In de Duitse hoofdstad Berlijn is gisteravond de 60e Berlinale geopend, het filmfestival van Berlijn. Het gala aan de Potsdamer Platz werd luister bijgezet door sterren als Mario Adorf en Senta Berger.
Op het filmfestival, dat tot 20 februari duurt, dingen twintig films mee naar de Gouden Beer voor beste film. Daaronder is 'The ghost writer', de nieuwe film van Roman Polanski. De regisseur zit in huisarrest in Zwitserland in afwachting van een mogelijke uitlevering aan de Verenigde Staten wegens verkrachting van een minderjarig meisje.
Renée Zellweger zetelt in jury Berlinale
Ook 'Submarino' van de Deen Thomas Vinterberg, de regisseur van 'Festen', en 'The killer inside me' van de Engelsman Michael Winterbottom dingen mee. De film 'Tuan Yuan' (samen apart) van de Chinese regisseur Wang Quan'an opent het festival.
Vandaag wordt op de Berlinale de originele gerestaureerde versie vertoond van 'Metropolis', de sciencefictionfilm van de Duitse regisseur Fritz Lang uit 1927
12-02-2010 om 17:06
geschreven door Patje007
Emily Blunt, de prooi van 'The Wolfman'.
Nu vampiers en andere mythische wezens weer geld in het laatje brengen, mogen ook de weerwolven opnieuw uit de kast. In The Wolfman, een remake van de originele horrorprent uit 1941, speelt de Britse schone Emily Blunt de rol van Gwen Conliffe die, samen met haar schoonbroer annex weerwolf, op zoek gaat naar haar vermiste verloofde.
U heeft iets met het Victoriaanse tijdperk? Emily Blunt: «Blijkbaar wel, ja. Zowel The Young Victoria (waarin ze de Britse koningin Victoria vertolkt, red.) als The Wolfman spelen zich ongeveer in dezelfde periode af. Maar ze behoren wel tot totaal verschillende genres. Gwen Conliffe heb ik heel verontrust en kwetsbaar moeten spelen, helemaal anders dan de sterke Victoria. Gwen heeft ook niets van de gevatheid en spiritualiteit van Victoria, maar ik vond het heerlijk om veel te lopen gillen. Bovendien werd ik achtervolgd door Benicio del Toro (in de rol van Lawrence Talbot). Ik had het slechter kunnen treffen.»
U mocht voor deze film ook met Anthony Hopkins werken. Bent u nooit onder de indruk van grote sterren? Emily Blunt: «Toch wel. Ik ging bijvoorbeeld Anne Hathaway (haar co-ster uit The Devil Wears Prada, red.) bezoeken op de set van Alice in Wonderland, en ik zag Johnny Depp in mijn richting wandelen. Ik liep langs hem, zonder hem aan te kijken. Ik weet niet waarom, misschien omdat hij zo knap is? (lacht)»
U raakte gewond tijdens de opnames. EmilyBlunt: «Dat viel wel mee. Ik moest op een rots vallen en de crew vertelde me dat ik naar links moest, of ik viel op echte rotsen en niet op de matras. Nu, dat was ik even vergeten. Ik viel en gilde, en er kwamen echte tranen bij kijken. Maar het was een heel goed shot. En na een minuutje was ik weer de oude. Ik hoefde niet naar de ziekenboeg.»
U speelde de afgelopen jaren heel verscheidene rollen. Werkt dat therapeutisch? Emily Blunt: «Niet echt, maar dat is de manier waarop ik werk. Ik heb echt geen zin om twee keer hetzelfde te doen. Ik zou me dood vervelen moest dat gebeuren. Nu heb ik dus wel even genoeg van het Victoriaans tijdperk. Ik wil niet altijd in korset rondlopen.»
The Wolfman speelt sinds 10 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Joe Johnston Cast: Benicio Del Toro, Anthony Hopkins, Hugo Weaving Duur: 102 minuten Genre: Horror, thriller
12-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
11-02-2010
Regisseur Peter Jackson over The Lovely Bones.
Na de weidse epossen Lord of the Rings en King Kong opteerde Peter Jackson voor een intimistisch familiedrama over een tienermoord. Productieproblemen, wisselende releasedata en marketinggestuntel maakten van The Lovely Bones een ware odyssee. 'En ik dacht dat dit een makkie zou zijn.'
Peter Jackson had na zijn The Lord of the Rings-adaptatie en King Kong-remake schoon genoeg van al die giechelende gnomen, gigantische gorilla's en grootschalige gevechtssequenties. Zijn oog viel op The Lovely Bones, een bestseller van Alice Sebold, over de vrolijke tiener Susie Salmon die door haar buurman verkracht en vermoord wordt. Vanuit haar versie van de hemel, een tussenzone, kijkt ze toe hoe haar familieleden op hun eigen manier haar dood trachten te verwerken.
Een kolfje naar Jacksons hand, zou je denken. De Nieuw-Zeelandse cineast bewees met Heavenly Creatures al in 1994 dat hij de donkere emoties van een vrouwenverhaal perfect naar het witte doek kan vertalen. De voorbereidingen en de casting verliepen vlekkeloos. Atonement-snoetje Saoirse Ronan mocht Susie spelen, The Devil Wears Prada-nicht Stanley Tucci zou in de huid kruipen van de moordende Mr. Harvey en Susan Sarandon deed mee als Susies eigenzinnige grootmoeder Lynn.
Enkele dagen voor de start van de opnames liep het echter voor een eerste keer mis: Lars and the Real Girl-belofte Ryan Gosling verliet het schip en Mark Wahlberg werd te elfder ure als Susies vader gecast. Verspringende releasedata - oorspronkelijk was de release in december 2008 gepland - voedden de vermoedens dat er stront aan de knikker was. En de huidige makke marketingcampagne doet geloven dat de filmverdeler niet echt gelooft in het eindresultaat.
Saoirse Ronan en Peter Jackson op de set van The Lovely Bones
The Lovely Bones kan echter bezwaarlijk een ramp worden genoemd. Daarvoor ligt het niveau van de acteer-prestaties te hoog - met Sarandon als de meest sexy oma uit de filmgeschiedenis - en komen enkele scènes ijzingwekkend dicht in de buurt van Hitchcocks betere nagelbijtmomenten. Het onzekere montageritme en het teruggrijpen naar digitale tovertrucs blijken echter nefast voor het kijkplezier.
'En ik dacht dat dit een makkie zou zijn', zucht Jackson. Na alle troebelen deed hij zelfs iets wat hij nooit eerder had gedaan: op vraag van de studio paste hij een sterfscène aan. 'Veel is er niet veranderd. Voordien werd het meeste gesuggereerd, nu tonen we expliciet wat de persoon in kwestie overkomt. Het was de enige scène waarop het testpubliek negatief reageerde. Een kleine moeite, dus.'
Is het niet ironisch dat de man achter splatterfestijnen als 'Bad Taste' en 'Braindead' plots te braaf uit de hoek blijkt te komen? Peter Jackson: Ik weet het. Nu ben ik eens subtiel en dan breekt het me zuur op. (Lacht) Kijk, ik blijf achter mijn aanvankelijke keuze staan. Ik wilde dat die scène een zekere anonimiteit uitstraalde. Het publiek heeft er echter anders over beslist, en ik maak in de eerste plaats films voor hen.
In het begin van de film passeert de camera een boekenwinkel waar de 'The Lord of the Rings'-trilogie aangeprezen wordt. Je passie voor Midden-aarde kent geen grenzen. Peter Jackson: Net zoals Susie was ik een tiener in de seventies. In die periode waren Tolkiens boeken razend populair. Dat shot leek me een leuk detail. Trouwens: even later zie je mezelf rondsnuffelen in een camerawinkel. We filmden die scènes in een verlaten winkelcentrum in Pennsylvania. Toen ik op een zaak stootte waar ze de Super 8-camera's verkochten waarmee ik mijn eerste filmstappen zette, werd ik gek.
Je hebt voor het eerst buiten Nieuw-Zeeland gefilmd. Peter Jackson: Aanvankelijk was dat niet de bedoeling. We trokken naar Pennsylvania om wat ideeën op te doen, maar wilden alles in Kiwiland filmen. Uit een ontmoeting met Alice bleek echter dat de locaties uit haar boek echt bestaan. Het was gekkenwerk geweest om die allemaal na te bouwen op een ander continent.
Viel het mee om buiten je vertrouwde omgeving te werken? Peter Jackson: Echt grote verschillen zijn er niet. Alleen merk je dat de Amerikaanse crew deel uitmaakt van een goedgeoliede machine en soms bandwerk durft af te leveren. De Nieuw-Zeelandse ploeg draait maar enkele films per jaar en loopt daarom over van enthousiasme. Ik verkies die naïeve begeestering boven het koele professionalisme van de yankees.
Voor de productie van de 'The Lord the Rings'-prequel 'The Hobbit' kun je rustig thuisblijven. Peter Jackson: Inderdaad. Vorige week zijn Guillermo (Del Toro, de regisseur van 'The Hobbit') en ik naar verschillende locaties getrokken. Het klinkt misschien gek, maar Nieuw-Zeeland blijft me verbazen. We hebben opnieuw een paar indrukwekkende plekken ontdekt die er op het grote scherm magisch zullen uitzien.
Guillermo durfde in 'Blade II' en 'Pan's Labyrinth' heel bloederig tekeergaan. Geen schrik dat zijn visie op 'The Hobbit' te donker zal zijn? Peter Jackson: Guillermo maakt de film die hij wil maken. Ik heb geen zin om mezelf nog eens onder te dompelen in Tolkiens wereld en Guillermo wil allesbehalve een flauw doorslagje van mijn The Lord of the Rings-films maken. Net daarom lijkt dit me de perfecte samenwerking.
En waarom wilde jij dit Tolkienavontuur niet aanvoeren? Peter Jackson: Het zou te veel op een herhalingsoefening lijken. Scènes uit The Hobbit die zich ondergronds afspelen, vergelijk ik automatisch met de The Lord of the Rings-sequentie in de mijnen van Moria. Daardoor zou ik bewust voor een alternatieve aanpak gaan - met onder meer andere belichting en nieuwe camerastandpunten. Dergelijk mentaal gehakketak met mezelf vind ik puur tijdverlies.
Terug naar 'The Lovely Bones': wat heeft de onverwachte exit van Ryan Gosling veroorzaakt? Peter Jackson: Ryan gaat voor authenticiteit. Als een rol fake aanvoelt, kan hij die niet spelen. Zo simpel is het. Hij geloofde niet dat hij als 26-jarige overtuigend zou overkomen als de vader van een tienerdochter. We hebben hem nog proberen te overtuigen met enkele make-uptests, maar het mocht niet baten. Ik ga niet liegen: zijn vertrek was een bittere pil. Gelukkig konden we een beroep doen op Mark.
Saorise Ronan in The Lovely Bones
Waarom heb je eigenlijk voor Alice Sebolds bestseller gekozen? Peter Jackson: Het boek heeft me met de vergankelijkheid van het menselijk bestaan leren omgaan. Hoe ouder ik word, hoe meer ik nadenk over het hiernamaals en over wat er met je gebeurt als je sterft. Ik verlies steeds meer ooms en tantes. Zelfs enkele dierbare vrienden van me zijn recent heengegaan. De dood wordt steeds meer een deel van je leven. Daarnaast zag ik het project als een ideale kans om allerlei genres te vermengen. Van thriller over komedie en familiedrama tot fantasy: het zit er allemaal in.
Je weergave van Susies bovenaardse verblijfplaats verschilt sterk van Sebolds beschrijving. Zij gaat voor alledaagsheid, terwijl jij met CGI goochelt. Peter Jackson: Haar aanpak - Susie door verlaten schoolgangen laten dwalen - had saaie cinema opgeleverd. Vandaar dat we voor een uitbeelding van Susies onderbewustzijn gingen. Zo kregen verhaalelementen als het tuinhuisje en de woonst van Mr. Harveys een metaforische kracht die ze voordien ontbeerden.
Rachel Weisz in The Lovely Bones
Hebben die effecten de releasedatum steeds maar doen verschuiven? Peter Jackson: Absoluut niet. De film is in principe al een jaar klaar. Het eerste uitstel was het resultaat van het drukke releaseschema van de filmmaatschappij. Dat men uiteindelijk voor deze periode heeft gekozen, heeft alles te maken met de Oscarrace. En wie ben ik om tegen zo'n strategie te protesteren?
De kapitein van het schip dat plots richting droogdok wordt gestuurd? Peter Jackson: Er is niets mis met het droogdok. Ik geloof niet in perfectie: een film is nooit af. Het afgelopen jaar heb ik aan honderden details kunnen sleutelen. Voor het eerst had ik de kans om een film enkele maanden naast me neer te leggen om hem nadien met een frisse kijk te benaderen. Vreemd genoeg resulteerde dat in een kortere speelduur. Ik heb zo'n tien minuten geknipt.
Intussen had je wel tijd om samen met Steven Spielberg de eerste Kuifjefilm, 'The Secret of the Unicorn', te draaien. Peter Jackson: Eindelijk begint de Belg daarover! Wist je dat ik de Kuifjestrips voor het eerst las toen ik vier of vijf was? Hergés boeken zijn verplichte kost voor Nieuw-Zeelandse kids.
Heb je Spielbergs Hollywoodborstel kunnen intomen? Peter Jackson: Maak je geen zorgen! (Lacht)De toon van de film is ontzettend Europees. Er duikt maar één Amerikaans personage op, en dat enkel omdat Hergé hem in het oorspronkelijke verhaal had verwerkt. Eén ding kan ik je verzekeren: Andy (Serkis, de acteur die voordien Gollum en King Kong tot leven bracht) zet een dijk van een kapitein Haddock neer. Telkens als hij 'Duizend bommen en granaten!' riep, daverde de hele set.
The Lovely Bones speelt sinds 10 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Peter Jackson Cast: Mark Wahlberg, Rachel Weisz, Susan Sarandon Duur: 134 minuten Genre: Drama
11-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
10-02-2010
Scenarist gevonden voor '24'-film.
De scenarist in kwestie is Billy Ray, gekend voor de intelligente scenario's van o.m. State of Play en Flightplan. Kiefer Sutherland, die naast de rol van Jack Bauer ook die van uitvoerend producer bij de reeks is toebedeeld, zou het scenario opgepikt hebben. De letterlijke film van Jack Bauer's leven zal zich op het Europese continent afspelen.
Maar hoe zal de tikkende klok in de speelfilm ingeweven worden? Volgens de producers wordt de film een 'twee uur durende weergave van één dag'.
Fox heeft nog niet beslist over de aanvang van de productie, maar het is een publiek geheim dat dit enkel zal gebeuren wanneer de reeks op TV wordt stopgezet. En alle signalen zijn er dat het huidige seizoen, het 8ste, het laatste wordt. De studiobonzen hebben immers nog geen volgende reeks besteld.
Fox heeft een voorgeschiedenis met het uitbrengen van speelfilms die gebaseerd zijn op succesvolle series. Ook The Simpsons en The X-Files (tot tweemaal toe) kenden een uitstapje naar het grote doek.
10-02-2010 om 20:36
geschreven door Patje007
Tom Cruise waagt zich aan vierde 'Mission: Impossible'.
Paramount Pictures heeft groen licht gegeven voor een nieuwe sequel in de 'Mission: Impossible'-filmreeks. Tom Cruise zal daarvoor opnieuw in de rol kruipen van geheim agent Ethan Hunt.
Naast Cruise, die niet alleen de hoofdrol zal vertolken maar ook de productie op zich neemt, is ook regisseur J.J. Abrams opnieuw van de partij. Die had in 2006 ook 'Mission: Impossible III' geregisseerd.
Het brein achter Lost zal zich deze keer van de regie niets aantrekken, maar Paramount liet wel weten blij te zijn om J.J. Abrams terug on board te hebben. Als er immers één man in Tinseltown nog creatief weet om te springen met uitgemolken formules, dan is het Abrams wel. Getuige daarvan: zijn populaire en artistiek gewaardeerde Star Trek-film uit 2009 wist de comateuze patiënt die de Star Trek-franchise tot voor kort was, terstond van een adrenalineshot te voorzien.
De eerste twee 'Mission: Impossible'-films (1996 en 2000) brachten gezamenlijk wereldwijd een miljard dollar op. Het derde deel werd in 2006 minder enthousiast ontvangen, maar bracht desondanks toch nog een mooie 398 miljoen dollar in het laatje. De vierde film zal in mei 2011 in de Amerikaanse zalen verspreid worden.
De hardnekkige geruchten dat de film niet zou draaien rond Cruise's personage, zijn ook weer de kop ingedrukt. Ethan Hawke blijft het centrale karakter, al is het niet uitgesloten dat fans van het eerste uur voor een paar verrassingen komen te staan. Abrams liet weten dat hij tabula rasa wou maken, dus mogen we ons aan een rebootproject à la Casino Royale of zijn eigenste Star Trek verwachten.
Abrams' idee wordt momenteel tot script omgezet door de scenaristen van tv-serie Alias, Josh Applebaum en Adam Nemec. De beoogde regisseur is nog niet bekend. Opnames starten deze zomer, de release is voorzien voor ergens in 2011
Vanaf juli is Cruise samen met Cameron Diaz te bewonderen in zijn jongste filmproject, de komedie 'Knight & Day'.
10-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
07-02-2010
Barre tijden voor DiCaprio.
Leonardo DiCaprio heeft verklaard dat zijn rol in Shutter Island de meest intense' is die hij tot nu toe heeft gespeeld.
Het filmen van deze mysterieuze thriller was op momenten erg moeilijk', aldus de acteur in Entertainment Tonight. In zijn rol als politieagent Teddy Daniels gaat DiCaprio op zoek naar een verdwenen moordenares uit een extreem beveiligde psychiatrische inrichting voor criminelen. De film is opgenomen op een afgelegen eiland voor de kust van Massachusetts en DiCaprio en co-ster Mark Ruffalo hadden barre omstandigheden te doorstaan. Het werken met regen- en windmachines terwijl er ratten naar ons gegooid werden, zorgde er voor dat we extra gefocust waren. Ook de opnames in een verlaten afdeling van een inrichting te Massachusetts maakte het allemaal nog intenser.'
Shutter Island is de vierde samenwerking tussen Scorsese en DiCaprio. DiCaprio over hun bijzondere band: Het is een kwestie van vertrouwen. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met het feit dat ik vier films op een rij heb mogen maken met deze meester filmmaker'. Shutter Island draait vanaf 24 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
07-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
05-02-2010
Julia Roberts bedankt voor sequel 'Pretty Woman'.
Julia Roberts is niet van plan mee te spelen in de sequel van 'Pretty Woman', de film uit 1990 waarin ze een hoertje speelt dat door een zakenman (Richard Gere) wordt ingehuurd. "Niemand wil een oude hoer zien", oordeelt de inmiddels 42-jarige Roberts.
Disney probeert al jaren om Roberts en Gere te overtuigen een sequel op te nemen, maar de twee blijven halsstarrig weigeren.
05-02-2010 om 22:42
geschreven door Patje007
04-02-2010
The Wind that shakes the Barley.
Hello filmfreaks,
Met mijn filmblog probeer ik af en toe ook jullie aandacht te vestigen op iets oudere films. Vandaag is het dus weer zover met de Wind that shakes the Barley, een film waar bij de release in 2006 heel wat om te doen was.
Ierland, 1920. De boeren verenigen zich in een leger van vrijwilligers tegen de geduchte Black and Tans, Engelse troepen die met schepen naar Ierland gestuurd worden om het opstandige Ierse volk te temmen. Omdat hij vindt dat het zijn plicht is, en uit liefde voor zijn land, geeft Damien zijn beginnende carrière als arts op om zich bij zijn broer Teddy te voegen in de gevaarlijke strijd voor vrijheid.
De vastberadenheid van de opstandelingen brengt de Britten in een impasse en de twee partijen sluiten een verdrag om een einde te maken aan het bloedvergieten. Maar het is slechts een schijnoverwinning. De Ieren, die tot dan toe zij aan zij streden, keren zich tegen elkaar en er ontstaat een burgeroorlog: families worden uit elkaar gerukt; broers worden vijanden.
Met 'The Wind That Shakes the Barley' mocht Ken Loach in 2006 voor het eerst de Gouden Palm op z'n palmares schrijven. Loachs film over de Ierse onafhankelijkheidsstrijd in de jaren 20 - Cillian Murphy speelt een jonge Ierse dokter die net als zijn broer Teddy (Padraic Delaney) bij de IRA gaat - was een verdiende winnaar.
Maar thuis in Engeland spuwden ze hem uit: volgens The Sun was het 'de meest pro-IRA film aller tijden'. Loach, nochtans zelf afkomstig uit hartje Engeland, reageerde fel:
Ken Loach: Een laffe, gemene streek vond ik het. Maar wat verwacht je anders van een rioolkrant? Dat The Sun het een 'must not see-film' noemde, moet voor iedereen reden genoeg zijn om zeker te kijken. De Britse pers voedt nog steeds het idee dat de Britten destijds alleen maar naar Ierland zijn gegaan om de vrede te handhaven. Een vreselijke vertekening van de waarheid. Tot op heden weigeren de Britten hun aandeel in het bloedige conflict onder ogen te zien.
Sommige scènes zijn niet mals voor gevoelige (Engelse) kijkers: een Ierse jongen wordt doodgemept omdat hij weigert zijn naam in het Engels uit te spreken, Britse soldaten knallen ongewapende Ierse burgers af... Ken Loach: Ik ben nog mild geweest voor mijn landgenoten: ik had een nog veel gruwelijker beeld van de Britten kunnen schilderen. Ach, de criticasters waren gewoon rechtse rakkers, Thatcherites in hart en nieren. Ze vergeleken me zelfs met Leni Riefenstahl en trokken parallellen tussen mijn film en - hou je vast - 'Mein Kampf'! Het grappige vond ik dat mijn film deels bekostigd is met geld van de Britse loterij, met dank aan de UK Film Council. Daar kregen die kritiekspuiers helemáál de wubbes van (lacht).
En de recensenten die parallellen zagen met de oorlog in Irak, hadden die het wél bij het rechte eind? Ken Loach: Ik liep al dik tien jaar met het idee voor deze film in mijn hoofd, dus Irak had er aanvankelijk niks mee te maken. Maar het thema is van alle tijden: altijd zal er wel ergens een leger zijn dat een volk met geweld onderdrukt. En op dit ogenblik ligt dat 'ergens' in Irak.
Hoe was het om, na een carrière van 40 jaar, eindelijk de Gouden Palm in ontvangst te mogen nemen? Ken Loach: Mijn moment de gloire was bijna uitgedraaid op een grande farce toen ik per ongeluk op de jurk van Emmanuelle Béart ging staan. Even zag ik ons al met z'n tweeën in een wolk van roze chiffon van de trappen tuimelen. Ik kon me gelukkig nog net inhouden.
Regie: Ken Loach Cast: Cillian Murphy, Pàdraic Delaney... Duur: 124 minuten Genre: drama
04-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
03-02-2010
The book of Eli
The book of Eli speelt vanaf vandaag in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Albert & Allen Hughes Cast: Denzel Washington, Gary Oldman Duur: 118 minuten Genre: Actie, drama
03-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
02-02-2010
Avatar en The Hurt Locker halen meeste Oscarnominaties binnen.
Vanmiddag zijn in de Amerikaanse stad Los Angeles de nominaties voor de 82ste Oscaruitreiking bekendgemaakt. De sciencefictionfilm 'Avatar' en 'The Hurt Locker', een drama over de oorlog in Irak, hebben elk negen nominaties verzameld.
Scène uit Avatar
Uniek is dat in de categorie 'Beste film' voor het eerst sinds 1944 tien films genomineerd zijn. Naast 'Avatar' en 'The Hurt Locker' zijn ook titels als 'Inglourious Basterds', 'Up in the air' en 'Precious' bij de verwachte kanshebbers. Outsiders zijn 'District 9', 'An Education', 'A Serious Man', 'The Blind Side' en 'Up'.
Scène uit The Hurt Locker
In de categorie 'Beste regisseur' zijn er geen verrassingen. James Cameron ('Avatar'), Kathryn Bigelow ('The Hurt Locker') zijn de favorieten, maar ook Quentin Tarantino ('Inglourious Basterds') wordt niet kansloos geacht. Het rijtje wordt aangevuld met Jason Reitman ('Up in the Air') en Lee Daniels ('Precious').
Quentin Tarantino
Bij de bookmakers geldt Jeff Bridges als de favoriet in de categorie 'Beste acteur' voor zijn vertolking in 'Crazy Hearts'. Ook George Clooney ('Up in the air'), Colin Firth ('A Single Man'), Morgan Freeman ('Invictus') en Jeremy Renner ('The Hurt Locker') zijn genomineerd.
Bij de 'Beste actrice' lijken Sandra Bullock ('The Blind Side') en Meryl Streep ('Julie & Julia') de beste kaarten te hebben. Zij nemen het op tegen Helen Mirren ('The Last Station'), Gabourey Sidibe ('Precious') en Carey Mulligan ('An Education').
Christoph Waltz ('Inglourious Basterds') wordt bij de mannen alom getipt als favoriet in de categorie 'Beste bijrol'. Hij krijgt het gezelschap van Christopher Plummer ('The Last Station'), Matt Damon ('Invictus'), Stanley Tucci ('The Lovely Bones') en Woody Harrelson ('The Messengers').
Bij de categorie 'Beste bijrol' voor vrouwen krijgt Mo'Nique ('Precious') de meeste aandacht. Andere genomineerden zijn Vera Farmiga ('Up in the Air'), Penélope Cruz ('Nine'), Diane Kruger ('Inglourious Basterds') en Maggie Gyllenhaal ('Crazy Heart').
Scène uit Up in the air
'Avatar' van James Cameron sprokkelde vooral nominaties in de technische categorieën bij elkaar.
Reikhalzend werd ook uitgekeken naar de categorie 'Beste niet-Engelstalige film'. De Nederlandse prent 'Oorlogswinter' haalde de eindselectie niet. Wel present zijn 'Un Prophète' (Frankrijk), 'Das Weisse Band' (Duitsland), 'El Secreto de Sus Ojos' (Argentinië), 'Ajami' (Israël) en 'La teta asustada' (Peru).
De Oscars worden op 7 maart uitgereikt in Los Angeles.
02-02-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
30-01-2010
Dossier 'The Road' deel 2: Viggo Mortensen over de verfilming van het onverfilmbaar beschouwde boek 'The Road'.
Viggo Mortensen is altijd te vinden voor een nieuw avontuur, maar de apocalyptische trip die hij voor The road' moest ondernemen, wens je niemand toe. Eigenlijk was het niet zozeer een fysieke beproeving. Ik vond het vooral emotioneel zwaar.'
Witnessvan Peter Weir, The portrait of a lady van Jane Campion, The indian runner van Sean Penn, Carlito's way van Brian De Palma: Viggo Mortensen (51) had al een mooi lijstje films op zijn palmares toen Peter Jackson hem vroeg om koning Aragorn te spelen in Lord of the rings.
Sinds die trilogie komt hij wel veel makkelijker aan de bak en kan hij echt tonen wat hij in huis heeft. Neem nu The road, de verfilming van de roman waarmee Cormac McCarthy (ook bekend van No country for old men) de Pulitzer Prize won. Mortensen speelt een naamloze vader die met zijn zoon door een asgrauwe wereld doolt, enkele jaren na een apocalyps. Iets te bikken vinden zonder zelf opgegeten te worden, is zowat elke seconde van de dag zijn zorg. Op langere termijn moet de vader zijn zoon klaarstomen voor een leven zonder hem.
Zo donker en koud het is in de film, zo warm en ontspannen geeft de acteur interviews. Mortensen is meer wereldburger dan Amerikaan. Zijn moeder is Amerikaans, zijn vader Deens. Hij is geboren in New York, maar groeide deels op in Venezuela en Argentinië en woonde ook een poos in Denemarken. Het Engels, Spaans, Frans en Elfs (de Tolkien-taal) hebben geen geheimen voor hem. Waar ik vandaan kom? Van nergens en overal. Dat zie ik positief. Hoe meer plaatsen ik leer kennen, hoe beter. Mijn thuis is waar ik me op mijn gemak voel. Al ben ik voor sommige dingen wel hondstrouw. Supporteren voor de voetbalploegen van Denemarken of Argentinië, bijvoorbeeld.'
U loopt er in The road' grauw en uitgemergeld bij. Ik weet niet of ik wel wil weten wat u uzelf hebt aangedaan om er zo slecht uit te zien. Viggo Mortensen: Dat valt wel mee hoor. Ik ben vermagerd, maar vraag me niet hoeveel kilo. Genoeg om niet meer in mijn kleren te passen in elk geval. Ik deed dat door minder te eten, maar onderschat ook de kracht van de zelfsuggestie niet. Als je echt gelooft in wat je doet en je gaat op in je personage, passen je houding en je gelaatsuitdrukking zich aan. Het is alsof er zich een chemisch proces voltrekt. Dat had ik nu ook weer.'
Het hielp ook wel dat we in de winter draaiden de kou is niet voorgewend en op bestaande locaties: in het door de orkaan Katrina vernielde New Orleans, aan de kust van Oregon of in de desolate landschappen van Pennsylvania... Dat maakt indruk, dat helpt je spel. Het landschap is een personage geworden. Javier Aguirresarobe draaide met opzet met weinig licht. We hebben telkens gewacht met filmen tot de lucht grauw en grijs genoeg was ook al was er niet veel tijd door de korte winterdagen.' Eigenlijk was het niet zozeer een fysieke beproeving. Ik vond het vooral emotioneel zwaar, omdat het over diepmenselijke thema's gaat.'
Raakt The road' u dubbel zo hard omdat u zelf vader bent? Viggo Mortensen: Dat was uiteraard het eerste aanknopingspunt. Het boek deed me terugdenken aan de tijd dat mijn zoon de leeftijd had van de jongen in het boek. Maar ik denk niet dat je kinderen moet hebben om geraakt te worden. The road is een van de meest vertaalde en bekroonde boeken van Cormac McCarthy omdat het zo universeel aantrekkelijk is. Elke cultuur, elke natie herkent de primaire angst van ouders die zich afvragen hoe het hun kinderen zal vergaan als ze er niet meer zijn zeker als je kind amper zes is.'
Mijn zoon is nu 21, maar als hij op bezoek komt en vervolgens weer 500 kilometer moet rijden, dan kan ik het nog altijd niet laten om hem te waarschuwen: Rij veilig! Rust tijdig!'
Iedereen hoopt dat zijn kinderen het zullen redden. Zullen ze gezond zijn? Vrienden hebben? Genoeg geld hebben om van te leven? Het verhaal trekt die vragen door tot in het extreme. The road gaat niet over het einde van de wereld. Dat is slechts de setting, het begin, een mechanisme om die universele zorgen scherp te stellen. De vader wéét dat zijn zoon vermoord en zelfs opgegeten zal worden als hij er niet meer is.'
Maar de jongen is het niet altijd eens met de dingen die de vader doet om te overleven. Viggo Mortensen: De vader brengt zijn zoon regels en waarden bij: dit doen we niet, dat doen we zo. Zelf breekt hij soms met die regels en achteraf probeert hij dat dan te verantwoorden. Het deed me soms denken aan landen die zeggen dat een beetje vervuiling moet kunnen want we kunnen toch moeilijk onze economie ruïneren. Daar ben ik het niet mee eens. Je kunt ook gewoon neen zeggen tegen vervuiling en zoeken naar economische activiteiten die niet ten koste gaan van het milieu.'
Wat leidde in het verhaal tot de apocalyps? Een milieuramp? In het boek wordt over de oorzaak niks gezegd. Viggo Mortensen: The road is geen politiek of ecologisch statement. McCarthy benoemt de oorzaak van de apocalyps niet omdat hij het daar niet over wil hebben. Als een profeet langs de kant van de weg zegt dat we het hadden kunnen weten, dan is dat een vage stelling. Het suggereert gewoon dat het slecht afloopt als we voortdoen zoals we bezig zijn met al die oorlogen en vervuiling. De geïndustrialiseerde landen willen hun economie geen pijn doen en de landen die aan een industriële inhaalbeweging werken, eisen het recht op om alles te doen wat de anderen ook gedaan hebben. Zoals vervuilen. Zij argumenteren dat ze evenveel recht hebben op auto's, afwasmachines of een mijnindustrie. Als het slecht afloopt, zullen we het ook wel geweten hebben.'
The road' is niet enkel een geliefd boek, het werd ook onverfilmbaar genoemd. En toch zijn jullie er aan begonnen. Viggo Mortensen: Ik had ook twijfels. Hoe breng je de grijze wereld in beeld? Hoe doe je die bijzondere relatie tussen vader en zoon eer aan? Waar vinden we een jonge acteur die voldoet aan de emotionele vereisten van het personage? Maar de vertolking van Kodi Smit-McPhee is overweldigend. Eigenlijk zou je hem moeten interviewen. Zonder hem hadden we geen goede film.'
Waarom heeft het gruwelijkste beeld uit het boek dat met de dode baby de film niet gehaald? Viggo Mortensen: Film en literatuur zijn verschillende media. De lezer kan achterover leunen en zichzelf wat tijd gunnen, de toeschouwer kan dat niet. Beelden kunnen zo sterk zijn dat ze het vervolg overschaduwen. We hebben de scène gedraaid, hoor. Maar ze was niet essentieel. We snijden het gebrek aan voedsel en het kannibalisme in de film sowieso aan.'
Cormac McCarthy geeft zelden interviews en zou nogal een eenzaat zijn. U sprak wel met de man. Wat voor indruk maakte hij? Viggo Mortensen: Ik heb eerst met hem getelefoneerd. Op mijn schoot lag toen een boek vol aantekeningen en vragen. We hebben lang gepraat, maar uitsluitend over zijn zoon en die van mij. Plots leek er niets meer te vragen. Ik mocht terugbellen als ik meer wou weten of met vragen zat over het boek of het scenario. Later is hij ook op setbezoek gekomen.'
Na Lord of the rings' was u plots een bekende acteur en hebt u verder naam kunnen maken met sterke films. Viggo Mortensen: Ik ben kieskeurig, maar laat ook veel over aan het toeval. Je kunt nu eenmaal niet altijd je zin krijgen. Soms heb ik gewoon werk nodig en doe ik wat ik kan.'
Scenario's met de kwaliteit van The road belanden niet elke dag op mijn bureau. Je zou me er wel van kunnen beschuldigen dat ik me laat leiden door mijn voorkeur voor nieuwe ervaringen. Zo'n man als de vader in The road heb ik nooit eerder gespeeld: aan de oppervlakte verraadt hij nauwelijks emoties, maar vanbinnen wordt hij verteerd door hevige emoties als spijt, verdriet en wanhoop. De zorg voor zijn zoon houdt hem overeind. Zonder dat kind was hij al lang dood geweest.'
We zien u vaak in films met een verzonnen universum. Is dat ook een rode draad door uw carrière? Viggo Mortensen: Elke film gaat over een onbestaande wereld. Films tonen de wereld zoals die zou kunnen of moeten zijn. Toegegeven, soms lijkt een film als twee druppels water op de werkelijkheid, maar zelfs documentaires dragen de stempel van de regisseur. Zoals ik daarnet al zei: ik zoek niets, ik bekijk wat komt aangewaaid en als de kans zich aandient om eens iets anders te doen, dan grijp ik ze meestal. Rollen die me een beetje angst inboezemen, hebben een streepje voor.'
30-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
29-01-2010
Filmstudio Miramax gaat over kop.
Het doek is gevallen voor Miramax. Eigenaar Disney heeft de stekker uit de Amerikaanse filmstudio getrokken omdat verwachte successen uitbleven, zo meldt het Amerikaanse vakblad Variety.
Miramax werd in 1979 opgericht door de broers Harvey en Bob Weinstein. De onafhankelijke filmstudio boekte zijn eerste grote succes met de film "Sex, Lies and Videotapes" (1989). Later zette Miramax zichzelf op de filmkaart met kaskrakers als "Pulp Fiction", "Good Will Hunting", "The English Patient", "Shakespeare in Love" en "Chicago". In de jaren negentig lanceerden de Weinsteins de carrières van filmmakers als Quentin Tarantino en Kevin Smith, en lieten ze het Amerikaanse publiek kennis maken met Europese en Aziatische filmproducties.
In 1993 werd de studio een dochterbedrijf van de Walt Disney Company. De broers Weinstein bleven de studio runnen, maar verlieten de onderneming in 2005 en richtten in datzelfde jaar nog een nieuwe studio op onder de naam The Weinstein Company. De afgelopen weken hebben de Weinsteins nog pogingen gedaan om Miramax terug te kopen, tevergeefs.
Miramax heeft nog zes niet uitgebrachte films op de plank liggen, waaronder "The Debt" met Helen Mirren in de hoofdrol en de komische film "The Baster" met Jennifer Aniston. Die films komen zeer waarschijnlijk met veel vertraging in de zalen.
29-01-2010 om 17:19
geschreven door Patje007
Interview met Hugh Grant naar aanleiding van de release van 'Did you hear about the Morgans'?
In de komedie Did You Hear About the Morgans? volgen we een uiterst succesvol echtpaar uit Manhattan, Meryl en Paul Morgan (Sarah Jessica Parker en Hugh Grant). Hun verder perfecte leventje kent maar één schandvlek, hun afbrokkelende huwelijk. Maar hun rumoerige liefdesleven is nog niets in vergelijking met wat ze op het punt staan te beleven: ze zijn getuige van een moord en worden zo de doelwitten van een huurmoordenaar. De overheid beschermt zijn getuigen en haalt de Morgans weg uit hun geliefde New York. Ze verkassen naar een klein dorpje in Wyoming en hun relatie die al naar de vaantjes was, dreigt nu helemaal spaak te lopen in de Rocky Mountains ... maar dankzij hun nieuwe, BlackBerry-vrije leventje doen de Morgans het kalmpjes aan en kan de passie weer oplaaien.
Hugh Grant wordt dit jaar 50, maar ziet er frisser uit dan vijf jaar geleden. Op de première van "Did you hear about the Morgans?" in Londen deelt hij met de glimlach handtekeningen uit. De volgende ochtend windt hij de pers om zijn vinger met zijn bekende oneliners. Je wéét wat hij gaat antwoorden als een Noorse smachtend vraagt waar hij zijn jeugdige looks aan dankt: 'Plastische chirurgie, voornamelijk.'
Misschien bent u goed uitgerust: u hebt twee jaar geen film gemaakt. Hugh Grant: 'Omdat ik tijdens de opnamen van Music and lyrics drie, vier serieuze angstaanvallen had gekregen. Dan houd je een hele crew op, wat handenvol geld kost. Ik heb die film uiteindelijk afgewerkt op kalmeerpillen. Dat kwam nog goed uit omdat ik een popster speelde (lacht). Maar ik vond het toch een traumatiserende ervaring. Dokters konden me ook niet geruststellen: dit komt blijkbaar vaker voor bij acteurs die ouder worden.'
Er wordt wel eens gesuggereerd dat u niet echt wil stoppen met acteren, zoals u vaak hebt gezegd. Hugh Grant: 'Ik maak graag films, ik hou van de camaraderie. Het hele proces bevalt me: een scenario ontwikkelen, acteurs zoeken... Maar vroeger stond ik liever voor de camera dan nu. Zet me voor duizend mensen en ik ben niet te stoppen. Met tegenspelers voor de camera staan, is ook geen probleem. Maar op het eind van de dag moeten er altijd nog close-ups gemaakt worden. Dan sta ik een uur te wachten terwijl ze het licht aanpassen, begin ik te piekeren over hoe die kop er levensgroot op het scherm zal uitzien en ga ik een beetje dood.'
'Ik heb een halve roman geschreven; ik denk dat het me veel deugd zou doen als ik die kon afwerken. Ik heb het laatst opnieuw gelezen en ik vond het nog steeds goed, dus werk ik verder.'
Voor dit verhaal moesten u en Sarah Jessica Parker overtuigen als koppel. Hugh Grant: 'De film gaat over het drama van alle mannen, en vast ook van veel vrouwen: dat we de zekerheid van een vaste relatie willen én de opwinding van het nieuwe. Met Sarah klikt het. We hebben dezelfde neuroses, dat schept een band. De lakmoesproef is giechelen: ik hou van mensen die de slappe lach krijgen. Sarah is zo iemand, Mary Steenburgen ook: vreselijke giechelkonten.'
De film lacht met stadsmensen en hun gadgets en uw Blackberry ligt hier prominent voor u... Hugh Grant: 'Ik wou dat ik de simkaart kon laten inplanten in mijn hoofd, zoals een hondenchip. Als mensen vragen wat ik de laatste twee jaar gedaan heb: ik heb mails beantwoord. Overigens waren de opnamen niet zo primitief als ze jullie willen laten geloven. We hebben vooral gefilmd in New Mexico, waar Sarah en ik in een luxehotel logeerden en elke avond in de margarita's vlogen. Veel lolliger dan de laatste twee weken in Wyoming, toen we kampeerden en allemaal samen aten in de refter van de lokale school. Maar dat was dan weer goed om de banden in het team te versterken.'
Zijn de verhalen over de training om met beren om te gaan dan ook overdreven? Hugh Grant: 'We hebben de hele drill gekregen: maak geen plotse bewegingen, kijk de beer niet in de ogen, het is een gevaarlijk dier. Je begint met knikkende knieën aan de opname. Maar binnen het uur had ik al door dat deze beer vooral wilde dat zijn vacht goed in beeld kwam. Hij was het ijdelste schepsel waar ik ooit mee heb gewerkt. Hij had constant complimentjes nodig. We moesten applaudisseren als hij iets goed deed. Dat willen wel meer acteurs, maar dit was echt een diva.'
Klopt het dat er een derde deel van 'Bridget Jones' komt? Hugh Grant: 'Volgens mij is dat een internetgerucht, want ik heb er niets over gehoord. Ik denk ook niet dat ik het zou doen. Ik had de tweede al niet mogen doen: het scenario was niet goed genoeg.'
Maar ook 'Morgans' is weer niet al te verrassend een romantische komedie. Hugh Grant: 'Ik ben mezelf beu gezien in romantische komedies. Wie niet? Wat ik goed kan spelen - ik wil het niet eens acteren noemen - situeert zich allemaal in dat genre van de lichte komedie, en daarvoor zijn de goede scenario's schaars.'
'Ik heb nu wel een paar dingen op het oog. Het liefste zou ik filmprojecten ontwikkelen. Ik probeer mensen zo gek te krijgen dat ze me veel geld geven om films op de rails te zetten, en dan weg te lopen als het echte werk begint.'
Regie: Marc Lawrence Cast: Hugh Grant, Sarah Jessica Parker, Sam Elliott Duur: 102 minuten Genre: Romantische komedie
29-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
28-01-2010
The Road: een filmmaker kan de wereld niet redden.
Opgepast: het einde der tijden is in zicht! Toch volgens John Hillcoat, die met de trouwe verfilming van Cormac McCarthy's The Road een ijzingwekkend postapocalyptisch visioen heeft afgeleverd. 'En ik ben geeneens een pessimist.'
Heeft overleven wel zin als alle hoop op een betere toekomst is weggevaagd? En wat schiet in zo'n doemscenario nog over van de menselijke moraal? Over die loodzware vragen buigt John Hillcoat (49) zich in zijn postapocalyptische roadmovie The Road, een verrassend accurate verfilming van Cormac McCarthy's met de Pulitzerprijs bekroonde roman.
Protagonisten van dienst zijn een niet nader genoemde vader (Viggo Mortensen) en diens zoontje (Kodi Smit-McPhee), die allebei het apocalyptische onheil hebben overleefd dat de aarde tot een braakland heeft herschapen. Door asgrauwe landschappen en langs lege wegen gaan ze met hun winkelwagentje op zoek naar voedsel en onderdak, in de hoop niet door de andere overlevenden te worden beroofd, afgeknald of - erger nog - opgevreten.
Vrolijk zul je van deze ijzig kille survivalparabel niet worden, maar dat hadden we van Hillcoat niet verwacht. De Australische schilder, videoclipmaker en filmregisseur toonde zich eerder al een behoorlijk zwartgallige chroniqueur van het menselijke beestje. Denk maar aan zijn cultdebuut Ghosts... of the Civil Dead (1988) over een gewelddadige gevangenisopstand, of aan zijn in bloed, zweet en mystiek gedrenkte westernballade The Proposition (2005), naar een scenario van zijn beste buddy en huiscomponist Nick Cave.
'Ik weet ook niet wat me telkens weer tot die donkere onderwerpen aantrekt', bekent Hillcoat, die overigens een welgemutste kerel blijkt. 'Ik ben zelfs geeneens een pessimist. Ik ben ervan overtuigd dat de mensheid, ondanks de milieuverloedering en de bevolkingstoename, heus nog wel een tijdje meegaat. Alleen moeten we wel dringend in actie schieten.'
Je drijft je personages altijd de meest extreme omgevingen in: een gevangenis in 'Ghosts... of the Civil Dead', de outback in 'The Proposition' en nu een braakland in 'The Road'.
John Hillcoat: En ik had nog zo gehoopt dat het niet zou opvallen. (Lacht) Voor mij gaat cinema over het verkennen van vreemde werelden en over het verloren lopen in plekken waar je verplicht bent om je hele zijn te herdefiniëren. Vandaar dat de omgeving in mijn films een levend personage is. Ik had als kind al een wilde fantasie en eigenlijk is het sindsdien alleen maar erger geworden. Eerst door in de jaren 70 al die geweldige films te zien, zoals Deliverance of Mad Max, die me ook voor The Road hebben geïnspireerd. Later door als regisseur vast te stellen dat extreme condities zowel het beste als het slechtste in de mens naar boven halen. Soms levert dat fantastische resultaten op, soms steven je af op een regelrechte ramp - maar zelfs in dat geval is het drama tenminste echt en intens.
'The Road' is een sombere, apocalyptische vertelling. Was het niet lastig om die thematiek over te brengen naar een hoofdrolspeler die amper tien jaar oud is? Hillcoat
: Absoluut. Toen ik de rechten op het boek verwierf nog voor het werd gepubliceerd, was dat mijn grootste vrees. Kun je een kind casten in een film die zo compromisloos is en bijna uitsluitend op existentiële vragen drijft? Met die vader-zoonrelatie staat of valt het hele verhaal. Ze zitten in elk shot en dus kon ik er maar beter voor zorgen dat ik twee steengoede acteurs had die perfect begrepen waarmee ze bezig waren en met wie je als kijker volledig kunt meeleven. Achteraf bekeken heb ik zowel met Viggo als met Kodi enorm veel geluk gehad.
McCarthy's roman is een populaire klassieker die heel concrete beelden oproept. Dat zal de verfilming ook niet makkelijker gemaakt hebben. Hillcoat
: McCarthy vormde al een belangrijke inspiratiebron voor The Proposition en ik was dus al jaren vertrouwd met zijn werk. Dat gaf me wel wat zelfvertrouwen om aan The Road te beginnen, al wist ik niet dat het manuscript dat ik vier jaar geleden in handen kreeg tot een bekroonde bestseller zou uitgroeien. Bovendien moest de verfilming van No Country for Old Men toen nog uitkomen. Ik ben me dus bewust van de verantwoordelijkheid die op mijn schouders rust, maar uiteindelijk kun je alleen maar afgaan op je eigen gevoel en proberen om de emoties die het boek oproept zo goed mogelijk in beelden te vertalen. Sommige romans zijn misschien onverfilmbaar, maar qua sfeer en beelden is deze film toch ongeveer wat door mijn hoofd spookte toen ik The Road las.
Ondertussen proberen de broertjes Weinstein - die de film verdelen via hun sublabel Dimension Films - 'The Road' te verkopen als een apocalyptische genrefilm, met sterren als Viggo Mortensen en Charlize Theron. Stoort je dat?
Hillcoat: Ik houd van genrecinema, maar dit is natuurlijk meer. De prent is deels een horrorfilm, maar blijft toch vooral een existentieel liefdesverhaal over een vader en een zoon. Die krijg je niet vaak te zien. Meestal gaat het om afwezige of tirannieke vaders, niet om vaders die hun kind koste wat het kost willen beschermen. In apocalyptische genrefilms gaat het altijd over de vraag hoe de wereld ten onder is gegaan. In het boek wordt daar echter geen verklaring voor gegeven en dat was voor mij net een van de dingen die het zo verontrustend en origineel maakten. Ik weet dat Bob Weinstein enorm aangegrepen was door het boek en ik weet dat hij The Proposition een prima film vond. Hij wist dus op voorhand ook dat The Road geen gemakkelijk te slijten genreproduct zou worden en daarover hebben we vaak gediscussieerd. Dat hij de film nu als een horrorprent verkoopt, is overigens zijn goed recht. Hij heeft een commerciële gok gewaagd en hoopt zo veel mogelijk mensen in de zalen te krijgen. Daar is niets mis mee. Ik hoop ook dat er volk komt kijken.
Het gerucht doet de ronde dat bepaalde gruwelscènes gesneuveld zijn omdat de Weinsteins hun veto stelden - zoals de scène waarin een baby aan een spit wordt gebraden. Had je final cut? Hillcoat
: Ik heb nooit final cut gekregen. Wat ik wel altijd heb gehad, is een grote mond. (Lacht) De Weinsteins waren passioneel bij het project betrokken, maar dan als verdelers, niet als producenten. Mij kan het eerlijk gezegd niet schelen of een idee nu van het scriptmeisje of van Harvey Weinstein komt. Als het een goed idee is, ben ik bereid om te luisteren. Het is altijd balanceren tussen kunst en commercie, maar voor sommige scènes heb ik het been stijf gehouden omdat ik het boek absoluut trouw wilde blijven. Dat waren we contractueel trouwens ook verplicht. Wat die foetusscène betreft, heb ik uiteindelijk zelf beslist om ze eruit te halen. Niet omdat ik voelde dat ik mezelf moest censureren, wel omdat ze te expliciet was voor het contemplatieve en open einde. Op papier resoneert zoiets als een taboeoverschrijdend ritueel, maar in een film blijft de gruwel lang nazinderen - te lang als je wil focussen op de emoties tussen vader en zoon.
De film geeft geen verklaring voor de Apocalyps, maar is er wel een akelig realistische uitbeelding van. Hoe heb je dat klaargespeeld? Hillcoat: Ik heb verschillende rampen bestudeerd - onder meer de vulkaanuitbarsting van Mount Saint Helens, 9/11 en de orkaan Katrina. Ik wilde er geen CG-spektakel van maken en dus hebben we zo ongeveer alle Amerikaanse rampgebieden gescout. Sommige delen zijn in Mount Saint Helens gedraaid, andere op de grijze zandstranden van Oregon en nog andere tussen de dode bomen en mijnbouwruïnes van Pennsylvania. Dat shot met die boten die op de snelweg liggen, is trouwens ook geen CGI. Dat komt uit een documentaire over de orkaan Katrina, waarbij we alleen de heldere hemel digitaal grijs hebben gemaakt. Bijna alles wat je ziet, is echt. Ik wilde dat de acteurs de fysieke impact van die sinistere landschappen ook echt voelden. Alleen hebben we hier en daar wat dingen met de computer bijgewerkt.
Heeft Cormac McCarthy je geholpen bij de verfilming? Hillcoat
: Hij heeft niet meegewerkt aan het script, maar hij heeft wel de set bezocht. Ik heb ook lang met hem gepraat en tientallen vragen aan hem gesteld, al wilde hij bepaalde daarvan liever niet beantwoorden. Hij vond dat ik zelf mijn weg moest vinden, omdat het voor hem een heel persoonlijk, deels autobiografisch geïnspireerd verhaal is. Cormac heeft namelijk zelf een zoontje van tien dat blijkbaar ook aan de roman heeft meegeschreven. En voor alle duidelijkheid: ook Cormac vond die foetusscène te zwaar voor de film.
Wat is de boodschap van dit verhaal?
Hillcoat: Sommigen zien er een Bijbelse allegorie in, anderen een tragische ode aan de liefde. Wat het mij heeft geleerd, is dat menselijke relaties het hoogste goed zijn. En dat je soms vertrouwen moet hebben in de anderen. Eigenlijk is het niet eens zo'n deprimerend verhaal, nu alleen de bioscoopganger daarvan nog overtuigen. (Lacht)
Die wordt de jongste tijd wel vaker met apocalyptische verhalen geconfronteerd. Toeval? Hillcoat
: Toch niet. Het zit duidelijk verankerd in de tijdsgeest. Wat wil je? Iedereen heeft ondertussen in de gaten dat we met zijn allen het milieu aan het verpesten zijn. Plus: het voorbije jaar kregen we daar nog eens een economische crisis bovenop. Ik kan als filmmaker de wereld niet redden, maar ik kan wel aan de alarmbel trekken.
The Road speelt sinds 27 januari 2010 in de Kinepolis bioscopen.
28-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Dossier
Regie: John Hillcoat Cast: Viggo Mortensen, Charlize Theron Guy Pearce Duur: 119 minuten Genre: Actie, Thriller, avontuur
28-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
24-01-2010
Noomi Rapace speelt Lisbeth Salander in De Millennium-trilogie.
Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist van middelbare leeftijd, uitgever van het beroemde en beruchte tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde, uiterst intelligente vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tattoos én ze is een computerhacker van wereldklasse.
Drie moorden, één avond. De slachtoffers zijn twee journalisten die voor Millennium werkten aan een publicatie over mensensmokkel, en Nils Bjurman, de voogd van Lisbeth Salander. Op het moordwapen worden de vingerafdrukken aangetroffen van Lisbeth. Het hele politieapparaat komt in beweging, maar Lisbeth is onvindbaar. Blomkvist, overtuigd van Lisbeths onschuld, gaat langzamerhand een verband zien tussen de drievoudige moord en het artikel in wording over vrouwenhandel.
Dan wordt een vriendin van Lisbeth ontvoerd door een motorbende. Salander laat het aankomen op een bloedige confrontatie met de onzichtbare bendeleider, Zala, een bekende uit haar verleden ...
Razend intelligent maar een totaal gebrek aan empathie en op sociaal vlak gehandicapt: Lisbeth Salander, het vrouwelijke hoofdpersonage uit de Zweedse Millennium-trilogie van Stieg Larsson is voorwaar geen makkelijke rol. De 30-jarige Noomi Rapace zet haar echter met verve neer, ondanks de aanvankelijke twijfels. «Ik dacht dat de makers mij te lief en te meisjesachtig zouden vinden.»
Kende u de boeken voor u de rol van Lisbeth kreeg? Noomi Rapace: «Zeker en vast. Ik heb ze zelfs alledrie in één week uitgelezen, ik hield er echt van na de eerste pagina. Toen ik hoorde dat ze de boeken gingen verfilmen, werd ik wat droevig. Ik dacht immers dat de makers nooit aan mij zouden denken voor de rol van Lisbeth, want ik veronderstelde dat ze me te lief en te meisjesachtig zouden vinden. Ik was dan ook stomverbaasd toen ze mij vroegen.»
Was u zich ervan bewust dat dit een rol was waarvoor alle Zweedse actrices een moord zouden plegen? Noomi Rapace: «(lacht) Ik weet niet hoeveel andere actrices favorieten waren. Maar ik ben er wel zeker van dat heel veel van mijn collegas de rol wilden. Ik heb veel geluk gehad.»
Wie is Lisbeth volgens u? Noomi Rapace: «Heel veel dingen in één lichaam. Een enorm complex wezen. Een man en een vrouw in één body. Ze werd regelmatig misbruikt als meisje, maar vecht terug als een echte jongen. Ze vindt altijd een uitweg door terug te vechten. Daarom is het publiek zo dol op haar. Ze knokt zich naar de vrijheid en heeft nooit zelfmedelijden.»
Was er een Lisbeth in het leven van Stieg Larsson? Noomi Rapace: «Mogelijk. Maar Lisbeth zit ook in Stieg Larsson zelf. Stieg was ook een vechter en moest eveneens schuilen in de schaduw. Maar ik heb me niet te veel willen baseren op de realiteit. Ik vond de fysieke en emotionele transformatie belangrijker. En ik wilde dat op mijn eentje doen. Weet je, iedereen heeft zo zijn of haar opinie over hoe Lisbeth moet zijn. Dus besloot ik alle meningen uit te sluiten en enkel te luisteren naar mijn eigen gevoel. Ik heb echt met niemand over Lisbeth gesproken. Ik wilde de Lisbeth in mezelf vinden.»
U speelt Lisbeth in drie films. Dat zijn heel veel opnames. Kon u haar na een werkdag gemakkelijk afschudden? Noomi Rapace: «Ze zat altijd in mij. Ik kon niet zomaar stoppen en opnieuw Noomi worden en naar mijn familie gaan. Ik vind acteren een emotionele job, mijn aanpak is niet zo technisch. Daarom wilde ik verward zijn. Zoals Lisbeth. Ze was de hele tijd bij mij. Ik droomde zelfs dromen uit haar leven. Uiteraard wist ik dat het op emotioneel vlak veel van mij ging vergen. Maar ik wilde die rol nu eenmaal koste wat het kost op de beste manier vertolken.»
Stieg Larsson is inmiddels overleden, maar er zouden notas voor meerdere verhalen nagelaten zijn. Zou u een vierde Millennium-film zien zitten? Noomi Rapace: «Voor mij is het gedaan. Stieg is dood en hij heeft die boeken niet kunnen afwerken. Het is triest, maar zo is het nu eenmaal. Ik geloof dat het vierde boek slechts voor 50% bestaat. Je moet Stieg en zijn werk respecteren. Het zou van mijn kant cynisch zijn om aan een vierde film te werken. Ik weet ook wel dat er rond de boeken en de films een groot mediacircus bestaat. Maar daar wil ik niet aan meedoen. Ik wil geen gier zijn. Ik heb mijn best gedaan met de drie films. Dat moet volstaan.»
Vindt u het vervelend dat de Amerikanen remakes maken van de drie films? Noomi Rapace: «Neen, ze doen maar. Ze zullen het waarschijnlijk op zijn Amerikaans maken. Ik ben niet zo dol op Hollywood-producties. Als de gebroeders Dardenne de remakes zouden maken, dan zou me dat wel storen (lacht). Want dan zouden de nieuwe films me ineens wel interesseren.»
Millennium 2: de vrouw die met vuur speelde, speelt sinds 13 januari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Daniel Alfredson Cast: Michael Nyqvist, Noomi Rapace Duur: 89 minuten Genre: thriller
24-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
23-01-2010
Actrice Anjelica Huston krijgt ster in Hollywood.
De Amerikaanse actrice Anjelica Huston heeft vrijdag een ster gekregen op de Hollywood Walk of Fame. Anjelica Huston kreeg de 2.398ste ster van de Walk of Fame in bijzijn van haar naasten, vrienden en andere filmsterren. Ook haar vader, de vermaarde regisseur John Huston, heeft een ster in Hollywood.
'Het mooie aan deze prijs is dat hij blijvend is', merkte de actrice slim op. 'Ik kan hem niet per ongeluk verliezen of achterlaten in de damestoiletten. Vanaf nu weet ik altijd waar ik mezelf kan vinden en de anderen weten het ook. Vanaf nu hoef ik me niet meer op Facebook aan te melden want als iemand me nu nodig heeft, kan hij me hier vinden en ik zal er altijd zijn', voegde ze eraan toe.
De actrice won in 1985 een oscar voor haar rol in 'Prizzi's Honnor'. Daarmee was ze de derde generatie van de familie Huston die onderscheiden werd met de belangrijkste prijs van de filmindustrie.
Haar vader regisseerde meesterwerken als 'The Maltese Falcon' en 'The African Queen'. Haar grootvader Walter won het beeldje voor zijn vertolking in 'The Treasure of the Sierra Madre', geregisseerd door zijn zoon in 1947.
Anjelica zal binnenkort te zien zijn in 'When in Rome', een komedie waarin ze de conservator van het Guggenheim in New York speelt.
23-01-2010 om 15:39
geschreven door Patje007
20-01-2010
Interview met Clint-Eastwood naar aanleiding van de release van Invictus.
Politiek en sport, zwart en blank gaan in hand in hand in Invictus, Clint Eastwoods feelgooddrama over het WK rugby dat Zuid-Afrika voorgoed veranderde. Een gesprek met good 'ole Clint over de Springboks, president Mandela en diens verzoeningspolitiek. 'Ik wist dat ik moest vermijden om Mandela als een Christusfiguur af te schilderen, maar hij is er verdorie één.'
Een historisch drama over Zuid-Afrika, de erfenis van het apartheidsregime en de inspirerende rol van president Nelson Mandela, opgebouwd rond een heroïsche rugbyoverwinning? Geef toe: een Oscargeiler script dan dat van Invictus kun je nauwelijks bedenken.
Voor zijn dertigste langspeler als regisseur baseerde Hollywoods grootste levende legende - 79 inmiddels - zich op het boek Playing The Enemy:Nelson Mandela And The Game That Changed A Nation van journalist John Carlin. Daarin wordt niet alleen het relaas gedaan van het WK rugby in 1995, dat tot ieders verbazing werd gewonnen door gastland Zuid-Afrika, waar een jaar eerder het apartheidsregime werd afgeschaft. Het boek doet ook het relaas van de relatie tussen toenmalig president Nelson Mandela en François Pienaar, de aanvoerder van Zuid-Afrika's nationale rugbyteam.
Hoe die twee precies met elkaar in contact kwamen, ze van de Springboks - de bijnaam van het bijna uitsluitend blanke team - helden van de Regenboognatie wisten te maken en hun WK-winst voor verzoening zorgde in een land waar zwart en blank jaren van elkaar gescheiden leefden: Eastwood zet het in zijn gekende, klassieke no-nonsensestijl om tot een politiek feelgooddrama. De National Board of Review - de gilde van de Amerikaanse filmcritici - bekroonde hem daarvoor alvast tot beste regisseur.
Ook Morgan Freeman zou binnenkort wel een paar prestigieuze prijzen kunnen wegkapen. Hij incarneert in Invictus immers Nelson Mandela, de legendarische ANC-leider die wegens zijn strijd tegen de apartheid meer dan 27 jaar gevangen zat op Robbeneiland, maar van 1994 tot 1999 fungeerde als Zuid-Afrika's eerste democratisch verkozen president. 'Morgan had Mandela al meermaals ontmoet', aldus Eastwood, die vorige jaren nog indruk maakte met Million Dollar Baby (2004), Letters from Iwo Jima (2006) en Gran Torino (2008) en intussen alweer aan de thriller Hereafter begonnen is.
'Vandaar dat Mandela zelf graag wilde dat Morgan hem zou vertolken, als er ooit een biopic kwam. Lange tijd was er sprake van een verfilming van The Long Walk Home of een ander biografisch boek. Morgan heeft veel tijd met hem doorgebracht. Hij weet aan welke knie hij artritis heeft en praat precies zoals Mandela. Zelf heb ik Mandela tijdens de opnames ook even ontmoet, maar over de film hebben we niet echt gepraat. Hij mag op zijn 88e dan niet meer zo fier rechtop staan als weleer: hij blijft een van de meest charismatische mensen die ik ooit heb gezien. Ik wist dat ik moest vermijden om hem in de film als een Christusfiguur af te schilderen, maar hij is er verdorie één. Kijk naar wat hij in zijn leven heeft bereikt en meegemaakt.'
'Invictus' wordt overal getipt als Oscarfavoriet. Hoe blijf je het klaarspelen? Clint Eastwood: Ik ben blij dat men er zo over denkt. Ik blijf gewoon films maken over onderwerpen die zich aandienen en me sterk aanspreken. Soms lees je een boek dat je goed vindt en bewerk je dat vervolgens tot een film. Soms krijg je een origineel scenario aangeboden. In dit geval was het Morgan Freeman die me belde, me het project uitlegde en vroeg of ik het niet aan Warner Brothers wilde voorleggen. Die vonden het onmiddellijk een goed idee en gaven me groen licht.
Wat wist je over Mandela voor je aan de film begon? Eastwood: Niet zo veel eigenlijk. Ik wist wat iedereen wist door over de jaren heen het nieuws te volgen van zijn strijd tegen het apartheidsregime en de politieke problemen in Zuid-Afrika. Ik kon me nog dingen herinneren van zijn vrijlating en zijn verkiezing tot president, maar van die nationale verzoening via het WK rugby had ik nog nooit gehoord. Dat vond ik een enorm creatief idee. Bovendien vond ik dat het inspirerend kon werken voor andere politici, omdat het bewijst dat je soms buiten de lijntjes moet kleuren als je iets positiefs gedaan wilt krijgen. En dat deed Mandela, door zijn beleid te baseren op verzoening en niet op angst.
Wat is er zo speciaal aan een sportgebeurtenis dat er zo'n verzoenende kracht van uitgaat? Eastwood: Als je voor eenzelfde team supportert, maakt het even niet meer uit dat de andere fans misschien heel andere filosofische opvattingen hebben. Voor één keer vormt iedereen een hecht blok. Heel even zijn we allemaal kameraden.
Jij kent Morgan al lang, aangezien je 'Unforgiven' en 'Million Dollar Baby' met hem hebt gedraaid. Hoe voelde het om hem tot Mandela te zien transformeren? Eastwood: Het voelde heel natuurlijk aan, omdat ik ook altijd gevonden heb dat Morgan de enige geschikte acteur was om Mandela te spelen. Ik had al wel verhalen over Mandela gelezen, maar nog nooit een filmscript. Toen Morgan me belde dat hij een geweldig project voor me had, vertelde hij er niet bij dat het over Mandela ging. Naarmate ik het script las, begreep ik echter steeds beter wat voor een speciale man Mandela wel is. Indertijd ging hij tegen de wil in van zeker zeventig procent van de bevolking door de Springboks te steunen (die als een relict van het apartheidsregime werden aanzien, gezien rugby een sport voor blanken was). Toch is hij er uiteindelijk als nationale held uitgekomen. Blijkbaar was Mandela echt een grote rugbyfan en hoewel het nationale rugbyteam wegens de internationale boycots verschillende jaren niet gespeeld had, wist hij zowel de teamkapitein als het team zelf tot grootse daden te inspireren.
Het is de derde keer dat je met Morgan samenwerkt. Maakte dat het makkelijker? Eastwood: Neen, ik moest hem nog altijd de hele tijd bij het handje houden. (Lacht) Even ernstig: Morgan is altijd enorm goed voorbereid en dat maakt werken met hem kinderspel.
De rol van de blanke teamkapitein François Pienaar wordt dan weer vertolkt door Matt Damon. Eastwood: (Knikt) Ik ben altijd al een fan van hem geweest en vond hem meteen geschikt voor de rol. Trouwens, hij was ook erg gretig en heeft alles over Pienaar en zijn relatie met Mandela intensief opgezocht. Bovendien had hij het Zuid-Afrikaanse accent perfect onder de knie. Ik moet eraan toevoegen dat de echte Pienaar zowel Matt als mezelf uitstekend heeft geholpen. Matt trok vaak met hem op, wist perfect wat zijn filosofie was en volgde zelfs rugbytraining bij hem. Toen we die kampioenschapscène moesten draaien, zei Matt: 'Geen fake gedoe graag. We gaan rugby spelen zoals het hoort.' Zoals je weet, is rugby een behoorlijk ruwe sport. Het lijkt wat op American football, maar dan zonder helm of beschermstukken. We hebben de rugbyscènes heel snel en efficiënt ingeblikt. Het was koud die dag en iedereen kreeg ook nog eens ijswater over zijn kop. Dan is het niet het moment om het rustig aan te doen en te zeggen: 'Ga rechts. Ga links.' Of andere blah, blah, blah.
Je hebt de film volledig op locatie gedraaid in Zuid-Afrika. Naar verluidt hadden de Zuid-Afrikaanse rugbyfans zelfs een speciaal liedje voor jou. Eastwood: Dat hadden ze voor iedereen. We hadden honderden figuranten die constant aan het zingen waren. Dat gaf me het idee om hun liedjes ook in de film te stoppen. Vandaar dat ik de geluidsman op een gegeven moment heb gevraagd om in de tribunes te gaan staan. Sommige van die liedjes hebben we volledig overgenomen, andere hebben we wat bijgewerkt. Het was in elk geval een enorm leuke ervaring om duizenden Zuid-Afrikanen voor mij en Matt Show me Your Hula te horen zingen. De Zuid-Afrikaanse boyband Overtone staat trouwens ook op de soundtrack. Hopelijk wordt het hun internationale doorbraak.
Had je de film ook in Hollywood kunnen draaien? Eastwood: Toch niet. Dat is trouwens nooit in me opgekomen. Ik heb wel enkele Amerikaanse en Britse acteurs gebruikt, maar de meeste cast- en crewleden waren Zuid-Afrikaans.
Acteurs zeggen vaak over jou dat je hen niet regisseert, maar assisteert. Je zou hen heel veel speelruimte laten. Waar komt die werkmethode vandaan? Eastwood: Wellicht omdat ik graag kalmte heb op de set. Niet alle opnames uit mijn carrière zijn even rustig of makkelijk geweest, maar ik denk dat de voornaamste taak van een regisseur toch het creëren van een relaxte werkomgeving is. Acteurs moeten zich thuis voelen. Als je een heel dramatische scène draait, is het aan de acteur om de adrenaline op te roepen. Dan moet je als regisseur niet beginnen te brullen om hen klaar te stomen. Je moet een veilige plek maken voor je acteurs en zeker geen extra onzekerheden aanbrengen.
Wat is de 'boodschap' van 'Invictus', om maar even een belegen term te bezigen? Eastwood: Pienaar probeert het beste in hemzelf en zijn teammaats naar boven te halen. Dat is een filosofie die ik in mijn leven ook altijd gehuldigd heb. Waarschijnlijk heb ik mijn kinderen zelfs doodverveeld door steeds maar weer diezelfde les op te drammen. Ik blijf ervan overtuigd dat als je steeds het beste van jezelf tracht te geven, je daar vroeg of laat ook voor beloond wordt.
Je bent er een paar maanden geleden zelfs voor geridderd door de Franse president Nicolas Sarkozy. Eastwood: Zo zie je maar. Ik ben nu een Franse 'Legion of Honour Commander'. Je bent gewaarschuwd. (Lacht)
Invictus speelt sinds 13 januari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Clint Eastwood Cast: Morgan Freeman, Matt Damon Duur: 133 minuten Genre: Biografie, drama
20-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
19-01-2010
Duitse filmverdeler koopt 'Dossier K', derde film in pijplijn.
De Duitse filmverdeler Atlas Film heeft de distributierechten voor de Duitse markt verworven van 'Dossier K.', de jongste film van Jan Verheyen. Producent Eyeworks Film & TV Drama is inmiddels gestart met de voorbereidingen voor een derde Vincke en Verstuyft-film.
Blerim Destani, de Albanese acteur die het hoofdpersonage vertolkt in 'Dossier K.', woont in Düsseldorf. Hij is luidens de mededeling bijzonder verheugd over de verkoop van de film aan zijn thuisland en zal zich inzetten voor de lancering ervan op de Duitse markt.
The Works Media Group, de groep die de internationale distributierechten van 'Dossier K.' heeft, stelt de Vlaamse film op het filmfestival van Berlijn (11-21 februari) aan aankopers uit de hele wereld voor. Verwacht wordt dat de verkoop op de Duitse markt een positief effect zal hebben op de belangstelling uit andere landen.
Carl Joos, die het scenario van 'De Zaak Alzheimer' en 'Dossier K.' schreef, is ook de scenarist van de derde Vincke en Verstuyftfilm die voorbereid wordt. Na Erik Van Looy voor 'De Zaak Alzheimer' en Jan Verheyen voor 'Dossier K.' zal de derde film opnieuw door een Vlaamse topregisseur worden gemaakt, zegt Kinepolis Film Distribution nog, zonder de naam van de regisseur bekend te maken.
Sinds de première van 'Dossier K.' in december 2009 heeft de film al 307.250 mensen naar de zalen gelokt. Vandaag loopt hij nog op 38 kopieën in Vlaanderen en Brussel.
19-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
18-01-2010
'Avatar' wint Golden Globe voor beste speelfilm.
'Avatar' van de Canadese regisseur James Cameron is zondag in Beverly Hills onderscheiden met de Golden Globe voor de beste speelfilm. Daarnaast werd Cameron ook uitgeroepen tot de beste regisseur. Andere favorieten als 'In the air' en 'Precious' ontgoochelden.
Avatar, een sciencefictionfilm in 3D met een ecologisch tintje, is het resultaat van ruim tien jaar werk. In termen van bioscoopbezoek is het met een opbrengst van ruim 1,3 miljard dollar al een van de grootste successen aller tijden. Avataris ook de duurste film ooit gemaakt. Naar verluidt kostte de productie meer dan 300 miljoen dollar (bijna 209 miljoen euro).
Up in the air van regisseur Jason Reitman, dat zes keer genomineerd werd in de belangrijkste categorieën, won alleen de prijs voor het beste scenario. Precious van regisseur Lee Daniels, dat die drie keer was genomineerd, kreeg enkel de prijs voor de beste vrouwelijke bijrol. Op het Sundance Film Festival, het mekka van de onafhankelijke Amerikaanse film, viel Preciousnog veelvuldig in de prijzen.
Beste acteur
Jeff Bridges werd tot beste acteur uitgeroepen voor zijn rol in het musical-drama Crazy Heart over een rauwe countrymuzikant die een relatie begint met een jonge journaliste.
Sandra Bullock werd zijn vrouwelijke evenknie dankzij haar rol in de sportfilm The Blind Side. De Amerikaanse actrice schonk tijdens de show een miljoen dollar aan de hulpoperaties in het door een aardbeving getroffen Haïti.
De prijzen voor de beste hoofdrolspelers in een komedie gingen naar Meryl Streep voor haar rol in Julie & Julia en Robert Downey Jr. als gelijknamige detective in de prent Sherlock Holmes.
Bijrollen
De Amerikaanse comédienne en actrice Mo'Nique (Monique Imes) kreeg de prijs voor beste vrouwelijke bijrol. In de Amerikaanse dramafilm Precious speelt ze de tirannieke moeder van het zwaarlijvige en mishandelde 16-jarig meisje Claireece Precious Jones (Gabourey Sidibe). Christoph Waltz speelde de beste mannelijke bijrol, met zijn vertolking van de geschifte SS-officier Hans Landal in Inglourious Basterds.
De Duitse zwart-witfilm filmDas Weisse Band won de prijs in de categorie beste niet-Engelstalige film. Up, de jongste parel van animatiefilmstudio Pixar, was de beste animatiefilm.
De Golden Globes worden na de Oscars beschouwd als de belangrijkste Amerikaanse filmprijzen. De Oscars worden dit jaar op 7 maart uitgereikt.
U speelt Lisbeth in drie films. Dat zijn heel veel opnames. Kon u haar na een werkdag gemakkelijk afschudden?
