter wel een andere club het voor het zeggen, had in Belfast vooral de UVF (Ulster Volunteers Front) het voor het zeggen dan ging het hier een hele tijd door het gebied van de UFF (Ulster Freedom Fighters). Voorbij Larne werd het wat minder opzichtig maar toch zag je nog geregeld een of andere vlag hangen. Maar in Carnlough waaide dan weer plots de Ierse vlag. Ook mijn eindbestemming, Cushendun, is waarschijnlijk republikeins aangezien ik op verschillende plaatsen Gaelische benamingen tegengekomen ben. De camping was echter volboekt, ze hebben eigenlijk maar 2 plaatsen voor tenten. Ze hebben echter gebeld met één van hun vaste bewoners die momenteel in Spanje en er komt vanavond niemand naar hun caravan, zo mocht ik gebruik maken van het grasveldje er langs. De bonus moest dan nog komen. Na dat ik geïnstalleerd en gedoucht was ging ik naar de receptie om te gaan betalen, de bazin moest net even weg toen ik aankwam, en ze hebben hier een volledig gecomputeriseerd systeem waarin ze mij niet kunnen inbrengen aangezien ze volboekt zijn. En dus krijg ik een gratis nachtje "on the house". Bovendien hebben ze een keukentje waarvan ik ook gratis gebruik kan maken. De douche kostte wel 40 Pence.

Ik ben dus begonnen aan de lange rit naar Dublin, voorlopig met een stevige rit in de verkeerde richting. Ik verwacht over een drie weken in Dublin te zijn maar mogelijk houd ik kort daar voor nog een dagje pauze in Cork, dat moet dan zo'n twee weken zijn en het lijkt wel een leuk stadje.

Laten we eerst nog even over eten spreken. Gisteravond ben ik terug geweest naar dezelfde plaats als eergisteren, deze keer voor de zalm. Vanmiddag heb ik in de hostel fish and chips gegeten, echte met mushy peas, nadat ik er gisteren een burger, ook een echte en geen fastfood exemplaar, met frietjes gegeten heb. Daarmee heb ik hier dus 3x vis, 2X vlees (het ontbijt is a la carte en gisteren ben ik voor het volle warme ontbijt gegaan) en 2x frieten gehad, met tussenin nog een paar cremekes. Ik geloof dat ik wel terug wat caloriereserves opgedaan heb voor de volgende dagen.

Deze voormiddag even de fiets genomen om naar Belfast Castle te rijden, een mooi kasteeltje dat een beetje buiten het centrum ligt. Deze rit was ook een beetje een verkenning voor morgen want dan zal ik langs dezelfde weg Belfast verlaten. Volgens een legende zou de permanente aanwezigheid van een witte kat op het kasteel geluk brengen, ze hebben er dan voor de zekerheid maar een permanente laten maken. In het terugkeren ben ik dan langs de Crumlin Road Goal gereden, een victoriaanse gevangenis die nog dienst deed tot in de jaren 70. Veel interessanter vond ik echter het er tegenover liggende, eveneens victoriaanse, gerechtshof waar waarschijnlijk ook sinds de jaren 70 geen oordeel meer geveld is. Verder heb ik in het terugkomen nog eens hoe dicht de tegengestelden bij elkaar liggen, waarbij het extreem Britse Shankill Quarter grenst aan het extreem Ierse Gaeltacht Quarter. Ik heb zelfs nog grote ijzeren poorten gezien waarmee ze (ik neem aan de Britten van Shankill) hun wijk indien nodig hermetisch konden afsluiten voor de "vijand". En je ziet het niet in de mensen op straat hun gezicht maar dus wel op de manier waarop ze hun wijken "kleuren", niet in het minste waarschijnlijk met het naderen van 12 juli waarbij vooral de Britten zich tonen.

Voor de rest van de middag wordt het rustig rondhangen en de volgende dag een beetje bekijken.

Gisteravond lekker gaan eten, net om de hoek, een lekker stuk kabeljauw met puree en groentjes en met een goeie pint. Het is wel een stuk buiten mijn gewone budget maar het was hier wel een eerlijke portie en zijn geld waard. En vanmorgen goed uitgeslapen, ik moest wel want ik heb besloten om in hostels niet zelf voor mijn eten te zorgen en het ontbijt begint pas om 8 uur.

Nadien dan door de stad gaan wandelen, langs de klassieke sights. De stad maakt niet echt een possitieve algemene indruk: grauw, grijs, wat vuil, arm, ... En ook vraag je je af hoe die "troubles" konden plaats vinden, iedereen loopt hier samen over straat en uiteindelijk staat op niemand zijn gezicht te lezen of hij unionist of republikein is. Tot je dan op de terugweg door een wijk komt, Sandy Row in dit geval, waar overal de Union Jack of de Noord Ierse vlag enveelvuldig de Queen hangt. En waar je murals en memorials tegen komt voor slachtoffers "vermoord door de vijanden van Ulster". En als je dan na je lunch verder gaat in het verlengde van Donegall Road, de straat van de hostel, merk je dan dat het in heel dit stadsdeel zo verder gaat. En eigenlijk maar een beetje verder, voorbij de Westlink (M1), kom je dan in een hele andere wereld terecht, waar de Ierse vlag zwaait en de straatnamen tweetalig Engels/Gaelic zijn en de murals en memorials gaat over mensen "geëxecuteerd door de Britten". Dan besef je wel hoe het hier, nog steeds, leeft en dat het rond 12 juli weer even fout zal lopen wanneer de unionistische oranje mannen zullen opmarcheren door de republikeinse straten. Daarom dat ik er wel op gelet had om ofwel voldoende voor ofwel voldoende na 12 juli in Belfast te passeren.

Bij mijn stadswandeling ben ik ook binnengesprongen bij Visit Belfast Welcome Center. Ze hebben me daar niet alleen nuttige informatie voor Belfast gegeven maar hadden daar ook de nodige folders over de rest van (Noord) Ierland, ik heb enkele interessante dingen verzameld voor de volgende dagen. Ik heb wel een routeboekje voor de tour ronde Ierland maar die gaat niet helemaal langs de noordelijke kust, wat ik perse wel wil doen, en vandaag heb ik daar dus wat zaken kunnen over verzamelen. Op route you zal ik voorlopig alvast niet meer moeten rekenen. Zij gebruiken schijnbaar een protocol dat u plots als "gevaarlijk" wordt gezien waardoor de site nu geblokkeerd is, net zoals mijn on-line photo editor pixlr.com voor hetzelfde protocol. Ik moet nu dus teruggrijpen naar paint om mijn foto's op formaat te brengen. Ik weet zelfs niet of ze nu wel op hetzelfde formaat staan. Op mijn laptop lijkt het van wel maar ik heb het idee dat ze een ietsje kleiner zijn. Het is in paint ook niet te doen om wat bij te snijden en daar bij de juiste verhoudingen te behouden.

Etappe 49: Newton Stewart - Belfast 32 + 8 Km

Het is gisteren een goede laatste avond in Schotland geweest. Om te beginnen viel de camping, hoewel het sanitair wat verouderd was, best goed mee. Verder stond er spaghetti "di mare" op de menu. Ik had een verse seafood mix (mosselen, roze garnalen en calamares) gekocht, het mocht wat meer zijn voor de laatste avond. Samen met een pasta saus met stukken groenten (courgette, paprika en ui) smaakte dat best goed. Bovendien waren er niet te veel vliegjes om te koken en te eten. Daarna ben ik in de bar nog iets gaan drinken en heb daar zo waar de laatste 20 + 5 minuten van de Belgen gezien. Ook vanmorgen heb ik in stijl afscheid genomen van Schotland, de vliegjes waren nu namelijk wel massaal op afspraak. Het werd een ontbijt in de tent en afbreken in regenkledij. Ik heb trouwens geleerd dat het knijten of knutten zijn, al naargelang waar je bent, en ergens langs de Schelde schijnen ze momenteel ook een plaag te hebben. Ik moet zeker nog eens terug komen naar Schotland, o.a. om de volledige noord-west kust te doen, maar eerst moet ik toch even bekomen van dit bezoek. Ik hoop dat in Ierland de insecten wat vriendelijker zijn.

Vanmorgen wat bewolkt maar best goed van temperatuur. Ik heb alvast in korte mouwen gefietst, ook al ben ik er extra vroeg aan begonnen. Ik moest tenslotte een boot halen en dan neem ik geen risico. Het gevolg is dan natuurlijk dat ik veel te vroeg ben maar daar heb ik minder probleem mee. In de terminal heb ik dan het absurde van sommige regels kunnen zien. Op zo'n ferry rijden hele ladingen auto's en vrachtwagens zonder veel controle. De voetgangers daarentegen moeten een volledige "luchthaven controle" van lijf en bagage doorlopen om dan in een wachtzaal terecht te komen waar ook de gemotoriseerde passagiers vrij binnen en buiten lopen. ??

Na een goede 2 uur varen kwamen we aan in Belfast. In Ierland is het momenteel wat meer bewolkt dan het in Schotland was. Om mijn hostel te vinden had ik vooraf route you aangesproken voor een route door de stad langs een aantal hostels. Dat lukte feilloos en bij ijn eerste hostel kon ik reeds terecht voor 3 nachten. Ik heb dus besloten om hier een wat grotere break te nemen.

Etappe 48: Saltcoats - Newton Stewart 113 Km

Gisteren uiteindelijk toch niet uit gaan eten, ik vond een plekje waar ik behoorlijk uit de wind en niet in de weg zat. De wind begon later overigens wel geleidelijk af te nemen zo dat het op dat gebied toch nog een behoorlijk rustige nacht werd. De rock'n'roll avond in de bar viel ook nog wel mee, die was net ver genoeg verwijderd om niet te luid te zijn voor mij en stopte omstreeks 11 uur. Het meest storend, meer dan de trein langs mijn deur, was het geroep en getier links en rechts en niet alleen van de kinderen die hier vooral overal hun gangetje gingen. De hele omgeving van de camping maakte trouwens ook al geen positieve indruk, veel rommel en vuil eigenlijk. Geen camping met goede herinneringen dus.

Vanmorgen stond er een behoorlijk fris windje en er dreven wat wolken binnen van over zee maar niets ernstigs. Ik heb wel de hele dag met lange mouwen gereden hoewel het toen er moest geklommen worden en de zon er door kwam dan toch behoorlijk warm werd.

Bij het buiten rijden van Saltcoats bleek de camping eigenlijk representatief te zijn voor de omgeving waarin ze lag, veel rommel en vuil in de omgeving. Toen ik gisteren binnen reed vanaf de andere kant is me daar niets van opgevallen. Voorbij Saltcoats kwam ik weer terecht op de fietsroute 7, die me naar Ayr bracht. In Ayr was ik 10 jaar geleden ook al. Er wordt wat aan "ontwikkeling" gedaan maar veel lijkt er niet verandert te zijn. Het hotel waar ik toen overnachtte was er ook nog. In Ayr nam ik definitief afscheid van de 7 ... dacht ik ... een stuk verder vond ik ze toch weer terug op de weg van Crosshill naar Newton Stewart. Schijnbaar was dit dé weg naar Newton Stewart, het stand al van 36 mijl aangegeven. Het is waarschijnlijk de rustigste weg die ik deze trip reeds deed. Ik geloof dat ik over (bijna) die afstand maar een tiental auto's en één fietser gezien heb. Het is dan ook een enkele baanvak weg met passeerpunten maar daar heb ik er nog van gehad die wel een stuk(je) drukker waren. Hij ging ook omhoog, over de moor. Zoals ondertussen al geweten, één van mijn favoriete omgevingen.

Mijn camping ligt niet echt in Newton Stewart maar een tiental kilometer ten westen er van. Officieel blijkt het er echter wel bij te horen. Mij doel was eigenlijk "Balloch O'Dee Campsite", vermoedelijk een kleine site bij de boer. Toen ik er aankwam bleek dat ook zo te zijn maar ze zijn dit weekeinde gesloten voor een lokaal (country?) festivalletje, geen plaats voor mij dus. Normaal zou ik wat aangedrongen hebben op de goodwill maar vanwege de eerste indruk en het vooruitzicht van het festival heb ik het niet gedaan. Ik had bij het laatste kruispunt namelijk ook al wegwijzers gezien naar (alweer) een Holiday Park 1/2 mijl verder. die halve mijl bleek uiteindelijk een hele maar ik kon er wel terecht en ze maakt alvast een betere indruk dan het park van gisteren. Misschien ook wel omdat ze in het midden van nergens ligt.

Met op het einde nog wat extra kilometers op een zo al erg lange rit zou dit de langste rit van de trip moeten blijven, het is niet de bedoeling van de 100 nog eens te passeren. Na 3 lange ritten zou het morgen al een halve rustdag moeten worden. Nog een 30 Km naar de ferry en aan de overkant een dikke 10 om een hostel te vinden.