Interview met Paul Greengrass naar aanleiding van de release van Green Zone.
Dat Jason Bourne - even? - rust krijgt, betekent niet dat Paul Greengrass vakantie neemt. Integendeel: in de politieke actiethriller Green Zone trekt de Britse guerrillaregisseur samen met Matt Damon door Irak op zoek naar massavernietigingswapens. 'Mijn missie? Een popcornfilm die mensen aan het nadenken zet.'
Met United 93 draaide hij een film over 9/11 toen de rook nog rond de Twin Towers hing. En met The Bourne Supremacy en The Bourne Ultimatum verbond hij een popcornfranchise aan de War on Terror. Plus: hij supportert niet voor Chelsea zoals op de Internet Movie Database te lezen staat, maar wel voor tweedeklasser Crystal Palace. Je kunt dus niet beweren dat Paul Greengrass (54) het zichzelf gemakkelijk maakt. Met zijn nieuwe actiethriller Green Zone is dat duidelijk niet anders.
De film speelt zich af in het mijnenveld van Irak, een terrein dat tot nu toe allesbehalve vruchtbaar bleek voor filmmakers. Bovendien is Green Zone losjes gebaseerd op het non-fictieboek Imperial Life in the Emerald City, waarin Washington Post-journalist Rajiv Chandrasekaran de blunders van de bezetting van Bagdad en de ijdele speurtocht naar Iraakse massavernietigingswapens blootlegt.
Een explosieve onderwerpkeuze? Inderdaad. Een saaie, politieke dossierfilm? Totaal niet. In zijn gekende Bournestijl, met vinnig gemonteerde en vanuit de pols geschoten actie, volgt Greengrass de lotgevallen van de Amerikaanse Sergeant Roy Miller, een geschikte rol voor zijn Bournebuddy Matt Damon.
Paul Greengrass
Kort na de val van Saddam Hoessein speurt Miller in opdracht van Uncle Sam en de neocons in de mean streets van Bagdad naar massavernietigingswapens. Alleen begint hij zich na de zoveelste vergeefse raid af te vragen waar die krengen zich dan wel bevinden. De CIA en de militaire bobo's die zich in de beveiligde Green Zone rond Saddams paleis bevinden, zouden wel eens een verborgen agenda kunnen hebben.
De klokkenluider van dienst - Miller dus - modelleerden Greengrass en coscenarist Brian Helgeland ( L.A. Confidential, Mystic River, Man on Fire) naar Irakveteraan Richard 'Monty' Gonzales. Die fungeerde als militair adviseur voor de film, die grotendeels werd opgenomen in en rond de medina's van Zuid-Spanje en Marokko. Kosten noch moeite werden gespaard. Zo bevat Green Zone, dat met zijn lange opnames, reshoots en productiekost van honderd miljoen dollar ruim over budget ging, tal van spectaculaire actiescènes, alsook genoeg militaire hardware om Hollywood in te nemen.
Of dat volstaat voor een shockeffect aan de kassa, valt nog af te wachten. Met The Bourne Supremacy (2004) en The Bourne Ultimatum (2007) mag de tandem Greengrass-Damon dan wel twee onvervalste post-9/11-kaskrakers hebben gescoord, de resultaten van alle voorgaande Irakfilms - van Lions for Lambs tot zelfs Oscarslokop The Hurt Locker - vielen dik tegen.
Vandaar waarschijnlijk dat producent Universal in haar promocampagne vaker de merknaam 'Jason Bourne' dan het woord 'Irak' laat vallen. In de States had die strategie echter weinig succes, want Green Zone wist in zijn openingsweek nog geen 20 miljoen op te halen. Benieuwd of ex-documentairemaker en ex-onderzoeksjournalist Greengrass hier wel goed scoort met zijn film over de invasie van Irak, naar zijn mening 'de meest rampzalige beslissing van onze generatie'.
Je filmdebuut 'Resurrected' ging over de Falklandoorlog, 'Bloody Sunday' over de rellen in het Noord-Ierse Derry en 'United 93' over de aanslagen van 9/11. Waarom wilde je aan dat geëngageerde oeuvre ook een film over Irak toevoegen?
Paul Greengrass: In de zomer van 2003, toen ik voor het eerst met Matt aan The Bourne Supremacy werkte, waren de Amerikanen net Irak binnengevallen. Op de set werd er voortdurend over de oorlog gesproken en toen de toenmalige bazin van Universal me vroeg wat ik na The Bourne Supremacy wilde doen, antwoordde ik meteen: een Irakfilm maken. Als je de geopolitieke situatie van de jongste jaren analyseert, zie je dat twee gebeurtenissen van cruciaal belang waren: 9/11 en de oorlog in Irak. Oorspronkelijk had ik één film in gedachten, maar het zijn er twee geworden. United 93 over 9/11 en Green Zone over Irak.
Na 'United 93' heb je wel eerst 'The Bourne Ultimatum' gemaakt.
Paul Greengrass: (Knikt) Omdat ik niet goed wist wat voor een Irakfilm het moest worden. Ik wilde niet nog een United 93 maken, maar ook geen Bournefilm. Met die Bournefilms heb ik getracht de realiteit zo dicht mogelijk te benaderen qua beeldtaal en politiek klimaat. Het mogen dan fran-chisefilms zijn, je kunt de paranoia en de War on Terror via de achterdeur voelen binnensluipen. Toch bleek dat voor het grote publiek geen bezwaar. Toen dacht ik: wat als ik nu eens een popcornfilm maak met dezelfde hedendaagse feel en urgentie, maar ook met het politieke gewicht van United 93? De missie die ik voor Green Zone voor ogen had, was het mainstreampubliek meelokken naar een plek die ze uit vrije wil misschien liever niet betreden.
Daarvoor kocht je in 2006 de rechten op het boek 'Imperial Life in the Emerald City' van Rajiv Chandrasekaran. Toch is de film een gefictionaliseerde actiethriller geworden.
Paul Greengrass: Ik wilde het actiegenre in de politieke actualiteit plaatsen. Niet om mensen ervan te overtuigen hoe fout de invasie wel was, wel omdat ik als filmmaker wil interageren met de wereld om me heen. Anderen zoeken hun inspiratie in een fantasiewereld, ik in de realiteit. Alleen vond ik geen enkel waargebeurd verhaal dat zich tot een klassieke thriller leende. Toch had ik het gevoel dat wat zich in de echte wereld afspeelde alle elementen van een complotthriller bevatte: de wapens, het gevaar, de valse informatie, de slechteriken.... Als het niet écht gebeurd was, had er ongetwijfeld wel iemand een film over gemaakt. Voor een goede thriller heb je twee dingen nodig: een held met een duidelijke agenda en een tikkende klok. Vandaar dat ik Brian Helgeland heb gevraagd om een scenario te schrijven dat wel deels op feiten is gebaseerd, maar dat alles wat er de voorbije zes jaar in Irak is gebeurd tot één verhaal samenbalt. Bovendien stelt de held zich dezelfde vragen als de mensen thuis: 'Wat is hier aan de hand?' En: 'Hoe is het zo fout kunnen lopen?'
Je vermoedde indertijd meteen dat er in Irak geen massavernietigingswapens zouden worden gevonden?
Paul Greengrass: Van nature ben ik niet paranoïde aangelegd, maar je moest al heel naïef zijn om te geloven dat er geen andere motieven speelden. Ook de soldaten hadden al na enkele dagen door dat de legerleiding hen wat voorloog. Toen ik Rajivs boek las - waarin de machinaties van de neocons en de CIA worden ontmaskerd - werden mijn vermoedens bevestigd. Plus: ik kreeg een eurekamoment. Het boek gaf me alle informatie die ik nodig had om van de Green Zone een geloofwaardige wereld te maken. Mijn held en mijn complot had ik al. Nu vond ik ook mijn decor: een surrealistische microkosmos met luxehotels en palm-bomen, waar de meest waanzinnige plannen werden gesmeed die indruisten tegen wat zich daarbuiten afspeelde.
Ergens is de film dus toch een 'J'accuse'?
Paul Greengrass: Neen, hij is een vraagstuk. Of je voor of tegen de oorlog bent, is irrelevant. Het gaat om wie de orders heeft gegeven om na de invasie de Iraakse staatsstructuur en het leger te ontmantelen. En vooral: waarom? Alle debatten in Rajivs boek gingen daarover. Zelfs de CIA waarschuwde dat zoiets een burgeroorlog zou ontketenen, maar het Pentagon en de regering Bush bleven maar beweren dat ze de democratie aan het verspreiden waren. Zo dom kunnen ze echt niet zijn. Dus is mijn vraag: wat zat daarachter en wie spinde daar garen bij? Ik ben niet zo naïef om te denken dat mijn film de waarheid zal blootleggen, maar het blijft een nobele missie om naar antwoorden te streven.
Heeft Universal je bij die nobele missie alle vrijheid gegeven?
Paul Greengrass: Bij geen één van mijn vier films voor Universal hebben ze me iets in de weg gelegd - ook niet bij United 93. Je weet hoe het systeem werkt: artistieke vrijheid koop je met succes.
Woog de druk toch niet zwaarder gezien het deze keer om een Irakfilm met blockbusterbudget gaat?
Paul Greengrass: Niet zwaarder dan bij de Bournefilms. Zulke franchiseprenten kosten nog meer. Als ze niet werken, lig je eruit. Simple as that. Het feit dat die andere Irakfilms flopten, maakte me net nog meer gebeten. Uiteraard blijft het een gok, maar ik denk dat mijn film passie en overtuiging heeft. Ik hoop dat het Oscarsucces van The Hurt Locker hem dat extra zetje geeft. Dan is het eindelijk gedaan met de mantra dat Irakfilms geen geld opbrengen. Doen die superheldenfilms het dan zoveel beter? Daarvan floppen er ook zes op de tien, en de meeste zijn kwalitatief dan nog een stuk minder.
Hoe belangrijk was het om ook de Irakezen aan het woord te laten, in dit geval de informant Freddy?
Paul Greengrass: Heel erg. Uiteindelijk draait de film om het leerproces van Sergeant Miller, en dus eigenlijk om dat van ons, westerlingen. Dan is het cruciaal dat je ook de andere partij hoort en beseft dat niet alle Irakezen pro-Saddam waren. Bovendien is Freddy het emotionele hart van de film, een ex-soldaat die zijn been heeft verloren in de oorlog met Iran en Millers dilemma perfect begrijpt. Vooral het Amerikaanse publiek reageert enorm emotioneel op hem. Amerika is een land met een diep respect voor democratie - meer dan Groot-Brittannië in elk geval. Op een bepaald moment zegt Freddy tegen Miller: 'Het is niet aan jou om te beslissen wat er hier gebeurt.' Dan krijgen veel Amerikanen de krop in de keel, alsof ze collectief een catharsis bereiken.
Heb je al reacties gekregen vanuit het Witte Huis?
Paul Greengrass: Neen. Ik ben er zeker benieuwd naar, maar nog eens: ik wil niemand veroordelen. Mijn film is zeker geen pleidooi om politici voor de rechter te sleuren. Ik heb gewoon de film gemaakt die ik wilde en moest maken. Dat is ook mijn advies aan jongere filmmakers. Maak niet de film die anderen willen zien, maak de film die je zelf wilt zien. Engageer je. Zeg wat je te zeggen hebt en accepteer het oordeel van het publiek. Green Zone is voor mij niet persoonlijker of belangrijker dan een Bournefilm. Ook die heb ik met hart en ziel gemaakt.
Hoewel je geen fan was van 'The Bourne Identity'.
Paul Greengrass: Ik hield wel van de film die Doug Liman gemaakt had, maar ik vond dat ik Bourne iconischer kon maken door hem een morele dimensie te geven. Daar ben ik in de sequels ook in geslaagd, ik ben dus klaar met hem. Voor mij is hij een noughtiesembleem, een man die voortgedreven wordt door de angst en paranoia na 9/11 en de Irakoorlog en die door dat turbulente landschap naar waarheid op zoek gaat.
Nochtans blijven de geruchten over een vierde Bournefilm de kop opsteken.
Paul Greengrass: Bij de studio misschien, maar niet ten huize Greengrass. (Lacht) Ik heb afscheid van hem genomen en geloof me: ik heb er lang en diep over nagedacht. Misschien stuurt iemand anders hem een nieuw tijdperk in, maar ik heb andere paden te bewandelen.
De welke?
Paul Greengrass: Dat weet ik nog niet. Ik beschouw mijn laatste vier films - de twee Bournes, United 93 en Green Zone - als een geheel rond het voorbije decennium, over 9/11 en de gevolgen daarvan. Wat het narratieve epicentrum van het volgende decennium wordt, is voorlopig onduidelijk. Maar ik verzeker je: van zodra ik het weet, staan Matt en ik er midden in.
Jullie blijven dus samenwerken?
Paul Greengrass: Ja. Matt en ik blijven gaan voor relevante films boordevol kick-ass-actie. Houd ons in de gaten! (Lacht)
Green Zone speelt sinds 14 april 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Paul Greengrass Cast: Matt Damon, Jason Isaacs, Brendan Gleeson Genre: Drama Duur: 114 minuten
15-04-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Interview met regisseur Paul Greengrass naar aanleiding van de release van Green Zone.
Dat Jason Bourne - even? - rust krijgt, betekent niet dat Paul Greengrass vakantie neemt. Integendeel: in de politieke actiethriller Green Zone trekt de Britse guerrillaregisseur samen met Matt Damon door Irak op zoek naar massavernietigingswapens. 'Mijn missie? Een popcornfilm die mensen aan het nadenken zet.'
Met United 93 draaide hij een film over 9/11 toen de rook nog rond de Twin Towers hing. En met The Bourne Supremacy en The Bourne Ultimatum verbond hij een popcornfranchise aan de War on Terror. Plus: hij supportert niet voor Chelsea zoals op de Internet Movie Database te lezen staat, maar wel voor tweedeklasser Crystal Palace. Je kunt dus niet beweren dat Paul Greengrass (54) het zichzelf gemakkelijk maakt. Met zijn nieuwe actiethriller Green Zone is dat duidelijk niet anders.
De film speelt zich af in het mijnenveld van Irak, een terrein dat tot nu toe allesbehalve vruchtbaar bleek voor filmmakers. Bovendien is GreenZone losjes gebaseerd op het non-fictieboek Imperial Life in the Emerald City, waarin Washington Post-journalist Rajiv Chandrasekaran de blunders van de bezetting van Bagdad en de ijdele speurtocht naar Iraakse massavernietigingswapens blootlegt.
Een explosieve onderwerpkeuze? Inderdaad. Een saaie, politieke dossierfilm? Totaal niet. In zijn gekende Bournestijl, met vinnig gemonteerde en vanuit de pols geschoten actie, volgt Greengrass de lotgevallen van de Amerikaanse Sergeant Roy Miller, een geschikte rol voor zijn Bournebuddy Matt Damon.
Paul Greengrass
Kort na de val van Saddam Hoessein speurt Miller in opdracht van Uncle Sam en de neocons in de mean streets van Bagdad naar massavernietigingswapens. Alleen begint hij zich na de zoveelste vergeefse raid af te vragen waar die krengen zich dan wel bevinden. De CIA en de militaire bobo's die zich in de beveiligde Green Zone rond Saddams paleis bevinden, zouden wel eens een verborgen agenda kunnen hebben.
De klokkenluider van dienst - Miller dus - modelleerden Greengrass en coscenarist Brian Helgeland ( L.A. Confidential, Mystic River, Man on Fire) naar Irakveteraan Richard 'Monty' Gonzales. Die fungeerde als militair adviseur voor de film, die grotendeels werd opgenomen in en rond de medina's van Zuid-Spanje en Marokko. Kosten noch moeite werden gespaard. Zo bevat Green Zone, dat met zijn lange opnames, reshoots en productiekost van honderd miljoen dollar ruim over budget ging, tal van spectaculaire actiescènes, alsook genoeg militaire hardware om Hollywood in te nemen.
Of dat volstaat voor een shockeffect aan de kassa, valt nog af te wachten. Met The Bourne Supremacy (2004) en The Bourne Ultimatum (2007) mag de tandem Greengrass-Damon dan wel twee onvervalste post-9/11-kaskrakers hebben gescoord, de resultaten van alle voorgaande Irakfilms - van Lions for Lambs tot zelfs Oscarslokop The Hurt Locker - vielen dik tegen.
Vandaar waarschijnlijk dat producent Universal in haar promocampagne vaker de merknaam 'Jason Bourne' dan het woord 'Irak' laat vallen. In de States had die strategie echter weinig succes, want Green Zone wist in zijn openingsweek nog geen 20 miljoen op te halen. Benieuwd of ex-documentairemaker en ex-onderzoeksjournalist Greengrass hier wel goed scoort met zijn film over de invasie van Irak, naar zijn mening 'de meest rampzalige beslissing van onze generatie'.
Je filmdebuut 'Resurrected' ging over de Falklandoorlog, 'Bloody Sunday' over de rellen in het Noord-Ierse Derry en 'United 93' over de aanslagen van 9/11. Waarom wilde je aan dat geëngageerde oeuvre ook een film over Irak toevoegen? Paul Greengrass: In de zomer van 2003, toen ik voor het eerst met Matt aan The Bourne Supremacy werkte, waren de Amerikanen net Irak binnengevallen. Op de set werd er voortdurend over de oorlog gesproken en toen de toenmalige bazin van Universal me vroeg wat ik na TheBourne Supremacy wilde doen, antwoordde ik meteen: een Irakfilm maken. Als je de geopolitieke situatie van de jongste jaren analyseert, zie je dat twee gebeurtenissen van cruciaal belang waren: 9/11 en de oorlog in Irak. Oorspronkelijk had ik één film in gedachten, maar het zijn er twee geworden. United 93 over 9/11 en Green Zone over Irak.
Na 'United 93' heb je wel eerst 'The Bourne Ultimatum' gemaakt.
Paul Greengrass: (Knikt) Omdat ik niet goed wist wat voor een Irakfilm het moest worden. Ik wilde niet nog een United 93 maken, maar ook geen Bournefilm. Met die Bournefilms heb ik getracht de realiteit zo dicht mogelijk te benaderen qua beeldtaal en politiek klimaat. Het mogen dan franchisefilms zijn, je kunt de paranoia en de War on Terror via de achterdeur voelen binnensluipen. Toch bleek dat voor het grote publiek geen bezwaar. Toen dacht ik: wat als ik nu eens een popcornfilm maak met dezelfde hedendaagse feel en urgentie, maar ook met het politieke gewicht van United 93? De missie die ik voor Green Zone voor ogen had, was het mainstreampubliek meelokken naar een plek die ze uit vrije wil misschien liever niet betreden.
Daarvoor kocht je in 2006 de rechten op het boek 'Imperial Life in the Emerald City' van Rajiv Chandrasekaran. Toch is de film een gefictionaliseerde actiethriller geworden.
Paul Greengrass: Ik wilde het actiegenre in de politieke actualiteit plaatsen. Niet om mensen ervan te overtuigen hoe fout de invasie wel was, wel omdat ik als filmmaker wil interageren met de wereld om me heen. Anderen zoeken hun inspiratie in een fantasiewereld, ik in de realiteit.
Alleen vond ik geen enkel waargebeurd verhaal dat zich tot een klassieke thriller leende. Toch had ik het gevoel dat wat zich in de echte wereld afspeelde alle elementen van een complotthriller bevatte: de wapens, het gevaar, de valse informatie, de slechteriken.... Als het niet écht gebeurd was, had er ongetwijfeld wel iemand een film over gemaakt. Voor een goede thriller heb je twee dingen nodig: een held met een duidelijke agenda en een tikkende klok. Vandaar dat ik Brian Helgeland heb gevraagd om een scenario te schrijven dat wel deels op feiten is gebaseerd, maar dat alles wat er de voorbije zes jaar in Irak is gebeurd tot één verhaal samenbalt. Bovendien stelt de held zich dezelfde vragen als de mensen thuis: 'Wat is hier aan de hand?' En: 'Hoe is het zo fout kunnen lopen?'
Je vermoedde indertijd meteen dat er in Irak geen massavernietigingswapens zouden worden gevonden?
Paul Greengrass: Van nature ben ik niet paranoïde aangelegd, maar je moest al heel naïef zijn om te geloven dat er geen andere motieven speelden. Ook de soldaten hadden al na enkele dagen door dat de legerleiding hen wat voorloog. Toen ik Rajivs boek las - waarin de machinaties van de neocons en de CIA worden ontmaskerd - werden mijn vermoedens bevestigd. Plus: ik kreeg een eurekamoment. Het boek gaf me alle informatie die ik nodig had om van de Green Zone een geloofwaardige wereld te maken. Mijn held en mijn complot had ik al. Nu vond ik ook mijn decor: een surrealistische microkosmos met luxehotels en palmbomen, waar de meest waanzinnige plannen werden gesmeed die indruisten tegen wat zich daarbuiten afspeelde.
Ergens is de film dus toch een 'J'accuse'?
Paul Greengrass: Neen, hij is een vraagstuk. Of je voor of tegen de oorlog bent, is irrelevant. Het gaat om wie de orders heeft gegeven om na de invasie de Iraakse staatsstructuur en het leger te ontmantelen. En vooral: waarom? Alle debatten in Rajivs boek gingen daarover. Zelfs de CIA waarschuwde dat zoiets een burgeroorlog zou ontketenen, maar het Pentagon en de regering Bush bleven maar beweren dat ze de democratie aan het verspreiden waren. Zo dom kunnen ze echt niet zijn. Dus is mijn vraag: wat zat daarachter en wie spinde daar garen bij? Ik ben niet zo naïef om te denken dat mijn film de waarheid zal blootleggen, maar het blijft een nobele missie om naar antwoorden te streven.
Heeft Universal je bij die nobele missie alle vrijheid gegeven?
Paul Greengrass: Bij geen één van mijn vier films voor Universal hebben ze me iets in de weg gelegd - ook niet bij United 93. Je weet hoe het systeem werkt: artistieke vrijheid koop je met succes.
Woog de druk toch niet zwaarder gezien het deze keer om een Irakfilm met blockbusterbudget gaat?
Paul Greengrass: Niet zwaarder dan bij de Bournefilms. Zulke franchiseprenten kosten nog meer. Als ze niet werken, lig je eruit. Simple as that. Het feit dat die andere Irakfilms flopten, maakte me net nog meer gebeten. Uiteraard blijft het een gok, maar ik denk dat mijn film passie en overtuiging heeft. Ik hoop dat het Oscarsucces van The Hurt Locker hem dat extra zetje geeft. Dan is het eindelijk gedaan met de mantra dat Irakfilms geen geld opbrengen. Doen die superheldenfilms het dan zoveel beter? Daarvan floppen er ook zes op de tien, en de meeste zijn kwalitatief dan nog een stuk minder.
Hoe belangrijk was het om ook de Irakezen aan het woord te laten, in dit geval de informant Freddy?
Paul Greengrass: Heel erg. Uiteindelijk draait de film om het leerproces van Sergeant Miller, en dus eigenlijk om dat van ons, westerlingen. Dan is het cruciaal dat je ook de andere partij hoort en beseft dat niet alle Irakezen pro-Saddam waren. Bovendien is Freddy het emotionele hart van de film, een ex-soldaat die zijn been heeft verloren in de oorlog met Iran en Millers dilemma perfect begrijpt. Vooral het Amerikaanse publiek reageert enorm emotioneel op hem. Amerika is een land met een diep respect voor democratie - meer dan Groot-Brittannië in elk geval. Op een bepaald moment zegt Freddy tegen Miller: 'Het is niet aan jou om te beslissen wat er hier gebeurt.' Dan krijgen veel Amerikanen de krop in de keel, alsof ze collectief een catharsis bereiken.
Heb je al reacties gekregen vanuit het Witte Huis?
Paul Greengrass: Neen. Ik ben er zeker benieuwd naar, maar nog eens: ik wil niemand veroordelen. Mijn film is zeker geen pleidooi om politici voor de rechter te sleuren. Ik heb gewoon de film gemaakt die ik wilde en moest maken. Dat is ook mijn advies aan jongere filmmakers. Maak niet de film die anderen willen zien, maak de film die je zelf wilt zien. Engageer je. Zeg wat je te zeggen hebt en accepteer het oordeel van het publiek. Green Zone is voor mij niet persoonlijker of belangrijker dan een Bournefilm. Ook die heb ik met hart en ziel gemaakt.
Hoewel je geen fan was van 'The Bourne Identity'.
Paul Greengrass: Ik hield wel van de film die Doug Liman gemaakt had, maar ik vond dat ik Bourne iconischer kon maken door hem een morele dimensie te geven. Daar ben ik in de sequels ook in geslaagd, ik ben dus klaar met hem. Voor mij is hij een noughtiesembleem, een man die voortgedreven wordt door de angst en paranoia na 9/11 en de Irakoorlog en die door dat turbulente landschap naar waarheid op zoek gaat.
Nochtans blijven de geruchten over een vierde Bournefilm de kop opsteken.
Paul Greengrass: Bij de studio misschien, maar niet ten huize Greengrass. (Lacht) Ik heb afscheid van hem genomen en geloof me: ik heb er lang en diep over nagedacht. Misschien stuurt iemand anders hem een nieuw tijdperk in, maar ik heb andere paden te bewandelen.
De welke?
Paul Greengrass: Dat weet ik nog niet. Ik beschouw mijn laatste vier films - de twee Bournes, United 93 en Green Zone - als een geheel rond het voorbije decennium, over 9/11 en de gevolgen daarvan. Wat het narratieve epicentrum van het volgende decennium wordt, is voorlopig onduidelijk. Maar ik verzeker je: van zodra ik het weet, staan Matt en ik er midden in.
Jullie blijven dus samenwerken?
Greengrass: Ja. Matt en ik blijven gaan voor relevante films boordevol kick-ass-actie. Houd ons in de gaten! (Lacht)
Green Zone speelt sinds 14 april 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Paul Greengrass Cast: Matt Damon, Jason Isaacs, Brendan Gleeson Genre: Drama Duur: 114 minuten
15-04-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
13-04-2010
Robert Pattinson over zijn rol als rebel in âRemember Meâ
Robert Pattinson wil af van zijn vampierenimago en neemt nu ook serieuze rollen onder handen. Remember Me is een not your typical love story, waarin Pattinson met verve de rol van de rebellerende Tyler op zich neemt. Een gesprek met het tieneridool over beroemd zijn, buiten de lijntjes lopen en werken met grote filmsterren:
Waarom besloot je mee te werken aan Remember Me? Robert Pattinson: «In elk script dat ik krijg met een jonge kerel in de hoofdrol, gaat het altijd om volledig onschuldige, soms zelfs maagdelijke, personages. Ze ondergaan een soort gedaanteverandering en op het einde zijn ze altijd gelukkig met zichzelf. Het komt vaak op hetzelfde neer. Terwijl Tyler nergens vandaan komt en uiteindelijk ook nergens terechtkomt. Zo krijg je veel meer speelruimte. Ik kon me niet meteen een film voor de geest halen die zo in elkaar zat. Het is ook de enige keer dat ik een normale kerel speel.»
Voel je je aangetrokken tot gestoorde personages? Robert Pattinson: «Dat denk ik wel, ja. Waarschijnlijk omdat ik zelf een vrij ongestoord leven leid. De rollen die ik nu aangeboden krijg, zijn wel anders dan vroeger. Net na Twilight boden ze me alleen rollen van perfecte kerels aan. Nu krijg ik meer gekwetste personages. Ik las het script van Remember Me net na de opnames van Twilight, en ik hield er meteen van.»
Hoe was het om te werken met grote sterren zoals Pierce Brosnan? Robert Pattinson: «Van Remember Me hebben we vooral geprobeerd om er een geheel van te maken. Maar in Bel Ami (Pattinsons volgende film waarin hij de rol van de oversekste Georges Duroy voor zijn rekening neemt) verzorgen de grote namen slechts de bijrollen. Ik dacht Jezus, ik moet hier echt mijn uiterste best doen, op alle vlakken. Het doet je heel snel bijleren. Op de repetities zie ik dan Kristen Scott Thomas binnenkomen, die zelfs niet hoeft na te denken bij wat ze doet. En zelfs dan wint ze waarschijnlijk nog een award. (lacht) En daar zit ik dan, wanhopig na te denken over manieren om een gedenkwaardige prestatie neer te zetten. Ik sta best wel onder druk om te presteren.»
Herken je jezelf in Tyler? Robert Pattinson: «Er zijn een aantal aspecten waarvan ik wou dat ik ze had. Hij maakt zich helemaal geen zorgen over de gevolgen van wat hij doet. Het voelt alsof hij nooit iets te verliezen heeft, terwijl ik altijd denk dat ik veel te verliezen heb. Meestal is dat wel niet zo. (lacht)
Maar ik haat het om rekening te moeten houden met gevolgen. Bijvoorbeeld als je, zoals Tyler, voortdurend betrokken zou raken in vechtpartijen. Ik zou ten eerste meteen in elkaar geslagen worden (lacht), maar het is ook zon gedoe om voor een rechtbank te moeten verschijnen en schadevergoedingen te moeten betalen. Als je beroemd wordt en je zegt zomaar iets out of the blue, dan stelt iedereen je daar gedurende de volgende maanden vragen over. Ik heb echt geen zin om zon vragen te beantwoorden, dus probeer ik niks controversieels te zeggen.»
Hoe blijf je met je voeten op de grond, ondanks je bekendheid? Robert Pattinson: «Ik denk dat dat komt omdat ik zo onverwacht beroemd ben geworden. De mensen van wie de roem hen naar het hoofd stijgt, zijn diegenen die er jaren voor gevochten hebben. En als ze dat dan bereiken, vinden ze ook dat ze het verdiend hebben. Terwijl ik maar een stap in een bepaalde richting heb gedaan, en ik wist ook niet echt wat ik deed. (lacht) Het gebeurde gewoon. Ik verdien het dus niet echt.»
Welke offers moet je daarvoor brengen? Robert Pattinson: «Veel mensen schatten roem heel hoog in. Ze worden boos als anderen hun eigen bekendheid niet genoeg respecteren, of denken dat ze hun roem niet verdienen. En dus moet je jezelf de hele tijd bewijzen. Als ik naar een feestje ga, voel ik altijd de behoefte om mezelf te verontschuldigen, gewoon voor wie ik ben. Mensen zien je anders als je beroemd bent. Je kunt nooit ergens binnenwandelen en jezelf opnieuw uitvinden. Je moet jezelf altijd verantwoorden. Dat is heel vermoeiend.»
Is het in jouw geval dan moeilijk om een relatie te hebben? Robert Pattinson: «In echte relaties met mensen die je al jarenlang kent, verandert er niets. Met al mijn vrienden en iedereen die ik ken, is alles gebleven zoals het was. Alleen met nieuwe mensen denk ik vaak dat iemand iets gaat zeggen, terwijl er meestal niets ergs gebeurt. Maar die achterdocht is heel vervelend.»
Hoe wil je dat het publiek op Remember Me reageert als ze de cinema verlaten? Robert Pattinson: «Ik ben enkele maanden geleden de film in New York met vrienden gaan zien, en hun reacties waren nogal raar. Ik hoop dat niemand Remember Me ziet als de zoveelste film in zijn genre. Ik wil niet dat hij beoordeeld wordt als mainstream Hollywood, want dat was helemaal niet de bedoeling. Het is geen romantische komedie zoals The Notebook. Niemand probeerde hem zo te maken. Natuurlijk zullen mensen Remember Me vergelijken met andere films. Maar dat zal moeilijk worden, want ik denk niet dat er iets is om hem mee te vergelijken.»
Remember me speelt sinds 7 april 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Allen Coulter Cast: Robert Pattinson, Emilie de Ravin, Pierce Brosnan Genre: Drama, romantiek Duur: 113 minuten
13-04-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
11-04-2010
Foto van de week
Jennifer Garner
11-04-2010 om 14:50
geschreven door Patje007
Ethan Hawke over de sciencefictionthriller Daybreakers.
In de sciencefictionthriller Daybreakers, geschreven en geregisseerd door de broers Michael en Peter Spierig, is vrijwel de gehele mensheid veranderd in vampiers. Met het uitsterven van de mens, dreigt er ook een nijpend tekort aan bloed. Er moet snel een oplossing gevonden worden. Acteur Ethan Hawke(Dead Poets Society, Before Sunrise, Training Day) speelt onderzoeker Edward Dalton, die in contact komt met een groepje strijdlustige mensen die nog niet ten prooi zijn gevallen aan de vampiers. Een gesprek met Ethan Hawke:
Waarom besloot je deze rol te gaan spelen? Ethan Hawke: Vooral omdat ik iets wilde doen wat ik nog nooit eerder had gedaan. Ik had voorheen nooit zoveel met het horrorgenre. Mijn allereerste film (Explorers uit 1985, red.) was met regisseur Joe Dante en hij kon het alleen maar hebben over de kracht van de genrefilm, zoals zijn eerdere werk The Howling of Piranha en de films van Roger Corman. Dat vond ik allemaal wel interessant, maar ik zag mezelf toch meer als een acteur in serieuze drama's.
Vorig jaar heb ik The Coast of Utopia gedaan, een toneelstuk van negen uur van Tom Stoppard over 19e-eeuwse Russische radicalen. En voor de afwisseling klonk Daybreakers wel als een enorm leuk project. Maar om je de waarheid te vertellen, het script dat de gebroeders Spierig me hadden gestuurd heb ik in eerste instantie niet gelezen. Ze hadden ook hun film Undead meegestuurd en daar heb ik tien minuten van gekeken. Die vond ik toen zo verschrikkelijk dat ik geen behoefte had om Michael en Peter te ontmoeten.
Pas later, een keer tijdens de feestdagen, zaten mijn twee jongere broers gillend van het lachen naar een film te kijken. Ik vroeg ze wat er zo enorm grappig was en dat bleek dus Undead te zijn. Toen heb ik 'm samen met hen zitten kijken en besefte ik hoe briljant hij is. Op de een of andere manier kon ik eerder het soort humor niet vatten
Vind je dat de Michael en Peter Spierig met Daybreakers gegroeid zijn als filmmakers sinds Undead? Ethan Hawke: Dat hoop ik wel, en dat bedoel ik niet vervelend. Want Undead is een schitterende cultfilm en als Daybreakers succesvol is, zullen meer mensen hem ontdekken. Hij is echt hilarisch. Als je beseft voor hoe weinig geld ze hun speelfilmdebuut hebben gemaakt, snap je hoe creatief deze jongens zijn. Ik was onder de indruk van hun discipline. Ik heb verschillende ruwe versies van Daybreakers gezien en ze maakten de film steeds meer gestroomlijnd. Ze hebben goed werk geleverd en ik verwacht erg veel van ze in de toekomst.
Ik snap nu waarom Joel en Ethan Coen en de gebroeders Wachowski zo succesvol zijn. Er zijn meer supergetalenteerde mensen met dezelfde mate van visie en fantasie, maar dat gaat vaak gepaard met arrogantie en trots. En zo'n slechte eigenschap slaat de ene broer wel uit de andere. Als Martin Scorsese een film regisseert, kan ik me voorstellen dat er maar weinig mensen op de set vraagtekens zetten bij zijn keuzes. Maar als je samenwerkt met je tweelingbroer, gebeurt dat telkens weer. Dan zegt de een dat het idee van de ander verschrikkelijk is en zo dwingen ze elkaar tot een betere oplossing.
Het meest opmerkelijke aan Daybreakers is dat het niet is gebaseerd op een stripverhaal of zo. Michael en Peter Spierig hebben het helemaal zelf ontwikkeld. Daar zit een geweldige verbeeldingskracht achter, want zij hebben bedacht hoe deze wereld in elkaar zit en hoe de onderliggende vergelijking met de realiteit werkt. Ze hebben eigenlijk een genrefilm gemaakt met een diepere laag. Het idee dat onze natuurlijke bronnen opraken zien we dagelijks in het nieuws, we tappen het bloed af van de planeet aarde. Wij zijn allemaal vampiers, iedere grote verrijking gaat ten koste van iets anders. De grap in Daybreakers is dat de mensheid de bron is.
En wat is er gezien het horrorgenre zo nieuw aan Daybreakers? Ethan Hawke: Het is eerste volwassen vampierfilm sinds lange tijd. Qua genre is het vernieuwend omdat het verhaal niet overspoeld is met christelijk bijgeloof. Het draait niet om een of andere onderwereld, maar het idee heeft veel meer weg van sciencefiction. Het vampier-zijn is als een virus dat zich heeft verspreid. Daybreakers is eenderde futuristisch, eenderde vampierfilm en eenderde film-noir. In het begin ziet het er soms net uit als een klassieke film met Humphrey Bogart. Dat werd ook heel goed gedaan in Gattaca. Ik weet dat de broers Spierig grote fans zijn van Gattaca, van het idee dat iets zowel futuristisch als retro kan ogen.
Wat zie jij in de mythe van de vampier? Ethan Hawke: Hoe het is om te leven zonder de angst voor de dood. Dat is altijd het aantrekkelijke van de vampier. Wat ik geweldig vind is dat in Daybreakers de vampiers in een echte wereld worden geplaatst, met kantoorbanen. Je bent geen weerwolf of zoiets verschrikkelijks. Je bent gewoon zo'n beetje jezelf, maar wel onsterfelijk. Je kunt dus de hele dag door roken. Waarom zou je niet? Mij lijkt dat erg aangenaam
Jij zou dus wel onsterfelijk willen zijn? Ethan Hawke: Absoluut. Er is zo'n geweldige quote van Woody Allen: "Ik wil niet onsterfelijk zijn door mijn werk, ik wil onsterfelijk zijn door niet dood te gaan."
Daybreakers speelt vanaf 14 april 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Michael Spierig & Peter Spierig Cast: Ethan Hawke, Willem Dafoe Genre: Horror, thriller Duur: 98 minuten
11-04-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
09-04-2010
Greg Kinnear blij met schurkenrol.
Voor acteur Greg Kinnear was het een uitdaging om in de thriller 'Green Zone' voor de verandering eens een slechterik te spelen. De sympathieke acteur staat immers bekend om zijn vele vriendelijke rollen. Zo was hij als huisvader te zien in 'Little Miss Sunshine', en kreeg hij in 1998 een Oscarnominatie voor zijn rol als Jack Nicholson's buurman in 'As Good As It Gets'.
In 'Green Zone' speelt Kinnear echter de rol van Clark Poundstone, een man die in Baghdad het Amerikaanse ministerie van Defensie vertegenwoordigt. Dat doet hij echter op een zeer dubieuze wijze, waardoor de door Matt Damon gespeelde legerofficier Miller (Matt Damon) in levensgevaarlijke situaties belandt. Ook al is Kinnear blij dat hij nu eindelijk eens een rotzak mag spelen, toch haast hij zich om te zeggen dat zijn personage niet een doorsnee bad guy is van het type dat je in zoveel andere films ziet: "Wat mij aantrok in Poundstone was het gegeven dat het geen standaardschurk is, maar een man die iets gedaan probeert te krijgen. Hij gelooft in wat hij doet, maar buigt de regels dusdanig dat die passen in zijn plannen", zo vertelt de 46-jarige acteur. Poundstone is een persoon voor wie het doel alle middelen heiligt, en de gevolgen die dit heeft maken hem volgens Kinnear tot een bad guy: "Hij is zo iemand die beslissingen maakt die de loop van de oorlog beïnvloeden. Hij breekt de regels en zijn probleem is dat mensen vervolgens vragen beginnen te stellen, anders zou er voor hem niets aan de hand zijn".
Regisseur Paul Greengrass vertelt dat hij Greg Kinnnear voor de rol koos, juist omdat hij zocht naar een acteur die van Poundstone geen doorsnee schurk zou maken: "Ik heb hem tegen de verwachtingen in gecast omdat ik zijn optimisme, zelfverzekerdheid en menselijkheid in de rol wilde hebben. En ik vind dat Greg Kinnaer dat briljant acteert", aldus de Britse filmmaker. 'Green Zone' draait vanaf 14 april in de Kinepolis-bioscopen.
09-04-2010 om 16:29
geschreven door Patje007
08-04-2010
Dossier vergeten sterren: deel 1: Kim Basinger.
Hello filmfreaks,
Gedurende de maand april zou ik graag een aantal acteurs/actrices onder de aandacht brengen die in hun glorieperiode echte wereldsterren waren, maar die, doorgaans om uiteenlopende redenen, sinds een aantal jaren in de vergeethoek zijn beland. Vandaag is het hierbij de beurt aan Kim Basinger, hoofdrolspeelster in Nine 1/2 weeks, de Bondfilm Never say never again, Batman, The Getaway, L.A. Confidential, een CV waar menige actrice enkel maar van kan dromen. Na L.A. Confidential, waarvoor zij in 1998 trouwens de Oscar won voor beste vrouwelijke bijrol, is het echter opvallend stil geworden rond haar persoon.
Ook na haar vijftigste is de Amerikaanse ster Kim Basinger nog altijd verbluffend mooi. Sinds kort heeft ze zelfs een beautycontract bij Lancaster. "Ik geef nu meer van mezelf."
Weinig films hebben hun tijd en het curriculum van de twee hoofdrolspelers zo getekend als 9 1/2 Weeks. Met deze erotische kaskraker van Adrian Lyne bereikten Kim Basinger en Mickey Rourke in 1986 wereldwijd de status van sexsymbool.
Twintig jaar later houdt Mickey Rourke zich bezig met zijn chihuahua. Kim Basinger blijft, ondanks een filmlijst waarop zowel parels als L.A. Confidential, als middelmatige prenten voorkomen, een ster. Een ster zoals vroeger, met lang blond haar, een verschijning waarop de tijd geen vat lijkt te hebben en spaarzame maar goed overdachte publieke verschijningen
Ze heeft ook enkele bizarre manieën, zoals het een echte legende betaamt. Maar als het gaat over haar beroep, de problemen van een alleenstaande moeder en het voorbijsnellen van de tijd, geeft de actrice blijk van een bijzondere luciditeit. Het maakt de zeldzame interviews die zij geeft, alleen maar pikanter.
Valt het u vandaag gemakkelijker om te poseren voor een fotograaf dan in de jaren zeventig, toen u als model werkte ? Kim Basinger: Het is vooral veel aangenamer, leuker en interessanter. Het duurt lang voor je op je gemak bent voor de lens. Ik was bijvoorbeeld erg verlegen. Wanneer je jezelf beter kent, kun je meer blootgeven. Vandaag ben ik meer dan een plaatje. Ik kijk niet alleen meer in de lens en neem een pose aan, ik geef een stuk van mijzelf. Dat maakt de foto's mooier en de ervaring rijker.
Is dit werk een soort van verpozing naast uw werk als actrice ? Kim Basinger: Nee, eerder andersom ! Ik ben alleenstaande moeder, doe het huishouden op mijn eentje. Ik investeer ook veel in liefdadigheidswerken. Elke filmopname is voor mij als een vakantie. Ik ontsnap aan mezelf omdat ik iemand anders speel en ik moet mijn tijd niet zelf invullen : ik heb een contract, ik werk twaalf uur per dag, ik heb een privéloge waar ik kaarsen aansteek en waar ik dans op muziek waar ik van hou. Ideaal om je zinnen te verzetten.
Wat verandert er echt na je vijftigste ? Kim Basinger: Rijper worden, daar doe je een heel leven over. Dat overvalt je niet op een mooie ochtend. Als je het kind in jezelf niet vergeet, als je de mooie, sexy vrouw in jezelf verzorgt, is er geen reden waarom dat kind en die sexy vrouw zouden verdwijnen. Ik ben zoals iedereen : soms haat ik wat ik 's morgens in de spiegel zie. Op andere dagen voel ik me goed in mijn vel. Er zijn ook veel voordelen aan ouder worden : je wordt wijzer, je staart je minder blind op jezelf en je wordt milder in je beoordeling van anderen. En je leert om niet dezelfde fouten te maken. Ik verkies absoluut mijn huidige leven boven dat van vroeger. Ik voel me veel vrijer.
Scène uit The door in the floor
Wat is uw geheim om 'vrij te blijven' ? Kim Basinger: Lachen, dansen, je eigenheid koesteren en ophouden met te denken dat je het middelpunt van de wereld bent. Ik hou mezelf de hele tijd voor : Kim, stop met te luisteren naar jezelf !
Uw acteercarrière is opmerkelijk. Hebt u soms spijt van de beslissende plaats die de film '9 1/2 Weeks' inneemt ? Kim Basinger: Nooit. Waarom zou ik ? Ik heb alles te danken aan die film. Hij heeft me bevrijd als vrouw en als actrice. Toen ik de rol aanvaardde, wist ik dat ik mijn emoties, mijn sensualiteit moest lossen. Ik was doodsbang maar wist dat deze stap nodig was. Het heeft me veel goeds gebracht. Ook wat bekendheid betreft. Mijn rol als Bondmeisje in Never Say Never Again had mij al bekendgemaakt bij het grote publiek. Maar 9 1/2 Weeks was té gek. Ik heb de hele wereld rondgereisd dankzij die film.
Scène uit Cellular
Heeft uw dochter Ireland hem al gezien ? Kim Basinger: Nee, nog niet... Maar ik denk dat het niet meer lang duurt en dat verontrust me erg ! (lacht) Een tijd geleden is ze op het internet op enkele oude foto's van mij gebotst, die een beetje pikant waren. Ongetwijfeld van een oude sessie voor Herb Ritts. Ik poseerde naast een politieagent. Ik heb de hele dag moeten horen dat ik met een politieagent heb geflirt !
U hebt in uw carrière enkele beruchte kansen geweigerd, zoals de hoofdrol in 'Basic Instinct'. Hebt u daar spijt van ? Kim Basinger: Nee. Ik ben ervan overtuigd dat bepaalde rollen voorbestemd zijn voor bepaalde acteurs. Het was het lot van Sharon Stone om in Basic Instinct te spelen. Niemand had dat beter kunnen doen. En daarbij, ik had al 9 1/2 Weeks gedraaid.
Is het waar dat u aanvankelijk ook de rol in L.A. Confidential hebt geweigerd, de film van Curtis Hanson die u een Oscar opleverde ? Kim Basinger: Ja. Ik heb zelfs vier keer nee gezegd ! Ik was net bevallen van mijn dochter en ik was letterlijk verliefd op haar. Ik kwam niet meer buiten. Zelfs haar kamer verlaten was moeilijk. Ik vond de periode slecht gekozen om de rol van een prostituee te spelen. Mijn agent overtuigde mij uiteindelijk toch om het scenario te lezen. Dat gaf een schok. Het waren de mooiste dialogen die ik sinds lang had gelezen. Bovendien had ik geen keus : Curtis wist heel goed welke acteurs hij wilde en hij wilde geen neen horen. Mijn kostuums waren al klaar, nog voor ik het contract had getekend !
U bekleedt een aparte positie in het vak. U doet niet mee aan het mondaine leven, maakt weinig films. U bent tegelijk toeschouwer en speler in het systeem. Kim Basinger: Dat klopt. Ik ben nooit erg mondain geweest. Als tot het systeem behoren betekent dat je foto's in de roddelbladen staan, dan ben ik heel blij dat ik daar ver van af sta! Maar nu even ernstig : ik beschouw de filmwereld als een grote familie. De nieuwkomers krijgen alle aandacht. Naarmate ze opgroeien, krijgen de media er genoeg van en een nieuwe cyclus begint. Ik heb dat allemaal meegemaakt. Vandaag is mijn dochter mijn prioriteit. Ik kies mijn films en de opnameplaatsen in functie van haar. Ik heb nog andere passies dan film. En ik ben erg gesteld op mijn vrijheid.
Kim Basinger in L.A. Confidential
Over passie gesproken, naar verluidt houdt u van schrijven. Hoe zou u de roman van uw leven noemen ? Kim Basinger: Mijn god, dat is een moeilijke vraag. Misschien It won't get better and a baby won't help (Het betert er niet op en zeker niet met een baby). Dat is de titel van een countryliedje dat ik lang geleden heb geschreven. Ik hou van die titel, en hij spreekt vrouwen aan, niet ?
De film die alles veranderd heeft Kim Basinger: 'Nine 1/2 Weeks' van Adrian Lyne. Hij heeft me veranderd als actrice en als vrouw, en heeft me doen reizen over de hele wereld. Als ik opnieuw moest begonnen, zou ik net hetzelfde doen.
Mijn muziek Kim Basinger: Ik blijf trouw aan klassiekers : ' It's a wonderful world' van Louis Armstrong en ' A change is gonna come' van Sam Cooke.
Mijn crème Kim Basinger: Is dit een grap ? Differently van Lancaster, natuurlijk.
Scène uit The Getaway
Mijn boek Kim Basinger: De bijbel. Ik wantrouw het woord religie, het is een bron van zoveel conflicten, maar ik hou van het woord 'geloof'. Dat geloof, en mijn gevoel voor humor, hebben mij door de moeilijke momenten in mijn leven geholpen.
Thee Kim Basinger: Ik ben een theejunkie. Niets is beter om de sporen van vermoeidheid weg te nemen dan enkele koude theezakjes enkele minuten op de oogleden te leggen. Werkt altijd.
Het product dat ik niet kan missen Kim Basinger: Een sunblock en een beschermende lipstick.
Sfeerkaarsen Kim Basinger: Ik zet ze overal. Ik hou ervan om overal mijn eigen wereldje te creëren. Geurkaarsen, een beetje muziek in mijn loge en ik voel me thuis.
Mijn plek Kim Basinger: Ik voel me nergens zo goed als thuis, aan de oceaan in Los Angeles. Maar ik heb een prachtige herinnering aan de opnames van Idreamed of Africa van Hugh Hudson in 2000. Ik heb mijn hart verloren aan Zuid-Afrika.
Scène uit The Sentinel
Mijn geur Kim Basinger: De kalmerende geur van regen en de geur van mijn dochter Ireland, die twaalf is. Ik vind het heerlijk om haar vast te pakken.
Mijn favoriete modeontwerper Kim Basinger: Ik ga bijna nooit naar modeshows. De enige waar ik ooit naartoe ben gegaan is die van Giorgio Armani in Milaan in 1992, twee jaar nadat ik een jurk van hem droeg voor de Oscaruitreiking.
Geparfumeerde oliën Kim Basinger: Het wondermiddel voor mijn haar ! Ik smeer mijn haar in met olie, steek het op in een chignon en kom er vier dagen niet aan. Er zijn uitstekende geparfumeerde oliën op de markt, maar de olijfolie uit de keuken doet het even goed.
Kim Basinger in Never say never again
08-04-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
07-04-2010
Sam 'Avatar' Worthington over zijn rol van halfgod Perseus in Clash of the Titans.
Inhoud: In 'Clash of the Titans' breekt de ultieme machtstrijd tussen mensheid en goden los. De oorlog die tussen de goden zelf heerst, zou echter wel eens het einde van de wereld kunnen betekenen. Geboren als godenkind, maar opgegroeid tussen de mensen, staat Perseus (Sam Worthington) machteloos wanneer hij zijn familie probeert te redden uit de handen van Hades (Ralph Fiennes), de wraakzuchtige god van de onderwereld. Met niets meer te verliezen, leidt Perseus een gevaarlijke missie om Hades te verslaan, voordat die de macht van Zeus (Liam Neeson) kan overnemen en de aarde in het verderf kan storten. Als hoofd van een bende moedige krijgers begint Perseus aan een gevaarlijke reis, waarbij hij het moet opnemen tegen demonen en angstaanjagende monsters. Hij zal enkel overleven als hij zijn macht als god kan aanvaarden, zijn lot kan ontlopen en zijn eigen toekomst kan creëren.
Met zijn rol in Terminator Salvation brak de Australische acteur Sam Worthington door in Amerika en zijn status als superster werd definitief gevestigd met Avatar. In Clash of the Titans speelt hij de hoofdrol van halfgod Perseus.
Heb je dit pak eigenlijk de hele tijd aan? Sam Worthington: Eigenlijk wel. Ik kom in het begin van de film van een boot af in een soort jutezak en dan doen ze me dit harnas aan en geven me een zwaard. De rest van het gezelschap moet een heleboel meezeulen en krijgt helmen en schilden. Voor mij hebben ze het lekker eenvoudig gehouden.
Was je eigenlijk een fan van de originele Clash of the Titans uit de jaren '80? Sam Worthington: Nee, niet echt. Ik heb hem pas gezien vlak voordat we met de opnames van deze remake begonnen. Ik geloof dat ik de DVD halverwege al heb stopgezet. Ik vond hem namelijk behoorlijk over the top. Dat was voor mij ook precies de reden waarom ik tegen regisseur Louis Leterrier zei dat het een goed idee was om Clash of the Titans te rebooten. Ik weet dat er veel mensen zijn die het origineel als een van hun favoriete films beschouwen, maar laten we eerlijk zijn: het is niet bepaald Casablanca. Met de huidige techniek kunnen we een dergelijke film veel beter maken dan in de tijd van de stop motion effecten van Ray Harryhausen. Maar ook wat betreft de boodschap vond ik het origineel nogal gedateerd. Het ging er vanuit dat Perseus het allemaal als een god wilde aanpakken en dat zijn lot al vast lag. Een leuke gedachte voor mijn neefje van negen, maar ik denk zelf dat het uitgangspunt moet zijn dat Perseus als een man optreedt, zonder inmenging van de goden. De boodschap moet zijn dat je je eigen lot kan bepalen en veranderen.
Hoe heb je de scènes van Clash of the Titans voor green screens aangepakt? Sam Worthington: Ik had natuurlijk al goed kunnen oefenen met Avatar, dus ik wist al goed wat ik moest doen om het er realistisch te laten uitzien. Zo sloeg ik bijvoorbeeld met mijn zwaard tegen een kerel in een groen pak. Je spierbewegingen zien er heel anders uit als je iets of iemand daadwerkelijk raakt dan wanneer je in het luchtledige staat te zwaaien. Dit heeft me enorm geholpen in de scènes waarin Medusa achter me aankwam of waarin ik een gigantische schorpioen moest bevechten. Acteren is reageren.
Heb je je eigen stunts uitgevoerd? Sam Worthington: Ik probeer altijd zoveel mogelijk zelf te doen. Maar je moet natuurlijk voorkomen dat je jezelf ernstig verwondt. De rol van Perseus is heel fysiek. Er zit heel veel actie in deze film en dan spring ik er wel bovenop om het zelf te mogen doen. Wie kan nou zeggen dat hij van een vliegend paard mocht springen? Het valt allemaal reuze mee. Dat neefje van me loopt ernstigere verwondingen op in zijn eigen achtertuin.
Hoe was het om op Pegasus te mogen rijden? Sam Worthington: Ik haat die knol tot op het bot. Hij heeft behoorlijk veel kapsones en in meer films gespeeld dan ik. Hij wilde zelfs zijn eigen trailer. Nee, even serieus, ik heb niet zoveel met paarden. We hebben daar een beetje mee gespeeld en in de film verwerkt dat Pegasus en Perseus niet zo heel goed met elkaar kunnen opschieten. Het is niet alleen maar een paard met vleugels, want hij heeft behoorlijk veel pit. Ze zijn elkaars tegenpool, maar ze hebben elkaar ook nodig.
Hoe was het werken met Louis Leterrier, die bijvoorbeeld ook The Incredible Hulk regisseerde? Sam Worthington: Als je naar het werk van Louis kijkt dan zie je ook dat daar veel baanbrekende effecten inzitten. Hij weet precies waar hij mee bezig is. We hebben veel opgenomen met green screens en dan moet je wel weten hoe je alle elementen uiteindelijk samenbrengt. Het is niet alleen maar een kwestie van acteren tegenover niets. Louis weet hoe hij actiescènes in beeld moet brengen. Daarnaast heeft hij acteurs aangetrokken als Ralph Fiennes en Liam Neeson die hem helpen om het verhaal geloofwaardig over te brengen. Een goede regisseur is voor mij iemand die inziet dat een film maken een kwestie is van samenwerken en niet als een dictator op de set rondloopt.
Heb je het hem nog lastig gemaakt? Sam Worthington: Continu. Maar ik vind dat mijn taak als acteur. Je moet nuances aanbrengen en voortdurend jezelf en anderen vragen stellen. Ik moet de visie van de regisseur uitdragen, maar het publiek moet wel met het personage meeleven en zich ermee kunnen identificeren. Dan maakt het weinig uit of het een held uit de Griekse mythologie is. Het is een groot intern conflict voor Perseus dat hij zijn taak als man moet zien te volbrengen. Ik zag hem aanvankelijk als een opstandige tiener die zijn familie wreekt. Maar met die houding komt hij zichzelf tegen en levert het hem problemen op in de samenwerking met anderen. Hij leert dat hij niet alleen maar kwaad hoeft te zijn en hoofden hoeft af te hakken om zijn doel te bereiken.
Hoe 'historisch' correct wordt deze versie van het verhaal van Perseus? Sam Worthington: We zitten hier niet in een film van Ridley Scott waarin alles klopt. Dit is gewoon leuk popcornvermaak. Je kunt het alleen maar leuk maken als je er als een vijfjarig kind met een rubberen zwaard en schild induikt en vervolgens schorpioenen zo groot als vrachtwagens omlegt. Volgens mij is die benadering ook de enige juiste.
Heeft Perseus eigenlijk een Australisch accent? Sam Worthington: Volgens mij zijn mijn kapsel en accent in deze film momenteel de meest besproken zaken op het internet. Er zitten best wat acteurs in deze film met een accent, zoals de Deen Mads Mikkelsen en de Ier Liam Neeson en die versta ik ook voor geen moer. We spreken een soort Algemeen Beschaafd Engels. We hebben niet een Grieks of een Brits accent.
Ze hebben voor andere films zelfs speelgoedpoppetjes van je gemaakt. Sam Worthington: Ja, mijn neefje heeft de kop van mijn Terminator-poppetje getrokken en een andere vriend van me heb ik alleen zeer vriendelijk verzocht om er geen ranzige dingen mee uit te halen. Ze lijken niet eens op mij. Dat poppetje uit Terminator ziet eruit als een Mexicaan. Ik had nog wel verzocht om me een strakker wasbordje te geven en dan verpesten ze het alsnog. Die van Avatar kloppen wat beter, omdat ze heel veel bodyscans van me hadden gemaakt.
Clash of the Titans speelt sinds vandaag in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Louis Leterrier Cast: Liam Neeson, Sam Worthington Ralph Fiennes Genre:Actie, drama Duur: 107 minuten
07-04-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
03-04-2010
Foto van de week.
Katie Holmes en Tom Cruise
03-04-2010 om 17:29
geschreven door Patje007
Matt Damon moest baas spelen over militairen.
Matt Damon moest op de set van de actiethriller 'Green Zone' leiding geven aan een groep daadwerkelijke militairen. De acteur speelt in de film de rol van een legerofficier die met een eigen eenheid op zoek is naar massavernietigingswapens in Irak. De mannen in Damon's legereenheid zijn stuk voor stuk echte soldaten en Matt vond het een eer om met deze jongens te werken: Het was niet zomaar iets om met veteranen te werken die net teruggekeerd waren uit Irak en Afghanistan, aldus Matt. Damon meent dat 'Green Zone' zeer realistisch overkomt door de aanwezigheid van echte soldaten: Ze zorgden voor een omgeving die erg authentiek aanvoelde. Acteurs zouden dat niet zo goed kunnen als echte veteranen. Om in het gezelschap van zulke alerte mensen te zijn die echt zulke situaties meegemaakt hebben, dat is voor een acteur van onschatbare waarde.
Matt was temidden van al deze ijzervreters maar een broekie, maar dat kwam hem wel van pas. Door hun werk lijkt hij zijn rol beter te spelen: Die jongens maakten het makkelijk voor mij, omdat ze precies weten wat ze doen - terwijl ze daarmee de indruk wekken dat ik goed leiding geef! Volgens regisseur Paul Greengrass duurde het wel even voordat de soldaten overtuigd waren om mee te doen: Die jongens hadden geen tijd voor onzin. Ze wilden een film maken die precies weer zou geven wat zij doormaakten. En veel van hen pakten nog niet eens hun bagage uit voordat ze zeker wisten dat we dat zouden gaan doen! 'Green Zone' draait vanaf 14 april 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
03-04-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
02-04-2010
Russell Crowe krijgt ster op Walk of Fame.
Het is de beurt aan Russell Crowe om in de bloemetjes gezet te worden op de Walk of Fame in Hollywood. Dat meldt filmmaatschappij Universal. De acteur uit films als "Gladiator", "Body of Lies" en "3:10 to Yuma" krijgt zijn ster op maandag 12 april.
De 45-jarige filmster uit Nieuw-Zeeland sleepte al drie Oscarnominaties voor beste acteur in de wacht. In 2001 verzilverde hij zijn nominatie voor zijn rol in "Gladiator". Crowe is in België vanaf 19 mei te zien in "Robin Hood". De film zal ook het filmfestival van Cannes openen.
02-04-2010 om 22:00
geschreven door Patje007
Dubbelinterview Eva Mendes & Michael Shannon over Bad Lieutenant.
Werner Herzog brengt twee films tegelijk uit. Een over een doorgesnoven politieagent in New Orleans, en een over een man die zijn moeder met een sabel doorklieft. Acteurs Michael Shannon en Eva Mendes over hun werk voor de Duitse meesterfilmer.
Neemt Werner daar weer de credits voor? Actrice Eva Mendes (1974), in huidkleurig jurkje, tuit gespeeld verontwaardigd haar perfect gestifte lippen. Kort nadat bekend werd dat de Duitse regisseur haar had gestrikt voor zijn Bad Lieutenant, Port of Call: New Orleans, werd ze in Amerika uitgeroepen tot mooiste vrouw op de planeet. En nu bazuint Herzog overal rond dat ze die eer uiteraard aan hem te danken heeft; zoiets kan immers geen toeval zijn.
Eva Mendes
In zijn film speelt ze een aan cocaïne verslaafde prostituee, het liefje van de volkomen doorgesnoven en gewelddadige politiedetective McDonagh: Nicolas Cage in een van zijn beste en meest uitzinnige rollen in jaren. Mendes: Wat ik ook doe in de rest van mijn carrière, een film zoals deze zal nooit meer voorbijkomen. Het is zó Werner. Een gestoorde film I love it.
In de voorbereidingsperiode ontmoette ze, vergezeld door haar acteercoach, enkele prostituees in New Orleans. Dat leert je niet te snel te oordelen over je personage. Aardige vrouwen waren het, bij wie in de jeugd vaak al iets was misgegaan. Veel had ze er overigens niet aan: Werner wilde dat ik niet te veel met de achtergrond bezig was. Ik vroeg hem weleens: hoe kwam mijn personage eigenlijk in deze situatie terecht? Maar dan zei hij altijd: nee, nee, nee, ik wil alleen dat je hier bent en eerlijk bent, nu.
Bad Lieutenant, Port of Call: New Orleans is wel en niet een vervolg op het origineel uit 1992 van regisseur Abel Ferrara. Niet volgens Herzog, die volhoudt de versie met Harvey Keitel als losgeslagen agent nooit te hebben gezien. Wel volgens Ferrara, die de makers van de nieuwe film publiekelijk toewenste te sterven in de hel.
Hoe dan ook: Herzog heeft het script volkomen naar zijn hand gezet en laat zijn politiedrama moedwillig ontsporen in allerlei even komische als onthutsende scènes, die spotten met gangbare genregrenzen. Zo lardeert de Duitser zijn vertelling met surrealistische beelden van enkele leguanen, die hij met een minuscule camera letterlijk op de huid filmde.
Ik weet nog steeds niet wat die beesten in onze film doen, zegt actrice Mendes over de reptielen. Als iemand het doorheeft, zeg het me alsjeblieft. Werner durf ik dat niet te vragen. Maar ze horen absoluut in de film. Voor mij is het een groot abstract schilderij. Laat ik dit zeggen: het is in elk geval geen advertentie voor drugsgebruik.
Michael Shannon
Michael Shannon (1974) speelt een piepkleine rol in Herzogs Bad Lieutenant, en een hoofdrol in diens My Son, My Son, What Have Ye Done, als een doorgedraaide theateracteur die zijn moeder met een sabel doorklieft. Shannon, in non-descripte trui en met warrig haar, werd het afgelopen jaar genomineerd voor een Oscar voor zijn opvallend intense bijrol als contactgestoorde buurjongen in Revolutionary Road.
Of ik me aangetrokken voel tot psychisch instabiele personages? Nou, het is niet zo dat ik thuis een grote stapel scripts op mijn bureau heb liggen. Zo van: hmm, laat ik deze eens doen. In de filmindustrie gaat het er meer om hoe anderen jou zien dan hoe je jezelf ziet. Kennelijk is er niemand die denkt: man, die Shannon zou een geweldige Indiana Jones zijn, of: hij past geweldig in die romantische komedie met Renée Zellweger. Nee, ze denken: Shannon is perfect als die jongen die zn moeder vermoordt.
De film is losjes gebaseerd op een moordzaak uit de jaren zeventig; Herzog zocht de inmiddels vrijgelaten moordenaar op in diens woonwagen. Maar Werner was niet geïnteresseerd in een personificatie, zegt Shannon. Een rechttoe rechtaan imitatie van de echte geschiedenis zegt hem niks.
Zijn personage Brad McCullum speelt met een amateurgezelschap in een Grieks toneelstuk, waarin hij wordt geacht zijn toneelmoeder te vermoorden. Zo zitten er ook wat theaterscènes in de film, wat ironisch is, want Werner houdt helemaal niet van theater. Shannon doet het Engels van de regisseur na, met diens typische Duitse accent: Het is futiel, al die mensen die zo zichtbaar hun best doen om te acteren ik haat het! Dus vroeg Shannon aan Werner: waarom dan een film met theater erin? Verwerkt in een film vond hij het juist weer wel heel erg leuk.
Herzog staat bekend om zijn korte opnameperiodes en werkte de film binnen vijf weken af, inclusief eindmontage. Shannon: Veel regisseurs verschijnen s ochtends doodsbang op de set, zonder idee wat ze gaan doen. Werner is niet zo. Ik heb ook gewerkt met Sidney Lumet in Before The Devil Knows Youre Dead en met William Friedkin in Bug, en wat je vaak ziet bij die old school-cineasten: ze weten hoe belangrijk de voorbereiding is.
In My Son, My Son, What Have Ye Done, mede door David Lynch geproduceerd, speelt acteur Willem Dafoe de politiedetective die de moordenaar moet inrekenen. Willem heeft de reputatie dat hij zich volledig overgeeft aan zijn regisseur, zegt Shannon. Wat Werner ook vroeg, Willem deed het zonder vragen of tegenstribbelen. Dat komt overeen met hoe ik naar het vak kijk: acteren is uiteindelijk een service-industrie, meer niet. Werner heeft die positie overigens ook verdiend, met zijn reputatie. Niemand dacht: goh, ik hoop maar dat die Herzog weet wat hij doet.'
02-04-2010 om 13:13
geschreven door Patje007
01-04-2010
Avatar krijgt zeker sequel, Independance Day krijgt er 2.
Hoofdrolspeler Sam Worthington bevestigt dat hij samen met regisseur James Cameron een sequel op 'Avatar' zal maken. Die beslissing hing af van de opbrengsten van de film, die inmiddels de meest lucratieve prent aller tijden is. "De deal was dat we een vervolgfilm zouden maken op voorwaarde dat de film een miljard dollar opbracht. Wel, we hebben momenteel ongeveer 2,6 miljard opbrengsten dus we hebben het aan ons broek".
Sam Worthington in Avatar
Een deadline voor het project is er niet. Worthington in BBC Newsbeat: "De baas, Jim Cameron, gaat niet zomaar een sequel maken. Hij zoekt uitdagingen, wil de lat altijd maar hoger leggen en ik denk dat het publiek dat ook zal verwachten van 'Avatar 2'. Van zodra Jim zijn uitdaging heeft gevonden, kunnen we aan de slag".
Cameron heeft inmiddels bevestigd dat na de dvd-release van 'Avatar' de film in september opnieuw in de zalen zal uitgebracht worden. "Omdat er veel mensen zijn die de kans niet hebben gekregen om de film in IMAX 3-D te zien en we willen hen die ervaring niet ontzeggen".
Independence day.
'Independence Day', de film uit 1996 met Will Smith die de planeet redt van een aanval door aliens, krijgt dankzij het succes van 'Avatar' maar liefst twee sequels. Volgens de gespecialiseerde website IESB.net keert Smith terug als Captain Steve Hiller en worden beide films volgend jaar al opgenomen.
01-04-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
31-03-2010
Werner Herzog, regisseur van Bad Lieutenant: 'Hollywood moest wennen aan mij'.
Nicolas Cage als The Bad Lieutenant in een regie van Werner Herzog? Op papier lijkt het een hallucinante grap, maar op pellicule blijkt het een heerlijk geflipte flikkenfilm. Herr Herzog over Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans. 'Zoals gebruikelijk deed ik maar wat.'
Met een allegaartje aan corrupte flikken op speed, leguanen, alligators én Val Kilmer kan geen onverlaat beweren dat Werner Herzogs BadLieutenant geen vreemde beestjes bevat. Het resultaat? Een curieuze, maar onderhoudende mix van Hollywoodclichés en herzogiaanse gekte.
Nochtans heeft de heerlijk excentrieke Duitse beeldenstormer - 67 intussen - weinig gesleuteld aan het basisconcept van Abel Ferrara's originele film. Ook deze prent draait immers om de lotgevallen van een gekwelde flik die zijn diensturen het liefst neukend, snuivend en gokkend doorbrengt. Enkele nuances: mijnheer de luitenant loopt deze keer mank van de rugpijn, heeft een knipperlichtrelatie met hoertje Eva Mendes én moet tussendoor de moord op enkele immigranten zien op te lossen.
De rondwandelende apotheek van dienst is niet Harvey Keitel, zoals in Ferrara's door coke en katholieke schuldcomplexen voortgedreven cultklassieker uit 1992, maar wel Nicolas Cage. Die zet misschien wel zijn meest trippy vertolking neer sinds Wild at Heart en kiepert zo mogelijk nog meer drugs en drank naar binnen dan in Leaving Las Vegas.
Bovendien is er nóg een hemelsbreed verschil. Zo speelt de variant - of 'verkrachting' zoals de misnoegde Ferrara de film noemt - zich niet af in grootstad New York, maar in het door de orkaan Katrina platgewalste New Orleans. Schrik dus niet wanneer je Cage en co door ondergelopen panden en verwoeste huizen ziet waggelen, of wanneer er plots een cajunmuziekje te horen is en een leguaan door het beeld floept.
Wat begint als een klassieke flikkenfilm - nu ja - muteert aldus grijnslachend tot een typische Herzogprent. De man wordt sinds zijn succesdocumentaire Grizzly Man (2005) dan wel ook door Hollywood omarmd, wie klassiekers als Aguirre, der Zorn Gottes (1972),Jeder für Sich und Gott gegen Alle (1974) of Fitzcarraldo (1982) heeft gezien, weet wat dat betekent: een film die balanceert op de grens tussen zin en waanzin en de meest extreme oorden en karakters opzoekt.
Werner Herzog
Voor alle duidelijkheid. Je film is geen remake, maar een variant. Werner Herzog: (Knikt) Behalve de titel is er geen enkel verband. Ik heb de film van Abel Ferrara zelfs nooit gezien. Ik bekijk sowieso weinig films. Aangezien ik er zelf minstens één per jaar maak en nog documentaires en opera's regisseer, blijft er geen tijd over om naar de bioscoop te gaan.
Naar verluidt is Ferrara niet gelukkig met je film. Werner Herzog: Dat is dan zijn probleem. Ik heb hem uitgenodigd om samen een whisky te drinken, maar heb niets meer van hem gehoord. Blijkbaar maakt hij vooral graag scènes in de pers. Een van onze producenten bezat de rechten op de titel en wilde graag een franchise starten. Dat leek me niet meteen een interessant idee, maar gelukkig hadden we een goed scenario en een goede cast.
Hoe heb je Nicolas Cage kunnen strikken? Werner Herzog: Hij bleek een fan van mijn werk, en ik van het zijne. Ik heb hem voor het eerst ontmoet in de Californische wijngaard van zijn oom Francis Ford Coppola toen hij een jaar of twaalf was. Daarna hebben we geen contact meer gehad, tot hij me drie jaar geleden belde met de vraag om samen te werken. Voor Bad Lieutenant hebben we ons lot dan ook aan elkaar verbonden. We wilden de film enkel samen maken.
Het is de meest conventionele film uit je oeuvre, al blijft hij vintage Herzog. Was het wennen aan Hollywood? Werner Herzog: Het was voor Hollywood vooral wennen aan mij. (Grijnst) In feite heb ik altijd al mainstreamfilms gemaakt. Als je een goed verhaal en een goede cast hebt, is je film mainstream. Punt. Dit keer wilde ik graag een film noir maken, maar dan wel een waarvan je de plot níét na vijf minuten doorhebt. Het script bevatte tal van geweldige dialogen en bovendien kon ik er mijn eigen toetsen aan toevoegen - zoals die leguanen, demente drugsfantasieën en all the other wild stuff. Alleen al daarom wilde ik per se in New Orleans draaien en niet in New York, waar het verhaal zich oorspronkelijk afspeelde: omdat de stad stukken goedkoper is, had ik iets meer tijd en ruimte om dingen uit te proberen.
Zoals? Werner Herzog: Nicolas mocht erop los improviseren. Ik moedigde hem aan om het wilde beest in hem los te laten. Zijn personage is immers een gekwelde ziel die wel het goede nastreeft, maar zijn heil zoekt in het kwade. Het probleem is alleen dat draaien met wilde beesten - wat ik in mijn films vaak doe - risico's inhoudt. Vooral met echte dan. Zo heeft die leguaan me lelijk gebeten. Hij zette zijn tanden in mijn duim en ik kreeg hem niet meer van mijn lijf geschud. Het was alsof er een schroef door ging, al vond de crew het hilarisch. Als ik de beelden zie, was het me de pijn wel waard: dat beest ziet er ongelofelijk stom uit. (Lacht)
Je zoekt graag risico's op. Was dat een extra motivatie om in New Orleans te draaien?
Werner Herzog: De stad is nog steeds één groot rampgebied. Zeker de helft van de bevolking is er na Katrina weggetrokken en de eersten die terugkeerden, waren criminelen. In de toeristische clichés, zoals de French Quarter of de jazzclubs, was ik niet geïnteresseerd. Ik wilde de stad vatten zoals een documentaire-maker, en daarom heb ik eerst vier weken door de stad gezworven op zoek naar locaties. Het landschap past perfect bij de film. Een film noir gedijt het best in tijden en plekken waar de financiële, sociale en morele orde van de kaart is geveegd. Vandaar dat de film zo gemeen, geschift én grappig is.
Het is dus meer een zwarte komedie dan een whodunit? Werner Herzog: Mijn hoofdpersonage moet weliswaar een moordzaak oplossen, maar de poëzie van het landschap en de humor zijn zeker zo belangrijk. Ik had ook niet de tijd om veel over de suspenseboog na te denken. Nadenken is voor academici. Films maken is dichten met beelden. Je moet drijven op je instinct, niet op je intellect. Zoals gebruikelijk deed ik maar wat. Gelukkig stel ik vast dat mensen mijn film een stuk grappiger en boeiender vinden dan de gemiddelde Eddie Murphykomedie. (Lacht)
Waar komt je legendarische energie eigenlijk vandaan? Werner Herzog: (Droog) Mijn energie haal ik uit voedsel. Zulke vragen stellen heeft geen enkele zin. Sommige dingen zijn ondoorgrondelijk en dat moet je respecteren. Vandaar dat ik psychoanalyse altijd als een grote vergissing heb beschouwd - het is zelfs een van de redenen waarom ik de 20e eeuw als een grote vergissing beschouw. Ik aanvaard mijn lot en ik leid er een betekenisvol leven door, ook al heb ik jarenlang in semi-armoede geleefd.
Wat als je geen filmmaker was geworden? Werner Herzog: Dan was ik wiskundige geworden. Ik heb mijn eigen stelling ontwikkeld over hyperbolische ruimte en irreële getallen die voorlopig nog geen enkele wiskundige kan oplossen. Een beetje zoals de stelling van Fermat. (Ernstig) Niet mijn films zullen de geschiedenis ingaan maar wel de stelling van Herzog.
Maar in afwachting maak je films. Werner Herzog: (Knikt) Ik heb op mijn negentiende mijn eerste film gemaakt, ook al wist ik tot mijn elfde geeneens van het bestaan van het medium af. Ik ben opgegroeid in een afgelegen Beiers bergdorp en pas op mijn elfde kreeg ik op school voor het eerst een film te zien. Om mijn eerste film te financieren werkte ik 's nachts in een staal-fabriek en mijn eerste camera heb ik gestolen uit de filmacademie van München. Ik vond dat ik daar het natuurlijke recht toe had. (Lacht) Vandaar dat ik me dooderger aan regisseurs die voortdurend klagen dat ze geen geld hebben. Ik heb nooit geld gehad, en heb er nog steeds geen - tot wanhoop van de dieven die ik vorige week over de vloer heb gehad. Ik bezit zelfs geeneens de rechten op mijn films. Die heb ik in een stichting gestopt omdat ik mijn oeuvre graag wil samenhouden, ook na mijn dood. Je moet de mouwen opstropen en de tering naar de nering zetten. Je krijgt geen draaivergunning van de autoriteiten? Fabriceer er dan zelf één! Dat heb ik indertijd ook gedaan in Peru (waar hij 'Aguirre' en 'Fitzcarraldo' draaide in de jungle), inclusief handtekening van de president. (Lacht)
Toch heb je het vaak moeilijk gehad om je projecten gefinancierd te krijgen. Werner Herzog: Ik heb het nog altijd moeilijk. Het is zelfs moeilijker dan vroeger omdat de industrie enkel nog in Transformers geïnteresseerd is en omdat ze het publiek voor ernstige films heeft weggejaagd. Toch zul je me nooit horen klagen. Vandaar dat ik zo ontgoocheld was na de Wende. Toen de Berlijnse Muur werd neergehaald, werd ik overspoeld door innerlijke vreugde. Ik had altijd al voorspeld dat de hereniging van Duitsland geen politieke, maar een culturele kwestie was. Ik ben indertijd te voet de Duitse grens afgelopen omdat ik als dichter het land opnieuw wilde samenbrengen. Maar wat zag je toen de Muur viel? Tien dagen nadien begonnen mensen al te klagen dat de overheid te weinig voor hen deed. Ik weiger aan die klaagcultuur mee te doen. Ik vind dat beperkingen net de creativiteit prikkelen. Mijn volgende film My Son, My Son, What Have Ye Done? (een door David Lynch geproduceerde huiverfilm met Willem Dafoe) heb ik gedraaid en gemonteerd in vijf weken tijd voor drie miljoen dollar.
Heb je altijd final cut gehad? Werner Herzog: Door snel en efficiënt te werken, heb ik altijd veel vrijheid afgedwongen, maar final cut is een mythe. Het is niet de regisseur of de producent die het eindresultaat bepaalt, maar het testpubliek. Spielberg mag beweren wat hij wil: als negentig procent van zijn testpubliek zijn einde te lang vindt, zit hij een half uur later in zijn montagekamer. Dat weet ik uit goede bron.
Hoe weet je of je eigen films goed zijn, als je zo zelden films bekijkt? Werner Herzog: Dat weet ik niet, maar dat hoeft ook niet. Ik volg mijn instinct. Ik heb ook nooit een opera bijgewoond, maar ik regisseer er wel zelf.
In de jaren 70 werd je tot de Neue Deutsche Welle van Fassbinder, Schlöndorff en Wenders gerekend. Hadden jullie veel contact met elkaar? Werner Herzog: Ik ben altijd een eenling geweest en heb mezelf nooit als een deel van een stroming beschouwd. Ik had wel respect voor Fassbinder en dat was wederzijds, maar je moet die dingen niet romantiseren. Veel van hun films zijn hopeloos verouderd, maar mijn Aguirre blijft fris en levendig. En weet je hoe dat komt? Omdat ik altijd gefilmd heb vanuit de verbeelding en niet vanuit een storyboard.
31-03-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
30-03-2010
Axel Daeseleire is politie- en familieman in âWolfâ.
Axel Daeseleire mag in Wolf zijn dienstwapen nog eens trekken. Dit keer niet bij het Gentse politiekorps (Flikken) of bij de Cel Vermiste Personen (Vermist), maar bij de Cel Economische en Financiële Misdaadbestrijding kortweg Ecofin. Wolf kondigt de dertiendelige fictiereeks Wolven aan, die binnenkort de zondagavond van Eén zal bezetten. Daeseleire, net terug van een maand deugddoende vakantie, speelt de hoofdrol en voorziet ons graag van tekst en uitleg bij zijn personage, commissaris Thomas Verhaege.
De film is tussen de opnames voor de serie door gedraaid. Twee vliegen in een klap, of eerder een verwarrende boel? Axel Daeseleire: «Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet altijd wist of we nu voor de film of voor de reeks aan het draaien waren. Dat was bij momenten verwarrend, maar dan is er gelukkig een regisseur die steeds het overzicht bewaart. Op de set voelde het eigenlijk alsof we allemaal kleine puzzelstukjes opnamen, die pas bij de montage in elkaar zouden vallen. Ik was dus erg benieuwd om het eindresultaat te zien.»
Waar zit het verschil tussen Wolf en Wolven? Axel Daeseleire: «De film is zeker geen pilootaflevering of een samenvatting van de reeks. Hij eindigt anders en bevat een twist die niet in de serie zit. Maar er zijn natuurlijk veel gelijkenissen: het verhaal wordt in beide gevallen door de ogen van mijn personage verteld, en ook de andere personages zijn dezelfde. Een groot verschil is dat de film vooral focust op de confrontatie tussen mijn personage en dat van Pieter Embrechts, terwijl er in de tv-reeks ook tijd is om Verhaeges collegas bij Ecofin uitgebreid te belichten. Daarom heet de film ook Wolf in het enkelvoud, en de serie Wolven in het meervoud.»
Van waar eigenlijk die titel? Axel Daeseleire: «Ecofin vormt een soort roedel van outsiders. In de natuur worden sommige wolven uit de groep verbannen, vaak na een gevecht met de leider. Het gebeurt dat een aantal van die verstoten wolven elkaar tegenkomt en samen een nieuwe roedel vormt. Die bestaat dan uit erg verschillende karakters, maar vertoont vaak een erg sterke samenhang. Dat geldt ook voor Ecofin. Allemaal einzelgängers, die verbonden zijn door een gemeenschappelijk doel: jagen op de grote vissen die de georganiseerde misdaad in handen hebben.»
Je wordt vaak geassocieerd met machorollen. Thomas Verhaege is ook weer geen softie. Axel Daeseleire: «Maar ook geen macho. Hij is gedreven, maar binnen de groep is hij geen alfamannetje. En naast politieman is hij ook familieman. Je krijgt wel degelijk een andere kant van hem te zien. Mensen komen nogal snel met de term macho aandraven, en dat stoort me soms, omdat het een veel te enge definitie is voor een personage.»
Stoort het je ook dat mensen de persoon Axel Daeseleire als macho bestempelen? Axel Daeseleire: «Ik beschouw het meer en meer als een compliment! Ik ben ne vent, en dat zal ik ook niet proberen te ontkennen. Nu, in werkelijkheid liggen die machorollen verder van mezelf af dan veel mensen denken, maar ik ben gewoon niet zo bezig met mijn imago. Ik voel dus ook niet de behoefte om dat machocliché te ontkrachten. Die drang gaat met de leeftijd rusten. Ik vind het alleen spijtig dat ik door mogelijke werkgevers vaak word vastgepind op dat imago.»
Welke rol zie je dan wel voor je weggelegd? Axel Daeseleire: «Ik zou heel graag eens in een goeie Vlaamse epoquefilm willen spelen, naar het voorbeeld van Perfume: The Story of a Murderer, een zeer geslaagde boekverfilming. Ik wil bijvoorbeeld wel eens een zeventiende-eeuwse leerlooier vertolken!»
Wolf speelt sinds 24 maart 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Rik Daniëls & Stef Desmyter Cast: Gene Bervoets, Axel Daeseleire Pieter Embrechts... Genre: Actie, drama Duur: 100 minuten
30-03-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
28-03-2010
Nicolas Cage over Bad Lieutenant, Port of Call: New Orleans: âIk ben geen egoïstische anarchist meerâ.
Plot: In Werner Herzogs nieuwe film "Bad Lieutenant: Port Of Call New Orleans", speelt Nicolas Cage een louche detective die even verslingerd is aan zijn job als aan de drugs. In zijn wervelend kat-en-muis-spel langs de grenzen van de wet, trekt hij even vaak zijn badge als zijn dienstwapen om zijn zin door te drijven. In de nasleep van de orkaan Katrina, wordt hij een een hooggeplaatste drugsverslaafde die als onverschrokken en autoritaire detective compleet losgeslagen over de prachtige ruïnes van New Orleans heerst. De prostituee waarvan hij houdt (gespeeld door Eva Mendes)maakt zijn turbulente leven nog gecompliceerder. Samen verzwelgen ze in hun eigen wereld die getekend wordt door lust, onweerstanbare verlangens en zelfbewustzijn.
Nicolas Cage speelt, zoals gezegd, een drugsverslaafde agent in Werner Herzogs Bad Lieutenant, Port of Call: New Orleans. In Venetië gaf hij een tijdje geleden een mini-persconferentie.
Nicolas Cage (1964), strak in pak, maar wel met halve cowboylaarsjes, spreekt met dezelfde lome stem als al zijn filmpersonages, en onderbreekt zijn opmerkingen met karakteristieke, korte, niet doorgezette lachjes, ook precies zoals in de film. Maar anders dan vroeger, poogt hij nu niet meer te leven als zijn rollen. Ik zit in het vak sinds mijn 15de, wat me een soort kindacteur maakt. Aanvankelijk was het zwaar, om te leven en tegelijk acteur te zijn. Maar inmiddels weet ik hoe ik de kortste weg naar huis moet nemen, na een dag opnames. Ik ben van een egoïstische anarchist veranderd in iemand die om de gevoelens van andere mensen geeft. Ik ben gestopt met roken, gordel om in de auto niet iemand die zijn karakter mee naar huis neemt en de kinderen traumatiseert.
Voor zijn rol als doorgesnoven detective in Bad Lieutenant, zegt Cage, deed hij iets extreems. Ik heb hem helemaal nuchter gespeeld. En Werner dacht op een gegeven moment dat ik écht coke snoof. Ik dacht: dat is een goed teken.
Tijdens de opnamens van zijn met een Oscar bekroonde rol in Leaving Las Vegas (1995), pakte hij dat nog anders aan. Francis Bacon dronk als hij schilderde. Dat vond ik interessant om in wat scènes uit te proberen, en het werkte. Nu vroeg ik me af: kan ik zoiets ook sober, op de kracht van de verbeelding? Het is een impressionistische benadering, in plaats van een fotorealistische, zoals in Leaving Las Vegas.
Tegenwoordig is hij anti-drugs. Drugs maken de wereld een ongelukkige. Want je kunt niet dicht bij vrede komen als je onderhandelt met mensen die high zijn.
Dat de opnames van Bad Lieutenant in New Orleans plaatsvonden, waar hij woont, speelde mee in zijn keuze voor de film Bad Lieutenant, Port of Call: New Orleans.
New Orleans is mystiek, vol magie. Het is de geboorteplaats van jazz, en de improvisatie van jazz wilde ik adopteren in mijn spel. Daar moet ik ook Werner voor danken, want die stond me toe van de script-bladzijdes af te gaan, met de dialoog. Ik zal een gek verhaal vertellen, op een avond dacht ik aan een tweekoppige arend waarom weet ik niet. En de volgende dag kwam er op het kantoor van Jerry Bruckheimer, de filmproducent, een mailtje binnen van een man die me een tweekoppige slang wilde verkopen. Dus ik zei: okay, ik weet niet hóe hij wist dat ik er een nodig had, maar hij heeft gelijk. Ik belde hem op en vroeg: hoeveel wil je ervoor? Ik zeg niet hoeveel het was, maar ik heb m gekocht. Tijdens een etentje met Werner zei ik: wil je mijn bodyguard ontmoeten? Werner zei ja, dus ik haalde mijn tweekoppige slang op.
Alhoewel in Bad Lieutenant verschillende echte slangen en andere reptielen figureren, heeft het beest van Cage de film niet gehaald. Ik heb hem gedoneerd aan een dierentuin. Maar dieren spelen een belangrijke rol in deze film. Werner is zeer gehecht aan zijn leguanen, hij maakte zich vaak zorgen of ze wel genoeg in beeld kwamen.
Over het conflict met Abel Ferrara, de maker van de originele Bad Lieutenant, zegt Cage: Ik houd van zijn film, maar de onze is heel anders. De eerste Bad Lieutenant was een christelijke ervaring, waarin Harvey Keitel geweldig is en gebukt gaat onder schuld. Mijn karakter kent helemaal geen schuldgevoelens, hij overleeft slechts.
Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans speelt vanaf 31 maart 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Werner Herzog Cast: Nicolas Cage, Eva Mendes Val Kilmer Genre: Politie, drama Duur: 122 minuten
28-03-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
27-03-2010
Foto van de week.
Jessica Alba
27-03-2010 om 21:08
geschreven door Patje007
Nieuwe film Uma Thurman is een flop.
De nieuwe film van Uma Thurman, 'Motherhood', lijkt een flop te worden. Tijdens de openingsdag in Groot-Brittannië ging maar één persoon naar de prent kijken.
De film vertelt het verhaal van een gestresseerde moeder die haar kinderen opvoedt en terwijl een carrière als schrijfster probeert uit te bouwen. Naast Uma Thurman spelen Minnie Driver en Anthony Edwards mee. Actrice Jodie Foster verschijnt ook even in beeld.
Uma Thurman in Kill Bill
Dat lijkt echter geen kijkers te lokken, want tijdens het openingsweekend in Groot-Brittannië bezochten slechts 12 mensen 'Motherhood' in de filmzalen. De filmstudio investeerde maar liefst 5 miljoen dollar in de prent maar of het die kosten zal terugverdienen, blijft de vraag.
Het is nog niet bekend of 'Motherhood' in de Belgische filmzalen te zien zal zijn.
27-03-2010 om 20:18
geschreven door Patje007
'Clash of The Titans' wordt trilogie.
Als het aan regisseur Louis Leterrier ligt wordt zijn spektakelfilm 'Clash of The Titans' uitgebouwd tot een trilogie. Verhalen hiervoor heeft hij al in zijn hoofd. De Franse filmmaker moest van studio Warner Bros namelijk met verhaallijnen voor twee vervolgfilms aankomen, alvorens zij hem toestemming zouden geven om 'Clash of The Titans' te maken. Dit vertelde de regisseur onlangs aan MTV in Amerika. "Ik heb al twee extra films geschreven. Warner zei tegen mij 'we laten je de film maken als je ons er nog twee belooft'", aldus Leterrier. Natuurlijk hangt het van het succes van de eerste film af of deel twee en drie ook gemaakt zullen worden: "Laten we op ongelakt hout afkloppen dat het lukt. En dan beloof ik dat ik nog meer heb, veel meer. En niet meer van hetzelfde maar anders!", zo verzekert de regisseur.
Scène uit Clash of the Titans
Of Leterrier wel of niet aan de slag zal gaan met een tweede en misschien derde 'Clash of the Titans' zal ook afhangen van een andere film. De Franse filmmaker maakt er geen geheim van dat hij dolgraag de spektakelfilm 'The Avengers' wil regisseren voor filmstudio Marvel. deze film vormen de superhelden Iron Man, Thor, Captain America, Nick Fury en de Hulk een onverslaanbaar team. Leterrier regisseerde voor Marvel al 'The Incredible Hulk' en is daarmee één van de gegadigden voor wat hij als zijn droomproject ziet. De Fransman geeft zichzelf echter niet al te veel kans: "Ik sta op Marvel's verlanglijstje, maar wel helemaal onderaan. En ik weet niet wie er boven mij staan, maar dat zijn allemaal grote namen".
Vooralsnog mag Leterrier in elk geval eerst voor veel bioscoopgeweld zorgen met zijn 'Clash of The Titans'. Deze epische film met in de hoofdrollen Sam Worthington, Liam Neeson en Ralph Fiennes is vanaf 7 april 2010 in de bioscopen te zien.
27-03-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
25-03-2010
Alice in Wonderland - Tim Burton. 'Je mag het kind in jezelf nooit loslaten'.
Voor Alice in Wonderland zette Tim Burton zijn levenslange aversie van CGI en 3D graag opzij. Hollywoods prince of darkness zag in deze hoogtechnologische trucjes de ultieme manier om Lewis Carrolls klassieker naar het scherm te vertalen - inclusief de magie, het verdriet én de tomeloze verbeelding. 'Op de set waan ik me in een luchtbel waarin alles kan.'
Tim Burton maakt een slordige indruk. Hij struikelt zijn suite van het Londense Dorchester Hotel binnen in een verfomfaaid zwart kostuum en met zijn gigantische bril scheef op zijn neus. Als hij van een fles water nipt, sijpelt het vocht meer naast dan in zijn mond. En toch bewaart hij te allen tijde zijn cool. Sterker nog: hij heeft meer charisma dan alle bands op het podium van Rock Werchter samen.
Burtonsfilms teren op gelijkaardige tegenstrijdigheden. Met Edward Scissorhands (1990) herdoopte hij voormalige tienerster Johnny Depp tot een grimemo-icoon avant la lettre. Zijn biopic Ed Wood (1994) deed zelfs de strengste arthousefan meeleven met het titelpersonage, misschien wel de slechtste regisseur aller tijden. En musicalbewerking Sweeney Todd (2007) ademde ondanks de barokke bloed-baden en ontoegankelijke liedjes een hartverscheurende tragiek uit.
Tim Burton
Hetzelfde geldt voor Burtons interpretatie van Alice in Wonderland. In de handen van een mindere filmgod, was deze update van Lewis Carrolls wereldberoemde verhaal een gezichtsloos Disneyproduct geworden. U weet wel: een moker van een moraallesje hier, een crapuleus CGI-creatuur daar. Burton benadrukt in zijn semisequel, waarvan het verhaal zich tien jaar na Alices eerste avontuur afspeelt, voornamelijk de treurnis van Carrolls onvergetelijke personages.
Alice, fantastisch vertolkt door nieuwkomer Mia Wasikowska, valt andermaal in het konijnenhol wanneer ze op de vlucht slaat voor een troosteloze toekomst met een man die haar niet kan bekoren. Achter de geflipte façade van Johnny Depps Mad Hatter - inclusief vuurrode haren en vreemde vormen aannemende ogen - schuilt een diepdroevig relaas. De andere bewoners van Wonderland - of is het Underland? - gaan gebukt onder het juk van de opvliegende Red Queen (gespeeld door Burtons wederhelft Helena Bonham Carter) die de bizar-brave White Queen (Anne Hathaway) van de troon heeft gestoten.
Ook op visueel gebied weet Burton te verbazen. Nog nooit maakte de combinatie van green screen-acteerwerk, volledig uit nullen en enen opgetrokken creaturen en digitale 3D zo'n levendige indruk. Bovendien houdt Burton in tegenstelling tot James Cameron rekening met de bioscoopbezoeker en schroeft hij het montagetempo aanzienlijk terug. Zo word je werkelijk meegezogen in het maffe universum van het Horlogekonijn, de Maartse Haas en de Cheshire Cat.
Het is dan ook even schrikken wanneer Burton vertelt dat hij tijdens zijn jeugdjaren géén Carrollfan was. 'Ik moet toegeven dat ik als kind het boek niet heb gelezen', grinnikt de cineast. 'Ik heb Alice en de andere Wonderlandpersonages leren kennen door verwijzingen in liedjes, films en andere boeken. Toen ik Carrolls klassieker uiteindelijk toch las, was ik er helemaal ondersteboven van.'
Dit moet om en bij de 25e adaptatie van 'Alice in Wonderland' zijn. Burton: Dat is net de sterkte van Carrolls boek. Iedereen kan het op zijn manier interpreteren. Dé perfecte bewerking bestaat niet. Nu, ik denk wel dat Carroll met sommige adaptaties net iets blijer is geweest dan met andere. (Lacht)
Jouw versie wijkt wel erg af van het bronmateriaal. Burton: Een brave bewerking interesseerde me absoluut niet, dat heb ik de Disneybonzen meteen duidelijk gemaakt. Er zijn al zoveel getrouwe versies dat ik het hoog tijd vond voor een persoonlijker interpretatie. Daarom koppelde ik Carrolls onvergetelijke personages en magische setting aan mijn eigen dromen en fantasieën.
Toch is er ook ruimte voor realistische problemen. Burton: Klopt. Mensen hebben de neiging om droom en werkelijkheid te scheiden, maar ik geloof daar niet in. Fantasie en realiteit lopen in elkaar over. Ze vormen één geheel. Dat voelde Carroll perfect aan. Ik denk dat zijn cryptische omschrijvingen van dergelijke bevindingen vaak raker waren dan de geschriften van psychologen als Freud en Jung. Carrolls verhalen vatten het ondefinieerbare van ons onderbewustzijn.
Ten tijde van 'Big Fish' hekelde je het gebruik van CGI. Nu maak je een film die voor negentig procent uit digitale effecten bestaat. Burton: Cinema evolueert tegen een razendsnel tempo. De CGI van tien jaar geleden is een lachertje in vergelijking met die van nu. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik plots stapelgek ben op digitale effecten. Het leek me echter de perfecte techniek om een geflipt verhaal als dit te vertellen. Ik beschouw CGI net zoals stop-motion en handgetekende animatie als een werktuig waarmee je een fictieve doch geloofwaardige wereld kunt creëren.
Zag je het onmiddellijk zitten om de film in 3D te draaien? Burton: Als dit geen 3D-project was geweest, had ik waarschijnlijk niet toegezegd. Het procedé - dat me in mijn jeugd verschillende keren schele hoofdpijn heeft bezorgd - staat eindelijk op punt. Het is geen gimmick meer. Bovendien leent het verhaal van Alice zich goed voor deze technologie. Digitale 3D is de ultieme manier om de vreemde trip van Carrolls verbeelding naar het grote scherm te vertalen.
Zal je vanaf nu dan alleen nog in 3D draaien? Burton: Ik wil vooral niet te hard van stapel lopen. Als de invoer van geluid en kleur ons één ding geleerd heeft, is het wel dat je nooit moet overdrijven. De beste films zijn degene die subtiel omspringen met de tools die voorhanden zijn. Toch moet ik toegeven dat de 3D-technologie mijn manier van werken flink overhoop heeft gegooid. Zelden heb ik zo hard zitten tobben over de mise-en-scène en de cameravoering.
Als Alice in een benarde situatie terechtkomt, zegt ze steeds: 'Het is mijn droom. Ik kan doen wat ik wil.' Benader jij je projecten op dezelfde manier? Burton: Was het maar zo simpel. Ik zou het graag anders zien, maar ellenlange vergaderingen met saaie studiobonzen en andere klojo's zijn verplichte kost als je een film van de grond wil krijgen. Zodra ik op de set sta, waan ik me wel in een luchtbel waarin alles kan. Dat viel nu echter flink tegen. Ik heb nog nooit zo gestrest om een film af te krijgen. Anders vind ik het al lastig dat ik een dag moet wachten voor ik kan zien of een shot gelukt is. Deze keer sleepte de digitale bewerking van bepaalde beelden tot enkele dagen voor de première aan.
Het valt op dat je als eeuwige 'man in black' ditmaal enorm kleurrijk uit de hoek komt. Burton: Ik heb niets tegen kleuren - kijk maar naar Edward Scissorhands. Ik vind alleen dat je er op de juiste manier mee moet omgaan. Een film als Ed Wood zou al zijn kracht verliezen als we hem in kleur hadden gedraaid. Ik beschouw het kleuren-palet van een film als een extra personage dat je evenveel aandacht moet geven als de andere figuren.
Het zijn drukke dagen: je brengt een nieuwe film uit, er loopt een tentoonstelling van je tekenwerk in het New Yorkse Museum of Modern Art en in mei zit je in Cannes de festivaljury voor. Vreest de eeuwige outsider in jou niet dat de mainstream Tim Burton tracht op te slokken? Burton: Daar heb ik niet meteen een antwoord op. Ik analyseer de dingen die ik doe niet. Dat is de enige manier om een beetje normaal te blijven. Ik weet wel dat ik het verschrikkelijk zou vinden als mijn naam plots synoniem zou staan met een of ander afgelikt product. Ik heb nooit een grootse strategie uitgedokterd om de filmwereld te veroveren. Als mensen mij bijvoorbeeld vertellen dat ik al zeven keer met Johnny en al zes keer met Helena heb samengewerkt, val ik uit de lucht. Die dingen gebeuren organisch. Ik plan nooit vooruit. Zo berekend ben ik niet.
Johnny en jij hebben van de Mad Hatter een opvallend tragisch personage gemaakt. Burton: In de meeste adaptaties gedragen de figuren die Alice ontmoet zich als eendimensionale gekken. Het is echter onmogelijk om een publiek te laten meeleven met een stelletje malloten. Vandaar dat Johnny en ik op zoek gingen naar een manier om het personage van de Mad Hatter uit te werken. Tijdens zijn research ontdekte Johnny dat de uitdrukking 'mad as a hatter' (stapelgek zijn) ontstaan is toen verschillende 19e-eeuwse hoedenmakers krankjorum werden omdat ze met kwik werkten en de hele dag schadelijke gassen inademden. Zulke details zorgen ervoor dat je het publiek meer in het verhaal betrekt.
Werk je zo vaak met Helena omdat ze je partner is? Burton: Absoluut niet. Uiteindelijk draait het allemaal om de personages. Johnny en Helena weten wat ze willen. Als een rol hen niet aanstaat, zullen ze beleefd doch kordaat weigeren. En ik vraag hen alleen maar als ik denk dat ze perfect zijn voor een rol. Helena enkel casten omdat ze mijn geliefde is? Dat is pas een slecht idee!
Nieuwkomer Mia Wasikowska toont zich een ware revelatie als Alice. Burton: Onze zoektocht naar Alice heeft lang geduurd. Toen Mia langskwam, wisten we onmiddellijk dat we haar gevonden hadden. Dat het om een onbekende actrice ging, was een pluspunt, maar het was toch Mia's uitstraling die het hem deed. In haar ogen schuilt een oude ziel. Die kwaliteit paste perfect bij de Alice die ik in gedachten had. In de voorgaande adaptaties werd het wicht bijna altijd herleid tot een onuitstaanbare snotaap. Dat wilde ik absoluut vermijden.
Jouw Alice worstelt met een kanjer van een jeugdtrauma. Burton: Dat vind ik het belangrijkste element van de film. Alice heeft haar herinneringen aan Wonderland volledig verdrongen en ze doet haar uiterste best om haar kinderjaren achter zich te laten. Volgens mij is dat een van de domste dingen die je kunt doen. Je mag het kind in jezelf nooit ofte nimmer loslaten.
Zware kost voor een Disneyfilm. Burton: Natuurlijk wist ik dat een Disneyproductie bepaalde beperkingen meebrengt. Tot op zekere hoogte heb ik daar zelfs begrip voor, want ze investeren ontzettend veel geld in mijn project. Ik ben op mijn beurt volwassen genoeg om te beseffen dat als ik hun centen aanneem en hen vervolgens de middenvinger geef om de vreemdste shit aller tijden af te leveren, ik nooit meer in Hollywood aan de bak kom.
Volgens mij lachte Disney groen toen de Amerikaanse keuringscommissie besloot om het jonge publiek te waarschuwen voor beelden van 'een rokende rups'. Hebben ze je nooit het vuur aan de schenen gelegd? Burton: Wat mij betreft mogen ze alle commissieleden een enkeltje Siberië geven. Hun bemerkingen zijn vaak totaal van de pot gerukt. Gelukkig begreep Disney dat we niet konden raken aan een iconisch personage als de Waterpijp-rups. Tijdens de shoot van Charlie and the Chocolate Factory lag dat wel net iets anders. Dag in dag uit vroegen de clowns van Warner Bros. me of Willie Wonka niet wat vriendelijker kon zijn tegen de kinderen.
.jpg)
