Quentin Tarantino krijgt een ere-César voor zijn gehele oeuvre. Dat maakte de Académie des César vrijdag bekend. De organisatie noemt de Amerikaanse regisseur van films als Pulp Fiction, Kill Bill en Inglourious Basterds een 'groot internationaal kunstenaar'.
De 'Franse Oscars' hebben dit jaar een internationaal tintje. Zo is de Engelse actrice Kristen Scott Thomas genomineerd voor haar hoofdrol in 'Haar naam was Sarah' (Elle s'appelait Sarah). De thriller 'The Ghost Writer' van de Franse regisseur Roman Polanski met Ewan McGregor in de hoofdrol, is genomineerd in de categorie Beste film.
De Césars worden op 25 februari uitgereikt, de Oscars twee dagen later.
21-01-2011 om 20:14
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 13: interview met Ben Affleck.
Niets is zo onvoorspelbaar als een carrière in Hollywood. Ben Affleck kan erover meepraten. Tien jaar geleden won hij samen met boezemvriend Matt Damon een Oscar voor hun scenario van Good Will Hunting, dat ze schreven om hun loopbanen als acteurs een zetje te geven. Dat zetje werd een flinke boost: Ben ging als een komeet omhoog door Hollywood, met rollen in films als Armageddon, Shakespeare in Love, Pearl Harbor en Daredevil. Maar net zo snel als de filmstad verliefd op hem was geworden, kotste deze hem weer uit. Na een paar flops en zijn overexposure als het vriendje van Jennifer Lopez, droogde de stroom goede aanbiedingen op en werd het stil rond Ben. Dat beetje rust heeft hem goed gedaan.
Terugkijkend zal Affleck over die periode zeggen: Ik was niet langer de baas over mijn eigen leven. Ik dacht dat ik bepaalde dingen nodig had, maar dat was helemaal niet zo. Ik was de weg kwijt. Voelde me verstikt, miserabel en vies. Ik had nooit zo de publiciteit moeten kiezen. Ik was getypecast als mezelf. Geloof me, zoiets is slecht voor je gezondheid en slecht voor je carrière. Dus kneep ik er tussenuit en liet de boel betijen.
Affleck neemt uiteindelijk twee jaar vrijaf. Hij besluit even professioneel te gaan pokeren (wint ook een toernooi en de hoofdprijs van 356.000 dollar), en keert in 2006 sterk terug naar de cinema. Als acteur in Hollywoodland(2006), en nog sterker als regisseur, met zijn regiedebuut Gone Baby Gone(2007).
Gone Baby Gone is een broeierige misdaadfilm over een privédetective, gespeeld door Bens jongere broer Casey Affleck, die voor grote morele dilemmas komt te staan. De film is ook een ode aan Boston, de stad waar de broertjes Affleck zijn opgegroeid. De film zit vol met kleine, bijna documentaire-achtige vignetjes van echte Bostonians, en de camera dwaalt vaak bijna achteloos door de achterbuurten van de stad.
'Gone Baby Gone' is onderhoudend, grimmig en moraliserend tegelijk. Dat was nogal ambitieus voor een debutant. Ben Affleck: In wezen gaat de film over de vraag of het moreel rechtvaardig is om kinderen bij hun ouders weg te halen als die niet voor hen kunnen zorgen en als ze elders een beter leven kunnen krijgen. En daar bestaat nooit een zwart-wit antwoord op. Het is ook een actueel thema. Je hebt die bekende mensen die kinderen uit derde- wereldlanden adopteren. En je hebt ook steeds meer mensen die over alles en iedereen morele oordelen vellen, vooral vanuit religieuze hoek. Ik heb de film niet gemaakt met specifieke personen of gebeurtenissen in het achterhoofd, maar ik zag het werk van Lehane - dat in wezen gewoon een spannende detectiveroman is - toch vooral als een platform om bepaalde actuele thema's te becommentariëren. Enkele jaren geleden ben ik zelf vader geworden en is de vraag of we wel goed genoeg voor onze kinderen zorgen automatisch komen bovendrijven. Plus: ik wilde de film ook een persoonlijk cachet geven door naar mijn geboortestad Boston te trekken, naar de arbeidersbuurten en de mensen waartussen ik opgegroeid ben.
Heb je daarom je broer Casey, die eerder dit jaar ook al schitterde in 'The Assassination of Jesse James', gecast als de lokale privédetective die op zoek gaat naar het verdwenen meisje? Ben Affleck: Dat was een van de hoofdredenen, ja. Casey kent het accent, de locatie en de mensen. Onze vader was maatschappelijk werker en onze moeder lerares, dus zijn we opgegroeid met de sociale problemen die in de film ter sprake komen. Je voelt dat Casey thuis is in die buurt, wat zijn vertolking geloofwaardiger en natuurlijker maakt. Maar hij was sowieso de beste keuze voor de rol. Ik heb het hoofdpersonage iets jonger gemaakt dan in het boek - zodat hij dichter bij de moeder van het verdwenen meisje staat - en daardoor kwam ik onmiddellijk uit bij een Bostonian van rond de dertig die kan acteren maar toch geen echte ster is. Een echte ster zou niet passen in zo'n milieu.
'Mystic River' van Dennis Lehane is ook een detectiveverhaal met een sterke sociale en morele onderstroom en werd eerder verfilmd door Clint Eastwood. Was je niet bang voor vergelijkingen? Ben Affleck: Natuurlijk. Maar als je een film maakt, zal die sowieso afgewogen worden tegen Citizen Kane, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben een debutant. Clint Eastwood is een grootmeester die al dertig jaar bezig is. Ons vergelijken zou zowel absurd als laf zijn. En ik kan mijn beslissingen toch moeilijk baseren op angst? Ik wilde dit verhaal graag vertellen omdat het me raakte en omdat ik al langer wilde regisseren.
Wat waren je voorbeelden? Ben Affleck: The Verdict, Dog Day Afternoon, The French Connection. Niet dat mijn film even goed is, maar ik heb toch vooral naar die urban thrillers uit de jaren 70 gekeken. En naar de films van Gus Van Sant. Ik wilde Boston vatten zoals hij in zijn films Portland vat. Datzelfde sfeertje van vuile, grootstedelijke poëzie oproepen. Ik heb Gus ook vaak gebeld en om advies gevraagd. In het algemeen kwam dat erop neer dat ik vooral mijn goesting moest durven te doen. Niet te veel luisteren naar producenten of nadenken over scenariowijzigingen. Gewoon je instinct volgen en bij je eerste beslissingen blijven.
Ben Affleck op de set van Gone Baby Gone
Was het lastig om de kans te krijgen deze film te regisseren? Ben Affleck: Ja, maar ik ben ook weer niet allerlei deuren langsgegaan met de vraag of ik mocht regisseren. Het is allemaal geleidelijk verlopen: ik stuitte op het boek, begon het samen met een andere schrijver te bewerken tot een scenario, en dat kostte heel veel tijd. Tussendoor acteerde ik ook nog en probeerde ik moed te verzamelen om de film zelf te regisseren. Bovendien was ik niet van plan om te gehaast te werk te gaan. Ik wilde er alleen aan beginnen, als ik zeker wist dat ik goed werk kon leveren. Als ik mn eerste kans zou verprutsen, zou er geen tweede meer komen.
Je hebt het jezelf ook niet makkelijk gemaakt door deze film als je regiedebuut te kiezen... Ben Affleck: Tja, ik had wel een makkelijker film kunnen vinden om mee te beginnen, maar dat zou misschien niet zon goede film zijn geworden. En dat is wat ik zocht. Ik heb geprobeerd iets te vinden, dat ik interessant vind om te doen, en daar het beste van te maken. Niet dat ik heel actief heb gespeurd; dit kwam op mijn pad en daarna heb ik niet meer naar iets anders gekeken. En ook al was het niet het eenvoudigste project om mee te beginnen, het is ook weer geen ruimtespektakel ofzo. Ik vind het prettig dat het in deze film uiteindelijk draait om de acteurs. Daar voelde ik me lekker bij. De moeilijkste aspecten van de film waren de dingen die niet met het regisseren van acteurs te maken hadden.
Morgan Freeman en Ben Affleck op de set van Gone Baby Gone
Zoals het omgaan met het beladen onderwerp van de ontvoering van een kind? Ben Affleck: Dat was moeilijk ja. Aan de ene kant wilde ik de realiteit niet verbloemen, want het verhaal gaat over de impact die deze afschuwelijke wreedheden met kinderen op de hoofdpersoon hebben. Je moet door de film kunnen begrijpen waar kinderen in de wereld allemaal aan blootgesteld kunnen worden. Als je daaraan voorbij gaat, doe je de realistische toon van de film tekort. Aan de andere kant moet je uitkijken dat je niet in platte sensatie vervalt. Die dunne lijn wilde ik bewandelen en ik hoop dat dat is gelukt. In de heel traumatische scènes heb ik er bijvoorbeeld voor gekozen om te werken met cuts naar zwart, zodat je ze ziet zoals iemand met traumatische ervaringen ze zou herinneren: met zwarte gaten.
Tijdens een interview van een tijdje geleden zei je vrouw(de actrice Jennifer Garner) dat ze het aan-vankelijk nogal beangstigend vond dat je een thriller maakte over kinder- misbruik en -ontvoering, terwijl jullie toen net zelf een kind hadden. Begrijp je haar? Ben Affleck: (grijnst) Dat arme kind: het is nog niet erg genoeg dat ze thuis met mij moet leven, en dan maak ik haar ook nog tijdens interviews het leven moeilijk. Natuurlijk begrijp ik dat sommigen dit een zwaar en ongemakkelijk thema vinden. Maar ik maak er geen goedkope sensatie van en de personages zijn genuanceerd. Het is ook een film die écht met het lot van kinderen is begaan. Jennifer en ik zijn in elk geval nog altijd heel gelukkig samen. Maak je geen zorgen.
Ze vertelde ook dat je, toch wat je carrière betreft, egocentrischer bent geworden. Ben Affleck: Daar heeft ze gelijk in. Wij beiden trouwens. Ik ben selectiever geworden als acteur en ik wil graag nog meer regisseren. Met Hollywoodland heb ik bewezen dat ik een goeie rol kan neerzetten en Gone Baby Gone kreeg bijna overal positieve kritieken, dus ook als regisseur word ik geapprecieerd. Ik hoop dat ik daarmee die negatieve spiraal van enkele jaren geleden eindelijk heb kunnen doorbreken.
Smaakt deze ervaring naar meer? Ben Affleck: Ik wil zeker blijven regisseren, en dat vergt veel concentratie. Ernaast blijven acteren kan, maar dat is veel werk. Ik ga wel proberen het allebei te doen.
Waarom mochten er trouwens geen vragen worden gesteld over de zaakMcCann? Als de zaak niet relevant was, waarom werd de film in Engeland dan met vier maanden uitgesteld? Ben Affleck: Men wou gewoon vermijden dat de film aan die zaak gelinkt wordt, en eerbied tonen. Da's alles. Gone Baby Gone had niks met de zaak-McCann te maken, en omdat niemand verkeerdelijk die indruk zou krijgen is de film in Engeland met een paar maanden uitgesteld. Daar heb ik niks op tegen. Het is niet verkeerd om rekening te houden met bepaalde gevoeligheden. Het is gewoon een kwestie van tact.
In 'Hollywoodland' speel je wijlen George Reeves, de tragische 'Superman'-acteur die ooit beloftevol begon met een bijrol in 'Gone with the Wind', maar daarna op een zijspoor belandde en uiteindelijk in drank en depressies sukkelde. Herkenbaar? Ben Affleck: (grijnst) Tot op zekere hoogte. Maar dat is het voor elke acteur. Doorbreken in de filmbranche is moeilijk, maar aan de top blijven nog veel moeilijker. Als acteren je passie en je levensdroom is, kan falen tragische gevolgen hebben. Bij George waren dat depressies en verslavingen. Bij mij gelukkig niet meer dan een paar mentale tikjes. Het verschil tussen mij en George is ook dat hij niet zonder die schijnwerpers kón. Hij voelde zich een totale mislukking toen hij alleen nog tv-rolletjes aangeboden kreeg en besefte dat hij een glorieuze carrière als die van Clark Gable wel kon vergeten. Ik daarentegen hou me even graag bezig achter de coulissen met scenario's schrijven en regisseren. Ik kan me zelfs perfect voorstellen dat ik nooit meer voor een camera sta.
Was je verrast toen je in Venetië werd uitgeroepen tot beste acteur?
Ben Affleck: Of ik verrast was dat iemand vond dat ik kon acteren, bedoel je? (lacht) Meestal weet je als acteur zelf wel of je goed werk hebt geleverd of niet. Met bepaalde negatieve recensies op mijn vroegere werk was ik het volkomen eens. Alleen kan ik me ergeren aan het cynisme van sommige critici. Je vindt me slecht in een bepaalde film? Schrijf dat dan en leg de lezer uit waarom. Maar kom niet met twintig synoniemen af voor dement en debiel. Da's als criticus gewoon showen hoe scherp je bent; dat heeft niks meer met eerlijke feedback te maken. In onze mediacultuur wordt ook alles overdreven. Gigli kwam uit en ik was meteen de slechtste acteur aller tijden in de slechtste film ooit. Ik moest vermoord worden! Gekielhaald! Gespietst! Later won ik een prijs voor Hollywoodland en plots was ik amazing! Subliem! Grandioos! Goeie quotes allemaal, maar alleen bedoeld om boekjes te verkopen. Ik besef dat ik een paar domme blockbusters heb gemaakt waardoor ik als acteur van het cool-lijstje getuimeld ben, maar er zijn belangrijker dingen in het leven. Een goeie vader zijn bijvoorbeeld. Er loopt tegenwoordig een wezentje rond dat mijn achternaam draagt(intussen heeft hij reeds 2 kinderen) dus kijk ik voortaan wel uit met onnozele blockbusters (lacht).
Zelfs toen je samen met Matt Damon een Oscar kreeg voor het scenario van 'Good Will Hunting' werd er gefluisterd dat topscenarist Bill Goldman (van o.a. 'Butch Cassidy & The Sundance Kid', 'All the President's Men', 'Marathon Man';) jullie eigenlijk geholpen had. Dat moet frustrerend zijn. Ben Affleck: We hadden Bill inderdaad ontmoet en hij had ons inderdaad wat tips gegeven, maar de roddel is nu eenmaal boeiender dan de waarheid. Sinds Good Will Hunting is het trouwens alleen maar erger geworden, want er zijn steeds meer magazines en websites die allemaal met spectaculaire verhalen moeten worden gevuld. Er is dan ook meer aandacht voor wat zich behind the scenes afspeelt en het privéleven van filmsterren, terwijl je vroeger nog mysterie en glamour had. Toen ik nog met Jennifer Lopez samen was, was het echt choquerend om te zien hoe goed de paparazzi van alles op de hoogte waren. Ik kon mijn hele doen en laten volgen in de roddelrubrieken. Welk restaurant ik had bezocht, welke trui ik had gekocht. De onnozelste dingen. Dan komt het erop aan zo snel mogelijk een methode te vinden om daarmee om te gaan en een olifantenhuid te kweken.
Jouw methode lijkt: zo eerlijk en openhartig mogelijk zijn. Ben Affleck: Voor een stuk wel. Ik ga natuurlijk niet alles aan je neus hangen, maar hoe meer je verzwijgt, hoe meer ze tegen je kunnen gebruiken. Na elk interview komt mijn manager klagen: 'Waarom kon je niet gewoon voor de honderdste keer hetzelfde vertellen?' Geniet er dus van zolang het duurt: straks krijg ik mediatraining en dan word ik zo saai als de pest.
Jennifer Garner en Ben Affleck in Daredevil
Dat laten we ons geen twee keer zeggen! Voor welke films schaam je je? Ben Affleck: Voor geen één. Ik heb altijd mijn best gedaan en ik heb altijd gewerkt met getalenteerde mensen, maar soms valt het resultaat nu eenmaal tegen. De grootste ontgoocheling was allicht Paycheck. Omdat de film geregisseerd was door John Woo, omdat ik mocht acteren met Aaron Eckhart, Uma Thurman en Paul Giamatti en omdat het script superspannend was, maar op de een of andere manier werkte het gewoon niet. En de meest vervelende ervaring was zonder twijfel Daredevil. Ik was een enorme fan van die comic maar tijdens de opnames besefte ik dat het nooit zou werken. Ik zag geen steek met die helm op, ik zag er belachelijk uit met dat spandexpakje, en toen de regisseur me vroeg om mijn vijanden op te snuffelen, dacht ik 'mijn carrière gaat duidelijk niet de goeie kant op'. This is just plain silly (lacht).
Jon Hamm en Ben Affleck in The Town
Ook The Town, Afflecks tweede film als regisseur, speelt zich af in Boston. In een bijzondere wijk in Boston, Charlestown. Een wijk met voornamelijk Ierse immigranten, waar jaarlijks in Amerika zo lezen we aan het begin van de film de meeste bankovervallen worden gepleegd per hoofd van de bevol- king. Doug MacRay (Ben Affleck) is een van die bankovervallers. Samen met drie vrienden heeft hij zich toegelegd op snelle, goed georganiseerde bankkraken. Maar bij een van die kraken gaat het mis. Jem, het opgewonden standje van het viertal, gijzelt een bankmedewerkster. Nadat ze weer is vrijgelaten ontfermt Doug zich over haar en wordt niet alleen verliefd, maar begint ook na te denken over een toekomst buiten Charlestown.
Acteurs Jon Hamm en Rebecca Hall, regisseur Ben Affleck, producer Basil Iwanyk, Jeremy Renner, Blake Lively, Chris Cooper en auteur Chuck Hogan tijdens het filmfestival van Toronto(september 2010).
Begin september 2010 kwam Affleck naar het filmfestival van Toronto ter gelegen- heid van de Noord-Amerikaanse première van de film. Een gesprek met de acteur en regisseur:
U speelt de hoofdrol in de film, waarom wilde u hem ook regisseren? Ben Affleck: Dat wilde ik aanvankelijk niet, want ik wilde niet getypecast worden als de regisseur die, omdat- ie zelf in Boston is opgegroeid, alleen maar films over Boston kan maken. Maar ik keek er nog eens naar en kwam tot de ontdekking dat het veel meer was dan een film over Boston. Het was een geloofwaardige film over echte mensen, een liefdesverhaal over verlossing, verstopt in een fijne bankoverval- film.
Door welke klassieke bankovervalfilms heeft u zich laten inspireren? Ben Affleck: 'Heat. Dat was wel de belangrijkste. Maar ik heb ook goed gekeken naar Rififi, The Bank Job en The Friendsof Eddie Coyle. Zelfs Seven. Ik heb gejat van de besten.
Wat wilde u met deze film aan het genre toevoegen? Ben Affleck: Je kan een genre niet opnieuw uitvinden, alles op zijn kop gaan zetten. Dat moet je ook niet willen. Je moet het gewoon goed doen. En je moet proberen origineel te zijn. Wat ik goed vond aan dit verhaal is dat in Charlestown het plegen van bankovervallen eigenlijk een soort familiebedrijf is geworden. Iets wat wordt doorgegeven van vader op zoon. Wat ook heel professioneel en precies gebeurt. Als je dat combineert met een liefdesverhaal en verlossing, dan is het eindresultaat iets wat ik nog niet eerder heb gezien.
U bent acteur en regisseur, heb je daar twee persoonlijkheden voor nodig? Ben Affleck: Je hebt in ieder geval meer concentratie nodig. Robert Redford en Clint Eastwood, de grote meesters, kunnen het vast met hun ogen dicht, maar ik moest zorgen dat ik naast alle aandacht voor het acteren nog iets overhield voor het regisseren.
Ik vraag het omdat Rebecca Hall(de gegijzelde bankmedewerkster met wie Doug een relatie krijgt) zei dat ze erg bang voor u was tijdens de opname waarin u een Skeleton-masker draagt, maar dat ze moest lachen als u ver- volgens ging regisseren met dat masker nog op. Ben Affleck: Ja. Haha. Ik vergat inderdaad nogal eens als ik met iemand van het licht sprak dat ik dat masker nog ophad en een machinegeweer in handen had. Wat overigens nooit kwaad kan: een automatisch wapen in handen hebben als je wilt dat iemand luistert. Haha.
Is de angst om als regisseur te mislukken groter dan de angst om als acteur te mislukken? Ben Affleck: Zeker, want je hebt driehonderd mensen die hun uiterste best voor je hebben gedaan. Je hebt een handvol fantastische acteurs die hun carrière en imago aan je hebben toevertrouwd. En daar komt nog bij dat je als acteur vier, vijf films per jaar maakt. Als regisseur ben je veel langer met een film bezig. The Town is de optelsom van de laatste twee jaar van mijn leven. En inderdaad, dat is heel veel druk.
De film opende in Amerika in Fenway Park, het honkbalstadion van de Boston Red Sox Ben Affleck: Ja, dat was een droom die in vervulling ging. Ik kwam daar als kind al.
Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op deze site een interview lezen met Jennifer Garner, echtgenote van Ben Affleck.
21-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
20-01-2011
Morgen: deel 13 in de reeks interviews met wereldsterren: Ben Affleck.
Ben Affleck
20-01-2011 om 17:19
geschreven door Patje007
Interview met Debra Granik n.a.v. Winter's Bone.
Winters Bone, de tweede film van de Amerikaanse cineaste Debra Granik, won in januari 2010 de hoofdprijs op het Sundance-festival en groeide uit tot een van de meest bejubelde films van het jaar.
Een afgelegen Amerikaans berggebied, vijandige inlanders die schijnbaar allemaal familie van elkaar zijn, geheimzinnige clandestiene praktijken, banjomuziek. Knappe filmmaker die met zulke ingrediënten de hillbillyclichés weet te omzeilen die werden gevestigd in de naargeestige cultklassieker Deliverance en de eindeloze parodieën daarop.
Debra Granik op de set van Winter's Bone
De Amerikaanse cineaste Debra Granik deed een dappere poging en slaagde wonderwel. Winters Bone, haar tweede film na het indringende drugsdrama Down to the Bone, won zoals gezegd januari de hoofdprijs op het Sundance- festival en groeide uit tot een van de meest bejubelde films van het jaar. Oscarnominaties liggen voor de hand. En dat terwijl er weinig Hollywood doorschemert in de onafhankelijke productie, die je zou kunnen omschrijven als een naturalistische noir-western.
Het scenario werd door Granik en producente Anne Rosellini afgeleid van de gelijknamige roman van Daniel Woodrell, over een onverschrokken tienermeid die in het onherbergzame Ozark-berggebied in de staat Missouri een odyssee onderneemt om haar criminele vader op te sporen. Hoewel Winters Bone wordt bevolkt door nogal wat extreme types, maakt de film een zeldzaam authentieke indruk. Je zou vermoeden dat de makers op zijn minst enige voorkennis hadden van het markante gebied dat ze opvoeren, maar niets is minder waar.
Anne Rosellini en ik zijn stadsmensen in hart en nieren, vertelt Debra Granik telefonisch vanuit de VS. Maar we waren enorm onder de indruk van de roman van Daniel Woodrell, van de sterke vrouw in de hoofdrol en de beeldende manier waarop haar omgeving wordt geschetst. We zagen al snel in dat een verfilming alleen zou slagen als we die op locatie opnamen, en dat we dus heel veel voorwerk zouden moeten verrichten. Eerst gingen we op zoek naar een betrouwbare gids, want als buitenstaander begin je niets in zon gesloten gebied. Via de schrijver kwamen we langzaam aan in contact met wat plaatselijke mensen een sheriff, een muzikant, een paar families. Die lieten we de roman lezen en legden we onze intenties uit, daarna was het een kwestie van vaak terugkomen, de sfeer opnemen en het vertrouwen van de mensen winnen.
Was u niet bang dat de stugge plattelanders in het verhaal allerlei Deliverance- achtige clichés zouden oproepen? Debra Granik: Van dat gevaar zijn we ons voortdurend bewust geweest. Ook nu de film voltooid is, ontkom je er niet aan dat sommige kijkers zullen zeggen: Zie je wel, al die plattelanders zijn gewelddadig en verslaafd. Over elke plek bestaan bepaalde generalisaties en als je niet bereid bent verder te kijken zul je je vooroor- delen altijd bevestigd zien. Maar Daniel Woodrell heeft in zijn boek al veel zorg besteed aan het vermijden van stereotypen. Zijn personages zijn nooit zwart-wit, altijd zwart én wit. De oom van hoofdpersoon Ree is agressief en verslaafd én bereid zijn nek voor haar uit te steken. De oudere vrouw die Ree mishandelt, blijkt ook over een geweten te beschikken. En Ree zelf is ook niet volmaakt, ze is dapper én gevaarlijk naïef.
Hoe zat het met uw eigen vooroordelen? Debra Granik: O, die had ik zeker. Voor zover ik me daar niet van bewust was, liep ik er tijdens het filmen wel tegenaan. Amerika is een land met zulke extreme uitersten; als je aan de kust bent opgegroeid, zoals ik, kun je je nooit een echte voorstelling maken van het leven in het heartland. We hebben voor de film nauw samengewerkt met de plaatselijke bevolking mensen spelen bijrollen en we hebben in hun huizen gefilmd. Dat was echt even wennen. Het klinkt misschien afgezaagd, maar ik besefte op dat moment pas hoeveel luxe ik gewend ben. Dat het een luxe is om vegetariër te zijn, om maar iets te noemen. In zulke streken is soms in geen mijlen verse groente te vinden, hooguit maïs voor de dieren. Ik ben altijd nogal uitgesproken geweest over de jacht,die ik alleen kende als recreatie, maar hier zag ik dat mensen er echt van afhankelijk kunnen zijn dat ze soms maandenlang weinig meer binnenkrijgen dan een zelf geschoten hert of zelfs eekhoorns. Hoe meer ik met ze optrok, hoe meer bewondering ik kreeg voor hun doorzettingsvermogen en onderlinge trouw en verbonden- heid met de natuur.
U hebt deze cultuur authentiek en genuanceerd willen neerzetten, tegelijk vraagt het verhaal een haast sprookjesachtig naargeestige setting. Botste dat niet? Debra Granik: Het was inderdaad ingewikkeld om de juiste toon te vinden. Als kijker zie je de omgeving door de ogen van Ree, die de streek weliswaar van binnenuit kent, maar ook een buitenstaander is ze is teleurgesteld in de mensen uit haar gemeenschap en wil niets te maken hebben met hun geheimen en corruptie. Het beeld is dus per definitie gekleurd. Maar tot mijn opluchting merkte ik dat de mensen met wie we samenwerkten zich goed met Ree konden identificeren. Ze heeft iets van een volksheldin, met haar zelfredzaamheid en sterke plichtsgevoel. Dat zijn belangrijke deugden op het platteland. Het werd ook gewaardeerd dat Ree niet vervalt in de slechte gewoonten van haar familieleden drugs en criminaliteit zijn echt grote problemen in deze streek.
Was het om die reden niet riskant om daar als buitenstaander een film over te komen maken? Heeft u zich ooit onveilig gevoeld? Debra Granik: Nee, en daar is een heel specifieke verklaring voor: we maakten een fictieve speelfilm, geen documentaire. We kwamen geen moeilijke journalistieke vragen stellen; als iemand niet wilde meewerken zochten we gewoon verder. Als we echt onderzoek hadden willen doen naar geweld en drugsproblemen, ja, dan hadden we geheid gedonder gekregen. Overigens helpt het ook om vrienden te maken in zon gebied die een oogje in het zeil houden.
U hebt geen documentaire gemaakt, maar schetst wel een verpletterend beeld van de problemen rond de drug crystal meth. Maatschappelijk engagement? Debra Granik: Ik heb geen torenhoge pretenties op dat gebied, maar natuurlijk speelt het een rol. Over de problemen rond drugs en geweld, en de dieper liggende politieke en economische oorzaken daarvan, hebben we veel boeiende gesprekken gevoerd na filmvertoningen in het land. Maar zulke dingen kun je in een speelfilm zelf niet expliciet benoemen. Wat dat betreft is mijn persoonlijke agenda bescheidener: als ik iets meer begrip en empathie kan opwekken voor culturen waar mensen onbekend mee zijn, vind ik dat al geweldig. En in de internationale markt hoop ik dat ik misschien enig tegenwicht kan bieden aan de verschrikkelijke blockbusters die met mijn land worden geassocieerd. Ik zou graag laten zien dat niet alle Amerikanen in Beverly Hills wonen, met een zwembad en drie autos. In de filmindustrie is zwaar behoefte aan diplomaten van het andere, minder bekende Amerika.
Na het succes van Winters Bone zult u ook wel eens een interessant aanbod voor zon blockbuster krijgen. Slaat u dat dan principieel af? Debra Granik: Ik krijg meer scripts binnen dan vroeger, dat is zeker. Laatst bijvoorbeeld voor een grootschalige western, een ouderwets verhaal waar van die woeste Apaches in voorkwamen. Ik wil niet te politiek correct klinken, maar daar kan ik echt niet mee leven. Zodra ik dan in onderhandeling ga en aangeef wat er allemaal moet veranderen, raken die mensen al heel snel hun interesse kwijt, dus dat wordt toch nooit iets. Ik maak liever films in de Europese traditie van bijvoor- beeld Mike Leigh of de gebroeders Dardenne. Ga daar dan heen, krijg ik vaak te horen als ik dat zeg, haha.
Terwijl het succes van Winters Bone suggereert dat er in de VS ook een markt is voor zulke films. Debra Granik: Dat is zo. Voor kleine distributeurs en eigenzinnige filmmakers is het een opsteker. Het zou geweldig zijn als deze film bijdraagt aan meer diversiteit binnen de Amerikaanse filmindustrie. Maar ik maak me geen illusies over hogere budgetten of zo. Als je van de formules afwijkt blijft dat voor de grote studios veel te riskant. Mij maakt het weinig uit, ik kan prima uit de voeten met een bescheiden budget. Zolang we alle medewerkers maar fatsoenlijk kunnen betalen bij Winters Bone kwamen we daarvoor nét tekort, dat moet een volgende keer beter.
Winter's Bone speelt sinds 19 januari 2011 in Cartoon's.
Plot: In Winter's Bone is de 17-jarige Ree Dolly verantwoordelijk voor de zorg van haar broertje, zusje en zieke moeder. Wanneer Ree hoort dat haar vader hun huis als borg heeft opgegeven om onder zijn celstraf uit te komen, besluit ze hem te gaan zoeken. Met gevaar voor eigen leven begint Ree een tocht langs leugens en bedreigingen van criminele familie- leden om zo de waarheid achter haar vaders verdwijning te achterhalen en haar familie te behoeden voor een dakloos bestaan in de bossen van het ruige Ozark gebied.
Regie: Debra Granik Cast: Jennifer Lawrence, John Hawkes Genre: Drama Duur: 100 minuten
20-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
19-01-2011
Anne Hathaway in The Dark Knight Rises .
Warner Bros maakte enkele uren geleden bekend dat Anne Hathaway een rol heeft gekregen in The Dark Knight Rises. In deze derde film van de Batman-reeks van regisseur Christopher Nolan speelt ze Selina Kyle, beter bekend als Catwoman.
Anne Hathaway
Begin januari werd bekend dat Hathaway samen met Keira Knightley en Jessica Biel in de race was voor een van de twee vrouwelijke hoofdrollen.Wie de andere hoofdrol toegewezen krijgt, is nog niet bekend.
Wel is een andere schurk bevestigd, namelijk Bane. Deze ontsnapte gevangene die in de stripversie van Batman bovenmenselijk kracht heeft door zich vol met drugs te stoppen, wordt gespeeld door Tom Hardy.
Tom Hardy in Inception
Hardy was al bevestigd als acteur, maar nu is dus duidelijk wie de Inception-ster gaat spelen. Bane kwam ook voor in de film Batman & Robin (1997).
The Dark Knight Rises gaat op 20 juli 2012 wereldwijd in première.
19-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Jeff Bridges (61) staart in de nieuwe 'Tron' zichzelf als jongeman in het gelaat.
Het zal je maar overkomen. Je herneemt een filmrol van bijna 30 jaar geleden en je staat plots oog in oog met je jonge zelf van toen. Het overkomt Jeff Bridges in de sciencefictionfilm 'Tron legacy', de eerste filmhype van 2011. 'Op mijn leeftijd snap je geen moer van computers en sciencefiction, maar ik heb me kostelijk geamuseerd.'
Jeff Bridges wordt een dagje ouder. Tijdens een gesprek in een Parijse hotelkamer, kan hij zijn leesbril niet vinden en iemand biedt hem de zijne aan. 'Ik zie dat wij elkaar goed zullen begrijpen', zegt hij met die typische, ietwat lijzige bromstem die nog altijd herinnert aan The big Lebowski, de film van de broers Coen waarin hij als The Dude de meest onvergetelijke rol uit zijn carrière neerzette.
'Yeah, The Dude bewaar ik op een speciaal plekje in mijn hart. In zijn geheel heb ik The big Lebowski maar een keer of zes, zeven gezien maar ik ben een zapper. Al zappend heb ik al kilometers door die film afgelegd en telkens blijf ik geamuseerd hangen bij een ander stukje. The Dude, dat is een beetje mijn Godfather. Pas op, ik spoel ook wel eens door mijn andere films. Het is een manier om herinneringen op te pikken en om te zien hoe je langzaam oud bent geworden.'
Jeff Bridges op de première van Tron: Legacy te Los Angeles dd. 10/12/2010
Zó oud bent u toch ook niet? Jeff Bridges:(bekijkt me alsof ik de draak met hem steek) 'Man, man. Kun jij nou geloven dat ik 61 ben geworden? Ik kan daar niet aan wennen, hoor.'
Omdat u zich nog de jonge kerel van vroeger voelt? Jeff Bridges: 'Is het jou nog nooit overkomen dat je 's morgens in de spiegel kijkt en schrikt van die oude vent die terugstaart? Mij wel.'
Dat wordt in 'Tron legacy' goedgemaakt, want u speelt tegenover uw eigen, pakweg 30 jaar jongere zelf. Jeff Bridges: 'Yeah, het is ongelooflijk wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is. Het zal je van een oude rakker als ik misschien verwonderen, maar ik ben daar blij mee. Ik zie dolgraag film, maar het stoort me telkens weer wanneer een andere acteur de jongere of oudere versie van een personage moet spelen. Dat klopt haast nooit. De techniek waarmee ze je als oudere man inscannen en verjongen is verbazend handig.'
Is het niet eng tegenover een uitgave van jezelf te spelen? Jeff Bridges: 'Herinner je je nog de komst van de eerste cassetterecorders? Wel, dat bizarre gevoel van Hé, is dat mijn stem? toen je voor het eerst naar jezelf luisterde, had ik ook toen ik mijn jonge ik zag. Ben ik dat? was mijn eerste reactie, terwijl ik het toch gewoon ben mezelf als jongere dude terug te zien in oude films. Het probleem is dat er iets niet klopt aan mijn jonge ik. Die Clu is niet helemaal mezelf, het is een interpretatie van computerartiesten.'
Bent u nog een beetje mee met alle filmhightech? Jeff Bridges: (met een geamuseerde grijns) 'Ik begrijp wat je bedoelt. Nee, ik ren niet achter elk nieuw technologiesnufje aan. Laat ik je iets verklappen: ik ben de jongste tijd nogal wat onderweg geweest om Tron te promoten en ik heb al drie weken mijn e-mails niet bekeken. Je kunt je voorstellen wat voor een puinhoop me te wachten staat.'
'Mijn relatie met technologie is er eentje van haat én liefde. De reden waarom ik in de nieuwe Tron ben gestapt, was pure nieuwsgierigheid naar hoe ze het zouden aanpakken om een film te draaien zonder camera's. Ze stoppen je in soort maillot met ijkpunten en dan moet je een kamer in gevuld met toestelletjes die op sprinklers lijken. Het zijn evenwel geen sproeiers maar computersensoren die je lichaam scannen. Met die gegevens kunnen ze personages ongeveer alles laten doen.'
Beangstigend, toch? Jeff Bridges: 'Goh, wat mij vooral verontrustte was dat de nieuwe Tron een en al speciale effecten zou zijn en niks verhaal. Pas toen ik de garantie had dat er ook een degelijke plot in zou zitten, heb ik toegezegd. Tronis een moderne fabel over de schaduwkanten van de technologie geworden. Niets te vroeg, want de technologie galoppeert vooruit, zodat het niet ondenkbaar is dat we ergens een foute weg inslaan. Laat Tron maar een waarschuwing zijn.'
Is er enige vergelijking mogelijk tussen de set van 'Tron' in 1982 en 'Tron' nu? Jeff Bridges: 'Nauwelijks. Nu komen alle effecten uit de computer, in die tijd stapten de acteurs door decors van zwart velours dat door Koreaanse dametjes aan elkaar was gestikt. Op die stof werden dan fluolinten geplakt en zo kreeg je het Grid-effect. Het klinkt allicht onnozel als ik zeg dat we frisbees gebruiken als computerschijven, maar vergeet niet dat we het over 1982 hebben. De wereld was toen helemaal anders. (pauzeert even om van zijn vitaminedrankje te nippen) Geen mens die vermoedde dat we ooit een paar duizend liedjes in een doosje ter grootte van een lucifer zouden opslaan.'
Over muziek gesproken: klopt het dat u bezig bent aan een cd? Jeff Bridges: 'Yeah, met T-Bone Burnett. Het album moet dit jaar ergens uitkomen en we gaan samen ook op tournee. Onze band zal The Royal We heten, naar een zinnetje uit The big Lebowski.'
Wordt muziek een late tweede carrière? Jeff Bridges: 'Ik speel al gitaar sinds ik een tiener was en ik heb er steeds meer zin in. Crazy heart (de film uit 2009 waarin hij een countryzanger speelt) heeft alle planeten op één lijn geplaatst, waardoor mijn muziekdroom plots uitkomt.'
'Crazy heart' was me het filmpje wel: hij leverde u ook uw eerste Oscar op. Jeff Bridges: 'Zeg dat wel. Een Oscar schept natuurlijk ook stress, hoewel ik die vooral voel als het over mijn muziek gaat. Op een podium kruipen is als op het baseballterrein staan sterven omdat je die ene bal moet vangen. Cool blijven is de boodschap.'
Van wie heeft u eigenlijk die relaxte houding? Jeff Bridges: 'Van mijn moeder (actrice Dorothy Dean Bridges). Elke dag besteedde ze aan elk van haar kinderen een uur waarin je alle aandacht kreeg. Ik herinner me zelfs nog mijn favoriete spelletje. Ik speelde een ruimteschip en zij was het monster dat me moest aanvallen. Nooit mopperde ze dat ik telkens hetzelfde vroeg.'
Speelt u nu ook met uw drie dochters? Jeff Bridges: 'Net als destijds mijn pa (acteur Lloyd Bridges) was ik vaak afwezig terwijl mijn meisjes opgroeiden. Maar dat heb ik een beetje goedgemaakt met Tron legacy. Mijn middelste meisje, Jessica Lily, was mijn assistente in de film: zij weet alles van computers. Ze hield ook een oogje op me, want ik moet een beetje uitkijken met mijn rug.'
19-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
18-01-2011
James Franco speelt seriemoordenaar in The Night Stalker.
James Franco is een van de meest gevraagde filmsterren van het moment! Aan zijn overvolle schema heeft de 127 hours-acteur een nieuw project toe- gevoegd: The Night Stalker. Naast de vertolking van de hoofdrol neemt Franco de regie op zich van deze biopic over de notoire seriemoordenaar Richard Ramirez.
The Night Stalker is gebaseerd op de gelijknamige non-fictie bestseller van Philip Carlo. In 1985 was het zuiden van Californië in de ban van Richard Ramirez en zijn reeks slachtpartijen. Hij werd uiteindelijk opgepakt en ter dood veroordeeld voor dertien moorden, vijf pogingen tot moord, elf seksuele vergrijpen en veertien inbraken. Op dit moment zit Ramirez nog steeds vast in een dodencel in Californië.
Het scenario is al geschreven door Nicolas Constantine. Volgens de scriptschrijver zal The Night Stalker geen smakeloze sensatiefilm worden. "Dit is geen horrorfilm," zegt Constantine. "Ook zal het Ramirez op geen enkele manier verheerlijken. Philip Carlo creëerde een verbazingwekkend portret van Ramirez als mens, en hoe hij uiteindelijk dat monster werd. James Franco deelt die visie en we zijn het allemaal erover eens dat hij de enige acteur en regisseur is, die deze visie recht kan doen."
Scenarioschrijver Nicolas Constine zal de film produceren met Chris Cornell. Rockfanaten kennen Cornell als de leadzanger van de band Soundgarden. De opnames van The Night Stalker moeten aankomende zomer beginnen.
James Franco in 127 hours
Naast The Night Stalker zijn er meerdere films waarin we Franco binnenkort kunnen bewonderen. Vanaf 16 februari is hij in de Belgische bioscopen te zien in het spannende bergbeklimdrama 127 hours van regisseur Danny Boyle(Slumdog Millionaire). Verder kunnen we hem nog zien in de independent-film Howl en in de komedie Your Highness. Aan het einde van dit jaar kunnen we hem verder nog bewonderen in Rise of the Apes. En als klap op de vuurpijl presenteert James Franco samen met Anne Hathaway dit jaar de Oscaruitreiking op zondag 27 februari.
18-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Cameron Diaz over haar rol in The Green Hornet, ouder worden en de tol van de roem.
Een gesprek met de ster van de nieuwe film 'The Green Hornet': "Ik word er altijd zo vrolijk van als mensen mij vergelijken met Gwyneth Paltrow.
Cameron Diaz wil een ding duidelijk maken: Ze houdt van het ouder worden. Een van de grappigste momenten in de nieuwe film The Green Hornet is wanneer acteur Seth Rogen, die de rol van lompe krantenmagnaat Britt Reid speelt, grappen maakt over de "hoge" leeftijd van Diaz karakter Lenore. De actrice beweert dat ze verre van beledigd was door die grappen.
"Dat zou betekenen dat ik wel heel erg ijdel ben", zegt ze. "Ik heb totaal geen probleem met mijn leeftijd. Sterker nog, ik hou van het ouder worden. Iedereen die jong wil blijven moet waarschijnlijk nog een keer goed in de spiegel kijken, want zo leuk is dat niet. Ik voel me nu (Cameron is 38 jaar oud) beter dan ik me ooit heb gevoeld in mijn leven. Ik voel me sterker en ik ken mezelf beter. Het leven is op dit moment beter dan het ooit is geweest. Ik zou nooit meer 25 willen zijn. "
Hoewel ze niet meespeelt in de grote actiescènes met Rogen en co-ster Jay Chou, was de rol van Diaz in The Green Hornet toch een kans om een beetje fysiek in actie te komen. Dat was juist een aspect van de rol waar Diaz opgewonden over was. "Ik ben altijd een atleet geweest, ik ben nog steeds een atleet", zegt ze. "Weet je, ik ben niet zoals een ballerina, ik ben een echte atleet. Ik bedoel, ballerina's zijn natuurlijk ook geweldige atleten. Ballerina's zijn waarschijnlijk de meest verbazingwekkende atleten, maar ze zijn zo sierlijk. Ik ben absoluut niet sierlijk. Ik ben meer een kogelstootster."
Cameron Diaz is wellicht een van de bekendste actrices ter wereld en ze staat dus altijd in het middelpunt van de aandacht. Een feit waar ze mee heeft leren leven. "Het is een zegen en een vloek", zegt ze. "Ik kan dit buitengewone leven niet hebben zonder dat de media daar een onderdeel van is, dus moet ik accepteren dat die aandacht er bij hoort. Het is natuurlijk niet altijd even makkelijk.
Seth Rogen en Cameron Diaz in The Green Hornet
Toch vind de Amerikaanse al die aandacht niet altijd even erg: "Ik was bij mijn moeder thuis, en ik kreeg trek in koffie dus ging ik die even halen bij een lokale supermarkt kiosk," herinnert ze zich. "Komt er een vrouw naar me toe en die roept 'Oh mijn God! Oh mijn God! Jij lijkt echt sprekend op Gwyneth Paltrow! Dat hoor je vast vaker? 'En ik zei,' Ik krijg dat de hele dag door te horen, dank u wel. Ik word er altijd zo vrolijk van als mensen mij vergelijken met Gwyneth Paltrow.
18-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
17-01-2011
Filmaffiche: Tron: Legacy.
Plot: Tron: Legacy is een high-tech 3D avontuur dat zich afspeelt in een digitale wereld. Sam Flynn (Garrett Hedlund), de 27 jaar oude rebelse zoon van Kevin Flynn (rol van Jeff Bridges) doet onderzoek naar de verdwijning van zijn vader, ooit bekend als 's werelds vooraan- staande gameontwikkelaar. Tijdens zijn zoektocht leidt een vreemd signaal, afkomstig van zijn vader, hem naar Flynn's Arcade waar hij in de digitale wereld van Tron wordt getrokken. Dezelfde wereld waar zijn vader al 20 jaar blijkt te leven. Samen met Kevin's vertrouweling Quorra (rol van Olivia Wilde) komen vader en zoon in een levens- gevaarlijk gevecht terecht met een meedogenloze vijand. Zij moeten zien te ontsnappen uit een prachtige visuele cyberwereld met nog nooit eerder uitgevonden voertuigen, wapens en landschappen. Een wereld die niet alleen heel geavanceerd blijkt te zijn, maar ook heel erg gevaar- lijk.
Tron: Legacy speelt in de Kinepolis-bioscopen vanaf 19 januari 2011.
Regie: Joseph Kosinski Cast: Michael Sheen, Garreth Hedlund, Olivia Wilde Jeff Bridges Genre: Actie, Science-Fiction Duur: 122 minuten
17-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
15-01-2011
Colin Firth krijgt ster op Hollywood Walk of Fame.
De Britse acteur Colin Firth heeft een ster gekregen op de befaamde Hollywood Walk of Fame. Firth droeg de onderscheiding op aan zijn vrouw Livia Giuggioli, die ook op de onthulling aanwezig was: "Ik wil iedereen bedanken die me heeft bijgestaan op deze uitzonderlijke trip. Maar Livia heeft meer dan ik me ooit kon voorstellen altijd aan mijn zijde gestaan, vreugdevol en oprecht. Wanneer ik naar deze ster kijk, zie ik haar naam."
Firth brak in 1995 door met de BBC-reeks Pride and Prejudice en was daarna te zien in films als The English Patient, Love Actually en A Single Man. Voor die laatste film kreeg hij ook een Oscarnominatie. Firth is momenteel in Los Angeles voor de uitreiking van de Golden Globes aanstaande zondag. The King's Speech, waarin hij de stotterende koning George VI speelt, is genomineerd voor 7 prijzen. Naar alle verwachting zal die film op 25 januari ook voor verschillende Oscars genomineerd worden.
Firths ereteken is de 2429e ster op de Hollywood Boulevard en kreeg een plaatsje naast die van de Britse actrice Emma Thompson.
15-01-2011 om 19:19
geschreven door Patje007
The Social Network wint prijs van Amerikaanse filmcritici.
Amerikaanse filmcritici hebben 'The Social Network' uitgeroepen tot de beste film van 2010. De veelbesproken prent over het ontstaan van internetfenomeen Facebook was vrijdagavond de blikvanger op de uitreiking van de Critics' Choice Awards in Hollywood.
Scène uit The Social Network
Naast de prijs voor beste film ging The Social Network ook aan de haal met de onderscheidingen voor beste regie (David Fincher), beste draaiboek (Aaron Sorkin) en beste filmmuziek.
Met haar rol als ballerina in de film 'The Black Swan' leverde actrice Natalie Portman volgens de critici de beste vrouwelijke acteerprestatie van het jaar. Die eer was bij de mannen weggelegd voor Colin Firth met zijn vertolking van de Engelse koning George VI in 'The King's Speech'.
Colin Firth in The King's Speech
15-01-2011 om 17:38
geschreven door Patje007
14-01-2011
Serie Dynasty keert terug in de bioscoop.
De jaren '80 blijven erg geliefd in Hollywood. Na The A-Team en The Dukes of Hazzard krijgt nu de legendarische televisieserie Dynasty een filmadaptatie.
In de jaren '80 keken miljoenen televisiekijkers wekelijks naar de beslommeringen van Carringtons in Dynasty. Negen seizoenen lang regeerde de dominante patriarch Blake Carrington (John Forsythe) met ijzeren vuist over zijn familie en oliebedrijf. Hierbij werd hij gesteund door zijn vrouw Krystle (Linda Evans). Flinke tegenwerking ondervond Blake dan weer van zijn ex-vrouw Alexis (Joan Collins). In 1990 kwam er een einde aan de reeks door dalende kijkcijfers, enorme kosten en verhaallijnen die almaar hysterischer werden. Sindsdien heeft de serie echter een cultstatus gekregen, en vinden bedenkers Esther en Richard Shapiro de tijd nu rijp voor een filmadapatie.
Het echtpaar Shapiro is nu bezig met het scenario van de filmversie. Dit meldt de entertainmentsite The Wrap. "Nostalgie doet het altijd goed, maar we willen het gegeven iets verder doorvoeren," aldus Esther Shapiro. De schrijvers willen namelijk een filmprequel maken, waarin de voorgeschiedenis van de hoofdpersonages uit de doeken wordt gedaan. De opkomst van Blake Carrington en de ontmoeting met zijn eerste vrouw Alexis zullen specifiek centraal staan. Qua tijdsperiode zal de film gesitueerd worden in de jaren '60, net zoals de huidige populaire tv-serie Mad Men. "Het geeft ons de mogelijkheid om helemaal opnieuw te beginnen, zonder de beperkingen die destijds op onze personages in de serie werden toegepast," zegt Esther Shapiro.
Esther en Richard Shapiro hopen volgend jaar met de opnames van de film te kunnen beginnen. Over de cast en een mogelijke premièredatum is nog niets bekend.
14-01-2011 om 13:42
geschreven door Patje007
Halle Berry kruipt in de huid van Aretha Franklin.
Halle Berry kruipt in de huid van soullegende Aretha Franklin. Hoe de filmbiografie zal heten, is nog niet duidelijk.
Halle Berry
"Berry zal de oudere ik spelen, de jongere actrice is nog niet bekend" aldus Franklin. Ze kreeg eerder ook al aanbiedingen om een film over haar leven te maken, maar sloeg die allemaal af.
Op dit moment herstelt de 68-jarige zangeres van een operatie. Franklin scoorde wereld- wijd hits met nummers als 'Think', 'Respect' en 'You Make Me Feel Like a Natural Woman'. Aretha Franklin
De 44-jarige Berry lijkt bezig met een comeback. Afgelopen jaar was ze na drie jaar afwezig- heid te zien in Frankie and Alice en dit jaar is ze te zien in de romkom New Year's Eve en de actiethriller Dark Tide.
Ook staat ze genoteerd voor nog vier andere films die in 2011 en 2012 moeten uitkomen.
14-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 11: interview Monica Bellucci.
Monica Bellucci is zon model dat geen make-up nodig heeft om er oogverblindend uit te zien. Iedereen zwijgt automatisch als de 46-jarige Italiaanse schone de kamer betreedt voor een gesprek. Of zij ook interesse in jou heeft, verraden haar ogen: zodra een vraag haar niet kan boeien, dwaalt haar blik af naar een pakje sigaretten of een vogel voor het hotelraam. Deze godin heeft alles al eens gezien, alles al eens gedaan en heeft elke vraag al eens beantwoord. Een gesprek met de diva:
Je lijkt graag in bloederige films te spelen: The Passion of the Christ, Irréversible en Shoot em Up Monica Bellucci: Ik vind de laatste niet in het rijtje thuishoren, als ik eerlijk ben. Het geweld in Shoot em Up kun je onmogelijk serieus nemen: het is in mijn ogen meer een comedy. Het is een vrolijk stripverhaal, waarin alles kan en alles mag. In The Passion of the Christ en Irréversible stonden het bloed en het geweld in dienst van het verhaal; zonder al dat bloed hadden we de verhalen niet kunnen vertellen, die ons voor ogen stonden.
Kijk je nog wel eens naar je eigen films? Monica Bellucci: Nee, ik heb er simpelweg de tijd niet voor. Of liever gezegd: ik wil daar de tijd niet voor maken. Ik ben geen mens dat zichzelf graag terugziet op het scherm. Ik denk wel graag terug aan de keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt, ook op het gebied van films. Dan zie ik wat ik tien jaar geleden koos en wat ik nu kies, en kan ik constateren dat ik nu verder ben dan tien jaar terug. Dat vind ik een geruststellende gedachte. Ik zit nu beter in mijn vel dan toen, durf aanbiedingen af te slaan. Ik ben zelfverzekerder geworden; dat is één van de voordelen van het ouder worden.
Mag je dochter Deva wel al je films zien?
Monica Bellucci: De meeste films zullen haar nu nog niet boeien: ze is nu op een leeftijd waarop kinderen Disney ontdekken. Dat is een discussie die ik later nog wel eens met Vincent (Cassel, haar man) zal hebben. Op dit moment maak ik me eerlijk gezegd meer zorgen over mijn moeder. Ik heb haar echt verboden om naar bepaalde films van mij te kijken; ik denk dat ze zou sterven als ze de verkrachtingsscène in Irréversible zou zien.
Amerikaanse filmmakers casten je heel graag in hun films. Waarom blijf je toch in Europa wonen? Monica Bellucci: Ik denk dat je je daar op verkijkt hoor. Ik mag niet klagen, maar de meeste actrices van boven de veertig komen amper meer aan het werk in Hollywood. Amerika is nog meer geobsedeerd door schoonheid en jeugdig uiterlijk dan Europa - en er zijn niet veel vrouwen van boven de veertig die nog aan die strenge criteria voldoen. Ik weiger ook moeite te doen om er beter uit te zien dan ik van nature doe. Ik ben 46, ik hou van eten, ik ben lui en ik heb een kind gebaard. Daar schaam ik me niet voor, dat mag iedereen aan mij zien!
Monica Belluci in Tears of the Sun
Wanneer had je voor het eerst in de gaten dat je bloedmooi bent? Monica Bellucci: O god... Dat is me al zo vaak gevraagd. Ik kan me het exacte moment niet meer herinneren... Waar het volgens mij om gaat, is dat je je geliefd voelt. Dan ben je op je mooist.
Mooie vrouwen kunnen mannen betoveren. Hoe heb je jouw man veroverd?
Monica Bellucci: Met magie... Nee hoor, haha! We zijn al tien jaar samen. We hebben het geluk dat we een mooie relatie hebben. Ik denk dat het normaal is in het leven om alleen te zijn, en dat samen zijn iets speciaals is.
Is het niet moeilijk om met een man te zijn, die door miljoenen meisjes aanbeden word?
Monica Bellucci: Ik denk dat het veel interessanter is. Kun je je voorstellen dat je met een man bent, die door niemand anders leuk wordt gevonden? Daarbij hou ik wel van een beetje risico! Het leven is onvoorspelbaar.
Het leven is ook vaak keihard.
Monica Bellucci: Absoluut! Daarom snap ik ook vaak het commentaar niet dat films te gewelddadig zouden zijn. De waarheid is veel harder dan wat we in films zien. Films halen hun inspiratie uit het leven, niet andersom. Ik denk ook niet dat je in een film te ver kunt gaan.
Zou je, als moeder, nog steeds een film maken als Irréversible, waarin je bruut verkracht en mishandeld wordt?
Monica Bellucci: Natuurlijk. Ik mag dan moeder zijn, ik blijf ook actrice. Ik hou van het idee dat ik bang word van moeilijke projecten. En of zon film uiteindelijk een succes word, maakt me niet veel uit. Wat mijn vrienden en familie van zon rol vinden, doet me ook niks. Ik hou van ze en zij van mij, maar dat betekent niet dat ze ook van mijn werk houden. Zolang ik maar gelukkig ben; pas dan kan ik anderen gelukkig maken.
Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op deze filmblog een interview lezen met Ben Affleck, een acteur die de laatste jaren als regisseur een serieuze comeback gemaakt heeft met de films Gone Baby Gone en The Town(waarin hij trouwens ook de hoofdrol voor zijn rekening neemt).
14-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
13-01-2011
Morgen deel 11 in de reeks interviews met wereldsterren: Monica Bellucci.
Monica Bellucci
13-01-2011 om 17:38
geschreven door Patje007
Interview met Sofia Coppola n.a.v. de release van Somewhere.
'Het komt heus wel goed met de kleine Cleo. Want ik ken het slimme en grappige meisje, op wie het personage gebaseerd is. En neen, ik heb het hier niet over mezelf', lacht Sofia Coppola. In haar nieuwe film Somewhere schetst ze het portret van een geblaseerde Hollywood- ster, die door het hernieuwde contact met zijn elfjarig dochtertje zijn lege leventje weer in de juiste plooi tracht te krijgen.
In Somewhere gebruikt Coppola, die als dochter van Francis Ford Coppola on- vermijdelijk zelf als 'Hollywood royalty' beschouwd wordt, haar kennis van de Dream Factory om het verhaal te vertellen van de succesrijke acteur Johnny Marco (Stephen Dorff), die zich verliest in drank, drugs en onenightstands, omdat hij zich geen raad weet met de eenzaamheid, de verveling en de media-aandacht. Maar als hij opnieuw in contact komt met zijn elfjarige dochtertje Cleo (Elle Fanning), van wie hij al een tijdje vervreemd was, probeert hij zijn leven toch weer onder controle te krijgen.
Het grote publiek kent u vooral van de film Lost in Translation, waarvoor u trouwens de Oscar voor het beste scenario kreeg. Zouden we als alternatieve titel voor Somewhere nu ook Lost in Boredom mogen gebruiken? Sofia Coppola: Zeker. U mag dat gerust als titel boven uw artikel plaatsen. Voor mij is dit het verhaal van een man die zwalkt. Iemand die de voeling met zichzelf verloren heeft en die zich laat gaan in een decadente levensstijl.
Een leven waarin hij gepamperd wordt en iedereen hem op zijn wenken bedient. Drank, drugs, vrouwen, feestjes: hij heeft het allemaal. Sofia Coppola: Ja, en dus zou je denken: 'What's the problem?' Ik vergelijk het met de hele tijd snoepgoed eten. Je kan er niet van leven. Dus ja, de man is er zo'n beetje verdoofd en ongevoelig voor geworden. Hij is afgestompt. Maar ik wou er toch ook geen 'drama' van maken.
Wat Johnny Marco doet of wat hem overkomt, is inderdaad niet echt voer voor de tabloids. Het 'ergste' dat gebeurt, is dat hij tijdens het vrijen in slaap valt. Sofia Coppola: Ja, dan maak je een film over een Hollywoodster en er gebeurt niks! Ik wou een portret maken van een man, op een welbepaald punt in zijn leven. Maar zonder dramatische toestanden die doorgaans in films gebeuren. Iemand suggereerde bijvoorbeeld dat er iets moest gebeuren met de dochter. Ze zou plots erg ziek worden en dan moest hij voor de medicamenten zorgen. Maar dat soort dingen wou ik dus absoluut niet.
Personages die proberen te ontsnappen uit een leeg bestaan. Het lijkt een thema dat vaker opduikt in uw films. Sofia Coppola: Het is toch niet ongewoon dat creatieve mensen dezelfde thema's blijven onderzoeken, zodat er bijna vanzelf sprake is van een soort voortzetting. Mijn personages zijn vaak mensen die op zoek zijn naar hun identiteit. Mensen die vaststellen dat ze in een wereld verzeild zijn geraakt die ze niet zelf gekozen hebben.
Het verlies van onschuld zou ook zo'n terugkerend thema kunnen zijn. Sofia Coppola: Ja? Jij kan dat daarin zien. Zelf ben ik daar niet zo mee bezig. Ik begin aan een film te schrijven via de personages. Het is een intuïtief proces. Eerst komen de personages. Aan de thema's denk ik meestal pas later. Maar bij deze film wist ik wel op voorhand waarover ik het wou hebben, die fascinatie in de Amerikaanse populaire cultuur, met al die realityshows om absoluut beroemd te willen worden. Ik wou daar de andere zijde van laten zien.
Had u voor het personage van Johnny Marco iemand specifiek voor ogen? Sofia Coppola: Op een bepaald moment zijn er in de pers nogal wat artikelen verschenen over enkele gasten, die succesvolle sterren waren, maar dan geconfronteerd werden met allerlei persoonlijke problemen. Daar heb ik mijn inspiratie vandaan gehaald. En na zo'n 'girly' film als Marie Antoinette, waarin vooral mijn vrouwelijke kant aan bod was gekomen, wou ik dit keer iets schrijven vanuit het standpunt van een man. Ik probeer ook altijd over dingen te schrijven vanop een afstand. Ik woonde in Los Angeles toen ik over Japan (Lost in Translation) en over Frankrijk (Marie Antoinette) schreef. En dit scenario over Los Angeles heb ik in Parijs geschreven. Ik heb wat afstand nodig om over een bepaalde plek te schrijven. Ik was toen ook net bevallen van mijn dochter en dus dacht ik na over de manier waarop ouderschap iemands prioriteiten verandert. Ten tijde van Lost in Translation was ik nog getrouwd (met filmmaker Spike Jonze) en toen heb ik mijn eigen vragen en bedenkingen in verband met het huwelijk ook in die film gestopt.
Deze film is qua stijl veel soberder en realistischer dan zijn voorganger Marie Antoinette. Sofia Coppola: Ik was nu meer in de stemming om iets te maken dat minima- listischer en naturalistischer was. Intimistischer ook, zodat ik meer kon focussen op die twee personages van vader en dochter. In Hollywoodtermen is dit een lowbudgetfilm, dus voel ik mij ook niet gedwongen om met een superster te werken en kon ik ook een verhaal vertellen dat niet door een traditionele plot voortgedreven wordt.
U besteedt altijd veel aandacht aan de soundtrack van uw films. Sofia Coppola: Ja, ik luister altijd naar muziek terwijl ik aan het schrijven ben. En soms gebeurt het dat een of andere song uiteindelijk ook in de film belandt. Voor Somewhere was dat bijvoorbeeld het geval met 'Smoke Gets in Your Eyes' van Bryan Ferry. Het is niet zo dat ik bepaalde scènes speciaal schrijf om bij een song te passen.
In uw film zitten scènes waarin acteur Johnny Marco met de media geconfronteerd wordt. Is dat de weerspiegeling van uw eigen ervaringen met journalisten? Sofia Coppola: Bedoel je de vragen op de persconferentie?
Ja, maar ook het 'interview' met die bijna hysterische Italiaanse televisie- journaliste. Sofia Coppola: Dat was iets anders. Ik wou een scène met een MTV-achtige zender en zo'n hyperactieve journaliste die alleen maar tot zo'n donzig interview in staat is. Voor de persconferentie heb ik gebruik gemaakt van vragen die mij zelf ooit gesteld werden en andere vragen die ik verzonnen had. Ik heb de aan- wezigen toen ook de kans geboden om zélf met een vraag voor de dag te komen en toen kwam die Russische man, een echte journalist trouwens, met een of andere fitnessvraag aanzetten, die ik zelf nooit had kunnen verzinnen. Maar het is niet bedoeld als veralgemening voor álle journalisten. De persconferentie van Johnny Marco is trouwens bedoeld als promotie voor zijn nieuwe actiefilm. Hier in Europa vraagt men mij soms of ik een verschil merk tussen Amerikaanse en Europese journalisten. En dan zeg ik altijd dat Europese journalisten meer intellectueel zijn. Grapje! (lacht)
Hoe reageerden de Italianen bij de première in Venetië op uw voorstelling van de showbizz in hun land, meer bepaald met die Italiaanse journaliste en die waanzinnige televisieshow, waarin Johnny Marco tussen al die schaars- geklede danseressen verzeild geraakt? Sofia Coppola: Ze vonden het een accurate weergave. Op het feestje na de première liepen er trouwens een paar gelijkaardige vrouwen rond. Het was zo'n beetje alsof we nog steeds in de film zaten. Ik ben zelf ook ooit aanwezig geweest bij zo'n show. In Amerika zijn we niet zo vertrouwd met die Italiaanse televisiecultuur. Het is zo over the top. Het enige waarmee ik het zou kunnen vergelijken is Las Vegas. Maar het is natuurlijk maar één aspect van Italië. Amerikanen zien Italië nog meer als een land met een klassieke cultuur.
Somewhere speelt sinds 5 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen en wordt u geserveerd onder het Cinémanie-concept.
Regie: Sofia Coppola Cast: Stephen Dorff, Benicio Del Toro, Michelle Monaghan Genre: Dramatische komedie Duur: 108 minuten
13-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
12-01-2011
Michel Gondry zet superhelden in hun hemd.
Het superheldenverhaal van 'The Green Hornet' gaat al lang mee. In de jaren 30 was het een radioprogramma, in de jaren 60 maakte de tv-serie Bruce Lee razend populair en nu is er de bioscoopversie, opgestart door de bekende komiek Seth Rogen(Knocked Up) en geregisseerd (in 3D) door de Franse videoclipspecialist Michel Gondry(Eternal Sunshine of the Spotless Mind).
De antiheld van The green Hornet is Britt Reid (Rogen), een luie, infantiele, hedonistische klier die na de moord op zijn vader een bizarre vriendschap sluit met Kato (Jay Chou), de voormalige assistent van zijn pa zaliger. Toevallig raakt het (gemaskerde) duo betrokken in een vechtpartij en worden ze afgeschilderd als schurken. Dat wordt dan hun dekmantel om anoniem het onrecht te bestrijden.
Michel Gondry
The Green Hornet is zo helemaal anders dan uw vroegere werk. Wilde u iets compleet anders doen en had u geen angst om te mislukken? Michel Gondry: «(lacht) Ik ben het gewend om te falen. Ik heb dus geen angst om opnieuw op mijn gezicht te gaan. Ik zou graag hebben dat ik enkel hits had, maar iedereen weet dat ik geen vlekkeloze box office-lijst heb. Toch heb ik daar niet al te veel aan gedacht. Ik probeerde enkel een film te maken die ik zelf zou willen zien.»
Deze film is klassieker dan uw vorige, stilistisch meer krankzinnige films. Hoeveel Gondry zit er nog in The Green Hornet? Michel Gondry: «Er zitten heel wat elementen in waarin je mij kan herkennen. Maar ik denk niet dat de producers mij vrij spel zouden hebben gegeven om meer obscure dingen te doen. Dat weet je op voorhand: toen ik tekende, wist ik welke film ik ging afleveren. Maar begrijp me niet verkeerd, ik hou wel van films voor een heel breed publiek.»
De film lijkt wel een parodie op Batman of een andere superheld. Maar daar bent u het niet mee eens? Michel Gondry: «Neen, dit is geen parodie. Ik heb geen enkele beslissing genomen om gewoon grappig te zijn. Alle beslissingen staan in functie van het verhaal en de personages. Als er humor is die het verhaal kan dienen, zullen we die zeker gebruiken. Maar we hoeven hier niet per se grappig te zijn. Het belangrijkste is dat je meeleeft met Britt en Kato.»
12-01-2011 om 11:15
geschreven door Patje007
Belgische actrice Lubna Azabal schittert in âIncendiesâ.
'Incendies is de vierde langspeler van de Canadese regisseur Denis Villeneuve, maar het is ook de film van Lubna Azabal. Het mysterieuze verleden van haar personage Nawal Marwan wordt in de film stukje bij beetje gereconstrueerd door haar kinderen Jeanne en Simon. Voor haar prestatie werd Azabal, een Belgische met Marokkaanse en Spaanse roots, bekroond op het festival van Abu Dhabi.
U spreekt in deze film Arabisch, is dat uw moedertaal? Lubna Azabal: «Nee hoor, mijn vader is een Berber, zijn moedertaal heeft niets te maken met het Arabisch. Mijn moeder komt uit Spanje. Ze is bekeerd tot de islam maar spreekt ook geen Arabisch. Wij zijn vooral in het Frans en Spaans opgevoed. Ik heb dus fonetisch Arabisch moeten leren met de hulp van een coach. En dat was geen makkie, zelfs al heeft die taal sommige keelklanken gemeen met het Berbers. Maar ik ben het gewend om in het buitenland te spelen en om me vreemde talen eigen te maken. Ik heb bijvoorbeeld Armeens geleerd (voor de film Here, die op het Sundance Film Festival wordt voorgesteld), en dat is volgens mij nog moeilijker dan Chinees omdat het een van de oudste talen ter wereld is.»
Moeilijker nog dan de taal lijkt me de waaier aan emoties die u dit personage moet doen beleven. Lubna Azabal: «Ja, maar het is vooral op voorhand dat je je zorgen maakt. Na een tijdje laat je die angst los. Het is zoals wanneer je in het water belandt als je niet kan zwemmen. De eerste bewegingen zijn lastig, maar na een tijdje raak je zo door je personage opgeslorpt dat je je zelfs geen vragen meer stelt. Je moet gewoon het moment beleven. De moeilijkheid zit hem erin om de gevoelens er niet te dik op te gaan leggen. Weet je, ik ben eigenlijk zoals een kind. Als je aan een kind zegt: Speel Zorro, dan gaat het echt denken dat het Zorro ís. Wel, zo speel ik ook.»
Welke scène vond u het moeilijkst om te spelen? Lubna Azabal: «Ze waren allemaal moeilijk, maar de zwaarste scènes voor mij waren die waar ik in de gevangenis zit. Die hebben we in een studio in Montreal gefilmd. Er overkomen me daar vreselijke dingen, en die scènes moesten nu net als eerste ingeblikt worden Ik had nog niet de tijd gehad om echt in mijn personage te kruipen, want we hadden het begin van het verhaal nog niet opge- nomen. Dat stresseerde me enorm, ik heb soms echt zitten flippen. Maar dan moet je gewoon springen.»
U speelt Nawal op erg verschillende leeftijden. Een dankbare rol? Lubna Azabal: «Ja, voor een actrice is dat het summum! We zien mijn personage tussen 17 jaar en 60 jaar. Ook daar voelde ik me weer als een spelend kind: ik werd helemaal gemaquilleerd en verkleed om er ouder uit te zien. Aanvankelijk werd nog overwogen om een andere actrice te zoeken die de jongere Nawal zou spelen, maar uiteindelijk heb ik het toch zelf gedaan. Dankzij een dieet van véél groenten, véél omega 3, en véél slaap. (lacht) Ik moest heel gezond gaan leven om er fris uit te zien, wat kalmer aan doen. Ik smeerde gezichtscrèmes en drie maanden lang heb ik niets anders dan water gedronken.»
Nawals dochter Jeanne is in sommige scènes maar moeilijk te onderscheiden van haar moeder. Was dat de bedoeling? Lubna Azabal: «Ik heb dat zelf pas gemerkt toen ik de film voor het eerst zag, en ik vond het geweldig. Op een bepaald moment wisten zelfs mijn naaste vrienden en familie niet meer of ze nu naar mij of naar Jeanne zaten te kijken! Ik ben zelf geen mama, maar ik denk dat een kind het verlengde is van zijn moeder. Het voelde dus heel juist aan dat die twee vrouwen soms heel moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Jeanne onderzoekt het verleden van haar moeder, zij zit met vragen die mijn personage beantwoordt. Ze vervolledigen elkaar en geven iets door aan mekaar.»
De film toont ook hoe geweld en haat worden doorgegeven. Lubna Azabal: «Dat is het centrale thema van de film, die overdracht. Nawal zit vast in een spiraal van woede. Door alles wat ze in haar leven heeft meegemaakt oorlog, opsluiting, geweld is ze ook niet in staat geweest om haar kinderen liefde te geven. Ze heeft hen grootgebracht, maar heeft hen nooit kunnen zeggen: Ik hou van jullie. Via haar testament wil ze die spiraal doorbreken. Ze geeft haar kinderen de opdracht om hun broer en vader te gaan zoeken, opdat zij wel vergiffenis zouden kunnen schenken. Pas in de twee brieven die ze hen nalaat kan ze haar kinderen eindelijk zeggen dat ze hen graag ziet. Eindelijk kan ze hen in haar armen sluiten.»
Wat betekent de titel volgens u? Lubna Azabal: «Ik heb incendies (brandhaarden) altijd begrepen als een verwijzing naar de hel. De hel van alle oorlogen die de wereld teisteren en die de mens in een soort wild beest veranderen. Overal heeft oorlog hetzelfde resultaat: mensen die liggen te creperen in plassen bloed, ellende en vreselijke angst. Zelfs in Ex-Joegoslavië eindigt het met hakmessen en bijlen. Die helse brandhaarden zijn universeel, daarom speelt de film zich ook af in een onbestaand land. Nawal heeft heeft de hel aanschouwd, en ze is er nooit meer uit kunnen ontsnappen.»
Incendies speelt vanaf vandaag oa in UGC en Cartoon's.
Plot: De tweeling Jeanne en Simon Marwan is verbijsterd wanneer zij bij de notaris twee brieven ontvangen van hun overleden moeder Nawal. Eén brief is gericht aan hun vader, van wie ze dachten dat hij overleden was en één is voor hun broer, van wie ze het bestaan nooit hebben gekend. Deze raadselachtige brieven verklaren voor Jeanne de ongrijpbare stilte van haar moeder in de laatste weken van haar leven. Jeanne besluit naar het Midden-Oosten te vertrekken om meer te weten te komen over haar familiegeschiedenis. Haar broer Simon wordt niet geraakt door de hersenspinsels van zijn moeder, die voor hem altijd koud en afstandelijk was. Toch is de liefde voor zijn zus zo sterk dat hij zich aansluit bij de zoektocht naar hun familiegeschiedenis. Samen met de notaris ontdekken ze het tragische lot van hun moeder, dat zowel getekend is door oorlog en haat als door de moed van een uitzonderlijke vrouw.
Collin Farrell zal de hoofdrol spelen in de remake van de kaskraker 'Total Recall'.
De opnames gaan binnen enkele maanden van start. De regie is in handen van Len Wiseman. Die werkte eerder aan films zoals 'Die hard 4' en 'Underworld'.
In de originele film, geregisseerd door de Nederlander Paul Verhoeven, speelde Arnold Schwarzenegger, de voormalige gouverneur van Californië, de hoofdrol.
'Total recall' is gebaseerd op het kortverhaal 'We can remember it for you wholesale' van Philip K. Dick, waarin een bouwvakker op Mars enkele booswichten bekampt
