Prince of Persia: The Sands of Time speelt vanaf 19 mei 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Mike Newell Cast: Jake Gyllenhaal, Ben Kingsley Genre: Actie, avontuur
16-05-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Shia LaBeouf ontevreden over 'Transformers 2'.
Shia LaBeouf is ontevreden over de tweede 'Transformers'-film die vorig jaar verscheen. "De film bevatte een aantal geweldige stunts, maar er zat geen hart in", zegt hij.
De 23-jarige acteur belooft echter dat het derde deel dit weer helemaal goedmaakt. De opnamen van 'Transformers 3' gaan volgende week van start. LaBeouf neemt weer de hoofdrol op zich en 'Armageddon'-regisseur Michael Bay tekent wederom voor de regie.
LaBeouf was niet erg onder de indruk van de tweede film. "We raakten de draad kwijt. We probeerden alles groter te maken. Michael ging daarin te ver, waardoor de film te groot werd." "Ik vind dat we de kern van de film uit het oog zijn verloren: de relaties. Zonder die relaties doet de film er niet toe", analyseert de acteur. "Dan wordt het gewoon een stel vechtende robots."
Volgens LaBeouf wordt het derde deel de beste film uit de serie. "Er zullen veel doden vallen. Deze keer hebben de robots het voorzien op mensen."
'Transformers 3' verschijnt volgend jaar in de bioscopen.
16-05-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
14-05-2010
Famke Janssen gaat regisseren .
De Nederlandse actrice Famke Janssen gaat een film regisseren. 'Bringing Up Bobby' wordt deze week voorgesteld op het Filmfestival van Cannes. Janssen acteerde onder meer in de James Bondfilm 'GoldenEye' en in de X-Men-trilogie.
'Bringing Up Bobby' gaat over een alleenstaande moeder die samen met haar 10-jarige zoontje rijke mensen geld aftroggelt. Wanneer het tweetal besluit zich te gaan settelen in Oklahoma, blijkt dat hun criminele verleden hen blijft achtervolgen. Janssen schreef het scenario van de film en zal hem dus ook zelf regisseren. De hoofdrol wordt vertolkt door actrice Milla Jovovich. De opnames zouden deze zomer starten. Begin 2011 zou de film al in première gaan.
Famke Janssen is overigens niet de enige in haar familie met regisseursambitie. Haar zus, Antoinette Beumer, maakte als regisseur onder meer 'SeeYou in Vegas' en het zeer succesvolle 'De Gelukkige Huisvrouw'. Op dit moment werkt Beumer aan een Nederlandse remake van de Belgische thriller 'Loft'.
14-05-2010 om 10:55
geschreven door Patje007
13-05-2010
Interview met Russell Crowe naar aanleiding van de release van Robin Hood.
Acteur Russell Crowe vertolkt de titelrol in de nieuwste verfilming van Robin Hood. Het spektakel van regisseur Ridley Scott opent woensdagavond het Filmfestival van Cannes. Een gesprek vanop de persconferentie waar de hoofdrolspeler tekst en uitleg gaf:
Er bestaan al tientallen films over Robin Hood. Waarom wilden jullie nog een nieuwe versie maken? Russell Crowe: "Het duurde een tijdje voor we de juiste vorm hadden gevonden. We hebben erg zitten zoeken naar de juiste insteek van het verhaal dat we wilden vertellen. We besloten eens te gaan zoeken naar de mens áchter de altruïstische held die iedereen al eeuwen kent. Maar uiteindelijk hadden we een film die als we hem gingen maken, bijna acht uur zou gaan duren. Dat kan natuurlijk niet. Op zo'n moment kun je die nieuwe visie waar je al flink aan hebt gewerkt laten schieten. Maar Ridley Scott is de man er niet naar om dat te doen. Dus zijn we gaan bedenken hoe we die acht uur in een compacte film konden passen."
Maar waarom zou de kijker nog een verhaal over Robin Hood willen zien? Russell Crowe: "Omdat alles wat je hiervoor over Robin gehoord hebt, niet waar was. Er is heel veel verzonnen rond het personage. Wij wilden graag zijn geschiedenis herschrijven. Ik erken dat dat een arrogant streven is voor een verhaal dat al duizend jaar bestaat."
Hoe hebben jullie feit en fictie dan met elkaar vermengd? Russell Crowe: "Ik denk dat je bij een historisch epos moet proberen de aandacht van het publiek te trekken met het gevoel dat je op z'n minst een klein beetje naar de waarheid zit te kijken. Dat hebben we met Gladiator ook gedaan: het is een fictief verhaal, maar er zit een kern van waarheid in die mensen in het verhaal trekt. Dat effect wilden wij bij Robin Hood ook bereiken. Het belangrijkste verschil dat wij maken met andere films is dat we Richard Leeuwenhart laten sterven in Frankrijk. De andere versies vertellen doorgaans hoe hij weer vrolijk terugkeerde naar Engeland. Op die manier is iedereen ook meteen bij de les: wooo, dit is een andere Robin Hood dan we eerder hebben gezien!"
Toch lijkt Robin en Marian er tamelijk moderne principes op na te houden. Marian is zeer geëmancipeerd en Robin pleit voor meer tolerantie jegens moslims. Russell Crowe: "Ik denk dat je dan echt teveel achter het verhaal zoekt. Het gaat er vooral om dat Robin er niet tegen kan om zijn medemens onnodig te zien lijden. Dat is een gedachte van alle tijden."
Toen jullie het project aankondigden, ging het gerucht dat u zowel de rol van Robin Hood als die van de sheriff van Nottingham zou spelen. Is dat een serieuze optie geweest? Russell Crowe: "Nee, geen moment. Ik zal je vertellen hoe dat gerucht de wereld in gekomen is. We hebben er jaren over gedaan om de film te ontwikkelen. In die periode hebben Ridley en ik tientallen interviews gegeven waarin regelmatig naar Robin Hood werd gevraagd. Ik heb toen op een gegeven moment uitgelegd dat Robin tijdens zijn verblijf in Nottingham een ander mens werd, een ander personage. Eén journalist heeft dat verkeerd geïnterpreteerd: 'Ah, een ander personage! Russell gaat twee personages spelen!' En dan gaat zo'n verhaal een heel eigen leven leiden."
Als Robin Hood nu zou leven, hoe zou zijn leven er volgens u dan nu uit zien? Russell Crowe: "Ik denk dat het meest essentiële van het personage zijn inborst is. Hij wil de wereld veranderen, een betere plek maken. Hij wilde de welvaart en de rechten herverdelen. Wat voor vorm zou Robin Hood aannemen als hij nu zou leven? Zou hij politicus zijn? Of zou hij Wall Street aanpakken, de plek waar mensen enorme bedragen krijgen voor niets doen? Of zou hij misschien journalisten aanpakken, die vaak hun eigen waarheid verspreiden alsof het de waarheid is? Ik denk dat die laatste groep de grootste vijand zou zijn van Robin Hood. Hij zou de strijd aangaan met het monopoliseren van de media, en dus het monopoliseren van wat mensen lezen, horen en dus denken."
De Fransen worden echter in het verhaal afgeschilderd als sadisten en bruten. Vindt u het niet raar dat juist deze film het Filmfestival van Cannes opent? Russell Crowe: "Ik denk dat het wel mee valt - de Engelsen zijn in deze film óók geen lieverdjes. En ik denk niet dat je moet gaan proberen met een hedendaagse politieke bril te gaan kijken naar een film die zich acht eeuwen geleden afspeelt. Het waren heel andere tijden. Als deze film al een statement wil maken, dan is het dat Richard Leeuwenhart in 1199 is gestorven dankzij een pijl van een harteloze Franse crimineel. Dat is wel een historisch feit dat we graag onder de aandacht wilden brengen!"
De film heeft een enorm open einde. Hebben jullie al aan een vervolg gedacht? Russell Crowe: "Zoals gezegd: in principe hadden we bijna acht uur aan materiaal. Dus ja, het is niet onmogelijk om een tweede deel te maken. Alle personages leven nog en er valt nog genoeg te vertellen. Toch is het in principe niet onze intentie. Het was een enorme klus om deze film te maken. Maar als de studio het ons vraagt, zullen Ridley Scott, ik en andere betrokkenen er zeker serieus over nadenken."
13-05-2010 om 12:32
geschreven door Patje007
11-05-2010
Interview met Ridley Scott naar aanleiding van de release van Robin Hood.
Na Gladiator, A Good Year, American Gangster en Body of Lies is de actiefilm Robin Hood de vijfde samenwerking tussen hoofdrolspeler Russell Crowe en regisseur Ridley Scott. Een gesprek met de regisseur die bekendstaat om zijn epische scènes en zich dus met Robin Hood weer helemaal kan uitleven:
Wat trok u aan in deze nieuwe productie van het Robin Hood-verhaal? Ridley Scott: Ik houd van historische films en ben in ieder tijdperk geïnteresseerd. Ik heb The Duellists gemaakt, 1492, Gladiator, Kingdom of Heaven en nu deze. Ze gaan allemaal over andere periodes en ieder tijdperk heeft zijn eigen charme, zijn eigen attributen. Het is geen escapisme, maar de geschiedenis... Ik ging bijna zeggen dat de geschiedenis interessanter is dan het heden, maar dat zou een rare opmerking zijn. Was het vanzelfsprekend om opnieuw met Russell Crowe te werken? Ridley Scott: Ja, we hebben geregeld onderling contact. Hij belt me wel eens op en wil dan weten waar ik mee bezig ben. Soms vraag ik hem om een script te lezen en van het een komt het ander. Russell is een geweldig acteur en fysiek ook erg sterk. Die combinatie werkt prima voor Robin Hood.
Ook Cate Blanchett speelt een zeer krachtige rol als jonkvrouw Marian. Is dat omdat u vindt dat er te weinig sterke vrouwen in films te zien zijn? Ridley Scott: Nee, dat heeft te maken met de geloofwaardigheid van het verhaal en het personage. Marian trouwde pas op haar vijfentwintigste - in de Middeleeuwen was dat erg laat voor een jonkvrouw. Binnen een week ging haar man samen met koning Richard naar de Kruistochten en tien jaar later werd hij gedood op zijn weg terug naar huis. Tien jaar lang heeft Marian leiding gegeven aan het landgoed van haar oude schoonvader Walter. Dat heeft haar tot een sterke vrouw gemaakt. Walter begint een beetje te dementeren, maar als hij komt te overlijden zal het landgoed niet naar Marian gaan: haar man is dood en ze is geen erfgenaam.
Hoe heeft u de productie van Robin Hood voorbereid? Ridley Scott: Ik heb mijn stinkende best gedaan tijdens de research. In de geschiedenis komt de figuur van Robin Hood ter sprake tussen 800 en 1400. Dus bijna zes eeuwen lang. Hij wordt 'de groene man' genoemd, Robin of Locksley, Robin of the Hood, Robin Hood, Robin Longstride. Hij blijft steeds weer opduiken. De kans is groot dat hij echt bestaan heeft, maar waarschijnlijk heeft hij nog veel vroeger geleefd om uit te kunnen groeien tot zo'n grote icoon van de rechtvaardige weldoener die de zwakken helpt.
Hoe verhoudt uw versie zich tot de eerdere films over Robin Hood? Ridley Scott: Ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom de Sheriff van Nottingham meestal wordt neergezet als een grijzende slechterik met een krulsnor. Waarom zou hij zo'n slecht persoon zijn geweest? En ik snapte ook nooit waarom prins John steevast werd afgeschilderd als een incompetente heerser. John moest een land leiden dat bankroet was gemaakt door zijn broer Richard, dus in zekere zin was het juist wel redelijk om in die tijd de belastingen te verhogen. Richard Leeuwenhart wordt vaak gezien als een held, maar hij was een verspillende koning, die de herenliefde bedreef en een complete barbaar was. In de Israëlische stad Akko liet hij 2500 moslims onthoofden omdat het losgeld te laat kwam. Dát was Richard Leeuwenhart.
Probeert u met deze film de tegenstellingen minder zwart-wit neer te zetten of een aantal historische zaken te herzien? Ridley Scott: Nee, het gaat mij specifiek om het uitgangspunt van het verhaal. In 1198 werd Richard per ongeluk gedood door een verdwaalde pijl, en kreeg John de macht over Engeland. Aan hem de verschrikkelijke taak een failliet land overeind te helpen. Niemand heeft geld en niemand wordt betaald. Een land dat overspoeld wordt door soldaten die terugkeren van de Kruistochten in de hoop hun familie te vinden, als die in de tussentijd niet van de honger omgekomen zijn. Robin Hood weet niet eens wat zijn thuis is. De laatste herinnering aan zijn vader was toen hij vijf jaar oud was. Robin komt terug in Engeland, zonder goed te weten waar hij heen moet of wat hij moet doen.
Ik begreep dat het oorspronkelijke plan was om de film Nottingham te noemen en te vertellen vanuit het oogpunt van de sheriff? Ridley Scott: Dat script kon vanaf de eerste pagina herschreven worden. Het was volkomen belachelijk en een verschrikkelijk slecht idee. Dan ben je in de publiciteit van de film alleen maar bezig uit te leggen waarom de film Nottingham heet en wat dat te betekenen heeft. Waarom zou je een film Nottingham noemen als je eigenlijk gewoon het verhaal van Robin Hood vertelt?
Robin Hood speelt vanaf 12 mei 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Ridley Scott Cast: Russell Crowe , Cate Blanchett Vanessa Redgrave Duur: 140 minuten Genre: Actie, drama
11-05-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
10-05-2010
Lindsay Lohan speelt naarst Robert De Niro in Machete.
Lindsay Lohan gaat nog eens wat geld verdienen. Samen met Jessica Alba speelt ze naast Robert De Niro in de avonturenfilm 'Machete'. Regisseur Robert Rodriguez heeft een speciale 'illegale' trailer vrijgegeven van 'Machete'. De film is gebaseerd op een neptrailer uit zijn 'Grindhouse'-project met Quentin Tarantino.
Lindsay Lohan
De trailer bevat een boodschap aan de Amerikaanse staat Arizona, met een knipoog naar de Mexicaanse illegalenproblematiek die de laatste weken wereldwijd de krantenkoppen haalt. Het filmpje bevat veel bekende gezichten, waaronder Danny Trejo die op 65-jarige leeftijd zijn eerste hoofdrol vervult. Ook zullen Michelle Rodriguez, Don Johnson, Cheech Marin en Steven Seagal hun opwachting maken. De actiefilm zal in september in de bioscoop verschijnen. Robert De Niro krijgt het overigens druk de komende maanden. Zo speelt hij ook naast Jason Statham en Clive Owen in de actiethriller 'The Killer Elite', die wordt opgenomen in Melbourne. De film is gebaseerd op de roman 'The Feathermen' van Ranulph Fiennes en vertelt het verhaal van een groep Britse elitesoldaten die worden opgejaagd door huurlingen. Verder speelt De Niro in de thriller 'The Dark Fields' met Bradley Cooper en Anna Friel.
Robert De Niro
10-05-2010 om 18:24
geschreven door Patje007
08-05-2010
Interview met Scarlett Johansson.
De platinablonde lokken de hese stem, het romige decolleté en het sexy pruilmondje: veel moeite moet Scarlett Johansson niet doen om een overtuigende vamp neer te zetten. En de manier waarop ze in 'The Black Dahlia'(2006) over het doek trippelt, oneliners afvuurt of een sigaret opsteekt, jaagt de temperatuur dan ook razendsnel de hoogte in. Als Kay Lake speelt ze het opportunistische vriendinnetje van politieman Lee Blanchard (Aaron Eckhart) én diens collega Bucky Bleichert (Josh Hartnett) die samen door het LA van de jaren 40 op zoek gaan naar de moordenaar van Hollywoodstarlet Elizabeth Short.
Waar Johansson onscreen voortdurend heen en weer wordt geslingerd tussen twee mannen, bleek haar keuze backstage heel wat sneller gemaakt. Tijdens de opnames in Bulgarije werd Scarlett - die door haar moeder annex manager trouwens naar Scarlett O'Hara werd vernoemd, de southern belle uit Gone with the Wind - verliefd op leading man Josh Hartnett. Sindsdien vormen de twee het meest glamoureuze en door paparazzi opgejaagde koppel van Hollywood.
Als Kay Lake speel je nog maar eens een vamp. Ben je dat imago niet beu? Scarlett Johansson: Zo sexy is Kay nu ook weer niet. Ze is best aantrekkelijk en zowel Lee als Bucky hebben een oogje op haar, maar het is géén femme fatale. Het enige wat ze wil, is op het rechte pad blijven en haar verleden als prostituee vergeten. Ze tracht Bucky of Lee ook geen loer te draaien, zoals elke zichzelf respecterende femme fatale zou doen. Eigenlijk is Kay meer een glamoureuze huisvrouw, een trofee-echtgenote die koken, wassen en plassen sensueel maakt. Pure fictie dus. (lacht)
Maar ze is dus wel sexy? Scarlett Johansson: In een film noir hoort dat suggestieve, sensuele sfeertje er gewoon bij. De échte femme fatale in de film is Hilary Swank.
Akkoord, maar hoe ga jij nu met jouw imago om? Scarlett Johansson: De jongste jaren is de media-aandacht overweldigend en dan verlies je wel eens de controle over hoe je wordt geportretteerd. Dat ik verkeerd wordt geciteerd of het voorwerp van roddels ben, daar kan ik best mee leven. De mensen om wie ik geef weten wel beter. Wat me wél stoort, is dat vaak enkel nog de verpakking overblijft. Ik zit hier een interessante film van een fantastische regisseur te promoten, maar de meeste vragen gaan over mijn privéleven.
Scarlett Johansson in The Island
Is dat niet de tol van de roem, zeker voor een actrice met jouw looks en persoonlijkheid? Scarlett Johansson: Misschien, maar ik zie niet goed in waarom je inhoud en verpakking niet zou kunnen combineren. Da's toch wat ik tracht te doen. Ik heb geen probleem met een fotoshoot waarvoor ik allerlei sexy poses moet aannemen en waarin mijn glamoureuze kant wordt uitgespeeld. Maar ondertussen tracht ik wel interessante rollen te kiezen in films die ergens over gaan en die ook buiten de lijntjes durven te kleuren.
Je bent populairder dan ooit, maar het is wel van 'Match Point' geleden dat je nog een hit scoorde. Sta je daar bij stil? Scarlett Johansson: Amper. Match Point was trouwens ook geen dikke hit. Hij werd enthousiast ontvangen en voor een onafhankelijk gedraaide film deed hij het commercieel uitstekend, maar hij stond niet eens in de box-office top-30. Cijfers zeggen dus niet alles.
Scarlett Johansson in Match Point
Aha, jij bent die ene actrice! Scarlett Johansson: (lacht)Ik méén het. Natuurlijk ben ik ijdel, zeg ik niet nee als ik goed betaald word en vind ik het leuk om complimentjes te krijgen, maar het is niet het belangrijkste. Een goeie rol in een goeie film: daar kun je altijd op terugvallen, en ik ben ervan overtuigd dat The Black Dahlia tot die categorie behoorde.
Was je een fan van De Palma? Scarlett Johansson: Een hele grote zelfs. Dus heb ik er alles aan gedaan om hem te overtuigen mij te kiezen en het esthetische aspect van de rol een beetje te herdenken. Kay wordt in Ellroys boek namelijk omschreven als een roodharige vamp van één meter tachtig, moet je weten. (lacht)
Is de Palma echt zo nukkig als ze zeggen? Scarlett Johansson: Dat valt mee. Brian weet perfect wat hij wil en hij is ook duidelijk de baas op de set, maar tegenover zijn acteurs is hij ongelofelijk genereus. Als hij al eens uit zijn sloffen schoot, dan was het tegen de crew. Omdat hij ons alle tijd en ruimte wilde geven en dus wou voorkomen dat we door technische details werden afgeleid. In ruil daarvoor moet je wel honderd procent beschikbaar blijven. Als hij om tien uur 's avonds - wanneer je klaar staat om te vertrekken en al het materiaal allang is opgeborgen - plots een idee krijgt voor een bepaalde scène, aarzelt hij niet om iedereen terug te roepen.
Scène uit Match Point
Valt zijn werkmethode te vergelijken met die van Woody Allen? Scarlett Johansson: Woody is veel opener, praat en improviseert veel meer. Hij weet ook wel wat hij wil, maar laat het je liefst zelf ontdekken. Brian is meer de autocraat, de auteur die welomschreven instructies geeft en die zijn visie zo consequent mogelijk op het doek wil brengen. De ene methode is niet beter of leuker dan de andere, ze zijn gewoon verschillend.
Je lijkt Woody's nieuwe muze te zijn - Diane Keaton en Mia Farrow achterna. Naar verluidt heeft hij zijn film 'Scoop' zelfs speciaal voor jou geschreven. Scarlett Johansson: Ten eerste zou ik mezelf nooit met grote actrices als Diane Keaton en Mia Farrow durven vergelijken. Ik ben 25 en kom pas piepen. En ten tweede vind ik de term 'muze' sterk overdreven. Ik ben gewoon een goeie vriendin en collega. Tijdens Match Point hebben we enorm veel lol beleefd en bleken we precies hetzelfde gevoel voor humor te hebben. Vandaar dat ik Woody vertelde dat ik dolgraag nog eens met hem wilde samenwerken. En dan liefst in een film waarin hij zelf ook meedeed, als komisch duo. Uit dat ideetje vloeide uiteindelijk Scoop voort; maar stellen dat ik de inspiratie bood voor de film of straks in nog meer Allenfilms te zien zal zijn: dat klopt gewoon niet.
Scène uit Vicky Christina Barcelona
Je bent een grote De Palmafan, zei je. Sommigen vinden zijn films vrouwonvriendelijk en voyeuristisch. Scarlett Johansson: Flauwekul. Iedereen die graag naar films kijkt, is voyeuristisch. Dat is eigen aan het medium. En wat dat vrouwonvriendelijke betreft: daar heb ik bij de Palma nooit wat van gemerkt. Privé is hij een zachtaardige vent en ook in zijn films is het zeker niet al schieten, vloeken en ander machogedoe wat de klok slaat. Veel mensen reduceren zijn oeuvre tot Scarface of The Untouchables, maar vergeten dat hij ook Obsession en Femme Fatale heeft gemaakt, films waarin er wel interessante en genuanceerde vrouwenrollen zitten. Zo ook in The Black Dahlia. Daarin zijn het zelfs de vrouwen die de hele intrige in gang zetten en sturen.
Het boek en de film spelen zich af in de jaren 40. Een inspirerende periode? Scarlett Johansson: Zeker. Ik ben dol op die oude noirfilms en die screwballkomedies met Cary Grant en Doris Day, al ben ik toch blij dat ik toen nog niet geboren was. Met uitzondering van iconen als Bette Davis, Joan Crawford en Vivien Leigh hadden vrouwen het toen véél moeilijker om interessante rollen te pakken te krijgen en lange tijd was Hollywood ook gewoon een conservatief mannenbastion.
Het oude studiosysteem had ook heel wat nadelen. Het zorgde misschien voor werkzekerheid, maar het beknotte ook je individuele vrijheid. Een actrice had vaak geen andere keuze dan meerjarige contracten met een grote filmstudio te ondertekenen, wat betekende dat je voor elke goeie, interessante film minstens twee of drie snel ineengeflanste prullen moest maken. Gelukkig kunnen jonge actrices vandaag wél vrij hun rollen kiezen en krijgen ze al eens iets meer omhanden dan mooi glimlachen naast de mannelijke held. We gaan er duidelijk op vooruit.
Wat dat betreft, ben je ook proactief bezig: je heb al je eigen productiehuis. Scarlett Johansson: (knikt)Ik leid dat samen met mijn moeder en we hebben verschillende interessante films met sterke vrouwenrollen in de pipeline zitten.
Net als jij willen we graag inhoud en verpakking combineren. Klaar voor nog wat gossipvragen? Scarlett Johansson: (lacht) Heb ik een keuze? Shoot.
Klopt het dat je Kay Lake naar Marilyn Monroe hebt gemodelleerd? Scarlett Johansson: Niet echt. Ik had vooral Carol Lombard in gedachten en voor de poses en de jurken dacht ik ook aan Lauren Bacall. Maar goed: als je Marilyn wil vernoemen, ga ik zeker niet protesteren. (lacht)
Hoe was het om samen te werken met je vriendje Josh Hartnett? Scarlett Johansson: (ontwijkend) Heel aangenaam, dank je.
Ooit zei je in een interview dat monogamie tegennatuurlijk is. Vind je dat nog steeds? Scarlett Johansson: Yeah, I do. Ik zeg niet dat het onmogelijk is, maar het is wel enorm lastig en er kruipt veel werk in. Bovendien is het soms de moeite niet waard. Ik bedoel: een relatie moet je energie en lucht geven. Het moet een solide basis zijn om op te vertrekken. Geen last of een reeks strenge regels waar je per se aan moet voldoen. Vandaar dat ik veeleer geloof in seriële monogamie, al begin ik natuurlijk altijd aan een relatie met het idee dat ze nooit voorbij zal gaan. Ik bedrieg mijn partner niet en ik wil zelf in geen geval bedrogen worden. Alleen weet je maar nooit wat er onderweg gebeurt.
Dit was een interview naar aanleiding van de release van The Black Dahlia, een film uit 2006. Momenteel is Scarlett Johansson te zien als Natalie Rushman in Iron Man 2.
08-05-2010 om 22:16
geschreven door Patje007
Robin Hood.
Robin Hood speelt vanaf 12 mei 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Ridley Scott Cast: Russell Crowe, Cate Blanchett Vanessa Redgrave Duur: 140 minuten Genre: Actie, drama
08-05-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
07-05-2010
Nieuwe Batman-film in première in 2012.
Afgelopen vrijdag (30 april) maakte de filmmaatschappij Warner Bros. bekend dat er een nieuwe Batman-film komt. De film wordt het vervolg op 'The Dark Knight' en staat gepland voor de zomer van 2012. Christian Bale zal opnieuw de rol van Batman vertolken.
Regisseur Christopher Nolan begint weldra aan zijn derde Batman-film. In 2005 bracht hij 'Batman Begins' uit en in 2008 volgde 'The Dark Knight', beide een groot succes. Hoewel Nolan nog niet officieel bevestigd heeft voor een vervolg, zal de productie, gezien de strakke releasedatum, weldra van start moeten gaan.
Voorts is er maar weinig informatie bekend over de film. Indien de prent in juli 2012 zal worden gereleased, dan kan ze alvast rekenen op geduchte concurrentie van de nieuwe Spiderman-film en het vervolg op de Star Trek reboot.
07-05-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
05-05-2010
Michael Douglas gerustgesteld door straf zoon.
Michael Douglas vindt de gevangenisstraf die zijn zoon Cameron twee weken geleden kreeg opgelegd een geruststelling. Cameron Douglas werd veroordeeld tot vijf jaar celstraf voor het bezit van heroïne en het dealen van de drugs methamfetamine. Het is de eerste keer dat Douglas reageert op de veroordeling van zijn zoon. "Kijk, mijn zoon was een drugsdealer en hij heeft zichzelf proberen te doden. Ik kon dat gedrag niet toelaten en de rechter heeft het ook erkend", legt Douglas uit in 'The Today Show'. "Ik vind dat hij een passende straf heeft gekregen. En het beste van alles is dat hij nu een nieuwe start kan maken."
Douglas schreef vlak voor de uitspraak een brief aan de rechter waarin hij stelde dat hij vrede zou hebben met een celstraf. De brief werd openbaar gemaakt en dat verbaasde Douglas. "Ik had dat niet verwacht. Het waren persoonlijke brieven aan de rechter", legt hij uit. "Maar feit is dat Cameron, met al zijn fouten en de ziekte die hij heeft, een geweldige jongeman is en ik zou hem niet steunen als ik dat niet voelde."
Michael Douglas heeft meerdere verklaringen voor het gedrag van zijn 31-jarige zoon. Hij noemt zijn eigen slechte huwelijk en 'het vinden van een eigen identiteit' door een beroemde vader onder meer als oorzaken. "En aan de andere kant heb je natuurlijk genen." Michael verloor een broer aan een overdosis en kampte zelf, net als zijn andere broer, ook ooit met een drugsprobleem.
05-05-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Vaughn gaat 'X-Men: First Class' regisseren.
Matthew Vaughn is aangesteld als regisseur van 'X-Men: First Class'. Tevens werd een releasedatum bevestigd: 3 juni 2011. Dat schrijft het Amerikaanse filmvakblad Variety.
Vaughn was al eerder betrokken bij de 'X-Men'-filmreeks. In 2005 stond hij op het punt om het derde deel X-Men: The Last Stand' te regisseren. Een paar maanden voor de opnames van start zouden gaan, gaf hij er echter de brui aan omdat hij de productieperiode te kort vond. Filmstudio Fox wil ook deze film snel geproduceerd zien. Vaughn heeft slechts 13 maanden de tijd voordat de film in première moet gaan. De Engelse regisseur maakte eerder films als 'Kick Ass' en 'Layer Cake' en is volgens producent en regisseur van de eerste twee 'X-Men'-films Bryan Singer een toegewijd X-Men-fan. "Hij heeft een vaardige hand met meerdere plotlijnen en karakters in een film. Ik denk dat de combinatie van dit verhaal en zijn visie een zeer opwindende en originele X-Men-film oplevert", aldus Singer.
'X-Men: First Class' is een prequel op de eerste drie 'X-Men'-films. Voordat Charles Xavier en Erik Lensherr zich Professor X en Magneto noemden en aartsvijanden werden, waren ze beste vrienden die samen hun superkrachten ontdekten. Ze werkten samen met andere mutanten om de aarde te beschermen.
05-05-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Quentin Tarantino: 'Ik heb altijd geweten dat ik groter zou worden dan Brian De Palma.'
Geen genre is veilig voor Quentin Tarantino (47), en met Inglourious Basterds haalt hij gretig de oorlogsfilm door de postmoderne mangel. Maar wat heeft de Nouvelle Violence-profeet in vredesnaam met nazi's,GI's en wraakzuchtige Joden? We vroegen het aan de ironiemeester zelf en deden het zweet van zijn imposante kin parelen.
Na meer dan tien jaar sleutelen aan het scenario én er met puberaal enthousiasme over kakelen in de pers was het oorlogsepos Inglourious Basterds in 2009 eindelijk klaar voor de bioscoop. Een historisch accurate of moreel gewichtige kroniek over de Tweede Wereldoorlog moest u niet verwachten. Tarantino serveerde ons een excentriek wraaksprookje vol cinefiele citaten en anachronistische knipogen.
Bovendien had deze film ondanks zijn Joodse helden en nazischurken meer gemeen met de spaghettiwesterns van Sergio Leone en oorlogs-komedies als To Be or Not To Be dan met pakweg The Dirty Dozen of Enzo Castellari's B-film uit 1978 waarnaar de bewust fout gespelde titel verwijst.
Het verhaal wordt Kill Bill-gewijs opgedeeld in vijf hoofdstukken en toont hoe The Basterds - een bataljon Joods-Amerikaanse GI's - onder leiding van luitenant Aldo Raine (Brad Pitt) ' once upon a time in Nazi-occupied France' worden gedropt om daar zoveel mogelijk nazi's te kelen. Ondertussen smeedt een jonge Franse bioscoopuitbaatster (Mélanie Laurent) die aan Jodenjager kolonel Hans Landa (Christoph Waltz) wist te ontsnappen, een plan om der Führer weer oostwaarts te bombarderen wanneer hij in haar cinema de première van een Duitse propagandafilm komt bijwonen. Beide verhaallijnen vloeien samen tot Operation Kino, een moordmissie waarbij ook enkele Britse geheim agenten (Michael Fassbender, Mike Meyers) en al dan niet voor de geallieerden werkende filmsterren uit de Duitse UFA Studio's (Diane Kruger, Daniel Brühl) betrokken raken.
Op zich valt er weinig af te dingen op de trefzekere manier waarop Tarantino zijn pastiche in breedbeeld zet, hier en daar slimme dialogen uit zijn mouw schudt en zijn tong stevig in de wang gedrukt houdt gedurende 154 minuten - één minuut langer dan de versie die hij in Cannes afleverde. Een box office-magneet als Brad Pitt zorgde er bovendien voor zorgen dat Inglourious Basterds - een uitleg voor die foute spelling wil Tarantino overigens niet geven - het beter deed dan zijn vorige film Death Proof (2007), de geflopte exploitationhommage met Kurt Russell.
Kurt Russell in Death Proof
Maar is Tarantino's postmoderne en tot in den treure gekopieerde cocktail van ernst en humor, verbale diarree en esthetiserend geweld, citaten en blitse retrochic niet stilaan een tikje gedemodeerd? En zou de maker van ninetiesmijlpalen als Reservoir Dogs (1992), Pulp Fiction (1994) en Jackie Brown (1997) toch niet een béétje een gimmickfilmer zijn, zij het dan een heel getalenteerde?
Pam Grier in Jackie Brown
En vooral: dreigt zijn bijna pathologische neiging tot ironiseren en citeren de film als geloofwaardige kunstvorm niet te ondermijnen, ook al verwijst Inglourious Basterds in zijn knallende climax net knipogend naar de revolutionaire kracht van cinema? 'Inglourious Basterds' mag dan een ironisch wraaksprookje zijn, de film speelt zich af tegen de achtergrond van WOII en de Jodenvervolging.
Quentin Tarantino: En die combinatie kan perfect. Ik heb veel research verricht over de bezetting en de Duitse filmindustrie, omdat ik een realistische context wilde, ook al is het verhaal an sich je reinste fantasie. Ik kon me daarom niet voorstellen dat Duitsers of Joden verontwaardigd zouden reageren. De nazi's zijn nog altijd de slechteriken en de Joden en de Fransen zijn de helden. Beelden van de Holocaust zitten er niet in en ik heb ook niet de pretentie om meer te brengen dan goed gemaakt entertainment. Mijn vriend Eli Roth noemde de film zelfs 'koosjere porno', omdat het een wraakfantasie is die hij als Joods kind al had.
Je was dus niet bang om de geschiedenis wat te vervalsen? Quentin Tarantino: Hell no! Maar ik wilde de feiten ook niet trivialiseren. Vandaar dat ik lang op het scenario heb zitten zwoegen. Ik wilde iets doen met een Joodse bioscoopuitbaatster en met stoere GI's op missie, maar ik geraakte er niet uit. Tot ik plots bedacht dat ik de geschiedenisboekjes niet moest volgen. Tenslotte kennen mijn personages hun plek in de geschiedenis zelf nog niet, en kan hun dramatische pad dus best van de feiten afwijken? Het is een film, geen documentaire. De personages moeten geloofwaardig zijn en de situaties organisch, maar voor de rest kan alles. Het moest alleen geen Star Trek-episode met naziuniformen worden - hoewel het in Star Trek ook vaak over reizen door de tijd en klooien met de geschiedenis ging. (Lacht)
Mélanie Laurent in Inglourious Basterds
Zoals gebruikelijk hangt de film aaneen van de citaten. Is die manier van werken niet veeleer beperkend dan inspirerend? Quentin Tarantino: De invloed van Sam Fuller, Robert Aldrich, Sergio Leone, Sergio Corbucci en Anthony Mann zit er zeker in. Critici bespeuren echter altijd veel meer citaten dan ik er ingestopt heb. Eigenlijk is de film meer een hommage aan de subgenres waaruit die citaten komen. Je weet wel: de stoere-mannen-op-missie-films zoals The Dirty Dozen, Kelly's Heroes of die macaronicombatfilms van de jaren 70. Dacht jij nog aan andere invloeden, voor de nachtclubscène bijvoorbeeld?
Door de statische shots en de trage spanningsopbouw zou ik zeggen: Jean-Pierre Melville. Quentin Tarantino: Awesome! Die had ik ook in gedachten. Ik moet je wel iets bekennen: ik heb zijn meesterwerk L'armée des ombres - ook over het Franse verzet tegen de nazi's - nooit gezien, in tegenstelling tot Le cercle rouge, Le samouraï en al zijn andere klassiekers. Ik heb de recente Criterion-dvd van L'armée des ombres al enkele maanden in huis, maar ik wilde hem pas bekijken nadat ik mijn film af had omdat ik er niet al te zeer door beïnvloed wilde worden
Christoph Waltz in Inglourious Basterds Je citeert ook vaak je eigen films. Maak je het jezelf zo niet extra lastig, zeker als je weet dat je dan tegen 'Pulp Fiction' en 'Reservoir Dogs' moet opboksen? Quentin Tarantino: Goede vraag. (Valt zowaar even stil) Ik denk dat ik qua dialogen de lat het hoogst heb gelegd met de Siciliaanse scène uit True Romance waarin Dennis Hopper wordt neergeknald door Christopher Walken - nota bene mijn eerste filmscript. Daarna heb ik nooit meer zo'n geweldige scène geschreven, tenminste: tot aan de proloog van Inglourious Basterds. (Glundert)
In de jaren 90 hekelde scenarist-regisseur Paul Schrader ('American Gigolo', 'Mishima') wel de vervanging van de tragische, existentiële held door de ironische held, met 'Pulp Fiction' als het scharniermoment. Quentin Tarantino: Twee dingen, oké? Eén: Paul Schrader is zijn carrière begonnen als criticus en zag in Pulp Fiction een alibi om een theorie te lanceren die hij al langer in zijn koker had en waarvoor ik als kop van Jut moest fungeren. En twee: zijn kritiek was niet zonder eigenbelang aangezien hij als regisseur toen al een poosje niet meer aan de bak kwam. Ik respecteer hem als criticus en zeker als filmmaker, maar dat ik enkel ironie verkoop, is je reinste bullshit. Mijn personages zijn helemaal niet ironisch. Vincent en Jules in Pulp Fiction? Jackie Brown? Shoshanna in Inglourious Basterds? Zowel moreel als existentieel staan ze ergens voor. Laat het me zo stellen: ik maak genrefilms, ben me daarvan bewust en steek dat niet weg. Wat is daar mis mee? Mark Twain was zich toch ook bewust van het feit dat hij The Adventures of Tom Sawyer aan het schrijven was? Je moet het medium niet met de maker verwarren, al krijg je als kunstenaar snel het verwijt ironisch en hautain te zijn als je laat merken dat je wel degelijk het verschil kent.
Brad Pitt in Inglourious Basterds
'The Adventures of Tom Sawyer' is wel geen verhaal over een verhaal boordevol citaten en knipogen. Bovendien is zelfbewuste cinema nog geen synoniem voor legerecyclagekunst. Waar gaat 'Inglourious Basterds' eigenlijk over? Quentin Tarantino: Je weet wel, van alles. Het begint als een wraakverhaal over gemene nazi's, maar dan blijken sommige nazi's best oké en sommige Basterds allesbehalve doetjes. Eigenlijk zijn de goeden terroristen. Ze blazen een cinema met alles en iedereen op, terwijl ze enkel Hitler moeten uitschakelen. Dat er ook onschuldige Duitse scouts in de zaal zitten, kan hen blijkbaar geen lor schelen. Ik beweer niet dat het een bewuste metafoor voor het 9/11-tijdperk is, maar die dubbele bodem vond ik achteraf toch wel interessant. Misschien ben ik op subliminaal niveau wel een politieke filmmaker. (Lacht)
Hitlers hoofd wordt opgeblazen en een handvol nazi's worden vakkundig neergeknuppeld, maar qua geweld valt het voor jou nogal mee. Oud en gezapig aan het worden? Quentin Tarantino: You wish. Ik weet dat ik vaak het Nouvelle Violence-etiket opgeplakt krijg, maar voor mij is geweld altijd bijkomstig geweest. Ook nu weer. Ik wil er alleen niet hypocriet over doen: in een oorlogssituatie vallen nu eenmaal doden. Het is dus logisch dat ik bloed en een ontplofte kop toon, maar ik sleur je zeker niet door een bloedbad. Sinds Reservoir Dogs ben ik daarmee gestopt, of toch sinds Death Proof. (Grinnikt).
Naar verluidt moest 'Inglourious Basterds' oorspronkelijk een half uur langer duren en in twee aparte delen uitkomen. Je vaste producent Harvey Weinstein zou echter zijn veto gesteld hebben omdat hij een flop als 'Death Proof' wilde vermijden. Quentin Tarantino: Opnieuw twee dingen. Death Proof was inderdaad geen hit in de States, maar deed het wel prima in Europa. Er was dus geen extra commerciële druk. En twee: Sally ( Menke, zijn vaste monteur) en ik hebben de film in zes weken moeten monteren om de deadline van Cannes te halen, terwijl dat normaal zes maanden duurt. Vandaar dat we geen tijd hadden om de film zoals gewoonlijk met een publiek te testen.
Christoph Waltz
Nochtans zitten er in de trailer scènes die nadien nog gesneuveld zijn. Quentin Tarantino: Klopt. Die promolui eisen nu al een trailer maanden vooraf en gebruiken alles wat ze in handen krijgen. Meestal weet ik zelf nog geeneens wat ik nodig zal hebben en wat niet. Heel vervelend is dat. Zeker als bijdehante journalisten je achteraf komen vragen wat er met bepaalde scènes is gebeurd. (Lacht)
Er wordt evenveel Duits en Frans als Engels gesproken. Is dat commercieel gezien niet riskant, zeker in de States? Quentin Tarantino: Mogelijk. Maar ik wilde de clichés vermijden. Je weet wel: een GI pikt ergens een nazi-uniform en blijkt plots Engels te spreken ' vit a fat Djerman akzent'. En geen Duitser die hem doorheeft! Zulke dingen heb ik altijd onnozel gevonden. Duitsers spreken Duits. Britten Engels en Fransen Frans. Simple as that! Ik weet dat een deel van het Amerikaanse publiek moeite heeft met ondertitels, maar dan is dat maar zo.
Je hebt de film in de Babelsberg Studio - de vroegere UFA - bij Berlijn gedraaid. Quentin Tarantino: Die plek ademt filmgeschiedenis uit. Aangezien mijn film deels een liefdesbrief is aan de Duitse en Franse cinema van weleer én een grotendeels Europese cast heeft, móést ik in Babelsberg draaien. Op de set lopen waar Marlene Dietrich liefdesliedjes zong voor Josef von Sternberg en werken in het kantoor van waaruit Goebbels de UFA Studio leidde, doet iets met je. En bovendien bleek Babelsberg een stuk goedkoper. (Lacht)
Je bent een van de invloedrijkste regisseurs van de voorbije twintig jaar. Heb je tijdens je dagen als videotheekuitbater ooit gedacht dat je het zo ver zou schoppen? Quentin Tarantino: Gedacht en gehoopt wel. Ik wist alleen niet of het me ook zou lukken. Ik kende niemand in de branche en had geen filmdiploma. Een van mijn grote voorbeelden was Bob Dylan. Ik wilde de Dylan van de cinema worden. Niet zomaar een gewaardeerde cultregisseur zoals de Brian de Palma van de seventies, maar iemand die ook anderen inspireert en buiten het cinefiele wereldje bekend is. Ik besef dat ik in mijn carrière veelgeluk heb gehad, maar om eerlijk te zijn: stiekem heb ik altijd geweten dat ik groter zou worden dan De Palma.
Uma Thurman in Kill Bill: Volume 2
05-05-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
03-05-2010
Dossier vergeten sterren: deel 5: James Woods.
Hij stal in 'Shark' de show als Sebastian Stark, de genade- en gewetenloze topadvocaat die zowel collega's als tegenstanders op de kast jaagt. Maar behalve een geweldig acteur is James Woods ook een groot bewonderaar én veroveraar van vrouwelijk schoon. Een openhartig gesprek met James Woods:
James Woods (1947) heeft zoveel indrukwekkende rollen gespeeld voor zoveel beroemde regisseurs dat hij waarschijnlijk tot in de eeuwigheid oorlogsverhalen van op de set zou kunnen vertellen. Salvador, Casino, Nixon, The Virgin Suicides, met zijn verweerde kop heeft hij meer dan een paar zeer gedenkwaardige personages neergezet. Nadat zijn carrière enkele jaren in een dipje zat, is Woods terug dankzij de tv-serie Shark.Daarin speelt hij Sebastian Stark, een briljante advocaat met een ego als de Mount Everest en een onuitputtelijk arsenaal vuile trucs.
Maar zijn werk als acteur is niet waar we het met Woods over willen hebben. In het volgende gesprek treedt de man uitgebreid in detail over zijn andere grote passie: vrouwen. Want Woods heeft een even indrukwekkend palmares in bed als op de set. Hij is de man die eind jaren 80 de headlines haalde toen hij zijn relatie beëindigde met Sean Young en daarna wekenlang gestalkt en zelfs aangevallen werd door de actrice. Die er door zijn tweede vrouw van beschuldigd werd verslaafd te zijn aan porno- en sekslijnen. En die legendarisch is om zijn appetijt voor jonge schoonheden.
Scène uit The Specialist
Op zijn drieënzestigste is zijn libido en zijn voorliefde voor groene blaadjes even groot als ooit. Bewijsstuk A: het derde seizoen van Entourage, de komische serie over het leven in Hollywood. In één aflevering speelt Woods zichzelf, als een schreeuwende bullebak die naar het huis van hoofdpersonage Vincent Chase gaat om keet te schoppen over enkele gratis tickets. Aan zijn zijde loopt een zekere Ashley, een bloedmooie 20-jarige aspirant-actrice die op het moment van de opnames ook in het echt de vriendin van Woods was. Pikant en lichtjes verontrustend detail: Woods kent Ashley al van toen ze vijf was, want ze is de dochter van een van zijn golfvrienden. 'Toen ze me die rol aanboden,' zegt Woods, 'leek het me wel grappig. Alleen hadden de scenaristen nergens plaatsgemaakt voor een mooie vrouw. (nadrukkelijk) James Woods moet altijd een mooie vrouw aan zijn zijde hebben. Dus zei ik: 'Weet je wat, ik breng er zelf eentje mee.' Toen ik met Ashley op de set verscheen, zei iedereen: 'Nice choice'.'
En ze zullen wellicht gedacht hebben: hoe doet hij het toch? James Woods: (grijnst) Kijk, ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet echt aantrekkelijk ben. Toen ik voor het eerst verliefd werd - ik was 20, zij 24 en adembenemend mooi - dacht ik dat ze me nooit een blik waardig zou keuren. Maar op een avond zette ik haar af aan haar huis en ze zei: 'Ofwel kom je nu binnen en gaan we neuken, ofwel stoppen we ermee. Want ik kan dit niet meer aan.' Ik dacht: Really?Ik kon me gewoon niet voorstellen dat ik haar kon krijgen. Die gedachte dat ik niet aantrekkelijk ben, heb ik toen laten varen, omdat zoiets toch niet belangrijk is voor vrouwen. Het verbaast me dat mensen me altijd vragen: 'Hoe slaag je erin om zoveel mooie vrouwen te krijgen op jouw leeftijd?' Dan antwoord ik: 'Omdat ik van hen hou.' Vrouwen appreciëren mannen die echt van vrouwen houden.
Je hoeft er niet uit te zien als Brad Pitt, zolang een vrouw zich goed voelt bij je? James Woods: Precies. En dat kun je niet faken. Een kerel kan zich misschien één keer in het bed van een vrouw lullen, maar that's it. De meisjes hebben de macht. Een vrouw weet binnen de vijf seconden of ze naar bed zal gaan met jou. Al wat jij kunt doen, is je laten meedrijven.
Ben je een onverbeterlijke flirter? James Woods: Mensen denken dat, maar ik versier een vrouw nooit. Ik zeg eerder zoiets als: 'Laten we een beetje samen zitten, en dan zien we wel wat er gebeurt. Als je klaar bent, laat het me maar weten.'
Is je beeld van relaties beïnvloed door films? James Woods: (denkt lang na) Er is wel een film die me sterk aangegrepen heeft: Lilith, die sixtiesprent waarin Jean Seberg een zeer gestoorde mooie vrouw speelt en Warren Beatty de man die met haar samen is. Weet je, dat is een stevige vraag die je daar stelt. Ik besef voor het eerst dat alle vrouwen van wie ik heb gehouden een beetje gek zijn (lacht). Een beetje.
Wat trekt je zo aan in zulke vrouwen? James Woods: Het gebrek aan schroom. Er is op ieder vlak een hoek af. En waarom zou je naar bed gaan met een bibliothecaresse als je ook een beest kunt meenemen?
Hitchcock zei dat de ideale vrouw eruitziet als een ijsprinses, maar in de taxi wel meteen je rits opendoet. James Woods: (lacht) Voor mij hoeft het niet eens zo lang te duren.
Waarom is het tussen jou en Sharon Stone, met wie je 'The Specialist' en 'Casino' hebt gemaakt, nooit iets geworden? James Woods: Er was een geweldige chemie tussen ons, maar we hadden het gevoel dat als we in bed zouden belanden, het op het scherm niet meer zou klikken. Er is niets saaier dan een getrouwd koppel samen te zien acteren. Kijk maar naar Tom Cruise: al zijn films brachten miljoenen op, behalve die die hij samen met Nicole Kidman maakte. Het werkt gewoon niet.
Huwelijk geeft geen goed schermdrama, omdat bij getrouwde mensen het mysterie is verdwenen. Het is het 'SOP'-syndroom: the same old pussy'. Je moet in je relaties altijd proberen om elkaar niet té goed te leren kennen. Een van de ergste dingen die je bijvoorbeeld kunt doen, is de geboorte van je kind vastleggen op video. Huwelijken sterven daardoor. Je ziet je vrouw als een moeder, letterlijk, en al die onbewuste freudiaanse taboes komen naar boven. Er is een reden waarom mannen duizenden jaren lang hebben vermeden om bij de geboorte aanwezig te zijn. Er moet een zekere romantiek, een gevoel van mysterie blijven bestaan. Hetzelfde met al die videoclips op MTV vol halfnaakte mensen: een vrouw die haar poesje in je gezicht duwt, vind ik niet echt verleidelijk. Ik hou van vrouwen met een zekere afstandelijkheid. Stripclubs zijn toch ook niet sexy? Iemand rond een paal zien draaien in een string voor een handvol dollarbiljetten: dat doet me niets. Vrouwen moeten de Mount Everest zijn, een grootse verovering
Scène uit The Specialist.
Je hebt seks ooit vergeleken met filmmaken, omdat geen van beide een 'beleefde onderneming' is: 'Als niemand begint te schreeuwen, dan doe je je job niet goed.' James Woods: If sex isn't messy, you've missed the boat.Het is liefde en oorlog op hetzelfde moment. Je bent aangetrokken tot die wezens, maar op hetzelfde moment weet je dat je met de vijand slaapt. Of met een alien.
James Woods in Casino
In de filmindustrie is seks in ieder geval vaak een verknipte aangelegenheid. Hoe komt dat toch? James Woods: Seks is overal verknipt. Weinig mensen hebben seks om de seks; meestal zit er een verborgen agenda aan vast. Mensen proberen elkaar te manipuleren door middel van seks, of macht te verwerven. En precies daarom is het in Hollywood nog erger dan in de rest van de wereld. Het is waanzin. Vooral voor vrouwen. In Hollywood zijn vrouwen alleen maar aantrekkelijk als 'young hottie', zodat alle actrices zo lang mogelijk wachten om moeder te worden. Ze denken voortdurend: 'Gaat mijn lichaam er anders uitzien? Ga ik mijn schoonheid verliezen?' Vandaar ook alle gedoe met plastische chirurgie! Ik zat onlangs bij mijn agent en daar kwam een 18-jarig meisje binnen. Ik zei: 'Mijn god, wat een figuurtje.' En hij zei: 'Ze zijn fake.' Ik bedoel maar: dat meisje was 18, nog niet eens volgroeid, maar ze heeft wel een paar zakken rubber in haar lichaam. Een van mijn regels is dat ik nooit uitga met iemand die haar lichaam zo laat toetakelen. Ik begrijp waarom ze het doen, maar eigenlijk kun je er alleen medelijden mee hebben.
Ook als mannen het doen? James Woods: Denk je dat er iemand naar Sylvester Stallone kijkt en denkt: 'Hmm, hou oud zou die zijn? Dertig?' Mensen hebben Rocky gezien toen ze twee waren, ze kunnen dus ook wel tellen. Nu goed, iemand moet de bejaarde mannen spelen, so here I am.
De manier waarop jij van vriendin naar vriendin gaat, is dat eigenlijk nog nooit fout gelopen? James Woods: Nauwelijks, omdat ik meestal close blijf met mijn ex-vriendinnen. Eén keer is het misgegaan, toen de vrouw met wie ik samen was op bezoek kwam en de auto van mijn ex zag. Ze heeft haar auto in mijn zes dagen oude, 50.000 dollar dure kar gereden en hem compleet vernield.
Sommige vrouwen zijn gek op 'bad boys', wat een groot deel van jouw aantrekkingskracht verklaart. James Woods: Dat klopt. Maar ik moet zeggen dat mijn ergste periode nu wel voorbij is. Vrouwen die alleen maar drama zoeken, zijn bij mij aan het verkeerde adres. Ik zoek nu iets diepers.
Je libido lijkt toch nog altijd beter te werken dan bij veel mannen die maar half zo oud zijn als jij. James Woods: Ik heb het gevoel dat ik nu, op een vreemde manier, potenter ben dan vroeger. Het is een mythe dat je zin in seks vermindert als je ouder wordt. Veel mensen verliezen gewoon de zin om te leven, en een kleiner libido is daar een symptoom van. Maar mijn leven zit nu in een piek. Mijn werk is beter dan ooit, ik woon in een mooier huis, mijn relaties zijn beter, mijn geest is gezond en rustig. En dus geniet ik meer van seks dan vroeger. Ik wil geen 17 meer zijn. Dat is voorbij, ik heb het gehad.
03-05-2010 om 16:13
geschreven door Patje007
Nieuwe 'Batman'-film in 2012 in de bioscoop.
De nieuwe 'Batman'-film is over twee jaar in de bioscopen te bewonderen. Filmstudio Warner Bros. heeft de release van het vervolg op 'The Dark Knight' gepland op 20 juli 2012.
Verder zijn er weinig details bekend over het filmproject. De website van de Amerikaanse entertainmentzender E! meldt dat Christian Bale in ieder geval weer in het Batman-pak kruipt. Regisseur Christopher Nolan neemt opnieuw de regie op zich. Nolan blies de 'Batman'-filmreeks in 2005 nieuw leven in met 'Batman Begins'. Ook het vervolg, 'The Dark Knight' uit 2008, was een succes. De overleden acteur Heath Ledger vertolkte in de film de Joker en ontving hiervoor na zijn dood een Oscar.
03-05-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Ridley Scott: Er komt een 'Robin Hood 2'
Het verhaal van Robin Hood in de nieuwe film 'Robin Hood' van Ridley Scott is helemaal geënt op een vervolg. "De eerste film dient als kennismaking met Robin, en als inleiding voor een vervolgfilm", zegt de Engelse regisseur in een interview met filmstudio Universal.
Net als in 'Gladiator', zijn vorige film met Russell Crowe waarin de Australische acteur een bonkige zwaardvechter speelde, heeft Scott er bewust voor gekozen belangrijke gebeurtenissen uit de geschiedenis in de film te verwerken. Zo moet Robin de Engelse havenstad Portsmouth verdedigen tegen een Franse invasie, een historische gebeurtenis die nooit eerder in verband is gebracht met Robin Hood. "In de volgende film wil ik laten zien hoe Koning Jan gedwongen wordt de Magna Carta te tekenen." Met dit document werd in een klap de gehele Engelse adel aan banden gelegd, vooral het koningshuis. "Dat is een fantastische en belangrijke gebeurtenis waar we eigenlijk deze hele film al naartoe werken." En de 72-jarige regisseur kan zich nu al verheugen op alle ophef die hierover onder historici zal ontstaan. "Daar zullen alle historici helemaal gek van worden!"
'Robin Hood' is vanaf 12 mei 2010 te zien in de Kinepolis-bioscopen.
03-05-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
01-05-2010
Foto van de week nr. 2.
Robert Downey Jr. en Gwyneth Paltrow op de première van Iron Man 2 in het El Capitan Theater in Hollywood.
01-05-2010 om 13:16
geschreven door Patje007
Foto van de week.
Scarlett Johansson op de première van Iron Man 2 in het El Capitan Theater in Hollywood.
01-05-2010 om 13:15
geschreven door Patje007
30-04-2010
Scarlett Johansson speelt voor het eerst een superheld in 'Iron Man 2'
De superhelden gedijen goed dit voorjaar. Vorige week serveerde 'Kick-Ass' er enkele in minderjarige uitvoering, deze week staat er eentje van plaatstaal voor de deur: Iron Man. In de tweede film rond de IJzeren Held doet Hollywoods meest sensuele babe haar eerste stappen in de actiefilm: hoed u voor Scarlett Johansson.
Een Oscar of een Golden Globe heeft ze nog niet, maar dat is een kwestie van tijd. Scarlett Johansson is tenslotte nog maar 25, en dat ze al op een succesvolle carrière van meer dan tien jaar terugblikt, heeft alles te maken met The Horse Whisperer. Als twaalfjarige werd ze beroemd als de gesjeesde tiener die van haar paard dondert en zo Robert Redford en Kristin Scott Thomas aan elkaar koppelt.
Sinds dat paardenverhaal geldt Johansson, die van Deens-Poolse origine is, als één van Hollywoods meest beloftevolle actrices. Ook een van de meest sensuele, een uitstraling die haar al een mand vol rollen van diva's, femmes fatales en verleidsters opleverde. Denk aan Lost in Translation, The Black Dahlia of Match Point en de heren onder ons gaan een onrustige nacht tegemoet. Dat Johansson niet te beroerd is om haar sexappeal ook te gelde te maken, toonde ze in Vicky Cristina Barcelona. De meisjeskus in deze film werd een instant internethit en leverde Cruz zelfs een Oscar op.
Scarlett Johansson in The Black Dahlia
Genoeg gezwijmeld, lijkt de blondine die ook al twee succesvolle cd's uitbracht, nu te denken, en dus staat ze vanaf vandaag haar mannetje in Iron Man 2. De filmreeks bouwt aardig aan een reputatie. Geen acteur zo onwaarschijnlijk of hij krijgt een plekje in de ijzerwinkel van Iron Man, de stripheld die uit dezelfde Marvel Comics-stal komt als Spider-Man en X-Men. Toen de eerste prent uitkwam, keek iedereen met verbazing naar Robert Downey Jr, die, nog de walmen van alcohol en drugs wegwuivend, plots met verve een superheld speelde. Vandaag bekruipt je datzelfde gevoel bij Mickey Rourke. De man leek alleen nog als de ultieme has been aan de kost te kunnen komen maar in deze Iron Man perst hij zowaar enkele gemene trucjes uit zijn gehavende body. Trouwens, ook 'Gwyneth Paltrow' en 'actiefilm' zul je niet zo vaak in één en dezelfde zin gebruiken. Datzelfde geldt voor Scarlett Johansson.
Scarlett Johansson en Nathalie Porman in The Other Boleyn Girl
'In een superheldenfilm spelen stond nooit op mijn lijstje', geeft Johansson toe. 'Laat staan dat ik ooit heb gedacht in het stretchpak van de populaire Black Widow te kruipen. Toen de eerste Iron Man uitkwam (in 2008), zei die hele film me geen donder. Het was mijn moeder die opbelde met de vraag: je bent toch al naar Iron Man gaan kijken? Omdat zij zo enthousiast klonk, heb ik me er ook maar gewaagd. En jawel: hij blies me uit mijn sokken. Dat was gewoon extra peper en zout op alles wat ik voordien aan superheldenverhalen had gezien.'
Hoewel geen doetje, moest Johansson flink trainen voor de actiescènes die ze op het einde van de film ten beste geeft. 'Ik moést gewoon door die uitgebreide stunttraining. Dat is de enige manier om het voor de kijker geloofwaardig te maken dat het dossiervretertje van de juridische dienst plots een half legertje slechteriken tegen het plafond kwakt. Ik heb dagen, weken, maanden getraind. Maar ik had een doel: het zwarte lycrapak! Daarin kon ik me toch niet belachelijk maken?'
Of ze zou toehappen mocht er een film worden gedraaid rond haar personage, de Zwarte Weduwe? 'Ik hoop het. Dat hangt natuurlijk af van hoe het publiek op het personage zal reageren. Maar ík zeg geen nee. Je moet nu eenmaal risico's durven te nemen. Brave meisjes komen in de hemel, maar stoute meisje komen toch overal?'
30-04-2010 om 13:32
geschreven door Patje007
James Cameron gaat filmen op Mars.
Avatar-regisseur James Cameron heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA ervan kunnen overtuigen om 3D-camera's te installeren op Curiosity, de (onbemande) verkenner die in oktober 2011 naar Mars wordt gestuurd.
"Het is een zeer ambitieuze en spannende missie", zegt Cameron. "De wetenschappers zullen een aantal enorm belangrijke vragen kunnen beantwoorden over de vroegere en mogelijk toekomstige bewoonbaarheid van Mars." NASA-baas Charles Bolden zou het idee om de planeet in 3D te filmen erg genegen zijn.
De opnames zullen mogelijk gebruikt worden in een toekomstige documentaire van James Cameron. Intussen trekt de regisseur weer naar Pandora voor de opnames van Avatar 2.
30-04-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
28-04-2010
Dossier vergeten sterren: deel 4: Nicole Kidman.
Sinds ze van Tom Cruise af is rijgt ze de kaskrakers niet bepaald aaneen, maar in tegenstelling tot haar ex blijft Nicole Kidman artistiek wél hoge toppen scheren. Zoals in 'Margot at the Wedding', een wrange zedenkomedie rond een labiele en narcistische schrijfster. Het eerste kan van Kidman alvast niet worden gezegd. 'Ik heb mijn gezin, geen geldzorgen en ik kan doen wat ik wil.'
Sedert ze met die valse kokkerd op haar gezicht een Oscarwinnende Virginia Woolf neerzette in The Hours (2002), lijkt Nicole Kidman haar neus voor succesfilms een beetje kwijt. Maar van de Australische filmdiva weten we al langer dat geld en succes niet haar enige bekommernissen zijn. In tegenstelling tot de Julia Robertsen dezer wereld durft ze de geëffende paden al eens te verlaten, en op haar cv verschenen de jongste jaren dan ook minstens zoveel kleine maar fijne independentfilms - remember Dogville, Birth of Fur - als groots opgezette (zij het weinig potten brekende) blockbusters zoals Bewitched, The Invasion of The Golden Compass.
Nicole Kidman in The Hours.
Ook Margot at the Wedding, mikt niet op popcornkauwers. De bescheiden familiekroniek van Noah Baumbach (The Squid and the Whale) is bijna volledig opgetrokken uit sarcasme en frustratie, wat niet wil zeggen dat daar geen heerlijk wrange humor en rake observaties uit volgen. Kidman speelt de clevere maar narcistische schrijfster Margot, die samen met haar zoontje naar haar zus Pauline (Jennifer Jason Leigh oftewel mevrouw Baumbach) trekt, met wie ze een haatliefdeverhouding heeft. Pauline staat namelijk op trouwen met de werkloze songwriter Malcolm (Jack Black). Margot mag die laatste dan een dikke loser vinden, haar oude vlam woont toch maar mooi vlakbij en een kans om alle aandacht naar zich toe te trekken laat ze sowieso niet graag voorbijgaan.
Voor een stormloop richting bioscoop moest niet meteen gevreesd worden, maar daar zal Kidman - die alleen al voor haar Chanel No. 5-spotjes zo'n 75 miljoen dollar incasseerde - wellicht geen minuut slaap voor hebben gelaten. De jongste jaren heeft de veelzijdige topactrice immers andere prioriteiten: haar puberende adoptiekinderen Isabella (15) en Connor (13) bijvoorbeeld. En haar huwelijk met de Nieuw-Zeelandse countryzanger Keith Urban, met wie ze sinds juni 2006 is getrouwd. Een gesprek met Nicole Kidman over Margot, Keith, Noah, Oscar et les autres.
Uw rol als Margot oogstte tegen de verwachtingen in géén Oscarnominatie en veel van uw recente mainstreamfilms waren commerciële tegenvallers. Bestaat er zoiets als een Oscarvloek? Nicole Kidman: Ik doe gewoon mijn best en ik werk graag met goeie, complexe regisseurs. Soms resulteert dat in een prima film; soms in een film die hoog reikt maar er net niet geraakt. Dat hoort nu eenmaal bij een oeuvre. Wat Margot betreft: Ik had The Squid and the Whale gezien en wist waar Noah Baumbach toe in staat was. Hij had ook al als scenarist gewerkt voor Wes Anderson. Ik beschouw hem dus als een originele stem binnen de Amerikaanse cinema en was vereerd toen hij me vroeg.
Volgens Baumbach heeft u meteen toegehapt. U bent nog nooit bang geweest voor eigenzinnige keuzes. Nicole Kidman: Ik hanteer een aantal criteria waarvan de meeste heel spontaan zijn. Ik beslis graag zelf en neem de verantwoordelijkheid voor mijn keuzes; ik zal me nooit achter mijn manager verstoppen. Ik heb twee managers met wie ik al mijn hele carrière samenwerk - eigenlijk vervang ik nooit iemand in mijn leven. Ik ga er prat op dat ik zo loyaal ben.
Uw personage Margot bemoeit zich met iedereen, is een wandelende pillendoos en balanceert op de rand van een zenuwinzinking. Hoe zou u haar omschrijven? Nicole Kidman: Ze zit duidelijk in een diepe crisis. Haar nare gedrag is de veruitwendiging van haar innerlijke onrust. Wat ik geweldig vind aan Noah is dat hij uit al die familiale strubbelingen ongelooflijk scherpe humor weet te puren. Dat heeft me altijd aangesproken. To Die For, een film die ik in 1995 met Gus Van Sant heb gemaakt, ging ook al over allerlei zware onderwerpen, maar was tegelijk enorm grappig. Daarin een balans vinden is het waarmerk van de groten.
Nicole Kidman in To die for
Draagt u daar als actrice ook zelf toe bij? Nicole Kidman: De film komt in grote lijnen overeen met Noahs originele scenario. Als je met een schrijver-regisseur werkt die doordacht te werk gaat - en Noah is zo iemand - is alles laag voor laag opgebouwd. Tegen de tijd dat je op de set staat is het script dusdanig geperfectioneerd dat je niet moet beginnen met tekst toevoegen of scènes herschrijven. Er is maar één scène die Noah er tijdens het draaien nog aan heeft toegevoegd: die waarin ik en Jennifer Jason Leigh samen in bed liggen.
Margot haalt ook voortdurend uit naar haar zus en haar andere familieleden. Vond u daarbij inspiratie in uw eigen leven? Nicole Kidman: Gelukkig hoefde dat niet (lacht), maar dat was ook een van de dingen die me aanspraken. Ik wil verkennen wat ik niet ken. Hoe andere mensen denken en wat ze voelen. Mijn jongere zus en ik zijn heel close. Relationeel lijken we zelfs tweelingen. Het fascineerde me wat zussen ertoe drijft om te rivaliseren - iets wat veel voorkomt. Hoeveel mensen zijn er niet die niet met hun familie kunnen opschieten? En die zich afvragen: 'Waarom word ik verondersteld van die persoon te houden terwijl we, behalve het bloed dat door onze aders stroomt, niks gemeen hebben?' Ik kan niet zeggen dat ik dat begrijp, maar films die dergelijke aspecten van de menselijke psychologie verkennen, boeien me enorm.
U heeft dus weinig met Margot gemeen? Nicole Kidman: Dat mag ik hopen (lacht). Margot is een New Yorkse intellectueel. Ik had niet het minste referentiekader. Ik ben ook niet opvliegend zoals zij. En ik ben evenmin opgegroeid in een familie waar venijn spuwen een sport is. Ik ben van het gevoelige type. Ik neig meer naar huilen en me gekwetst voelen. Verdriet gaat me beter af dan woede.
Scène uit Moulin Rouge
U heeft met meesters als Gus Van Sant ('To Die For'), Stanley Kubrick ('Eyes Wide Shut'), Baz Luhrmann ('Moulin Rouge!') en Lars von Trier ('Dogville') gewerkt. Is er nog iemand die u aan dat lijstje wilt toevoegen? Zoals Wong Kar-wai bijvoorbeeld, met wie u een remake van 'The Lady from Shanghai' zou draaien? Nicole Kidman: Voorlopig zal die film er niet komen. Ik ben op dit moment niet bereid om een jaar lang in het buitenland te werken. Ik ben getrouwd en mijn gezin is mijn grootste prioriteit. Ik zoek regisseurs die me nieuwsgierig maken en die een eigen, sterke stem hebben. Zogenaamd 'moeilijke' regisseurs schrikken me totaal niet af. Momenteel bevind ik me in de luxepositie dat ik de scripts toegestuurd krijg en voor het uitkiezen heb.
Ik zou graag een keer samenwerken met Martin Scorsese, maar dan moet hij wel eerst een film rond een vrouwelijk personage bouwen natuurlijk. Ik heb hem daar al om gesmeekt. Daarnaast zou ik ook met Steven Spielberg willen werken. We zijn al jaren vrienden en hij weet dat ik vragende partij ben. Wat internationale regisseurs betreft staat Wong Kar-wai op nummer één, tenminste als hij bereid is om een film dichter bij mijn huis te draaien. En ook Joe Wright (regisseur van 'Atonement') interesseert me, al heeft het eigenlijk weinig zin om namen te noemen. In deze branche hangt te veel van de omstandigheden af. Je weet nooit wiens pad je zult kruisen.
Nicole Kidman in Eyes Wide Shut
U bent een van de best betaalde actrices in Hollywood, maar dan moeten uw films wel scoren natuurlijk. Hoe gaat u om met die druk? Nicole Kidman: Het is fantastisch om goed betaald te worden - zeker als vrouw - maar een kleine film als Margot doe je bijna gratis. Ik beschouw het als een langetermijninvestering in mijn carrière. Af en toe doe ik een grote film om mijn vrijheid af te kopen en mijn eigen artistieke pad te kunnen kiezen. Dat is wat me uiteindelijk het meeste voldoening schenkt. Ik heb hard moeten knokken om mijn huidige status te veroveren. Maar ik heb mijn gezin, mijn huwelijk en ik kan doen wat ik wil zonder dat ik me financieel zorgen hoef te maken.
Een aantal jaren geleden heeft u in uw thuisland Australië met regisseur Baz Luhrmann het groots opgezette epos 'Australia' opgenomen - een film die eind november in de zalen komt. Hoe viel dat mee? Nicole Kidman: Fantastisch. Het is de film geworden waar ik als klein meisje al van droomde. Zo'n grootse, diep romantische film heb ik altijd al willen maken. Het is een opzwepend drama besprenkeld met humor en met een zekere magie. Het is ook leuk om zij aan zij te staan met een regisseur met wie je eerder hebt gewerkt en tegen wie je kunt zeggen: 'Hier ben ik weer. Laten we iets unieks maken.'
Nicole Kidman in Australia
Over tegenvallers gesproken: hoe was het om het geflopte fantasyepos 'The Golden Compass' te maken? Nicole Kidman: Anders dan bij Margot (lacht). Veel grootser. Ik zou jonge acteurs willen aanbevelen om de les mime niet zomaar te verwaarlozen. Als je op de toneelschool zit, denk je vaak: 'Dat mimegedoe ga ik toch nooit nodig hebben.' Maar met al die green screens en digitale technologie tegenwoordig zijn het misschien wel de belangrijkste lessen. Het blijft tenslotte een grote stap om te doen alsof je tegen een gouden aap staat te praten terwijl je op de set gewoon een gevulde teddybeer in je handen houdt. Ik kan je verzekeren: dan komen alle Marcel Marceautrucs van pas (lacht).
