07-02-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

Boenk erop is Rundskop van de naar het Brusselse uitgeweken Truienaar Michaël
R. Roskam. Het is een barok, landelijk misdaaddrama geworden over de gefnuikte
liefde en de genadeloosheid van het lot. De tragische figuren zijn Amerikanen,
Russen noch Sicilianen maar Limburgse vetmesters, West-Vlaamse vleesbaronnen,
malafide veeartsen en Waalse femmes fatales. Vooral de vertolking van Matthias
Schoenaerts snoert de adem af.



Matthias Schoenaerts is een echte cinema-acteur. Hij heeft een magnetiserende
présence en kan een rijk, intens innerlijk leven zichtbaar maken.” Zo hoort u het
eens van een ander, meer bepaald van Alex Stockman, die Schoenaerts de hoofdrol
gaf in Pulsar, dewelke sinds 19 januari 2011 te zien is in de Kinepolis-bioscopen.
Eerder blonk de 33-jarige acteur uit in Meisje, Any Way the Wind Blows, Linker-
oever, Loft, My Queen Karo en de tv-serie De smaak van de Keyser.
Een erg mooi lijstje, maar in dit interview gaat het vooral over Rundskop.
Zijn vertolking van de Limburgse vetmester Jacky Vanmarsenille is sensationeel.
Schoenaerts stunt als menselijk rund.

Zullen we meteen een misverstand rechtzetten? Rundskop gaat meer over de
hormonen in de mens dan de hormonen in ons rundvlees.
Matthias Schoenaerts: Het verhaal speelt zich af in het universum van de hormonen-
maffia maar het gaat duidelijk over de chemie die een mens maakt tot wie hij is.
Over hormonen en gevoelens die ons alle kanten opsturen.

Was de fysieke transformatie belangrijker dan kennis van de psychologie van
het personage?
Matthias Schoenaerts: Tijdens het zoeken naar het personage ontsnap je nooit
helemaal aan psychologie, maar ik probeerde wel daar zo veel mogelijk van weg
te blijven.
Bij Jacky past een dierlijk instinct. Hij reflecteert weinig over de dingen, hij baadt
niet in zelfmedelijden, hij draagt zijn lot heel moedig. Daarom wou ik naar een
dierlijke staat van zijn toegroeien. De fysieke voorbereiding was daarbij een enorme
hulp. Die dierlijkheid zit sowieso in de mensen. Aan de basis zijn we dieren. Maar
tot op zekere hoogte beheersen we die dierlijkheid. Van die zelfbeheersing wou ik
af. Jacky probeert zich ook wel te beheersen maar hij verliest het gevecht tegen de
chemie in zijn lijf, daar waar de meeste mensen het gevecht winnen.

Het is wel een beetje dubbel: als acteur probeer je bewust je zelfbeheersing te
verliezen. Die zelfmanipulatie hoort nu eenmaal bij spelen. Maar je moet wel meester
blijven van wat je doet. Je moet kunnen bijsturen. Een ongeleid projectiel kan op een
set niets doen.

Je mag het een experiment noemen. Ik heb veel dingen ontdekt over mezelf, als mens
en als speler. Ik had een beeld voor ogen en dat beeld vergde de constructie van een
lichaam. Dus ben ik beginnen te bouwen.

De fameuze extra 27 kilo spiermassa die u kweekte. Hoe doe je dat en waarom?
Matthias Schoenaerts: Dat lukt door niet na te denken en te doen wat moet gebeuren.
Ik geloof Jerzy Grotowski, die zegt dat een fysieke toestand een bepaalde emotionaliteit
in de hand werkt. Niet van binnen naar buiten werken zoals Constantin Stanislawski
voorstelt, maar van buiten naar binnen. Vertrekken van een fysieke toestand om te
komen tot een staat van zijn en een staat van denken. Zo heb ik het ook ervaren dankzij
die doorgedreven fysieke voorbereiding. De verandering was er sneller dan ik dacht.
Mijn moeder zag het nog voor ik het zelf doorhad.

Een kostuum hang je ’s avonds in de kast en je bent weer de oude. Extra spier-
massa laat zich niet afwerpen na een zware opnamedag.
Matthias Schoenaerts: Zo is dat. Ik ben heel diep gegaan. Na Pulsar heb ik niets
meer aangenomen. Ik heb een volledig jaar naar Rundskop toegeleefd. Ik voelde dat ik
die radicaliteit nodig had. Ik was op een punt gekomen waarop ik alles professioneel en
artistiek in twijfel trok. Ik had behoefte om een soort manifest voor mezelf op te maken.
Waar sta ik nu eigenlijk voor? Wat ben ik aan het doen? Dat manifest moest ik niet neer-
schrijven maar spelen. Doen.

Wat als die ontzagwekkende overgave een maat voor niets blijkt omdat anderen
hun werk niet goed doen?
Matthias Schoenaerts: Dat is de kwetsbaarheid van een filmacteur. Je weet nooit wat
het wordt. Elke film berust op een broos evenwicht. Maar ik had er vertrouwen in.
Ik had al in een kortfilm van Michaël R. Roskam gespeeld en voelde onmiddellijk zijn
talent voor cinema. Rundskop is geen tv-film maar cinema pur sang!
Toen Michaël me over het project vertelde, voelde ik dat het iets uitzonderlijks kon
worden. Je kunt onmogelijk om de grote, existentiële dimensie heen. Dat vraagt iets
extreems.

Michaël heeft onmiddellijk aan mij gedacht. Op basis van het scenario lijkt het personage
nochtans niets voor mij. Alleen al fysiek: ik ben vrij lang en slank. Dat hij niettemin aan
mij dacht, getuigt van veel liefde. Michaël bewees meteen ook dat hij anders durft denken
en wéét wat een acteur is.
Op dat gebied schieten we in Vlaanderen vaak tekort. Casting directors en regisseurs bieden
altijd rollen aan in het verlengde van wat je eerder deed. Ze willen typecasten en denken dat
ik ben zoals het personage dat ik speel. Maar dat is niet zo. Ik ben een speler.

Rundskop zag ik als een geschenk. Ik moest daar iets tegenover stellen. Ik moest die liefde
teruggeven. Ik ben zielsgelukkig met wat Michaël ervan gemaakt heeft.

Cast van Rundskop tijdens de persvoorstelling in Metropolis

Uw Jacky wil baas zijn over de natuur, grijpt naar elke middel om de runderen zo
snel mogelijk dik te krijgen. Maar over zijn eigen leven heeft hij nauwelijks macht.
Hij is een speelbal van het lot. Ervaart u het leven ook zo?
Matthias Schoenaerts: Het leven zit vol onverwachte onoverkomelijkheden. De ene
kan daar goed mee om, de andere is daar het slachtoffer van. Wel geloof ik in de mogelijk-
heid om het lot wat naar je hand te zetten. Maar je bent niet verantwoordelijk voor wat op
je pad komt, en dat kan wél een enorme impact hebben op je wezen en je denken.
Dat de film niet oordeelt over de personages, vind ik een grote kracht. Niemand is goed of
slecht. Dat past bij wat ik geloof: de mens is veel dingen tegelijk.

U draaide zelf het filmpje van uw personage in Pulsar. Hebt u eigenlijk genoeg aan
acteren?
Matthias Schoenaerts: Er zijn veel verhalen die nog verteld mogen en moeten worden. Ik
wil vertellen. Acteren is ook vertellen maar ik voel wel de behoefte om dingen te maken: om
te schrijven. Alleen besef ik de moeilijkheidsgraad en wil ik mezelf niet overschatten.
Ik heb al een paar dingen geschreven maar ik laat ze rijpen. Dat heb ik ondertussen wel achter-
haald: dingen hebben tijd nodig. Waarom hebben dingen tijd nodig? Veel tijd wil zeggen veel
aandacht. Aandacht is liefde. Reflectie op reflectie op reflectie staat toe de dingen uit te puren,
tot de kern te komen.

Maar vaak ontbreekt de tijd, zeker in België. Je kunt moeilijk leven van cinema. Je kunt
niet voor elke film een jaar uittrekken. Dat zou een financiële catastrofe zijn.
Die dwingende economische realiteit laat zich niet ontkennen. Maar dat neemt niet weg
dat je altijd en overal kwaliteit moet voor ogen houden.
De schoonheid hoog in het vaandel voeren. Ze verdedigen, ze proberen te creëren, ze
proberen te delen. Om uiteindelijk alles weer los te laten. Want uiteindelijk is het ook
maar film, maar theater. Het is wat het is. Het is iets, maar ook niet meer dan dat.

07-02-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

06-02-2011 om 22:49 geschreven door Patje007

06-02-2011 om 11:28 geschreven door Patje007

Donderdagochtend is, zoals jullie op deze filmblog al konden lezen, Maria Schneider
op 58-jarige overleden, dit aan een slepende ziekte.

De carrière van Maria Schneider, dochter van de Franse acteur Daniel Gelin, werd
gelanceerd dankzij haar hoofdrol in 'Last Tango in Paris'(1972), de schandaalklassieker
van Bernardo Bertolucci over een Amerikaanse weduwnaar (Marlon Brando) die een
hitsige seksrelatie begint met een jong Frans meisje (Maria Schneider).
Schneider was amper 19 toen zij aan Brando werd gekoppeld voor Bertolucci's film
over passie, seksspelletjes en eenzaamheid, gelardeerd met naaktscènes.Tegenspeler
Brando was toen 48.

De schandaalfilm over anonieme seks werd in verschillende landen gebannen. Brando
en Bertolucci werden voor hun prestaties genomineerd voor een Oscar, Schneider
verwierf internationale faam.

Het succes van de film leverde haar de volgende jaren rollen op in enkele andere
art-housefilms, waaronder Professione: Reporter van Michelangelo Antonioni
(naast Jack Nicholson), La Dérobade (met Miou-Miou) en Merry-Go-Round van
Jacques Rivette (met Warhol-icoon Joe Dallesandro).

»En de filmwereld leert niet bij, hè: Hollywood blíjft maar jonge meisjes aan oudere
acteurs koppelen. Nooit eens andersom! Het ergste is dat ze totaal geen rekening houden
met de impact van zulke gratuite scènes op de levens van die meisjes.»

Hoezo?
Maria Schneider «De seksscènes in 'Last Tango' hebben mij voorgoed gebrandmerkt;
alsof ik met de pest was besmet. Mensen op straat scholden me zomaar uit, of ze sloegen
me in het gezicht. De paparazzi volgden me overal, mijn familie keerde me de rug toe,
vrienden lieten me vallen.
In een poging om mijn herinneringen aan de film uit te wissen, ben ik drugs beginnen te
nemen, en toen is mijn tocht door de hel pas écht begonnen.

»Ik heb het allemaal meegemaakt: zenuwinzinkingen, cold turkeys, onmenselijke pijn,
psychiatrische instellingen, zelfs dwangbuizen. In de liefde ben ik nooit gelukkig geweest;
ik heb trouwens lang gedacht dat ik lesbisch was.
Als ik er achteraf op terugkijk heeft Bertolucci, een manipulatieve klootzak van het
zuiverste water, me gewoon gebruikt. Ik heb het hem nooit vergeven. Eén goede raad aan
jonge meisjes: ga nooit uit de kleren voor oudere mannen die beweren dat het 'voor de kunst'
is.»

U heeft sindsdien toch nog in enkele mooie films meegespeeld?
Maria Schneider «Ja, maar laten we eerlijk zijn: echt geweldige rollen zaten daar niet
tussen. En nu is het te laat: ik ben oud, vermoeid, en mijn gezicht staat vol rimpels. Ik heb
nochtans keihard gevochten voor mijn carrière. Ik wou zó graag laten zien dat ik niet alleen
borsten en een kont heb, maar ook een ziel. Het is niet gelukt.»


De Italiaanse regisseur Bernardo Bertolucci heeft gereageerd op het overlijden van Maria
Schneider. Hij wenste dat hij zich nog had kunnen excuseren bij de actrice voor de expliciete
seksscènes in "Last tango in Paris".

"Haar dood komt te vroeg. Ik had haar graag nog een tedere omhelzing gegeven en gezegd dat
ik nog steeds aan haar gehecht ben, zoals in het begin. En ik had me graag op zijn minst één
keer geëxcuseerd."

"Maria beschuldigde me ervan dat ik haar van haar jeugd beroofd had en pas vandaag vraag ik
me af of daar geen waarheid in zat. Ze was te jong om de impact van het onverwachte en
brutale succes van de film te weerstaan."

05-02-2011 om 15:42 geschreven door Patje007

Knijp je hem nu sinds je film Street Kings voor de politie?
Forest Whitaker: Ik maak me niet bezorgd over aangehouden worden door de LAPD.
We hebben hier in LA inderdaad een aantal schandalen gehad met betrekking tot
corruptie bij de politie dus het is niet helemaal uit de duim gezogen maar ze zijn nu wel
bezig de boel op te ruimen. Een vriendin van mij is een bloedspetterspecialist en ik kan
soms echt niet luisteren naar de verhalen die zij te vertellen heeft.

Hoe zie jij jouw personage in Street Kings?
Forest Whitaker: Mijn personage Jack heeft een heel duidelijk idee van wat goed en
slecht is. Hij bouwt een eigen koninkrijkje op, creëert zijn eigen familie en vervolgens
wil hij de macht niet meer kwijt die hij daardoor heeft gekregen. Daardoor wordt hij
corrumpeerbaar en dat leidt tot zijn teloorgang.
Maar volgens mij heeft hij wel een erecode, ik kan hem wel begrijpen. We willen en
zouden ook allemaal vechten voor basisbehoeftes zoals voedsel of onderdak en zijn
voortdurend in competitie met anderen. De balans slaat echter door als je iemand
geweld aandoet alleen maar om je macht te behouden.
In films zie je nooit de uitgestrektheid van Los Angeles. Het hele gebied van Santa
Monica is bijna groter dan Israël. De meeste mensen praten over LA en zeggen dat de
stad zus of zo is, terwijl ze alleen maar een bepaalde wijk kennen en dat zegt helemaal
niets.

Wilde je als kind politieman worden of acteur?
Forest Whitaker: Als kind dacht ik er nooit over om later acteur te worden.
Ik ben inmiddels 49 en toen ik klein was waren er ook nauwelijks zwarte acteurs.
Je had Sidney Poitier maar die leek op geen enkel persoon die ikkende. Daarna
had je steeds een zwarte ster per keer, zoals Richard Pryor, en die waren allemaal
weer heel anders.
Als kind was ik dol op dieren dus ik wilde later dierenarts worden. Ik wilde het
gedrag van dieren bestuderen. Wat ik nu eigenlijk ook doe, haha! Ik was ook bezig
met football, maar uiteindelijk koos ik toch voor muziek en theater.

Is er een bepaalde omslag geweest in jouw carrière?
Forest Whitaker: Er is geen specifiek punt geweest, maar toen ik de film Bird
maakte, gingen mensen me meer zien als een kunstenaar, serieus artiest. Ik heb ook
vijf jaar niet geacteerd om me te richten op regie en productie.
Het was niet dat ik toen niet wilde acteren, maar dat ik mijn andere werk goed wilde
doen. Voor The Last King of Scotland deed ik het ook even rustig aan.

Hugh Laurie en Forest Whitaker in Street Kings

Wat is de grootste uitdaging in jouw leven?
Forest Whitaker: Het gevoel krijgen dat ik het succes heb verdiend, dat dit alles mij
overkomt, want het is heel wat. Ik blijf aan mezelf werken, ik blijf spiritueel groeien.
Ik ben opgegroeid in een klein dorpje en dan is het wel even wennen als je ergens naar
toe gaat en jouw kind ineens naast Winnie Mandela zit.
Mijn familie heeft bescheidenheid hoog in het vaandel staan dus ik beschouw het succes
niet als vanzelfsprekend. Ik merk nu dat ik vaker vragen krijg over wat ik doe: waarom
heb je voor deze film gekozen? Waarom maak je er zoveel per jaar? Maar ik ben begin
jaren tachtig al begonnen met werken. Mensen proberen me nu meer te analyseren.

Forest Whitaker, Dennis Quaid en regisseur Pete Travis op de set van
Vantage Point

Ben je veranderd sinds je zelf films regisseert?
Forest Whitaker: Nu ben ik niet meer zo hard voor mezelf. I'm easier on myself
omdat ik films heb geregisseerd en geproduceerd.
Acteren is fantastisch maar regisseren is completer en daarom ook moeilijker. Als ik
regisseer voel ik me overal verantwoordelijk voor. Of er nu sprake is van slecht camera-
werk of een slechte acteur: ik voel me er schuldig over. Ook al is de acteur zelf slecht,
was het de foute keuze van de regisseur om hem de job te geven.

Heb je James Ellroy ontmoet?
Forest Whitaker: Ik heb Ellroy ontmoet maar ik had niet eens door dat hij het was.
Er kwam een man naar me toe en feliciteerde me met de film en hoopte dat het een succes
zou worden. Zodra hij weg was, vroeg ik: Wie was dat? Daar kan ik me nu nog voor tegen
mijn kop slaan.


Forest Whitaker won de Oscar voor beste acteur(hoofdrol)
voor zijn rol in The Last King of Scotland(2007)


Zo filmfreaks, dit was het dan voor wat het interview met
Forest Whitaker betreft.
Volgende week kunnen jullie in de reeks interview met wereld-
sterren een interview lezen met Drew Barrymore, de actrice
uit film zoals Scream, Charlie's Angels en Music and Lyrics.

04-02-2011 om 13:42 geschreven door Patje007

04-02-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

VT4-Zaterdag 5 februari 2011-21u20



Graaf Von Stauffenbergs echtgenote Nina wordt in Valkyrie gespeeld door Carice
van Houten(34). Een gesprek met de Nederlandse actrice over hoe dat beviel.



Hoe raakte je opeens bij zo'n groot Amerikaans project betrokken?
Carice Van Houten: ‘Op een simpele, maar toch wel bijzondere manier. Ik heb
begrepen dat Tom Cruise en Bryan Singer Zwartboek hadden gezien en toen be-
dachten dat ze mij in de film wilden hebben. Het is niet echt des Hollywoods dat
een beginneling geen auditie hoeft te doen. Ze belden me en vroegen meteen of ik
beschikbaar was. De opnamen liepen toen al. Ik ben naar Berlijn gegaan en heb
met iedereen kennisgemaakt. En ik heb nooit de indruk gehad dat ik me nog moest
bewijzen.'


Is het een dragende rol?
Carice Van Houten: ‘Nee, ik heb maar vier scènes. Maar het is natuurlijk wel het
vrouwtje van Tom Cruise. Een opvallende rol, maar niet een heel grote.
Ik was heel nerveus voordat ik Cruise zou ontmoeten. Het was vroeg in de middag,
maar ik heb serieus overwogen of ik een borreltje zou nemen. Uiteindelijk vond ik dat
toch wat overdreven. Maar toen hij binnenkwam moest ik heel erg blozen.
Niet een klein blosje of zo, ik werd echt knalrood. Het werd daarna gelukkig een heel
leuk gesprek. Hij was heel vriendelijk en vroeg me hoe het met me ging en waar mijn
ouders wonen en zo. Diezelfde avond zat ik met Cruise en nog wat van die mannen 
aan tafel. Het gesprek ging over wat voor vliegtuigen ze wilden aanschaffen. Ik denk
zelf meer na over wat voor i-Pod ik zal kopen...'


Tom Cruise en Carice Van Houten


Wat had je op voorhand voor beeld van Cruise?
Carice Van Houten: ‘Nou, ik ben niet zo'n fan van actiefilms, dus al die Mission:
Impossibles heb ik niet gezien. In Magnolia is hij heel goed. Hij is op z'n best als hij
iemand kan spelen die een probleem heeft. Zijn 'crisis-stand' is heel overtuigend.
De intensiteit die hij als mens ook heeft kan hij in dat soort rollen goed gebruiken.'


En toen je met 'm werkte, wat vond je toen specifiek aan Cruise?
Carice Van Houten: ‘Hij is technisch heel goed. Hij weet precies waar de camera
staat en hoe het licht valt. Je merkt aan alles dat hij dit al 25 jaar doet. Ik ben daar
nog lang niet zo bedreven in. Hij wist alles over de technische kant van films maken.
Er schuilt een regisseur in hem, denk ik. Hij houdt steeds in de gaten of het allemaal
wel klopt wat er om hem heen gebeurt. Hij weet precies welke takes ze uiteindelijk
in de montage wél en welke ze niet kunnen gebruiken. Maar hij probeert wel van
alles uit. Hij durft fouten te maken en staat overal voor open. Hij is bovendien altijd
goed voorbereid, en hij heeft echt alle films gezien die je maar kunt bedenken.'



Wat was het grootste verschil met het werken op Nederlandse filmsets?
Carice van Houten: ‘Het is gewoon heerlijk om op een set te zijn waar niet elk
dubbeltje hoeft te worden omgedraaid. De camera bleef bij wijze van spreken nog
draaien als de cameraman koffie ging halen. Dat geeft zoveel rust op de set. Ik heb
geen moment druk of stress gevoeld.'


Kon je gewoon op je eigen manier spelen?
Carice Van Houten: ‘Het scenario is van de hand van Christopher McQuarrie, een
oude vriend van Bryan Singer. Allebei erg leuke mannen. McQuarrie is echt een schrijver,
een man van woorden. In de scènes die ik heb wordt eigenlijk helemaal niet veel gesproken.
Maar in het scenario stond steeds wel wat er in die scènes duidelijk moet worden gemaakt,
wat er aan de personages te zien moet zijn. Dat had hij heel mooi opgeschreven.
Prima, dacht ik, dan maar geen tekst. Ik heb genoeg andere manieren om dingen duidelijk te
maken. Zet mij het liefst in een stomme film. Ik vind het een uitdaging om alles zoveel moge-
lijk zonder tekst te doen. Singer liet me de rol spelen zoals ik dat zelf wilde. Dat vind ik
meestal wel fijn. Maar ik kende hem nog niet, dus in het begin was ik vaak bang dat ik het niet
goed deed. Gelukkig merkte ik al snel dat hij heel subtiele manieren had om het me te laten
weten als het anders moest.



Hoe zie je Nina von Stauffenberg?
Carice Van Houten: ‘Claus en Nina weten precies wat ze aan elkaar hebben. Ze hebben een
heel bijzondere relatie, houden veel van elkaar. Ze zal hem koste wat kost ondersteunen.
Toen Claus betrokken raakte bij het complot om Hitler te vermoorden, wisten ze allebei donders-
goed wat er met ze gebeuren kon. Claus zegt dat in de film tegen haar: ‘als ik eraan ga, heeft dat
ook desastreuze gevolgen voor jou'. Dat accepteert ze zonder morren. Dat hoorde er gewoon bij.'


Zou het nou niet eens een keertje over moeten zijn met al die films over de Tweede Wereld-
oorlog?
Carice Van Houten: ‘Wat mij betreft niet. Het gaat natuurlijk nooit alleen over die tijd. Die oorlog
is een toneel waar alles zich kan afspelen. Ik geloof dan ook dat we er nog lang niet over uitgepraat
zijn. Er zijn miljoenen verhalen over te vertellen, zeker omdat we nu ook toekomen aan films als
Valkyrie en Zwartboek, die laten zien dat niet alles zo was als we misschien wel zouden willen dat
het was. Als we films kunnen maken die mensen op andere gedachten kunnen brengen en die ze
misschien van hun vooroordelen af kunnen helpen, dan mag het wat mij betreft nog lang doorgaan.'

Carice Van Houten en Sebastian Koch op
de première van Valkyrie in New-York
City dd. 15/12/2008

04-02-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

03-02-2011 om 16:40 geschreven door Patje007

02-02-2011 om 22:34 geschreven door Patje007

02-02-2011 om 22:33 geschreven door Patje007

02-02-2011 om 22:33 geschreven door Patje007

De Vlaamse film van het jaar? Er moet in 2011 al een klein mirakel gebeuren
indien iemand Rundskop van Michaël Roskam overklast.
Helemaal onmogelijk lijkt het ons dat een acteur meer indruk maakt dan hoofd-
rolspeler Matthias Schoenaerts als een Limburgse hormonenboer die een zwaar
trauma uit zijn kindertijd meedraagt.

Matthias(33) is de zoon van het in 2006 overleden theatermonument Julien
Schoenaerts. Hij is een bezield en gepassioneerd acteur die in 'Rundskop' op
beklijvende wijze vetmester Jacky neerzet en daarmee nu al de rol van zijn
leven speelt.
Voor deze rol kwam hij 27 kilo aan. Hij is verrukt dat de opofferingen die de
film vroeg, niets voor nieuws waren. Momenteel speelt hij eveneens de hoofdrol
in Pulsar van regisseur Alex Stockman, sinds 19 januari 2011 te zien in de Kinepolis-
bioscopen.

Het is een film die inslaat als een bom. Is dat waar jij voor gaat: iets maken dat
niet vrijblijvend is?
Matthias Schoenaerts: 'Natuurlijk. Toen Michaël met het idee kwam, dacht ik: Dit
kan bijzonder worden. En toen ik het scenario las, wist ik: dit ís bijzonder. Het was er
allemaal: een fantastische ploeg, de grote thema's, het potentieel van grote cinema dus.
Dan blijft altijd nog de vraag hoe dat samenkomt in een film, en Michaël heeft mij op
dat vlak van mijn sokken geblazen. Ik ben nog nooit zo ondersteboven geweest van een
project waaraan ik heb meegewerkt.' En als je voelt dat dat er inzit, ben je bereid om
verregaande engagementen te maken. 'Ja. Ik dacht: Die rol is zo'n geschenk, ik moet
Michaël nog een groter cadeau doen.'

02-02-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

Het is nu zeker: producent en scenarist Marc Punt zal zijn broek niet scheuren
aan Frits & Freddy, de komedie die hij zonder één euro overheidssubsidie heeft
gedraaid, waardoor hij verplicht was om 350.000 toeschouwers te halen.
'Die halen we zeker. Nu hoop ik op een beetje winst voor mezelf', zegt Punt.










Marc Punt(rechts)
 
Zo'n 330.000 mensen zijn ondertussen al naar de kaskraker van Guy Goossens
gaan kijken en dat is nog slechts een zucht verwijderd van de 350.000 die de film
nodig heeft om break-even te draaien. 'Die 350.000 bereiken we beslist', zegt Marc
Punt, producent en tevens scenarist van Frits & Freddy. 'De film loopt nog op 40
schermen en trekt nog altijd flink wat volk. Ik zal dus uit de kosten komen, maar nu
hoop ik dat er ook nog wat winst te rapen valt. Iedereen die aan Frits & Freddy heeft
meegewerkt is ondertussen keurig betaald, alleen mijn kantoor (Independent Films) en
ikzelf dus nog niet. Het zou fijn zijn als ik aan de twee jaar hard werk die deze film heeft
gekost, ook nog iets over zou houden.'

Of dat sowieso niet het geval is gezien de film het straks allicht ook op dvd goed zal doen?
'De opbrengst van dvd en vod (video on demand op tv) hadden we al ingecalculeerd.
Maar als Frits & Freddy meer dan 350.000 toeschouwers haalt, hou ik niet alleen iets over
aan de extra ticketverkoop, maar gaat ook de dvd- en vod-prognose naar boven.'



De prent heeft 2 miljoen euro gekost maar kreeg onverwacht geen subsidie van het VAF
(Vlaams Audiovisueel Fonds), waardoor er plots een gat van 650.000 euro viel.
Punt bracht dan maar zelf dat geld samen. 'Op eigen risico,' verduidelijkt hij, 'en dan hou je
je hart vast wanneer je film in de bioscoop komt op een moment dat het land lam ligt door
het strenge winterweer.'

Bovendien moest Frits & Freddy, met Tom Van Dyck en Peter Van den Begin in de hoofd-
rollen, het opnemen tegen twee andere Vlaamse producties, de Jan Verheyen-blockbuster
Zot van A en Hilde Van Mieghems romantische komedie Smoorverliefd.
Peter Van den Begin toont zich alvast verheugd dat Frits & Freddy een succes is geworden:
'Dat hebben we te danken aan de mond-tot-mondreclame. De humor, de spitse dialogen en
manier waarop het klikt tussen mij en Tom Van Dyck spreken het publiek blijkbaar aan.
Bovendien hebben we een beetje genoten van onze underdogpositie: de mensen hadden
sympathie voor dat eigenzinnige filmpje dat geen subsidies kreeg.' 

Het VAF, dat blijkbaar twijfelde aan de kansen en/of kwaliteiten van Frits & Freddy, heeft
nog niet gereageerd op het succes van de film. 'Geen reactie, geen gelukwens', aldus Marc
Punt. 'Wat wil je, die mensen krijgen natuurlijk niet graag ongelijk. Daarom ben ik er niet
van overtuigd dat ik voor een volgende film wél subsidies zal ontvangen.'



Bij het VAF onderstreept intendant Pierre Drouot desgevraagd dat niemand iets tegen Punt
heeft. 'Zijn film werd door de commissie positief beoordeeld, maar een andere film kreeg
een nog iets meer positieve beoordeling. Marc Punt had Frits & Freddy opnieuw ter
subsidiëring kunnen indienen, maar gezien zijn draaischema kon hij niet wachten.
Ik kan nu alleen maar zeggen: Proficiat dat uw film het zo goed doet.'

Punt heeft niet meteen nieuwe filmplannen maar beraadt zich over de toekomst. 'Je kunt er
niet zomaar van uitgaan dat het je nog eens lukt een film te draaien die de top vijf van het
jaar haalt. Concluderen dat je in Vlaanderen films kunt draaien zonder subsidies, is onjuist.'

01-02-2011 om 13:46 geschreven door Patje007

31-01-2011 om 18:05 geschreven door Patje007

Natalie Portman heeft op de SAG Awards in Los Angeles de prijs voor beste actrice
gewonnen voor haar rol als ballerina Nina Sayers in 'Black Swan'. De zwangere actrice
straalde in een wit kleedje op de rode loper.
Portman is ook favoriete om een Oscar in de wacht te slepen. Die worden op 27 februari
uitgereikt. Ze won eerder al de Golden Globe en Critic’s Choice Award.


Natalie Portman

Tijdens de opnames van 'Black Swan' ontmoette Portman haar verloofde Benjamin Millepied.
De 33-jarige Fransman is choreograaf en danser bij het New York City Ballet.

31-01-2011 om 18:05 geschreven door Patje007

31-01-2011 om 00:31 geschreven door Patje007

Hij mag dan wel op Humo's Pop Poll en de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren
uitgeroepen zijn tot beste acteur, van enige sterallures is geen sprake. Integendeel.



Twee keer tot beste acteur uitgeroepen. Je kan moeilijk
zeggen dat het je niets doet, hé.
Koen De Graeve: 'Dat is waar. Maar toch moet ik zeggen dat het me eigenlijk geen
- euh - reet kan schelen. Ik ben nog altijd dezelfde, hé.
Vroeger, toen ik dertien was, kon ik in bed liggen dromen van een mensenzee die me
toejuichte. Nu ben ik daar te realistisch voor. Het is fijn om in de bloemetjes gezet te
worden, maar ik voel mij er ook een beetje onwennig bij.
Op de Nacht van de Vlaamse Televisiesterren kwam iedereen een praatje slaan, ook
mensen die ik niet kende: Yo, dag Koen. Heel raar. Dat nodigde mij alleen maar uit
om heel snel naar huis te gaan, naar mijn vrienden en familie die me echt kennen.'


Je bent nu 37. Je bent laat ontdekt.
Koen De Graeve: 'Ik hoor dat geregeld. Ik heb echt geen vijftien jaar zitten wachten
om ontdekt te worden. Ik speel al jaren theater en heb me al kostelijk geamuseerd.
Ik heb nooit echt die behoefte gevoeld om op tv te komen.'



Was je tijdens de promotie van de Helaasheid der Dingen onder de
indruk van de grote sterren in Cannes?
Koen De Graeve: 'Toen we in onze smoking op de rode loper liepen, werden
we straal genegeerd door al die zeshonderd fotografen. Die vonden ons maar
een stelletje vreemde, bebaarde smokinghufters. (glinsterende ogen). Ik zag er
wel Robin Wright Penn, een fantastische actrice en een vonk van een vrouw.
Plots kwam ook regisseur Quentin Tarantino binnen. Ik zei tegen Wouter
(Hendrickx, Lowie 'Petrol' Strobbe in 'De helaasheid') dat ik hem zou aanraken.
Maar ik durfde niet. Ik denk dat hij ook bodyguards rond zich had.'


Waarom heb jij eigenlijk slavistiek gestudeerd?
Koen De Graeve: 'Ik kom uit een slimme familie. We zijn met zes thuis. Mijn zus
en ik waren nakomertjes, de drie andere zussen en mijn broer hebben allemaal
universiteit gevolgd. Die vier, daar werd thuis altijd naar verwezen. Zij waren hét
voorbeeld. Ik had het gevoel dat ik moest doen wat zij hadden gedaan, namelijk
aan de universiteit studeren. Ik was toen nogal een lamzak en heb de richting
gekozen die het minste aantal lesuren bevatte. Maar ik wou eigenlijk iets anders:
naar Studio Herman Teirlinck gaan om acteur te worden. Op een dag heb ik mijn
vader opgebeld om te zeggen dat we eens moesten babbelen.'



Hoe reageerde hij?
Koen De Graeve: 'Hij zei onmiddellijk dat hij dat niet kon betalen. Hij was vooral
bang dat ik iemand was die van de hak op de tak zou springen en maar wat zou
rondlummelen. Maar toen ik slaagde voor het eerste jaar, zag hij dat het menens was.
Hij is nu 81 en heel trots op mij. Bij De helaasheid kwam hij zelfs vier keer kijken op
de filmset. Hij was onder de indruk, de schellen vielen van zijn ogen.'



Je hebt drie dochters. Je bent dus constant omringd door vrouwen.
Koen De Graeve: 'Ik heb nooit iets anders gekend, ik ben opgegroeid met vier
zussen. Alleen: nu moet ik alles regelen voor mijn dametjes en dat was vroeger
wel anders. Ik heb zeker niet nee gezegd tegen de attenties van mijn zussen.
Als jongste heb ik 'verwend zijn' zo'n beetje uitgevonden. (lacht) Wij waren met zes,
maar met drie kinderen is mijn gezin groot genoeg. Mijn vriendin is ook actrice, en
omdat we allebei onregelmatige uren hebben, is het een hele organisatie om alles
geregeld te krijgen. Maar het is prettig dat zowel zij als ik de dingen kunnen doen
die we willen doen. Dat is een mooi geschenk dat we elkaar kunnen geven.
Maar daarnaast moeten we uiteraard nog die drie kleine leventjes bijsturen, regelen
en de mist insturen.


Koen De Graeve(uiterst links) in Loft

Heb je nog tijd genoeg voor hen?
Koen De Graeve: 'Ja, als acteur heb je een redelijke nine to five-job, hoor. Zeker in
een film. Een theatervoorstelling neemt meer tijd in beslag. Dan ben je de laatste
weken voor de première dag en nacht bezig. In een film moet je enkel acteren. '


Kijk je op zondagochtend dan samen met hen naar 'Mega Mindy'?
Koen De Graeve: (enthousiast) 'Jazeker! Ik probeer dan altijd samen met hen te
raden wie de slechterik is. Ik kies vaak partij voor de commissaris, ook al zeggen
mijn kindjes dat die alleen maar wil eten en niet goed is voor Mega Mindy.
Ik geniet daarvan.'


Zou je ooit willen meespelen in een kinderprogramma?
Koen De Graeve: 'Ja, maar nu nog niet. Ik heb ooit sinterklaas gespeeld voor mijn
oudste twee dochters. Ik weet nog hoe mijn oudste dochter Anna op mijn schoot zat,
haar ogen op vijf centimeter van de mijne. Ik zag de paniek in haar ogen toen men zei
dat ze de sint een zoentje mocht geven. Ze begon te wenen. Mijn hart brak. Ik had
onmiddellijk zin om die mijter en baard eraf te trekken. Maar ik mocht niet. Kinderen
willen keihard in dingen geloven. Dat mag niet worden verbrod. Mocht ik opeens op de
televisie naast Mega Mindy verschijnen, dan zouden ze denken: is Mega Mindy dan niet
echt? Ik zou dat mezelf nooit kunnen vergeven.'


Koen De Graeve tijdens de uitreiking van de Vlaamse filmprijzen

Is je alomtegenwoordigheid het gevolg van een uitgekiende strategie?
Koen De Graeve: 'Nee, het is toeval. Je kunt nog zo strategisch zitten nadenken als
je wilt, als er niemand op je zit te wachten, kom je nergens. Ik doe al twaalf jaar theater
en voel me daar goed. Maar ik was ook nieuwsgierig naar film en tv, en hoe ik daarin zou
functioneren. Ik heb hier en daar een paar gastrollen gespeeld, niet voldoende om er een
kick van te krijgen, wel om mijn interesse op te wekken. Dat de films en series elkaar nu
zo snel opvolgen, is een samenloop van omstandigheden. Voor Los heb ik gewoon auditie
gedaan. Felix Van Groeningen heeft me ooit zien spelen en vroeg me voor Dagen zonder
Lief. Erik Van Looy vond dat een goede film, vandaar Loft. Zo gaat die bal aan het rollen.'

Loft en Van Vlees en Bloed waren allebei gigantische successen. Geluk, of heb je
daar een neus voor?
Koen De Graeve: 'Geluk. Absoluut. Maar soms kun je het geluk wel uitdagen. Ik had bij
beide projecten het gevoel dat het resultaat goed zou zijn. Het enthousiasme van de makers,
de vakkundigheid van de scenario's, de collega's, het was een extreem groot genoegen om
daaraan mee te werken. Het is altijd geweldig als het succes op zijn zachtst gezegd meevalt,
maar ik ben even trots op andere dingen die ik heb gedaan en waar minder volk op af is
gekomen. (N)iemand van Patrice Toye, daar heb ik maar twee draaidagen aan meegewerkt,
maar dat was een plezante set waar ik graag wat meer had rondgelopen.



Kom je uit een creatief gezin?
Koen De Graeve: 'Dat is het minste wat je kunt zeggen. Mijn vader heeft vijftien jaar geleden
nog een schildersschool opgericht. Hij speelt meer instrumenten dan er bestaan, en is al dertig
jaar dirigent van het Klein Kinderkerstmiskerkkoor, waar ik zelf begonnen ben als sopraan en
geëindigd ben als bas. Mijn moeder zong ook geweldig. Ik speel gitaar en al mijn zussen en
mijn broer spelen of speelden een instrument.


Je moeder is twee jaar geleden overleden aan kanker. Zij heeft het succes van
'Van vlees en bloed' en 'De helaasheid' niet meer kunnen meemaken.
Koen De Graeve: 'Nee, en dat is echt jammer. Ze heeft de film Dagen zonder lief,
waar ik in meespeelde, nog gezien en vond het fantastisch. Ze glunderde. Ik besefte
toen heel goed dat haar klok enorm aan het tikken was.
Ik ben blij dat ze wist dat ik zou meespelen in Loft. Ze was een grote fan van regisseur
Erik Van Looy. Ze wastrots op me. Maar naar het einde toe praatten we daar niet meer
over. Dan wordt alles zo extreem relatief en word je opgeslorpt door het nakende einde.


Denk je nog vaak aan haar?
Koen De Graeve: 'Soms is er een dag dat ik niet aan haar denk. Dat is heel raar. Maar ons
ma zal niet vervagen. Door haar dood wil ik nu voortdurend aan mensen zeggen dat ik hen
graag zie. Dat ik hen apprecieer. Mijn kinderen worden er soms zot van.
Ja papa, het is goed zo. In het laatste echte gesprek met mijn ma verklaarde ik ook de hele
tijd mijn liefde. Zelfs zij zei toen dat weet ik toch al.' (glimlacht)


Wat wil je nog in je leven?
Koen De Graeve: (wijst naar een wereldkaart aan de muur) 'Een paar toerkes rond de wereld
doen. Met alle respect en liefde voor de film, het theater en de Nacht van de Vlaamse Televisie-
sterren, maar de sterren aan de hemel in het echte leven zijn nog zoveel mooier. Ik wil de wereld
zien.'

30-01-2011 om 17:42 geschreven door Patje007

VT4-Zaterdag 29 januari 2010-23u25



Na twee neurotische familiekomedies - Spanking the Monkey en Flirting With
Disaster - gooide David O. Russell(binnenkort komt zijn nieuwe film The Fighter,
een boksdrama met Mark Wahlberg en Christian Bale, uit) in 1999 met zijn derde
film het roer om. In Three Kings speelt George Clooney een van de drie soldaten
die tijdens de laatste dagen van de Golfoorlog in de woestijn van Irak op zoek
gaan naar de goudstaven die Saddam van de Koeweiti's heeft gestolen.

Three Kings is een jongensboek over hebzucht en avontuur, in de grote traditie
van The Treasure of the Sierra Madre, maar het is ook een film die de keer-
zijde laat zien van de mediaoorlog die vooral via cleane computerbeelden
onze huiskamer instraalde. Niet alleen toont Russell waar de bommen
landden, er zijn ook surrealistische beelden die in gruwelijk biologische details
de impact van een kogel op ons lichaam laten zien. In een ander krankzinnig
moment wordt een koe aan flarden geblazen (en krijgen de helden de brok-
stukken op hun hoofd). Er zijn ook documentair aandoende beelden waarin
vogels vastplakken in de olie, een triest spektakel dat zelfs het meest taaie
personage te veel wordt - een vrouwelijke correspondente, gemodelleerd naar
Christiane Amanpour van CNN.

In de meest schokkende scène wordt Mark Wahlberg ondervraagd en
gemarteld door een Irakees die bijzonder veel belang stelt in Michael Jackson.
Maar geleidelijk krijgt de folteraar een menselijk gezicht en kunnen we
begrip opbrengen voor zijn psychische ontreddering en wraakgevoelens.

Three Kings dompelt ons in de chaos en absurditeit van de oorlog in de
Perzische Golf, maar het is een bijzonder knap gecontroleerde warboel die
Russell op het doek gooit. De hypernerveuze, snel wisselende en pseudo-arbitraire
visuele stijl is grotendeels ook het gevolg van de drie soorten pellicule waarmee
de film werd gedraaid. Bijna de helft van de film is gedraaid met Ektachrome,
met overbelichte beelden in felle kleuren die de oorlog tegelijk tastbaar en
onwezenlijk maken.

De energie op de set (de film werd gedraaid op locatie, in de woestijn van
Arizona) werd nog flink aangewakkerd door de twee acteurs die Clooney
flankeren: de rapper Ice Cube en de ex-rapper en het voormalig Calvin Klein-
model Mark Wahlberg (vroeger Marky Mark).

Schrijver-regisseur David O. Russell en zijn steracteur George Clooney hebben
moeten knokken om hun visie op het doek te krijgen. In deze beslist
ongewone productie van een studio - Warner Brothers - gespecialiseerd in vrij-
blijvend formulevoer, kreeg ook de desastreuze politiek van de regering-Bush
meermaals een veeg uit de pan. Een van de centrale thema's is dat de
Amerikaanse regering op het einde van de oorlog Iraakse opstandelingen
aanmoedigde om Saddam te bestrijden en vervolgens deze vrijheidsstrijders
liet stikken.

Een interview met George Clooney over de controversiële Golfoorlogfilm:



Kon u zich vinden in de politieke boodschap van 'Three Kings', met
name in wat de film vertelt over de Amerikaanse buitenlandse politiek?
George Clooney: Three Kings heeft mijn opinie over de Amerikaanse
buitenlandse politiek niet gewijzigd, maar tijdens mijn research heb ik wel een
en ander bijgeleerd over het Midden-Oosten. Ook ik kreeg mijn informatie
over de Golfoorlog van CNN, dat alleen toonde wat het ons wilde tonen.
En als je dan in Los Angeles woont, wordt alles wat met het Midden-Oosten
te maken heeft toch op een hoopje gegooid.

De opvoeding die ik meekreeg in Kentucky heeft me tot een liberal democraat
gemaakt. Mijn vader was tv-reporter en schreef ook een column voor
een plaatselijke krant in Cincinatti. Hij heeft ons altijd aangemoedigd om ons
goed te informeren en om bij elke politieke kwestie zo veel mogelijk naar de
verborgen achtergronden te peilen. Om te weten te komen hoe de vork precies
in de steel zit, zei mijn vader altijd: follow the money!

Ik heb me altijd vierkant uitgesproken tegen de oorlog met Irak, die in mijn
land een bijzonder populaire oorlog was. En nog altijd is, want veel Amerikanen
vinden het alleen maar jammer dat we de job niet hebben afgemaakt.
Terwijl ik me als rechtgeaarde democraat in de eerste plaats afvraag waarom
we die oorlog sowieso zijn begonnen en niet hebben geprobeerd om via andere
wegen onze eisen af te dwingen. Sommigen zeggen dat economische sancties
het zwaarst doorwegen op de burgerbevolking, maar het doet toch minder pijn
dan hun huizen te bombarderen. Want dan is niet alleen hun economie om
zeep en moeten ze hun verwoest land opnieuw opbouwen, maar moeten ze ook
nog eens hun familie begraven.

Bovendien maakt zulke agressie een held van mensen die echt geen held zouden
mogen zijn, waardoor Saddam Hoessein nog steviger in het zadel zit. 
Natuurlijk is Saddam een schurk, maar waarom hij wel en Pinochet niet?
Als we ons dan toch geroepen voelen om in de nieuwe wereldorde de politieman
te spelen, waarom kiezen we er dan de ene uit en de andere niet? Wat zijn de
criteria?



'Three Kings' toont de Golfoorlog als pure waanzin, maar we beleven er wel
veel plezier aan: de film is op een wrange manier ontzettend grappig.
George Clooney: Het is inderdaad geen documentaire maar entertainment. Als
mensen na het zien van Three Kings de behoefte voelen om meer te weten te
komen over wat wij, Amerikanen, daar hebben uitgespookt - en wat het heeft
opgeleverd - dan is dat prima meegenomen. Ik hoop alleen maar dat ze onze film
niet als enige referentie gebruiken in hun kennis van de Golfoorlog. Je komt nu
al kinderen tegen die alles wat ze weten over Kennedy uit JFK gehaald hebben
en denken dat het om één groot complot ging - Hoffa, Johnson, de maffia, de
Cubanen, het militair-industrieel complex, allemaal samen in één kamer om de
moord op Kennedy te beramen.

Veel Hollywoodacteurs stappen ook in de politiek.
George Clooney: Wees gerust, daar moet je met mij niet bang voor zijn. Ik heb
mijn opinies, maar als een burger, niet als filmster. Ik herinner me ooit wat Paul
Newman zei toen hij in 1968 campagne voerde voor Bobby Kennedy. Men vroeg
hem of het wel fair was dat iedereen naar hem kwam luisteren, omdat hij zo
beroemd was. Hij antwoordde dat dit waarschijnlijk onfair was voor anderen,
maar dat het feit dat hij beroemd was toch niet wilde zeggen dat hij geen mening
mocht verkondigen en opkomen voor mensen en zaken waarin hij geloofde?

Je moet daar als showbizzfiguur een evenwicht in vinden. Het is niet omdat je
als acteur in een film speelt die politiek een standpunt inneemt, dat je je moet
geroepen voelen om op Crossfire op CNN de expert te gaan uithangen. Tenzij je
echt goed beslagen bent, sla je makkelijk een mal figuur en breng je de goede zaak
alleen maar schade toe. Ieder zijn vak.

Ik was het roerend eens met de politieke ideeën in Three Kings, maar wat me in
de eerste plaats aanspraak, was dat het een verduiveld sterk script was. Dàt is waar
je als acteur altijd naar op zoek bent.
Bij het begin van je carrière weet je dit misschien niet altijd, want dan heb je maar
één doel voor ogen: aan een job geraken. Eens je van de straat bent en wat naam
begint te maken, begin je meestal te zoeken naar wat in het jargon een goed vehikel
heet, een project dat je carrière vooruit moet helpen en waarin je zelf een
goed figuur slaat. Big mistake! Meestal ben je zo geïnteresseerd in je eigen aandeel,
dat de rest van de film je gestolen kan worden. Maar het enige wat telt, is het
project in zijn totaliteit. Uiteindelijk moet je je leren toespitsen op het script: dat is
alles wat je nodig hebt. Probeer maar eens een prima film te maken uit een rot
scenario. Onmogelijk. Ik heb geleerd om naar goede projecten te zoeken, niet naar
goede rollen voor mijn persoon.

Op het einde neemt 'Three Kings' flink gas terug en wordt het erg sprookjesachtig.
George Clooney: U bedoelt dat ze met zijn allen het goud teruggeven en de
vluchtelingen helpen de grens over te steken? Ik vond dat dit klopte. Three Kings blijft
hoe dan ook een formulefilm die in zekere mate de toeschouwer met een goed
gevoel naar huis wil sturen. De man op wie mijn personage is geïnspireerd, sergeant
Parker, gaf het goud ook terug. Ik weet dat hij samen met zijn makkers 's nachts in 't
geniep klopjacht maakte op Saddams Republikeinse Wacht, uit frustratie omdat ze
overdag lijdzaam moesten toezien hoe de sjiieten werden afgeslacht. Bij veel
manschappen was er woede en frustratie omdat ze niets mochten ondernemen
en tijdens de ontknoping van de film worden die gevoelens uitgeleefd.

Three Kings wordt soms vergeleken met Kelly's Heroes, met M.A.S.H. of Catch 22.
Dat zijn valabele vergelijkingen. De humor is bijtend en droog en niemand knipoogt
naar de camera, er zijn goddank geen inside jokes. Het wordt allemaal opgediend met
een uitgestreken gezicht.

Om uw zin te krijgen, hebt u ook een robbertje moeten knokken met de
producerende studio, Warner Bros.
George Clooney: De simpelste en beste manier om een film gemaakt te krijgen die
een studio niet echt wil maken, is je vraagprijs laten zakken. Ik had deals met Warner
Brothers voor diverse projecten. Maar ik wou absoluut Three Kings doen en was bereid
mijn salaris in te krimpen, om zodoende tot een budget te komen dat voor de studio aan-
vaardbaar was om zijn geld terug te winnen.

Enkele weken voor de opnamen zouden beginnen, belegde co-voorzitter Terry Semel
van Warner Brothers een vrij geheime vergadering, die hij me vroeg bij te wonen.
Bijna niemand wist van die meeting: zelfs regisseur David O. Russell was niet
gevraagd. De Warnertop was ongerust door de veranderingen in het politieke klimaat:
Planet Hollywood was gebombardeerd, er kwam een omstreden film in omloop,
The Siege, waarvan men verwachtte dat hij voor opschudding bij de Arabische gemeen-
schap zou zorgen. De koorts was aan het stijgen en daar zat Warner met een potentieel
controversiële film die absoluut niet typisch was voor de productie van deze studio. Ze
waren nerveus.

Terry Semel gaf me drie opties: we geven de film terug aan de regisseur en hij gaat
bij een andere studio aankloppen; we stellen de opnamen zes maanden uit en zien hoe het
klimaat evolueert; we vragen David O. Russell om het script drastisch te herschrijven.
David heeft dat laatste ook gedaan: hij gaf ze een versie die een pure actiefilm was, een
vreselijk script, niet zijn schuld: hij deed gewoon wat hem werd gevraagd.

Terwijl ik in de zomer van 1998 op het filmfestival van Venetië zat voor Out of Sight,
schreef ik Terry een brief met al mijn bezwaren tegen deze nieuwe versie. Ik zei hem ook
dat ik niet geloofde dat het maken van die film ons leven in gevaar bracht. Mocht dit toch
het geval zijn, dan was het nog een reden te meer om de film te maken. Het is alsof iemand
dreigt: als je durft opdagen ga je eraan. Dan moet je wel komen opdagen, zoniet geef je je
gewonnen.

Ik schreef Terry ook dat het mijn taak was om het script te beschermen. Zonder dit script,
was er voor mij van de film geen sprake meer. Indien hij als baas van Time Warner voor
zijn duizenden werknemers vreesde, dan moest hij maar de stekker uittrekken. Het was
een beetje een schaakspel. Maar het resultaat was dat ik mijn zin kreeg. Het geweldige is
dat ze ons uiteindelijk de film hebben laten maken zoals wij het zagen en dat Warner ons
door dik en dun is blijven steunen.

Op de set van 'Three Kings' maakte u flink ruzie met David O. Russell.
George Clooney: Ja, we hebben stevig gevochten. Maar het kwam altijd de film ten goede,
het had niks met onze ego's te maken. Dit is gewoon een film die aanzet tot uitgesproken
opinies. Ruzie maken hoort bij het creatief proces - en dan nog eens vijf maanden
in de woestijn van Arizona! Er waren meningsverschillen waar ik plezier aan beleefde.
We hebben nooit op elkaars gezicht geslagen. Ik zou trouwens niet durven: heb je David al
gezien: zo'n klein kereltje!

Nog altijd geïnteresseerd in romantische komedies?
George Clooney: Ja, als het script ook wat meer biedt. Out of Sight was een geweldige
romantische komedie omdat er meer achter zit. De film eindigt niet zoals het hoort,
speelt met de conventies, maar wordt toch voortgestuwd door de romantiek.

Doorgaans zijn romantische blijspelen totaal voorspelbaar. Neem nu One Fine Day, een
prima film, daar niet van, maar we weten altijd precies wat er gaat gebeuren. Dat is het
vervelende aan klassieke romantische komedies. Voor mij is het niet voldoende dat je
duimt voor twee aardige mensen en hoopt dat ze alle obstakels overwinnen zodat ze
eindelijk in elkaars armen kunnen vallen. Het is een heel moeilijk genre om nu nog
te beoefenen. Ik denk dat het maar echt werkt en boeit als je het combineert met iets
anders, zoals Jerry Maguire.


De scènes met Jennifer Lopez in 'Out of Sight' waren echt erotisch en
sprankelend. Wat deden jullie om het zo goed te doen klikken?
George Clooney: Sorry dat ik je moet ontgoochelen: ook hier lag het gewoon aan het
script. Je kunt zoiets niet plannen, je kunt niet proberen te acteren dat het vonkt
tussen twee acteurs. Op toneel kan je twee acteurs dezelfde scène zien doen, en drie
van de tien avonden is het pure magie, de andere zeven avonden zakt het als een
pudding in elkaar. Hoe komt dat? Het aardige bij een film is dat je een scène vele
keren kunt opnemen om er de beste momenten uit te kiezen. Out of Sight was een
prima script, Steven Soderbergh is een briljant regisseur en Jennifer is een uitstekende
actrice. Het kwam allemaal samen in een goed verteld verhaal.

29-01-2011 om 00:00 geschreven door Patje007

Op 28 november 2010 is Ed Harris 60 jaar geworden, maar als het aan de acteur
zelf ligt is het einde van zijn werkende leven nog lang niet in zicht. “Ik houd van
het vak en ik hoop er zeker nog twintig jaar van te genieten”, zegt de acteur die
sinds woensdag 26 januari in The Way Back te zien is.



Harris beseft dat je als acteur niet altijd in de positie bent om je vol passie op een
rol te storten. Soms neem je een rol aan omdat er gewoonweg brood op de plank
moet komen. “Je kunt in de positie komen dat je al een tijdje niet gewerkt hebt en
je een bepaald bedrag aan dollars geboden wordt om vijf dagen voor een film te
werken”, legt hij uit. “Dan zeg je: ‘Ja, ik heb het geld nodig’. Hopelijk vind je dan
nog iets interessants in het verhaal. Je rationaliseert het voor jezelf, je geeft gewoon
toe dat het een klus is die je doet voor de toekomst van je gezin.
Maar zelfs als je iets doet dat vooral om entertainment en een beetje geld verdienen
draait, is het nog steeds een leerzame ervaring om voor de camera te staan.”

Gelukkig was The Way Back niet zo’n klus, Ed Harris deed simpelweg mee omdat
hij weer met regisseur Peter Weir wilde werken. “Ik had al met hem gewerkt aan
The Truman Show twaalf jaar geleden”, vertelt Harris, “en sindsdien heb ik zitten
hopen dat er een kans zou komen om weer met hem te werken. Hij is de meest door-
tastende, toegewijde filmmaker die ik ken.”


Jim Sturgess, Colin Farrell en Ed Harris in 'The Way Back'

Maar ook het verhaal over een groepje gevangenen dat in 1940 uit een Russisch straf-
kamp ontsnapt en te voet duizenden kilometers vlucht, sprak Harris al snel aan.
“Hoe meer ik betrokken raakte bij het verhaal en de periode, hoe enthousiaster ik ook
daarover werd.”
Zelfs de ontberingen die zijn bijna 60 jaar oude lichaam tijdens de opnames moest door-
staan, onderging hij met liefde. “Ik heb echt een goed gevoel over mijn bijdrage aan deze
film, ik was er goed op voorbereid, mentaal, fysiek en emotioneel. 
Ik heb veel fysiek werk gedaan voordat ik daar naartoe ging, ik ben zo mager geworden
als mijn lichaam toeliet, ik was erg gedisciplineerd.” 

Ed Harris regisseerde tot nog toe twee films: Pollock, over de Amerikaanse schilder
Jackson Pollock en de western Appaloosa. Hij zegt uit te kijken naar een mooie gelegen-
heid om opnieuw in de regisseursstoel plaats te nemen. “Ik heb al wat projecten bekeken,
maar het gaat mij niet om regisseren om het regisseren. Ik wil wel iets vinden waar ik echt
bevlogen van raak.”

28-01-2011 om 16:46 geschreven door Patje007