Het is nu zeker: producent en scenarist Marc Punt zal zijn broek niet scheuren
aan Frits & Freddy, de komedie die hij zonder één euro overheidssubsidie heeft
gedraaid, waardoor hij verplicht was om 350.000 toeschouwers te halen.
'Die halen we zeker. Nu hoop ik op een beetje winst voor mezelf', zegt Punt.










Marc Punt(rechts)
 
Zo'n 330.000 mensen zijn ondertussen al naar de kaskraker van Guy Goossens
gaan kijken en dat is nog slechts een zucht verwijderd van de 350.000 die de film
nodig heeft om break-even te draaien. 'Die 350.000 bereiken we beslist', zegt Marc
Punt, producent en tevens scenarist van Frits & Freddy. 'De film loopt nog op 40
schermen en trekt nog altijd flink wat volk. Ik zal dus uit de kosten komen, maar nu
hoop ik dat er ook nog wat winst te rapen valt. Iedereen die aan Frits & Freddy heeft
meegewerkt is ondertussen keurig betaald, alleen mijn kantoor (Independent Films) en
ikzelf dus nog niet. Het zou fijn zijn als ik aan de twee jaar hard werk die deze film heeft
gekost, ook nog iets over zou houden.'

Of dat sowieso niet het geval is gezien de film het straks allicht ook op dvd goed zal doen?
'De opbrengst van dvd en vod (video on demand op tv) hadden we al ingecalculeerd.
Maar als Frits & Freddy meer dan 350.000 toeschouwers haalt, hou ik niet alleen iets over
aan de extra ticketverkoop, maar gaat ook de dvd- en vod-prognose naar boven.'



De prent heeft 2 miljoen euro gekost maar kreeg onverwacht geen subsidie van het VAF
(Vlaams Audiovisueel Fonds), waardoor er plots een gat van 650.000 euro viel.
Punt bracht dan maar zelf dat geld samen. 'Op eigen risico,' verduidelijkt hij, 'en dan hou je
je hart vast wanneer je film in de bioscoop komt op een moment dat het land lam ligt door
het strenge winterweer.'

Bovendien moest Frits & Freddy, met Tom Van Dyck en Peter Van den Begin in de hoofd-
rollen, het opnemen tegen twee andere Vlaamse producties, de Jan Verheyen-blockbuster
Zot van A en Hilde Van Mieghems romantische komedie Smoorverliefd.
Peter Van den Begin toont zich alvast verheugd dat Frits & Freddy een succes is geworden:
'Dat hebben we te danken aan de mond-tot-mondreclame. De humor, de spitse dialogen en
manier waarop het klikt tussen mij en Tom Van Dyck spreken het publiek blijkbaar aan.
Bovendien hebben we een beetje genoten van onze underdogpositie: de mensen hadden
sympathie voor dat eigenzinnige filmpje dat geen subsidies kreeg.' 

Het VAF, dat blijkbaar twijfelde aan de kansen en/of kwaliteiten van Frits & Freddy, heeft
nog niet gereageerd op het succes van de film. 'Geen reactie, geen gelukwens', aldus Marc
Punt. 'Wat wil je, die mensen krijgen natuurlijk niet graag ongelijk. Daarom ben ik er niet
van overtuigd dat ik voor een volgende film wél subsidies zal ontvangen.'



Bij het VAF onderstreept intendant Pierre Drouot desgevraagd dat niemand iets tegen Punt
heeft. 'Zijn film werd door de commissie positief beoordeeld, maar een andere film kreeg
een nog iets meer positieve beoordeling. Marc Punt had Frits & Freddy opnieuw ter
subsidiëring kunnen indienen, maar gezien zijn draaischema kon hij niet wachten.
Ik kan nu alleen maar zeggen: Proficiat dat uw film het zo goed doet.'

Punt heeft niet meteen nieuwe filmplannen maar beraadt zich over de toekomst. 'Je kunt er
niet zomaar van uitgaan dat het je nog eens lukt een film te draaien die de top vijf van het
jaar haalt. Concluderen dat je in Vlaanderen films kunt draaien zonder subsidies, is onjuist.'

01-02-2011 om 13:46 geschreven door Patje007

31-01-2011 om 18:05 geschreven door Patje007

Natalie Portman heeft op de SAG Awards in Los Angeles de prijs voor beste actrice
gewonnen voor haar rol als ballerina Nina Sayers in 'Black Swan'. De zwangere actrice
straalde in een wit kleedje op de rode loper.
Portman is ook favoriete om een Oscar in de wacht te slepen. Die worden op 27 februari
uitgereikt. Ze won eerder al de Golden Globe en Critic’s Choice Award.


Natalie Portman

Tijdens de opnames van 'Black Swan' ontmoette Portman haar verloofde Benjamin Millepied.
De 33-jarige Fransman is choreograaf en danser bij het New York City Ballet.

31-01-2011 om 18:05 geschreven door Patje007

31-01-2011 om 00:31 geschreven door Patje007

Hij mag dan wel op Humo's Pop Poll en de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren
uitgeroepen zijn tot beste acteur, van enige sterallures is geen sprake. Integendeel.



Twee keer tot beste acteur uitgeroepen. Je kan moeilijk
zeggen dat het je niets doet, hé.
Koen De Graeve: 'Dat is waar. Maar toch moet ik zeggen dat het me eigenlijk geen
- euh - reet kan schelen. Ik ben nog altijd dezelfde, hé.
Vroeger, toen ik dertien was, kon ik in bed liggen dromen van een mensenzee die me
toejuichte. Nu ben ik daar te realistisch voor. Het is fijn om in de bloemetjes gezet te
worden, maar ik voel mij er ook een beetje onwennig bij.
Op de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren kwam iedereen een praatje slaan, ook
mensen die ik niet kende: Yo, dag Koen. Heel raar. Dat nodigde mij alleen maar uit
om heel snel naar huis te gaan, naar mijn vrienden en familie die me echt kennen.'


Je bent nu 37. Je bent laat ontdekt.
Koen De Graeve: 'Ik hoor dat geregeld. Ik heb echt geen vijftien jaar zitten wachten
om ontdekt te worden. Ik speel al jaren theater en heb me al kostelijk geamuseerd.
Ik heb nooit echt die behoefte gevoeld om op tv te komen.'



Was je tijdens de promotie van de Helaasheid der Dingen onder de
indruk van de grote sterren in Cannes?
Koen De Graeve: 'Toen we in onze smoking op de rode loper liepen, werden
we straal genegeerd door al die zeshonderd fotografen. Die vonden ons maar
een stelletje vreemde, bebaarde smokinghufters. (glinsterende ogen). Ik zag er
wel Robin Wright Penn, een fantastische actrice en een vonk van een vrouw.
Plots kwam ook regisseur Quentin Tarantino binnen. Ik zei tegen Wouter
(Hendrickx, Lowie 'Petrol' Strobbe in 'De helaasheid') dat ik hem zou aanraken.
Maar ik durfde niet. Ik denk dat hij ook bodyguards rond zich had.'


Waarom heb jij eigenlijk slavistiek gestudeerd?
Koen De Graeve: 'Ik kom uit een slimme familie. We zijn met zes thuis. Mijn zus
en ik waren nakomertjes, de drie andere zussen en mijn broer hebben allemaal
universiteit gevolgd. Die vier, daar werd thuis altijd naar verwezen. Zij waren hét
voorbeeld. Ik had het gevoel dat ik moest doen wat zij hadden gedaan, namelijk
aan de universiteit studeren. Ik was toen nogal een lamzak en heb de richting
gekozen die het minste aantal lesuren bevatte. Maar ik wou eigenlijk iets anders:
naar Studio Herman Teirlinck gaan om acteur te worden. Op een dag heb ik mijn
vader opgebeld om te zeggen dat we eens moesten babbelen.'



Hoe reageerde hij?
Koen De Graeve: 'Hij zei onmiddellijk dat hij dat niet kon betalen. Hij was vooral
bang dat ik iemand was die van de hak op de tak zou springen en maar wat zou
rondlummelen. Maar toen ik slaagde voor het eerste jaar, zag hij dat het menens was.
Hij is nu 81 en heel trots op mij. Bij De helaasheid kwam hij zelfs vier keer kijken op
de filmset. Hij was onder de indruk, de schellen vielen van zijn ogen.'



Je hebt drie dochters. Je bent dus constant omringd door vrouwen.
Koen De Graeve: 'Ik heb nooit iets anders gekend, ik ben opgegroeid met vier
zussen. Alleen: nu moet ik alles regelen voor mijn dametjes en dat was vroeger
wel anders. Ik heb zeker niet nee gezegd tegen de attenties van mijn zussen.
Als jongste heb ik 'verwend zijn' zo'n beetje uitgevonden. (lacht) Wij waren met zes,
maar met drie kinderen is mijn gezin groot genoeg. Mijn vriendin is ook actrice, en
omdat we allebei onregelmatige uren hebben, is het een hele organisatie om alles
geregeld te krijgen. Maar het is prettig dat zowel zij als ik de dingen kunnen doen
die we willen doen. Dat is een mooi geschenk dat we elkaar kunnen geven.
Maar daarnaast moeten we uiteraard nog die drie kleine leventjes bijsturen, regelen
en de mist insturen.


Koen De Graeve(uiterst links) in Loft

Heb je nog tijd genoeg voor hen?
Koen De Graeve: 'Ja, als acteur heb je een redelijke nine to five-job, hoor. Zeker in
een film. Een theatervoorstelling neemt meer tijd in beslag. Dan ben je de laatste
weken voor de première dag en nacht bezig. In een film moet je enkel acteren. '


Kijk je op zondagochtend dan samen met hen naar 'Mega Mindy'?
Koen De Graeve: (enthousiast) 'Jazeker! Ik probeer dan altijd samen met hen te
raden wie de slechterik is. Ik kies vaak partij voor de commissaris, ook al zeggen
mijn kindjes dat die alleen maar wil eten en niet goed is voor Mega Mindy.
Ik geniet daarvan.'


Zou je ooit willen meespelen in een kinderprogramma?
Koen De Graeve: 'Ja, maar nu nog niet. Ik heb ooit sinterklaas gespeeld voor mijn
oudste twee dochters. Ik weet nog hoe mijn oudste dochter Anna op mijn schoot zat,
haar ogen op vijf centimeter van de mijne. Ik zag de paniek in haar ogen toen men zei
dat ze de sint een zoentje mocht geven. Ze begon te wenen. Mijn hart brak. Ik had
onmiddellijk zin om die mijter en baard eraf te trekken. Maar ik mocht niet. Kinderen
willen keihard in dingen geloven. Dat mag niet worden verbrod. Mocht ik opeens op de
televisie naast Mega Mindy verschijnen, dan zouden ze denken: is Mega Mindy dan niet
echt? Ik zou dat mezelf nooit kunnen vergeven.'


Koen De Graeve tijdens de uitreiking van de Vlaamse filmprijzen

Is je alomtegenwoordigheid het gevolg van een uitgekiende strategie?
Koen De Graeve: 'Nee, het is toeval. Je kunt nog zo strategisch zitten nadenken als
je wilt, als er niemand op je zit te wachten, kom je nergens. Ik doe al twaalf jaar theater
en voel me daar goed. Maar ik was ook nieuwsgierig naar film en tv, en hoe ik daarin zou
functioneren. Ik heb hier en daar een paar gastrollen gespeeld, niet voldoende om er een
kick van te krijgen, wel om mijn interesse op te wekken. Dat de films en series elkaar nu
zo snel opvolgen, is een samenloop van omstandigheden. Voor Los heb ik gewoon auditie
gedaan. Felix Van Groeningen heeft me ooit zien spelen en vroeg me voor Dagen zonder
Lief. Erik Van Looy vond dat een goede film, vandaar Loft. Zo gaat die bal aan het rollen.'

Loft en Van Vlees en Bloed waren allebei gigantische successen. Geluk, of heb je
daar een neus voor?
Koen De Graeve: 'Geluk. Absoluut. Maar soms kun je het geluk wel uitdagen. Ik had bij
beide projecten het gevoel dat het resultaat goed zou zijn. Het enthousiasme van de makers,
de vakkundigheid van de scenario's, de collega's, het was een extreem groot genoegen om
daaraan mee te werken. Het is altijd geweldig als het succes op zijn zachtst gezegd meevalt,
maar ik ben even trots op andere dingen die ik heb gedaan en waar minder volk op af is
gekomen. (N)iemand van Patrice Toye, daar heb ik maar twee draaidagen aan meegewerkt,
maar dat was een plezante set waar ik graag wat meer had rondgelopen.



Kom je uit een creatief gezin?
Koen De Graeve: 'Dat is het minste wat je kunt zeggen. Mijn vader heeft vijftien jaar geleden
nog een schildersschool opgericht. Hij speelt meer instrumenten dan er bestaan, en is al dertig
jaar dirigent van het Klein Kinderkerstmiskerkkoor, waar ik zelf begonnen ben als sopraan en
geëindigd ben als bas. Mijn moeder zong ook geweldig. Ik speel gitaar en al mijn zussen en
mijn broer spelen of speelden een instrument.


Je moeder is twee jaar geleden overleden aan kanker. Zij heeft het succes van
'Van vlees en bloed' en 'De helaasheid' niet meer kunnen meemaken.
Koen De Graeve: 'Nee, en dat is echt jammer. Ze heeft de film Dagen zonder lief,
waar ik in meespeelde, nog gezien en vond het fantastisch. Ze glunderde. Ik besefte
toen heel goed dat haar klok enorm aan het tikken was.
Ik ben blij dat ze wist dat ik zou meespelen in Loft. Ze was een grote fan van regisseur
Erik Van Looy. Ze wastrots op me. Maar naar het einde toe praatten we daar niet meer
over. Dan wordt alles zo extreem relatief en word je opgeslorpt door het nakende einde.


Denk je nog vaak aan haar?
Koen De Graeve: 'Soms is er een dag dat ik niet aan haar denk. Dat is heel raar. Maar ons
ma zal niet vervagen. Door haar dood wil ik nu voortdurend aan mensen zeggen dat ik hen
graag zie. Dat ik hen apprecieer. Mijn kinderen worden er soms zot van.
Ja papa, het is goed zo. In het laatste echte gesprek met mijn ma verklaarde ik ook de hele
tijd mijn liefde. Zelfs zij zei toen dat weet ik toch al.' (glimlacht)


Wat wil je nog in je leven?
Koen De Graeve: (wijst naar een wereldkaart aan de muur) 'Een paar toerkes rond de wereld
doen. Met alle respect en liefde voor de film, het theater en de Nacht van de Vlaamse Televisie-
sterren, maar de sterren aan de hemel in het echte leven zijn nog zoveel mooier. Ik wil de wereld
zien.'

30-01-2011 om 17:42 geschreven door Patje007

VT4-Zaterdag 29 januari 2010-23u25



Na twee neurotische familiekomedies - Spanking the Monkey en Flirting With
Disaster - gooide David O. Russell(binnenkort komt zijn nieuwe film The Fighter,
een boksdrama met Mark Wahlberg en Christian Bale, uit) in 1999 met zijn derde
film het roer om. In Three Kings speelt George Clooney een van de drie soldaten
die tijdens de laatste dagen van de Golfoorlog in de woestijn van Irak op zoek
gaan naar de goudstaven die Saddam van de Koeweiti's heeft gestolen.

Three Kings is een jongensboek over hebzucht en avontuur, in de grote traditie
van The Treasure of the Sierra Madre, maar het is ook een film die de keer-
zijde laat zien van de mediaoorlog die vooral via cleane computerbeelden
onze huiskamer instraalde. Niet alleen toont Russell waar de bommen
landden, er zijn ook surrealistische beelden die in gruwelijk biologische details
de impact van een kogel op ons lichaam laten zien. In een ander krankzinnig
moment wordt een koe aan flarden geblazen (en krijgen de helden de brok-
stukken op hun hoofd). Er zijn ook documentair aandoende beelden waarin
vogels vastplakken in de olie, een triest spektakel dat zelfs het meest taaie
personage te veel wordt - een vrouwelijke correspondente, gemodelleerd naar
Christiane Amanpour van CNN.

In de meest schokkende scène wordt Mark Wahlberg ondervraagd en
gemarteld door een Irakees die bijzonder veel belang stelt in Michael Jackson.
Maar geleidelijk krijgt de folteraar een menselijk gezicht en kunnen we
begrip opbrengen voor zijn psychische ontreddering en wraakgevoelens.

Three Kings dompelt ons in de chaos en absurditeit van de oorlog in de
Perzische Golf, maar het is een bijzonder knap gecontroleerde warboel die
Russell op het doek gooit. De hypernerveuze, snel wisselende en pseudo-arbitraire
visuele stijl is grotendeels ook het gevolg van de drie soorten pellicule waarmee
de film werd gedraaid. Bijna de helft van de film is gedraaid met Ektachrome,
met overbelichte beelden in felle kleuren die de oorlog tegelijk tastbaar en
onwezenlijk maken.

De energie op de set (de film werd gedraaid op locatie, in de woestijn van
Arizona) werd nog flink aangewakkerd door de twee acteurs die Clooney
flankeren: de rapper Ice Cube en de ex-rapper en het voormalig Calvin Klein-
model Mark Wahlberg (vroeger Marky Mark).

Schrijver-regisseur David O. Russell en zijn steracteur George Clooney hebben
moeten knokken om hun visie op het doek te krijgen. In deze beslist
ongewone productie van een studio - Warner Brothers - gespecialiseerd in vrij-
blijvend formulevoer, kreeg ook de desastreuze politiek van de regering-Bush
meermaals een veeg uit de pan. Een van de centrale thema's is dat de
Amerikaanse regering op het einde van de oorlog Iraakse opstandelingen
aanmoedigde om Saddam te bestrijden en vervolgens deze vrijheidsstrijders
liet stikken.

Een interview met George Clooney over de controversiële Golfoorlogfilm:



Kon u zich vinden in de politieke boodschap van 'Three Kings', met
name in wat de film vertelt over de Amerikaanse buitenlandse politiek?
George Clooney: Three Kings heeft mijn opinie over de Amerikaanse
buitenlandse politiek niet gewijzigd, maar tijdens mijn research heb ik wel een
en ander bijgeleerd over het Midden-Oosten. Ook ik kreeg mijn informatie
over de Golfoorlog van CNN, dat alleen toonde wat het ons wilde tonen.
En als je dan in Los Angeles woont, wordt alles wat met het Midden-Oosten
te maken heeft toch op een hoopje gegooid.

De opvoeding die ik meekreeg in Kentucky heeft me tot een liberal democraat
gemaakt. Mijn vader was tv-reporter en schreef ook een column voor
een plaatselijke krant in Cincinatti. Hij heeft ons altijd aangemoedigd om ons
goed te informeren en om bij elke politieke kwestie zo veel mogelijk naar de
verborgen achtergronden te peilen. Om te weten te komen hoe de vork precies
in de steel zit, zei mijn vader altijd: follow the money!

Ik heb me altijd vierkant uitgesproken tegen de oorlog met Irak, die in mijn
land een bijzonder populaire oorlog was. En nog altijd is, want veel Amerikanen
vinden het alleen maar jammer dat we de job niet hebben afgemaakt.
Terwijl ik me als rechtgeaarde democraat in de eerste plaats afvraag waarom
we die oorlog sowieso zijn begonnen en niet hebben geprobeerd om via andere
wegen onze eisen af te dwingen. Sommigen zeggen dat economische sancties
het zwaarst doorwegen op de burgerbevolking, maar het doet toch minder pijn
dan hun huizen te bombarderen. Want dan is niet alleen hun economie om
zeep en moeten ze hun verwoest land opnieuw opbouwen, maar moeten ze ook
nog eens hun familie begraven.

Bovendien maakt zulke agressie een held van mensen die echt geen held zouden
mogen zijn, waardoor Saddam Hoessein nog steviger in het zadel zit. 
Natuurlijk is Saddam een schurk, maar waarom hij wel en Pinochet niet?
Als we ons dan toch geroepen voelen om in de nieuwe wereldorde de politieman
te spelen, waarom kiezen we er dan de ene uit en de andere niet? Wat zijn de
criteria?



'Three Kings' toont de Golfoorlog als pure waanzin, maar we beleven er wel
veel plezier aan: de film is op een wrange manier ontzettend grappig.
George Clooney: Het is inderdaad geen documentaire maar entertainment. Als
mensen na het zien van Three Kings de behoefte voelen om meer te weten te
komen over wat wij, Amerikanen, daar hebben uitgespookt - en wat het heeft
opgeleverd - dan is dat prima meegenomen. Ik hoop alleen maar dat ze onze film
niet als enige referentie gebruiken in hun kennis van de Golfoorlog. Je komt nu
al kinderen tegen die alles wat ze weten over Kennedy uit JFK gehaald hebben
en denken dat het om één groot complot ging - Hoffa, Johnson, de maffia, de
Cubanen, het militair-industrieel complex, allemaal samen in één kamer om de
moord op Kennedy te beramen.

Veel Hollywoodacteurs stappen ook in de politiek.
George Clooney: Wees gerust, daar moet je met mij niet bang voor zijn. Ik heb
mijn opinies, maar als een burger, niet als filmster. Ik herinner me ooit wat Paul
Newman zei toen hij in 1968 campagne voerde voor Bobby Kennedy. Men vroeg
hem of het wel fair was dat iedereen naar hem kwam luisteren, omdat hij zo
beroemd was. Hij antwoordde dat dit waarschijnlijk onfair was voor anderen,
maar dat het feit dat hij beroemd was toch niet wilde zeggen dat hij geen mening
mocht verkondigen en opkomen voor mensen en zaken waarin hij geloofde?

Je moet daar als showbizzfiguur een evenwicht in vinden. Het is niet omdat je
als acteur in een film speelt die politiek een standpunt inneemt, dat je je moet
geroepen voelen om op Crossfire op CNN de expert te gaan uithangen. Tenzij je
echt goed beslagen bent, sla je makkelijk een mal figuur en breng je de goede zaak
alleen maar schade toe. Ieder zijn vak.

Ik was het roerend eens met de politieke ideeën in Three Kings, maar wat me in
de eerste plaats aanspraak, was dat het een verduiveld sterk script was. Dàt is waar
je als acteur altijd naar op zoek bent.
Bij het begin van je carrière weet je dit misschien niet altijd, want dan heb je maar
één doel voor ogen: aan een job geraken. Eens je van de straat bent en wat naam
begint te maken, begin je meestal te zoeken naar wat in het jargon een goed vehikel
heet, een project dat je carrière vooruit moet helpen en waarin je zelf een
goed figuur slaat. Big mistake! Meestal ben je zo geïnteresseerd in je eigen aandeel,
dat de rest van de film je gestolen kan worden. Maar het enige wat telt, is het
project in zijn totaliteit. Uiteindelijk moet je je leren toespitsen op het script: dat is
alles wat je nodig hebt. Probeer maar eens een prima film te maken uit een rot
scenario. Onmogelijk. Ik heb geleerd om naar goede projecten te zoeken, niet naar
goede rollen voor mijn persoon.

Op het einde neemt 'Three Kings' flink gas terug en wordt het erg sprookjesachtig.
George Clooney: U bedoelt dat ze met zijn allen het goud teruggeven en de
vluchtelingen helpen de grens over te steken? Ik vond dat dit klopte. Three Kings blijft
hoe dan ook een formulefilm die in zekere mate de toeschouwer met een goed
gevoel naar huis wil sturen. De man op wie mijn personage is geïnspireerd, sergeant
Parker, gaf het goud ook terug. Ik weet dat hij samen met zijn makkers 's nachts in 't
geniep klopjacht maakte op Saddams Republikeinse Wacht, uit frustratie omdat ze
overdag lijdzaam moesten toezien hoe de sjiieten werden afgeslacht. Bij veel
manschappen was er woede en frustratie omdat ze niets mochten ondernemen
en tijdens de ontknoping van de film worden die gevoelens uitgeleefd.

Three Kings wordt soms vergeleken met Kelly's Heroes, met M.A.S.H. of Catch 22.
Dat zijn valabele vergelijkingen. De humor is bijtend en droog en niemand knipoogt
naar de camera, er zijn goddank geen inside jokes. Het wordt allemaal opgediend met
een uitgestreken gezicht.

Om uw zin te krijgen, hebt u ook een robbertje moeten knokken met de
producerende studio, Warner Bros.
George Clooney: De simpelste en beste manier om een film gemaakt te krijgen die
een studio niet echt wil maken, is je vraagprijs laten zakken. Ik had deals met Warner
Brothers voor diverse projecten. Maar ik wou absoluut Three Kings doen en was bereid
mijn salaris in te krimpen, om zodoende tot een budget te komen dat voor de studio aan-
vaardbaar was om zijn geld terug te winnen.

Enkele weken voor de opnamen zouden beginnen, belegde co-voorzitter Terry Semel
van Warner Brothers een vrij geheime vergadering, die hij me vroeg bij te wonen.
Bijna niemand wist van die meeting: zelfs regisseur David O. Russell was niet
gevraagd. De Warnertop was ongerust door de veranderingen in het politieke klimaat:
Planet Hollywood was gebombardeerd, er kwam een omstreden film in omloop,
The Siege, waarvan men verwachtte dat hij voor opschudding bij de Arabische gemeen-
schap zou zorgen. De koorts was aan het stijgen en daar zat Warner met een potentieel
controversiële film die absoluut niet typisch was voor de productie van deze studio. Ze
waren nerveus.

Terry Semel gaf me drie opties: we geven de film terug aan de regisseur en hij gaat
bij een andere studio aankloppen; we stellen de opnamen zes maanden uit en zien hoe het
klimaat evolueert; we vragen David O. Russell om het script drastisch te herschrijven.
David heeft dat laatste ook gedaan: hij gaf ze een versie die een pure actiefilm was, een
vreselijk script, niet zijn schuld: hij deed gewoon wat hem werd gevraagd.

Terwijl ik in de zomer van 1998 op het filmfestival van Venetië zat voor Out of Sight,
schreef ik Terry een brief met al mijn bezwaren tegen deze nieuwe versie. Ik zei hem ook
dat ik niet geloofde dat het maken van die film ons leven in gevaar bracht. Mocht dit toch
het geval zijn, dan was het nog een reden te meer om de film te maken. Het is alsof iemand
dreigt: als je durft opdagen ga je eraan. Dan moet je wel komen opdagen, zoniet geef je je
gewonnen.

Ik schreef Terry ook dat het mijn taak was om het script te beschermen. Zonder dit script,
was er voor mij van de film geen sprake meer. Indien hij als baas van Time Warner voor
zijn duizenden werknemers vreesde, dan moest hij maar de stekker uittrekken. Het was
een beetje een schaakspel. Maar het resultaat was dat ik mijn zin kreeg. Het geweldige is
dat ze ons uiteindelijk de film hebben laten maken zoals wij het zagen en dat Warner ons
door dik en dun is blijven steunen.

Op de set van 'Three Kings' maakte u flink ruzie met David O. Russell.
George Clooney: Ja, we hebben stevig gevochten. Maar het kwam altijd de film ten goede,
het had niks met onze ego's te maken. Dit is gewoon een film die aanzet tot uitgesproken
opinies. Ruzie maken hoort bij het creatief proces - en dan nog eens vijf maanden
in de woestijn van Arizona! Er waren meningsverschillen waar ik plezier aan beleefde.
We hebben nooit op elkaars gezicht geslagen. Ik zou trouwens niet durven: heb je David al
gezien: zo'n klein kereltje!

Nog altijd geïnteresseerd in romantische komedies?
George Clooney: Ja, als het script ook wat meer biedt. Out of Sight was een geweldige
romantische komedie omdat er meer achter zit. De film eindigt niet zoals het hoort,
speelt met de conventies, maar wordt toch voortgestuwd door de romantiek.

Doorgaans zijn romantische blijspelen totaal voorspelbaar. Neem nu One Fine Day, een
prima film, daar niet van, maar we weten altijd precies wat er gaat gebeuren. Dat is het
vervelende aan klassieke romantische komedies. Voor mij is het niet voldoende dat je
duimt voor twee aardige mensen en hoopt dat ze alle obstakels overwinnen zodat ze
eindelijk in elkaars armen kunnen vallen. Het is een heel moeilijk genre om nu nog
te beoefenen. Ik denk dat het maar echt werkt en boeit als je het combineert met iets
anders, zoals Jerry Maguire.


De scènes met Jennifer Lopez in 'Out of Sight' waren echt erotisch en
sprankelend. Wat deden jullie om het zo goed te doen klikken?
George Clooney: Sorry dat ik je moet ontgoochelen: ook hier lag het gewoon aan het
script. Je kunt zoiets niet plannen, je kunt niet proberen te acteren dat het vonkt
tussen twee acteurs. Op toneel kan je twee acteurs dezelfde scène zien doen, en drie
van de tien avonden is het pure magie, de andere zeven avonden zakt het als een
pudding in elkaar. Hoe komt dat? Het aardige bij een film is dat je een scène vele
keren kunt opnemen om er de beste momenten uit te kiezen. Out of Sight was een
prima script, Steven Soderbergh is een briljant regisseur en Jennifer is een uitstekende
actrice. Het kwam allemaal samen in een goed verteld verhaal.

29-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

Op 28 november 2010 is Ed Harris 60 jaar geworden, maar als het aan de acteur
zelf ligt is het einde van zijn werkende leven nog lang niet in zicht. “Ik houd van
het vak en ik hoop er zeker nog twintig jaar van te genieten”, zegt de acteur die
sinds woensdag 26 januari in The Way Back te zien is.



Harris beseft dat je als acteur niet altijd in de positie bent om je vol passie op een
rol te storten. Soms neem je een rol aan omdat er gewoonweg brood op de plank
moet komen. “Je kunt in de positie komen dat je al een tijdje niet gewerkt hebt en
je een bepaald bedrag aan dollars geboden wordt om vijf dagen voor een film te
werken”, legt hij uit. “Dan zeg je: ‘Ja, ik heb het geld nodig’. Hopelijk vind je dan
nog iets interessants in het verhaal. Je rationaliseert het voor jezelf, je geeft gewoon
toe dat het een klus is die je doet voor de toekomst van je gezin.
Maar zelfs als je iets doet dat vooral om entertainment en een beetje geld verdienen
draait, is het nog steeds een leerzame ervaring om voor de camera te staan.”

Gelukkig was The Way Back niet zo’n klus, Ed Harris deed simpelweg mee omdat
hij weer met regisseur Peter Weir wilde werken. “Ik had al met hem gewerkt aan
The Truman Show twaalf jaar geleden”, vertelt Harris, “en sindsdien heb ik zitten
hopen dat er een kans zou komen om weer met hem te werken. Hij is de meest door-
tastende, toegewijde filmmaker die ik ken.”


Jim Sturgess, Colin Farrell en Ed Harris in 'The Way Back'

Maar ook het verhaal over een groepje gevangenen dat in 1940 uit een Russisch straf-
kamp ontsnapt en te voet duizenden kilometers vlucht, sprak Harris al snel aan.
“Hoe meer ik betrokken raakte bij het verhaal en de periode, hoe enthousiaster ik ook
daarover werd.”
Zelfs de ontberingen die zijn bijna 60 jaar oude lichaam tijdens de opnames moest door-
staan, onderging hij met liefde. “Ik heb echt een goed gevoel over mijn bijdrage aan deze
film, ik was er goed op voorbereid, mentaal, fysiek en emotioneel. 
Ik heb veel fysiek werk gedaan voordat ik daar naartoe ging, ik ben zo mager geworden
als mijn lichaam toeliet, ik was erg gedisciplineerd.” 

Ed Harris regisseerde tot nog toe twee films: Pollock, over de Amerikaanse schilder
Jackson Pollock en de western Appaloosa. Hij zegt uit te kijken naar een mooie gelegen-
heid om opnieuw in de regisseursstoel plaats te nemen. “Ik heb al wat projecten bekeken,
maar het gaat mij niet om regisseren om het regisseren. Ik wil wel iets vinden waar ik echt
bevlogen van raak.”

28-01-2011 om 16:46 geschreven door Patje007

Haar officiële rol binnen het team is die van forensisch experte, al mag Garner
vooral in combatoufit door het ziedend hete woestijnzand ploegen en er een paar kratten
kogels doorheen jagen in de klopjacht op de daders. Subtiel of complex kon je deze
energieke genrefilm niet meteen noemen en ondanks de realistische look en het
op dat moment actuele thema richtten regisseur Peter Berg en producent Michael Mann
zich duidelijk meer op de boxoffice dan op de assemblee van de VN. 'Het was in de eerste
plaats een actiefilm', geeft Garner grif toe. 'Maar daarom is het nog géén Team America.
De film stelt kritische vragen bij het geweld en brengt zowel Arabieren als Amerikanen op
een genuanceerde manier in beeld.'

Subtiel gaat het er toch ook niet toe? Het gaat over vier FBI-agenten die een
terreurnetwerk oprollen en daarbij minstens honderd Saudi's neermaaien die
die terroristen blijkbaar niet kunnen of willen vatten.
Jennifer Garner: Het verhaal wordt inderdaad verteld vanuit Amerikaans perspectief.
Maar de Arabische personages zijn zeker geen karikaturen. Heel wat stereotiepen
zoals die de jongste jaren door Hollywood werden opgevoerd, worden zelfs resoluut
doorbroken. In zekere zin biedt The Kingdom een antwoord op het ongenuanceerde
beeld dat de Amerikaanse media sinds 9/11 ophangen van de islamitische wereld.
Daarin is het altijd 'de goeie blanke westerlingen' tegen 'die gemene bruine Arabieren'.
De echte held van deze film is zelfs een Arabier: de Saudische officier die de
Amerikanen helpt om de terroristen te pakken en daar het leven bij inschiet, maar die
verder als een gewone huisvader wordt neergezet die zijn kinderen niet wil zien op-
groeien in een wereld van haat en geweld. Niet elke Arabier is een fanaticus die
bommen wil gooien op de VS: daar mocht het Amerikaanse publiek wel eens aan
worden herinnerd.

En een goeie actieregisseur. Net als in 'Alias' en 'Elektra' had je weer een
fysiek veeleisende rol.
Jennifer Garner: Eigenlijk viel dat nog mee. Met uitzondering van die ene
lange actiescène waarin mijn personage wellicht voor het eerst in haar carrière
onder vuur komt te liggen. Ze reageert daarin dan ook puur instinctief en uit
overlevingsdrang. En zo hebben we die scène ook gedraaid: Peter joeg ons
letterlijk de set op met drie cameramannen achter ons aan. Niet dat ik niet gebrieft
was of geen fysieke training gevolgd had, maar het was in elk geval stukken
gevaarlijker dan de actiescènes in Alias. Daarin werd alles tot in het kleinste detail
georkestreerd. Hier waren Peters instructies gewoon: 'Men probeert je te vermoorden.
Just don't let them. ' (lacht).



Er is ook een stuntman gesneuveld, hoorde ik.
Jennifer Garner: Helaas. Een dom ongeval. Ik was er zelf niet bij die dag, maar
na dat voorval hebben we gezegd: 'Laten we er een goeie film van maken, alleen al
als eerbetoon aan die knul.' Als ik die laatste scène zie, waarin hij is omgekomen,
krijg ik nog altijd een krop in de keel.

Ben je niet bang dat je getypecast wordt als de stoere meid?
Jennifer Garner: Nee. Ik krijg ook romantische en komische rollen aangeboden,
maar actie is gewoon iets wat ik dolgraag doe. Ik hou privé ook van kickboxen en
powertraining. Misschien heb ik gewoon een teveel aan testosteron (lacht).

Jennifer Garner in Elektra

Over testosteron gesproken. Je bent zo ongeveer de enige vrouw in de
film. Heb je veel bijgeleerd over de manier waarop vrouwen in de Arabische
wereld worden behandeld?
Jennifer Garner: Een van de leukste dingen aan acteren is dat je voortdurend
nieuwe dingen bijleert over andere werelden en culturen.    
Voor deze film heb ik met verschillende FBI-vrouwen gesproken die in het Midden-
Oosten hebben gewoond en gewerkt. Wat eten ze ginds als ontbijt? Wanneer
moeten moslims bidden? Welke kleren moet je dragen? Hoe gaan Saudi's om met
vrouwen? Met de antwoorden op die vragen heb ik mijn personage zo realistisch
mogelijk ingevuld, ook al ben ik zelf niet in Saudi-Arabië geweest en hebben we
de film opgenomen in Arizona en Abu Dhabi.
Dat ik geen make-up of blitse broeken draag en altijd lolly's bij me heb om aan de
kinderen te geven, zijn bijvoorbeeld concrete dingetjes die ik uit die research heb
overgenomen. En ook van mijn echtgenoot, die een Midden-Oostenexpert is, heb
ik heel veel opgestoken.

Ben Affleck is een Midden-Oostenexpert?
Jennifer Garner: Ben heeft Midden-Oostenstudies gevolgd aan de universiteit
(waar hij het na één jaar al voor bekeken hield) en me met heel veel geduld uit-
gelegd hoe dat nu ook alweer zat met soennieten, sjiieten, Koerden en noem
maar op. Ik heb ondertussen dus ook geleerd dat ik de domste ben thuis (lacht).

Jullie hebben een dochtertje. Was het niet moeilijk om naar zijn regiedebuut
'Gone Baby Gone' te kijken, een donker drama over de ontvoering van een
piepjong meisje?
Jennifer Garner: Zeker. En daarom wilde hij ook absoluut de juiste toon treffen.
Hij wist dat het een loodzwaar onderwerp was waaruit je zeker geen enter-
tainment kon puren. Het moest intens, spannend en cathartisch tegelijk zijn.
Hij heeft het zichzelf dus niet makkelijk gemaakt, maar toen hij de eerste, lovende
reacties hoorde, viel er een enorme druk van zijn schouders. Soms dacht ik wel
eens: 'Hoe kan hij daar nu in vredesnaam een film over maken? Hij is zelf pas
vader geworden en moet dus wel een psychopaat zijn.' Maar toen ik het resultaat
zag, was ik heel trots en tevreden.

De jongste jaren was hij ook de pispaal van Hollywood. Zette dat extra druk
op jullie huwelijk?
Jennifer Garner: He had a tough break. Maar het is nooit zo erg geweest dat hij
geen opdrachten meer kreeg of voortdurend op de sofa lag te huilen. Op een gegeven
moment heeft hij gewoon besloten kritischer te zijn en alleen nog de films te doen die
hem ook écht interesseerden.
Hij heeft ook geleerd om meer aan zichzelf te denken. Als acteur sta je soms onder
enorme druk van je entourage. In die zin dat je een bedrijf op jezelf bent en verschillende
mensen moet onderhouden: een manager, een bodyguard, een oppas, noem maar op.
Dan neem je soms dingen aan voor het geld, met alle gevolgen van dien.

Scène uit Alias

Mis je 'Alias', de succesreeks waarmee je 5 jaar geleden bent gestopt?
Jennifer Garner: Absoluut. But I've got so much stuff going on. Wat ik vooral
mis, naast de crew die echt familie was geworden, is de directheid en de
continuïteit van tv. Je werkt aan een episode en een paar weken later kan je het
resultaat al zien. En dat wekelijks gedurende drie, vier maanden per jaar.
Een film komt meestal maar een half jaar na de opnames uit en meer dan twee
per jaar kun je er niet maken. Anderzijds is het ook onmogelijk geworden om nog
aan dat Alias-tempo te werken, zeker sinds ik moeder geworden ben en een eigen
productiemaatschappij heb opgericht.

Waarom heb je die opgericht?
Jennifer Garner: Omdat ik mijn leven onder controle wil hebben. Da's extra
belangrijk nu ik een gezin heb. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van managers.
Ik wil zelf projecten opstarten en mijn eigen films kiezen. If I want to be a mother,
I gotta be a big girl.



Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op mijn blog een interview lezen met
Forest Whitaker, die we vooral kennen uit films als Street Kings, Vantage Point
en The Last King of Scotland.

27-01-2011 om 12:50 geschreven door Patje007

"Dit is veel beter dan een steen op een kerkhof. Deze kan ik zelf komen bewonderen",
aldus papa Sutherland in zijn speech.

Acteur Colin Farrell kwam wel opdagen. Hij speelde ooit samen met de oude Sutherland
in 'Horrible Bosses'. Farrell las wat warme woorden voor van Kiefer. "Ik wilde er graag bij
zijn, zodat ik je kan vertellen hoe trots ik ben dat jij mijn vader bent."

Donald Sutherland is in ruim 150 films te zien. Tot twee keer toe won hij een Golden Globe.

27-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

26-01-2011 om 15:20 geschreven door Patje007

In The Way Back wordt het (min of meer) waargebeurde verhaal verteld van
een groep gevangenen van diverse origine die, anno 1941, een ontsnappings-
poging onderneemt uit een Russisch strafkamp. Dat blijkt relatief makkelijk,
maar dan begint het pas: de duizenden kilometers lange tocht door Siberië, de
Gobiwoestijn, de Himalaya, om pas in 1942 in de Britse kolonie India te
arriveren. Een overlevingstocht om u tegen te zeggen.

De Australische scenarist-regisseur Peter Weir (°1944) werd wereldberoemd
met films als Witness, Dead Poets Society en The Truman Show maar heeft
inmiddels ook een stevige reputatie opgebouwd als de maker van oorlogs- en
avonturenfilms, zoals Gallipoli, The Year of Living Dangerously, The Mosquito
Coast en Master and Commander.
Voor zijn nieuwe film The Way Back liet hij zich inspireren door het boek The
Long Walk: The True Story of a Trek to Freedom van de Poolse luitenant
Slavomir Rawicz.


Peter Weir

Laat ons maar meteen met de onvermijdelijke vraag beginnen: hoe waarheids-
getrouw is de 'true story' van Slavomir Rawicz?
Peter Weir: Toen ik het boek las, was ik er meteen weg van. En ik liet dat meteen
ook weten aan producente Joni Leven. 'Wat een verhaal!', zei ik.
'En het is nog waar-gebeurd ook!' Haar reactie was: 'Wel... er bestaat nogal wat
controverse rond.'
Sinds het boek in 1956 gepubliceerd werd, was er namelijk twijfel gerezen over het
feit of Rawicz wel aan die overlevingstocht had deelgenomen.
De BBC had documenten ontdekt waaruit moest blijken dat Rawicz nooit ontsnapt
was, maar in 1942 zou vrijgekomen zijn na een algemene amnestie. 'Dan kan ik deze
film niet maken', was mijn conclusie.
Maar ik vond het zó jammer. 'Heeft die lange mars toch echt plaatsgevonden?',
probeerde ik nog. 'Ik geloof het wel', was haar voorzichtige antwoord. Ik heb toen
gezegd: 'Als we vanuit onafhankelijke hoek bevestiging van die mars kunnen krijgen
en als ik het verhaal mag fictionaliseren, dan wil ik het toch nog doen.' En zo is het
gegaan.

Als film is The Way Back dus niet 'gebaseerd op' maar 'geïnspireerd door' het boek
The Long Walk. Ik voel mij trouwens comfortabeler bij fictie. Daardoor voelde ik mij
ook vrij om het einde te veranderen, als een manier om The Long Walk nog langer te
maken, want het verhaal van de film eindigt niet in 1956, het jaar waarin het boek
gepubliceerd werd.
Met dat nieuwe einde wil ik ook duidelijk maken dat voor veel Oost-Europeanen de
Tweede Wereldoorlog niet echt geëindigd was in 1945, maar pas in 1989, met de val
van de Berlijnse Muur.


De film brengt het relaas van een epische overlevingstocht. Was het vooral dat
survival-aspect dat u aansprak?
Peter Weir: Ik heb graag dat een verhaal zijn eigen metafoor in zich draagt. Ik ben
geen priester, geen sociaal werker of propagandist.
Ik kan als filmmaker niet beginnen met een bepaalde thesis en die dan illustreren.
Ik ben een verhalenverteller van de oude stempel. Iemand die rond het kampvuur
verhalen doorgeeft over de stam en over wat ons aan de gang houdt.
In dit verhaal gaat het om een tocht en dat is op zichzelf al een van de oudste meta-
foren: de levensreis. Overleven in een stad is al moeilijk genoeg, en dan zie je de
extreme druk waaraan die personages in die verschillende natuurlijke omgevingen
blootgesteld werden. Waarom houden ze vol? Waarom willen ze absoluut overleven?

In het geval van de Poolse officier Janusz (rol van Jim Sturgess) is het duidelijk: hij is
in dat strafkamp terechtgekomen op beschuldiging van spionage, na een valse aanklacht
die aan zijn vrouw onttrokken werd door foltering. Janusz wil ontsnappen en naar huis
terugkeren om zijn vrouw te vergeven, om een einde te kunnen maken aan de vreselijke
schuldgevoelens waaronder ze ongetwijfeld gebukt gaat. Janusz wordt niet gedreven
door wraak maar door de wil om vergiffenis te schenken.


Ed Harris en Colin Farrell in The Way Back

U hebt ook nog kunnen spreken met echte overlevenden.
Peter Weir: Ja, en daar hebben we heel wat van opgestoken in verband met de
menselijke natuur. Het was fascinerend om die mensen te horen praten over hun
ervaringen. Dat was onvergetelijk. En dat heeft ook een grote invloed gehad op
de film. Het heeft ons geholpen om zoveel mogelijk Hollywoodachtige scènes
achterwege te laten.
Alles wat ik in de film laat zien, inclusief de dialogen, komt ergens vandaan.
Ik kan voor alles terugschakelen naar een specifieke bron, of die nu uit die
gesprekken komt of uit een of ander boek, want ik heb voor The Way Back ook
veel literatuur doorgenomen.


Omdat de periode en locaties van The Way Back niet echt tot uw Australische
achtergrond behoren?
Peter Weir: Australiër met Schotse voorouders. (lacht) Maar het klopt.
In Australië hebben we veel jonge mannen naar allerlei oorlogen zien vertrekken en
weten sneuvelen. Maar als land hebben we geen ervaring met bombardementen,
massale hongersnood, invasies... althans niet in de Europese nederzettingen.
En als je dan in Europa komt, voel je het gewicht van de geschiedenis.
En je beseft dat die mensen uit Oost-Europa totaal andere levens geleid hebben. Hoe
zij en hun kinderen geleden hebben onder regeringen in Sovjetstijl. Ze hebben hongers-
noden gekend, familieleden weten executeren, hebben soms hun kinderen moeten
begraven. En dus komt steeds weer diezelfde vraag terug: wat hield hen overeind?
Maar ze waren natuurlijk niet allemaal even inspirerend als Janusz. Auteur Primo Levi
heeft dat zeer mooi weergegeven in Se questo è un uomo, zijn verslag over het jaar dat
hij doorgebracht heeft in Auschwitz. Daarin beschrijft hij hoe de meeste mensen alleen
met zichzelf begaan zijn. Om te kunnen overleven. Maar er waren ook opmerkelijke
mensen die, ook al stierven ze of werden ze vermoord, heel inspirerend waren.


Colin Farrell

De personages ontsnappen uit het strafkamp, maar dat aspect staat niet
centraal in de film. Het is vooral de overlevingstocht die u interesseerde?
Peter Weir: Door de nadruk te leggen op de ontsnapping zou dit een andere film
geworden zijn.
Er is zeker niets mis met 'prison break'-films waarin vooral aandacht besteed wordt
aan de voorbereiding van zo'n ontsnapping. Maar zoals de kampcommandant in het
begin van de film terecht laat horen aan een nieuwe lading gedetineerden: 'Siberië is
jullie gevangenis.' Een gevangenis van miljoenen vierkante kilometer.
Die Russische kampen waren misschien wel minder efficiënt dan de Duitse, en men
kon er wellicht makkelijker ontsnappen, maar wat dan?
Die kampen lagen zo geïsoleerd! Als je toch in een of ander dorp zou geraken, dan
werd je meteen opgepakt, want daar kregen de inwoners een vergoeding voor.


Saoirse Ronan in The Way Back

De typische beelden van bewakers die met honden achter ontsnapte
gevangenen aanzitten, hoeft men hier evenmin te verwachten?
Peter Weir: We hebben dat soort scènes al zo vaak gezien! Ik wilde het fris
houden. Hoe? Door het zo simpel mogelijk te houden en zoveel mogelijk van die
typische 'cliffhanger'-situaties weg te laten en het toch spannend te houden.
Dus in plaats van hen door bewakers te laten achtervolgen, is er nu de sequentie
waarin ze achternagezeten worden door... een zwerm muggen. Dat heeft niemand
eerder gedaan. (lacht) Maar iedereen die tijdens de lente of de zomer ooit in Siberië
is geweest, zal je kunnen vertellen dat die muggen verschrikkelijk zijn.

26-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

25-01-2011 om 13:05 geschreven door Patje007

25-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

Het lijkt wel een fait divers als je met de officiële persmensen van
Disney praat. Telkens als je opmerkt dat Rapunzel - of Tangled, zoals
de film in de VS heet - de vijftigste animatiefilm in de geschiedenis van
Disney is, wordt er een voorspelbaar promopraatje afgestoken. Dat het
niet belangrijk is. Dat ze gewoon een goeie film wilden maken. Dat het
bedrijf er lange tijd niet van op de hoogte was.



Maar wie met de animatoren en mensen achter de schermen praat, weet
wel beter. De Vlaming Marlon Nowé is nu drie jaar als animator aan de
slag bij Disney. Na een aantal omzwervingen in België en Los Angeles -
langs onder meer de film The Golden Compass - werkte hij bij Disney
mee aan onder meer Bolt en de kerstspecial Prep & Landing. En nu dus
aan Rapunzel - de nieuwe Disneyfilm over een in een toren opgesloten
prinses met lang, betoverd haar.

'Het probleem van Disney is dat we een ontzettend rijke traditie hebben.
En dat weegt op ons.
Wij moeten opboksen tegen klassiekers als Jungle book, Aladdin, enzo-
voort. Dat is bijna onmogelijk. En dus legt het bedrijf zichzelf liever geen
extra druk op door ook nog eens te verkondigen dat het de vijftigste film
uit zijn geschiedenis is.'

Of ze al lang wisten dat ze aan de vijftigste bezig waren? 'Natuurlijk weten
we dat al lang. Kijk, iedereen die bij Disney werkt, wilde hier heel graag
komen werken. Wij zijn allemaal Disney-freaks. Ook ik. Al van toen ik nog
les volgde aan het Kask in Gent. Zelfs toen Pixar en Dreamworks opkwamen,
wilde ik maar voor één bedrijf werken: Disney.'

Marlon Nowé kwam er terecht vlak nadat de grote John Lasseter behalve
Pixar ook Disney onder zijn vleugels had genomen. De verouderde Disney-
bende moest worden versterkt met nieuw bloed, vond Lasseter. Onder de
nieuwelingen was ook Nowé.


Marlon Nowé

Disney is op dit ogenblik onderverdeeld in twee 'kampen'. 2D en 3D. Of: het
computergeanimeerde en het handgetekende kamp.
Marlon Nowé: 'Dat klopt. Er lopen hier altijd twee verschillende producties: een
computergeanimeerde en een handgetekende. Ik ben een computerjongen. Ik kan wel
tekenen, maar er is een verschil tussen “kunnen tekenen, en “voor Disney tekenen,.
We krijgen wel medewerking van de toppers die Aladdin of Beauty and the beast
maakten, maar er is geen structurele kruisbestuiving. Het zijn twee gescheiden
werelden. Dat is jammer.'


'Bij Disney werken.' Het lijkt zo uit de vriendenalbums op de lagere school
geplukt, als antwoord op 'wat wil ik later worden'.
Marlon Nowé: 'Vreemd genoeg was dat bij mij niet zo. Ik kreeg die albummetjes ook
en ik verbaasde me er als kind altijd over dat die andere kinderen wisten wat ze wilden
worden. Ik niet. Toen ik iets ouder was, wilde ik F16-piloot worden bij de Belgische
luchtmacht. Toen ik na het middelbaar daadwerkelijk moest beslissen welke richting
ik zou volgen, zag ik Jurassic park van Steven Spielberg. Die film blies me weg. Al dat
pilotengedoe was niet meer relevant. Ik wilde animatie bij Disney doen. Aanvankelijk
was dat een dagdroom: het was onmogelijk omdat zij alleen maar handgetekende films
maakten. Toen dat veranderde, wist ik: misschien lukt het ooit nog. En hier zit ik nu.
Ik heb er geen spijt van dat ik niet bij de Belgische luchtmacht zit.' (lacht)



Moet je hard werken bij de Droomfabriek?
Marlon Nowé: 'De productie van Rapunzel duurde acht maanden. Vijf daarvan waren
normale werkmaanden van acht uur per dag. De laatste drie hebben we ontzettend hard
gewerkt: toen kwam ik binnen om negen uur 'smorgens en ging ik 'savonds om negen uur
weer naar huis. Gelukkig heb je na elke film een heel erg rustige periode. Zoals nu.
(glimlacht) Nu kom ik rond elf uur toe en ga ik rond twee uur in de namiddag naar huis,
omdat er toch geen werk is. Tot er een nieuwe film gemaakt wordt en het gekkenhuis
weer begint.'


Hoe ziet een gemiddelde werkdag bij Disney eruit?
Marlon Nowé: 'Ik kom meestal toe tussen 9 en 11 uur 'sochtends. Eerst drink ik koffie,
véél koffie. En dan animeer ik tot 'smiddags. Dan vergaderen we meestal. Om de twee,
drie dagen tonen we ons werk, waarna het besproken wordt met de hele groep.
Dat noemen we “dailies,. Daarna wordt er verder geanimeerd. Rond 18, 19 uur ga ik
naar huis.'



Voor zij die naar de film gaan kijken: welke stukken zijn van jouw hand?
Marlon Nowé: 'Ik heb voornamelijk gewerkt aan Flynn Ryder en ook wat aan Rapunzel.
Meestal krijgen we een stuk uit de film waarin we onze personages moeten animeren.
Dat maakt het makkelijker om je in te leven. Er zijn enkele herkenbare scènes die ik heb
geanimeerd. Er is een scène in de toren, waarin Rapunzel Flynn neermept met een pan.
En dan is er de scène waarin Flynns hand genezen wordt en hij uit zijn dak gaat. En er is
de scène waarin twee personages elkaar een kopstoot geven. (glimlacht) De regisseurs
hadden schrik dat die scène te gewelddadig zou zijn...'


Hoe wordt beslist wie welke personages mag doen?
Marlon Nowé: 'Dat is zoals bij een casting: de regisseurs merken wie de meeste aanleg
heeft voor wat. Er worden verschillende animatoren gekozen per personage. Er zijn er
die beter zijn in het paard, anderen in de kameleon. Ik wilde liever Flynn en een beetje
Rapunzel. Bij Bolt had ik alleen dieren gedaan, maar ik hou van variatie. Anders word
je de “beestjesman, en dat wil ik niet. Stel dat er dan een film is zonder dieren, dan sta je
daar.'



Zien jullie het werk van verschillende animatoren?
Marlon Nowé: 'Ja, onmiddellijk. Aan het gezicht en de handelingen van het personage,
aan de tekenstijl.'


Moet je opletten dat je niet te veel van jezelf in een personage stopt?
Marlon Nowé: 'Ja, dat is het dilemma. Je moet de lijn van de film volgen, maar ook
voldoende persoonlijkheid in je animatie stoppen. En dat is niet altijd even eenvoudig.
We vertrekken vaak van opnames van onszelf. Stel dat Flynn moet gaan zitten, dan film ik
mezelf terwijl ik ga zitten. De animatie baseer ik daarop. Maar als ik te dicht bij die opname
blijf, dan zie je te veel mij in het personage. Dat mag niet.'


Hoe is het om in het publiek te zitten en naar je film te kijken?
Marlon Nowé: 'Heel spannend, zeker als je met mensen gaat die je kent, want zij weten
meestal waaraan je hebt gewerkt. Het leukste is als je de reacties krijgt die je in gedachten
had toen je animeerde. Dat zit deze keer trouwens goed: er wordt gelachen wanneer er moet
worden gelachen en er wordt gezwegen wanneer het hoort.'



Om eerlijk te zijn: dit is de beste Disneyfilm van de laatste jaren. Voelde je dat tijdens
het productieproces?
Marlon Nowé: 'Absoluut. Al toen de personages waren uitgewerkt, was ik verkocht. Rapunzel
is écht een aantrekkelijke vrouw. Haar ogen zijn prachtig. Dus wisten we: dit gaat werken. Toen
kwamen de eerste verhaallijnen en die waren erg goed. Ik ben het met je eens dat dit de beste
Disneyfilm van de laatste tien jaar is. Bolt was aardig en hij heeft zeer oké gescoord, maar we
voelden: dit is niet het niveau van Pixar of van de betere Disneyfilms. We zullen zien hoe het
publiek op Rapunzel reageert.'

24-01-2011 om 17:47 geschreven door Patje007

Dat de Belgische actrice Cécile de France talent heeft, is ook Clint Eastwood
opgevallen. De Amerikaanse regisseur castte haar dan ook voor zijn nieuwe film
'Hereafter', die sinds 19 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen loopt.
Cécile vertolkt daarin de rol van een Franse journaliste, wier leven overhoop
gegooid wordt na de tsunami in Indonesië. Naast haar speelt Matt Damon - alweer -
de pannen van het dak. Een gesprek met de naar Frankrijk uitgeweken Cécile de
France (35) na de avant-première van 'Hereafter' in Brussel.

 

Voelde je meer druk dan anders bij de release van deze film?

Draaien in de VS zal wel helemaal anders zijn dan in België of in Frankrijk?

Wat beviel je in je personage?

24-01-2011 om 12:52 geschreven door Patje007

Vertel ons eens wat over je personage in Meet the Parents – Little Fockers…
Jessica Alba: Ik speel Andi Garcia en ja, het is een klein beetje een grap.
Zij is erg opgewekt, erg extravert, denkt niet na voordat ze wat zegt. Ze
maakt van haar hart – onbewust en dientengevolge heerlijk ontwapenend –
geen moordkuil. Ze zegt wat er in haar hoofd opkomt en heeft de typische air
van een cheerleader. Ze is vertegenwoordigster bij een farmaceutisch bedrijf en
in Amerika is de stereotype vertegenwoordigster van geneesmiddelen nu eenmaal
een voormalig cheerleader en daar spelen we in de film leuk op in.

Ben je zelf ooit cheerleader geweest?
Jessica Alba: Nee! Dat is wel grappig want ik was er nooit het type voor. Nee, ik
ben nooit een cheerleader geweest. Eigenlijk was ik een beetje een loner, dus ik vond
het wel leuk om zo’n typetje te spelen. Andi is erg direct en heeft het hart op de tong.
De meesten van ons denken eerst na voor ze wat zeggen, maar zij niet. Ze flapt er van
alles uit.

Je werkt met een paar grote namen van komieken. Is het moeilijk je gezicht in de
plooi te houden tijdens het filmen?
Jessica Alba: Nou het mooie is dat je kunt lachen als zij een close up hebben, maar als
jij in de scene zit en de camera breed gaat kan je het niet ineens gaan uitproesten. Dus
probeerde ik Ben iedere dag aan het lachen te maken. En da’s me een paar keer aardig
gelukt, al zeg ik het zelf, ja.

Je werkt ook met Robert De Niro; heb je veel scenes samen met hem?
Jessica Alba: Niet echt, eentje maar. Maar hij zit in het bestuur van het Tribeca Film
Festival en toen we klaar waren met filmen vroeg hij of ik in de jury wou zitten en zo
heb ik meer tijd met hem doorgebracht dan tijdens het filmen. Dat was echt geweldig
want hij heeft zulke aardige kinderen en een lieve vrouw. Hij is echt een family man.


Robert De Niro en Ben Stiller in Little Fockers

En Owen Wilson? Kende je hem hiervoor al?
Jessica Alba: Met Owen heb ik ook maar een paar scenes. Maar ik ken hem persoonlijk
dus dat was wel effe trippen om met hem te werken (lacht). Nu je het zegt, het is eigenlijk
heel intimiderend om met iemand te filmen die ook een vriend is, moeilijker dan met iemand
die je niet kent. Als je vrienden bent, dan ben je alleen maar vrienden, snap je, en meer niet.
Je accepteert hen zoals ze zijn. Maar als je een scene verprutst dan is het van “sorry!”
Het is dan een heel andere vorm van kritiek. Maar ach, weet je, Owen is echt een geweldige
gozer en hij maakte het me heel gemakkelijk. Hij is echt een top komiek.

De film is een komedie met genoeg grappige momenten, maar het geeft ook heel
treffend de hele dynamiek weer wanneer 2 totaal verschillende families bij elkaar
komen…
Jessica Alba: Ik geloof dat iedereen zich wel in zo’n situatie kan inleven, waarbij de wat
conservatievere tegenover de ietwat onconventionele familie komt te zitten. Ik bedoel, ik
ben zelf getrouwd en heb relaties gehad maar die wederzijdse familierelaties zijn altijd
lastig, je weet nooit wat er gaat gebeuren en dan zijn er natuurlijk altijd van die familieleden
die dingen doen en zeggen die echt niet kunnen, dat is tenenkrommend. Dat is grappig maar
wel uit het leven gegrepen.

Je hebt nu zelf een familie, een dochtertje: Denk je dat invloed heeft op de keuzes die je
maakt in je carriere?
Jessica Alba: Absoluut. Voor ik mijn kindje kreeg was ik alleen maar bezig om zo divers, zo
verschillend mogelijk te zijn en was ik minder bezig met de filmmaker. Het ging alleen om de
rol en zo breed mogelijk gezien worden en wereldwijde distributie van de film. En toen ik mijn
dochtertje kreeg ging dat hele zakelijke gedoe overboord zeg maar en nu is de filmmaker het
belangrijkst, dus dat is waar ik nu op focus. Ik heb geen idee wat er aan staat te komen, he, een 
heel kleine produktie van $1miljoen, of kleiner of groter. Ik weet het niet en het maakt
me ook niet zoveel uit.

Dus eigenlijk gaat het meer om het evenwicht tussen werk en thuis?
Jessica Alba: Ja, evenwicht, daar gaat het om. Als ik er voor zou kiezen om niet thuis bij mijn
familie te zijn, dan wil ik in ieder geval wel kunnen groeien als artiest en als creatief mens, dus
als dat niet het geval is blijf ik gewoon lekker thuis bij mijn man en kind.

Robert De Niro, Jessica Alba, Ben Stiller, Owen Wilson
en Dustin Hoffman op de première van Little Fockers in
New-York dd. 14/12/2010


Wat ligt er in het verschiet?
Jessica Alba: Ik heb net Spy Kids 4 afgerond in Austin, Texas. Het was zo leuk weer met die
schat van een Robert Rodriguez te werken en weer op de set van een kinderfilm te staan omdat je
niet van die lange uren maakt (lacht). Het was echt een hele relaxte opname. En super leuk om te
doen.

23-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

De acteur van het voorjaar is ongetwijfeld Jeff Bridges, die de hoofdrol speelt in
zowel de nieuwe Tron als in True Grit, de naar verluidt uitstekende western van
de Coenbroers.
Het betekent de late doorbraak van een man die nooit écht een ster is geworden,
ook al speelde hij een hoop memorabele rollen.

22-01-2011 om 16:43 geschreven door Patje007

22-01-2011 om 14:57 geschreven door Patje007

Cécile de France is intussen een van de beroemdste Belgen geworden. En nu
heeft ze ook met volle teugen mogen proeven van Hollywood. Niemand minder
dan Clint Eastwood vroeg haar om naast Matt Damon in zijn drama ‘Hereafter’
te spelen. Een gesprek met de mooiste actrice van België over de ervaring van
haar leven:

‘Hereafter’ bestaat uit drie verhalen over mensen die contact hebben met
overledenen. Er is George (Matt Damon), een medium die zijn gave als een vloek
beschouwt, Marie (Cécile de France), een Franse journaliste die tijdens een tsunami
een bijna-doodervaring had en Marcus, een Londense schooljongen die de aanwezig-
heid voelt van zijn overleden broertje. De drie hoofdrollen zijn qua speeltijd min of
meer gelijk verdeeld en de personages ontmoeten elkaar in een ietwat onvoorspelbare
finale.



Hoe reageerde u toen u vernam dat u de rol had?
Cécile de France: «Het was net een atoomexplosie. Ik was buiten mezelf van vreugde.
Je weet immers dat dit één van de hoogtepunten van je leven is. Je kan het zelfs niet als
een droom omschrijven omdat het zo onbereikbaar lijkt. Het is meer dan dat. Het is
 moeilijk om te geloven dat het allemaal echt is.»


Die eerste scène met de tsunami is indrukwekkend. Zitten er veel speciale effecten
in?
Cécile de France: «Niet zoveel als je wel zou denken. De watergolven in de straten zijn
uiteraard speciale effecten. Maar alles wat zich onder water afspeelt, is voor 80% echt
opgenomen. We hebben die shots in een watertank in Pinewood gedraaid.
Eerst hebben we daar tests gedaan op het droge met stuntlui aan de hand van een heel
precies uitgetekend storyboard. Daarna hebben we op één dag alle onderwaterscènes
gedraaid.»



Heeft u met Eastwood over het hiernamaals gesproken?
Cécile de France: «Neen, ik denk dat hij ons niet wilde beïnvloeden met zijn mening.
Hij zegt sowieso al heel weinig en wilde vooral dat we dicht bij het scenario bleven.
Maar ook dat we onze indrukken en gevoelens zouden bewaren voor ons werk voor de
camera.»


Hoe interpreteert u de film?
Cécile de France: «Dat de liefde de oplossing is voor onze problemen en dat er altijd
wel hoop is. Onze bestemmingen zullen ons altijd wel bij mekaar brengen. Wanneer je
daar ontvankelijk voor bent, begrijp je dat. Zelf heb ik me in mijn leven altijd laten
leiden door mijn bestemming. Ik heb mijn leven nooit te veel onder controle willen
houden. Ik doe mijn job zo goed ik kan en pluk daar dan de vruchten van.
Maar verder probeer ik mijn carrière niet te sturen. Het was ook niet nodig, want alle
films die ik in het verleden gedaan heb, waren mooie ervaringen.»



Bent u gegroeid tijdens de opnames van ‘Hereafter’?
Cécile de France: «Absoluut. Als je het vertrouwen krijgt van Clint, is dat een
absoluut vertrouwen. Dat verandert je omdat hij als filmmaker een enorme kracht
uitstraalt. Ook op menselijk vlak. Je bent daar wel in heel professionele omgeving,
maar je voelt toch ook dat het een heel sereen milieu is.»


Waar komt zijn energie vandaan, denkt u?
Cécile de France: «Hij is op zijn sets al jaren omringd door zijn vaste medewerkers
die ook zijn beste vrienden zijn. Ik denk dat hij een heel gelukkig en vrij mens is.»




Hereafter speelt sinds 19 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen


Regie:  Clint Eastwood
Cast:    Matt Damon, Cécile
            de France
Genre:  drama
Duur:    129 minuten

22-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

21-01-2011 om 20:14 geschreven door Patje007