04-02-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

VT4-Zaterdag 5 februari 2011-21u20



Graaf Von Stauffenbergs echtgenote Nina wordt in Valkyrie gespeeld door Carice
van Houten(34). Een gesprek met de Nederlandse actrice over hoe dat beviel.



Hoe raakte je opeens bij zo'n groot Amerikaans project betrokken?
Carice Van Houten: ‘Op een simpele, maar toch wel bijzondere manier. Ik heb
begrepen dat Tom Cruise en Bryan Singer Zwartboek hadden gezien en toen be-
dachten dat ze mij in de film wilden hebben. Het is niet echt des Hollywoods dat
een beginneling geen auditie hoeft te doen. Ze belden me en vroegen meteen of ik
beschikbaar was. De opnamen liepen toen al. Ik ben naar Berlijn gegaan en heb
met iedereen kennisgemaakt. En ik heb nooit de indruk gehad dat ik me nog moest
bewijzen.'


Is het een dragende rol?
Carice Van Houten: ‘Nee, ik heb maar vier scènes. Maar het is natuurlijk wel het
vrouwtje van Tom Cruise. Een opvallende rol, maar niet een heel grote.
Ik was heel nerveus voordat ik Cruise zou ontmoeten. Het was vroeg in de middag,
maar ik heb serieus overwogen of ik een borreltje zou nemen. Uiteindelijk vond ik dat
toch wat overdreven. Maar toen hij binnenkwam moest ik heel erg blozen.
Niet een klein blosje of zo, ik werd echt knalrood. Het werd daarna gelukkig een heel
leuk gesprek. Hij was heel vriendelijk en vroeg me hoe het met me ging en waar mijn
ouders wonen en zo. Diezelfde avond zat ik met Cruise en nog wat van die mannen 
aan tafel. Het gesprek ging over wat voor vliegtuigen ze wilden aanschaffen. Ik denk
zelf meer na over wat voor i-Pod ik zal kopen...'


Tom Cruise en Carice Van Houten


Wat had je op voorhand voor beeld van Cruise?
Carice Van Houten: ‘Nou, ik ben niet zo'n fan van actiefilms, dus al die Mission:
Impossibles heb ik niet gezien. In Magnolia is hij heel goed. Hij is op z'n best als hij
iemand kan spelen die een probleem heeft. Zijn 'crisis-stand' is heel overtuigend.
De intensiteit die hij als mens ook heeft kan hij in dat soort rollen goed gebruiken.'


En toen je met 'm werkte, wat vond je toen specifiek aan Cruise?
Carice Van Houten: ‘Hij is technisch heel goed. Hij weet precies waar de camera
staat en hoe het licht valt. Je merkt aan alles dat hij dit al 25 jaar doet. Ik ben daar
nog lang niet zo bedreven in. Hij wist alles over de technische kant van films maken.
Er schuilt een regisseur in hem, denk ik. Hij houdt steeds in de gaten of het allemaal
wel klopt wat er om hem heen gebeurt. Hij weet precies welke takes ze uiteindelijk
in de montage wél en welke ze niet kunnen gebruiken. Maar hij probeert wel van
alles uit. Hij durft fouten te maken en staat overal voor open. Hij is bovendien altijd
goed voorbereid, en hij heeft echt alle films gezien die je maar kunt bedenken.'



Wat was het grootste verschil met het werken op Nederlandse filmsets?
Carice van Houten: ‘Het is gewoon heerlijk om op een set te zijn waar niet elk
dubbeltje hoeft te worden omgedraaid. De camera bleef bij wijze van spreken nog
draaien als de cameraman koffie ging halen. Dat geeft zoveel rust op de set. Ik heb
geen moment druk of stress gevoeld.'


Kon je gewoon op je eigen manier spelen?
Carice Van Houten: ‘Het scenario is van de hand van Christopher McQuarrie, een
oude vriend van Bryan Singer. Allebei erg leuke mannen. McQuarrie is echt een schrijver,
een man van woorden. In de scènes die ik heb wordt eigenlijk helemaal niet veel gesproken.
Maar in het scenario stond steeds wel wat er in die scènes duidelijk moet worden gemaakt,
wat er aan de personages te zien moet zijn. Dat had hij heel mooi opgeschreven.
Prima, dacht ik, dan maar geen tekst. Ik heb genoeg andere manieren om dingen duidelijk te
maken. Zet mij het liefst in een stomme film. Ik vind het een uitdaging om alles zoveel moge-
lijk zonder tekst te doen. Singer liet me de rol spelen zoals ik dat zelf wilde. Dat vind ik
meestal wel fijn. Maar ik kende hem nog niet, dus in het begin was ik vaak bang dat ik het niet
goed deed. Gelukkig merkte ik al snel dat hij heel subtiele manieren had om het me te laten
weten als het anders moest.



Hoe zie je Nina von Stauffenberg?
Carice Van Houten: ‘Claus en Nina weten precies wat ze aan elkaar hebben. Ze hebben een
heel bijzondere relatie, houden veel van elkaar. Ze zal hem koste wat kost ondersteunen.
Toen Claus betrokken raakte bij het complot om Hitler te vermoorden, wisten ze allebei donders-
goed wat er met ze gebeuren kon. Claus zegt dat in de film tegen haar: ‘als ik eraan ga, heeft dat
ook desastreuze gevolgen voor jou'. Dat accepteert ze zonder morren. Dat hoorde er gewoon bij.'


Zou het nou niet eens een keertje over moeten zijn met al die films over de Tweede Wereld-
oorlog?
Carice Van Houten: ‘Wat mij betreft niet. Het gaat natuurlijk nooit alleen over die tijd. Die oorlog
is een toneel waar alles zich kan afspelen. Ik geloof dan ook dat we er nog lang niet over uitgepraat
zijn. Er zijn miljoenen verhalen over te vertellen, zeker omdat we nu ook toekomen aan films als
Valkyrie en Zwartboek, die laten zien dat niet alles zo was als we misschien wel zouden willen dat
het was. Als we films kunnen maken die mensen op andere gedachten kunnen brengen en die ze
misschien van hun vooroordelen af kunnen helpen, dan mag het wat mij betreft nog lang doorgaan.'

Carice Van Houten en Sebastian Koch op
de première van Valkyrie in New-York
City dd. 15/12/2008

04-02-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

03-02-2011 om 16:40 geschreven door Patje007

02-02-2011 om 22:34 geschreven door Patje007

02-02-2011 om 22:33 geschreven door Patje007

02-02-2011 om 22:33 geschreven door Patje007

De Vlaamse film van het jaar? Er moet in 2011 al een klein mirakel gebeuren
indien iemand Rundskop van Michaël Roskam overklast.
Helemaal onmogelijk lijkt het ons dat een acteur meer indruk maakt dan hoofd-
rolspeler Matthias Schoenaerts als een Limburgse hormonenboer die een zwaar
trauma uit zijn kindertijd meedraagt.

Matthias(33) is de zoon van het in 2006 overleden theatermonument Julien
Schoenaerts. Hij is een bezield en gepassioneerd acteur die in 'Rundskop' op
beklijvende wijze vetmester Jacky neerzet en daarmee nu al de rol van zijn
leven speelt.
Voor deze rol kwam hij 27 kilo aan. Hij is verrukt dat de opofferingen die de
film vroeg, niets voor nieuws waren. Momenteel speelt hij eveneens de hoofdrol
in Pulsar van regisseur Alex Stockman, sinds 19 januari 2011 te zien in de Kinepolis-
bioscopen.

Het is een film die inslaat als een bom. Is dat waar jij voor gaat: iets maken dat
niet vrijblijvend is?
Matthias Schoenaerts: 'Natuurlijk. Toen Michaël met het idee kwam, dacht ik: Dit
kan bijzonder worden. En toen ik het scenario las, wist ik: dit ís bijzonder. Het was er
allemaal: een fantastische ploeg, de grote thema's, het potentieel van grote cinema dus.
Dan blijft altijd nog de vraag hoe dat samenkomt in een film, en Michaël heeft mij op
dat vlak van mijn sokken geblazen. Ik ben nog nooit zo ondersteboven geweest van een
project waaraan ik heb meegewerkt.' En als je voelt dat dat er inzit, ben je bereid om
verregaande engagementen te maken. 'Ja. Ik dacht: Die rol is zo'n geschenk, ik moet
Michaël nog een groter cadeau doen.'

02-02-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

Het is nu zeker: producent en scenarist Marc Punt zal zijn broek niet scheuren
aan Frits & Freddy, de komedie die hij zonder één euro overheidssubsidie heeft
gedraaid, waardoor hij verplicht was om 350.000 toeschouwers te halen.
'Die halen we zeker. Nu hoop ik op een beetje winst voor mezelf', zegt Punt.










Marc Punt(rechts)
 
Zo'n 330.000 mensen zijn ondertussen al naar de kaskraker van Guy Goossens
gaan kijken en dat is nog slechts een zucht verwijderd van de 350.000 die de film
nodig heeft om break-even te draaien. 'Die 350.000 bereiken we beslist', zegt Marc
Punt, producent en tevens scenarist van Frits & Freddy. 'De film loopt nog op 40
schermen en trekt nog altijd flink wat volk. Ik zal dus uit de kosten komen, maar nu
hoop ik dat er ook nog wat winst te rapen valt. Iedereen die aan Frits & Freddy heeft
meegewerkt is ondertussen keurig betaald, alleen mijn kantoor (Independent Films) en
ikzelf dus nog niet. Het zou fijn zijn als ik aan de twee jaar hard werk die deze film heeft
gekost, ook nog iets over zou houden.'

Of dat sowieso niet het geval is gezien de film het straks allicht ook op dvd goed zal doen?
'De opbrengst van dvd en vod (video on demand op tv) hadden we al ingecalculeerd.
Maar als Frits & Freddy meer dan 350.000 toeschouwers haalt, hou ik niet alleen iets over
aan de extra ticketverkoop, maar gaat ook de dvd- en vod-prognose naar boven.'



De prent heeft 2 miljoen euro gekost maar kreeg onverwacht geen subsidie van het VAF
(Vlaams Audiovisueel Fonds), waardoor er plots een gat van 650.000 euro viel.
Punt bracht dan maar zelf dat geld samen. 'Op eigen risico,' verduidelijkt hij, 'en dan hou je
je hart vast wanneer je film in de bioscoop komt op een moment dat het land lam ligt door
het strenge winterweer.'

Bovendien moest Frits & Freddy, met Tom Van Dyck en Peter Van den Begin in de hoofd-
rollen, het opnemen tegen twee andere Vlaamse producties, de Jan Verheyen-blockbuster
Zot van A en Hilde Van Mieghems romantische komedie Smoorverliefd.
Peter Van den Begin toont zich alvast verheugd dat Frits & Freddy een succes is geworden:
'Dat hebben we te danken aan de mond-tot-mondreclame. De humor, de spitse dialogen en
manier waarop het klikt tussen mij en Tom Van Dyck spreken het publiek blijkbaar aan.
Bovendien hebben we een beetje genoten van onze underdogpositie: de mensen hadden
sympathie voor dat eigenzinnige filmpje dat geen subsidies kreeg.' 

Het VAF, dat blijkbaar twijfelde aan de kansen en/of kwaliteiten van Frits & Freddy, heeft
nog niet gereageerd op het succes van de film. 'Geen reactie, geen gelukwens', aldus Marc
Punt. 'Wat wil je, die mensen krijgen natuurlijk niet graag ongelijk. Daarom ben ik er niet
van overtuigd dat ik voor een volgende film wél subsidies zal ontvangen.'



Bij het VAF onderstreept intendant Pierre Drouot desgevraagd dat niemand iets tegen Punt
heeft. 'Zijn film werd door de commissie positief beoordeeld, maar een andere film kreeg
een nog iets meer positieve beoordeling. Marc Punt had Frits & Freddy opnieuw ter
subsidiëring kunnen indienen, maar gezien zijn draaischema kon hij niet wachten.
Ik kan nu alleen maar zeggen: Proficiat dat uw film het zo goed doet.'

Punt heeft niet meteen nieuwe filmplannen maar beraadt zich over de toekomst. 'Je kunt er
niet zomaar van uitgaan dat het je nog eens lukt een film te draaien die de top vijf van het
jaar haalt. Concluderen dat je in Vlaanderen films kunt draaien zonder subsidies, is onjuist.'

01-02-2011 om 13:46 geschreven door Patje007

31-01-2011 om 18:05 geschreven door Patje007

Natalie Portman heeft op de SAG Awards in Los Angeles de prijs voor beste actrice
gewonnen voor haar rol als ballerina Nina Sayers in 'Black Swan'. De zwangere actrice
straalde in een wit kleedje op de rode loper.
Portman is ook favoriete om een Oscar in de wacht te slepen. Die worden op 27 februari
uitgereikt. Ze won eerder al de Golden Globe en Critic’s Choice Award.


Natalie Portman

Tijdens de opnames van 'Black Swan' ontmoette Portman haar verloofde Benjamin Millepied.
De 33-jarige Fransman is choreograaf en danser bij het New York City Ballet.

31-01-2011 om 18:05 geschreven door Patje007

31-01-2011 om 00:31 geschreven door Patje007

Hij mag dan wel op Humo's Pop Poll en de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren
uitgeroepen zijn tot beste acteur, van enige sterallures is geen sprake. Integendeel.



Twee keer tot beste acteur uitgeroepen. Je kan moeilijk
zeggen dat het je niets doet, hé.
Koen De Graeve: 'Dat is waar. Maar toch moet ik zeggen dat het me eigenlijk geen
- euh - reet kan schelen. Ik ben nog altijd dezelfde, hé.
Vroeger, toen ik dertien was, kon ik in bed liggen dromen van een mensenzee die me
toejuichte. Nu ben ik daar te realistisch voor. Het is fijn om in de bloemetjes gezet te
worden, maar ik voel mij er ook een beetje onwennig bij.
Op de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren kwam iedereen een praatje slaan, ook
mensen die ik niet kende: Yo, dag Koen. Heel raar. Dat nodigde mij alleen maar uit
om heel snel naar huis te gaan, naar mijn vrienden en familie die me echt kennen.'


Je bent nu 37. Je bent laat ontdekt.
Koen De Graeve: 'Ik hoor dat geregeld. Ik heb echt geen vijftien jaar zitten wachten
om ontdekt te worden. Ik speel al jaren theater en heb me al kostelijk geamuseerd.
Ik heb nooit echt die behoefte gevoeld om op tv te komen.'



Was je tijdens de promotie van de Helaasheid der Dingen onder de
indruk van de grote sterren in Cannes?
Koen De Graeve: 'Toen we in onze smoking op de rode loper liepen, werden
we straal genegeerd door al die zeshonderd fotografen. Die vonden ons maar
een stelletje vreemde, bebaarde smokinghufters. (glinsterende ogen). Ik zag er
wel Robin Wright Penn, een fantastische actrice en een vonk van een vrouw.
Plots kwam ook regisseur Quentin Tarantino binnen. Ik zei tegen Wouter
(Hendrickx, Lowie 'Petrol' Strobbe in 'De helaasheid') dat ik hem zou aanraken.
Maar ik durfde niet. Ik denk dat hij ook bodyguards rond zich had.'


Waarom heb jij eigenlijk slavistiek gestudeerd?
Koen De Graeve: 'Ik kom uit een slimme familie. We zijn met zes thuis. Mijn zus
en ik waren nakomertjes, de drie andere zussen en mijn broer hebben allemaal
universiteit gevolgd. Die vier, daar werd thuis altijd naar verwezen. Zij waren hét
voorbeeld. Ik had het gevoel dat ik moest doen wat zij hadden gedaan, namelijk
aan de universiteit studeren. Ik was toen nogal een lamzak en heb de richting
gekozen die het minste aantal lesuren bevatte. Maar ik wou eigenlijk iets anders:
naar Studio Herman Teirlinck gaan om acteur te worden. Op een dag heb ik mijn
vader opgebeld om te zeggen dat we eens moesten babbelen.'



Hoe reageerde hij?
Koen De Graeve: 'Hij zei onmiddellijk dat hij dat niet kon betalen. Hij was vooral
bang dat ik iemand was die van de hak op de tak zou springen en maar wat zou
rondlummelen. Maar toen ik slaagde voor het eerste jaar, zag hij dat het menens was.
Hij is nu 81 en heel trots op mij. Bij De helaasheid kwam hij zelfs vier keer kijken op
de filmset. Hij was onder de indruk, de schellen vielen van zijn ogen.'



Je hebt drie dochters. Je bent dus constant omringd door vrouwen.
Koen De Graeve: 'Ik heb nooit iets anders gekend, ik ben opgegroeid met vier
zussen. Alleen: nu moet ik alles regelen voor mijn dametjes en dat was vroeger
wel anders. Ik heb zeker niet nee gezegd tegen de attenties van mijn zussen.
Als jongste heb ik 'verwend zijn' zo'n beetje uitgevonden. (lacht) Wij waren met zes,
maar met drie kinderen is mijn gezin groot genoeg. Mijn vriendin is ook actrice, en
omdat we allebei onregelmatige uren hebben, is het een hele organisatie om alles
geregeld te krijgen. Maar het is prettig dat zowel zij als ik de dingen kunnen doen
die we willen doen. Dat is een mooi geschenk dat we elkaar kunnen geven.
Maar daarnaast moeten we uiteraard nog die drie kleine leventjes bijsturen, regelen
en de mist insturen.


Koen De Graeve(uiterst links) in Loft

Heb je nog tijd genoeg voor hen?
Koen De Graeve: 'Ja, als acteur heb je een redelijke nine to five-job, hoor. Zeker in
een film. Een theatervoorstelling neemt meer tijd in beslag. Dan ben je de laatste
weken voor de première dag en nacht bezig. In een film moet je enkel acteren. '


Kijk je op zondagochtend dan samen met hen naar 'Mega Mindy'?
Koen De Graeve: (enthousiast) 'Jazeker! Ik probeer dan altijd samen met hen te
raden wie de slechterik is. Ik kies vaak partij voor de commissaris, ook al zeggen
mijn kindjes dat die alleen maar wil eten en niet goed is voor Mega Mindy.
Ik geniet daarvan.'


Zou je ooit willen meespelen in een kinderprogramma?
Koen De Graeve: 'Ja, maar nu nog niet. Ik heb ooit sinterklaas gespeeld voor mijn
oudste twee dochters. Ik weet nog hoe mijn oudste dochter Anna op mijn schoot zat,
haar ogen op vijf centimeter van de mijne. Ik zag de paniek in haar ogen toen men zei
dat ze de sint een zoentje mocht geven. Ze begon te wenen. Mijn hart brak. Ik had
onmiddellijk zin om die mijter en baard eraf te trekken. Maar ik mocht niet. Kinderen
willen keihard in dingen geloven. Dat mag niet worden verbrod. Mocht ik opeens op de
televisie naast Mega Mindy verschijnen, dan zouden ze denken: is Mega Mindy dan niet
echt? Ik zou dat mezelf nooit kunnen vergeven.'


Koen De Graeve tijdens de uitreiking van de Vlaamse filmprijzen

Is je alomtegenwoordigheid het gevolg van een uitgekiende strategie?
Koen De Graeve: 'Nee, het is toeval. Je kunt nog zo strategisch zitten nadenken als
je wilt, als er niemand op je zit te wachten, kom je nergens. Ik doe al twaalf jaar theater
en voel me daar goed. Maar ik was ook nieuwsgierig naar film en tv, en hoe ik daarin zou
functioneren. Ik heb hier en daar een paar gastrollen gespeeld, niet voldoende om er een
kick van te krijgen, wel om mijn interesse op te wekken. Dat de films en series elkaar nu
zo snel opvolgen, is een samenloop van omstandigheden. Voor Los heb ik gewoon auditie
gedaan. Felix Van Groeningen heeft me ooit zien spelen en vroeg me voor Dagen zonder
Lief. Erik Van Looy vond dat een goede film, vandaar Loft. Zo gaat die bal aan het rollen.'

Loft en Van Vlees en Bloed waren allebei gigantische successen. Geluk, of heb je
daar een neus voor?
Koen De Graeve: 'Geluk. Absoluut. Maar soms kun je het geluk wel uitdagen. Ik had bij
beide projecten het gevoel dat het resultaat goed zou zijn. Het enthousiasme van de makers,
de vakkundigheid van de scenario's, de collega's, het was een extreem groot genoegen om
daaraan mee te werken. Het is altijd geweldig als het succes op zijn zachtst gezegd meevalt,
maar ik ben even trots op andere dingen die ik heb gedaan en waar minder volk op af is
gekomen. (N)iemand van Patrice Toye, daar heb ik maar twee draaidagen aan meegewerkt,
maar dat was een plezante set waar ik graag wat meer had rondgelopen.



Kom je uit een creatief gezin?
Koen De Graeve: 'Dat is het minste wat je kunt zeggen. Mijn vader heeft vijftien jaar geleden
nog een schildersschool opgericht. Hij speelt meer instrumenten dan er bestaan, en is al dertig
jaar dirigent van het Klein Kinderkerstmiskerkkoor, waar ik zelf begonnen ben als sopraan en
geëindigd ben als bas. Mijn moeder zong ook geweldig. Ik speel gitaar en al mijn zussen en
mijn broer spelen of speelden een instrument.


Je moeder is twee jaar geleden overleden aan kanker. Zij heeft het succes van
'Van vlees en bloed' en 'De helaasheid' niet meer kunnen meemaken.
Koen De Graeve: 'Nee, en dat is echt jammer. Ze heeft de film Dagen zonder lief,
waar ik in meespeelde, nog gezien en vond het fantastisch. Ze glunderde. Ik besefte
toen heel goed dat haar klok enorm aan het tikken was.
Ik ben blij dat ze wist dat ik zou meespelen in Loft. Ze was een grote fan van regisseur
Erik Van Looy. Ze wastrots op me. Maar naar het einde toe praatten we daar niet meer
over. Dan wordt alles zo extreem relatief en word je opgeslorpt door het nakende einde.


Denk je nog vaak aan haar?
Koen De Graeve: 'Soms is er een dag dat ik niet aan haar denk. Dat is heel raar. Maar ons
ma zal niet vervagen. Door haar dood wil ik nu voortdurend aan mensen zeggen dat ik hen
graag zie. Dat ik hen apprecieer. Mijn kinderen worden er soms zot van.
Ja papa, het is goed zo. In het laatste echte gesprek met mijn ma verklaarde ik ook de hele
tijd mijn liefde. Zelfs zij zei toen dat weet ik toch al.' (glimlacht)


Wat wil je nog in je leven?
Koen De Graeve: (wijst naar een wereldkaart aan de muur) 'Een paar toerkes rond de wereld
doen. Met alle respect en liefde voor de film, het theater en de Nacht van de Vlaamse Televisie-
sterren, maar de sterren aan de hemel in het echte leven zijn nog zoveel mooier. Ik wil de wereld
zien.'

30-01-2011 om 17:42 geschreven door Patje007

VT4-Zaterdag 29 januari 2010-23u25



Na twee neurotische familiekomedies - Spanking the Monkey en Flirting With
Disaster - gooide David O. Russell(binnenkort komt zijn nieuwe film The Fighter,
een boksdrama met Mark Wahlberg en Christian Bale, uit) in 1999 met zijn derde
film het roer om. In Three Kings speelt George Clooney een van de drie soldaten
die tijdens de laatste dagen van de Golfoorlog in de woestijn van Irak op zoek
gaan naar de goudstaven die Saddam van de Koeweiti's heeft gestolen.

Three Kings is een jongensboek over hebzucht en avontuur, in de grote traditie
van The Treasure of the Sierra Madre, maar het is ook een film die de keer-
zijde laat zien van de mediaoorlog die vooral via cleane computerbeelden
onze huiskamer instraalde. Niet alleen toont Russell waar de bommen
landden, er zijn ook surrealistische beelden die in gruwelijk biologische details
de impact van een kogel op ons lichaam laten zien. In een ander krankzinnig
moment wordt een koe aan flarden geblazen (en krijgen de helden de brok-
stukken op hun hoofd). Er zijn ook documentair aandoende beelden waarin
vogels vastplakken in de olie, een triest spektakel dat zelfs het meest taaie
personage te veel wordt - een vrouwelijke correspondente, gemodelleerd naar
Christiane Amanpour van CNN.

In de meest schokkende scène wordt Mark Wahlberg ondervraagd en
gemarteld door een Irakees die bijzonder veel belang stelt in Michael Jackson.
Maar geleidelijk krijgt de folteraar een menselijk gezicht en kunnen we
begrip opbrengen voor zijn psychische ontreddering en wraakgevoelens.

Three Kings dompelt ons in de chaos en absurditeit van de oorlog in de
Perzische Golf, maar het is een bijzonder knap gecontroleerde warboel die
Russell op het doek gooit. De hypernerveuze, snel wisselende en pseudo-arbitraire
visuele stijl is grotendeels ook het gevolg van de drie soorten pellicule waarmee
de film werd gedraaid. Bijna de helft van de film is gedraaid met Ektachrome,
met overbelichte beelden in felle kleuren die de oorlog tegelijk tastbaar en
onwezenlijk maken.

De energie op de set (de film werd gedraaid op locatie, in de woestijn van
Arizona) werd nog flink aangewakkerd door de twee acteurs die Clooney
flankeren: de rapper Ice Cube en de ex-rapper en het voormalig Calvin Klein-
model Mark Wahlberg (vroeger Marky Mark).

Schrijver-regisseur David O. Russell en zijn steracteur George Clooney hebben
moeten knokken om hun visie op het doek te krijgen. In deze beslist
ongewone productie van een studio - Warner Brothers - gespecialiseerd in vrij-
blijvend formulevoer, kreeg ook de desastreuze politiek van de regering-Bush
meermaals een veeg uit de pan. Een van de centrale thema's is dat de
Amerikaanse regering op het einde van de oorlog Iraakse opstandelingen
aanmoedigde om Saddam te bestrijden en vervolgens deze vrijheidsstrijders
liet stikken.

Een interview met George Clooney over de controversiële Golfoorlogfilm:



Kon u zich vinden in de politieke boodschap van 'Three Kings', met
name in wat de film vertelt over de Amerikaanse buitenlandse politiek?
George Clooney: Three Kings heeft mijn opinie over de Amerikaanse
buitenlandse politiek niet gewijzigd, maar tijdens mijn research heb ik wel een
en ander bijgeleerd over het Midden-Oosten. Ook ik kreeg mijn informatie
over de Golfoorlog van CNN, dat alleen toonde wat het ons wilde tonen.
En als je dan in Los Angeles woont, wordt alles wat met het Midden-Oosten
te maken heeft toch op een hoopje gegooid.

De opvoeding die ik meekreeg in Kentucky heeft me tot een liberal democraat
gemaakt. Mijn vader was tv-reporter en schreef ook een column voor
een plaatselijke krant in Cincinatti. Hij heeft ons altijd aangemoedigd om ons
goed te informeren en om bij elke politieke kwestie zo veel mogelijk naar de
verborgen achtergronden te peilen. Om te weten te komen hoe de vork precies
in de steel zit, zei mijn vader altijd: follow the money!

Ik heb me altijd vierkant uitgesproken tegen de oorlog met Irak, die in mijn
land een bijzonder populaire oorlog was. En nog altijd is, want veel Amerikanen
vinden het alleen maar jammer dat we de job niet hebben afgemaakt.
Terwijl ik me als rechtgeaarde democraat in de eerste plaats afvraag waarom
we die oorlog sowieso zijn begonnen en niet hebben geprobeerd om via andere
wegen onze eisen af te dwingen. Sommigen zeggen dat economische sancties
het zwaarst doorwegen op de burgerbevolking, maar het doet toch minder pijn
dan hun huizen te bombarderen. Want dan is niet alleen hun economie om
zeep en moeten ze hun verwoest land opnieuw opbouwen, maar moeten ze ook
nog eens hun familie begraven.

Bovendien maakt zulke agressie een held van mensen die echt geen held zouden
mogen zijn, waardoor Saddam Hoessein nog steviger in het zadel zit. 
Natuurlijk is Saddam een schurk, maar waarom hij wel en Pinochet niet?
Als we ons dan toch geroepen voelen om in de nieuwe wereldorde de politieman
te spelen, waarom kiezen we er dan de ene uit en de andere niet? Wat zijn de
criteria?



'Three Kings' toont de Golfoorlog als pure waanzin, maar we beleven er wel
veel plezier aan: de film is op een wrange manier ontzettend grappig.
George Clooney: Het is inderdaad geen documentaire maar entertainment. Als
mensen na het zien van Three Kings de behoefte voelen om meer te weten te
komen over wat wij, Amerikanen, daar hebben uitgespookt - en wat het heeft
opgeleverd - dan is dat prima meegenomen. Ik hoop alleen maar dat ze onze film
niet als enige referentie gebruiken in hun kennis van de Golfoorlog. Je komt nu
al kinderen tegen die alles wat ze weten over Kennedy uit JFK gehaald hebben
en denken dat het om één groot complot ging - Hoffa, Johnson, de maffia, de
Cubanen, het militair-industrieel complex, allemaal samen in één kamer om de
moord op Kennedy te beramen.

Veel Hollywoodacteurs stappen ook in de politiek.
George Clooney: Wees gerust, daar moet je met mij niet bang voor zijn. Ik heb
mijn opinies, maar als een burger, niet als filmster. Ik herinner me ooit wat Paul
Newman zei toen hij in 1968 campagne voerde voor Bobby Kennedy. Men vroeg
hem of het wel fair was dat iedereen naar hem kwam luisteren, omdat hij zo
beroemd was. Hij antwoordde dat dit waarschijnlijk onfair was voor anderen,
maar dat het feit dat hij beroemd was toch niet wilde zeggen dat hij geen mening
mocht verkondigen en opkomen voor mensen en zaken waarin hij geloofde?

Je moet daar als showbizzfiguur een evenwicht in vinden. Het is niet omdat je
als acteur in een film speelt die politiek een standpunt inneemt, dat je je moet
geroepen voelen om op Crossfire op CNN de expert te gaan uithangen. Tenzij je
echt goed beslagen bent, sla je makkelijk een mal figuur en breng je de goede zaak
alleen maar schade toe. Ieder zijn vak.

Ik was het roerend eens met de politieke ideeën in Three Kings, maar wat me in
de eerste plaats aanspraak, was dat het een verduiveld sterk script was. Dàt is waar
je als acteur altijd naar op zoek bent.
Bij het begin van je carrière weet je dit misschien niet altijd, want dan heb je maar
één doel voor ogen: aan een job geraken. Eens je van de straat bent en wat naam
begint te maken, begin je meestal te zoeken naar wat in het jargon een goed vehikel
heet, een project dat je carrière vooruit moet helpen en waarin je zelf een
goed figuur slaat. Big mistake! Meestal ben je zo geïnteresseerd in je eigen aandeel,
dat de rest van de film je gestolen kan worden. Maar het enige wat telt, is het
project in zijn totaliteit. Uiteindelijk moet je je leren toespitsen op het script: dat is
alles wat je nodig hebt. Probeer maar eens een prima film te maken uit een rot
scenario. Onmogelijk. Ik heb geleerd om naar goede projecten te zoeken, niet naar
goede rollen voor mijn persoon.

Op het einde neemt 'Three Kings' flink gas terug en wordt het erg sprookjesachtig.
George Clooney: U bedoelt dat ze met zijn allen het goud teruggeven en de
vluchtelingen helpen de grens over te steken? Ik vond dat dit klopte. Three Kings blijft
hoe dan ook een formulefilm die in zekere mate de toeschouwer met een goed
gevoel naar huis wil sturen. De man op wie mijn personage is geïnspireerd, sergeant
Parker, gaf het goud ook terug. Ik weet dat hij samen met zijn makkers 's nachts in 't
geniep klopjacht maakte op Saddams Republikeinse Wacht, uit frustratie omdat ze
overdag lijdzaam moesten toezien hoe de sjiieten werden afgeslacht. Bij veel
manschappen was er woede en frustratie omdat ze niets mochten ondernemen
en tijdens de ontknoping van de film worden die gevoelens uitgeleefd.

Three Kings wordt soms vergeleken met Kelly's Heroes, met M.A.S.H. of Catch 22.
Dat zijn valabele vergelijkingen. De humor is bijtend en droog en niemand knipoogt
naar de camera, er zijn goddank geen inside jokes. Het wordt allemaal opgediend met
een uitgestreken gezicht.

Om uw zin te krijgen, hebt u ook een robbertje moeten knokken met de
producerende studio, Warner Bros.
George Clooney: De simpelste en beste manier om een film gemaakt te krijgen die
een studio niet echt wil maken, is je vraagprijs laten zakken. Ik had deals met Warner
Brothers voor diverse projecten. Maar ik wou absoluut Three Kings doen en was bereid
mijn salaris in te krimpen, om zodoende tot een budget te komen dat voor de studio aan-
vaardbaar was om zijn geld terug te winnen.

Enkele weken voor de opnamen zouden beginnen, belegde co-voorzitter Terry Semel
van Warner Brothers een vrij geheime vergadering, die hij me vroeg bij te wonen.
Bijna niemand wist van die meeting: zelfs regisseur David O. Russell was niet
gevraagd. De Warnertop was ongerust door de veranderingen in het politieke klimaat:
Planet Hollywood was gebombardeerd, er kwam een omstreden film in omloop,
The Siege, waarvan men verwachtte dat hij voor opschudding bij de Arabische gemeen-
schap zou zorgen. De koorts was aan het stijgen en daar zat Warner met een potentieel
controversiële film die absoluut niet typisch was voor de productie van deze studio. Ze
waren nerveus.

Terry Semel gaf me drie opties: we geven de film terug aan de regisseur en hij gaat
bij een andere studio aankloppen; we stellen de opnamen zes maanden uit en zien hoe het
klimaat evolueert; we vragen David O. Russell om het script drastisch te herschrijven.
David heeft dat laatste ook gedaan: hij gaf ze een versie die een pure actiefilm was, een
vreselijk script, niet zijn schuld: hij deed gewoon wat hem werd gevraagd.

Terwijl ik in de zomer van 1998 op het filmfestival van Venetië zat voor Out of Sight,
schreef ik Terry een brief met al mijn bezwaren tegen deze nieuwe versie. Ik zei hem ook
dat ik niet geloofde dat het maken van die film ons leven in gevaar bracht. Mocht dit toch
het geval zijn, dan was het nog een reden te meer om de film te maken. Het is alsof iemand
dreigt: als je durft opdagen ga je eraan. Dan moet je wel komen opdagen, zoniet geef je je
gewonnen.

Ik schreef Terry ook dat het mijn taak was om het script te beschermen. Zonder dit script,
was er voor mij van de film geen sprake meer. Indien hij als baas van Time Warner voor
zijn duizenden werknemers vreesde, dan moest hij maar de stekker uittrekken. Het was
een beetje een schaakspel. Maar het resultaat was dat ik mijn zin kreeg. Het geweldige is
dat ze ons uiteindelijk de film hebben laten maken zoals wij het zagen en dat Warner ons
door dik en dun is blijven steunen.

Op de set van 'Three Kings' maakte u flink ruzie met David O. Russell.
George Clooney: Ja, we hebben stevig gevochten. Maar het kwam altijd de film ten goede,
het had niks met onze ego's te maken. Dit is gewoon een film die aanzet tot uitgesproken
opinies. Ruzie maken hoort bij het creatief proces - en dan nog eens vijf maanden
in de woestijn van Arizona! Er waren meningsverschillen waar ik plezier aan beleefde.
We hebben nooit op elkaars gezicht geslagen. Ik zou trouwens niet durven: heb je David al
gezien: zo'n klein kereltje!

Nog altijd geïnteresseerd in romantische komedies?
George Clooney: Ja, als het script ook wat meer biedt. Out of Sight was een geweldige
romantische komedie omdat er meer achter zit. De film eindigt niet zoals het hoort,
speelt met de conventies, maar wordt toch voortgestuwd door de romantiek.

Doorgaans zijn romantische blijspelen totaal voorspelbaar. Neem nu One Fine Day, een
prima film, daar niet van, maar we weten altijd precies wat er gaat gebeuren. Dat is het
vervelende aan klassieke romantische komedies. Voor mij is het niet voldoende dat je
duimt voor twee aardige mensen en hoopt dat ze alle obstakels overwinnen zodat ze
eindelijk in elkaars armen kunnen vallen. Het is een heel moeilijk genre om nu nog
te beoefenen. Ik denk dat het maar echt werkt en boeit als je het combineert met iets
anders, zoals Jerry Maguire.


De scènes met Jennifer Lopez in 'Out of Sight' waren echt erotisch en
sprankelend. Wat deden jullie om het zo goed te doen klikken?
George Clooney: Sorry dat ik je moet ontgoochelen: ook hier lag het gewoon aan het
script. Je kunt zoiets niet plannen, je kunt niet proberen te acteren dat het vonkt
tussen twee acteurs. Op toneel kan je twee acteurs dezelfde scène zien doen, en drie
van de tien avonden is het pure magie, de andere zeven avonden zakt het als een
pudding in elkaar. Hoe komt dat? Het aardige bij een film is dat je een scène vele
keren kunt opnemen om er de beste momenten uit te kiezen. Out of Sight was een
prima script, Steven Soderbergh is een briljant regisseur en Jennifer is een uitstekende
actrice. Het kwam allemaal samen in een goed verteld verhaal.

29-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

Op 28 november 2010 is Ed Harris 60 jaar geworden, maar als het aan de acteur
zelf ligt is het einde van zijn werkende leven nog lang niet in zicht. “Ik houd van
het vak en ik hoop er zeker nog twintig jaar van te genieten”, zegt de acteur die
sinds woensdag 26 januari in The Way Back te zien is.



Harris beseft dat je als acteur niet altijd in de positie bent om je vol passie op een
rol te storten. Soms neem je een rol aan omdat er gewoonweg brood op de plank
moet komen. “Je kunt in de positie komen dat je al een tijdje niet gewerkt hebt en
je een bepaald bedrag aan dollars geboden wordt om vijf dagen voor een film te
werken”, legt hij uit. “Dan zeg je: ‘Ja, ik heb het geld nodig’. Hopelijk vind je dan
nog iets interessants in het verhaal. Je rationaliseert het voor jezelf, je geeft gewoon
toe dat het een klus is die je doet voor de toekomst van je gezin.
Maar zelfs als je iets doet dat vooral om entertainment en een beetje geld verdienen
draait, is het nog steeds een leerzame ervaring om voor de camera te staan.”

Gelukkig was The Way Back niet zo’n klus, Ed Harris deed simpelweg mee omdat
hij weer met regisseur Peter Weir wilde werken. “Ik had al met hem gewerkt aan
The Truman Show twaalf jaar geleden”, vertelt Harris, “en sindsdien heb ik zitten
hopen dat er een kans zou komen om weer met hem te werken. Hij is de meest door-
tastende, toegewijde filmmaker die ik ken.”


Jim Sturgess, Colin Farrell en Ed Harris in 'The Way Back'

Maar ook het verhaal over een groepje gevangenen dat in 1940 uit een Russisch straf-
kamp ontsnapt en te voet duizenden kilometers vlucht, sprak Harris al snel aan.
“Hoe meer ik betrokken raakte bij het verhaal en de periode, hoe enthousiaster ik ook
daarover werd.”
Zelfs de ontberingen die zijn bijna 60 jaar oude lichaam tijdens de opnames moest door-
staan, onderging hij met liefde. “Ik heb echt een goed gevoel over mijn bijdrage aan deze
film, ik was er goed op voorbereid, mentaal, fysiek en emotioneel. 
Ik heb veel fysiek werk gedaan voordat ik daar naartoe ging, ik ben zo mager geworden
als mijn lichaam toeliet, ik was erg gedisciplineerd.” 

Ed Harris regisseerde tot nog toe twee films: Pollock, over de Amerikaanse schilder
Jackson Pollock en de western Appaloosa. Hij zegt uit te kijken naar een mooie gelegen-
heid om opnieuw in de regisseursstoel plaats te nemen. “Ik heb al wat projecten bekeken,
maar het gaat mij niet om regisseren om het regisseren. Ik wil wel iets vinden waar ik echt
bevlogen van raak.”

28-01-2011 om 16:46 geschreven door Patje007

Haar officiële rol binnen het team is die van forensisch experte, al mag Garner
vooral in combatoufit door het ziedend hete woestijnzand ploegen en er een paar kratten
kogels doorheen jagen in de klopjacht op de daders. Subtiel of complex kon je deze
energieke genrefilm niet meteen noemen en ondanks de realistische look en het
op dat moment actuele thema richtten regisseur Peter Berg en producent Michael Mann
zich duidelijk meer op de boxoffice dan op de assemblee van de VN. 'Het was in de eerste
plaats een actiefilm', geeft Garner grif toe. 'Maar daarom is het nog géén Team America.
De film stelt kritische vragen bij het geweld en brengt zowel Arabieren als Amerikanen op
een genuanceerde manier in beeld.'

Subtiel gaat het er toch ook niet toe? Het gaat over vier FBI-agenten die een
terreurnetwerk oprollen en daarbij minstens honderd Saudi's neermaaien die
die terroristen blijkbaar niet kunnen of willen vatten.
Jennifer Garner: Het verhaal wordt inderdaad verteld vanuit Amerikaans perspectief.
Maar de Arabische personages zijn zeker geen karikaturen. Heel wat stereotiepen
zoals die de jongste jaren door Hollywood werden opgevoerd, worden zelfs resoluut
doorbroken. In zekere zin biedt The Kingdom een antwoord op het ongenuanceerde
beeld dat de Amerikaanse media sinds 9/11 ophangen van de islamitische wereld.
Daarin is het altijd 'de goeie blanke westerlingen' tegen 'die gemene bruine Arabieren'.
De echte held van deze film is zelfs een Arabier: de Saudische officier die de
Amerikanen helpt om de terroristen te pakken en daar het leven bij inschiet, maar die
verder als een gewone huisvader wordt neergezet die zijn kinderen niet wil zien op-
groeien in een wereld van haat en geweld. Niet elke Arabier is een fanaticus die
bommen wil gooien op de VS: daar mocht het Amerikaanse publiek wel eens aan
worden herinnerd.

En een goeie actieregisseur. Net als in 'Alias' en 'Elektra' had je weer een
fysiek veeleisende rol.
Jennifer Garner: Eigenlijk viel dat nog mee. Met uitzondering van die ene
lange actiescène waarin mijn personage wellicht voor het eerst in haar carrière
onder vuur komt te liggen. Ze reageert daarin dan ook puur instinctief en uit
overlevingsdrang. En zo hebben we die scène ook gedraaid: Peter joeg ons
letterlijk de set op met drie cameramannen achter ons aan. Niet dat ik niet gebrieft
was of geen fysieke training gevolgd had, maar het was in elk geval stukken
gevaarlijker dan de actiescènes in Alias. Daarin werd alles tot in het kleinste detail
georkestreerd. Hier waren Peters instructies gewoon: 'Men probeert je te vermoorden.
Just don't let them. ' (lacht).



Er is ook een stuntman gesneuveld, hoorde ik.
Jennifer Garner: Helaas. Een dom ongeval. Ik was er zelf niet bij die dag, maar
na dat voorval hebben we gezegd: 'Laten we er een goeie film van maken, alleen al
als eerbetoon aan die knul.' Als ik die laatste scène zie, waarin hij is omgekomen,
krijg ik nog altijd een krop in de keel.

Ben je niet bang dat je getypecast wordt als de stoere meid?
Jennifer Garner: Nee. Ik krijg ook romantische en komische rollen aangeboden,
maar actie is gewoon iets wat ik dolgraag doe. Ik hou privé ook van kickboxen en
powertraining. Misschien heb ik gewoon een teveel aan testosteron (lacht).

Jennifer Garner in Elektra

Over testosteron gesproken. Je bent zo ongeveer de enige vrouw in de
film. Heb je veel bijgeleerd over de manier waarop vrouwen in de Arabische
wereld worden behandeld?
Jennifer Garner: Een van de leukste dingen aan acteren is dat je voortdurend
nieuwe dingen bijleert over andere werelden en culturen.    
Voor deze film heb ik met verschillende FBI-vrouwen gesproken die in het Midden-
Oosten hebben gewoond en gewerkt. Wat eten ze ginds als ontbijt? Wanneer
moeten moslims bidden? Welke kleren moet je dragen? Hoe gaan Saudi's om met
vrouwen? Met de antwoorden op die vragen heb ik mijn personage zo realistisch
mogelijk ingevuld, ook al ben ik zelf niet in Saudi-Arabië geweest en hebben we
de film opgenomen in Arizona en Abu Dhabi.
Dat ik geen make-up of blitse broeken draag en altijd lolly's bij me heb om aan de
kinderen te geven, zijn bijvoorbeeld concrete dingetjes die ik uit die research heb
overgenomen. En ook van mijn echtgenoot, die een Midden-Oostenexpert is, heb
ik heel veel opgestoken.

Ben Affleck is een Midden-Oostenexpert?
Jennifer Garner: Ben heeft Midden-Oostenstudies gevolgd aan de universiteit
(waar hij het na één jaar al voor bekeken hield) en me met heel veel geduld uit-
gelegd hoe dat nu ook alweer zat met soennieten, sjiieten, Koerden en noem
maar op. Ik heb ondertussen dus ook geleerd dat ik de domste ben thuis (lacht).

Jullie hebben een dochtertje. Was het niet moeilijk om naar zijn regiedebuut
'Gone Baby Gone' te kijken, een donker drama over de ontvoering van een
piepjong meisje?
Jennifer Garner: Zeker. En daarom wilde hij ook absoluut de juiste toon treffen.
Hij wist dat het een loodzwaar onderwerp was waaruit je zeker geen enter-
tainment kon puren. Het moest intens, spannend en cathartisch tegelijk zijn.
Hij heeft het zichzelf dus niet makkelijk gemaakt, maar toen hij de eerste, lovende
reacties hoorde, viel er een enorme druk van zijn schouders. Soms dacht ik wel
eens: 'Hoe kan hij daar nu in vredesnaam een film over maken? Hij is zelf pas
vader geworden en moet dus wel een psychopaat zijn.' Maar toen ik het resultaat
zag, was ik heel trots en tevreden.

De jongste jaren was hij ook de pispaal van Hollywood. Zette dat extra druk
op jullie huwelijk?
Jennifer Garner: He had a tough break. Maar het is nooit zo erg geweest dat hij
geen opdrachten meer kreeg of voortdurend op de sofa lag te huilen. Op een gegeven
moment heeft hij gewoon besloten kritischer te zijn en alleen nog de films te doen die
hem ook écht interesseerden.
Hij heeft ook geleerd om meer aan zichzelf te denken. Als acteur sta je soms onder
enorme druk van je entourage. In die zin dat je een bedrijf op jezelf bent en verschillende
mensen moet onderhouden: een manager, een bodyguard, een oppas, noem maar op.
Dan neem je soms dingen aan voor het geld, met alle gevolgen van dien.

Scène uit Alias

Mis je 'Alias', de succesreeks waarmee je 5 jaar geleden bent gestopt?
Jennifer Garner: Absoluut. But I've got so much stuff going on. Wat ik vooral
mis, naast de crew die echt familie was geworden, is de directheid en de
continuïteit van tv. Je werkt aan een episode en een paar weken later kan je het
resultaat al zien. En dat wekelijks gedurende drie, vier maanden per jaar.
Een film komt meestal maar een half jaar na de opnames uit en meer dan twee
per jaar kun je er niet maken. Anderzijds is het ook onmogelijk geworden om nog
aan dat Alias-tempo te werken, zeker sinds ik moeder geworden ben en een eigen
productiemaatschappij heb opgericht.

Waarom heb je die opgericht?
Jennifer Garner: Omdat ik mijn leven onder controle wil hebben. Da's extra
belangrijk nu ik een gezin heb. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van managers.
Ik wil zelf projecten opstarten en mijn eigen films kiezen. If I want to be a mother,
I gotta be a big girl.



Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op mijn blog een interview lezen met
Forest Whitaker, die we vooral kennen uit films als Street Kings, Vantage Point
en The Last King of Scotland.

27-01-2011 om 12:50 geschreven door Patje007

"Dit is veel beter dan een steen op een kerkhof. Deze kan ik zelf komen bewonderen",
aldus papa Sutherland in zijn speech.

Acteur Colin Farrell kwam wel opdagen. Hij speelde ooit samen met de oude Sutherland
in 'Horrible Bosses'. Farrell las wat warme woorden voor van Kiefer. "Ik wilde er graag bij
zijn, zodat ik je kan vertellen hoe trots ik ben dat jij mijn vader bent."

Donald Sutherland is in ruim 150 films te zien. Tot twee keer toe won hij een Golden Globe.

27-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

26-01-2011 om 15:20 geschreven door Patje007

In The Way Back wordt het (min of meer) waargebeurde verhaal verteld van
een groep gevangenen van diverse origine die, anno 1941, een ontsnappings-
poging onderneemt uit een Russisch strafkamp. Dat blijkt relatief makkelijk,
maar dan begint het pas: de duizenden kilometers lange tocht door Siberië, de
Gobiwoestijn, de Himalaya, om pas in 1942 in de Britse kolonie India te
arriveren. Een overlevingstocht om u tegen te zeggen.

De Australische scenarist-regisseur Peter Weir (°1944) werd wereldberoemd
met films als Witness, Dead Poets Society en The Truman Show maar heeft
inmiddels ook een stevige reputatie opgebouwd als de maker van oorlogs- en
avonturenfilms, zoals Gallipoli, The Year of Living Dangerously, The Mosquito
Coast en Master and Commander.
Voor zijn nieuwe film The Way Back liet hij zich inspireren door het boek The
Long Walk: The True Story of a Trek to Freedom van de Poolse luitenant
Slavomir Rawicz.


Peter Weir

Laat ons maar meteen met de onvermijdelijke vraag beginnen: hoe waarheids-
getrouw is de 'true story' van Slavomir Rawicz?
Peter Weir: Toen ik het boek las, was ik er meteen weg van. En ik liet dat meteen
ook weten aan producente Joni Leven. 'Wat een verhaal!', zei ik.
'En het is nog waar-gebeurd ook!' Haar reactie was: 'Wel... er bestaat nogal wat
controverse rond.'
Sinds het boek in 1956 gepubliceerd werd, was er namelijk twijfel gerezen over het
feit of Rawicz wel aan die overlevingstocht had deelgenomen.
De BBC had documenten ontdekt waaruit moest blijken dat Rawicz nooit ontsnapt
was, maar in 1942 zou vrijgekomen zijn na een algemene amnestie. 'Dan kan ik deze
film niet maken', was mijn conclusie.
Maar ik vond het zó jammer. 'Heeft die lange mars toch echt plaatsgevonden?',
probeerde ik nog. 'Ik geloof het wel', was haar voorzichtige antwoord. Ik heb toen
gezegd: 'Als we vanuit onafhankelijke hoek bevestiging van die mars kunnen krijgen
en als ik het verhaal mag fictionaliseren, dan wil ik het toch nog doen.' En zo is het
gegaan.

Als film is The Way Back dus niet 'gebaseerd op' maar 'geïnspireerd door' het boek
The Long Walk. Ik voel mij trouwens comfortabeler bij fictie. Daardoor voelde ik mij
ook vrij om het einde te veranderen, als een manier om The Long Walk nog langer te
maken, want het verhaal van de film eindigt niet in 1956, het jaar waarin het boek
gepubliceerd werd.
Met dat nieuwe einde wil ik ook duidelijk maken dat voor veel Oost-Europeanen de
Tweede Wereldoorlog niet echt geëindigd was in 1945, maar pas in 1989, met de val
van de Berlijnse Muur.


De film brengt het relaas van een epische overlevingstocht. Was het vooral dat
survival-aspect dat u aansprak?
Peter Weir: Ik heb graag dat een verhaal zijn eigen metafoor in zich draagt. Ik ben
geen priester, geen sociaal werker of propagandist.
Ik kan als filmmaker niet beginnen met een bepaalde thesis en die dan illustreren.
Ik ben een verhalenverteller van de oude stempel. Iemand die rond het kampvuur
verhalen doorgeeft over de stam en over wat ons aan de gang houdt.
In dit verhaal gaat het om een tocht en dat is op zichzelf al een van de oudste meta-
foren: de levensreis. Overleven in een stad is al moeilijk genoeg, en dan zie je de
extreme druk waaraan die personages in die verschillende natuurlijke omgevingen
blootgesteld werden. Waarom houden ze vol? Waarom willen ze absoluut overleven?

In het geval van de Poolse officier Janusz (rol van Jim Sturgess) is het duidelijk: hij is
in dat strafkamp terechtgekomen op beschuldiging van spionage, na een valse aanklacht
die aan zijn vrouw onttrokken werd door foltering. Janusz wil ontsnappen en naar huis
terugkeren om zijn vrouw te vergeven, om een einde te kunnen maken aan de vreselijke
schuldgevoelens waaronder ze ongetwijfeld gebukt gaat. Janusz wordt niet gedreven
door wraak maar door de wil om vergiffenis te schenken.


Ed Harris en Colin Farrell in The Way Back

U hebt ook nog kunnen spreken met echte overlevenden.
Peter Weir: Ja, en daar hebben we heel wat van opgestoken in verband met de
menselijke natuur. Het was fascinerend om die mensen te horen praten over hun
ervaringen. Dat was onvergetelijk. En dat heeft ook een grote invloed gehad op
de film. Het heeft ons geholpen om zoveel mogelijk Hollywoodachtige scènes
achterwege te laten.
Alles wat ik in de film laat zien, inclusief de dialogen, komt ergens vandaan.
Ik kan voor alles terugschakelen naar een specifieke bron, of die nu uit die
gesprekken komt of uit een of ander boek, want ik heb voor The Way Back ook
veel literatuur doorgenomen.


Omdat de periode en locaties van The Way Back niet echt tot uw Australische
achtergrond behoren?
Peter Weir: Australiër met Schotse voorouders. (lacht) Maar het klopt.
In Australië hebben we veel jonge mannen naar allerlei oorlogen zien vertrekken en
weten sneuvelen. Maar als land hebben we geen ervaring met bombardementen,
massale hongersnood, invasies... althans niet in de Europese nederzettingen.
En als je dan in Europa komt, voel je het gewicht van de geschiedenis.
En je beseft dat die mensen uit Oost-Europa totaal andere levens geleid hebben. Hoe
zij en hun kinderen geleden hebben onder regeringen in Sovjetstijl. Ze hebben hongers-
noden gekend, familieleden weten executeren, hebben soms hun kinderen moeten
begraven. En dus komt steeds weer diezelfde vraag terug: wat hield hen overeind?
Maar ze waren natuurlijk niet allemaal even inspirerend als Janusz. Auteur Primo Levi
heeft dat zeer mooi weergegeven in Se questo è un uomo, zijn verslag over het jaar dat
hij doorgebracht heeft in Auschwitz. Daarin beschrijft hij hoe de meeste mensen alleen
met zichzelf begaan zijn. Om te kunnen overleven. Maar er waren ook opmerkelijke
mensen die, ook al stierven ze of werden ze vermoord, heel inspirerend waren.


Colin Farrell

De personages ontsnappen uit het strafkamp, maar dat aspect staat niet
centraal in de film. Het is vooral de overlevingstocht die u interesseerde?
Peter Weir: Door de nadruk te leggen op de ontsnapping zou dit een andere film
geworden zijn.
Er is zeker niets mis met 'prison break'-films waarin vooral aandacht besteed wordt
aan de voorbereiding van zo'n ontsnapping. Maar zoals de kampcommandant in het
begin van de film terecht laat horen aan een nieuwe lading gedetineerden: 'Siberië is
jullie gevangenis.' Een gevangenis van miljoenen vierkante kilometer.
Die Russische kampen waren misschien wel minder efficiënt dan de Duitse, en men
kon er wellicht makkelijker ontsnappen, maar wat dan?
Die kampen lagen zo geïsoleerd! Als je toch in een of ander dorp zou geraken, dan
werd je meteen opgepakt, want daar kregen de inwoners een vergoeding voor.


Saoirse Ronan in The Way Back

De typische beelden van bewakers die met honden achter ontsnapte
gevangenen aanzitten, hoeft men hier evenmin te verwachten?
Peter Weir: We hebben dat soort scènes al zo vaak gezien! Ik wilde het fris
houden. Hoe? Door het zo simpel mogelijk te houden en zoveel mogelijk van die
typische 'cliffhanger'-situaties weg te laten en het toch spannend te houden.
Dus in plaats van hen door bewakers te laten achtervolgen, is er nu de sequentie
waarin ze achternagezeten worden door... een zwerm muggen. Dat heeft niemand
eerder gedaan. (lacht) Maar iedereen die tijdens de lente of de zomer ooit in Siberië
is geweest, zal je kunnen vertellen dat die muggen verschrikkelijk zijn.

26-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

25-01-2011 om 13:05 geschreven door Patje007

25-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007