Donald Sutherland onthult ster op Hollywood Walk of Fame.
De 75-jarige acteur Donald Sutherland heeft woensdag zijn ster op de Hollywood Walk of Fame onthuld. De Amerikaanse acteur is de 2.430ste persoonlijkheid die in de bloemetjes wordt gezet op de wereldberoemde boulevard. Donalds ster ligt naast die van zijn zoon, "24"-acteur Kiefer Sutherland. Zoon Kiefer woonde de plechtigheid niet bij wegens werkverplichtingen.
"Dit is veel beter dan een steen op een kerkhof. Deze kan ik zelf komen bewonderen", aldus papa Sutherland in zijn speech.
Acteur Colin Farrell kwam wel opdagen. Hij speelde ooit samen met de oude Sutherland in 'Horrible Bosses'. Farrell las wat warme woorden voor van Kiefer. "Ik wilde er graag bij zijn, zodat ik je kan vertellen hoe trots ik ben dat jij mijn vader bent."
Donald Sutherland is in ruim 150 films te zien. Tot twee keer toe won hij een Golden Globe.
27-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
26-01-2011
Morgen: deel 14 in de reeks interviews met wereldsterren: Jennifer Garner.
Jennifer Garner
26-01-2011 om 15:20
geschreven door Patje007
Interview met Peter Weir naar aanleiding van de release van 'The Way Back'.
In The Way Back wordt het (min of meer) waargebeurde verhaal verteld van een groep gevangenen van diverse origine die, anno 1941, een ontsnappings- poging onderneemt uit een Russisch strafkamp. Dat blijkt relatief makkelijk, maar dan begint het pas: de duizenden kilometers lange tocht door Siberië, de Gobiwoestijn, de Himalaya, om pas in 1942 in de Britse kolonie India te arriveren. Een overlevingstocht om u tegen te zeggen.
De Australische scenarist-regisseur Peter Weir (°1944) werd wereldberoemd met films als Witness, Dead Poets Society en The Truman Show maar heeft inmiddels ook een stevige reputatie opgebouwd als de maker van oorlogs- en avonturenfilms, zoals Gallipoli, The Year of Living Dangerously, The Mosquito Coast en Master and Commander. Voor zijn nieuwe film The Way Back liet hij zich inspireren door het boek The Long Walk: The True Story of a Trek to Freedom van de Poolse luitenant Slavomir Rawicz.
Peter Weir
Laat ons maar meteen met de onvermijdelijke vraag beginnen: hoe waarheids- getrouw is de 'true story' van Slavomir Rawicz? Peter Weir: Toen ik het boek las, was ik er meteen weg van. En ik liet dat meteen ook weten aan producente Joni Leven. 'Wat een verhaal!', zei ik. 'En het is nog waar-gebeurd ook!' Haar reactie was: 'Wel... er bestaat nogal wat controverse rond.' Sinds het boek in 1956 gepubliceerd werd, was er namelijk twijfel gerezen over het feit of Rawicz wel aan die overlevingstocht had deelgenomen. De BBC had documenten ontdekt waaruit moest blijken dat Rawicz nooit ontsnapt was, maar in 1942 zou vrijgekomen zijn na een algemene amnestie. 'Dan kan ik deze film niet maken', was mijn conclusie. Maar ik vond het zó jammer. 'Heeft die lange mars toch echt plaatsgevonden?', probeerde ik nog. 'Ik geloof het wel', was haar voorzichtige antwoord. Ik heb toen gezegd: 'Als we vanuit onafhankelijke hoek bevestiging van die mars kunnen krijgen en als ik het verhaal mag fictionaliseren, dan wil ik het toch nog doen.' En zo is het gegaan.
Als film is The Way Back dus niet 'gebaseerd op' maar 'geïnspireerd door' het boek The Long Walk. Ik voel mij trouwens comfortabeler bij fictie. Daardoor voelde ik mij ook vrij om het einde te veranderen, als een manier om The Long Walk nog langer te maken, want het verhaal van de film eindigt niet in 1956, het jaar waarin het boek gepubliceerd werd. Met dat nieuwe einde wil ik ook duidelijk maken dat voor veel Oost-Europeanen de Tweede Wereldoorlog niet echt geëindigd was in 1945, maar pas in 1989, met de val van de Berlijnse Muur.
De film brengt het relaas van een epische overlevingstocht. Was het vooral dat survival-aspect dat u aansprak? Peter Weir: Ik heb graag dat een verhaal zijn eigen metafoor in zich draagt. Ik ben geen priester, geen sociaal werker of propagandist. Ik kan als filmmaker niet beginnen met een bepaalde thesis en die dan illustreren. Ik ben een verhalenverteller van de oude stempel. Iemand die rond het kampvuur verhalen doorgeeft over de stam en over wat ons aan de gang houdt. In dit verhaal gaat het om een tocht en dat is op zichzelf al een van de oudste meta- foren: de levensreis. Overleven in een stad is al moeilijk genoeg, en dan zie je de extreme druk waaraan die personages in die verschillende natuurlijke omgevingen blootgesteld werden. Waarom houden ze vol? Waarom willen ze absoluut overleven?
In het geval van de Poolse officier Janusz (rol van Jim Sturgess) is het duidelijk: hij is in dat strafkamp terechtgekomen op beschuldiging van spionage, na een valse aanklacht die aan zijn vrouw onttrokken werd door foltering. Janusz wil ontsnappen en naar huis terugkeren om zijn vrouw te vergeven, om een einde te kunnen maken aan de vreselijke schuldgevoelens waaronder ze ongetwijfeld gebukt gaat. Janusz wordt niet gedreven door wraak maar door de wil om vergiffenis te schenken.
Ed Harris en Colin Farrell in The Way Back
U hebt ook nog kunnen spreken met echte overlevenden. Peter Weir: Ja, en daar hebben we heel wat van opgestoken in verband met de menselijke natuur. Het was fascinerend om die mensen te horen praten over hun ervaringen. Dat was onvergetelijk. En dat heeft ook een grote invloed gehad op de film. Het heeft ons geholpen om zoveel mogelijk Hollywoodachtige scènes achterwege te laten. Alles wat ik in de film laat zien, inclusief de dialogen, komt ergens vandaan. Ik kan voor alles terugschakelen naar een specifieke bron, of die nu uit die gesprekken komt of uit een of ander boek, want ik heb voor The Way Back ook veel literatuur doorgenomen.
Omdat de periode en locaties van The Way Back niet echt tot uw Australische achtergrond behoren? Peter Weir: Australiër met Schotse voorouders. (lacht) Maar het klopt. In Australië hebben we veel jonge mannen naar allerlei oorlogen zien vertrekken en weten sneuvelen. Maar als land hebben we geen ervaring met bombardementen, massale hongersnood, invasies... althans niet in de Europese nederzettingen. En als je dan in Europa komt, voel je het gewicht van de geschiedenis. En je beseft dat die mensen uit Oost-Europa totaal andere levens geleid hebben. Hoe zij en hun kinderen geleden hebben onder regeringen in Sovjetstijl. Ze hebben hongers- noden gekend, familieleden weten executeren, hebben soms hun kinderen moeten begraven. En dus komt steeds weer diezelfde vraag terug: wat hield hen overeind? Maar ze waren natuurlijk niet allemaal even inspirerend als Janusz. Auteur Primo Levi heeft dat zeer mooi weergegeven in Se questo è un uomo, zijn verslag over het jaar dat hij doorgebracht heeft in Auschwitz. Daarin beschrijft hij hoe de meeste mensen alleen met zichzelf begaan zijn. Om te kunnen overleven. Maar er waren ook opmerkelijke mensen die, ook al stierven ze of werden ze vermoord, heel inspirerend waren.
Colin Farrell
De personages ontsnappen uit het strafkamp, maar dat aspect staat niet centraal in de film. Het is vooral de overlevingstocht die u interesseerde? Peter Weir: Door de nadruk te leggen op de ontsnapping zou dit een andere film geworden zijn. Er is zeker niets mis met 'prison break'-films waarin vooral aandacht besteed wordt aan de voorbereiding van zo'n ontsnapping. Maar zoals de kampcommandant in het begin van de film terecht laat horen aan een nieuwe lading gedetineerden: 'Siberië is jullie gevangenis.' Een gevangenis van miljoenen vierkante kilometer. Die Russische kampen waren misschien wel minder efficiënt dan de Duitse, en men kon er wellicht makkelijker ontsnappen, maar wat dan? Die kampen lagen zo geïsoleerd! Als je toch in een of ander dorp zou geraken, dan werd je meteen opgepakt, want daar kregen de inwoners een vergoeding voor.
Saoirse Ronan in The Way Back
De typische beelden van bewakers die met honden achter ontsnapte gevangenen aanzitten, hoeft men hier evenmin te verwachten? Peter Weir: We hebben dat soort scènes al zo vaak gezien! Ik wilde het fris houden. Hoe? Door het zo simpel mogelijk te houden en zoveel mogelijk van die typische 'cliffhanger'-situaties weg te laten en het toch spannend te houden. Dus in plaats van hen door bewakers te laten achtervolgen, is er nu de sequentie waarin ze achternagezeten worden door... een zwerm muggen. Dat heeft niemand eerder gedaan. (lacht) Maar iedereen die tijdens de lente of de zomer ooit in Siberië is geweest, zal je kunnen vertellen dat die muggen verschrikkelijk zijn.
26-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
25-01-2011
Filmaffiche 'The Way Back'.
The Way Back speelt vanaf 26 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Peter Weir Cast: Jim Sturgess, Colin Farrell, Ed Harris Genre: Drama Duur: 131 minuten
25-01-2011 om 13:05
geschreven door Patje007
Oscarnominaties bekendgemaakt.
Vandaag zijn in Los Angeles de Oscarnominaties bekend gemaakt. Het Britse The King's Speech van Tom Hooper en The Social Network van David Fincher zijn met respectievelijk twaalf en acht nominaties op papier de grote favorieten.
Scène uit The Social Network
De uitreiking van de 83ste Academy Awards leek een klassieke tweestrijd te gaan worden tussen The Social Network (winnaar 4 Golden Globes) en The King's Speech (winnaar publieksprijs Toronto). De films zijn beiden genomineerd in haast alle belangrijke categorieën: beste film, beste regie, beste scenario en beste mannelijke hoofdrol.
Colin Firth in The King's Speech
True Grit van de gebroeders Coen doet het met tien nominaties (eveneens in haast alle belangrijke categorieën) nog net iets beter dan grote favoriet The Social Network, maar geldt onder kenners niet als een serieuze kanshebber voor de hoofdprijs.
De Oscars worden uitgereikt op 27 februari in het Kodak Theatre in Hollywood. Het gala wordt dit jaar gepresenteerd door acteurs James Franco en Anne Hathaway.
Beste film: 127 Hours (2010) Black Swan (2010) The Fighter (2010) Inception (2010) The Kids Are All Right (2010) The King's Speech (2010) The Social Network (2010) Toy Story 3 (2010) True Grit (2010) Winter's Bone (2010)
Beste regie Darren Aronofsky for Black Swan (2010) Ethan Coen, Joel Coen for True Grit (2010) David Fincher for The Social Network (2010) Tom Hooper for The King's Speech (2010) David O. Russell for The Fighter (2010)
Beste mannelijke hoofdrol Javier Bardem for Biutiful (2010) Jeff Bridges for True Grit (2010) Jesse Eisenberg for The Social Network (2010) Colin Firth for The King's Speech (2010) James Franco for 127 Hours (2010)
Beste vrouwelijke hoofdrol Annette Bening for The Kids Are All Right (2010) Nicole Kidman for Rabbit Hole (2010) Jennifer Lawrence for Winter's Bone (2010) Natalie Portman for Black Swan (2010) Michelle Williams for Blue Valentine (2010)
Beste mannelijke bijrol Christian Bale for The Fighter (2010) John Hawkes for Winter's Bone (2010) Jeremy Renner for The Town (2010) Mark Ruffalo for The Kids Are All Right (2010) Geoffrey Rush for The King's Speech (2010)
Beste vrouwelijke bijrol Amy Adams for The Fighter (2010) Helena Bonham Carter for The King's Speech (2010) Melissa Leo for The Fighter (2010) Hailee Steinfeld for True Grit (2010) Jacki Weaver for Animal Kingdom (2010)
Beste scenario (origineel): Another Year: Mike Leigh The Fighter: Scott Silver, Paul Tamasy, Eric Johnson Inception: Christopher Nolan The Kids Are All Right: Lisa Cholodenko, Stuart Blumberg The King's Speech: David Seidler
Beste scenario (gebaseerd op een eerder werk): 127 Hours: Danny Boyle, Simon Beaufoy Toy Story 3: Michael Arndt, John Lasseter, Andrew Stanton, Lee Unkrich True Grit: Joel Coen, Ethan Coen Winter's Bone: Debra Granik, Anne Rosellini
Best animatiefilm How to Train Your Dragon L'illusionniste Toy Story 3
Beste niet-Engelstalige film Biutiful: Alejandro González Iñárritu(Mexico) Kynodontas: Giorgos Lanthimos(Greece) Hævnen: Susanne Bier(Denmark) Incendies: Denis Villeneuve(Canada) Hors-la-loi: Rachid Bouchareb(Algeria)
De animatiefilm Rapunzel, sinds 1 december 2010 te zien in de Kinepolis- bioscopenis de beste Disneyfilm in jaren. Rapunzel is ook de vijftigste Disneyfilm én er werkte een Vlaming aan mee. Marlon Nowé is al drie jaar lang animator bij de meest gerenommeerde tekenfilmfabriek ter wereld.
Het lijkt wel een fait divers als je met de officiële persmensen van Disney praat. Telkens als je opmerkt dat Rapunzel- of Tangled, zoals de film in de VS heet - de vijftigste animatiefilm in de geschiedenis van Disney is, wordt er een voorspelbaar promopraatje afgestoken. Dat het niet belangrijk is. Dat ze gewoon een goeie film wilden maken. Dat het bedrijf er lange tijd niet van op de hoogte was.
Maar wie met de animatoren en mensen achter de schermen praat, weet wel beter. De Vlaming Marlon Nowé is nu drie jaar als animator aan de slag bij Disney. Na een aantal omzwervingen in België en Los Angeles - langs onder meer de film The Golden Compass - werkte hij bij Disney mee aan onder meer Bolt en de kerstspecial Prep & Landing. En nu dus aan Rapunzel - de nieuwe Disneyfilm over een in een toren opgesloten prinses met lang, betoverd haar.
'Het probleem van Disney is dat we een ontzettend rijke traditie hebben. En dat weegt op ons. Wij moeten opboksen tegen klassiekers als Jungle book, Aladdin, enzo- voort. Dat is bijna onmogelijk. En dus legt het bedrijf zichzelf liever geen extra druk op door ook nog eens te verkondigen dat het de vijftigste film uit zijn geschiedenis is.'
Of ze al lang wisten dat ze aan de vijftigste bezig waren? 'Natuurlijk weten we dat al lang. Kijk, iedereen die bij Disney werkt, wilde hier heel graag komen werken. Wij zijn allemaal Disney-freaks. Ook ik. Al van toen ik nog les volgde aan het Kask in Gent. Zelfs toen Pixar en Dreamworks opkwamen, wilde ik maar voor één bedrijf werken: Disney.'
Marlon Nowé kwam er terecht vlak nadat de grote John Lasseter behalve Pixar ook Disney onder zijn vleugels had genomen. De verouderde Disney- bende moest worden versterkt met nieuw bloed, vond Lasseter. Onder de nieuwelingen was ook Nowé.
Marlon Nowé Disney is op dit ogenblik onderverdeeld in twee 'kampen'. 2D en 3D. Of: het computergeanimeerde en het handgetekende kamp. Marlon Nowé: 'Dat klopt. Er lopen hier altijd twee verschillende producties: een computergeanimeerde en een handgetekende. Ik ben een computerjongen. Ik kan wel tekenen, maar er is een verschil tussen kunnen tekenen, en voor Disney tekenen,. We krijgen wel medewerking van de toppers die Aladdinof Beauty and the beast maakten, maar er is geen structurele kruisbestuiving. Het zijn twee gescheiden werelden. Dat is jammer.'
'Bij Disney werken.' Het lijkt zo uit de vriendenalbums op de lagere school geplukt, als antwoord op 'wat wil ik later worden'. Marlon Nowé: 'Vreemd genoeg was dat bij mij niet zo. Ik kreeg die albummetjes ook en ik verbaasde me er als kind altijd over dat die andere kinderen wisten wat ze wilden worden. Ik niet. Toen ik iets ouder was, wilde ik F16-piloot worden bij de Belgische luchtmacht. Toen ik na het middelbaar daadwerkelijk moest beslissen welke richting ik zou volgen, zag ik Jurassic park van Steven Spielberg. Die film blies me weg. Al dat pilotengedoe was niet meer relevant. Ik wilde animatie bij Disney doen. Aanvankelijk was dat een dagdroom: het was onmogelijk omdat zij alleen maar handgetekende films maakten. Toen dat veranderde, wist ik: misschien lukt het ooit nog. En hier zit ik nu. Ik heb er geen spijt van dat ik niet bij de Belgische luchtmacht zit.' (lacht)
Moet je hard werken bij de Droomfabriek? Marlon Nowé: 'De productie van Rapunzelduurde acht maanden. Vijf daarvan waren normale werkmaanden van acht uur per dag. De laatste drie hebben we ontzettend hard gewerkt: toen kwam ik binnen om negen uur 'smorgens en ging ik 'savonds om negen uur weer naar huis. Gelukkig heb je na elke film een heel erg rustige periode. Zoals nu. (glimlacht)Nu kom ik rond elf uur toe en ga ik rond twee uur in de namiddag naar huis, omdat er toch geen werk is. Tot er een nieuwe film gemaakt wordt en het gekkenhuis weer begint.'
Hoe ziet een gemiddelde werkdag bij Disney eruit? Marlon Nowé: 'Ik kom meestal toe tussen 9 en 11 uur 'sochtends. Eerst drink ik koffie, véél koffie. En dan animeer ik tot 'smiddags. Dan vergaderen we meestal. Om de twee, drie dagen tonen we ons werk, waarna het besproken wordt met de hele groep. Dat noemen we dailies,. Daarna wordt er verder geanimeerd. Rond 18, 19 uur ga ik naar huis.'
Voor zij die naar de film gaan kijken: welke stukken zijn van jouw hand? Marlon Nowé: 'Ik heb voornamelijk gewerkt aan Flynn Ryder en ook wat aan Rapunzel. Meestal krijgen we een stuk uit de film waarin we onze personages moeten animeren. Dat maakt het makkelijker om je in te leven. Er zijn enkele herkenbare scènes die ik heb geanimeerd. Er is een scène in de toren, waarin Rapunzel Flynn neermept met een pan. En dan is er de scène waarin Flynns hand genezen wordt en hij uit zijn dak gaat. En er is de scène waarin twee personages elkaar een kopstoot geven. (glimlacht) De regisseurs hadden schrik dat die scène te gewelddadig zou zijn...'
Hoe wordt beslist wie welke personages mag doen? Marlon Nowé: 'Dat is zoals bij een casting: de regisseurs merken wie de meeste aanleg heeft voor wat. Er worden verschillende animatoren gekozen per personage. Er zijn er die beter zijn in het paard, anderen in de kameleon. Ik wilde liever Flynn en een beetje Rapunzel. Bij Bolthad ik alleen dieren gedaan, maar ik hou van variatie. Anders word je de beestjesman, en dat wil ik niet. Stel dat er dan een film is zonder dieren, dan sta je daar.'
Zien jullie het werk van verschillende animatoren? Marlon Nowé: 'Ja, onmiddellijk. Aan het gezicht en de handelingen van het personage, aan de tekenstijl.'
Moet je opletten dat je niet te veel van jezelf in een personage stopt? Marlon Nowé: 'Ja, dat is het dilemma. Je moet de lijn van de film volgen, maar ook voldoende persoonlijkheid in je animatie stoppen. En dat is niet altijd even eenvoudig. We vertrekken vaak van opnames van onszelf. Stel dat Flynn moet gaan zitten, dan film ik mezelf terwijl ik ga zitten. De animatie baseer ik daarop. Maar als ik te dicht bij die opname blijf, dan zie je te veel mij in het personage. Dat mag niet.'
Hoe is het om in het publiek te zitten en naar je film te kijken? Marlon Nowé: 'Heel spannend, zeker als je met mensen gaat die je kent, want zij weten meestal waaraan je hebt gewerkt. Het leukste is als je de reacties krijgt die je in gedachten had toen je animeerde. Dat zit deze keer trouwens goed: er wordt gelachen wanneer er moet worden gelachen en er wordt gezwegen wanneer het hoort.'
Om eerlijk te zijn: dit is de beste Disneyfilm van de laatste jaren. Voelde je dat tijdens het productieproces? Marlon Nowé: 'Absoluut. Al toen de personages waren uitgewerkt, was ik verkocht. Rapunzel is écht een aantrekkelijke vrouw. Haar ogen zijn prachtig. Dus wisten we: dit gaat werken. Toen kwamen de eerste verhaallijnen en die waren erg goed. Ik ben het met je eens dat dit de beste Disneyfilm van de laatste tien jaar is. Bolt was aardig en hij heeft zeer oké gescoord, maar we voelden: dit is niet het niveau van Pixar of van de betere Disneyfilms. We zullen zien hoe het publiek op Rapunzelreageert.'
Dat de Belgische actrice Cécile de France talent heeft, is ook Clint Eastwood opgevallen. De Amerikaanse regisseur castte haar dan ook voor zijn nieuwe film 'Hereafter', die sinds 19 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen loopt. Cécile vertolkt daarin de rol van een Franse journaliste, wier leven overhoop gegooid wordt na de tsunami in Indonesië. Naast haar speelt Matt Damon - alweer - de pannen van het dak. Een gesprek met de naar Frankrijk uitgeweken Cécile de France (35) na de avant-première van 'Hereafter' in Brussel.
Welke herinnering houd je over aan je ontmoeting met Matt Damon en Clint Eastwood? Cécile de France: Een overvloed aan vriendelijkheid, nederigheid en eenvoud.
Was Hollywood een doel in je carrière? Cécile de France: Dat kan het niet zijn, omdat je daar niet zelf over beslist: men kiest jou of men kiest jou niet. Ik heb het grote geluk gehad dat ik ben gekozen.
Heb je nog andere projecten in de VS lopen? Cécile de France: Op dit ogenblik niet. Er ligt niks in het verschiet.
Voelde je meer druk dan anders bij de release van deze film? Cécile de France: Een beetje wel, ja. Maar ik voelde me vooral gelukkig. Ik denk alleen aan het positieve.
Heb je al de kans gehad je ouders te bezoeken in Namen, nu je in België bent? Cécile de France: Nee, helaas, ik heb nog geen tijd gehad.
Welke scène was het moeilijkst? Cécile de France: Die van de tsunami. Dat was echt een fysiek zware ervaring. Maar tijdens de opnames heerste er altijd veel liefde en vertrouwen.
Draaien in de VS zal wel helemaal anders zijn dan in België of in Frankrijk? Cécile de France: Dat hangt af van de regisseur. Vergelijken kan je niet echt. Bij elke film is het anders. Elke regisseur heeft zo zijn eigen universum.
Zou je overwegen ginder te gaan wonen? Cécile de France: Nee, dat niet. Ik stel me de vraag niet eens, het is niet het moment.
Weet je waarom Clint Eastwood precies jou koos? Cécile de France: Dat heeft hij me niet gezegd. Ik denk dat ik gewoon geschikt was voor de rol. Hij praat sowieso niet veel. En ik moest natuurlijk auditie doen.
Wat beviel je in je personage? Cécile de France: Dat het in het begin een sterke vrouw is, machtig en materialistisch. Maar ze evolueert. Haar leven verandert als ze de dood in de ogen kijkt. Ze maakt een sterke ontwikkeling door.
Matt Damon was vol lof over jouw talent. Wat vind jij van hem? Cécile de France: Hij is enorm getalenteerd. De camera begint te draaien, en dan... Dat is verbazingwekkend! Ik heb met mijn eigen ogen zijn kwaliteiten kunnen vaststellen. Als mens is hij heel lief, eenvoudig, nederig.
Zie ook mijn blog van 22/01/2011.
24-01-2011 om 12:52
geschreven door Patje007
23-01-2011
Interview met Jessica Alba over Meet the parents: Little Fockers.
Jessica Alba: Verkozen tot AskMen.coms meest begeerlijke vrouw van 99 en s Werelds meest Sexy Vrouw door het mannenblad FHM. Maar Jessica is behalve een sex-symbool en een fashion icon vooral een actrice. Nadat ze ons heeft doen schreeuwen van angst in Dark Angel en Machete en ze verder nog te zien was in Sin City en de Fantastic Four, laat Jessica ons nu lachen in het derde hoofdstuk van de Meet the parents reeks, Little Fockers, sinds 22 december te zien in de Kinepolis-bioscopen. Een gesprek met Jessica over cheerleaders, komedie, ouderschap en de toekomst.
Vertel ons eens wat over je personage in Meet the Parents Little Fockers Jessica Alba: Ik speel Andi Garcia en ja, het is een klein beetje een grap. Zij is erg opgewekt, erg extravert, denkt niet na voordat ze wat zegt. Ze maakt van haar hart onbewust en dientengevolge heerlijk ontwapenend geen moordkuil. Ze zegt wat er in haar hoofd opkomt en heeft de typische air van een cheerleader. Ze is vertegenwoordigster bij een farmaceutisch bedrijf en in Amerika is de stereotype vertegenwoordigster van geneesmiddelen nu eenmaal een voormalig cheerleader en daar spelen we in de film leuk op in.
Ben je zelf ooit cheerleader geweest? Jessica Alba: Nee! Dat is wel grappig want ik was er nooit het type voor. Nee, ik ben nooit een cheerleader geweest. Eigenlijk was ik een beetje een loner, dus ik vond het wel leuk om zon typetje te spelen. Andi is erg direct en heeft het hart op de tong. De meesten van ons denken eerst na voor ze wat zeggen, maar zij niet. Ze flapt er van alles uit.
Je werkt met een paar grote namen van komieken. Is het moeilijk je gezicht in de plooi te houden tijdens het filmen? Jessica Alba: Nou het mooie is dat je kunt lachen als zij een close up hebben, maar als jij in de scene zit en de camera breed gaat kan je het niet ineens gaan uitproesten. Dus probeerde ik Ben iedere dag aan het lachen te maken. En das me een paar keer aardig gelukt, al zeg ik het zelf, ja.
Je werkt ook met Robert De Niro; heb je veel scenes samen met hem? Jessica Alba: Niet echt, eentje maar. Maar hij zit in het bestuur van het Tribeca Film Festival en toen we klaar waren met filmen vroeg hij of ik in de jury wou zitten en zo heb ik meer tijd met hem doorgebracht dan tijdens het filmen. Dat was echt geweldig want hij heeft zulke aardige kinderen en een lieve vrouw. Hij is echt een family man.
Robert De Niro en Ben Stiller in Little Fockers
En Owen Wilson? Kende je hem hiervoor al? Jessica Alba: Met Owen heb ik ook maar een paar scenes. Maar ik ken hem persoonlijk dus dat was wel effe trippen om met hem te werken (lacht). Nu je het zegt, het is eigenlijk heel intimiderend om met iemand te filmen die ook een vriend is, moeilijker dan met iemand die je niet kent. Als je vrienden bent, dan ben je alleen maar vrienden, snap je, en meer niet. Je accepteert hen zoals ze zijn. Maar als je een scene verprutst dan is het van sorry! Het is dan een heel andere vorm van kritiek. Maar ach, weet je, Owen is echt een geweldige gozer en hij maakte het me heel gemakkelijk. Hij is echt een top komiek.
De film is een komedie met genoeg grappige momenten, maar het geeft ook heel treffend de hele dynamiek weer wanneer 2 totaal verschillende families bij elkaar komen Jessica Alba: Ik geloof dat iedereen zich wel in zon situatie kan inleven, waarbij de wat conservatievere tegenover de ietwat onconventionele familie komt te zitten. Ik bedoel, ik ben zelf getrouwd en heb relaties gehad maar die wederzijdse familierelaties zijn altijd lastig, je weet nooit wat er gaat gebeuren en dan zijn er natuurlijk altijd van die familieleden die dingen doen en zeggen die echt niet kunnen, dat is tenenkrommend. Dat is grappig maar wel uit het leven gegrepen.
Je hebt nu zelf een familie, een dochtertje: Denk je dat invloed heeft op de keuzes die je maakt in je carriere? Jessica Alba: Absoluut. Voor ik mijn kindje kreeg was ik alleen maar bezig om zo divers, zo verschillend mogelijk te zijn en was ik minder bezig met de filmmaker. Het ging alleen om de rol en zo breed mogelijk gezien worden en wereldwijde distributie van de film. En toen ik mijn dochtertje kreeg ging dat hele zakelijke gedoe overboord zeg maar en nu is de filmmaker het belangrijkst, dus dat is waar ik nu op focus. Ik heb geen idee wat er aan staat te komen, he, een heel kleine produktie van $1miljoen, of kleiner of groter. Ik weet het niet en het maakt me ook niet zoveel uit.
Dus eigenlijk gaat het meer om het evenwicht tussen werk en thuis? Jessica Alba: Ja, evenwicht, daar gaat het om. Als ik er voor zou kiezen om niet thuis bij mijn familie te zijn, dan wil ik in ieder geval wel kunnen groeien als artiest en als creatief mens, dus als dat niet het geval is blijf ik gewoon lekker thuis bij mijn man en kind.
Robert De Niro, Jessica Alba, Ben Stiller, Owen Wilson en Dustin Hoffman op de première van Little Fockers in New-York dd. 14/12/2010
Wat ligt er in het verschiet? Jessica Alba: Ik heb net Spy Kids 4 afgerond in Austin, Texas. Het was zo leuk weer met die schat van een Robert Rodriguez te werken en weer op de set van een kinderfilm te staan omdat je niet van die lange uren maakt (lacht). Het was echt een hele relaxte opname. En super leuk om te doen.
23-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
22-01-2011
Jeff Bridges op zijn best.
De acteur van het voorjaar is ongetwijfeld Jeff Bridges, die de hoofdrol speelt in zowel de nieuwe Tron als in True Grit, de naar verluidt uitstekende western van de Coenbroers. Het betekent de late doorbraak van een man die nooit écht een ster is geworden, ook al speelde hij een hoop memorabele rollen.
The Big Lebowski (1998) De onvermijdelijke Dude, het hoofdpersonage uit de hilarische cultfilm van de Coenbroers over een bowlingspelende en marihuanarokende slacker die per ongeluk betrokken raakt in een bizarre ontvoeringszaak. Wellicht de rol waarmee Bridges de rest van zijn leven vereenzelvigd zal worden (hij heeft begin januari in New York nog een winkel geopend waar alleen Lebowski- merchanidising verkocht wordt) en die ook een passend grafschrift voor hem kan opleveren: The Dude abides. Bridges werd trouwens niet eens voor een Oscar genomineerd voor The Big Lebowski: het beeldje ging dat jaar naar Roberto Benigni voor La vita è bella.
Scène uit The Big Lebowski
Last Picture Show (1971) Bridges kreeg wel een Oscarnominatie voor beste acteur in een bijrol voor zijn debuut in de klassieker van Peter Bogdanovich over de groeipijnen van enkele adolescenten in een klein Texaans stadje begin jaren 50. De 21-jarige acteur speelde Duane, een footballspeler die aan het lijntje wordt gehouden door de vamp van het dorp, Jacy.
The Contender (2000) Politiek drama waarin Bridges de vicepresident van de Verenigde Staten speelt die na de dood van zijn baas het hoogste ambt in het land mag bekleden. Als hij echter een vrouw tot zijn rechterhand wil benoemen, gaan de poppen in Washington aan het dansen. The Contender leverde Bridges nog een Oscarnominatie op voor beste bijrol, maar hij verloor van Benicio Del Toro (Traffic).
Jeff Bridges in The Contender
The Fabulous Baker Boys (1989) Na The Big Lebowski wellicht de titel uit Bridges carrière die bij de meeste mensen een belletje doet rinkelen, en dat allemaal dankzij één scène: die waarin Michelle Pfeiffer mee komt zingen bij The Fabulous Baker Boys en van op de piano Jeff Bridges helemaal whoopee maakt.
Arlington Road (1999) Een ondergewaardeerde thriller over een onderwerp dat vandaag weer heel actueel is: terrorisme in de VS door extreemrechtse Amerikanen. Bridges speelt een professor die ervan overtuigd is dat zijn nieuwe buren betrokken zijn in een complot en die op eigen houtje en tot zijn eigen scha en schande de zaak probeert uit te spitten.
Crazy Heart (2009) De film die Bridges na veertig jaar eindelijk een Oscar bezorgde, over een countryster die aan lager wal is geraakt en op het voorplan probeert terug te keren. Niet zijn beste rol en zeker niet zijn beste film, maar zoals overduidelijk was op de Oscaruitreiking begin 2010 was er daarom niemand die Bridges de bekroning niet gunde.
2011 wordt het jaar van Natalie Portman. Een eerste huwelijk én een eerste baby, wie weet zelfs een Oscar, maar vandaag al het nieuwe gezicht van Christian Dior. De Amerikaanse actrice met Israëlische roots prijst vanaf maart het nieuwe geurtje van het Franse modehuis aan: Miss Dior Chérie.
De reclamefoto laat weinig aan de verbeelding over: miss Portman volledig naakt met enkel een zwarte strik in de haren. Net als het parfumflesje trouwens. Romantisch en sexy ja, maar toch nog heel meisjesachtig en onschuldig.
Modefotograaf Tim Walker legde de actrice vast op de gevoelige plaat. Zijn beelden verschijnen vanaf maart in elk vermaard modeblad, de tv-commercial wordt in diezelfde periode op het publiek losgelaten. Niemand minder dan Sophia Coppola was de regisseuse van dienst.
Natalie Portman weet bovendien van wanten. De ster uit onder meer "Black Swan" en "No Strings Attached" kreeg niet alleen een vette cheque voor haar geleverde diensten, ze overtuigde Dior ook om een van haar liefdadigheidsprojecten financieel te steunen.
"Ik vond het verschrikkelijk om producten aan te prijzen. Maar dan besefte ik dat ik het allebei kon hebben: een bedrijf vertegenwoordigen én hen een steentje laten bijdragen aan de projecten waarin ik geloof. Ik vind het dan ook schitterend dat een elegant en luxueus merk als Dior mijn goede doelen wilt steunen."
Portman stapt als nieuw Dior-gezicht in de voetsporen van Sharon Stone, Charlize Theron, Monica Bellucci en Jude Law.
Cécile de France is intussen een van de beroemdste Belgen geworden. En nu heeft ze ook met volle teugen mogen proeven van Hollywood. Niemand minder dan Clint Eastwood vroeg haar om naast Matt Damon in zijn drama Hereafter te spelen. Een gesprek met de mooiste actrice van België over de ervaring van haar leven:
Hereafter bestaat uit drie verhalen over mensen die contact hebben met overledenen. Er is George (Matt Damon), een medium die zijn gave als een vloek beschouwt, Marie (Cécile de France), een Franse journaliste die tijdens een tsunami een bijna-doodervaring had en Marcus, een Londense schooljongen die de aanwezig- heid voelt van zijn overleden broertje. De drie hoofdrollen zijn qua speeltijd min of meer gelijk verdeeld en de personages ontmoeten elkaar in een ietwat onvoorspelbare finale.
Hoe reageerde u toen u vernam dat u de rol had? Cécile de France: «Het was net een atoomexplosie. Ik was buiten mezelf van vreugde. Je weet immers dat dit één van de hoogtepunten van je leven is. Je kan het zelfs niet als een droom omschrijven omdat het zo onbereikbaar lijkt. Het is meer dan dat. Het is moeilijk om te geloven dat het allemaal echt is.»
Die eerste scène met de tsunami is indrukwekkend. Zitten er veel speciale effecten in? Cécile de France: «Niet zoveel als je wel zou denken. De watergolven in de straten zijn uiteraard speciale effecten. Maar alles wat zich onder water afspeelt, is voor 80% echt opgenomen. We hebben die shots in een watertank in Pinewood gedraaid. Eerst hebben we daar tests gedaan op het droge met stuntlui aan de hand van een heel precies uitgetekend storyboard. Daarna hebben we op één dag alle onderwaterscènes gedraaid.»
Heeft u met Eastwood over het hiernamaals gesproken? Cécile de France: «Neen, ik denk dat hij ons niet wilde beïnvloeden met zijn mening. Hij zegt sowieso al heel weinig en wilde vooral dat we dicht bij het scenario bleven. Maar ook dat we onze indrukken en gevoelens zouden bewaren voor ons werk voor de camera.»
Hoe interpreteert u de film? Cécile de France: «Dat de liefde de oplossing is voor onze problemen en dat er altijd wel hoop is. Onze bestemmingen zullen ons altijd wel bij mekaar brengen. Wanneer je daar ontvankelijk voor bent, begrijp je dat. Zelf heb ik me in mijn leven altijd laten leiden door mijn bestemming. Ik heb mijn leven nooit te veel onder controle willen houden. Ik doe mijn job zo goed ik kan en pluk daar dan de vruchten van. Maar verder probeer ik mijn carrière niet te sturen. Het was ook niet nodig, want alle films die ik in het verleden gedaan heb, waren mooie ervaringen.»
Bent u gegroeid tijdens de opnames van Hereafter? Cécile de France: «Absoluut. Als je het vertrouwen krijgt van Clint, is dat een absoluut vertrouwen. Dat verandert je omdat hij als filmmaker een enorme kracht uitstraalt. Ook op menselijk vlak. Je bent daar wel in heel professionele omgeving, maar je voelt toch ook dat het een heel sereen milieu is.»
Waar komt zijn energie vandaan, denkt u? Cécile de France: «Hij is op zijn sets al jaren omringd door zijn vaste medewerkers die ook zijn beste vrienden zijn. Ik denk dat hij een heel gelukkig en vrij mens is.»
Hereafter speelt sinds 19 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Clint Eastwood Cast: Matt Damon, Cécile de France Genre: drama Duur: 129 minuten
Quentin Tarantino krijgt een ere-César voor zijn gehele oeuvre. Dat maakte de Académie des César vrijdag bekend. De organisatie noemt de Amerikaanse regisseur van films als Pulp Fiction, Kill Bill en Inglourious Basterds een 'groot internationaal kunstenaar'.
De 'Franse Oscars' hebben dit jaar een internationaal tintje. Zo is de Engelse actrice Kristen Scott Thomas genomineerd voor haar hoofdrol in 'Haar naam was Sarah' (Elle s'appelait Sarah). De thriller 'The Ghost Writer' van de Franse regisseur Roman Polanski met Ewan McGregor in de hoofdrol, is genomineerd in de categorie Beste film.
De Césars worden op 25 februari uitgereikt, de Oscars twee dagen later.
21-01-2011 om 20:14
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 13: interview met Ben Affleck.
Niets is zo onvoorspelbaar als een carrière in Hollywood. Ben Affleck kan erover meepraten. Tien jaar geleden won hij samen met boezemvriend Matt Damon een Oscar voor hun scenario van Good Will Hunting, dat ze schreven om hun loopbanen als acteurs een zetje te geven. Dat zetje werd een flinke boost: Ben ging als een komeet omhoog door Hollywood, met rollen in films als Armageddon, Shakespeare in Love, Pearl Harbor en Daredevil. Maar net zo snel als de filmstad verliefd op hem was geworden, kotste deze hem weer uit. Na een paar flops en zijn overexposure als het vriendje van Jennifer Lopez, droogde de stroom goede aanbiedingen op en werd het stil rond Ben. Dat beetje rust heeft hem goed gedaan.
Terugkijkend zal Affleck over die periode zeggen: Ik was niet langer de baas over mijn eigen leven. Ik dacht dat ik bepaalde dingen nodig had, maar dat was helemaal niet zo. Ik was de weg kwijt. Voelde me verstikt, miserabel en vies. Ik had nooit zo de publiciteit moeten kiezen. Ik was getypecast als mezelf. Geloof me, zoiets is slecht voor je gezondheid en slecht voor je carrière. Dus kneep ik er tussenuit en liet de boel betijen.
Affleck neemt uiteindelijk twee jaar vrijaf. Hij besluit even professioneel te gaan pokeren (wint ook een toernooi en de hoofdprijs van 356.000 dollar), en keert in 2006 sterk terug naar de cinema. Als acteur in Hollywoodland(2006), en nog sterker als regisseur, met zijn regiedebuut Gone Baby Gone(2007).
Gone Baby Gone is een broeierige misdaadfilm over een privédetective, gespeeld door Bens jongere broer Casey Affleck, die voor grote morele dilemmas komt te staan. De film is ook een ode aan Boston, de stad waar de broertjes Affleck zijn opgegroeid. De film zit vol met kleine, bijna documentaire-achtige vignetjes van echte Bostonians, en de camera dwaalt vaak bijna achteloos door de achterbuurten van de stad.
'Gone Baby Gone' is onderhoudend, grimmig en moraliserend tegelijk. Dat was nogal ambitieus voor een debutant. Ben Affleck: In wezen gaat de film over de vraag of het moreel rechtvaardig is om kinderen bij hun ouders weg te halen als die niet voor hen kunnen zorgen en als ze elders een beter leven kunnen krijgen. En daar bestaat nooit een zwart-wit antwoord op. Het is ook een actueel thema. Je hebt die bekende mensen die kinderen uit derde- wereldlanden adopteren. En je hebt ook steeds meer mensen die over alles en iedereen morele oordelen vellen, vooral vanuit religieuze hoek. Ik heb de film niet gemaakt met specifieke personen of gebeurtenissen in het achterhoofd, maar ik zag het werk van Lehane - dat in wezen gewoon een spannende detectiveroman is - toch vooral als een platform om bepaalde actuele thema's te becommentariëren. Enkele jaren geleden ben ik zelf vader geworden en is de vraag of we wel goed genoeg voor onze kinderen zorgen automatisch komen bovendrijven. Plus: ik wilde de film ook een persoonlijk cachet geven door naar mijn geboortestad Boston te trekken, naar de arbeidersbuurten en de mensen waartussen ik opgegroeid ben.
Heb je daarom je broer Casey, die eerder dit jaar ook al schitterde in 'The Assassination of Jesse James', gecast als de lokale privédetective die op zoek gaat naar het verdwenen meisje? Ben Affleck: Dat was een van de hoofdredenen, ja. Casey kent het accent, de locatie en de mensen. Onze vader was maatschappelijk werker en onze moeder lerares, dus zijn we opgegroeid met de sociale problemen die in de film ter sprake komen. Je voelt dat Casey thuis is in die buurt, wat zijn vertolking geloofwaardiger en natuurlijker maakt. Maar hij was sowieso de beste keuze voor de rol. Ik heb het hoofdpersonage iets jonger gemaakt dan in het boek - zodat hij dichter bij de moeder van het verdwenen meisje staat - en daardoor kwam ik onmiddellijk uit bij een Bostonian van rond de dertig die kan acteren maar toch geen echte ster is. Een echte ster zou niet passen in zo'n milieu.
'Mystic River' van Dennis Lehane is ook een detectiveverhaal met een sterke sociale en morele onderstroom en werd eerder verfilmd door Clint Eastwood. Was je niet bang voor vergelijkingen? Ben Affleck: Natuurlijk. Maar als je een film maakt, zal die sowieso afgewogen worden tegen Citizen Kane, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben een debutant. Clint Eastwood is een grootmeester die al dertig jaar bezig is. Ons vergelijken zou zowel absurd als laf zijn. En ik kan mijn beslissingen toch moeilijk baseren op angst? Ik wilde dit verhaal graag vertellen omdat het me raakte en omdat ik al langer wilde regisseren.
Wat waren je voorbeelden? Ben Affleck: The Verdict, Dog Day Afternoon, The French Connection. Niet dat mijn film even goed is, maar ik heb toch vooral naar die urban thrillers uit de jaren 70 gekeken. En naar de films van Gus Van Sant. Ik wilde Boston vatten zoals hij in zijn films Portland vat. Datzelfde sfeertje van vuile, grootstedelijke poëzie oproepen. Ik heb Gus ook vaak gebeld en om advies gevraagd. In het algemeen kwam dat erop neer dat ik vooral mijn goesting moest durven te doen. Niet te veel luisteren naar producenten of nadenken over scenariowijzigingen. Gewoon je instinct volgen en bij je eerste beslissingen blijven.
Ben Affleck op de set van Gone Baby Gone
Was het lastig om de kans te krijgen deze film te regisseren? Ben Affleck: Ja, maar ik ben ook weer niet allerlei deuren langsgegaan met de vraag of ik mocht regisseren. Het is allemaal geleidelijk verlopen: ik stuitte op het boek, begon het samen met een andere schrijver te bewerken tot een scenario, en dat kostte heel veel tijd. Tussendoor acteerde ik ook nog en probeerde ik moed te verzamelen om de film zelf te regisseren. Bovendien was ik niet van plan om te gehaast te werk te gaan. Ik wilde er alleen aan beginnen, als ik zeker wist dat ik goed werk kon leveren. Als ik mn eerste kans zou verprutsen, zou er geen tweede meer komen.
Je hebt het jezelf ook niet makkelijk gemaakt door deze film als je regiedebuut te kiezen... Ben Affleck: Tja, ik had wel een makkelijker film kunnen vinden om mee te beginnen, maar dat zou misschien niet zon goede film zijn geworden. En dat is wat ik zocht. Ik heb geprobeerd iets te vinden, dat ik interessant vind om te doen, en daar het beste van te maken. Niet dat ik heel actief heb gespeurd; dit kwam op mijn pad en daarna heb ik niet meer naar iets anders gekeken. En ook al was het niet het eenvoudigste project om mee te beginnen, het is ook weer geen ruimtespektakel ofzo. Ik vind het prettig dat het in deze film uiteindelijk draait om de acteurs. Daar voelde ik me lekker bij. De moeilijkste aspecten van de film waren de dingen die niet met het regisseren van acteurs te maken hadden.
Morgan Freeman en Ben Affleck op de set van Gone Baby Gone
Zoals het omgaan met het beladen onderwerp van de ontvoering van een kind? Ben Affleck: Dat was moeilijk ja. Aan de ene kant wilde ik de realiteit niet verbloemen, want het verhaal gaat over de impact die deze afschuwelijke wreedheden met kinderen op de hoofdpersoon hebben. Je moet door de film kunnen begrijpen waar kinderen in de wereld allemaal aan blootgesteld kunnen worden. Als je daaraan voorbij gaat, doe je de realistische toon van de film tekort. Aan de andere kant moet je uitkijken dat je niet in platte sensatie vervalt. Die dunne lijn wilde ik bewandelen en ik hoop dat dat is gelukt. In de heel traumatische scènes heb ik er bijvoorbeeld voor gekozen om te werken met cuts naar zwart, zodat je ze ziet zoals iemand met traumatische ervaringen ze zou herinneren: met zwarte gaten.
Tijdens een interview van een tijdje geleden zei je vrouw(de actrice Jennifer Garner) dat ze het aan-vankelijk nogal beangstigend vond dat je een thriller maakte over kinder- misbruik en -ontvoering, terwijl jullie toen net zelf een kind hadden. Begrijp je haar? Ben Affleck: (grijnst) Dat arme kind: het is nog niet erg genoeg dat ze thuis met mij moet leven, en dan maak ik haar ook nog tijdens interviews het leven moeilijk. Natuurlijk begrijp ik dat sommigen dit een zwaar en ongemakkelijk thema vinden. Maar ik maak er geen goedkope sensatie van en de personages zijn genuanceerd. Het is ook een film die écht met het lot van kinderen is begaan. Jennifer en ik zijn in elk geval nog altijd heel gelukkig samen. Maak je geen zorgen.
Ze vertelde ook dat je, toch wat je carrière betreft, egocentrischer bent geworden. Ben Affleck: Daar heeft ze gelijk in. Wij beiden trouwens. Ik ben selectiever geworden als acteur en ik wil graag nog meer regisseren. Met Hollywoodland heb ik bewezen dat ik een goeie rol kan neerzetten en Gone Baby Gone kreeg bijna overal positieve kritieken, dus ook als regisseur word ik geapprecieerd. Ik hoop dat ik daarmee die negatieve spiraal van enkele jaren geleden eindelijk heb kunnen doorbreken.
Smaakt deze ervaring naar meer? Ben Affleck: Ik wil zeker blijven regisseren, en dat vergt veel concentratie. Ernaast blijven acteren kan, maar dat is veel werk. Ik ga wel proberen het allebei te doen.
Waarom mochten er trouwens geen vragen worden gesteld over de zaakMcCann? Als de zaak niet relevant was, waarom werd de film in Engeland dan met vier maanden uitgesteld? Ben Affleck: Men wou gewoon vermijden dat de film aan die zaak gelinkt wordt, en eerbied tonen. Da's alles. Gone Baby Gone had niks met de zaak-McCann te maken, en omdat niemand verkeerdelijk die indruk zou krijgen is de film in Engeland met een paar maanden uitgesteld. Daar heb ik niks op tegen. Het is niet verkeerd om rekening te houden met bepaalde gevoeligheden. Het is gewoon een kwestie van tact.
In 'Hollywoodland' speel je wijlen George Reeves, de tragische 'Superman'-acteur die ooit beloftevol begon met een bijrol in 'Gone with the Wind', maar daarna op een zijspoor belandde en uiteindelijk in drank en depressies sukkelde. Herkenbaar? Ben Affleck: (grijnst) Tot op zekere hoogte. Maar dat is het voor elke acteur. Doorbreken in de filmbranche is moeilijk, maar aan de top blijven nog veel moeilijker. Als acteren je passie en je levensdroom is, kan falen tragische gevolgen hebben. Bij George waren dat depressies en verslavingen. Bij mij gelukkig niet meer dan een paar mentale tikjes. Het verschil tussen mij en George is ook dat hij niet zonder die schijnwerpers kón. Hij voelde zich een totale mislukking toen hij alleen nog tv-rolletjes aangeboden kreeg en besefte dat hij een glorieuze carrière als die van Clark Gable wel kon vergeten. Ik daarentegen hou me even graag bezig achter de coulissen met scenario's schrijven en regisseren. Ik kan me zelfs perfect voorstellen dat ik nooit meer voor een camera sta.
Was je verrast toen je in Venetië werd uitgeroepen tot beste acteur?
Ben Affleck: Of ik verrast was dat iemand vond dat ik kon acteren, bedoel je? (lacht) Meestal weet je als acteur zelf wel of je goed werk hebt geleverd of niet. Met bepaalde negatieve recensies op mijn vroegere werk was ik het volkomen eens. Alleen kan ik me ergeren aan het cynisme van sommige critici. Je vindt me slecht in een bepaalde film? Schrijf dat dan en leg de lezer uit waarom. Maar kom niet met twintig synoniemen af voor dement en debiel. Da's als criticus gewoon showen hoe scherp je bent; dat heeft niks meer met eerlijke feedback te maken. In onze mediacultuur wordt ook alles overdreven. Gigli kwam uit en ik was meteen de slechtste acteur aller tijden in de slechtste film ooit. Ik moest vermoord worden! Gekielhaald! Gespietst! Later won ik een prijs voor Hollywoodland en plots was ik amazing! Subliem! Grandioos! Goeie quotes allemaal, maar alleen bedoeld om boekjes te verkopen. Ik besef dat ik een paar domme blockbusters heb gemaakt waardoor ik als acteur van het cool-lijstje getuimeld ben, maar er zijn belangrijker dingen in het leven. Een goeie vader zijn bijvoorbeeld. Er loopt tegenwoordig een wezentje rond dat mijn achternaam draagt(intussen heeft hij reeds 2 kinderen) dus kijk ik voortaan wel uit met onnozele blockbusters (lacht).
Zelfs toen je samen met Matt Damon een Oscar kreeg voor het scenario van 'Good Will Hunting' werd er gefluisterd dat topscenarist Bill Goldman (van o.a. 'Butch Cassidy & The Sundance Kid', 'All the President's Men', 'Marathon Man';) jullie eigenlijk geholpen had. Dat moet frustrerend zijn. Ben Affleck: We hadden Bill inderdaad ontmoet en hij had ons inderdaad wat tips gegeven, maar de roddel is nu eenmaal boeiender dan de waarheid. Sinds Good Will Hunting is het trouwens alleen maar erger geworden, want er zijn steeds meer magazines en websites die allemaal met spectaculaire verhalen moeten worden gevuld. Er is dan ook meer aandacht voor wat zich behind the scenes afspeelt en het privéleven van filmsterren, terwijl je vroeger nog mysterie en glamour had. Toen ik nog met Jennifer Lopez samen was, was het echt choquerend om te zien hoe goed de paparazzi van alles op de hoogte waren. Ik kon mijn hele doen en laten volgen in de roddelrubrieken. Welk restaurant ik had bezocht, welke trui ik had gekocht. De onnozelste dingen. Dan komt het erop aan zo snel mogelijk een methode te vinden om daarmee om te gaan en een olifantenhuid te kweken.
Jouw methode lijkt: zo eerlijk en openhartig mogelijk zijn. Ben Affleck: Voor een stuk wel. Ik ga natuurlijk niet alles aan je neus hangen, maar hoe meer je verzwijgt, hoe meer ze tegen je kunnen gebruiken. Na elk interview komt mijn manager klagen: 'Waarom kon je niet gewoon voor de honderdste keer hetzelfde vertellen?' Geniet er dus van zolang het duurt: straks krijg ik mediatraining en dan word ik zo saai als de pest.
Jennifer Garner en Ben Affleck in Daredevil
Dat laten we ons geen twee keer zeggen! Voor welke films schaam je je? Ben Affleck: Voor geen één. Ik heb altijd mijn best gedaan en ik heb altijd gewerkt met getalenteerde mensen, maar soms valt het resultaat nu eenmaal tegen. De grootste ontgoocheling was allicht Paycheck. Omdat de film geregisseerd was door John Woo, omdat ik mocht acteren met Aaron Eckhart, Uma Thurman en Paul Giamatti en omdat het script superspannend was, maar op de een of andere manier werkte het gewoon niet. En de meest vervelende ervaring was zonder twijfel Daredevil. Ik was een enorme fan van die comic maar tijdens de opnames besefte ik dat het nooit zou werken. Ik zag geen steek met die helm op, ik zag er belachelijk uit met dat spandexpakje, en toen de regisseur me vroeg om mijn vijanden op te snuffelen, dacht ik 'mijn carrière gaat duidelijk niet de goeie kant op'. This is just plain silly (lacht).
Jon Hamm en Ben Affleck in The Town
Ook The Town, Afflecks tweede film als regisseur, speelt zich af in Boston. In een bijzondere wijk in Boston, Charlestown. Een wijk met voornamelijk Ierse immigranten, waar jaarlijks in Amerika zo lezen we aan het begin van de film de meeste bankovervallen worden gepleegd per hoofd van de bevol- king. Doug MacRay (Ben Affleck) is een van die bankovervallers. Samen met drie vrienden heeft hij zich toegelegd op snelle, goed georganiseerde bankkraken. Maar bij een van die kraken gaat het mis. Jem, het opgewonden standje van het viertal, gijzelt een bankmedewerkster. Nadat ze weer is vrijgelaten ontfermt Doug zich over haar en wordt niet alleen verliefd, maar begint ook na te denken over een toekomst buiten Charlestown.
Acteurs Jon Hamm en Rebecca Hall, regisseur Ben Affleck, producer Basil Iwanyk, Jeremy Renner, Blake Lively, Chris Cooper en auteur Chuck Hogan tijdens het filmfestival van Toronto(september 2010).
Begin september 2010 kwam Affleck naar het filmfestival van Toronto ter gelegen- heid van de Noord-Amerikaanse première van de film. Een gesprek met de acteur en regisseur:
U speelt de hoofdrol in de film, waarom wilde u hem ook regisseren? Ben Affleck: Dat wilde ik aanvankelijk niet, want ik wilde niet getypecast worden als de regisseur die, omdat- ie zelf in Boston is opgegroeid, alleen maar films over Boston kan maken. Maar ik keek er nog eens naar en kwam tot de ontdekking dat het veel meer was dan een film over Boston. Het was een geloofwaardige film over echte mensen, een liefdesverhaal over verlossing, verstopt in een fijne bankoverval- film.
Door welke klassieke bankovervalfilms heeft u zich laten inspireren? Ben Affleck: 'Heat. Dat was wel de belangrijkste. Maar ik heb ook goed gekeken naar Rififi, The Bank Job en The Friendsof Eddie Coyle. Zelfs Seven. Ik heb gejat van de besten.
Wat wilde u met deze film aan het genre toevoegen? Ben Affleck: Je kan een genre niet opnieuw uitvinden, alles op zijn kop gaan zetten. Dat moet je ook niet willen. Je moet het gewoon goed doen. En je moet proberen origineel te zijn. Wat ik goed vond aan dit verhaal is dat in Charlestown het plegen van bankovervallen eigenlijk een soort familiebedrijf is geworden. Iets wat wordt doorgegeven van vader op zoon. Wat ook heel professioneel en precies gebeurt. Als je dat combineert met een liefdesverhaal en verlossing, dan is het eindresultaat iets wat ik nog niet eerder heb gezien.
U bent acteur en regisseur, heb je daar twee persoonlijkheden voor nodig? Ben Affleck: Je hebt in ieder geval meer concentratie nodig. Robert Redford en Clint Eastwood, de grote meesters, kunnen het vast met hun ogen dicht, maar ik moest zorgen dat ik naast alle aandacht voor het acteren nog iets overhield voor het regisseren.
Ik vraag het omdat Rebecca Hall(de gegijzelde bankmedewerkster met wie Doug een relatie krijgt) zei dat ze erg bang voor u was tijdens de opname waarin u een Skeleton-masker draagt, maar dat ze moest lachen als u ver- volgens ging regisseren met dat masker nog op. Ben Affleck: Ja. Haha. Ik vergat inderdaad nogal eens als ik met iemand van het licht sprak dat ik dat masker nog ophad en een machinegeweer in handen had. Wat overigens nooit kwaad kan: een automatisch wapen in handen hebben als je wilt dat iemand luistert. Haha.
Is de angst om als regisseur te mislukken groter dan de angst om als acteur te mislukken? Ben Affleck: Zeker, want je hebt driehonderd mensen die hun uiterste best voor je hebben gedaan. Je hebt een handvol fantastische acteurs die hun carrière en imago aan je hebben toevertrouwd. En daar komt nog bij dat je als acteur vier, vijf films per jaar maakt. Als regisseur ben je veel langer met een film bezig. The Town is de optelsom van de laatste twee jaar van mijn leven. En inderdaad, dat is heel veel druk.
De film opende in Amerika in Fenway Park, het honkbalstadion van de Boston Red Sox Ben Affleck: Ja, dat was een droom die in vervulling ging. Ik kwam daar als kind al.
Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op deze site een interview lezen met Jennifer Garner, echtgenote van Ben Affleck.
21-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
20-01-2011
Morgen: deel 13 in de reeks interviews met wereldsterren: Ben Affleck.
Ben Affleck
20-01-2011 om 17:19
geschreven door Patje007
Interview met Debra Granik n.a.v. Winter's Bone.
Winters Bone, de tweede film van de Amerikaanse cineaste Debra Granik, won in januari 2010 de hoofdprijs op het Sundance-festival en groeide uit tot een van de meest bejubelde films van het jaar.
Een afgelegen Amerikaans berggebied, vijandige inlanders die schijnbaar allemaal familie van elkaar zijn, geheimzinnige clandestiene praktijken, banjomuziek. Knappe filmmaker die met zulke ingrediënten de hillbillyclichés weet te omzeilen die werden gevestigd in de naargeestige cultklassieker Deliverance en de eindeloze parodieën daarop.
Debra Granik op de set van Winter's Bone
De Amerikaanse cineaste Debra Granik deed een dappere poging en slaagde wonderwel. Winters Bone, haar tweede film na het indringende drugsdrama Down to the Bone, won zoals gezegd januari de hoofdprijs op het Sundance- festival en groeide uit tot een van de meest bejubelde films van het jaar. Oscarnominaties liggen voor de hand. En dat terwijl er weinig Hollywood doorschemert in de onafhankelijke productie, die je zou kunnen omschrijven als een naturalistische noir-western.
Het scenario werd door Granik en producente Anne Rosellini afgeleid van de gelijknamige roman van Daniel Woodrell, over een onverschrokken tienermeid die in het onherbergzame Ozark-berggebied in de staat Missouri een odyssee onderneemt om haar criminele vader op te sporen. Hoewel Winters Bone wordt bevolkt door nogal wat extreme types, maakt de film een zeldzaam authentieke indruk. Je zou vermoeden dat de makers op zijn minst enige voorkennis hadden van het markante gebied dat ze opvoeren, maar niets is minder waar.
Anne Rosellini en ik zijn stadsmensen in hart en nieren, vertelt Debra Granik telefonisch vanuit de VS. Maar we waren enorm onder de indruk van de roman van Daniel Woodrell, van de sterke vrouw in de hoofdrol en de beeldende manier waarop haar omgeving wordt geschetst. We zagen al snel in dat een verfilming alleen zou slagen als we die op locatie opnamen, en dat we dus heel veel voorwerk zouden moeten verrichten. Eerst gingen we op zoek naar een betrouwbare gids, want als buitenstaander begin je niets in zon gesloten gebied. Via de schrijver kwamen we langzaam aan in contact met wat plaatselijke mensen een sheriff, een muzikant, een paar families. Die lieten we de roman lezen en legden we onze intenties uit, daarna was het een kwestie van vaak terugkomen, de sfeer opnemen en het vertrouwen van de mensen winnen.
Was u niet bang dat de stugge plattelanders in het verhaal allerlei Deliverance- achtige clichés zouden oproepen? Debra Granik: Van dat gevaar zijn we ons voortdurend bewust geweest. Ook nu de film voltooid is, ontkom je er niet aan dat sommige kijkers zullen zeggen: Zie je wel, al die plattelanders zijn gewelddadig en verslaafd. Over elke plek bestaan bepaalde generalisaties en als je niet bereid bent verder te kijken zul je je vooroor- delen altijd bevestigd zien. Maar Daniel Woodrell heeft in zijn boek al veel zorg besteed aan het vermijden van stereotypen. Zijn personages zijn nooit zwart-wit, altijd zwart én wit. De oom van hoofdpersoon Ree is agressief en verslaafd én bereid zijn nek voor haar uit te steken. De oudere vrouw die Ree mishandelt, blijkt ook over een geweten te beschikken. En Ree zelf is ook niet volmaakt, ze is dapper én gevaarlijk naïef.
Hoe zat het met uw eigen vooroordelen? Debra Granik: O, die had ik zeker. Voor zover ik me daar niet van bewust was, liep ik er tijdens het filmen wel tegenaan. Amerika is een land met zulke extreme uitersten; als je aan de kust bent opgegroeid, zoals ik, kun je je nooit een echte voorstelling maken van het leven in het heartland. We hebben voor de film nauw samengewerkt met de plaatselijke bevolking mensen spelen bijrollen en we hebben in hun huizen gefilmd. Dat was echt even wennen. Het klinkt misschien afgezaagd, maar ik besefte op dat moment pas hoeveel luxe ik gewend ben. Dat het een luxe is om vegetariër te zijn, om maar iets te noemen. In zulke streken is soms in geen mijlen verse groente te vinden, hooguit maïs voor de dieren. Ik ben altijd nogal uitgesproken geweest over de jacht,die ik alleen kende als recreatie, maar hier zag ik dat mensen er echt van afhankelijk kunnen zijn dat ze soms maandenlang weinig meer binnenkrijgen dan een zelf geschoten hert of zelfs eekhoorns. Hoe meer ik met ze optrok, hoe meer bewondering ik kreeg voor hun doorzettingsvermogen en onderlinge trouw en verbonden- heid met de natuur.
U hebt deze cultuur authentiek en genuanceerd willen neerzetten, tegelijk vraagt het verhaal een haast sprookjesachtig naargeestige setting. Botste dat niet? Debra Granik: Het was inderdaad ingewikkeld om de juiste toon te vinden. Als kijker zie je de omgeving door de ogen van Ree, die de streek weliswaar van binnenuit kent, maar ook een buitenstaander is ze is teleurgesteld in de mensen uit haar gemeenschap en wil niets te maken hebben met hun geheimen en corruptie. Het beeld is dus per definitie gekleurd. Maar tot mijn opluchting merkte ik dat de mensen met wie we samenwerkten zich goed met Ree konden identificeren. Ze heeft iets van een volksheldin, met haar zelfredzaamheid en sterke plichtsgevoel. Dat zijn belangrijke deugden op het platteland. Het werd ook gewaardeerd dat Ree niet vervalt in de slechte gewoonten van haar familieleden drugs en criminaliteit zijn echt grote problemen in deze streek.
Was het om die reden niet riskant om daar als buitenstaander een film over te komen maken? Heeft u zich ooit onveilig gevoeld? Debra Granik: Nee, en daar is een heel specifieke verklaring voor: we maakten een fictieve speelfilm, geen documentaire. We kwamen geen moeilijke journalistieke vragen stellen; als iemand niet wilde meewerken zochten we gewoon verder. Als we echt onderzoek hadden willen doen naar geweld en drugsproblemen, ja, dan hadden we geheid gedonder gekregen. Overigens helpt het ook om vrienden te maken in zon gebied die een oogje in het zeil houden.
U hebt geen documentaire gemaakt, maar schetst wel een verpletterend beeld van de problemen rond de drug crystal meth. Maatschappelijk engagement? Debra Granik: Ik heb geen torenhoge pretenties op dat gebied, maar natuurlijk speelt het een rol. Over de problemen rond drugs en geweld, en de dieper liggende politieke en economische oorzaken daarvan, hebben we veel boeiende gesprekken gevoerd na filmvertoningen in het land. Maar zulke dingen kun je in een speelfilm zelf niet expliciet benoemen. Wat dat betreft is mijn persoonlijke agenda bescheidener: als ik iets meer begrip en empathie kan opwekken voor culturen waar mensen onbekend mee zijn, vind ik dat al geweldig. En in de internationale markt hoop ik dat ik misschien enig tegenwicht kan bieden aan de verschrikkelijke blockbusters die met mijn land worden geassocieerd. Ik zou graag laten zien dat niet alle Amerikanen in Beverly Hills wonen, met een zwembad en drie autos. In de filmindustrie is zwaar behoefte aan diplomaten van het andere, minder bekende Amerika.
Na het succes van Winters Bone zult u ook wel eens een interessant aanbod voor zon blockbuster krijgen. Slaat u dat dan principieel af? Debra Granik: Ik krijg meer scripts binnen dan vroeger, dat is zeker. Laatst bijvoorbeeld voor een grootschalige western, een ouderwets verhaal waar van die woeste Apaches in voorkwamen. Ik wil niet te politiek correct klinken, maar daar kan ik echt niet mee leven. Zodra ik dan in onderhandeling ga en aangeef wat er allemaal moet veranderen, raken die mensen al heel snel hun interesse kwijt, dus dat wordt toch nooit iets. Ik maak liever films in de Europese traditie van bijvoor- beeld Mike Leigh of de gebroeders Dardenne. Ga daar dan heen, krijg ik vaak te horen als ik dat zeg, haha.
Terwijl het succes van Winters Bone suggereert dat er in de VS ook een markt is voor zulke films. Debra Granik: Dat is zo. Voor kleine distributeurs en eigenzinnige filmmakers is het een opsteker. Het zou geweldig zijn als deze film bijdraagt aan meer diversiteit binnen de Amerikaanse filmindustrie. Maar ik maak me geen illusies over hogere budgetten of zo. Als je van de formules afwijkt blijft dat voor de grote studios veel te riskant. Mij maakt het weinig uit, ik kan prima uit de voeten met een bescheiden budget. Zolang we alle medewerkers maar fatsoenlijk kunnen betalen bij Winters Bone kwamen we daarvoor nét tekort, dat moet een volgende keer beter.
Winter's Bone speelt sinds 19 januari 2011 in Cartoon's.
Plot: In Winter's Bone is de 17-jarige Ree Dolly verantwoordelijk voor de zorg van haar broertje, zusje en zieke moeder. Wanneer Ree hoort dat haar vader hun huis als borg heeft opgegeven om onder zijn celstraf uit te komen, besluit ze hem te gaan zoeken. Met gevaar voor eigen leven begint Ree een tocht langs leugens en bedreigingen van criminele familie- leden om zo de waarheid achter haar vaders verdwijning te achterhalen en haar familie te behoeden voor een dakloos bestaan in de bossen van het ruige Ozark gebied.
Regie: Debra Granik Cast: Jennifer Lawrence, John Hawkes Genre: Drama Duur: 100 minuten
20-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
19-01-2011
Anne Hathaway in The Dark Knight Rises .
Warner Bros maakte enkele uren geleden bekend dat Anne Hathaway een rol heeft gekregen in The Dark Knight Rises. In deze derde film van de Batman-reeks van regisseur Christopher Nolan speelt ze Selina Kyle, beter bekend als Catwoman.
Anne Hathaway
Begin januari werd bekend dat Hathaway samen met Keira Knightley en Jessica Biel in de race was voor een van de twee vrouwelijke hoofdrollen.Wie de andere hoofdrol toegewezen krijgt, is nog niet bekend.
Wel is een andere schurk bevestigd, namelijk Bane. Deze ontsnapte gevangene die in de stripversie van Batman bovenmenselijk kracht heeft door zich vol met drugs te stoppen, wordt gespeeld door Tom Hardy.
Tom Hardy in Inception
Hardy was al bevestigd als acteur, maar nu is dus duidelijk wie de Inception-ster gaat spelen. Bane kwam ook voor in de film Batman & Robin (1997).
The Dark Knight Rises gaat op 20 juli 2012 wereldwijd in première.
19-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Jeff Bridges (61) staart in de nieuwe 'Tron' zichzelf als jongeman in het gelaat.
Het zal je maar overkomen. Je herneemt een filmrol van bijna 30 jaar geleden en je staat plots oog in oog met je jonge zelf van toen. Het overkomt Jeff Bridges in de sciencefictionfilm 'Tron legacy', de eerste filmhype van 2011. 'Op mijn leeftijd snap je geen moer van computers en sciencefiction, maar ik heb me kostelijk geamuseerd.'
Jeff Bridges wordt een dagje ouder. Tijdens een gesprek in een Parijse hotelkamer, kan hij zijn leesbril niet vinden en iemand biedt hem de zijne aan. 'Ik zie dat wij elkaar goed zullen begrijpen', zegt hij met die typische, ietwat lijzige bromstem die nog altijd herinnert aan The big Lebowski, de film van de broers Coen waarin hij als The Dude de meest onvergetelijke rol uit zijn carrière neerzette.
'Yeah, The Dude bewaar ik op een speciaal plekje in mijn hart. In zijn geheel heb ik The big Lebowski maar een keer of zes, zeven gezien maar ik ben een zapper. Al zappend heb ik al kilometers door die film afgelegd en telkens blijf ik geamuseerd hangen bij een ander stukje. The Dude, dat is een beetje mijn Godfather. Pas op, ik spoel ook wel eens door mijn andere films. Het is een manier om herinneringen op te pikken en om te zien hoe je langzaam oud bent geworden.'
Jeff Bridges op de première van Tron: Legacy te Los Angeles dd. 10/12/2010
Zó oud bent u toch ook niet? Jeff Bridges:(bekijkt me alsof ik de draak met hem steek) 'Man, man. Kun jij nou geloven dat ik 61 ben geworden? Ik kan daar niet aan wennen, hoor.'
Omdat u zich nog de jonge kerel van vroeger voelt? Jeff Bridges: 'Is het jou nog nooit overkomen dat je 's morgens in de spiegel kijkt en schrikt van die oude vent die terugstaart? Mij wel.'
Dat wordt in 'Tron legacy' goedgemaakt, want u speelt tegenover uw eigen, pakweg 30 jaar jongere zelf. Jeff Bridges: 'Yeah, het is ongelooflijk wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is. Het zal je van een oude rakker als ik misschien verwonderen, maar ik ben daar blij mee. Ik zie dolgraag film, maar het stoort me telkens weer wanneer een andere acteur de jongere of oudere versie van een personage moet spelen. Dat klopt haast nooit. De techniek waarmee ze je als oudere man inscannen en verjongen is verbazend handig.'
Is het niet eng tegenover een uitgave van jezelf te spelen? Jeff Bridges: 'Herinner je je nog de komst van de eerste cassetterecorders? Wel, dat bizarre gevoel van Hé, is dat mijn stem? toen je voor het eerst naar jezelf luisterde, had ik ook toen ik mijn jonge ik zag. Ben ik dat? was mijn eerste reactie, terwijl ik het toch gewoon ben mezelf als jongere dude terug te zien in oude films. Het probleem is dat er iets niet klopt aan mijn jonge ik. Die Clu is niet helemaal mezelf, het is een interpretatie van computerartiesten.'
Bent u nog een beetje mee met alle filmhightech? Jeff Bridges: (met een geamuseerde grijns) 'Ik begrijp wat je bedoelt. Nee, ik ren niet achter elk nieuw technologiesnufje aan. Laat ik je iets verklappen: ik ben de jongste tijd nogal wat onderweg geweest om Tron te promoten en ik heb al drie weken mijn e-mails niet bekeken. Je kunt je voorstellen wat voor een puinhoop me te wachten staat.'
'Mijn relatie met technologie is er eentje van haat én liefde. De reden waarom ik in de nieuwe Tron ben gestapt, was pure nieuwsgierigheid naar hoe ze het zouden aanpakken om een film te draaien zonder camera's. Ze stoppen je in soort maillot met ijkpunten en dan moet je een kamer in gevuld met toestelletjes die op sprinklers lijken. Het zijn evenwel geen sproeiers maar computersensoren die je lichaam scannen. Met die gegevens kunnen ze personages ongeveer alles laten doen.'
Beangstigend, toch? Jeff Bridges: 'Goh, wat mij vooral verontrustte was dat de nieuwe Tron een en al speciale effecten zou zijn en niks verhaal. Pas toen ik de garantie had dat er ook een degelijke plot in zou zitten, heb ik toegezegd. Tronis een moderne fabel over de schaduwkanten van de technologie geworden. Niets te vroeg, want de technologie galoppeert vooruit, zodat het niet ondenkbaar is dat we ergens een foute weg inslaan. Laat Tron maar een waarschuwing zijn.'
Is er enige vergelijking mogelijk tussen de set van 'Tron' in 1982 en 'Tron' nu? Jeff Bridges: 'Nauwelijks. Nu komen alle effecten uit de computer, in die tijd stapten de acteurs door decors van zwart velours dat door Koreaanse dametjes aan elkaar was gestikt. Op die stof werden dan fluolinten geplakt en zo kreeg je het Grid-effect. Het klinkt allicht onnozel als ik zeg dat we frisbees gebruiken als computerschijven, maar vergeet niet dat we het over 1982 hebben. De wereld was toen helemaal anders. (pauzeert even om van zijn vitaminedrankje te nippen) Geen mens die vermoedde dat we ooit een paar duizend liedjes in een doosje ter grootte van een lucifer zouden opslaan.'
Over muziek gesproken: klopt het dat u bezig bent aan een cd? Jeff Bridges: 'Yeah, met T-Bone Burnett. Het album moet dit jaar ergens uitkomen en we gaan samen ook op tournee. Onze band zal The Royal We heten, naar een zinnetje uit The big Lebowski.'
Wordt muziek een late tweede carrière? Jeff Bridges: 'Ik speel al gitaar sinds ik een tiener was en ik heb er steeds meer zin in. Crazy heart (de film uit 2009 waarin hij een countryzanger speelt) heeft alle planeten op één lijn geplaatst, waardoor mijn muziekdroom plots uitkomt.'
'Crazy heart' was me het filmpje wel: hij leverde u ook uw eerste Oscar op. Jeff Bridges: 'Zeg dat wel. Een Oscar schept natuurlijk ook stress, hoewel ik die vooral voel als het over mijn muziek gaat. Op een podium kruipen is als op het baseballterrein staan sterven omdat je die ene bal moet vangen. Cool blijven is de boodschap.'
Van wie heeft u eigenlijk die relaxte houding? Jeff Bridges: 'Van mijn moeder (actrice Dorothy Dean Bridges). Elke dag besteedde ze aan elk van haar kinderen een uur waarin je alle aandacht kreeg. Ik herinner me zelfs nog mijn favoriete spelletje. Ik speelde een ruimteschip en zij was het monster dat me moest aanvallen. Nooit mopperde ze dat ik telkens hetzelfde vroeg.'
Speelt u nu ook met uw drie dochters? Jeff Bridges: 'Net als destijds mijn pa (acteur Lloyd Bridges) was ik vaak afwezig terwijl mijn meisjes opgroeiden. Maar dat heb ik een beetje goedgemaakt met Tron legacy. Mijn middelste meisje, Jessica Lily, was mijn assistente in de film: zij weet alles van computers. Ze hield ook een oogje op me, want ik moet een beetje uitkijken met mijn rug.'
19-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
18-01-2011
James Franco speelt seriemoordenaar in The Night Stalker.
James Franco is een van de meest gevraagde filmsterren van het moment! Aan zijn overvolle schema heeft de 127 hours-acteur een nieuw project toe- gevoegd: The Night Stalker. Naast de vertolking van de hoofdrol neemt Franco de regie op zich van deze biopic over de notoire seriemoordenaar Richard Ramirez.
The Night Stalker is gebaseerd op de gelijknamige non-fictie bestseller van Philip Carlo. In 1985 was het zuiden van Californië in de ban van Richard Ramirez en zijn reeks slachtpartijen. Hij werd uiteindelijk opgepakt en ter dood veroordeeld voor dertien moorden, vijf pogingen tot moord, elf seksuele vergrijpen en veertien inbraken. Op dit moment zit Ramirez nog steeds vast in een dodencel in Californië.
Het scenario is al geschreven door Nicolas Constantine. Volgens de scriptschrijver zal The Night Stalker geen smakeloze sensatiefilm worden. "Dit is geen horrorfilm," zegt Constantine. "Ook zal het Ramirez op geen enkele manier verheerlijken. Philip Carlo creëerde een verbazingwekkend portret van Ramirez als mens, en hoe hij uiteindelijk dat monster werd. James Franco deelt die visie en we zijn het allemaal erover eens dat hij de enige acteur en regisseur is, die deze visie recht kan doen."
Scenarioschrijver Nicolas Constine zal de film produceren met Chris Cornell. Rockfanaten kennen Cornell als de leadzanger van de band Soundgarden. De opnames van The Night Stalker moeten aankomende zomer beginnen.
James Franco in 127 hours
Naast The Night Stalker zijn er meerdere films waarin we Franco binnenkort kunnen bewonderen. Vanaf 16 februari is hij in de Belgische bioscopen te zien in het spannende bergbeklimdrama 127 hours van regisseur Danny Boyle(Slumdog Millionaire). Verder kunnen we hem nog zien in de independent-film Howl en in de komedie Your Highness. Aan het einde van dit jaar kunnen we hem verder nog bewonderen in Rise of the Apes. En als klap op de vuurpijl presenteert James Franco samen met Anne Hathaway dit jaar de Oscaruitreiking op zondag 27 februari.
18-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Cameron Diaz over haar rol in The Green Hornet, ouder worden en de tol van de roem.
Een gesprek met de ster van de nieuwe film 'The Green Hornet': "Ik word er altijd zo vrolijk van als mensen mij vergelijken met Gwyneth Paltrow.
Cameron Diaz wil een ding duidelijk maken: Ze houdt van het ouder worden. Een van de grappigste momenten in de nieuwe film The Green Hornet is wanneer acteur Seth Rogen, die de rol van lompe krantenmagnaat Britt Reid speelt, grappen maakt over de "hoge" leeftijd van Diaz karakter Lenore. De actrice beweert dat ze verre van beledigd was door die grappen.
"Dat zou betekenen dat ik wel heel erg ijdel ben", zegt ze. "Ik heb totaal geen probleem met mijn leeftijd. Sterker nog, ik hou van het ouder worden. Iedereen die jong wil blijven moet waarschijnlijk nog een keer goed in de spiegel kijken, want zo leuk is dat niet. Ik voel me nu (Cameron is 38 jaar oud) beter dan ik me ooit heb gevoeld in mijn leven. Ik voel me sterker en ik ken mezelf beter. Het leven is op dit moment beter dan het ooit is geweest. Ik zou nooit meer 25 willen zijn. "
Hoewel ze niet meespeelt in de grote actiescènes met Rogen en co-ster Jay Chou, was de rol van Diaz in The Green Hornet toch een kans om een beetje fysiek in actie te komen. Dat was juist een aspect van de rol waar Diaz opgewonden over was. "Ik ben altijd een atleet geweest, ik ben nog steeds een atleet", zegt ze. "Weet je, ik ben niet zoals een ballerina, ik ben een echte atleet. Ik bedoel, ballerina's zijn natuurlijk ook geweldige atleten. Ballerina's zijn waarschijnlijk de meest verbazingwekkende atleten, maar ze zijn zo sierlijk. Ik ben absoluut niet sierlijk. Ik ben meer een kogelstootster."
Cameron Diaz is wellicht een van de bekendste actrices ter wereld en ze staat dus altijd in het middelpunt van de aandacht. Een feit waar ze mee heeft leren leven. "Het is een zegen en een vloek", zegt ze. "Ik kan dit buitengewone leven niet hebben zonder dat de media daar een onderdeel van is, dus moet ik accepteren dat die aandacht er bij hoort. Het is natuurlijk niet altijd even makkelijk.
Seth Rogen en Cameron Diaz in The Green Hornet
Toch vind de Amerikaanse al die aandacht niet altijd even erg: "Ik was bij mijn moeder thuis, en ik kreeg trek in koffie dus ging ik die even halen bij een lokale supermarkt kiosk," herinnert ze zich. "Komt er een vrouw naar me toe en die roept 'Oh mijn God! Oh mijn God! Jij lijkt echt sprekend op Gwyneth Paltrow! Dat hoor je vast vaker? 'En ik zei,' Ik krijg dat de hele dag door te horen, dank u wel. Ik word er altijd zo vrolijk van als mensen mij vergelijken met Gwyneth Paltrow.
18-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
17-01-2011
Filmaffiche: Tron: Legacy.
Plot: Tron: Legacy is een high-tech 3D avontuur dat zich afspeelt in een digitale wereld. Sam Flynn (Garrett Hedlund), de 27 jaar oude rebelse zoon van Kevin Flynn (rol van Jeff Bridges) doet onderzoek naar de verdwijning van zijn vader, ooit bekend als 's werelds vooraan- staande gameontwikkelaar. Tijdens zijn zoektocht leidt een vreemd signaal, afkomstig van zijn vader, hem naar Flynn's Arcade waar hij in de digitale wereld van Tron wordt getrokken. Dezelfde wereld waar zijn vader al 20 jaar blijkt te leven. Samen met Kevin's vertrouweling Quorra (rol van Olivia Wilde) komen vader en zoon in een levens- gevaarlijk gevecht terecht met een meedogenloze vijand. Zij moeten zien te ontsnappen uit een prachtige visuele cyberwereld met nog nooit eerder uitgevonden voertuigen, wapens en landschappen. Een wereld die niet alleen heel geavanceerd blijkt te zijn, maar ook heel erg gevaar- lijk.
Tron: Legacy speelt in de Kinepolis-bioscopen vanaf 19 januari 2011.
Regie: Joseph Kosinski Cast: Michael Sheen, Garreth Hedlund, Olivia Wilde Jeff Bridges Genre: Actie, Science-Fiction Duur: 122 minuten
