Ook al is Martin Scorsese zich ervan bewust dat elke filmmaker wel eens wat tegenslag op zijn pad vindt, toch mag de legendarische regisseur graag klagen over alle problemen die hij bij het maken van een film ondervindt - gewoon omdat hij het leuk vindt: "Andere regisseurs hebben het moeilijk en praten daar vervolgens niet over. Maar ik mag maar wat graag klagen, en dat is gedeeltelijk wat filmmaken zo leuk maakt", aldus de Oscarwinnende filmmaker.
Maar alle problemen die hij tegenkwam bij het maken van voorgaande films verbleekten bij de opnames van zijn nieuwste film, de thriller 'Shutter Island': "Er was veel wind en veel regen. Soms was de regen zo erg dat acteurs elkaar niet eens konden zien bij het filmen van een scène. En de wind was zo erg dat mensen werden geraakt door rondvliegend vuil", zo doet Scorsese zijn beklag. Zelf had de filmmaker echter nergens last van: "Ikzelf zat in een klein busje, dus ik werd niet geraakt". Ook al zegt Scorsese dan wel dat hij nog zo graag klaagt, volgens acteur Sir Ben Kingsley was daar op de set van de film niets van te merken: "Volgens mij kreeg hij als regisseur te maken met een hoop lastige omstandigheden; het weer zat niet mee, de scènes in de inrichting waren moeilijk om te doen, en na een lange dag opnames moest hij met zijn crew nog naar vier meetings - ik weet echt niet hoe die dat doet", zo vertelt de 66-jarige acteur.
De regisseur had het volgens Kingsley dan ook een stuk zwaarder dan de cast: "Wij acteurs konden gewoon lekker naar huis om onze teksten voor de volgende dag te leren of om te rusten. Toch hoorde je hem nooit zeggen dat hij zo'n tegenslag had met het weer, of met de camera's, of met wat dan ook. Nooit. Maar ik weet zeker dat het loodzwaar voor hem geweest moet zijn". 'Shutter Island' is in première gegaan op het filmfestival van Berlijn. De thriller waarin Leonardo DiCaprio een detective speelt die onderzoek doet in een inrichting waar een patiënte wordt vermist, draait vanaf 24 februari in de Kinepolis-bioscopen.
18-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
17-02-2010
Interview met Ella-June Henrard naar aanleiding van 'Bo'.
De vijftienjarige Deborah wil ontsnappen uit de verstikkende alledaagsheid van Linkeroever. Onder aanmoediging van de achttienjarige Jennifer duikt ze het spannende Antwerpse nachtleven in. Wanneer ze ontdekt dat Jennifer als escorte werkt, is Deborah geprikkelt door wat voor haar een eenvoudige weg naar geld lijkt. Onder de naam Bo maakt ze kennis met een wereld waar ze duidelijk nog niet klaar voor is. Na een neerwaartse spiraal van geld, drugs en snelle kicks eindigt Deborah in een gesloten jeugdinstelling.
De zestienjarige Ella-June Henrard speelt Bo in de gelijknamige film. Ze is knap, heeft présence en combineert de onschuld van het schoolmeisje met de sensualiteit van een vamp.
Het is voor Ella-June nog nieuw, maar stiltes vallen er in het gesprek allerminst. De mediatraining die ze ondertussen heeft gekregen, was wellicht nergens voor nodig. Ze hebben me daar werkelijk bang gemaakt voor journalisten', zegt ze lachend. Alsof je op elk woord moet letten en je niet rustig meer over straat kunt zodra je film uit is. Dat zal nogal meevallen denk ik, zeker nu ik niet meer blond ben zoals in Bo.'
In de film van Hans Herbots speelt Ella-June een vijftienjarig schoolmeisje dat als escort gaat werken, maar ondertussen is de jonge actrice al aan een volgende film bezig een met Rutger Hauer. Ze is pas terug uit Zuid-Afrika. Ongelooflijk hé? We hebben ook al in Antwerpen gedraaid, maar binnenkort trekken we naar Indonesië en Marokko. Filmen met Rutger Hauer was onvergetelijk. In vier dagen heb ik ontzettend veel van hem geleerd. Bovendien is hij ook een heel fijne man. Op onze vrije dag hebben we samen een tocht gemaakt door Kaapstad. Hij aan het stuur van de motor en ik achterop. We hebben vanop een heuvel naar de zonsondergang gekeken, giraffen gefilmd en met babycheeta's gespeeld. Tof!'
Je lijkt niet meteen onder de indruk van de Hollywoodster Rutger Hauer. Ella-June Henrard: Als je op de set staat en je begint te spelen, dan vergeet je dat zo'n man een supertalent is. Ik heb hem vooral leren kennen als een toffe gast.
Moet jij niet naar school? Ella-June Henrard: Eigenlijk wel. Ik doe kunstacademie, maar de school heeft me vrijgesteld van de lessen. De gemiste uren moet ik natuurlijk inhalen. Op vrije dagen krijg ik bijles of ga ik naar school. Al mijn vrije tijd gaat naar mijn studies, waardoor ik nauwelijks nog een sociaal leven overhoud.
Hoe komt het dat het zo hard gaat voor jou? Ella-June Henrard: Toeval. Ik heb geluk gehad dat Hans Herbots me zag in een kortfilm van een van zijn studentes. Hij was op zoek naar iemand om Bo te spelen en ik was blijkbaar dat meisje van zestien dat iets kinderlijks heeft maar zich met een beetje make-up voor iemand van twintig kan uitgeven.
En hoe rolde je in Portable life'? Ella-June Henrard: Na de opnames van Bowas er hier en daar iets over mij verschenen en zo kreeg ik een telefoontje van de producent van Portable life. Net toen ik met vrienden naar het Reggae Geel-festival wou, werd ik uitgenodigd voor een casting. Zij zijn dan maar vertrokken zonder mij. Een paar weken later had ik de rol.
Schrok je niet toen je hoorde dat je in Bo' een seksueel geladen rol moest spelen? Ella-June Henrard: Ik ben meteen naar de bibliotheek gerend om het boek van Dirk Bracke (op wiens Het engelenhuis de film is gebaseerd, te lenen. Toen ik het uit had, moest ik even slikken. Ik heb echter lange gesprekken met Hans gevoerd en hij heeft me verzekerd dat ik niets zou hoeven doen wat ik niet wilde. Zo heb ik hem van in het begin gezegd dat ik naaktscènes zou weigeren. Ik ben zestien en wil niet dat heel België mij naakt ziet. Ik ben blij dat mijn moeder mij daarin steunt. Zij regelt alles wat met contracten en zo te maken heeft.
Schrok je van jezelf toen je opgemaakt als Bo naar jezelf in de spiegel keek? Ella-June Henrard: Vooral die sexy kleren vond ik bizar want ik kleed me helemaal niet zo. Ik heb trouwens ook moeten leren lopen op hoge hakken. Gelukkig ben ik iemand van wie je makkelijk twee totaal verschillende personen kunt maken. Zonder make-up zie ik er uit als een brave leerlinge, maar met wat mascara op word ik plots een jonge vrouw die helemaal klaar lijkt om het nachtleven in te duiken.
Wat vonden je ouders van je rol in Bo'? Ella-June Henrard: In het begin hadden ze hun twijfels. Ze hebben lang met Hans gesproken en strikte afspraken gemaakt. Uiteraard houden ze een oogje in het zeil, ik ben tenslotte maar zestien.
Welke was je lastigste scène? Ella-June Henrard: De suggestieve vrijscènes. De eerste keer dat je je bh moet uittrekken, valt niet mee. Je voelt je gewoon ongemakkelijk ook al zitten er euh... (aarzelt even en zegt dan met pretogen) tettenplakkers op je borsten zodat je daar nooit helemaal bloot staat. (schaterthetuit). Soms waren die vrijscènes ronduit hilarisch. Je ligt daar op bed en om de vrijbewegingen te maken gaat er dan iemand aan je benen staan trekken om je heen en weer te bewegen. Probeer dan je lach maar eens in te houden.
Waar komt jouw naam eigenlijk vandaan? Ella-June Henrard: Ella-June? Ella omdat mijn ouders allebei grote fans van Ella Fitzgerald zijn en June omdat ik in juni ben geboren. Eigenlijk was ik bijna vergeten dat ik ook June heet, ik heb dat weer bovengehaald voor de film. Op school kent iedereen me gewoon als Ella.
Kom je uit een artistiek gezin? Ella-June Henrard: Mijn papa heeft lang voor het jeugdtheater gewerkt en momenteel werkt hij in de opera van Antwerpen. Mijn mama was onder andere bij Dries Van Noten aan de slag. Ze komen dus allebei uit een artistieke hoek.
Wat ga je doen met het geld dat je met filmen verdient? Ella-June Henrard: Ik heb negen jaar paard gereden, maar ben er wegens geen tijd mee gestopt toen ik naar de kunstschool ging. Als ik afgestudeerd ben, wil ik weer gaan rijden en misschien kan ik dan wel mijn eigen paard kopen.
Bo speelt sinds 10 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Hans Herbots Cast: Ella-June Henrard, Thomas Ryckewaert Duur: 100 minuten Genre: drama
17-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
16-02-2010
Damon en Soderbergh willen actiethriller.
Matt Damon en regisseur Steven Soderbergh willen dit jaar nog de actiethriller 'Contagion' opnemen. Dit moet een film worden over een mysterieuze wereldwijde epidemie. Aanvankelijk waren Soderbergh en Damon van plan om samen met Michael Douglas een film over het leven van zanger Liberace te maken, maar deze biopic is nu uitgesteld tot 2011. Damon en Soderbergh zijn immers zo enthousiast over 'Contagion', dat het project meteen voorrang krijgt. Dat meldt website The Playlist.
Het script voor 'Contagion' is geschreven door Scott Z. Burns, die eerder onder meer al het script schreef voor de vorige film die Damon en Soderbergh samen maakten, de komedie 'The Informant!' Burns en Soderbergh kregen het idee voor 'Contagion' op de set van 'The Informant!', nadat ze een gesprek over bacillen begonnen toen ze een scène opnamen waarin geniest wordt. Volgens The Playlist zijn Damon en Soderbergh al bezig een sterrencast bij elkaar te verzamelen: onder meer Kate Winslet, Jude Law en Marion Cotillard zouden al benaderd zijn. 2010 gaat zo nog een druk jaar worden voor Matt Damon: momenteel is de acteur bezig met de opnames van de Clint Eastwood-thriller 'Hereafter', en daarna is hij later dit jaat nog te zien in de actiethrillers 'Green Zone' en 'The Adjustment Bureau'.
16-02-2010 om 20:59
geschreven door Patje007
15-02-2010
Del Toro houdt van horror.
Vanaf donderdag draait The Wolfman in de bioscopen. Daarin is Benicio Del Toro te zien als Lawrence Talbot, een edelman die noodgedwongen terugkeert naar het familielandgoed in een zoektocht naar zijn verdwenen broer. Talbot ontdekt dat een bloeddorstig wezen mensen uit het dorp vermoordt. Del Toro: Ik hou van alle horrorfilms uit de jaren '30, 40 en '50, zoals Frankenstein, The Wolfman, The Mummy, Dracula, King Kong, Godzilla.'
In vergelijking met andere monstercreaties van Universal Pictures is The Wolfman een beetje verwaarloosd, vind je niet? Benicio Del Toro: 'Misschien wel, ja. Nu ik er over nadenk... Op televisie zie je een heleboel films en series over weerwolven en vampieren, maar het originele verhaal van The Wolfman is nooit opnieuw verteld sinds het uitkwam in 1941.'
Jij houdt van het origineel, maar staat de film op hetzelfde niveau als andere monsterklassiekers? Benicio Del Toro: 'Als je The Wolfman vergelijkt met andere films die psychologisch meer diepgang hebben, misschien niet. Maar de film maakt dat ruimschoots goed op andere vlakken. Het staat op hetzelfde niveau als een andere klassieker, The Creature From The Black Lagoon. Als het je raakt, laat het je nooit meer los. En als je het ziet als jonge persoon, blijft het je bij voor de rest van je leven. Ik hoop dat onze film hetzelfde kan doen voor een nieuwe generatie.'
Je vermeldt het ontbreken van psychologische diepgang in het origineel. Heb je meer diepgang kunnen leggen in jouw versie van de film? Benicio Del Toro: 'Ja, maar als je té diep gaat, kan het te ingewikkeld worden. Onze film is een stuk explicieter en heeft meer onverwachte wendingen. Maar de basis van het verhaal is gebaseerd op het origineel: Lawrence, de verloren zoon, die terugkeert naar huis en hoe hij dan gebeten wordt door het beest, maar nog niet weet dat hij in een weerwolf zal veranderen.
15-02-2010 om 20:17
geschreven door Patje007
13-02-2010
Foto van de week: Scarlett Johansson.
Scarlett Johansson in een nieuwe campagne voor het parfum van Dolce & Gabbana.
13-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Susan Surandon: 'Ongepast gedrag is zo leuk'
Susan Sarandon mag dan wel 63 zijn, ze komt nog steeds erg geëngageerd, gevat en prikkelend uit de hoek. De roodharige Hollywoodveterane over de kettingrokende, whiskyslurpende grootmoeder uit The Lovely Bones, president Obama en... pingpong.
Vond je het niet vervelend om een oma te spelen? Susan Sarandon: Helemaal niet. Op mijn leeftijd kan zoiets perfect. Bovendien is Lynn me er eentje. The Lovely Bones raakt zeer gevoelige onderwerpen aan: tienermoord, schuldgevoelens en vervreemding zijn geen lachertjes. Het was mijn taak om die zwaarheid te counteren. Lachen op momenten dat het eigenlijk niet mag, kan ontzettend deugd doen.
Soms pakt ze de zaken wel heel apart aan. Nooit last gehad van plaatsvervangende schaamte? Susan Sarandon: Ik vond haar gedrag net enorm bevrijdend. Ongepast uit de hoek komen is veel leuker dan verantwoord handelen.
Heeft de levensgenieter in jou niet af en toe om een glas échte whisky gevraagd? Susan Sarandon: Ben je gek? Ze hadden me na een uur kunnen afvoeren. (Lacht) Drank is mijn ding niet. Zelfs het roken viel me zwaar. Tegen de middag had ik meestal al een keertje gebraakt. Als niet-roker overtuigend roken is misschien wel een van de moeilijkste acteeropdrachten.
Ga je even relaxed door het leven als Lynn? Sarandon: Integendeel: ik panikeer bij het minste. De gedachte dat mijn oudste zoon autorijdt in Los Angeles, maakt me gek. Ik probeer me te focussen op het positieve, maar soms lukt dat niet. Ik herinner me nog levendig dat ik als kleuter op een stoet achtergelaten werd. Zo hard heb ik nooit nog gehuild. Tja, mijn moeder moest op negen kinderen letten.
Geen simpele taak. Sarandon: Blijkbaar niet. Ik ben ooit van thuis weggelopen zonder dat iemand het merkte. Ik was net elf geworden, had een zwart ensemble uitgekozen en was klaar voor een ongelooflijk dramatische scène. Na een tijdje kreeg ik echter door dat niemand mijn verdwijning had opgemerkt en moest ik wel terugkeren.
Heb je trekjes van je eigen grootmoeder in Lynn verwerkt? Sarandon: Absoluut niet. Je moet weten dat het verhaal van mijn grootmoeder lange tijd in een waas van mysterie was gehuld. Tijdens mijn kinderjaren werd ze als een verschrikkelijk onmens afgeschilderd die haar echtgenoot en kroost zonder boe of ba in de steek had gelaten. Enkele jaren terug ontdekte ik echter dat het allemaal niet zo simpel was. Mijn oma kreeg haar eerste kind op haar dertiende! Dat mijn grootvader toen al twintig was, vond iedereen natuurlijk bijzaak. (Lacht) Na een tijdje ontpopte ze zich tot een echte 'showgirl' die niet gevangen wilde zitten in een of ander saai huwelijk. Daarom vluchtte ze naar een stadje op een uur van New York, waar ze haar eigen club uitbaatte, elke avond danste en geregeld met Frank Sinatra in bed belandde.
Jullie zijn duidelijk uit hetzelfde hout gesneden. Sarandon: Dat kan ik niet ontkennen. Ze loog altijd over haar leeftijd. Ze is verschillende keren hertrouwd, maar nooit officieel gescheiden. Kortom: een vrouw naar mijn hart. (Lacht)
Ook jij baat sinds kort je eigen bar uit. Sarandon: Klopt. Onlangs opende ik in New York een zaak waar je naar hartenlust kan pingpongen.
Excuseer... pingpongen? Sarandon: Het is altijd een van mijn favoriete sporten geweest en ik kende geen enkele coole plek in de Big Apple waar je ze kon beoefenen. Vandaar mijn idee om een stijlvol ingerichte tafeltennisclub te beginnen.
Zit ik hier met een pingpongcrack aan tafel? Sarandon: Ik ben compleet waardeloos, maar dat maakt niet uit. Pingpong is een van de weinige sporten waarbij geslacht en leeftijd bijkomstig zijn. Ik ken enkele piepjonge meisjes die jou blindelings zouden verslaan . (Lacht)
Zou je 'The Lovely Bones' - met toch enkele onheilspellende scènes - aan hen laten zien? Sarandon: Kinderen kunnen tegen een stootje. Daarnet vertelde een Japanse journalist me nog dat hij deze prent compleet ongeschikt vindt voor jeugdige kijkers. 'En de films van Hayao Miyazaki dan?', antwoordde ik. Princess Mononoke, Spirited Away en Howl's Moving Castle zijn ondanks het geweld en die enge metamorfoses perfect jeugdentertainment. Ik herinner me dat ik mijn jongste zoon lang tegen The Nightmare Before Christmas 'beschermde'. Toen hij de film toch bemachtigde - hij was toen vier - herbekeek hij hem dag in dag uit. (Lacht)
Hoe reageer je op de critici die beweren dat de film weinig affiniteit heeft met Alice Sebolds bestseller? Sarandon: In het boek ligt de nadruk op de rouwprocessen van Susies familieleden, terwijl Peter zich focust op Susies reis naar het hiernamaals. Een goede keuze, me dunkt. Het boek kon me namelijk niet echt boeien. Je zit de hele tijd gevangen in de gedachtestroom van de ultieme buitenstaander, een dood meisje.
Hoe had jouw versie van het verhaal eruitgezien? Sarandon: Ik identificeerde me tijdens het lezen voornamelijk met Susies moeder. De kans is dus groot dat ik dat personage meer had uitgewerkt. Daarnaast was ik ten zeerste geïntrigeerd door het thrilleraspect. Ik wou weten of ze de moordenaar zouden vatten.
Kun je al wat meer vertellen over je volgende project, de 'Wall Street'-sequel 'Money Never Sleeps'? Sarandon: Eigenlijk niet. Oliver Stone vroeg me om mee te spelen, ik stemde in en leerde mijn dialogen. That's it. De zakenwereld interesseert me niet, laat staan een script over dat onderwerp.
Scène uit Wall Street 2: Money never sleeps
En dat uit de mond van een van de meest geëngageerde actrices uit Hollywood. Sarandon: Luister: er is een groot verschil tussen Wall Street: The Movie en het echte Wall Street, en nog een groter verschil tussen Wall Street en de échte wereld.
Je bent een uitgesproken Obama-aanhangster. Hoe kijk je terug op zijn eerste jaar als president? Sarandon: Ik blijf blij dat we hem tot president hebben verkozen. Daarmee hebben we de rest van de wereld duidelijk gemaakt dat we niet helemaal kierewiet zijn. Bovendien is Obama de eerste president in tijden die geen marionet van allerlei liga's en lobby's lijkt. Hij staat effectief in dienst van het volk. Als ik op iemand iets aan te merken heb, zijn het de Democraten in de Senaat en het Congres. Zij gedragen zich als kippen zonder kop.
Het droombeeld van Obama als mythische superheld ligt toch aan diggelen, niet? Sarandon: We weten ondertussen allemaal dat hij geen tweede Mozes is. Je mag echter nooit vergeten dat Bush een waar rampgebied heeft achtergelaten. Uit het niets duikt een staatsschuld op waarvoor niemand zich moet verantwoorden. Een ding weet ik zeker: we zijn beter af dan met McCain en Palin.
13-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
12-02-2010
Zestigste Berlinale van start met Chinese film.
In de Duitse hoofdstad Berlijn is gisteravond de 60e Berlinale geopend, het filmfestival van Berlijn. Het gala aan de Potsdamer Platz werd luister bijgezet door sterren als Mario Adorf en Senta Berger.
Op het filmfestival, dat tot 20 februari duurt, dingen twintig films mee naar de Gouden Beer voor beste film. Daaronder is 'The ghost writer', de nieuwe film van Roman Polanski. De regisseur zit in huisarrest in Zwitserland in afwachting van een mogelijke uitlevering aan de Verenigde Staten wegens verkrachting van een minderjarig meisje.
Renée Zellweger zetelt in jury Berlinale
Ook 'Submarino' van de Deen Thomas Vinterberg, de regisseur van 'Festen', en 'The killer inside me' van de Engelsman Michael Winterbottom dingen mee. De film 'Tuan Yuan' (samen apart) van de Chinese regisseur Wang Quan'an opent het festival.
Vandaag wordt op de Berlinale de originele gerestaureerde versie vertoond van 'Metropolis', de sciencefictionfilm van de Duitse regisseur Fritz Lang uit 1927
12-02-2010 om 17:06
geschreven door Patje007
Emily Blunt, de prooi van 'The Wolfman'.
Nu vampiers en andere mythische wezens weer geld in het laatje brengen, mogen ook de weerwolven opnieuw uit de kast. In The Wolfman, een remake van de originele horrorprent uit 1941, speelt de Britse schone Emily Blunt de rol van Gwen Conliffe die, samen met haar schoonbroer annex weerwolf, op zoek gaat naar haar vermiste verloofde.
U heeft iets met het Victoriaanse tijdperk? Emily Blunt: «Blijkbaar wel, ja. Zowel The Young Victoria (waarin ze de Britse koningin Victoria vertolkt, red.) als The Wolfman spelen zich ongeveer in dezelfde periode af. Maar ze behoren wel tot totaal verschillende genres. Gwen Conliffe heb ik heel verontrust en kwetsbaar moeten spelen, helemaal anders dan de sterke Victoria. Gwen heeft ook niets van de gevatheid en spiritualiteit van Victoria, maar ik vond het heerlijk om veel te lopen gillen. Bovendien werd ik achtervolgd door Benicio del Toro (in de rol van Lawrence Talbot). Ik had het slechter kunnen treffen.»
U mocht voor deze film ook met Anthony Hopkins werken. Bent u nooit onder de indruk van grote sterren? Emily Blunt: «Toch wel. Ik ging bijvoorbeeld Anne Hathaway (haar co-ster uit The Devil Wears Prada, red.) bezoeken op de set van Alice in Wonderland, en ik zag Johnny Depp in mijn richting wandelen. Ik liep langs hem, zonder hem aan te kijken. Ik weet niet waarom, misschien omdat hij zo knap is? (lacht)»
U raakte gewond tijdens de opnames. EmilyBlunt: «Dat viel wel mee. Ik moest op een rots vallen en de crew vertelde me dat ik naar links moest, of ik viel op echte rotsen en niet op de matras. Nu, dat was ik even vergeten. Ik viel en gilde, en er kwamen echte tranen bij kijken. Maar het was een heel goed shot. En na een minuutje was ik weer de oude. Ik hoefde niet naar de ziekenboeg.»
U speelde de afgelopen jaren heel verscheidene rollen. Werkt dat therapeutisch? Emily Blunt: «Niet echt, maar dat is de manier waarop ik werk. Ik heb echt geen zin om twee keer hetzelfde te doen. Ik zou me dood vervelen moest dat gebeuren. Nu heb ik dus wel even genoeg van het Victoriaans tijdperk. Ik wil niet altijd in korset rondlopen.»
The Wolfman speelt sinds 10 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Joe Johnston Cast: Benicio Del Toro, Anthony Hopkins, Hugo Weaving Duur: 102 minuten Genre: Horror, thriller
12-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
11-02-2010
Regisseur Peter Jackson over The Lovely Bones.
Na de weidse epossen Lord of the Rings en King Kong opteerde Peter Jackson voor een intimistisch familiedrama over een tienermoord. Productieproblemen, wisselende releasedata en marketinggestuntel maakten van The Lovely Bones een ware odyssee. 'En ik dacht dat dit een makkie zou zijn.'
Peter Jackson had na zijn The Lord of the Rings-adaptatie en King Kong-remake schoon genoeg van al die giechelende gnomen, gigantische gorilla's en grootschalige gevechtssequenties. Zijn oog viel op The Lovely Bones, een bestseller van Alice Sebold, over de vrolijke tiener Susie Salmon die door haar buurman verkracht en vermoord wordt. Vanuit haar versie van de hemel, een tussenzone, kijkt ze toe hoe haar familieleden op hun eigen manier haar dood trachten te verwerken.
Een kolfje naar Jacksons hand, zou je denken. De Nieuw-Zeelandse cineast bewees met Heavenly Creatures al in 1994 dat hij de donkere emoties van een vrouwenverhaal perfect naar het witte doek kan vertalen. De voorbereidingen en de casting verliepen vlekkeloos. Atonement-snoetje Saoirse Ronan mocht Susie spelen, The Devil Wears Prada-nicht Stanley Tucci zou in de huid kruipen van de moordende Mr. Harvey en Susan Sarandon deed mee als Susies eigenzinnige grootmoeder Lynn.
Enkele dagen voor de start van de opnames liep het echter voor een eerste keer mis: Lars and the Real Girl-belofte Ryan Gosling verliet het schip en Mark Wahlberg werd te elfder ure als Susies vader gecast. Verspringende releasedata - oorspronkelijk was de release in december 2008 gepland - voedden de vermoedens dat er stront aan de knikker was. En de huidige makke marketingcampagne doet geloven dat de filmverdeler niet echt gelooft in het eindresultaat.
Saoirse Ronan en Peter Jackson op de set van The Lovely Bones
The Lovely Bones kan echter bezwaarlijk een ramp worden genoemd. Daarvoor ligt het niveau van de acteer-prestaties te hoog - met Sarandon als de meest sexy oma uit de filmgeschiedenis - en komen enkele scènes ijzingwekkend dicht in de buurt van Hitchcocks betere nagelbijtmomenten. Het onzekere montageritme en het teruggrijpen naar digitale tovertrucs blijken echter nefast voor het kijkplezier.
'En ik dacht dat dit een makkie zou zijn', zucht Jackson. Na alle troebelen deed hij zelfs iets wat hij nooit eerder had gedaan: op vraag van de studio paste hij een sterfscène aan. 'Veel is er niet veranderd. Voordien werd het meeste gesuggereerd, nu tonen we expliciet wat de persoon in kwestie overkomt. Het was de enige scène waarop het testpubliek negatief reageerde. Een kleine moeite, dus.'
Is het niet ironisch dat de man achter splatterfestijnen als 'Bad Taste' en 'Braindead' plots te braaf uit de hoek blijkt te komen? Peter Jackson: Ik weet het. Nu ben ik eens subtiel en dan breekt het me zuur op. (Lacht) Kijk, ik blijf achter mijn aanvankelijke keuze staan. Ik wilde dat die scène een zekere anonimiteit uitstraalde. Het publiek heeft er echter anders over beslist, en ik maak in de eerste plaats films voor hen.
In het begin van de film passeert de camera een boekenwinkel waar de 'The Lord of the Rings'-trilogie aangeprezen wordt. Je passie voor Midden-aarde kent geen grenzen. Peter Jackson: Net zoals Susie was ik een tiener in de seventies. In die periode waren Tolkiens boeken razend populair. Dat shot leek me een leuk detail. Trouwens: even later zie je mezelf rondsnuffelen in een camerawinkel. We filmden die scènes in een verlaten winkelcentrum in Pennsylvania. Toen ik op een zaak stootte waar ze de Super 8-camera's verkochten waarmee ik mijn eerste filmstappen zette, werd ik gek.
Je hebt voor het eerst buiten Nieuw-Zeeland gefilmd. Peter Jackson: Aanvankelijk was dat niet de bedoeling. We trokken naar Pennsylvania om wat ideeën op te doen, maar wilden alles in Kiwiland filmen. Uit een ontmoeting met Alice bleek echter dat de locaties uit haar boek echt bestaan. Het was gekkenwerk geweest om die allemaal na te bouwen op een ander continent.
Viel het mee om buiten je vertrouwde omgeving te werken? Peter Jackson: Echt grote verschillen zijn er niet. Alleen merk je dat de Amerikaanse crew deel uitmaakt van een goedgeoliede machine en soms bandwerk durft af te leveren. De Nieuw-Zeelandse ploeg draait maar enkele films per jaar en loopt daarom over van enthousiasme. Ik verkies die naïeve begeestering boven het koele professionalisme van de yankees.
Voor de productie van de 'The Lord the Rings'-prequel 'The Hobbit' kun je rustig thuisblijven. Peter Jackson: Inderdaad. Vorige week zijn Guillermo (Del Toro, de regisseur van 'The Hobbit') en ik naar verschillende locaties getrokken. Het klinkt misschien gek, maar Nieuw-Zeeland blijft me verbazen. We hebben opnieuw een paar indrukwekkende plekken ontdekt die er op het grote scherm magisch zullen uitzien.
Guillermo durfde in 'Blade II' en 'Pan's Labyrinth' heel bloederig tekeergaan. Geen schrik dat zijn visie op 'The Hobbit' te donker zal zijn? Peter Jackson: Guillermo maakt de film die hij wil maken. Ik heb geen zin om mezelf nog eens onder te dompelen in Tolkiens wereld en Guillermo wil allesbehalve een flauw doorslagje van mijn The Lord of the Rings-films maken. Net daarom lijkt dit me de perfecte samenwerking.
En waarom wilde jij dit Tolkienavontuur niet aanvoeren? Peter Jackson: Het zou te veel op een herhalingsoefening lijken. Scènes uit The Hobbit die zich ondergronds afspelen, vergelijk ik automatisch met de The Lord of the Rings-sequentie in de mijnen van Moria. Daardoor zou ik bewust voor een alternatieve aanpak gaan - met onder meer andere belichting en nieuwe camerastandpunten. Dergelijk mentaal gehakketak met mezelf vind ik puur tijdverlies.
Terug naar 'The Lovely Bones': wat heeft de onverwachte exit van Ryan Gosling veroorzaakt? Peter Jackson: Ryan gaat voor authenticiteit. Als een rol fake aanvoelt, kan hij die niet spelen. Zo simpel is het. Hij geloofde niet dat hij als 26-jarige overtuigend zou overkomen als de vader van een tienerdochter. We hebben hem nog proberen te overtuigen met enkele make-uptests, maar het mocht niet baten. Ik ga niet liegen: zijn vertrek was een bittere pil. Gelukkig konden we een beroep doen op Mark.
Saorise Ronan in The Lovely Bones
Waarom heb je eigenlijk voor Alice Sebolds bestseller gekozen? Peter Jackson: Het boek heeft me met de vergankelijkheid van het menselijk bestaan leren omgaan. Hoe ouder ik word, hoe meer ik nadenk over het hiernamaals en over wat er met je gebeurt als je sterft. Ik verlies steeds meer ooms en tantes. Zelfs enkele dierbare vrienden van me zijn recent heengegaan. De dood wordt steeds meer een deel van je leven. Daarnaast zag ik het project als een ideale kans om allerlei genres te vermengen. Van thriller over komedie en familiedrama tot fantasy: het zit er allemaal in.
Je weergave van Susies bovenaardse verblijfplaats verschilt sterk van Sebolds beschrijving. Zij gaat voor alledaagsheid, terwijl jij met CGI goochelt. Peter Jackson: Haar aanpak - Susie door verlaten schoolgangen laten dwalen - had saaie cinema opgeleverd. Vandaar dat we voor een uitbeelding van Susies onderbewustzijn gingen. Zo kregen verhaalelementen als het tuinhuisje en de woonst van Mr. Harveys een metaforische kracht die ze voordien ontbeerden.
Rachel Weisz in The Lovely Bones
Hebben die effecten de releasedatum steeds maar doen verschuiven? Peter Jackson: Absoluut niet. De film is in principe al een jaar klaar. Het eerste uitstel was het resultaat van het drukke releaseschema van de filmmaatschappij. Dat men uiteindelijk voor deze periode heeft gekozen, heeft alles te maken met de Oscarrace. En wie ben ik om tegen zo'n strategie te protesteren?
De kapitein van het schip dat plots richting droogdok wordt gestuurd? Peter Jackson: Er is niets mis met het droogdok. Ik geloof niet in perfectie: een film is nooit af. Het afgelopen jaar heb ik aan honderden details kunnen sleutelen. Voor het eerst had ik de kans om een film enkele maanden naast me neer te leggen om hem nadien met een frisse kijk te benaderen. Vreemd genoeg resulteerde dat in een kortere speelduur. Ik heb zo'n tien minuten geknipt.
Intussen had je wel tijd om samen met Steven Spielberg de eerste Kuifjefilm, 'The Secret of the Unicorn', te draaien. Peter Jackson: Eindelijk begint de Belg daarover! Wist je dat ik de Kuifjestrips voor het eerst las toen ik vier of vijf was? Hergés boeken zijn verplichte kost voor Nieuw-Zeelandse kids.
Heb je Spielbergs Hollywoodborstel kunnen intomen? Peter Jackson: Maak je geen zorgen! (Lacht)De toon van de film is ontzettend Europees. Er duikt maar één Amerikaans personage op, en dat enkel omdat Hergé hem in het oorspronkelijke verhaal had verwerkt. Eén ding kan ik je verzekeren: Andy (Serkis, de acteur die voordien Gollum en King Kong tot leven bracht) zet een dijk van een kapitein Haddock neer. Telkens als hij 'Duizend bommen en granaten!' riep, daverde de hele set.
The Lovely Bones speelt sinds 10 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Peter Jackson Cast: Mark Wahlberg, Rachel Weisz, Susan Sarandon Duur: 134 minuten Genre: Drama
11-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
10-02-2010
Scenarist gevonden voor '24'-film.
De scenarist in kwestie is Billy Ray, gekend voor de intelligente scenario's van o.m. State of Play en Flightplan. Kiefer Sutherland, die naast de rol van Jack Bauer ook die van uitvoerend producer bij de reeks is toebedeeld, zou het scenario opgepikt hebben. De letterlijke film van Jack Bauer's leven zal zich op het Europese continent afspelen.
Maar hoe zal de tikkende klok in de speelfilm ingeweven worden? Volgens de producers wordt de film een 'twee uur durende weergave van één dag'.
Fox heeft nog niet beslist over de aanvang van de productie, maar het is een publiek geheim dat dit enkel zal gebeuren wanneer de reeks op TV wordt stopgezet. En alle signalen zijn er dat het huidige seizoen, het 8ste, het laatste wordt. De studiobonzen hebben immers nog geen volgende reeks besteld.
Fox heeft een voorgeschiedenis met het uitbrengen van speelfilms die gebaseerd zijn op succesvolle series. Ook The Simpsons en The X-Files (tot tweemaal toe) kenden een uitstapje naar het grote doek.
10-02-2010 om 20:36
geschreven door Patje007
Tom Cruise waagt zich aan vierde 'Mission: Impossible'.
Paramount Pictures heeft groen licht gegeven voor een nieuwe sequel in de 'Mission: Impossible'-filmreeks. Tom Cruise zal daarvoor opnieuw in de rol kruipen van geheim agent Ethan Hunt.
Naast Cruise, die niet alleen de hoofdrol zal vertolken maar ook de productie op zich neemt, is ook regisseur J.J. Abrams opnieuw van de partij. Die had in 2006 ook 'Mission: Impossible III' geregisseerd.
Het brein achter Lost zal zich deze keer van de regie niets aantrekken, maar Paramount liet wel weten blij te zijn om J.J. Abrams terug on board te hebben. Als er immers één man in Tinseltown nog creatief weet om te springen met uitgemolken formules, dan is het Abrams wel. Getuige daarvan: zijn populaire en artistiek gewaardeerde Star Trek-film uit 2009 wist de comateuze patiënt die de Star Trek-franchise tot voor kort was, terstond van een adrenalineshot te voorzien.
De eerste twee 'Mission: Impossible'-films (1996 en 2000) brachten gezamenlijk wereldwijd een miljard dollar op. Het derde deel werd in 2006 minder enthousiast ontvangen, maar bracht desondanks toch nog een mooie 398 miljoen dollar in het laatje. De vierde film zal in mei 2011 in de Amerikaanse zalen verspreid worden.
De hardnekkige geruchten dat de film niet zou draaien rond Cruise's personage, zijn ook weer de kop ingedrukt. Ethan Hawke blijft het centrale karakter, al is het niet uitgesloten dat fans van het eerste uur voor een paar verrassingen komen te staan. Abrams liet weten dat hij tabula rasa wou maken, dus mogen we ons aan een rebootproject à la Casino Royale of zijn eigenste Star Trek verwachten.
Abrams' idee wordt momenteel tot script omgezet door de scenaristen van tv-serie Alias, Josh Applebaum en Adam Nemec. De beoogde regisseur is nog niet bekend. Opnames starten deze zomer, de release is voorzien voor ergens in 2011
Vanaf juli is Cruise samen met Cameron Diaz te bewonderen in zijn jongste filmproject, de komedie 'Knight & Day'.
10-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
07-02-2010
Barre tijden voor DiCaprio.
Leonardo DiCaprio heeft verklaard dat zijn rol in Shutter Island de meest intense' is die hij tot nu toe heeft gespeeld.
Het filmen van deze mysterieuze thriller was op momenten erg moeilijk', aldus de acteur in Entertainment Tonight. In zijn rol als politieagent Teddy Daniels gaat DiCaprio op zoek naar een verdwenen moordenares uit een extreem beveiligde psychiatrische inrichting voor criminelen. De film is opgenomen op een afgelegen eiland voor de kust van Massachusetts en DiCaprio en co-ster Mark Ruffalo hadden barre omstandigheden te doorstaan. Het werken met regen- en windmachines terwijl er ratten naar ons gegooid werden, zorgde er voor dat we extra gefocust waren. Ook de opnames in een verlaten afdeling van een inrichting te Massachusetts maakte het allemaal nog intenser.'
Shutter Island is de vierde samenwerking tussen Scorsese en DiCaprio. DiCaprio over hun bijzondere band: Het is een kwestie van vertrouwen. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met het feit dat ik vier films op een rij heb mogen maken met deze meester filmmaker'. Shutter Island draait vanaf 24 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
07-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
05-02-2010
Julia Roberts bedankt voor sequel 'Pretty Woman'.
Julia Roberts is niet van plan mee te spelen in de sequel van 'Pretty Woman', de film uit 1990 waarin ze een hoertje speelt dat door een zakenman (Richard Gere) wordt ingehuurd. "Niemand wil een oude hoer zien", oordeelt de inmiddels 42-jarige Roberts.
Disney probeert al jaren om Roberts en Gere te overtuigen een sequel op te nemen, maar de twee blijven halsstarrig weigeren.
05-02-2010 om 22:42
geschreven door Patje007
04-02-2010
The Wind that shakes the Barley.
Hello filmfreaks,
Met mijn filmblog probeer ik af en toe ook jullie aandacht te vestigen op iets oudere films. Vandaag is het dus weer zover met de Wind that shakes the Barley, een film waar bij de release in 2006 heel wat om te doen was.
Ierland, 1920. De boeren verenigen zich in een leger van vrijwilligers tegen de geduchte Black and Tans, Engelse troepen die met schepen naar Ierland gestuurd worden om het opstandige Ierse volk te temmen. Omdat hij vindt dat het zijn plicht is, en uit liefde voor zijn land, geeft Damien zijn beginnende carrière als arts op om zich bij zijn broer Teddy te voegen in de gevaarlijke strijd voor vrijheid.
De vastberadenheid van de opstandelingen brengt de Britten in een impasse en de twee partijen sluiten een verdrag om een einde te maken aan het bloedvergieten. Maar het is slechts een schijnoverwinning. De Ieren, die tot dan toe zij aan zij streden, keren zich tegen elkaar en er ontstaat een burgeroorlog: families worden uit elkaar gerukt; broers worden vijanden.
Met 'The Wind That Shakes the Barley' mocht Ken Loach in 2006 voor het eerst de Gouden Palm op z'n palmares schrijven. Loachs film over de Ierse onafhankelijkheidsstrijd in de jaren 20 - Cillian Murphy speelt een jonge Ierse dokter die net als zijn broer Teddy (Padraic Delaney) bij de IRA gaat - was een verdiende winnaar.
Maar thuis in Engeland spuwden ze hem uit: volgens The Sun was het 'de meest pro-IRA film aller tijden'. Loach, nochtans zelf afkomstig uit hartje Engeland, reageerde fel:
Ken Loach: Een laffe, gemene streek vond ik het. Maar wat verwacht je anders van een rioolkrant? Dat The Sun het een 'must not see-film' noemde, moet voor iedereen reden genoeg zijn om zeker te kijken. De Britse pers voedt nog steeds het idee dat de Britten destijds alleen maar naar Ierland zijn gegaan om de vrede te handhaven. Een vreselijke vertekening van de waarheid. Tot op heden weigeren de Britten hun aandeel in het bloedige conflict onder ogen te zien.
Sommige scènes zijn niet mals voor gevoelige (Engelse) kijkers: een Ierse jongen wordt doodgemept omdat hij weigert zijn naam in het Engels uit te spreken, Britse soldaten knallen ongewapende Ierse burgers af... Ken Loach: Ik ben nog mild geweest voor mijn landgenoten: ik had een nog veel gruwelijker beeld van de Britten kunnen schilderen. Ach, de criticasters waren gewoon rechtse rakkers, Thatcherites in hart en nieren. Ze vergeleken me zelfs met Leni Riefenstahl en trokken parallellen tussen mijn film en - hou je vast - 'Mein Kampf'! Het grappige vond ik dat mijn film deels bekostigd is met geld van de Britse loterij, met dank aan de UK Film Council. Daar kregen die kritiekspuiers helemáál de wubbes van (lacht).
En de recensenten die parallellen zagen met de oorlog in Irak, hadden die het wél bij het rechte eind? Ken Loach: Ik liep al dik tien jaar met het idee voor deze film in mijn hoofd, dus Irak had er aanvankelijk niks mee te maken. Maar het thema is van alle tijden: altijd zal er wel ergens een leger zijn dat een volk met geweld onderdrukt. En op dit ogenblik ligt dat 'ergens' in Irak.
Hoe was het om, na een carrière van 40 jaar, eindelijk de Gouden Palm in ontvangst te mogen nemen? Ken Loach: Mijn moment de gloire was bijna uitgedraaid op een grande farce toen ik per ongeluk op de jurk van Emmanuelle Béart ging staan. Even zag ik ons al met z'n tweeën in een wolk van roze chiffon van de trappen tuimelen. Ik kon me gelukkig nog net inhouden.
Regie: Ken Loach Cast: Cillian Murphy, Pàdraic Delaney... Duur: 124 minuten Genre: drama
04-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
03-02-2010
The book of Eli
The book of Eli speelt vanaf vandaag in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Albert & Allen Hughes Cast: Denzel Washington, Gary Oldman Duur: 118 minuten Genre: Actie, drama
03-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
02-02-2010
Avatar en The Hurt Locker halen meeste Oscarnominaties binnen.
Vanmiddag zijn in de Amerikaanse stad Los Angeles de nominaties voor de 82ste Oscaruitreiking bekendgemaakt. De sciencefictionfilm 'Avatar' en 'The Hurt Locker', een drama over de oorlog in Irak, hebben elk negen nominaties verzameld.
Scène uit Avatar
Uniek is dat in de categorie 'Beste film' voor het eerst sinds 1944 tien films genomineerd zijn. Naast 'Avatar' en 'The Hurt Locker' zijn ook titels als 'Inglourious Basterds', 'Up in the air' en 'Precious' bij de verwachte kanshebbers. Outsiders zijn 'District 9', 'An Education', 'A Serious Man', 'The Blind Side' en 'Up'.
Scène uit The Hurt Locker
In de categorie 'Beste regisseur' zijn er geen verrassingen. James Cameron ('Avatar'), Kathryn Bigelow ('The Hurt Locker') zijn de favorieten, maar ook Quentin Tarantino ('Inglourious Basterds') wordt niet kansloos geacht. Het rijtje wordt aangevuld met Jason Reitman ('Up in the Air') en Lee Daniels ('Precious').
Quentin Tarantino
Bij de bookmakers geldt Jeff Bridges als de favoriet in de categorie 'Beste acteur' voor zijn vertolking in 'Crazy Hearts'. Ook George Clooney ('Up in the air'), Colin Firth ('A Single Man'), Morgan Freeman ('Invictus') en Jeremy Renner ('The Hurt Locker') zijn genomineerd.
Bij de 'Beste actrice' lijken Sandra Bullock ('The Blind Side') en Meryl Streep ('Julie & Julia') de beste kaarten te hebben. Zij nemen het op tegen Helen Mirren ('The Last Station'), Gabourey Sidibe ('Precious') en Carey Mulligan ('An Education').
Christoph Waltz ('Inglourious Basterds') wordt bij de mannen alom getipt als favoriet in de categorie 'Beste bijrol'. Hij krijgt het gezelschap van Christopher Plummer ('The Last Station'), Matt Damon ('Invictus'), Stanley Tucci ('The Lovely Bones') en Woody Harrelson ('The Messengers').
Bij de categorie 'Beste bijrol' voor vrouwen krijgt Mo'Nique ('Precious') de meeste aandacht. Andere genomineerden zijn Vera Farmiga ('Up in the Air'), Penélope Cruz ('Nine'), Diane Kruger ('Inglourious Basterds') en Maggie Gyllenhaal ('Crazy Heart').
Scène uit Up in the air
'Avatar' van James Cameron sprokkelde vooral nominaties in de technische categorieën bij elkaar.
Reikhalzend werd ook uitgekeken naar de categorie 'Beste niet-Engelstalige film'. De Nederlandse prent 'Oorlogswinter' haalde de eindselectie niet. Wel present zijn 'Un Prophète' (Frankrijk), 'Das Weisse Band' (Duitsland), 'El Secreto de Sus Ojos' (Argentinië), 'Ajami' (Israël) en 'La teta asustada' (Peru).
De Oscars worden op 7 maart uitgereikt in Los Angeles.
02-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
30-01-2010
Dossier 'The Road' deel 2: Viggo Mortensen over de verfilming van het onverfilmbaar beschouwde boek 'The Road'.
Viggo Mortensen is altijd te vinden voor een nieuw avontuur, maar de apocalyptische trip die hij voor The road' moest ondernemen, wens je niemand toe. Eigenlijk was het niet zozeer een fysieke beproeving. Ik vond het vooral emotioneel zwaar.'
Witnessvan Peter Weir, The portrait of a lady van Jane Campion, The indian runner van Sean Penn, Carlito's way van Brian De Palma: Viggo Mortensen (51) had al een mooi lijstje films op zijn palmares toen Peter Jackson hem vroeg om koning Aragorn te spelen in Lord of the rings.
Sinds die trilogie komt hij wel veel makkelijker aan de bak en kan hij echt tonen wat hij in huis heeft. Neem nu The road, de verfilming van de roman waarmee Cormac McCarthy (ook bekend van No country for old men) de Pulitzer Prize won. Mortensen speelt een naamloze vader die met zijn zoon door een asgrauwe wereld doolt, enkele jaren na een apocalyps. Iets te bikken vinden zonder zelf opgegeten te worden, is zowat elke seconde van de dag zijn zorg. Op langere termijn moet de vader zijn zoon klaarstomen voor een leven zonder hem.
Zo donker en koud het is in de film, zo warm en ontspannen geeft de acteur interviews. Mortensen is meer wereldburger dan Amerikaan. Zijn moeder is Amerikaans, zijn vader Deens. Hij is geboren in New York, maar groeide deels op in Venezuela en Argentinië en woonde ook een poos in Denemarken. Het Engels, Spaans, Frans en Elfs (de Tolkien-taal) hebben geen geheimen voor hem. Waar ik vandaan kom? Van nergens en overal. Dat zie ik positief. Hoe meer plaatsen ik leer kennen, hoe beter. Mijn thuis is waar ik me op mijn gemak voel. Al ben ik voor sommige dingen wel hondstrouw. Supporteren voor de voetbalploegen van Denemarken of Argentinië, bijvoorbeeld.'
U loopt er in The road' grauw en uitgemergeld bij. Ik weet niet of ik wel wil weten wat u uzelf hebt aangedaan om er zo slecht uit te zien. Viggo Mortensen: Dat valt wel mee hoor. Ik ben vermagerd, maar vraag me niet hoeveel kilo. Genoeg om niet meer in mijn kleren te passen in elk geval. Ik deed dat door minder te eten, maar onderschat ook de kracht van de zelfsuggestie niet. Als je echt gelooft in wat je doet en je gaat op in je personage, passen je houding en je gelaatsuitdrukking zich aan. Het is alsof er zich een chemisch proces voltrekt. Dat had ik nu ook weer.'
Het hielp ook wel dat we in de winter draaiden de kou is niet voorgewend en op bestaande locaties: in het door de orkaan Katrina vernielde New Orleans, aan de kust van Oregon of in de desolate landschappen van Pennsylvania... Dat maakt indruk, dat helpt je spel. Het landschap is een personage geworden. Javier Aguirresarobe draaide met opzet met weinig licht. We hebben telkens gewacht met filmen tot de lucht grauw en grijs genoeg was ook al was er niet veel tijd door de korte winterdagen.' Eigenlijk was het niet zozeer een fysieke beproeving. Ik vond het vooral emotioneel zwaar, omdat het over diepmenselijke thema's gaat.'
Raakt The road' u dubbel zo hard omdat u zelf vader bent? Viggo Mortensen: Dat was uiteraard het eerste aanknopingspunt. Het boek deed me terugdenken aan de tijd dat mijn zoon de leeftijd had van de jongen in het boek. Maar ik denk niet dat je kinderen moet hebben om geraakt te worden. The road is een van de meest vertaalde en bekroonde boeken van Cormac McCarthy omdat het zo universeel aantrekkelijk is. Elke cultuur, elke natie herkent de primaire angst van ouders die zich afvragen hoe het hun kinderen zal vergaan als ze er niet meer zijn zeker als je kind amper zes is.'
Mijn zoon is nu 21, maar als hij op bezoek komt en vervolgens weer 500 kilometer moet rijden, dan kan ik het nog altijd niet laten om hem te waarschuwen: Rij veilig! Rust tijdig!'
Iedereen hoopt dat zijn kinderen het zullen redden. Zullen ze gezond zijn? Vrienden hebben? Genoeg geld hebben om van te leven? Het verhaal trekt die vragen door tot in het extreme. The road gaat niet over het einde van de wereld. Dat is slechts de setting, het begin, een mechanisme om die universele zorgen scherp te stellen. De vader wéét dat zijn zoon vermoord en zelfs opgegeten zal worden als hij er niet meer is.'
Maar de jongen is het niet altijd eens met de dingen die de vader doet om te overleven. Viggo Mortensen: De vader brengt zijn zoon regels en waarden bij: dit doen we niet, dat doen we zo. Zelf breekt hij soms met die regels en achteraf probeert hij dat dan te verantwoorden. Het deed me soms denken aan landen die zeggen dat een beetje vervuiling moet kunnen want we kunnen toch moeilijk onze economie ruïneren. Daar ben ik het niet mee eens. Je kunt ook gewoon neen zeggen tegen vervuiling en zoeken naar economische activiteiten die niet ten koste gaan van het milieu.'
Wat leidde in het verhaal tot de apocalyps? Een milieuramp? In het boek wordt over de oorzaak niks gezegd. Viggo Mortensen: The road is geen politiek of ecologisch statement. McCarthy benoemt de oorzaak van de apocalyps niet omdat hij het daar niet over wil hebben. Als een profeet langs de kant van de weg zegt dat we het hadden kunnen weten, dan is dat een vage stelling. Het suggereert gewoon dat het slecht afloopt als we voortdoen zoals we bezig zijn met al die oorlogen en vervuiling. De geïndustrialiseerde landen willen hun economie geen pijn doen en de landen die aan een industriële inhaalbeweging werken, eisen het recht op om alles te doen wat de anderen ook gedaan hebben. Zoals vervuilen. Zij argumenteren dat ze evenveel recht hebben op auto's, afwasmachines of een mijnindustrie. Als het slecht afloopt, zullen we het ook wel geweten hebben.'
The road' is niet enkel een geliefd boek, het werd ook onverfilmbaar genoemd. En toch zijn jullie er aan begonnen. Viggo Mortensen: Ik had ook twijfels. Hoe breng je de grijze wereld in beeld? Hoe doe je die bijzondere relatie tussen vader en zoon eer aan? Waar vinden we een jonge acteur die voldoet aan de emotionele vereisten van het personage? Maar de vertolking van Kodi Smit-McPhee is overweldigend. Eigenlijk zou je hem moeten interviewen. Zonder hem hadden we geen goede film.'
Waarom heeft het gruwelijkste beeld uit het boek dat met de dode baby de film niet gehaald? Viggo Mortensen: Film en literatuur zijn verschillende media. De lezer kan achterover leunen en zichzelf wat tijd gunnen, de toeschouwer kan dat niet. Beelden kunnen zo sterk zijn dat ze het vervolg overschaduwen. We hebben de scène gedraaid, hoor. Maar ze was niet essentieel. We snijden het gebrek aan voedsel en het kannibalisme in de film sowieso aan.'
Cormac McCarthy geeft zelden interviews en zou nogal een eenzaat zijn. U sprak wel met de man. Wat voor indruk maakte hij? Viggo Mortensen: Ik heb eerst met hem getelefoneerd. Op mijn schoot lag toen een boek vol aantekeningen en vragen. We hebben lang gepraat, maar uitsluitend over zijn zoon en die van mij. Plots leek er niets meer te vragen. Ik mocht terugbellen als ik meer wou weten of met vragen zat over het boek of het scenario. Later is hij ook op setbezoek gekomen.'
Na Lord of the rings' was u plots een bekende acteur en hebt u verder naam kunnen maken met sterke films. Viggo Mortensen: Ik ben kieskeurig, maar laat ook veel over aan het toeval. Je kunt nu eenmaal niet altijd je zin krijgen. Soms heb ik gewoon werk nodig en doe ik wat ik kan.'
Scenario's met de kwaliteit van The road belanden niet elke dag op mijn bureau. Je zou me er wel van kunnen beschuldigen dat ik me laat leiden door mijn voorkeur voor nieuwe ervaringen. Zo'n man als de vader in The road heb ik nooit eerder gespeeld: aan de oppervlakte verraadt hij nauwelijks emoties, maar vanbinnen wordt hij verteerd door hevige emoties als spijt, verdriet en wanhoop. De zorg voor zijn zoon houdt hem overeind. Zonder dat kind was hij al lang dood geweest.'
We zien u vaak in films met een verzonnen universum. Is dat ook een rode draad door uw carrière? Viggo Mortensen: Elke film gaat over een onbestaande wereld. Films tonen de wereld zoals die zou kunnen of moeten zijn. Toegegeven, soms lijkt een film als twee druppels water op de werkelijkheid, maar zelfs documentaires dragen de stempel van de regisseur. Zoals ik daarnet al zei: ik zoek niets, ik bekijk wat komt aangewaaid en als de kans zich aandient om eens iets anders te doen, dan grijp ik ze meestal. Rollen die me een beetje angst inboezemen, hebben een streepje voor.'
30-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
29-01-2010
Filmstudio Miramax gaat over kop.
Het doek is gevallen voor Miramax. Eigenaar Disney heeft de stekker uit de Amerikaanse filmstudio getrokken omdat verwachte successen uitbleven, zo meldt het Amerikaanse vakblad Variety.
Miramax werd in 1979 opgericht door de broers Harvey en Bob Weinstein. De onafhankelijke filmstudio boekte zijn eerste grote succes met de film "Sex, Lies and Videotapes" (1989). Later zette Miramax zichzelf op de filmkaart met kaskrakers als "Pulp Fiction", "Good Will Hunting", "The English Patient", "Shakespeare in Love" en "Chicago". In de jaren negentig lanceerden de Weinsteins de carrières van filmmakers als Quentin Tarantino en Kevin Smith, en lieten ze het Amerikaanse publiek kennis maken met Europese en Aziatische filmproducties.
In 1993 werd de studio een dochterbedrijf van de Walt Disney Company. De broers Weinstein bleven de studio runnen, maar verlieten de onderneming in 2005 en richtten in datzelfde jaar nog een nieuwe studio op onder de naam The Weinstein Company. De afgelopen weken hebben de Weinsteins nog pogingen gedaan om Miramax terug te kopen, tevergeefs.
Miramax heeft nog zes niet uitgebrachte films op de plank liggen, waaronder "The Debt" met Helen Mirren in de hoofdrol en de komische film "The Baster" met Jennifer Aniston. Die films komen zeer waarschijnlijk met veel vertraging in de zalen.
29-01-2010 om 17:19
geschreven door Patje007
Interview met Hugh Grant naar aanleiding van de release van 'Did you hear about the Morgans'?
In de komedie Did You Hear About the Morgans? volgen we een uiterst succesvol echtpaar uit Manhattan, Meryl en Paul Morgan (Sarah Jessica Parker en Hugh Grant). Hun verder perfecte leventje kent maar één schandvlek, hun afbrokkelende huwelijk. Maar hun rumoerige liefdesleven is nog niets in vergelijking met wat ze op het punt staan te beleven: ze zijn getuige van een moord en worden zo de doelwitten van een huurmoordenaar. De overheid beschermt zijn getuigen en haalt de Morgans weg uit hun geliefde New York. Ze verkassen naar een klein dorpje in Wyoming en hun relatie die al naar de vaantjes was, dreigt nu helemaal spaak te lopen in de Rocky Mountains ... maar dankzij hun nieuwe, BlackBerry-vrije leventje doen de Morgans het kalmpjes aan en kan de passie weer oplaaien.
Hugh Grant wordt dit jaar 50, maar ziet er frisser uit dan vijf jaar geleden. Op de première van "Did you hear about the Morgans?" in Londen deelt hij met de glimlach handtekeningen uit. De volgende ochtend windt hij de pers om zijn vinger met zijn bekende oneliners. Je wéét wat hij gaat antwoorden als een Noorse smachtend vraagt waar hij zijn jeugdige looks aan dankt: 'Plastische chirurgie, voornamelijk.'
Misschien bent u goed uitgerust: u hebt twee jaar geen film gemaakt. Hugh Grant: 'Omdat ik tijdens de opnamen van Music and lyrics drie, vier serieuze angstaanvallen had gekregen. Dan houd je een hele crew op, wat handenvol geld kost. Ik heb die film uiteindelijk afgewerkt op kalmeerpillen. Dat kwam nog goed uit omdat ik een popster speelde (lacht). Maar ik vond het toch een traumatiserende ervaring. Dokters konden me ook niet geruststellen: dit komt blijkbaar vaker voor bij acteurs die ouder worden.'
Er wordt wel eens gesuggereerd dat u niet echt wil stoppen met acteren, zoals u vaak hebt gezegd. Hugh Grant: 'Ik maak graag films, ik hou van de camaraderie. Het hele proces bevalt me: een scenario ontwikkelen, acteurs zoeken... Maar vroeger stond ik liever voor de camera dan nu. Zet me voor duizend mensen en ik ben niet te stoppen. Met tegenspelers voor de camera staan, is ook geen probleem. Maar op het eind van de dag moeten er altijd nog close-ups gemaakt worden. Dan sta ik een uur te wachten terwijl ze het licht aanpassen, begin ik te piekeren over hoe die kop er levensgroot op het scherm zal uitzien en ga ik een beetje dood.'
'Ik heb een halve roman geschreven; ik denk dat het me veel deugd zou doen als ik die kon afwerken. Ik heb het laatst opnieuw gelezen en ik vond het nog steeds goed, dus werk ik verder.'
Voor dit verhaal moesten u en Sarah Jessica Parker overtuigen als koppel. Hugh Grant: 'De film gaat over het drama van alle mannen, en vast ook van veel vrouwen: dat we de zekerheid van een vaste relatie willen én de opwinding van het nieuwe. Met Sarah klikt het. We hebben dezelfde neuroses, dat schept een band. De lakmoesproef is giechelen: ik hou van mensen die de slappe lach krijgen. Sarah is zo iemand, Mary Steenburgen ook: vreselijke giechelkonten.'
De film lacht met stadsmensen en hun gadgets en uw Blackberry ligt hier prominent voor u... Hugh Grant: 'Ik wou dat ik de simkaart kon laten inplanten in mijn hoofd, zoals een hondenchip. Als mensen vragen wat ik de laatste twee jaar gedaan heb: ik heb mails beantwoord. Overigens waren de opnamen niet zo primitief als ze jullie willen laten geloven. We hebben vooral gefilmd in New Mexico, waar Sarah en ik in een luxehotel logeerden en elke avond in de margarita's vlogen. Veel lolliger dan de laatste twee weken in Wyoming, toen we kampeerden en allemaal samen aten in de refter van de lokale school. Maar dat was dan weer goed om de banden in het team te versterken.'
Zijn de verhalen over de training om met beren om te gaan dan ook overdreven? Hugh Grant: 'We hebben de hele drill gekregen: maak geen plotse bewegingen, kijk de beer niet in de ogen, het is een gevaarlijk dier. Je begint met knikkende knieën aan de opname. Maar binnen het uur had ik al door dat deze beer vooral wilde dat zijn vacht goed in beeld kwam. Hij was het ijdelste schepsel waar ik ooit mee heb gewerkt. Hij had constant complimentjes nodig. We moesten applaudisseren als hij iets goed deed. Dat willen wel meer acteurs, maar dit was echt een diva.'
Klopt het dat er een derde deel van 'Bridget Jones' komt? Hugh Grant: 'Volgens mij is dat een internetgerucht, want ik heb er niets over gehoord. Ik denk ook niet dat ik het zou doen. Ik had de tweede al niet mogen doen: het scenario was niet goed genoeg.'
Maar ook 'Morgans' is weer niet al te verrassend een romantische komedie. Hugh Grant: 'Ik ben mezelf beu gezien in romantische komedies. Wie niet? Wat ik goed kan spelen - ik wil het niet eens acteren noemen - situeert zich allemaal in dat genre van de lichte komedie, en daarvoor zijn de goede scenario's schaars.'
'Ik heb nu wel een paar dingen op het oog. Het liefste zou ik filmprojecten ontwikkelen. Ik probeer mensen zo gek te krijgen dat ze me veel geld geven om films op de rails te zetten, en dan weg te lopen als het echte werk begint.'
Regie: Marc Lawrence Cast: Hugh Grant, Sarah Jessica Parker, Sam Elliott Duur: 102 minuten Genre: Romantische komedie
29-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
28-01-2010
The Road: een filmmaker kan de wereld niet redden.
Opgepast: het einde der tijden is in zicht! Toch volgens John Hillcoat, die met de trouwe verfilming van Cormac McCarthy's The Road een ijzingwekkend postapocalyptisch visioen heeft afgeleverd. 'En ik ben geeneens een pessimist.'
Heeft overleven wel zin als alle hoop op een betere toekomst is weggevaagd? En wat schiet in zo'n doemscenario nog over van de menselijke moraal? Over die loodzware vragen buigt John Hillcoat (49) zich in zijn postapocalyptische roadmovie The Road, een verrassend accurate verfilming van Cormac McCarthy's met de Pulitzerprijs bekroonde roman.
Protagonisten van dienst zijn een niet nader genoemde vader (Viggo Mortensen) en diens zoontje (Kodi Smit-McPhee), die allebei het apocalyptische onheil hebben overleefd dat de aarde tot een braakland heeft herschapen. Door asgrauwe landschappen en langs lege wegen gaan ze met hun winkelwagentje op zoek naar voedsel en onderdak, in de hoop niet door de andere overlevenden te worden beroofd, afgeknald of - erger nog - opgevreten.
Vrolijk zul je van deze ijzig kille survivalparabel niet worden, maar dat hadden we van Hillcoat niet verwacht. De Australische schilder, videoclipmaker en filmregisseur toonde zich eerder al een behoorlijk zwartgallige chroniqueur van het menselijke beestje. Denk maar aan zijn cultdebuut Ghosts... of the Civil Dead (1988) over een gewelddadige gevangenisopstand, of aan zijn in bloed, zweet en mystiek gedrenkte westernballade The Proposition (2005), naar een scenario van zijn beste buddy en huiscomponist Nick Cave.
'Ik weet ook niet wat me telkens weer tot die donkere onderwerpen aantrekt', bekent Hillcoat, die overigens een welgemutste kerel blijkt. 'Ik ben zelfs geeneens een pessimist. Ik ben ervan overtuigd dat de mensheid, ondanks de milieuverloedering en de bevolkingstoename, heus nog wel een tijdje meegaat. Alleen moeten we wel dringend in actie schieten.'
Je drijft je personages altijd de meest extreme omgevingen in: een gevangenis in 'Ghosts... of the Civil Dead', de outback in 'The Proposition' en nu een braakland in 'The Road'.
John Hillcoat: En ik had nog zo gehoopt dat het niet zou opvallen. (Lacht) Voor mij gaat cinema over het verkennen van vreemde werelden en over het verloren lopen in plekken waar je verplicht bent om je hele zijn te herdefiniëren. Vandaar dat de omgeving in mijn films een levend personage is. Ik had als kind al een wilde fantasie en eigenlijk is het sindsdien alleen maar erger geworden. Eerst door in de jaren 70 al die geweldige films te zien, zoals Deliverance of Mad Max, die me ook voor The Road hebben geïnspireerd. Later door als regisseur vast te stellen dat extreme condities zowel het beste als het slechtste in de mens naar boven halen. Soms levert dat fantastische resultaten op, soms steven je af op een regelrechte ramp - maar zelfs in dat geval is het drama tenminste echt en intens.
'The Road' is een sombere, apocalyptische vertelling. Was het niet lastig om die thematiek over te brengen naar een hoofdrolspeler die amper tien jaar oud is? Hillcoat
: Absoluut. Toen ik de rechten op het boek verwierf nog voor het werd gepubliceerd, was dat mijn grootste vrees. Kun je een kind casten in een film die zo compromisloos is en bijna uitsluitend op existentiële vragen drijft? Met die vader-zoonrelatie staat of valt het hele verhaal. Ze zitten in elk shot en dus kon ik er maar beter voor zorgen dat ik twee steengoede acteurs had die perfect begrepen waarmee ze bezig waren en met wie je als kijker volledig kunt meeleven. Achteraf bekeken heb ik zowel met Viggo als met Kodi enorm veel geluk gehad.
McCarthy's roman is een populaire klassieker die heel concrete beelden oproept. Dat zal de verfilming ook niet makkelijker gemaakt hebben. Hillcoat
: McCarthy vormde al een belangrijke inspiratiebron voor The Proposition en ik was dus al jaren vertrouwd met zijn werk. Dat gaf me wel wat zelfvertrouwen om aan The Road te beginnen, al wist ik niet dat het manuscript dat ik vier jaar geleden in handen kreeg tot een bekroonde bestseller zou uitgroeien. Bovendien moest de verfilming van No Country for Old Men toen nog uitkomen. Ik ben me dus bewust van de verantwoordelijkheid die op mijn schouders rust, maar uiteindelijk kun je alleen maar afgaan op je eigen gevoel en proberen om de emoties die het boek oproept zo goed mogelijk in beelden te vertalen. Sommige romans zijn misschien onverfilmbaar, maar qua sfeer en beelden is deze film toch ongeveer wat door mijn hoofd spookte toen ik The Road las.
Ondertussen proberen de broertjes Weinstein - die de film verdelen via hun sublabel Dimension Films - 'The Road' te verkopen als een apocalyptische genrefilm, met sterren als Viggo Mortensen en Charlize Theron. Stoort je dat?
Hillcoat: Ik houd van genrecinema, maar dit is natuurlijk meer. De prent is deels een horrorfilm, maar blijft toch vooral een existentieel liefdesverhaal over een vader en een zoon. Die krijg je niet vaak te zien. Meestal gaat het om afwezige of tirannieke vaders, niet om vaders die hun kind koste wat het kost willen beschermen. In apocalyptische genrefilms gaat het altijd over de vraag hoe de wereld ten onder is gegaan. In het boek wordt daar echter geen verklaring voor gegeven en dat was voor mij net een van de dingen die het zo verontrustend en origineel maakten. Ik weet dat Bob Weinstein enorm aangegrepen was door het boek en ik weet dat hij The Proposition een prima film vond. Hij wist dus op voorhand ook dat The Road geen gemakkelijk te slijten genreproduct zou worden en daarover hebben we vaak gediscussieerd. Dat hij de film nu als een horrorprent verkoopt, is overigens zijn goed recht. Hij heeft een commerciële gok gewaagd en hoopt zo veel mogelijk mensen in de zalen te krijgen. Daar is niets mis mee. Ik hoop ook dat er volk komt kijken.
Het gerucht doet de ronde dat bepaalde gruwelscènes gesneuveld zijn omdat de Weinsteins hun veto stelden - zoals de scène waarin een baby aan een spit wordt gebraden. Had je final cut? Hillcoat
: Ik heb nooit final cut gekregen. Wat ik wel altijd heb gehad, is een grote mond. (Lacht) De Weinsteins waren passioneel bij het project betrokken, maar dan als verdelers, niet als producenten. Mij kan het eerlijk gezegd niet schelen of een idee nu van het scriptmeisje of van Harvey Weinstein komt. Als het een goed idee is, ben ik bereid om te luisteren. Het is altijd balanceren tussen kunst en commercie, maar voor sommige scènes heb ik het been stijf gehouden omdat ik het boek absoluut trouw wilde blijven. Dat waren we contractueel trouwens ook verplicht. Wat die foetusscène betreft, heb ik uiteindelijk zelf beslist om ze eruit te halen. Niet omdat ik voelde dat ik mezelf moest censureren, wel omdat ze te expliciet was voor het contemplatieve en open einde. Op papier resoneert zoiets als een taboeoverschrijdend ritueel, maar in een film blijft de gruwel lang nazinderen - te lang als je wil focussen op de emoties tussen vader en zoon.
De film geeft geen verklaring voor de Apocalyps, maar is er wel een akelig realistische uitbeelding van. Hoe heb je dat klaargespeeld? Hillcoat: Ik heb verschillende rampen bestudeerd - onder meer de vulkaanuitbarsting van Mount Saint Helens, 9/11 en de orkaan Katrina. Ik wilde er geen CG-spektakel van maken en dus hebben we zo ongeveer alle Amerikaanse rampgebieden gescout. Sommige delen zijn in Mount Saint Helens gedraaid, andere op de grijze zandstranden van Oregon en nog andere tussen de dode bomen en mijnbouwruïnes van Pennsylvania. Dat shot met die boten die op de snelweg liggen, is trouwens ook geen CGI. Dat komt uit een documentaire over de orkaan Katrina, waarbij we alleen de heldere hemel digitaal grijs hebben gemaakt. Bijna alles wat je ziet, is echt. Ik wilde dat de acteurs de fysieke impact van die sinistere landschappen ook echt voelden. Alleen hebben we hier en daar wat dingen met de computer bijgewerkt.
Heeft Cormac McCarthy je geholpen bij de verfilming? Hillcoat
: Hij heeft niet meegewerkt aan het script, maar hij heeft wel de set bezocht. Ik heb ook lang met hem gepraat en tientallen vragen aan hem gesteld, al wilde hij bepaalde daarvan liever niet beantwoorden. Hij vond dat ik zelf mijn weg moest vinden, omdat het voor hem een heel persoonlijk, deels autobiografisch geïnspireerd verhaal is. Cormac heeft namelijk zelf een zoontje van tien dat blijkbaar ook aan de roman heeft meegeschreven. En voor alle duidelijkheid: ook Cormac vond die foetusscène te zwaar voor de film.
Wat is de boodschap van dit verhaal?
Hillcoat: Sommigen zien er een Bijbelse allegorie in, anderen een tragische ode aan de liefde. Wat het mij heeft geleerd, is dat menselijke relaties het hoogste goed zijn. En dat je soms vertrouwen moet hebben in de anderen. Eigenlijk is het niet eens zo'n deprimerend verhaal, nu alleen de bioscoopganger daarvan nog overtuigen. (Lacht)
Die wordt de jongste tijd wel vaker met apocalyptische verhalen geconfronteerd. Toeval? Hillcoat
: Toch niet. Het zit duidelijk verankerd in de tijdsgeest. Wat wil je? Iedereen heeft ondertussen in de gaten dat we met zijn allen het milieu aan het verpesten zijn. Plus: het voorbije jaar kregen we daar nog eens een economische crisis bovenop. Ik kan als filmmaker de wereld niet redden, maar ik kan wel aan de alarmbel trekken.
The Road speelt sinds 27 januari 2010 in de Kinepolis bioscopen.
In vergelijking met andere monstercreaties van Universal Pictures is The Wolfman een beetje verwaarloosd, vind je niet?
