03-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

03-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Robert Downey Jr. en Gwyneth Paltrow op de première van Iron Man 2 in het
El Capitan Theater in Hollywood.

01-05-2010 om 13:16 geschreven door Patje007

Scarlett Johansson op de première van Iron Man 2 in het El Capitan Theater
in Hollywood.

01-05-2010 om 13:15 geschreven door Patje007

Een Oscar of een Golden Globe heeft ze nog niet, maar dat is een kwestie van tijd. Scarlett Johansson is tenslotte nog maar 25, en dat ze al op een succesvolle carrière van meer dan tien jaar terugblikt, heeft alles te maken met The Horse Whisperer. Als twaalfjarige werd ze beroemd als de gesjeesde tiener die van haar paard dondert en zo Robert Redford en Kristin Scott Thomas aan elkaar koppelt.

Sinds dat paardenverhaal geldt Johansson, die van Deens-Poolse origine is, als één van Hollywoods meest beloftevolle actrices. Ook een van de meest sensuele, een uitstraling die haar al een mand vol rollen van diva's, femmes fatales en verleidsters opleverde. Denk aan Lost in Translation, The Black Dahlia of Match Point en de heren onder ons gaan een onrustige nacht tegemoet. Dat Johansson niet te beroerd is om haar sexappeal ook te gelde te maken, toonde ze in Vicky Cristina Barcelona. De meisjeskus in deze film werd een instant internethit en leverde Cruz zelfs een Oscar op.


Scarlett Johansson in The Black Dahlia

Genoeg gezwijmeld, lijkt de blondine die ook al twee succesvolle cd's uitbracht, nu te denken, en dus staat ze vanaf vandaag haar mannetje in Iron Man 2. De filmreeks bouwt aardig aan een reputatie. Geen acteur zo onwaarschijnlijk of hij krijgt een plekje in de ijzerwinkel van Iron Man, de stripheld die uit dezelfde Marvel Comics-stal komt als Spider-Man en X-Men. Toen de eerste prent uitkwam, keek iedereen met verbazing naar Robert Downey Jr, die, nog de walmen van alcohol en drugs wegwuivend, plots met verve een superheld speelde. Vandaag bekruipt je datzelfde gevoel bij Mickey Rourke. De man leek alleen nog als de ultieme has been aan de kost te kunnen komen maar in deze Iron Man perst hij zowaar enkele gemene trucjes uit zijn gehavende body.
Trouwens, ook 'Gwyneth Paltrow' en 'actiefilm' zul je niet zo vaak in één en dezelfde zin gebruiken. Datzelfde geldt voor Scarlett Johansson.


Scarlett Johansson en Nathalie Porman in The Other Boleyn Girl

'In een superheldenfilm spelen stond nooit op mijn lijstje', geeft Johansson toe. 'Laat staan dat ik ooit heb gedacht in het stretchpak van de populaire Black Widow te kruipen.
Toen de eerste Iron Man uitkwam (in 2008), zei die hele film me geen donder. Het was mijn moeder die opbelde met de vraag: je bent toch al naar Iron Man gaan kijken? Omdat zij zo enthousiast klonk, heb ik me er ook maar gewaagd. En jawel: hij blies me uit mijn sokken. Dat was gewoon extra peper en zout op alles wat ik voordien aan superheldenverhalen had gezien.'

Hoewel geen doetje, moest Johansson flink trainen voor de actiescènes die ze op het einde van de film ten beste geeft. 'Ik moést gewoon door die uitgebreide stunttraining. Dat is de enige manier om het voor de kijker geloofwaardig te maken dat het dossiervretertje van de juridische dienst plots een half legertje slechteriken tegen het plafond kwakt. Ik heb dagen, weken, maanden getraind. Maar ik had een doel: het zwarte lycrapak! Daarin kon ik me toch niet belachelijk maken?'



Of ze zou toehappen mocht er een film worden gedraaid rond haar personage, de Zwarte Weduwe? 'Ik hoop het. Dat hangt natuurlijk af van hoe het publiek op het personage zal reageren. Maar ík zeg geen nee. Je moet nu eenmaal risico's durven te nemen. Brave meisjes komen in de hemel, maar stoute meisje komen toch overal?'

30-04-2010 om 13:32 geschreven door Patje007

30-04-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Sinds ze van Tom Cruise af is rijgt ze de kaskrakers niet bepaald aaneen, maar in tegenstelling tot haar ex blijft Nicole Kidman artistiek wél hoge toppen scheren. Zoals in 'Margot at the Wedding', een wrange zedenkomedie rond een labiele en narcistische schrijfster. Het eerste kan van Kidman alvast niet worden gezegd. 'Ik heb mijn gezin, geen geldzorgen en ik kan doen wat ik wil.'

Sedert ze met die valse kokkerd op haar gezicht een Oscarwinnende Virginia Woolf neerzette in The Hours (2002), lijkt Nicole Kidman haar neus voor succesfilms een beetje kwijt. Maar van de Australische filmdiva weten we al langer dat geld en succes niet haar enige bekommernissen zijn. In tegenstelling tot de Julia Robertsen dezer wereld durft ze de geëffende paden al eens te verlaten, en op haar cv verschenen de jongste jaren dan ook minstens zoveel kleine maar fijne independentfilms - remember Dogville, Birth of Fur - als groots opgezette (zij het weinig potten brekende) blockbusters zoals Bewitched, The Invasion of The Golden Compass.


Nicole Kidman in The Hours.

Ook Margot at the Wedding, mikt niet op popcornkauwers. De bescheiden familiekroniek van Noah Baumbach (The Squid and the Whale) is bijna volledig opgetrokken uit sarcasme en frustratie, wat niet wil zeggen dat daar geen heerlijk wrange humor en rake observaties uit volgen. Kidman speelt de clevere maar narcistische schrijfster Margot, die samen met haar zoontje naar haar zus Pauline (Jennifer Jason Leigh oftewel mevrouw Baumbach) trekt, met wie ze een haatliefdeverhouding heeft. Pauline staat namelijk op trouwen met de werkloze songwriter Malcolm (Jack Black). Margot mag die laatste dan een dikke loser vinden, haar oude vlam woont toch maar mooi vlakbij en een kans om alle aandacht naar zich toe te trekken laat ze sowieso niet graag voorbijgaan.

Voor een stormloop richting bioscoop moest niet meteen gevreesd worden, maar daar zal Kidman - die alleen al voor haar Chanel No. 5-spotjes zo'n 75 miljoen dollar incasseerde - wellicht geen minuut slaap voor hebben gelaten. De jongste jaren heeft de veelzijdige topactrice immers andere prioriteiten: haar puberende adoptiekinderen Isabella (15) en Connor (13) bijvoorbeeld. En haar huwelijk met de Nieuw-Zeelandse countryzanger Keith Urban, met wie ze sinds juni 2006 is getrouwd. Een gesprek met Nicole Kidman over Margot, Keith, Noah, Oscar et les autres.

Uw rol als Margot oogstte tegen de verwachtingen in géén Oscarnominatie en veel van uw recente mainstreamfilms waren commerciële tegenvallers. Bestaat er zoiets als een Oscarvloek?
Nicole Kidman: Ik doe gewoon mijn best en ik werk graag met goeie, complexe regisseurs. Soms resulteert dat in een prima film; soms in een film die hoog reikt maar er net niet geraakt. Dat hoort nu eenmaal bij een oeuvre. Wat Margot betreft: Ik had The Squid and the Whale gezien en wist waar Noah Baumbach toe in staat was. Hij had ook al als scenarist gewerkt voor Wes Anderson. Ik beschouw hem dus als een originele stem binnen de Amerikaanse cinema en was vereerd toen hij me vroeg.




Volgens Baumbach heeft u meteen toegehapt. U bent nog nooit bang geweest voor eigenzinnige keuzes.
Nicole Kidman: Ik hanteer een aantal criteria waarvan de meeste heel spontaan zijn. Ik beslis graag zelf en neem de verantwoordelijkheid voor mijn keuzes; ik zal me nooit achter mijn manager verstoppen. Ik heb twee managers met wie ik al mijn hele carrière samenwerk - eigenlijk vervang ik nooit iemand in mijn leven. Ik ga er prat op dat ik zo loyaal ben.

Uw personage Margot bemoeit zich met iedereen, is een wandelende pillendoos en balanceert op de rand van een zenuwinzinking. Hoe zou u haar omschrijven?
Nicole Kidman: Ze zit duidelijk in een diepe crisis. Haar nare gedrag is de veruitwendiging van haar innerlijke onrust. Wat ik geweldig vind aan Noah is dat hij uit al die familiale strubbelingen ongelooflijk scherpe humor weet te puren. Dat heeft me altijd aangesproken. To Die For, een film die ik in 1995 met Gus Van Sant heb gemaakt, ging ook al over allerlei zware onderwerpen, maar was tegelijk enorm grappig. Daarin een balans vinden is het waarmerk van de groten.

Nicole Kidman in To die for


Draagt u daar als actrice ook zelf toe bij?
Nicole Kidman: De film komt in grote lijnen overeen met Noahs originele scenario. Als je met een schrijver-regisseur werkt die doordacht te werk gaat - en Noah is zo iemand - is alles laag voor laag opgebouwd. Tegen de tijd dat je op de set staat is het script dusdanig geperfectioneerd dat je niet moet beginnen met tekst toevoegen of scènes herschrijven. Er is maar één scène die Noah er tijdens het draaien nog aan heeft toegevoegd: die waarin ik en Jennifer Jason Leigh samen in bed liggen.

Margot haalt ook voortdurend uit naar haar zus en haar andere familieleden. Vond u daarbij inspiratie in uw eigen leven?
Nicole Kidman: Gelukkig hoefde dat niet (lacht), maar dat was ook een van de dingen die me aanspraken. Ik wil verkennen wat ik niet ken. Hoe andere mensen denken en wat ze voelen. Mijn jongere zus en ik zijn heel close. Relationeel lijken we zelfs tweelingen. Het fascineerde me wat zussen ertoe drijft om te rivaliseren - iets wat veel voorkomt.
Hoeveel mensen zijn er niet die niet met hun familie kunnen opschieten? En die zich afvragen: 'Waarom word ik verondersteld van die persoon te houden terwijl we, behalve het bloed dat door onze aders stroomt, niks gemeen hebben?' Ik kan niet zeggen dat ik dat begrijp, maar films die dergelijke aspecten van de menselijke psychologie verkennen, boeien me enorm.

U heeft dus weinig met Margot gemeen?
Nicole Kidman: Dat mag ik hopen (lacht). Margot is een New Yorkse intellectueel. Ik had niet het minste referentiekader. Ik ben ook niet opvliegend zoals zij. En ik ben evenmin opgegroeid in een familie waar venijn spuwen een sport is. Ik ben van het gevoelige type. Ik neig meer naar huilen en me gekwetst voelen. Verdriet gaat me beter af dan woede.


Scène uit Moulin Rouge

U heeft met meesters als Gus Van Sant ('To Die For'), Stanley Kubrick ('Eyes Wide Shut'), Baz Luhrmann ('Moulin Rouge!') en Lars von Trier ('Dogville') gewerkt. Is er nog iemand die u aan dat lijstje wilt toevoegen? Zoals Wong Kar-wai bijvoorbeeld, met wie u een remake van 'The Lady from Shanghai' zou draaien?
Nicole Kidman: Voorlopig zal die film er niet komen. Ik ben op dit moment niet bereid om een jaar lang in het buitenland te werken. Ik ben   getrouwd en mijn gezin is mijn grootste prioriteit. Ik zoek regisseurs die me nieuwsgierig maken en die een eigen, sterke stem hebben. Zogenaamd 'moeilijke' regisseurs schrikken me totaal niet af. Momenteel bevind ik me in de luxepositie dat ik de scripts toegestuurd krijg en voor het uitkiezen heb.

Ik zou graag een keer samenwerken met Martin Scorsese, maar dan moet hij wel eerst een film rond een vrouwelijk personage bouwen natuurlijk. Ik heb hem daar al om gesmeekt. Daarnaast zou ik ook met Steven Spielberg willen werken. We zijn al jaren vrienden en hij weet dat ik vragende partij ben. Wat internationale regisseurs betreft staat Wong Kar-wai op nummer één, tenminste als hij bereid is om een film dichter bij mijn huis te draaien. En ook Joe Wright (regisseur van 'Atonement') interesseert me, al heeft het eigenlijk weinig zin om namen te noemen. In deze branche hangt te veel van de omstandigheden af. Je weet nooit wiens pad je zult kruisen.


Nicole Kidman in Eyes Wide Shut

U bent een van de best betaalde actrices in Hollywood, maar dan moeten uw films wel scoren natuurlijk. Hoe gaat u om met die druk?
Nicole Kidman: Het is fantastisch om goed betaald te worden - zeker als vrouw - maar een kleine film als Margot doe je bijna gratis. Ik beschouw het als een langetermijninvestering in mijn carrière. Af en toe doe ik een grote film om mijn vrijheid af te kopen en mijn eigen artistieke pad te kunnen kiezen. Dat is wat me uiteindelijk het meeste voldoening schenkt. Ik heb hard moeten knokken om mijn huidige status te veroveren. Maar ik heb mijn gezin, mijn huwelijk en ik kan doen wat ik wil zonder dat ik me financieel zorgen hoef te maken.

Een aantal jaren geleden heeft u in uw thuisland Australië met regisseur Baz Luhrmann het groots opgezette epos 'Australia' opgenomen - een film die eind november in de zalen komt. Hoe viel dat mee?
Nicole Kidman: Fantastisch. Het is de film geworden waar ik als klein meisje al van droomde.  Zo'n grootse, diep romantische film heb ik altijd al willen maken. Het is een opzwepend drama besprenkeld met humor en met een zekere magie. Het is ook leuk om zij aan zij te staan met een regisseur met wie je eerder hebt gewerkt en tegen wie je kunt zeggen: 'Hier ben ik weer. Laten we iets unieks maken.'


Nicole Kidman in Australia

Over tegenvallers gesproken: hoe was het om het geflopte fantasyepos 'The Golden Compass' te maken?
Nicole Kidman: Anders dan bij Margot (lacht). Veel grootser. Ik zou jonge acteurs willen aanbevelen om de les mime niet zomaar te verwaarlozen. Als je op de toneelschool zit, denk je vaak: 'Dat mimegedoe ga ik toch nooit nodig hebben.' Maar met al die green screens en digitale technologie tegenwoordig zijn het misschien wel de belangrijkste lessen. Het blijft tenslotte een grote stap om te doen alsof je tegen een gouden aap staat te praten terwijl je op de set gewoon een gevulde teddybeer in je handen houdt. Ik kan je verzekeren: dan komen alle Marcel Marceautrucs van pas (lacht).

28-04-2010 om 20:36 geschreven door Patje007

In Harry Brown gaat Michael Caine terug naar de Londense achterbuurt waar hij opgroeide. ‘De jongens daar hebben twee dingen die ik vroeger niet had: wapens en drugs. Wij vochten met onze schoenen en vuisten.’

In 1987 kon acteur Michael Caine zijn Oscar voor Hannah and her Sisters niet in ontvangst nemen, omdat hij op dat moment druk bezig was met de opnamen voor Jaws: the Revenge. Dat bleek uiteindelijk een waardeloos tussendoortje, waarvoor hij een jaar later genomineerd zou worden voor een Razzie (de ‘anti-Oscar’). Het is typerend voor de Britse acteur (geboren in 1933 en sinds 2000 Sir Michael Caine), die in zijn loopbaan nooit erg kieskeurig is geweest, en in de ongeveer honderd films waarin hij te zien was de plank even vaak raak als mis sloeg.


In Harry Brown speelt Michael Caine titelheld Brown, een (bijna) weduwnaar in een gemeenteflat in een achterstandswijk, die in opstand komt als gewelddadige jongeren zijn goede vriend Lenny hebben toegetakeld.

Harry Brown is een lastige film. De eerste helft een bewogen sociaal-realistische film, de tweede helft een vigilante- film in de stijl van de Death Wish-serie uit de jaren zeventig (waarin Charles Bronson het in zijn eentje opnam tegen doorgewinterde criminelen).
Wat de film bij elkaar houdt is de altijd geloofwaardige vertolking van Caine, die zelf opgroeide in de Londense wijk waar de film werd opgenomen.



Michael Caine: ‘De flats die je in de film ziet staan op het Heygate Estate, in Elephant and Castle. Ik ben een paar honderd meter daar vandaan opgegroeid. Weet je trouwens hoe die wijk aan zijn naam komt? Van een pub die zo heet. En die heeft zijn naam weer te danken aan de Spaanse prinsessen die steeds aan het Engelse hof verbonden waren. Die prinsessen werden “la infanta de Castile” genoemd. Wat ze bij ons natuurlijk niet konden uitspreken, waarna het Elephant and Castle werd.


Woont er nog familie van u?
Michael Caine: ‘Nee nee nee. Die zijn allemaal lang geleden vertrokken. Toen ik eenmaal filmster was, heb ik iedereen daar weggehaald.’


Was het zo erg?
Michael Caine: ‘Verschrikkelijk. Maar nu is het nog veel erger. Er is wel hoop, want de flats waarin we filmden stonden half leeg, omdat ze een maand later tegen de vlakte zouden gaan. Er wordt 2,5 miljard pond uitgetrokken om de buurt op te knappen. Ik vroeg nog aan een wethouder wat ze dan met de bewoners van al die flats zouden doen. Hij zei: “Die plaatsen we zo ver mogelijk uit elkaar.” Haha. Alles om de bendes op te breken.’



Want er zijn veel bendes?
Michael Caine: ‘O, absoluut. Toen we daar aan het filmen waren moesten we de opnamen continu stilleggen vanwege het gehuil van politiesirenes. En dat ging dag en nacht door. Het is een heel erge wijk, en het wordt alleen maar erger. Daarom hebben we deze film ook gemaakt. Als waarschuwing. Engeland doet het heel slecht in vergelijking met andere landen in de EU. De meeste steekpartijen, de meeste drugszaken, het hoogste aantal tienerzwangerschappen…

De jeugd in Engeland is wanhopig. Toen ik aan de film begon had ik zo’n typisch middenklasse instelling, van: sluit die schoften allemaal maar op en gooi de sleutel weg. Maar weet je wat het probleem is? Zo’n 25 procent van die raddraaiers is inderdaad niet te helpen, maar 75 procent wil het graag anders doen. En ik kreeg terwijl we daar draaiden erg veel sympathie voor die 75 procent.’


Hoe ontdekte u dat ze eigenlijk iets anders wilden?
Michael Caine: ‘Omdat ik met ze sprak. Als ik ze vertelde dat ik op een steenworp afstand van de flats opgegroeid ben (als zoon van een poetsvrouw en een sjouwer op de visafslag) accepteerden ze me meteen als een van hen. Ik was hun vriend. Ik luisterde naar ze. En ik bekeek ze, in scènes waarin ik zelf niet meedeed. Ik zag hoe ze alles wat de regisseur, het alfamannetje, tegen ze zei in zich opzogen.’



De jongens in de film waren jongens van de straat?
Michael Caine: ‘Ja, bijna allemaal komen ze daar vandaan. En wat mij opviel is dat bij veel van die jongens de vader is weggelopen of in de gevangenis zit. Het was altijd: dad left, dad left. Daarom zijn ze op zoek naar een alfa male, een vaderfiguur. Als ze mij vroegen hoe ik aan de buurt ontsnapt was gaf ik altijd twee redenen. Ik kwam uit een gelukkig gezin, met een strenge vader die ik respecteerde en liefhad. En ik kreeg een beurs, zodat ik naar school kon. Een betrouwbare basis en onderwijs, twee dingen die de meeste jongens daar niet hebben. En zij hebben weer twee dingen die ik vroeger niet had: wapens en drugs. Wij vochten met onze schoenen en vuisten. En drugs gebruikten we niet, al dronken we wel veel alcohol.’


De jongens verdienen beter, maar dan heb je ook nog mensen als Harry’s vriend Lenny, die de hele dag bang is…
Michael Caine: ‘Ik heb ter voorbereiding wat gegoogled en je komt de schrijnendste verhalen tegen. Oudere mensen die al twee jaar hun huis niet meer uit durven te komen. Ik hoop dat de film zoveel reacties zal losmaken dat de regering hier iets aan doet. Flats met grotere kamers bijvoorbeeld. De kamers in die flats zijn piepklein. Amper twee meter hoog. Als je beesten in een te kleine ruimte bij elkaar zet gaan ze vechten. Iedereen vecht voor ruimte. Dat zou ik ook doen. Ik zou wel moeten, want ik ben bijna 1.90 m. Haha.’


U filmde op locatie, in het hol van de leeuw. Was dat moeilijk?
Michael Caine: ‘Nee, de jongens stonden achter ons.’



Hoe kreeg u ze zover?
Michael Caine: ‘Dat kwam toch vooral, als ik zo onbescheiden mag zijn, door mij. Ik was een van hen. Ik ben altijd een van hen gebleven. Ik ben nooit een posh actor geworden. Er is in de wijk ook nog een muurschildering van mij, samen met Charlie Chaplin, die ook in Elephant and Castle is opgegroeid.’


Bent u nooit bang geweest?
Michael Caine: ‘Dat is wat ik probeer te vertellen. Ik hoefde nooit bang te zijn! Niet omdat ik zo’n dappere man ben, maar niemand zou mij daar wat aandoen.’


Toch opvallend, want in de film worden de jongens afgeschilderd als beesten.
Michael Caine: ‘Inderdaad, en dat zijn ze niet. Zo worden ze gemaakt door de situatie waar ze in zitten. En de film geeft daar een zeer realistisch beeld van.’



Waarom accepteerden ze dat ze zo negatief worden afgeschilderd?
Michael Caine: ‘Misschien omdat ze onbewust begrijpen dat het simpele feit dat de film gemaakt is ze uiteindelijk zal helpen. Waar woon jij?’


Amsterdam…
Michael Caine: ‘Dan weet je waar ik het over heb. Jongens als in de film komen steeds dichterbij.’


Maar films als deze maken me juist steeds banger.
Michael Caine: ‘Dat moet ook. Je moet opstaan en van je regering eisen dat ze er wat aan doen. Gebeurt dit nu? Wordt het erger? Ja? Wat gaan jullie er aan doen?!’ 



Harry Brown speelt vanaf 28 april 2010 in de Kinepolis-bioscopen.



Regie: Daniel Barber
Caste: Michael Caine, Emily Mortimer
Genre: Thriller, drama
Duur:   96 minuten

25-04-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Scène uit Assault on Precinct 13

Is dat je Iers-katholieke schuldcomplex dat opspeelt?
Gabriel Byrne: (lacht) Nee hoor. Dat heb ik, weliswaar na jaren vechten, min of meer van me afgeworpen. Ik bedoel dat ik de ijskoude logica van mijn personage perfect begrijp. Hij heeft wceken uitgekeken naar zijn uitstapje en hij kan dat meisje toch niet terug tot leven wekken, het is minstens tien kilometer wandelen tot aan de auto ... Dus besluit hij dat het op geen dag aankomt om de politie erbij te halen. Hij is geen gewetensloze smeerlap. Het is moeilijk om een oordeel over hem te vellen, net zoals het ook in het echte leven soms lastig is om goed en kwaad van elkaar te onderscheiden. Dat is ook meteen het grote vraagstuk van deze film en de voornaamste reden waarom ik direct heb toegehapt. Al waren het kortverhaal van Raymond Carver - die ik een literair genie vind - en Lantana, de vorige film van Ray Lawrence, eveneens sterke argumenten.

Stewart is geen archetypische slechterik, wat van 'Jindabyne' meer een huwelijksdrama dan een psychologische thriller maakt. Gabriel Byrne: Het is ook een analyse van machogedrag in de film. Normaal moet de mannelijke held orde scheppen in een chaotische situatie. Hier gebeurt net het omgekeerde: door de macho uit te hangen zet Stewart zijn huwelijk en zijn patriarchale autoriteit op de helling, en creërt hij dus chaos. Het is zijn machismo dat hem te gronde richt. Daarom wou ik de scène waarin ik op dat lijk stoot zo instinctief en onheroïsch mogelijk spelen. De kijker moest de angst en hysterie van mijn personage - die in schril contrast staan met zijn machopose - zien en voelen.

Is het ook daarom dat die scène in één take is opgenomen?
Gabriel Byrne: Ray Lawrence filmt sowieso alles in één take. Hij draait ook chronologisch, waardoor alles spontaner en eerlijker oogt. Maar dat kan alleen als je de film tot in het kleinste detail hebt uitgedacht. Of een buitengewoon instinct hebt.

Zoals?
Gabriel Byrne: De Coens, met wie ik Miller's Crossing heb gemaakt, zijn absolute controlefreaks die elk shot in hun hoofd hebben zitten, terwijl Jim Jarmusch bijvoorbeeld puur instinctief werkt. Ik ontmoette hem in een bar toen hij Dead Man ging draaien en hij vroeg me of ik geen zin had om de dag erop mee te spelen. Hij zou wel snel een rolletje voor me verzinnen, wat hij ook deed. Ik ging achteloos een bar binnen en drie uur later was ik de zoon van Robert Mitchum in een minimalistische western in zwart-wit. Only in the movies, baby (lacht).
 

Scène uit Stigmata

'Jindabyne' gaat over juiste keuzes maken en eindigt met een bijna religieuze catharsis. Wat heb je er zelf van opgestoken?
Gabriel Byrne: Dankzij deze film besef ik eindelijk wat de dood betekent - ik had nog nooit een lijk gezien. Het kan banaal klinken, maar de dood is: het ontbreken van leven. Er is geen pols meer, geen oogopslag, geen warmte. Alles wat menselijk en veilig aanvoelt, is plots verdwenen. Dat vond ik een schokkende, maar verrijkende ervaring. Misschien gaan hooguit een paar honderd mensen deze film zien, maar omdat hij me die fundamentele wijsheid heeft bijgebracht - dat diepe respect voor het leven - zal hij me langer heugen en dierbaarder blijven dan die paar hits die ik heb gemaakt.

Met alle respect, maar je blijft behoorlijk katholiek klinken.
Gabriel Byrne: Schuldig. Of nee: niet schuldig (lacht). Wat wil je: het is een film over roots, spiritualiteit, dood, boete en territorium. Het is een parabel, alleen is hij gesitueerd in Australië in plaats van in Israël. Het katholieke druipt ervan af, hoewel het een universeel verhaal blijft dat zich overal kan afspelen.

Dit is al de derde keer dat je een filmkoppel vormt met Laura Linney. Bloeit er iets moois?
Gabriel Byrne: Meestal loopt het in die films niet goed af met ons. Dit keer sla ik haar, en in P.S. heb ik haar verlaten voor een vent. Volgende keer doen we een sentimentele romcom met happy end, beloofd. Kan ik eindelijk nog eens een hit scoren.

Lig je daar wakker van?
Gabriel Byrne: Niet meer. Als je de vrijheid wil om in artistieke films te spelen, moet je af en toe gezien worden en commerciële toegevingen doen. Maar hoe een film het zal doen aan de kassa, dat houdt me niet meer uit mijn slaap. Ik heb al voor hetere vuren gestaan. Voor een stier in de arena bijvoorbeeld. Of als leraar Gaelic voor een klas vol 16-jarige meisjes in minirok. Je hebt niet écht geleefd voor je Gaelic hebt onderwezen, my friend (lacht).

Scène uit The Shade
　

24-04-2010 om 14:58 geschreven door Patje007

24-04-2010 om 12:44 geschreven door Patje007

22-04-2010 om 20:41 geschreven door Patje007

In State of play (2009) – gebaseerd op een 6 uur durende BBC-serie – speelt McAdams een jonge blogger voor een krant die samenwerkt met de beste onderzoeksjournalist die ze hebben, Cal McAffrey (Russell Crowe). Samen onderzoeken ze een zaak wat mogelijks een enorm politiek complot kan zijn.

Aan de hand van 5 vragen komen we van Rachel McAdams te weten hoe het was te werken met Crowe en Hellen Mirren, of ze zou stemmen op haar collega Ben Affleck bij verkiezingen en haar grote rol tegenover Robert Downey Jr. in Sherlock Holmes (2009).

1. Waarom wilde je dit doen, jouw 1ste politieke thriller?

Rachel McAdams: Ik wilde vooral werken met Kevin MacDonald(de regisseur). Ik was benieuwd naar zijn aanpak van het verhaal. Hoe hij
6 uur zou omvormen tot 2 uur en ik vond het onderwerp ook heel relevant. Het is een wereld waar we allemaal op de een of andere manier mee geconfronteerd worden.

2. Waar haal je jouw nieuws? En welke research heb je gedaan om de rol van de journaliste te spelen?

Rachel Mc Adams: Ik heb geen abonnement op een krant. Ik hoor het nieuws op de radio. Het is makkelijker om te multitasken. Ik kan ontbijten en tegelijk naar het nieuws luisteren(lacht). We hebben kennis gemaakt met heel wat journalisten van de Washington Post en zijn naar Capitol Hill gegaan en konden daar enkele mensen volgen. Er was ook een man van Washington Post op de set de hele tijd. Af en toe zei hij dan "Um, dat zou nooit gebeuren." Maar er zijn momenten geweest dat we hem genegeerd. Het is Hollywood niet waar! (lacht)



3. Dit is zo een goeie cast, jouw on screen relatie met Russell Crowe is heel schattig. Hoe was het werken met hem... en de fantastische Helen Mirren?

Rachel McAdams: Ja, zij is altijd zo sterk, en wat ik zo erg van hou is dat ze een stijlvolle dame is maar ze is heel speels en leuk om dingen mee te doen. Ja, ze is een echt professioneel. Alleen al in de aanwezigheid zijn van Russel en Helen en kijken naar de interactie tussen de twee en hoe ze een scène vorm geven... het was verbazend hen samen aan het werk te zien. Hij is net hetzelfde. Het is ook heel vrolijk op de set, en hij wil gewoon een leuke tijd hebben. En hij is erg, heel erg intelligent. Het is een fantastische man en dat maakt hem zo goed. Ik heb veel geleerd door gewoon naar hem te kijken.

4. Ben Affleck speelt een congreslid in de film. Hij heeft al eens gesproken over een politieke carrière. Nu dat je hem kent, zie je hem dat ook doen?

Rachel McAdams: Ja. Ik bedoel, ik hoop dat hij in de politiek gaat. Ik denk dat hij daarin heel goed zou zijn. Ik denk ook dat hij een aanwinst zou zijn voor het land. Zelf mag ik niet stemmen – ik ben Canadese – maar ik zou voor Ben stemmen als ik mocht. Ik zou een grote "stem op Ben" sticker dragen(lacht).




5. Je speelt ook 'de vrouw' Irene Adler in de Sherlock Holmes-film met Robert Downey Jr. en er wordt gezegd dat zij de enige is die te slim was voor Holmes. Heb je plezier beleefd tijdens de samenwerking?

Rachel McAdams: Robert is zalig om mee te werken. Hij is heel spontaan, aanwezig en ook heel speels en intelligent. Dus ja, ik moest steeds bij de pinken zijn, wat ook zo is in de relatie tussen Holmes en Irene. Ze houden elkaar scherp, dagen elkaar uit en helpen elkaar uit de problemen, en ook in de problemen.

22-04-2010 om 20:12 geschreven door Patje007

Hij stond op zijn zesde al op de planken, figureerde daarna in tal van films en tv-series en maakt op zijn negentiende nu ook zijn entree als leading man in 'Nowhere Boy'. Een gesprek met Britain's next big thing: Lennonvertolker Aaron Johnson.

Hoe nerveus was je om in de huid van een legende als John Lennon te kruipen?
Aaron Johnson: Toch behoorlijk. Je leest het script, je bent enthousiast over het personage en je staat te popelen. Tot je twee weken voor de opnames in Liverpool plots beseft: ' Fuck! Waar ben ik aan begonnen?' Gelukkig had ik de rol voldoende voorbereid en gaf Sam me het nodige vertrouwen. Ik heb me zo veel mogelijk gefocust op de dingen die Lennon en ik gemeen hebben. Nowhere Boy gaat over een jongen die zichzelf en zijn talenten ontdekt en op zoek is naar liefde en zelfvertrouwen. Aangezien ik zelf van mijn zesde acteer, maar nog altijd maar negentien ben, lagen die dingen niet zo ver van me af.



Wist je tevoren al veel over hem?
Aaron Johnson: Ik wist dat hij bij The Beatles zat. (Lacht) Neen dus. Ik kende zijn liedjes wel, maar heb me toch grondig moeten bijscholen. Wat me meer zorgen baarde, was dat ik zelf geen muzikant ben. Daarom heb ik twee maanden lang bijna niets anders gedaan dan ukelele en gitaar spelen, tot ik er blaren van kreeg.
Ik haat het als je in een film kunt zien dat een acteur zijn instrument niet beheerst en doet alsof. Dan is de illusie die je hebt opgebouwd meteen weer weg.

In de film komt de zestienjarige Lennon naar voren als een charmant en pienter, maar tegelijk egocentrisch en onuitstaanbaar ettertje. Heb jij ook dat beeld van hem?
Aaron Johnson: Eigenlijk wel. Het leuke aan de rol is dat iedereen Lennon kent en dat er bibliotheken over hem volgeschreven zijn, behalve dan over de jonge Lennon. In de biografieën worden wel passages aan zijn jeugd gewijd en er lopen ook nog altijd een paar leden van zijn eerste bandje The Quarrymen rond. Maar wie hij écht was op zijn zestiende: daarover lopen de meningen sterk uiteen.

De één benadrukt dat hij een opschepper was die populair was bij de meisjes. De ander zegt dat hij veeleer teruggetrokken was, maar iemand anders werd zodra hij op een podium stond. In een beroemd Rolling Stone-interview zegt hij zelf dat hij erg verbitterd was toen zijn moeder stierf en dat The Beatles hem een masker boden waarachter hij zich kon verstoppen. Hij praat daarin ook over zijn tante Mimi en over zijn respect voor haar.

Dat respect ging, ondanks hun haat-liefdeverhouding, blijkbaar zo diep dat hij haar tot aan zijn dood in 1980 elke week belde, zoals hij haar had beloofd toen hij in 1960 met The Beatles naar Hamburg vertrok.
Aaron Johnson: Klopt. Lennon heeft zijn echte moeder twee keer verloren. Op zijn vijfde toen ze hem onderbracht bij Mimi. En op zijn zeventiende toen ze overleed. Al die tijd heeft Mimi voor hem gezorgd, ook al was ze streng en afstandelijk.
Eigenlijk had John vooral een affectieve band met zijn oom George. Dat was diegene die hem op de radio naar rock-'n-roll liet luisteren, zijn eerste sigaret gaf, in bed stopte en dat soort dingen. Mimi was dan weer diegene die hem Oscar Wilde voorlas en boeken over Van Gogh gaf. Mimi was strikt en veeleisend en ze hadden geregeld ruzie. Maar Lennon besefte dat hij haar strenge hand en discipline nodig had. Hij is haar dankbaar gebleven tot aan het bittere einde.

Lennon had het vaak lastig om zijn privéleven af te schermen. Hoe lukt dat met jou?
Aaron Johnson: Voorlopig heb ik geen klachten. Je moet er gewoon slim mee omgaan. Zeg wat je kunt zeggen en houd de rest voor jezelf. Als je de lippen altijd stijf op elkaar houdt, maak je de tabloids alleen maar nieuwsgieriger. Mijn relatie met Sam lijdt er in elk geval niet onder. We hebben ons publiek als koppel gepresenteerd en dat heeft ons alleen maar sterker gemaakt.

Op 21 april komt er nóg een film uit met jou in de hoofdrol, de actiekomedie 'Kick-Ass'. Wat mogen we daarvan verwachten?
Aaron Johnson: Actie, zwarte humor en nog meer actie. Het is een comicbookfilm van Matthew Vaugh(de regisseur van 'Layer Cake' en 'Stardust' en ex-producent van Guy Ritchie) over een Amerikaanse knul die zich verkleedt als superheld en zo in een bloedige strijd tussen twee drugskartels terechtkomt. Er zit ook een elfjarig meisje in dat voortdurend woorden als 'cunt' en 'fuck' roept en allerlei gangsters het hoofd afhakt. Het is dus géén kinderfilm. (Lacht) Ik weet niet of een pacifist als Lennon zich ermee zou amuseren, maar het is ironisch. Plus: de stunts zijn geweldig, Nicolas Cage doet mee en het is goed gemaakt.

Nowhere boy speelt sinds 14 april 2010 in de Kinepolis-bioscopen, Kick-ass sinds 21 april 2010.

22-04-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Julia Roberts en George Clooney

18-04-2010 om 21:03 geschreven door Patje007

Op vrijdag 16 oktober 2009 bracht Andy Garcia een bezoekje aan het Filmfestival van Gent. Hij mocht er zowel een Joseph Plateau Honorary Award in ontvangst nemen, als zijn nieuwste film City Island voorstellen. Een gesprek met een filmster die weinig affiniteit heeft met hedendaags Hollywood. 'Fysiek bloot bewaar ik voor de slaapkamer.'

The Untouchables, Internal Affairs en The Godfather: Part III: weinig acteurs beginnen hun Hollywoodloopbaan met zulke knallers. Op het einde van de jaren 80 leek Andy Garcia een geboren 'A-lister'. Brian De Palma, Mike Figgis en Francis Ford Coppola bleken lang niet de enige grote regisseurs die met de Cubaanse immigrantenzoon wilden samenwerken. Hal Ashby draaide met hem 8 Million Ways to Die, hij speelde mee in Black Rain van Ridley Scott en Sidney Lumet gaf hem de hoofdrol in Night Falls on Manhattan.

Andy Garcia(uiterst links) in The Untouchables


Ondanks Garcia's ' good looks', indringende blik en natuurlijke charme bleef de grote doorbraak echter uit. Halverwege de nineties begon hij zich meer en meer te concentreren op kleinschalige projecten die hij dikwijls zelf produceerde. Dezer dagen lijkt Hollywood enkel nog een beroep op hem te doen voor bijrollen in schabouwelijke kinderfilms en Steven Soderberghs Ocean's-franchise. Kwatongen beweren dat Garcia's arrogantie zijn opmars deed stuiten, zelf houdt hij er een andere theorie op na:

'Je zou het misschien niet zeggen, maar ik ben een heel schuchtere man. Veel grote Hollywoodrollen vereisen dat je jezelf fysiek blootgeeft - zeker in de jaren 90 toen erotische thrillers als Basic Instinct hot waren. Zoiets bewaar ik echter liever voor mijn echtgenote in de slaapkamer. (Zucht) Subtiliteit en suggestie staan al lang niet meer in het Tinseltownwoordenboek. 'Hoe explicieter, hoe liever', lijken de meeste studiobobo's te denken. Geef mij maar 'good old' Alfred Hitchcock. Die vond dat je na de kusscène niets meer hoefde te tonen. De kracht van de verbeelding wordt dezer dagen zwaar onderschat.'

Andy Garcia en Sofia Coppola in The Godfather part III


Ironisch genoeg speelt je dochter Dominik Garcia-Lorido in je nieuwste film een stripper.
Andy Garcia: Mijn dochter wilde heel graag met me samenwerken, maar had één eis: tijdens de stripscènes mocht ik de set niet op. Eigenlijk had ze me die dag het liefst de staat zien verlaten. (Lacht) Kijk, ik kende het script door en door en wist wat ik van regisseur Raymond De Felitta mocht verwachten. Ik was zeker van een smaakvol eindresultaat.


Raymond en jij zijn allebei gepassioneerde muzikanten. Heb je daar tijdens de shoot iets van gemerkt?
Andy Garcia: Samenwerken met een andere muzikant is fantastisch. Het verschaft je een vrijheid die je bij andere filmmakers niet voelt. Raymond en ik delen een voorliefde voor uitgebreide jamsessies en langgerekte improvisaties. Daardoor durfden we tijdens de opnames allebei buiten de lijntjes te kleuren.

Andy Garcia in Night falls on Manhattan

In de film geef je een hilarische Marlon Brando-imitatie ten beste. Wiens idee was dat?
Andy Garcia: In de eerste versie van het scenario was de aspirant-acteur die ik speel simpelweg verrukt omdat hij een auditie mag doen voor een film van Martin Scorsese en Robert De Niro. Ik opperde echter dat we die situatie verder moesten uitbouwen. Aangezien iedereen Marlon Brando als de oppergod der acteurs beschouwt, leek het me een leuk idee om van mijn personage een vurige Brandofan te maken. Toen ik hem imiteerde, was Raymond meteen verkocht. (Lacht)

Met Scorsese en De Niro heb je nog geen film gemaakt, maar het lijstje cineasten met wie je wel hebt samengewerkt, is meer dan indrukwekkend. Wie is je het meest bijgebleven?
Andy Garcia: Zo'n vraag kan ik moeilijk beantwoorden. Films maken blijft een intieme aangelegenheid. Als ik te veel details deel, lijkt het alsof ik uit de biecht klap.
Natuurlijk lopen er in de cinemawereld heel wat heethoofden rond en het spreekt vanzelf dat het op een filmset wel eens durft te stuiven. Toch heb ik nog nooit samengewerkt met iemand die ik écht onprofessioneel kan noemen. Alle regisseurs - zowel de bekende als de minder bekende - hebben hetzelfde streefdoel: een fantastische prent de zalen insturen.

Mis je jouw Hollywoodhoogdagen niet?
Andy Garcia: (Krachtig) Hollywood maakt dezer dagen films voor één specifieke doelgroep: pubers. Gewelddadige robotten hier, jonge tovenaars daar - mij kan het niet boeien. Noem me gerust ouderwets, maar ik houd van films over herkenbare situaties. Je weet wel: een lach en een traan, personages van vlees en bloed. Ik heb weinig zin om mee te draaien in die mallemolen van opgeklopte emoties en vergezochte verhalen. Begrijp me niet verkeerd: ik respecteer iedereen die in die wereld wel zijn draai vindt.

Andy Garcia en Ashley Judd in Twisted

Je was in 1987 al eens te gast op het Filmfestival van Vlaanderen - Gent. Herinner je je dat bezoek nog?
Andy Garcia: Dat blijft een onvergetelijke ervaring. Het was de eerste keer dat ik op een filmfestival werd uitgenodigd. Ik geloofde mijn oren niet toen ik hoorde dat ik The Untouchables tijdens de openingsavond mocht inleiden.
Ik speelde maar een bijrol in Brians film en had nooit gedacht dat mij zoiets zou worden gevraagd. Bovendien is Gent een prachtige stad.
Ik herinner me de kleine straten, oude huizen en grachten nog levendig. Melanie Griffith was toen ook van de partij. Als ik me niet vergis, kwam ze Something Wild van Jonathan Demme voorstellen. Ze was toen nog getrouwd met mijn goede vriend Steven Bauer, de acteur die Al Pacino's makker speelde in Scarface.

15-04-2010 om 20:39 geschreven door Patje007

Dat Jason Bourne - even? - rust krijgt, betekent niet dat Paul Greengrass vakantie neemt. Integendeel: in de politieke actiethriller Green Zone trekt de Britse guerrillaregisseur samen met Matt Damon door Irak op zoek naar massavernietigingswapens. 'Mijn missie? Een popcornfilm die mensen aan het nadenken zet.'

Met United 93 draaide hij een film over 9/11 toen de rook nog rond de Twin Towers hing. En met The Bourne Supremacy en The Bourne Ultimatum verbond hij een popcornfranchise aan de War on Terror. Plus: hij supportert niet voor Chelsea zoals op de Internet Movie Database te lezen staat, maar wel voor tweedeklasser Crystal Palace. Je kunt dus niet beweren dat Paul Greengrass (54) het zichzelf gemakkelijk maakt. Met zijn nieuwe actiethriller Green Zone is dat duidelijk niet anders.

De film speelt zich af in het mijnenveld van Irak, een terrein dat tot nu toe allesbehalve vruchtbaar bleek voor filmmakers. Bovendien is Green Zone losjes gebaseerd op het non-fictieboek Imperial Life in the Emerald City, waarin Washington Post-journalist Rajiv Chandrasekaran de blunders van de bezetting van Bagdad en de ijdele speurtocht naar Iraakse massavernietigingswapens blootlegt.

Een explosieve onderwerpkeuze? Inderdaad. Een saaie, politieke dossierfilm? Totaal niet. In zijn gekende Bournestijl, met vinnig gemonteerde en vanuit de pols geschoten actie, volgt Greengrass de lotgevallen van de Amerikaanse Sergeant Roy Miller, een geschikte rol voor zijn Bournebuddy Matt Damon.

Paul Greengrass

Kort na de val van Saddam Hoessein speurt Miller in opdracht van Uncle Sam en de neocons in de mean streets van Bagdad naar massavernietigingswapens. Alleen begint hij zich na de zoveelste vergeefse raid af te vragen waar die krengen zich dan wel bevinden. De CIA en de militaire bobo's die zich in de beveiligde Green Zone rond Saddams paleis bevinden, zouden wel eens een verborgen agenda kunnen hebben.

De klokkenluider van dienst - Miller dus - modelleerden Greengrass en coscenarist Brian Helgeland ( L.A. Confidential, Mystic River, Man on Fire) naar Irakveteraan Richard 'Monty' Gonzales. Die fungeerde als militair adviseur voor de film, die grotendeels werd opgenomen in en rond de medina's van Zuid-Spanje en Marokko. Kosten noch moeite werden gespaard. Zo bevat Green Zone, dat met zijn lange opnames, reshoots en productiekost van honderd miljoen dollar ruim over budget ging, tal van spectaculaire actiescènes, alsook genoeg militaire hardware om Hollywood in te nemen.

Of dat volstaat voor een shockeffect aan de kassa, valt nog af te wachten. Met The Bourne Supremacy (2004) en The Bourne Ultimatum (2007) mag de tandem Greengrass-Damon dan wel twee onvervalste post-9/11-kaskrakers hebben gescoord, de resultaten van alle voorgaande Irakfilms - van Lions for Lambs tot zelfs Oscarslokop The Hurt Locker - vielen dik tegen.

Vandaar waarschijnlijk dat producent Universal in haar promocampagne vaker de merknaam 'Jason Bourne' dan het woord 'Irak' laat vallen. In de States had die strategie echter weinig succes, want Green Zone wist in zijn openingsweek nog geen 20 miljoen op te halen. Benieuwd of ex-documentairemaker en ex-onderzoeksjournalist Greengrass hier wel goed scoort met zijn film over de invasie van Irak, naar zijn mening 'de meest rampzalige beslissing van onze generatie'.

Je filmdebuut 'Resurrected' ging over de Falklandoorlog, 'Bloody Sunday' over de rellen in het Noord-Ierse Derry en 'United 93' over de aanslagen van 9/11. Waarom wilde je aan dat geëngageerde oeuvre ook een film over Irak toevoegen?

Paul Greengrass: In de zomer van 2003, toen ik voor het eerst met Matt aan The Bourne Supremacy werkte, waren de Amerikanen net Irak binnengevallen. Op de set werd er voortdurend over de oorlog gesproken en toen de toenmalige bazin van Universal me vroeg wat ik na The Bourne Supremacy wilde doen, antwoordde ik meteen: een Irakfilm maken. Als je de geopolitieke situatie van de jongste jaren analyseert, zie je dat twee gebeurtenissen van cruciaal belang waren: 9/11 en de oorlog in Irak. Oorspronkelijk had ik één film in gedachten, maar het zijn er twee geworden. United 93 over 9/11 en Green Zone over Irak.

Na 'United 93' heb je wel eerst 'The Bourne Ultimatum' gemaakt.

Paul Greengrass: (Knikt) Omdat ik niet goed wist wat voor een Irakfilm het moest worden. Ik wilde niet nog een United 93 maken, maar ook geen Bournefilm. Met die Bournefilms heb ik getracht de realiteit zo dicht mogelijk te benaderen qua beeldtaal en politiek klimaat. Het mogen dan fran-chisefilms zijn, je kunt de paranoia en de War on Terror via de achterdeur voelen binnensluipen. Toch bleek dat voor het grote publiek geen bezwaar. Toen dacht ik: wat als ik nu eens een popcornfilm maak met dezelfde hedendaagse feel en urgentie, maar ook met het politieke gewicht van United 93? De missie die ik voor Green Zone voor ogen had, was het mainstreampubliek meelokken naar een plek die ze uit vrije wil misschien liever niet betreden.

Daarvoor kocht je in 2006 de rechten op het boek 'Imperial Life in the Emerald City' van Rajiv Chandrasekaran. Toch is de film een gefictionaliseerde actiethriller geworden.

Paul Greengrass: Ik wilde het actiegenre in de politieke actualiteit plaatsen. Niet om mensen ervan te overtuigen hoe fout de invasie wel was, wel omdat ik als filmmaker wil interageren met de wereld om me heen. Anderen zoeken hun inspiratie in een fantasiewereld, ik in de realiteit. Alleen vond ik geen enkel waargebeurd verhaal dat zich tot een klassieke thriller leende. Toch had ik het gevoel dat wat zich in de echte wereld afspeelde alle elementen van een complotthriller bevatte: de wapens, het gevaar, de valse informatie, de slechteriken.... Als het niet écht gebeurd was, had er ongetwijfeld wel iemand een film over gemaakt. Voor een goede thriller heb je twee dingen nodig: een held met een duidelijke agenda en een tikkende klok. Vandaar dat ik Brian Helgeland heb gevraagd om een scenario te schrijven dat wel deels op feiten is gebaseerd, maar dat alles wat er de voorbije zes jaar in Irak is gebeurd tot één verhaal samenbalt. Bovendien stelt de held zich dezelfde vragen als de mensen thuis: 'Wat is hier aan de hand?' En: 'Hoe is het zo fout kunnen lopen?'

Je vermoedde indertijd meteen dat er in Irak geen massavernietigingswapens zouden worden gevonden?

Paul Greengrass: Van nature ben ik niet paranoïde aangelegd, maar je moest al heel naïef zijn om te geloven dat er geen andere motieven speelden. Ook de soldaten hadden al na enkele dagen door dat de legerleiding hen wat voorloog.
Toen ik Rajivs boek las - waarin de machinaties van de neocons en de CIA worden ontmaskerd - werden mijn vermoedens bevestigd. Plus: ik kreeg een eurekamoment. Het boek gaf me alle informatie die ik nodig had om van de Green Zone een geloofwaardige wereld te maken.
Mijn held en mijn complot had ik al. Nu vond ik ook mijn decor: een surrealistische microkosmos met luxehotels en palm-bomen, waar de meest waanzinnige plannen werden gesmeed die indruisten tegen wat zich daarbuiten afspeelde.

Ergens is de film dus toch een 'J'accuse'?

Paul Greengrass: Neen, hij is een vraagstuk. Of je voor of tegen de oorlog bent, is irrelevant. Het gaat om wie de orders heeft gegeven om na de invasie de Iraakse staatsstructuur en het leger te ontmantelen. En vooral: waarom? Alle debatten in Rajivs boek gingen daarover.
Zelfs de CIA waarschuwde dat zoiets een burgeroorlog zou ontketenen, maar het Pentagon en de regering Bush bleven maar beweren dat ze de democratie aan het verspreiden waren. Zo dom kunnen ze echt niet zijn. Dus is mijn vraag: wat zat daarachter en wie spinde daar garen bij? Ik ben niet zo naïef om te denken dat mijn film de waarheid zal blootleggen, maar het blijft een nobele missie om naar antwoorden te streven.

Heeft Universal je bij die nobele missie alle vrijheid gegeven?

Paul Greengrass: Bij geen één van mijn vier films voor Universal hebben ze me iets in de weg gelegd - ook niet bij United 93. Je weet hoe het systeem werkt: artistieke vrijheid koop je met succes.



Woog de druk toch niet zwaarder gezien het deze keer om een Irakfilm met blockbusterbudget gaat?

Paul Greengrass: Niet zwaarder dan bij de Bournefilms. Zulke franchiseprenten kosten nog meer. Als ze niet werken, lig je eruit. Simple as that. Het feit dat die andere Irakfilms flopten, maakte me net nog meer gebeten. Uiteraard blijft het een gok, maar ik denk dat mijn film passie en overtuiging heeft. Ik hoop dat het Oscarsucces van The Hurt Locker hem dat extra zetje geeft. Dan is het eindelijk gedaan met de mantra dat Irakfilms geen geld opbrengen. Doen die superheldenfilms het dan zoveel beter? Daarvan floppen er ook zes op de tien, en de meeste zijn kwalitatief dan nog een stuk minder.

Hoe belangrijk was het om ook de Irakezen aan het woord te laten, in dit geval de informant Freddy?

Paul Greengrass: Heel erg. Uiteindelijk draait de film om het leerproces van Sergeant Miller, en dus eigenlijk om dat van ons, westerlingen. Dan is het cruciaal dat je ook de andere partij hoort en beseft dat niet alle Irakezen pro-Saddam waren. Bovendien is Freddy het emotionele hart van de film, een ex-soldaat die zijn been heeft verloren in de oorlog met Iran en Millers dilemma perfect begrijpt.
Vooral het Amerikaanse publiek reageert enorm emotioneel op hem. Amerika is een land met een diep respect voor democratie - meer dan Groot-Brittannië in elk geval. Op een bepaald moment zegt Freddy tegen Miller: 'Het is niet aan jou om te beslissen wat er hier gebeurt.' Dan krijgen veel Amerikanen de krop in de keel, alsof ze collectief een catharsis bereiken.



Heb je al reacties gekregen vanuit het Witte Huis?

Paul Greengrass: Neen. Ik ben er zeker benieuwd naar, maar nog eens: ik wil niemand veroordelen. Mijn film is zeker geen pleidooi om politici voor de rechter te sleuren. Ik heb gewoon de film gemaakt die ik wilde en moest maken. Dat is ook mijn advies aan jongere filmmakers. Maak niet de film die anderen willen zien, maak de film die je zelf wilt zien. Engageer je. Zeg wat je te zeggen hebt en accepteer het oordeel van het publiek. Green Zone is voor mij niet persoonlijker of belangrijker dan een Bournefilm. Ook die heb ik met hart en ziel gemaakt.

Hoewel je geen fan was van 'The Bourne Identity'.

Paul Greengrass: Ik hield wel van de film die Doug Liman gemaakt had, maar ik vond dat ik Bourne iconischer kon maken door hem een morele dimensie te geven. Daar ben ik in de sequels ook in geslaagd, ik ben dus klaar met hem. Voor mij is hij een noughtiesembleem, een man die voortgedreven wordt door de angst en paranoia na 9/11 en de Irakoorlog en die door dat turbulente landschap naar waarheid op zoek gaat.

Nochtans blijven de geruchten over een vierde Bournefilm de kop opsteken.

Paul Greengrass: Bij de studio misschien, maar niet ten huize Greengrass. (Lacht) Ik heb afscheid van hem genomen en geloof me: ik heb er lang en diep over nagedacht. Misschien stuurt iemand anders hem een nieuw tijdperk in, maar ik heb andere paden te bewandelen.

De welke?

Paul Greengrass: Dat weet ik nog niet. Ik beschouw mijn laatste vier films - de twee Bournes, United 93 en Green Zone - als een geheel rond het voorbije decennium, over 9/11 en de gevolgen daarvan. Wat het narratieve epicentrum van het volgende decennium wordt, is voorlopig onduidelijk. Maar ik verzeker je: van zodra ik het weet, staan Matt en ik er midden in.

Jullie blijven dus samenwerken?

Paul Greengrass: Ja. Matt en ik blijven gaan voor relevante films boordevol kick-ass-actie. Houd ons in de gaten! (Lacht)

Green Zone speelt sinds 14 april 2010 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie: Paul Greengrass
Cast:   Matt Damon, Jason Isaacs,
           Brendan Gleeson
Genre: Drama
Duur:   114 minuten

15-04-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

15-04-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Robert Pattinson wil af van zijn vampierenimago en neemt nu ook serieuze rollen onder handen. ‘Remember Me’ is een ‘not your typical love story’, waarin Pattinson met verve de rol van de rebellerende Tyler op zich neemt. Een gesprek met het tieneridool over beroemd zijn, buiten de lijntjes lopen en werken met grote filmsterren:

Waarom besloot je mee te werken aan ‘Remember Me’?
Robert Pattinson: «In elk script dat ik krijg met een jonge kerel in de hoofdrol, gaat het altijd om volledig onschuldige, soms zelfs maagdelijke, personages. Ze ondergaan een soort gedaanteverandering en op het einde zijn ze altijd gelukkig met zichzelf. Het komt vaak op hetzelfde neer. Terwijl Tyler nergens vandaan komt en uiteindelijk ook nergens terechtkomt. Zo krijg je veel meer speelruimte. Ik kon me niet meteen een film voor de geest halen die zo in elkaar zat. Het is ook de enige keer dat ik een normale kerel speel.»


Voel je je aangetrokken tot gestoorde personages?
Robert Pattinson: «Dat denk ik wel, ja. Waarschijnlijk omdat ik zelf een vrij ongestoord leven leid. De rollen die ik nu aangeboden krijg, zijn wel anders dan vroeger. Net na ‘Twilight’ boden ze me alleen rollen van perfecte kerels aan. Nu krijg ik meer gekwetste personages. Ik las het script van ‘Remember Me’ net na de opnames van ‘Twilight’, en ik hield er meteen van.»


Hoe was het om te werken met grote sterren zoals Pierce Brosnan?
Robert Pattinson: «Van ‘Remember Me’ hebben we vooral geprobeerd om er een geheel van te maken. Maar in ‘Bel Ami’ (Pattinsons volgende film waarin hij de rol van de oversekste Georges Duroy voor zijn rekening neemt) verzorgen de grote namen slechts de bijrollen. Ik dacht ‘Jezus, ik moet hier echt mijn uiterste best doen, op alle vlakken’.
Het doet je heel snel bijleren. Op de repetities zie ik dan Kristen Scott Thomas binnenkomen, die zelfs niet hoeft na te denken bij wat ze doet.
En zelfs dan wint ze waarschijnlijk nog een award. (lacht) En daar zit ik dan, wanhopig na te denken over manieren om een gedenkwaardige prestatie neer te zetten. Ik sta best wel onder druk om te presteren.»



Herken je jezelf in Tyler?
Robert Pattinson: «Er zijn een aantal aspecten waarvan ik wou dat ik ze had. Hij maakt zich helemaal geen zorgen over de gevolgen van wat hij doet. Het voelt alsof hij nooit iets te verliezen heeft, terwijl ik altijd denk dat ik veel te verliezen heb. Meestal is dat wel niet zo. (lacht)

Maar ik haat het om rekening te moeten houden met gevolgen. Bijvoorbeeld als je, zoals Tyler, voortdurend betrokken zou raken in vechtpartijen. Ik zou ten eerste meteen in elkaar geslagen worden (lacht), maar het is ook zo’n gedoe om voor een rechtbank te moeten verschijnen en schadevergoedingen te moeten betalen.
Als je beroemd wordt en je zegt zomaar iets out of the blue, dan stelt iedereen je daar gedurende de volgende maanden vragen over. Ik heb echt geen zin om zo’n vragen te beantwoorden, dus probeer ik niks controversieels te zeggen.»


Hoe blijf je met je voeten op de grond, ondanks je bekendheid?
Robert Pattinson: «Ik denk dat dat komt omdat ik zo onverwacht beroemd ben geworden. De mensen van wie de roem hen naar het hoofd stijgt, zijn diegenen die er jaren voor gevochten hebben. En als ze dat dan bereiken, vinden ze ook dat ze het verdiend hebben. Terwijl ik maar een stap in een bepaalde richting heb gedaan, en ik wist ook niet echt wat ik deed. (lacht) Het gebeurde gewoon. Ik verdien het dus niet echt.»



Welke offers moet je daarvoor brengen?
Robert Pattinson: «Veel mensen schatten roem heel hoog in. Ze worden boos als anderen hun eigen bekendheid niet genoeg respecteren, of denken dat ze hun roem niet verdienen. En dus moet je jezelf de hele tijd bewijzen.
Als ik naar een feestje ga, voel ik altijd de behoefte om mezelf te verontschuldigen, gewoon voor wie ik ben. Mensen zien je anders als je beroemd bent. Je kunt nooit ergens binnenwandelen en jezelf opnieuw uitvinden. Je moet jezelf altijd verantwoorden. Dat is heel vermoeiend.»


Is het in jouw geval dan moeilijk om een relatie te hebben?
Robert Pattinson: «In echte relaties met mensen die je al jarenlang kent, verandert er niets. Met al mijn vrienden en iedereen die ik ken, is alles gebleven zoals het was. Alleen met nieuwe mensen denk ik vaak dat iemand iets gaat zeggen, terwijl er meestal niets ergs gebeurt. Maar die achterdocht is heel vervelend.»



Hoe wil je dat het publiek op ‘Remember Me’ reageert als ze de cinema verlaten?
Robert Pattinson: «Ik ben enkele maanden geleden de film in New York met vrienden gaan zien, en hun reacties waren nogal raar.
Ik hoop dat niemand ‘Remember Me’ ziet als de zoveelste film in zijn genre. Ik wil niet dat hij beoordeeld wordt als ‘mainstream Hollywood’, want dat was helemaal niet de bedoeling.
Het is geen romantische komedie zoals ‘The Notebook’. Niemand probeerde hem zo te maken. Natuurlijk zullen mensen ‘Remember Me’ vergelijken met andere films. Maar dat zal moeilijk worden, want ik denk niet dat er iets is om hem mee te vergelijken.»


Remember me speelt sinds 7 april 2010 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie:  Allen Coulter
Cast:   Robert Pattinson, Emilie de Ravin,
           Pierce Brosnan
Genre: Drama, romantiek
Duur:   113 minuten

13-04-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Jennifer Garner

11-04-2010 om 14:50 geschreven door Patje007

11-04-2010 om 00:00 geschreven door Patje007