The Social Network wint prijs van Amerikaanse filmcritici.
Amerikaanse filmcritici hebben 'The Social Network' uitgeroepen tot de beste film van 2010. De veelbesproken prent over het ontstaan van internetfenomeen Facebook was vrijdagavond de blikvanger op de uitreiking van de Critics' Choice Awards in Hollywood.
Scène uit The Social Network
Naast de prijs voor beste film ging The Social Network ook aan de haal met de onderscheidingen voor beste regie (David Fincher), beste draaiboek (Aaron Sorkin) en beste filmmuziek.
Met haar rol als ballerina in de film 'The Black Swan' leverde actrice Natalie Portman volgens de critici de beste vrouwelijke acteerprestatie van het jaar. Die eer was bij de mannen weggelegd voor Colin Firth met zijn vertolking van de Engelse koning George VI in 'The King's Speech'.
Colin Firth in The King's Speech
15-01-2011 om 17:38
geschreven door Patje007
14-01-2011
Serie Dynasty keert terug in de bioscoop.
De jaren '80 blijven erg geliefd in Hollywood. Na The A-Team en The Dukes of Hazzard krijgt nu de legendarische televisieserie Dynasty een filmadaptatie.
In de jaren '80 keken miljoenen televisiekijkers wekelijks naar de beslommeringen van Carringtons in Dynasty. Negen seizoenen lang regeerde de dominante patriarch Blake Carrington (John Forsythe) met ijzeren vuist over zijn familie en oliebedrijf. Hierbij werd hij gesteund door zijn vrouw Krystle (Linda Evans). Flinke tegenwerking ondervond Blake dan weer van zijn ex-vrouw Alexis (Joan Collins). In 1990 kwam er een einde aan de reeks door dalende kijkcijfers, enorme kosten en verhaallijnen die almaar hysterischer werden. Sindsdien heeft de serie echter een cultstatus gekregen, en vinden bedenkers Esther en Richard Shapiro de tijd nu rijp voor een filmadapatie.
Het echtpaar Shapiro is nu bezig met het scenario van de filmversie. Dit meldt de entertainmentsite The Wrap. "Nostalgie doet het altijd goed, maar we willen het gegeven iets verder doorvoeren," aldus Esther Shapiro. De schrijvers willen namelijk een filmprequel maken, waarin de voorgeschiedenis van de hoofdpersonages uit de doeken wordt gedaan. De opkomst van Blake Carrington en de ontmoeting met zijn eerste vrouw Alexis zullen specifiek centraal staan. Qua tijdsperiode zal de film gesitueerd worden in de jaren '60, net zoals de huidige populaire tv-serie Mad Men. "Het geeft ons de mogelijkheid om helemaal opnieuw te beginnen, zonder de beperkingen die destijds op onze personages in de serie werden toegepast," zegt Esther Shapiro.
Esther en Richard Shapiro hopen volgend jaar met de opnames van de film te kunnen beginnen. Over de cast en een mogelijke premièredatum is nog niets bekend.
14-01-2011 om 13:42
geschreven door Patje007
Halle Berry kruipt in de huid van Aretha Franklin.
Halle Berry kruipt in de huid van soullegende Aretha Franklin. Hoe de filmbiografie zal heten, is nog niet duidelijk.
Halle Berry
"Berry zal de oudere ik spelen, de jongere actrice is nog niet bekend" aldus Franklin. Ze kreeg eerder ook al aanbiedingen om een film over haar leven te maken, maar sloeg die allemaal af.
Op dit moment herstelt de 68-jarige zangeres van een operatie. Franklin scoorde wereld- wijd hits met nummers als 'Think', 'Respect' en 'You Make Me Feel Like a Natural Woman'. Aretha Franklin
De 44-jarige Berry lijkt bezig met een comeback. Afgelopen jaar was ze na drie jaar afwezig- heid te zien in Frankie and Alice en dit jaar is ze te zien in de romkom New Year's Eve en de actiethriller Dark Tide.
Ook staat ze genoteerd voor nog vier andere films die in 2011 en 2012 moeten uitkomen.
14-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 11: interview Monica Bellucci.
Monica Bellucci is zon model dat geen make-up nodig heeft om er oogverblindend uit te zien. Iedereen zwijgt automatisch als de 46-jarige Italiaanse schone de kamer betreedt voor een gesprek. Of zij ook interesse in jou heeft, verraden haar ogen: zodra een vraag haar niet kan boeien, dwaalt haar blik af naar een pakje sigaretten of een vogel voor het hotelraam. Deze godin heeft alles al eens gezien, alles al eens gedaan en heeft elke vraag al eens beantwoord. Een gesprek met de diva:
Je lijkt graag in bloederige films te spelen: The Passion of the Christ, Irréversible en Shoot em Up Monica Bellucci: Ik vind de laatste niet in het rijtje thuishoren, als ik eerlijk ben. Het geweld in Shoot em Up kun je onmogelijk serieus nemen: het is in mijn ogen meer een comedy. Het is een vrolijk stripverhaal, waarin alles kan en alles mag. In The Passion of the Christ en Irréversible stonden het bloed en het geweld in dienst van het verhaal; zonder al dat bloed hadden we de verhalen niet kunnen vertellen, die ons voor ogen stonden.
Kijk je nog wel eens naar je eigen films? Monica Bellucci: Nee, ik heb er simpelweg de tijd niet voor. Of liever gezegd: ik wil daar de tijd niet voor maken. Ik ben geen mens dat zichzelf graag terugziet op het scherm. Ik denk wel graag terug aan de keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt, ook op het gebied van films. Dan zie ik wat ik tien jaar geleden koos en wat ik nu kies, en kan ik constateren dat ik nu verder ben dan tien jaar terug. Dat vind ik een geruststellende gedachte. Ik zit nu beter in mijn vel dan toen, durf aanbiedingen af te slaan. Ik ben zelfverzekerder geworden; dat is één van de voordelen van het ouder worden.
Mag je dochter Deva wel al je films zien?
Monica Bellucci: De meeste films zullen haar nu nog niet boeien: ze is nu op een leeftijd waarop kinderen Disney ontdekken. Dat is een discussie die ik later nog wel eens met Vincent (Cassel, haar man) zal hebben. Op dit moment maak ik me eerlijk gezegd meer zorgen over mijn moeder. Ik heb haar echt verboden om naar bepaalde films van mij te kijken; ik denk dat ze zou sterven als ze de verkrachtingsscène in Irréversible zou zien.
Amerikaanse filmmakers casten je heel graag in hun films. Waarom blijf je toch in Europa wonen? Monica Bellucci: Ik denk dat je je daar op verkijkt hoor. Ik mag niet klagen, maar de meeste actrices van boven de veertig komen amper meer aan het werk in Hollywood. Amerika is nog meer geobsedeerd door schoonheid en jeugdig uiterlijk dan Europa - en er zijn niet veel vrouwen van boven de veertig die nog aan die strenge criteria voldoen. Ik weiger ook moeite te doen om er beter uit te zien dan ik van nature doe. Ik ben 46, ik hou van eten, ik ben lui en ik heb een kind gebaard. Daar schaam ik me niet voor, dat mag iedereen aan mij zien!
Monica Belluci in Tears of the Sun
Wanneer had je voor het eerst in de gaten dat je bloedmooi bent? Monica Bellucci: O god... Dat is me al zo vaak gevraagd. Ik kan me het exacte moment niet meer herinneren... Waar het volgens mij om gaat, is dat je je geliefd voelt. Dan ben je op je mooist.
Mooie vrouwen kunnen mannen betoveren. Hoe heb je jouw man veroverd?
Monica Bellucci: Met magie... Nee hoor, haha! We zijn al tien jaar samen. We hebben het geluk dat we een mooie relatie hebben. Ik denk dat het normaal is in het leven om alleen te zijn, en dat samen zijn iets speciaals is.
Is het niet moeilijk om met een man te zijn, die door miljoenen meisjes aanbeden word?
Monica Bellucci: Ik denk dat het veel interessanter is. Kun je je voorstellen dat je met een man bent, die door niemand anders leuk wordt gevonden? Daarbij hou ik wel van een beetje risico! Het leven is onvoorspelbaar.
Het leven is ook vaak keihard.
Monica Bellucci: Absoluut! Daarom snap ik ook vaak het commentaar niet dat films te gewelddadig zouden zijn. De waarheid is veel harder dan wat we in films zien. Films halen hun inspiratie uit het leven, niet andersom. Ik denk ook niet dat je in een film te ver kunt gaan.
Zou je, als moeder, nog steeds een film maken als Irréversible, waarin je bruut verkracht en mishandeld wordt?
Monica Bellucci: Natuurlijk. Ik mag dan moeder zijn, ik blijf ook actrice. Ik hou van het idee dat ik bang word van moeilijke projecten. En of zon film uiteindelijk een succes word, maakt me niet veel uit. Wat mijn vrienden en familie van zon rol vinden, doet me ook niks. Ik hou van ze en zij van mij, maar dat betekent niet dat ze ook van mijn werk houden. Zolang ik maar gelukkig ben; pas dan kan ik anderen gelukkig maken.
Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op deze filmblog een interview lezen met Ben Affleck, een acteur die de laatste jaren als regisseur een serieuze comeback gemaakt heeft met de films Gone Baby Gone en The Town(waarin hij trouwens ook de hoofdrol voor zijn rekening neemt).
14-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
13-01-2011
Morgen deel 11 in de reeks interviews met wereldsterren: Monica Bellucci.
Monica Bellucci
13-01-2011 om 17:38
geschreven door Patje007
Interview met Sofia Coppola n.a.v. de release van Somewhere.
'Het komt heus wel goed met de kleine Cleo. Want ik ken het slimme en grappige meisje, op wie het personage gebaseerd is. En neen, ik heb het hier niet over mezelf', lacht Sofia Coppola. In haar nieuwe film Somewhere schetst ze het portret van een geblaseerde Hollywood- ster, die door het hernieuwde contact met zijn elfjarig dochtertje zijn lege leventje weer in de juiste plooi tracht te krijgen.
In Somewhere gebruikt Coppola, die als dochter van Francis Ford Coppola on- vermijdelijk zelf als 'Hollywood royalty' beschouwd wordt, haar kennis van de Dream Factory om het verhaal te vertellen van de succesrijke acteur Johnny Marco (Stephen Dorff), die zich verliest in drank, drugs en onenightstands, omdat hij zich geen raad weet met de eenzaamheid, de verveling en de media-aandacht. Maar als hij opnieuw in contact komt met zijn elfjarige dochtertje Cleo (Elle Fanning), van wie hij al een tijdje vervreemd was, probeert hij zijn leven toch weer onder controle te krijgen.
Het grote publiek kent u vooral van de film Lost in Translation, waarvoor u trouwens de Oscar voor het beste scenario kreeg. Zouden we als alternatieve titel voor Somewhere nu ook Lost in Boredom mogen gebruiken? Sofia Coppola: Zeker. U mag dat gerust als titel boven uw artikel plaatsen. Voor mij is dit het verhaal van een man die zwalkt. Iemand die de voeling met zichzelf verloren heeft en die zich laat gaan in een decadente levensstijl.
Een leven waarin hij gepamperd wordt en iedereen hem op zijn wenken bedient. Drank, drugs, vrouwen, feestjes: hij heeft het allemaal. Sofia Coppola: Ja, en dus zou je denken: 'What's the problem?' Ik vergelijk het met de hele tijd snoepgoed eten. Je kan er niet van leven. Dus ja, de man is er zo'n beetje verdoofd en ongevoelig voor geworden. Hij is afgestompt. Maar ik wou er toch ook geen 'drama' van maken.
Wat Johnny Marco doet of wat hem overkomt, is inderdaad niet echt voer voor de tabloids. Het 'ergste' dat gebeurt, is dat hij tijdens het vrijen in slaap valt. Sofia Coppola: Ja, dan maak je een film over een Hollywoodster en er gebeurt niks! Ik wou een portret maken van een man, op een welbepaald punt in zijn leven. Maar zonder dramatische toestanden die doorgaans in films gebeuren. Iemand suggereerde bijvoorbeeld dat er iets moest gebeuren met de dochter. Ze zou plots erg ziek worden en dan moest hij voor de medicamenten zorgen. Maar dat soort dingen wou ik dus absoluut niet.
Personages die proberen te ontsnappen uit een leeg bestaan. Het lijkt een thema dat vaker opduikt in uw films. Sofia Coppola: Het is toch niet ongewoon dat creatieve mensen dezelfde thema's blijven onderzoeken, zodat er bijna vanzelf sprake is van een soort voortzetting. Mijn personages zijn vaak mensen die op zoek zijn naar hun identiteit. Mensen die vaststellen dat ze in een wereld verzeild zijn geraakt die ze niet zelf gekozen hebben.
Het verlies van onschuld zou ook zo'n terugkerend thema kunnen zijn. Sofia Coppola: Ja? Jij kan dat daarin zien. Zelf ben ik daar niet zo mee bezig. Ik begin aan een film te schrijven via de personages. Het is een intuïtief proces. Eerst komen de personages. Aan de thema's denk ik meestal pas later. Maar bij deze film wist ik wel op voorhand waarover ik het wou hebben, die fascinatie in de Amerikaanse populaire cultuur, met al die realityshows om absoluut beroemd te willen worden. Ik wou daar de andere zijde van laten zien.
Had u voor het personage van Johnny Marco iemand specifiek voor ogen? Sofia Coppola: Op een bepaald moment zijn er in de pers nogal wat artikelen verschenen over enkele gasten, die succesvolle sterren waren, maar dan geconfronteerd werden met allerlei persoonlijke problemen. Daar heb ik mijn inspiratie vandaan gehaald. En na zo'n 'girly' film als Marie Antoinette, waarin vooral mijn vrouwelijke kant aan bod was gekomen, wou ik dit keer iets schrijven vanuit het standpunt van een man. Ik probeer ook altijd over dingen te schrijven vanop een afstand. Ik woonde in Los Angeles toen ik over Japan (Lost in Translation) en over Frankrijk (Marie Antoinette) schreef. En dit scenario over Los Angeles heb ik in Parijs geschreven. Ik heb wat afstand nodig om over een bepaalde plek te schrijven. Ik was toen ook net bevallen van mijn dochter en dus dacht ik na over de manier waarop ouderschap iemands prioriteiten verandert. Ten tijde van Lost in Translation was ik nog getrouwd (met filmmaker Spike Jonze) en toen heb ik mijn eigen vragen en bedenkingen in verband met het huwelijk ook in die film gestopt.
Deze film is qua stijl veel soberder en realistischer dan zijn voorganger Marie Antoinette. Sofia Coppola: Ik was nu meer in de stemming om iets te maken dat minima- listischer en naturalistischer was. Intimistischer ook, zodat ik meer kon focussen op die twee personages van vader en dochter. In Hollywoodtermen is dit een lowbudgetfilm, dus voel ik mij ook niet gedwongen om met een superster te werken en kon ik ook een verhaal vertellen dat niet door een traditionele plot voortgedreven wordt.
U besteedt altijd veel aandacht aan de soundtrack van uw films. Sofia Coppola: Ja, ik luister altijd naar muziek terwijl ik aan het schrijven ben. En soms gebeurt het dat een of andere song uiteindelijk ook in de film belandt. Voor Somewhere was dat bijvoorbeeld het geval met 'Smoke Gets in Your Eyes' van Bryan Ferry. Het is niet zo dat ik bepaalde scènes speciaal schrijf om bij een song te passen.
In uw film zitten scènes waarin acteur Johnny Marco met de media geconfronteerd wordt. Is dat de weerspiegeling van uw eigen ervaringen met journalisten? Sofia Coppola: Bedoel je de vragen op de persconferentie?
Ja, maar ook het 'interview' met die bijna hysterische Italiaanse televisie- journaliste. Sofia Coppola: Dat was iets anders. Ik wou een scène met een MTV-achtige zender en zo'n hyperactieve journaliste die alleen maar tot zo'n donzig interview in staat is. Voor de persconferentie heb ik gebruik gemaakt van vragen die mij zelf ooit gesteld werden en andere vragen die ik verzonnen had. Ik heb de aan- wezigen toen ook de kans geboden om zélf met een vraag voor de dag te komen en toen kwam die Russische man, een echte journalist trouwens, met een of andere fitnessvraag aanzetten, die ik zelf nooit had kunnen verzinnen. Maar het is niet bedoeld als veralgemening voor álle journalisten. De persconferentie van Johnny Marco is trouwens bedoeld als promotie voor zijn nieuwe actiefilm. Hier in Europa vraagt men mij soms of ik een verschil merk tussen Amerikaanse en Europese journalisten. En dan zeg ik altijd dat Europese journalisten meer intellectueel zijn. Grapje! (lacht)
Hoe reageerden de Italianen bij de première in Venetië op uw voorstelling van de showbizz in hun land, meer bepaald met die Italiaanse journaliste en die waanzinnige televisieshow, waarin Johnny Marco tussen al die schaars- geklede danseressen verzeild geraakt? Sofia Coppola: Ze vonden het een accurate weergave. Op het feestje na de première liepen er trouwens een paar gelijkaardige vrouwen rond. Het was zo'n beetje alsof we nog steeds in de film zaten. Ik ben zelf ook ooit aanwezig geweest bij zo'n show. In Amerika zijn we niet zo vertrouwd met die Italiaanse televisiecultuur. Het is zo over the top. Het enige waarmee ik het zou kunnen vergelijken is Las Vegas. Maar het is natuurlijk maar één aspect van Italië. Amerikanen zien Italië nog meer als een land met een klassieke cultuur.
Somewhere speelt sinds 5 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen en wordt u geserveerd onder het Cinémanie-concept.
Regie: Sofia Coppola Cast: Stephen Dorff, Benicio Del Toro, Michelle Monaghan Genre: Dramatische komedie Duur: 108 minuten
13-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
12-01-2011
Michel Gondry zet superhelden in hun hemd.
Het superheldenverhaal van 'The Green Hornet' gaat al lang mee. In de jaren 30 was het een radioprogramma, in de jaren 60 maakte de tv-serie Bruce Lee razend populair en nu is er de bioscoopversie, opgestart door de bekende komiek Seth Rogen(Knocked Up) en geregisseerd (in 3D) door de Franse videoclipspecialist Michel Gondry(Eternal Sunshine of the Spotless Mind).
De antiheld van The green Hornet is Britt Reid (Rogen), een luie, infantiele, hedonistische klier die na de moord op zijn vader een bizarre vriendschap sluit met Kato (Jay Chou), de voormalige assistent van zijn pa zaliger. Toevallig raakt het (gemaskerde) duo betrokken in een vechtpartij en worden ze afgeschilderd als schurken. Dat wordt dan hun dekmantel om anoniem het onrecht te bestrijden.
Michel Gondry
The Green Hornet is zo helemaal anders dan uw vroegere werk. Wilde u iets compleet anders doen en had u geen angst om te mislukken? Michel Gondry: «(lacht) Ik ben het gewend om te falen. Ik heb dus geen angst om opnieuw op mijn gezicht te gaan. Ik zou graag hebben dat ik enkel hits had, maar iedereen weet dat ik geen vlekkeloze box office-lijst heb. Toch heb ik daar niet al te veel aan gedacht. Ik probeerde enkel een film te maken die ik zelf zou willen zien.»
Deze film is klassieker dan uw vorige, stilistisch meer krankzinnige films. Hoeveel Gondry zit er nog in The Green Hornet? Michel Gondry: «Er zitten heel wat elementen in waarin je mij kan herkennen. Maar ik denk niet dat de producers mij vrij spel zouden hebben gegeven om meer obscure dingen te doen. Dat weet je op voorhand: toen ik tekende, wist ik welke film ik ging afleveren. Maar begrijp me niet verkeerd, ik hou wel van films voor een heel breed publiek.»
De film lijkt wel een parodie op Batman of een andere superheld. Maar daar bent u het niet mee eens? Michel Gondry: «Neen, dit is geen parodie. Ik heb geen enkele beslissing genomen om gewoon grappig te zijn. Alle beslissingen staan in functie van het verhaal en de personages. Als er humor is die het verhaal kan dienen, zullen we die zeker gebruiken. Maar we hoeven hier niet per se grappig te zijn. Het belangrijkste is dat je meeleeft met Britt en Kato.»
12-01-2011 om 11:15
geschreven door Patje007
Belgische actrice Lubna Azabal schittert in âIncendiesâ.
'Incendies is de vierde langspeler van de Canadese regisseur Denis Villeneuve, maar het is ook de film van Lubna Azabal. Het mysterieuze verleden van haar personage Nawal Marwan wordt in de film stukje bij beetje gereconstrueerd door haar kinderen Jeanne en Simon. Voor haar prestatie werd Azabal, een Belgische met Marokkaanse en Spaanse roots, bekroond op het festival van Abu Dhabi.
U spreekt in deze film Arabisch, is dat uw moedertaal? Lubna Azabal: «Nee hoor, mijn vader is een Berber, zijn moedertaal heeft niets te maken met het Arabisch. Mijn moeder komt uit Spanje. Ze is bekeerd tot de islam maar spreekt ook geen Arabisch. Wij zijn vooral in het Frans en Spaans opgevoed. Ik heb dus fonetisch Arabisch moeten leren met de hulp van een coach. En dat was geen makkie, zelfs al heeft die taal sommige keelklanken gemeen met het Berbers. Maar ik ben het gewend om in het buitenland te spelen en om me vreemde talen eigen te maken. Ik heb bijvoorbeeld Armeens geleerd (voor de film Here, die op het Sundance Film Festival wordt voorgesteld), en dat is volgens mij nog moeilijker dan Chinees omdat het een van de oudste talen ter wereld is.»
Moeilijker nog dan de taal lijkt me de waaier aan emoties die u dit personage moet doen beleven. Lubna Azabal: «Ja, maar het is vooral op voorhand dat je je zorgen maakt. Na een tijdje laat je die angst los. Het is zoals wanneer je in het water belandt als je niet kan zwemmen. De eerste bewegingen zijn lastig, maar na een tijdje raak je zo door je personage opgeslorpt dat je je zelfs geen vragen meer stelt. Je moet gewoon het moment beleven. De moeilijkheid zit hem erin om de gevoelens er niet te dik op te gaan leggen. Weet je, ik ben eigenlijk zoals een kind. Als je aan een kind zegt: Speel Zorro, dan gaat het echt denken dat het Zorro ís. Wel, zo speel ik ook.»
Welke scène vond u het moeilijkst om te spelen? Lubna Azabal: «Ze waren allemaal moeilijk, maar de zwaarste scènes voor mij waren die waar ik in de gevangenis zit. Die hebben we in een studio in Montreal gefilmd. Er overkomen me daar vreselijke dingen, en die scènes moesten nu net als eerste ingeblikt worden Ik had nog niet de tijd gehad om echt in mijn personage te kruipen, want we hadden het begin van het verhaal nog niet opge- nomen. Dat stresseerde me enorm, ik heb soms echt zitten flippen. Maar dan moet je gewoon springen.»
U speelt Nawal op erg verschillende leeftijden. Een dankbare rol? Lubna Azabal: «Ja, voor een actrice is dat het summum! We zien mijn personage tussen 17 jaar en 60 jaar. Ook daar voelde ik me weer als een spelend kind: ik werd helemaal gemaquilleerd en verkleed om er ouder uit te zien. Aanvankelijk werd nog overwogen om een andere actrice te zoeken die de jongere Nawal zou spelen, maar uiteindelijk heb ik het toch zelf gedaan. Dankzij een dieet van véél groenten, véél omega 3, en véél slaap. (lacht) Ik moest heel gezond gaan leven om er fris uit te zien, wat kalmer aan doen. Ik smeerde gezichtscrèmes en drie maanden lang heb ik niets anders dan water gedronken.»
Nawals dochter Jeanne is in sommige scènes maar moeilijk te onderscheiden van haar moeder. Was dat de bedoeling? Lubna Azabal: «Ik heb dat zelf pas gemerkt toen ik de film voor het eerst zag, en ik vond het geweldig. Op een bepaald moment wisten zelfs mijn naaste vrienden en familie niet meer of ze nu naar mij of naar Jeanne zaten te kijken! Ik ben zelf geen mama, maar ik denk dat een kind het verlengde is van zijn moeder. Het voelde dus heel juist aan dat die twee vrouwen soms heel moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Jeanne onderzoekt het verleden van haar moeder, zij zit met vragen die mijn personage beantwoordt. Ze vervolledigen elkaar en geven iets door aan mekaar.»
De film toont ook hoe geweld en haat worden doorgegeven. Lubna Azabal: «Dat is het centrale thema van de film, die overdracht. Nawal zit vast in een spiraal van woede. Door alles wat ze in haar leven heeft meegemaakt oorlog, opsluiting, geweld is ze ook niet in staat geweest om haar kinderen liefde te geven. Ze heeft hen grootgebracht, maar heeft hen nooit kunnen zeggen: Ik hou van jullie. Via haar testament wil ze die spiraal doorbreken. Ze geeft haar kinderen de opdracht om hun broer en vader te gaan zoeken, opdat zij wel vergiffenis zouden kunnen schenken. Pas in de twee brieven die ze hen nalaat kan ze haar kinderen eindelijk zeggen dat ze hen graag ziet. Eindelijk kan ze hen in haar armen sluiten.»
Wat betekent de titel volgens u? Lubna Azabal: «Ik heb incendies (brandhaarden) altijd begrepen als een verwijzing naar de hel. De hel van alle oorlogen die de wereld teisteren en die de mens in een soort wild beest veranderen. Overal heeft oorlog hetzelfde resultaat: mensen die liggen te creperen in plassen bloed, ellende en vreselijke angst. Zelfs in Ex-Joegoslavië eindigt het met hakmessen en bijlen. Die helse brandhaarden zijn universeel, daarom speelt de film zich ook af in een onbestaand land. Nawal heeft heeft de hel aanschouwd, en ze is er nooit meer uit kunnen ontsnappen.»
Incendies speelt vanaf vandaag oa in UGC en Cartoon's.
Plot: De tweeling Jeanne en Simon Marwan is verbijsterd wanneer zij bij de notaris twee brieven ontvangen van hun overleden moeder Nawal. Eén brief is gericht aan hun vader, van wie ze dachten dat hij overleden was en één is voor hun broer, van wie ze het bestaan nooit hebben gekend. Deze raadselachtige brieven verklaren voor Jeanne de ongrijpbare stilte van haar moeder in de laatste weken van haar leven. Jeanne besluit naar het Midden-Oosten te vertrekken om meer te weten te komen over haar familiegeschiedenis. Haar broer Simon wordt niet geraakt door de hersenspinsels van zijn moeder, die voor hem altijd koud en afstandelijk was. Toch is de liefde voor zijn zus zo sterk dat hij zich aansluit bij de zoektocht naar hun familiegeschiedenis. Samen met de notaris ontdekken ze het tragische lot van hun moeder, dat zowel getekend is door oorlog en haat als door de moed van een uitzonderlijke vrouw.
Collin Farrell zal de hoofdrol spelen in de remake van de kaskraker 'Total Recall'.
De opnames gaan binnen enkele maanden van start. De regie is in handen van Len Wiseman. Die werkte eerder aan films zoals 'Die hard 4' en 'Underworld'.
In de originele film, geregisseerd door de Nederlander Paul Verhoeven, speelde Arnold Schwarzenegger, de voormalige gouverneur van Californië, de hoofdrol.
'Total recall' is gebaseerd op het kortverhaal 'We can remember it for you wholesale' van Philip K. Dick, waarin een bouwvakker op Mars enkele booswichten bekampt
10-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Peter Yates overleden.
Peter Yates de Britse regisseur van klassiekers als Bullit en Krull, is op 82-jarige leeftijd overleden. Dit meldt vakblad Deadline vandaag. Yates overleed in Londen na een lang ziektebed.
De viervoudig voor een Oscar genomineerde Yates begon in de jaren '50 in de filmindustrie en maakte in
1963 zijn regiedebuut met Summer Holiday. Zijn grote doorbraak kwam in 1967 met de thriller Robbery,
die uiteindelijk leidde tot zijn eerste Amerikaanse, en ook bekendste film, Bullit, waarin Steve McQueen
de hoofdrol speelde.
In het vervolg van zijn carrière maakte Yates onder andere de films Breaking Away en The Dresser, waar
voor hij genomineerd werd voor beste regisseur. Hij greep beide keren echter naast het felbegeerde beeldje.
10-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
09-01-2011
Black Swan.
Black Swan speelt vanaf 2 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Darren Aronofsky Cast: Natalie Portman, Mila Kunis Genre: Thriller, drama Duur: 103 minuten
09-01-2011 om 17:49
geschreven door Patje007
Interview met Robert De Niro en Blythe Danner n.a.v. Little Fockers.
Net als in Meet the Parents spelen Robert De Niro en Blythe Danner in Meet the Fockers het stijve
echtpaar Byrnes.
Je hebt een aantal komische rollen nu herhaald. Welke dramatische rollen zou je over willen doen? Robert De Niro: Ik heb er wel eens met Martin Scrosese over gepraat om weer in de Taxi te stappen maar
daar is het nooit van gekomen. We probeerden uit te vogelen wat er met Travis was gebeurd.
Ik zou graag nog een paar films met Marty willen doen. Ik speelde vroeger ook al luchtigere rollen. Ik vond
dat ik altijd een goed gevoel voor humor had dus voor mij is het niet zo vreemd dat ik nu een aantal komedies
doe.
Jouw dochter Gwyneth heeft onlangs een kind gekregen Hoe is dat? Blythe Danner: Het is fantastisch om oma te worden. Mijn vrienden zeiden steeds dat het zo bijzonder is en
daar geloofde ik nooit in. Kinderen geven ons hoop en dat is vooral belangrijk nu het niet zo goed met het land
gaat. Zij moeten ons weer uit de ellende halen. Met John Kerry hadden we een nieuw begin kunnen maken.
Dan konden we banden leggen met andere landen en uit deze rotzooi kruipen. Ja, Bob en ik moesten voor onze
rollen een heel eind naar rechts schuiven.
Robert De Niro en Blythe Danner
Mensen zijn vaak geintimideerd door De Niro. Jij niet?
Blythe Danner: Ik was ook bang van hem maar veel aaien en schouderklopjes doen echt wonderen.
(Ze doet het voor) Robert De Niro: Als je met mensen samen op de set werkt, verdwijnt iedere vorm van intimidatie. Er is
ook geen tijd voor dat soort onzin als je dag in dag uit met elkaar werkt.
Waarom run je ook een aantal restaurants? Robert De Niro: Ik doe de restaurants erbij omdat ik van lekker eten hou en met veel plezier betrokken
ben bij het restaurantwezen. Acteren en regisseren is nog steeds mijn passie. Mijn productiemaatschappij
Tribeca is nu bezig een aantal dingen op poten te zetten waaronder een nieuwe regie van mij.
Ben je zelf ooit in een genante situatie beland?
Blythe Danner: Ik was ooit op een feestje met mijn dochter Gwyneth die toen nog klein was en ik zag steeds
een klein handje naar de champagne gaan. Uiteindelijk moest ik haar over mijn schouder naar huis dragen. Als
kind noemden mensen mij altijd blight. Mijn moeder zei dan altijd Het is Blythe; je moet het zingen!
Dan wilde ik door de grond zakken.
Robert De Niro: Ik breng mijn kinderen in verlegenheid als ik dans en raar doe waar vrienden bij zijn.
Lijken jullie op jullie personages?
Robert De Niro: Ik kan het goed vinden met de verloofde van mijn dochter. Sommige types waar ze mee
kwam, vond ik minder maar ik hou mijn oordeel voor me want het is haar leven en dat respecteer ik.
Als mijn zoon wil acteren, zal ik hem niet ontmoedigen maar wel vertellen over de negatieve kanten van het
werk. Ik heb geen recht om hem te ontmoedigen. Blythe Danner: Thuis was ik ook altijd de vredestichter van het gezin.. Ik zou willen dat ik even onge- compliceerd
van alles en iedereen kon houden als Dina. Ik ben opgegroeid in een tijd dat kinderen gezien, niet gehoord moesten
worden. Ik heb er dus voor gezorgd dat mijn kinderen zo luidruchtig als maar kon waren. Als ik nu mensen haar
naam verkeerd hoor spellen, sla ik ze gewoon.
Hoe was het om te werken met de Fockers?
Robert De Niro: Dit is mijn tweede film met Dustin en dat was leuk. Hij is een beetje maf. Om de
spanning te breken boert hij en laat hij scheten op de set.
Blythe Danner: Ik ken Ben Stiller als jochie al dus ik vind het enig dat hij is opgegroeid tot deze fantastische acteur.
En Barbra kende ik omdat ik door haar geregisseerd was in Prince of Tides.
Blijven jullie voorlopig films maken?
Robert De Niro: Soms wordt ik wel moe bijvoorbeeld van dit allemaal. Maar ik heb nooit het idee gehad om te
stoppen met werken.
Soms denk ik er over om met het gezin in een caravan te kruipen en dan een Europese tournee of zo te maken. Blythe Danner: Voor een vrouw van mijn leeftijd is het moeilijk om goede rollen in Hollywood te krijgen.
Maar op televisie heb ik dit jaar een paar hele mooie dingen gedaan. Ik speelde een superbitch, dat was erg
verfrissend, en ik ben de moeder van Will & Grace. Die variatie is ontzettend leuk.
Zou je een derde film doen? Robert De Niro: Tuurlijk, dan noemen we het Meet the Little Fockers.
Meet the Parents: Little Fockers speelt sinds 22 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Paul Weitz
Cast: Ben Stiller, Robert
De Niro, Owen Wilson...
Duur: 98 minuten
Genre: Komedie
09-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
De 11 kaskrakers van 2011.
Wat brengt het nieuwe filmjaar? Veel vervolgfilms én Belgische striphelden. Een lijstje met de elf grootste
internationale kaskrakers.
19 januari TRON LEGACY
Amerika liep de voorbije weken al storm voor hét hightech 3D-avontuur van 2011 dat zich afspeelt in de
verbluffende digitale wereld van Tron! Kevin Flynn (opnieuw vertolkt door Jeff Bridges) is al meer dan 25 jaar
geleden verdwenen in Tron en zijn zoon Sam gaat hem zoeken. Met muziek van Daft Punk.
3 april SCREAM 4
Horrorfans kunnen zich in de handen wrijven: Wes Craven stort zich weer op zijn succes- volle Scream-franchise.
Courteney Cox is er weer bij als de nieuwsgierige journaliste Gale Wheathers en Neve Campbell mag zich weer
de longen uit het lijf schreeuwen als Sidney Prescott, deze keer naast True blood-actrice Anna Paquin.
18 mei PIRATES OF THE CARIBBEAN -ON STRANGER TIDES
De eerste drie piratenfilms brachten wereldwijd bijna drie miljard euro op, dus Disney twijfelde geen seconde
om Johnny Depp met een vette cheque te verleiden om nog eens in de huid te kruipen van Captain Jack.
Na het warrige derde deel zijn Keira Knightley en Orlando Bloom spoorloos verdwenen, maar Depp krijgt in
ruil Pénelope Cruz en Keith Richards aan zijn zij.
1 juni X-MEN: FIRST CLASS
Wie wil weten wat er eigenlijk allemaal voorafging aan de avonturen van de X-Men, komt uitgebreid aan zijn
trekken in de prequel X-men: First class. Met James McAvoy als de jonge professor Charles Xavier en Michael
Fassbender als Magneto.
29 juni TRANSFORMERS 3: DARK OF THE MOON
Leg de oordopjes maar al klaar, want Michael Bay kennende zullen de bioscopen weer op hun grondvesten
daveren met Transformers 3. Shia LaBeouf is weer van de partij, maar Megan Fox mag na enkele hatelijke
opmerkingen aan het adres van de regisseur niet meer meedoen.
Shia LaBeouf
29 juni CARS 2
Met Toy Story 3 maakte Pixar vorig jaar de meest succesvolle animatiefilm aller tijden. Dus John Lasseter haalt
ook zijn Cars nog eens van stal.
13 juli HARRY POTTER AND THE DEATHLY HALLOWS PART TWO
In juli valt na tien jaar definitief het doek over de filmavonturen van Harry Potter. Harry Potter and the Deathly
Hallows part one loopt nu nog in de bioscoop en bracht wereldwijd al bijna 700 miljoen euro op. Maar het tweede
deel belooft spannender en spectaculairder dan ooit te worden, als de ultieme strijd tussen Harry en Voldemort
losbarst en de tovenaars- school Zweinstein in een ruïne herschapen wordt. Voor het eerst tovert Harry ook in 3D.
3 augustus DE SMURFEN
De blauwe stripheldjes van de Belgische tekenaar Peyo zijn nu al een hype in New York, en deze zomer wordt
zelfs wereldwijd een nieuwe smurfenrage verwacht als de 3D-animatiefilm in première gaat. Hitzangeres Katy
Perry leent haar stem aan Smurfin.
26 oktober KUIFJE: SECRET OF THE UNICORN
De Smurfen zijn niet de enige Belgische striphelden die dit jaar internationaal gaan scoren. Niemand minder dan
Steven Spielberg en Peter Jackson ontfermden zich over een 3D-animatie- versie van Hergés Kuifje. Kuifje en het
geheim van de eenhoorn is het eerste deel van een Kuifje- trilogie. Er wordt al gefluisterd dat er een feestelijke
première in België komt, in aanwezigheid van Steven Spielberg himself.
18 november THE TWILIGHT SAGA: BREAKING DAWN PART ONE
De makers van de Twilight-reeks volgen het voorbeeld van Harry Potter en splitsen het vierde en laatste deel ook
in twee stukken. In Breaking dawn part one trouwt Bella eindelijk met haar vampier Edward. Als ze in verwachting
raakt, staat de hele vampierenwereld op zijn kop.
14 december MISSION IMPOSSIBLE IV: GHOST PROTOCOL
Tom Cruise heeft dringend nog eens een dikke hit nodig, en na enkele losse flodders zou het eindelijk nog eens
moeten lukken met Mission Impossible IV. Cruise mag hopen dat hij zich als geheimagent Ethan Hunt opnieuw kan
bewijzen als kassamagneet, want anders ziet zijn filmtoekomst er niet echt rooskleurig uit.
Haalden het lijstje net niet:
The green hornet, superheldenfilm met Cameron Diaz. (12 januari)
Hereafter, drama van Clint Eastwood met Matt Damon en de Belgische actrice Cécile de France. (19 januari)
Gnomeo & Juliet, nieuwe 3D-animatiefilm van Disney met muziek van Elton John en Lady Gaga. (16 februari)
Gulliver's Travels, avonturenfilm met Jack Black. (23 februari)
The black swan, thriller met Natalie Portman. (2 maart)
Kung-fu panda 2, vervolg op de animatiefilm van DreamWorks, met de stem van onder andere Angelina Jolie.
(15 juni) Johnny English 2, met Rowan Atkinson opnieuw als de klungelige Britse geheimagent. (12 oktober) Happy feet 2, de pinguïns gaan weer aan het dansen. (23 november) Puss in boots, de spin-off van Shrek, met Antonio Banderas als de stem van de gelaarsde kat. (7 december)
09-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Sir Michael Caine is nu ook Commandeur.
De 77-jarige Britse acteur Michael Caine is in Parijs benoemd tot Commandeur in de Orde van Kunst en
Letteren, de hoogste culturele onderscheiding in Frankrijk. Frans Minister van Cultuur Frederic Mitterand
noemde Caine tijdens de uitreiking van het ereteken "een reus uit de filmwereld".
Michael Caine treedt met de onderscheiding in de voetsporen van o.a. Bob Dylan, Dennis Hopper en Patti Smith.
Caine acteerde in meer dan 100 films. Hij won twee Oscars voor Beste Mannelijke Bijrol in The Cider House Rules
en Hannah and her Sisters.
Caine werd in 2000 al tot ridder geslagen door Koningin Elizabeth II. Sindsdien gaat hij door het leven als
Sir Michael Caine. Vanaf nu mag hij dus ook aangesproken worden als Commandeur Michael Caine.
09-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
08-01-2011
14 vragen voor Marie Vinck.
Marie Vinck kan heel goed liegen als het moet. 'In een moordspelletje deed ik me onlangs zo onschuldig voor
dat zelfs mijn lief erin trapte.'
Hebt u als kind moeten liegen?
Marie Vinck: Ik heb thuis nooit het gevoel gehad dat ik dingen niet kon vertellen. Eén keer, toen ik vijftien was,
heb ik gelogen om de hele nacht naar Café d'Anvers te kunnen. Mijn moeder luisterde vol vertrouwen naar mijn
smoezen. Ik vond het zo verschrikkelijk dat ik haar aan het bedriegen was dat ik het de dag erna meteen bekend
heb.
Gold dat omgekeerd ook?
Marie Vinck: Mijn moeder heeft mij maar één keer belogen: over Sinterklaas. Ik was tien en geloofde er nog in.
Iedereen lachte me uit, maar mijn moeder had een waterdicht verhaal. Volgens haar geloofden de andere kinderen
er niet in omdat hun ouders dat ook niet deden, en zelf cadeautjes kochten. Op den duur vond ik het zo absurd dat
ze het toch opbiechtte. Er volgde een verschrikkelijke crisis: huilen, me opsluiten in mijn kamer. Ik voelde me zo
be- drogen.
Wat is het meest absurde verhaal dat u geloofd hebt?
Marie Vinck: Mijn zus Sara kon me de gekste dingen wijsmaken. Ze voelt er zich nog altijd schuldig over, maar
ze heeft me jarenlang doen geloven dat ze van Mars kwam. Ze zou onzichtbaar door de lucht zijn gereisd en in de
buik geplant zijn van haar mama, die aan het zonnen was (lacht).
Bent u nog steeds zo goedgelovig?
Marie Vinck: Mensen halen voortdurend grapjes met mij uit. Ik laat ook altijd mijn fiets, gsm of handtas stelen.
Vorige week nog, in een klerenwinkel. Ik legde mijn spullen neer om te gaan rondkijken en dacht er niet aan dat
iemand ze misschien zou meenemen. Ik wil zo graag vertrouwen in de goedheid van de mensen.
Wanneer hebt u zich het ergst bedrogen gevoeld?
Marie Vinck: Ik ben ooit bedrogen door een vorig lief. Ook al zei hij dat het niet zo was, ik was niet het goed
gelovige kalf dat het niet doorhad. Zulke dingen voel ik dan wel aan, maar ik heb de rare karaktertrek om altijd
te denken dat ik het aankan. Sommige relaties waren niet goed voor mij, maar ik kon er niet mee stoppen.
Vrienden doorprikten dan pijnlijk mijn illusie, maar ik wilde niet opgeven, uit een soort dwaas perfectionisme.
Gelooft u in de ware liefde?
Marie Vinck: Ja, maar die hoeft daarom niet eeuwig te zijn. Ze kan voorbijgaan. Die nuchterheid is het resultaat
van het kind te zijn van gescheiden ouders. Ik wil nooit trouwen. Ik voel een soort ongeloof tegenover liefde voor
het leven, maar tegelijk wil ik het heel graag en zal ik er ook voor vechten. Liefde is een illusie, biologisch en
wetenschappelijk meteen onderuit te halen. Ik hou er ook van als mensen dat doen, zoals Arnon Grunberg in
De mensheid zij geprezen!. Tegelijk word je niet gelukkig als je niet in de waan blijft dat liefde echt bestaat.
Wat maakt u uzelf nog wijs?
Marie Vinck: Tegenover het leed van de wereld bescherm ik mezelf. Uit een soort machte- loosheid, of vanuit
het idee dat ik weinig kan doen of er niet genoeg over weet. De waarheid is dat ik het er niet voor over heb.
Ik vind dat heel erg van mezelf. Ik doe kleine dingen, zoals meter zijn van het Eén miljoen bomen-project, maar
blijf onverschillig als ik op het nieuws mensen zie creperen.
Mensen lachen me ermee uit, maar ik word het meest geraakt door dierenleed. Doen ze een dier pijn, dan krimpt
mijn maag samen en schieten de tranen me in de ogen. Misschien is het omdat dieren niet kunnen zeggen dat ze
pijn hebben.
Is een waargebeurd verhaal krachtiger dan fictie?
Marie Vinck: Meestal niet. Zodra iets te concreet en anekdotisch wordt, vind ik het niet meer interessant.
Ik denk dat het een soort escapisme is, een vlucht uit de te saaie, grijze, dagelijkse realiteit. Geëngageerde
voorstellingen zijn wel interessant, maar ik verlies er mijn fantasie bij. Ik moet me kunnen herkennen in
universele gevoelens. Laatst heb ik Kinderen van de zon van Toneelgroep Amsterdam gezien, een prachtige
voorstelling. Ik heb zitten huilen.
Voelt acteren soms als liegen?
Marie Vinck: Dat mag het niet zijn, maar er zijn momenten geweest dat ik me niet kon vinden in een scène
of manier van regisseren. Achteraf had ik spijt, vond ik het slecht gespeeld. Ik heb geleerd hoe belangrijk het is
je intuïtie te volgen, vooral bij films. Daar gaat het over realistische emoties en ga je ver mee in de illusie.
Theater slorpt me vaak minder op omdat het geësthetiseerd is, minder naturalistisch. Maar als acteur vertrek je
zowel op toneel als op de set vanuit oprechtheid.
Wanneer vindt u uw vak fake?
Marie Vinck: Het gebeurt dat ik ervoor in de stemming ben, maar meestal zijn premières synoniem met
avonden vol vreselijk oppervlakkige gesprekjes. Ik haat smalltalk, ik klap dan dicht en wil naar huis. Soms kan ik
het niet opbrengen om geïnteresseerd te lijken, en ook netwerken kan ik absoluut niet.
Ik haat het om mensen te leren kennen, omdat je door die eerste fase moet waarin je je moet profileren. Als ik
alleen in het buitenland ben, voel ik me soms eenzaam, maar het ligt niet in mijn aard om makkelijk mensen te leren
kennen. Ik geef me alleen maar bloot bij mensen bij wie ik me op mijn gemak voel.
Kost het u moeite om zichzelf te blijven?
Marie Vinck: Het is een eeuwige strijd om zo dicht mogelijk te blijven bij wie je bent. Ik slaag er steeds beter in,
maar strijd en ruzie maken me diep ongelukkig. Daarom verzwijg ik weleens een eigen frustratie of irritatie.
Moeten vrienden niet rechtuit zijn?
Marie Vinck: Natuurlijk, dan respecteer je elkaar ook meer, maar ik flap er niet zomaar iets uit zonder na te
denken. Het lukt me niet altijd goed, maar ik probeer mijn verwijten vaak te verstoppen. Boos worden op iemand
vind ik het moeilijkste wat er is, en ik moet vechten om dat patroon te doorbreken. Ik leg snel de schuld of verantwoordelijkheid bij mezelf, dat heb ik helemaal van mijn moeder (glimlacht).
Wat is het geheim van een goede leugenaar?
Marie Vinck: Je moet weten hoe iemand zich gedraagt die onschuldig is. Ik kan vrij goed lichaamstaal
lezen, voel het meteen aan als een kus onoprecht is of een koppel heeft zitten ruziën. Als ik goed wil liegen
doe ik hetzelfde als wanneer ik acteer. Het zijn geen trucjes, het is eerder inlevingsvermogen. Ik ken goeie
acteurs die niet kunnen liegen, maar ik kan het supergoed.
Toen we onlangs het spel Killer speelden(waarbij je moet uitzoeken wie de moordenaar is) loog ik zo overtuigend dat zelfs mijn lief het geloofde. We hebben er achter- af nog ruzie over gemaakt(lacht).
Wat beschouwt u als uw grootste leugen?
Marie Vinck: Als het over ontrouw gaat, heb ik ook al aan de andere kant gestaan. Het is het ergste wat
ik al gedaan heb, ik vond mezelf zo'n slecht mens.
Uiteindelijk begreep ik dat er altijd een context is, het nooit een zwart-witverhaal is.
Toch heb ik er heel hard van afgezien en veel uit geleerd. Ik weet dat ik het nooit van mijn leven nog zal
doen.
Marie Vinck(27) is momenteel nog te zien in Smoorverliefd, en was recent te zien
in Adem. Ze stond recent op de planken met 'De Koning sterft', van 't Arsenaal.
08-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
07-01-2011
Dossier wereldsterren: deel 10: interview met Leonardo DiCaprio.
De babyface die ten tijde van Titanic op menige meisjeskamermuur prijkte, is hij nog niet verloren. Maar
Leonardo DiCaprio is sindsdien wel uitgegroeid van niet onaardig spelende posterhunk tot Hollywoods
meest gevraagde acteur. Recent voegde hij oa. Revolutionary Road en Scorsese's Shutter Island aan zijn
indrukwekkende palmares toe. In 2008 was er Ridley Scotts CIA-thriller Body Of Lies.
'Ik weet ook niet hoe het in het Midden-Oosten zal aflopen.'
Ridley Scott, nochtans een notoire zuurpruim, is het nieuwste lid vanDiCaprio's fanclub.
'Hij was nog beter dan ik verwacht had', glundert hij. 'En ik had hoge verwachtingen.'
DiCaprio's vertolking in Body Of Lies is dynamisch en vaak realistisch op het griezelige af. DiCaprio speelt
Roger Ferris, een CIA-agent die in Jordanië dagelijks met hinderlagen en moorden geconfronteerd wordt.
Hij probeert de daders van een reeks bomaanslagen in het Westen op te sporen - een verraderlijke taak
die er door zijn baas Hoffman (Russell Crowe) niet makkelijker op wordt. Dat is immers een onverbiddelijke,
botte cynicus die bereid is om iedereen, Ferris incluis, op te offeren om er zelf beter van te worden.
Body Of Lies was Crowes vierde film met Ridley Scott(intussen was er met Robin Hood een vijfde samenwerking), maar hij heeft ook al met DiCaprio samengewerkt. Dertien jaar geleden, om precies te zijn, in The
Quick And The Dead. 'Twee dingen zijn veranderd voor Leo sinds we die film maakten', grapt Crowe.
'Nu mag hij eindelijk drinken en hij is geen maagd meer...'
Wat weet jíj nog van je eerste samenwerking met Crowe?
Leonardo DiCaprio: Russell en ik zijn min of meer op hetzelfde moment in deze business gestapt. The
Quick And The Dead was de eerste bigbudgetfilm van onze carrière. Hij had net Romper Stomper gemaakt
en ik kwam van What'sEating Gilbert Grape. En plots staan we grapjes te maken op een set in Tucson met
kleppers als Sharon Stone en Gene Hackman. We vroegen ons af hoe we op een echte filmset moesten
acteren, want tot dan toe hadden we enkel kleine films gemaakt.
Ik herinner me Russells schitterende gevoel voor humor en het feit dat hij voortdurend grappen met me
uithaalde. Maar hij was ook professioneel en kwam met een welomlijnd profiel van zijn personage naar het
werk.
Net als ik heeft hij sinds onze eerste samenwerking een mooi palmares opgebouwd. Voor ik aan Body Of
Lies begon, twijfelde ik wel eens of Russell nog dezelfde zou zijn. Gelukkig was dat ook zo: hij is nog altijd
even vastberaden en koppig. Maar ik beschouw dat als kwaliteiten. Hij is een schitterende acteur die zijn
personages subtiel weet neer te zetten, én de nodigebody geeft.
Je hebt nu ook voor het eerst samengewerkt met Ridley Scott. Hoe beviel je dat?
Leonardo DiCaprio: Van alle filmmakers met wie ik ooit gewerkt heb, is Ridley on- getwijfeld de meest
efficiënte. Regisseurs zoals hij zijn dun gezaaid: hij kan zich op zeven verschillende invalshoeken
concentreren, leidt twintig afdelingen en organiseert dingen op een manier die ik nooit eerder gezien heb.
Soms liet hij scènes vanuit verschillende standpunten vastleggen met vijf tot zelfs twaalf camera's, waarbij
hij alles in het oog hield op een batterij van zeven monitors. Zonder dat zijn aandacht ook maar één moment
ver- slapte.
Tijdens de opnames krijgt de film al vorm, want hij weet perfect hoe alles er in de montagecel zal uitzien en
bedient zich daarvoor van de meest geavanceerde technologie. Dat is indrukwekkend, zonder meer.
Hij haat tijdverspilling. Hij loopt van hot naar her op de set, in een georganiseerde chaos van het hoogste
niveau. Er zijn nauwelijks rustige momenten. Anders zou hij zich vervelen. Hij heeft een diepgewortelde
behoefte om zijn instincten voortdurend te prikkelen, om zich- zelf uit te dagen en te stimuleren.
Het gebeurde vaak dat hij de toon van een scène net voor de opname helemaal omgooide, omdat hij een
betere manier gevonden had. Iedereen moest zich schrap zetten. Hij verhuisde dan de hele set naar een
andere locatie en liet een helikopter aanrukken om de bovenkant van mijn hoofd te filmen. Je weet nooit
waarop hij aanstuurt. Russell was dan wel gewend om op die manier te werken, maar ik niet.
Ik had net vijf maanden op de set van Sam Mendes' Revolutionary Road doorgebracht. Een intieme shoot
in een huis in Connecticut, waar ik eindeloze uren doorbracht met emmeren over emoties.
En in Marokko bevond ik me plots in een high-octane environment vol explosies, adembenemende helikopterachtervolgingen en andere dingen die de verbeelding tartten.
Je kunt je inbeelden dat ik wat tijd nodig had om me aan te passen, om mijn personage te vinden en om aan
Ridleys helse werk- ritme te wennen.
Op sets van Martin Scorsese, om maar één naam te noemen, gaat het er vast anders toe.
Leonardo DiCaprio: En of! Marty neemt zijn tijd om elk beeld nauwkeurig voor te bereiden. Hij werkt
liever met één enkele camera, vanuit één hoek. De repetitieperiode duurt bij hem altijd erg lang, waardoor
de opnames heel veel tijd in beslag nemen. Hij is een zegen voor acteurs, want hij vertrouwt hun instinct.
Dat geldt overigens ook voor Ridley.
Krijgt een acteur het niet moeilijk om zich te concentreren met zoveel camera's rondom hem?
Leonardo DiCaprio: Ja hoor. Je moet erg goed voorbereid zijn en je moet je afsluiten van de buitenwereld om
je niet uit je lood te laten slaan.
Ik herinner me bijvoorbeeld een ingewikkelde scène waarin ik verondersteld werd om op het- zelfde moment in
mijn mobieltje te praten, een sigaret te roken en een rennende terrorist neer te knallen.
Ik zei tegen Ridley dat ik dat een beetje te veel van het goede vond, vooral omdat het niet paste in de
context van het verhaal. Hij luisterde beleefd, maar verzocht me achteraf om het toch eens te proberen.
Hij verzekerde me dat het resultaat te gek zou zijn. Hij had gelijk: de scène hééft punch. Dat is Ridley ten voeten
uit.
Scott zei dat je zo goed voorbereid was dat je meer over het personage wist dan hij- zelf.
Wat is je uit je research bijgebleven?
Leonardo DiCaprio: Ik heb gepraat met een gepensioneerde CIA-man, een die een heel hoge functie in de
organisatie had. Als er me één iets duidelijk geworden is, dan wel dat de problemen in het Midden-Oosten
ongelofelijk ingewikkeld zijn.
De VS hebben zich in een wespennest gewaagd zonder echt te weten wat de gevolgen ervan zouden zijn.
They've bitten off more than they can chew. Kijk niet naar mij voor concrete antwoorden over hoe het daar zal
aflopen. Ik ben maar een acteur, geen politicus.
In 'Revolutionary Road', worden jij en Kate Winslet(DiCaprio's tegenspeelster in 'Titanic') herenigd.
Leonardo DiCaprio: Kate is op de set van Titanic een hartsvriendin geworden, en we zijn elkaar nooit uit het
oog verloren. Deze bewerking van Richard Yates' cultroman lag haar nauw aan het hart. Ik heb geen moment
geaarzeld toen ze me vroeg om mee te spelen.
Revolutionary Road vertelt het verhaal van een bourgeoiskoppel in het Amerika van de jaren vijftig, toen
het land floreerde onder president Dwight Eisenhower. Ze hadden alles wat de gemiddelde Amerikaan toen
wilde: een leuk huis met een houten, wit geschilderd hek in een mooie buurt. Hij die elke ochtend vertrekt om
te gaan werken, en zij die thuis- blijft, voor de kinderen zorgt en eten maakt.
Ze proberen wel om de clichés te vermijden, en een interessant leven te leiden, maar hun American Dream
brokkelt langzaam af. Ze zien elkaar heel graag, maar het maatschappelijke conformisme uit die tijd verstikt hen.
Het is een pijnlijk en hartverscheurend verhaal.
Ik vond het heerlijk om weer met Kate te kunnen samenwerken. Er bestaat een intieme band tussen Kate en mij
die ons toelaat om ver te gaan in onze vertolkingen. Ze is de beste actrice van haar generatie.
Leonardo DiCaprio en Kate Winslett op de première van Revolutionary Road
te Los Angeles dd. 15 december 2008
Als bonafide superster in Hollywood krijg je heel wat scenario's te zien. Wat bepaalt of je een
script al dan niet goed vindt?
Leonardo DiCaprio: Films als Body Of Lies of Blood Diamond geven me de kans om actuele onderwerpen
te tackelen, wat ik altijd heel leuk vind. Uiteindelijk is kwaliteit het belangrijkste criterium. Het script, de
regisseurs en de acteurs met wie ik het scherm zal delen, bepalen of ik meedoe.
Precies twintig jaar geleden ben ik in de filmwereld begonnen en sindsdien heb ik enorm veel geluk gehad.
Ik herinner me de voorbereiding voor een van mijn eerste films: ik heb toen een heleboel films van Robert
De Niro en andere grote acteurs uit de jaren zeventig bekeken. Ik bewonderde hen om hun intensiteit, hun
naturel, de manier waarop ze één werden met hun personages. Ik heb mijn acteercarrière altijd naar hen willen
modelleren.
Je hebt een eigen productiebedrijf Appian Way Productions. Ben je nog steeds bezig met een biopic
van Ian Fleming (schrijver van James Bond)?
Leonardo DiCaprio: Absoluut. Zijn verhaal is een van die mysteries waarvan niemand echt het fijne weet.
Flemings extracurriculaire activiteiten zijn altijd in nevelen gehuld geweest. Het scenario is nog niet klaar,
maar het wordt een dankbare rol. En ik ben een grote fan van James Bond.
Hoe heb je het overlijden van Paul Newman beleefd?
Leonardo DiCaprio: Ik heb helaas nooit de kans gekregen om hem te ontmoeten, maar hij was een
waardige ambassadeur voor het acteursgild in Hollywood. Hij was een klas- bak. Hij heeft niet alleen
enkele van de meest memorabele vertolkingen uit de geschiedenis van de cinema neergezet - Cool Hand
Luke van Stuart Rosenberg is niet voor niets een van mijn favoriete films aller tijden - maar hij was ook
heel integer. Een onvermoeibare filantroop die zijn roem gebruikte om anderen te helpen, zonder ooit zijn
imago te grabbel te gooien.
Volgende week kunnen jullie op deze site, in het kader van de reeks interviews met wereldsterren, een interview lezen met Monica Bellucci, de actrice uit films zoals Under Suspicion, Malèna, The Matrix Reloaded en Shoot 'Em Up.
07-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Sean Penn krijgt Stanley Kramer Award.
Sean Penn wordt onderscheiden met de Stanley Kramer Award. Het Producers Guild of America, een beroepsvereniging van film- en televisieproducenten, kent de prijs toe aan de acteur vanwege zijn sociaal-maatschappelijke
betrokkenheid.
De 50-jarige Penn zal de onderscheiding ontvangen tijdens een ceremonie op 22 januari. De voorzitter van het gilde
noemt hem een toegewijde activist.
De prijs, die genoemd is naar filmregisseur Stanley Kramer, wordt voor het eerst toe- gekend aan een persoon.
Eerder ging de award naar films als 'An Inconvenient Truth' en 'Hotel Rwanda'. Ook Penns film 'I am Sam', waarin
hij een verstandelijk beperkte vader speelde, werd al met de Stanley Kramer Award bekroond.
07-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
06-01-2011
Interview met Emma Stone n.a.v. de release van Easy A.
De 22-jarige Emma Stone (Superbad, Zombieland) is dé Amerikaanse coming star van het moment. Ze
staat op de rand van de doorbraak, want binnenkort vertolkt ze het vriendinnetje van de nieuwe Spider-Man.
Dat ze meer is dan een leuke snoetje, kon je vanaf gisteren al ontdekken.
In de jongerenkomedie Easy A van Will Gluck weet ze als Olive drama te combineren met een komische noot.
Easy A is losjes gebaseerd op de literaire klassieker The Scarlet Letter van Nathaniel Hawthorne ooit
verfilmd met Demi Moore maar brengt eigenlijk veel meer een hommage aan de John Hughes-teenpics van
de jaren 80.
Centraal staat de voorbeeldige Olive, die door een misverstand de reputatie krijgt van een losbandige meid.
De jongens van de preutse school- gemeenschap gebruiken haar meteen om een sexy imago te krijgen. Maar wat
niemand weet, is dat de losbol van de school eigenlijk nog maagd is.
Easy A draait rond het feit dat vele tieners zich schamen over hun maagdelijkheid. Hebben jullie daar
veel van gemerkt in jullie research?
Emma Stone: Regisseur Will Gluck ging naar Cornell, een school ergens in de VS, om er zijn film voor te
stellen. En er was één meisje die na de screening opstond en voor de ganse klas zei: Ik ben 18 jaar en nog maagd.
En ik ben er trots op dat dit verhaal eindelijk verteld is. De klas begon te applaudisseren en Will was tamelijk
onder de indruk.
Nu, ik denk dat 18-jarige meisjes die uitpakken met hun maagdelijkheid waarschijnlijk flink in de minderheid zijn.
Maar het is in ieder geval niets om je over te schamen.
Emma Stone en Penn Badgley in Easy A
Wat ga je over vele jaren tegen jouw 17-jarige dochter zeggen?
Emma Stone: Ik denk dat ze beter heel verliefd kan zijn én zorgen dat ze veilig vrijt. Het gaat er vooral om
dat jonge meisjes nooit spijt krijgen van wat ze wel of niet doen. Maar je kan geen leeftijd plakken op het verlies
van je maagdelijkheid. Wanneer je helemaal onder- gedompeld bent in die eerste ervaring Ik denk dat het oké is
als je geen onverantwoorde dingen doet. Maar je maagdelijkheid per se kwijt willen spelen voor de verkeerde
redenen, lijkt me geen goed idee. Sommige meisjes willen er van af omdat ze denken dat ze zich dan zelfzekerder
voelen. Tja
Is Easy A een belangrijke film voor jou? Emma Stone: Ja en neen. Je weet nooit of iets belangrijk zal zijn. Maar ik wist wel dat het
de film ging zijn die alles zou veranderen op het vlak van mijn werkethiek. Exponentieel zelfs.
Door deze film heb ik geleerd om mezelf als actrice goed te verzorgen. Goed op tijd gaan slapen,
stress vermijden, op tijd naar de set komen en je dialogen perfect kennen.
Ik besefte nu veel meer dat ik een volwassen vrouw was geworden én een professional die soms
16 uur per dag moet werken. Je denkt nooit dat een project je leven zal veranderen of dat een film
het beeld dat mensen van je hebben zal wijzigen, want dan mag je je verwachten aan zware ont-
goochelingen. Ik wist ook niet dat Superbad door het dak ging gaan. Het was voor iedereen een
lollige boel. Maar een hitfilm? Kijk nu naar Jonah Hill. Hij is een ster geworden.
Will Gluck vergeleek je met een jonge Julia Roberts in haar doorbraakrol. Had je tijdens de shoot echt
niet de indruk dat dit wel eens iets zou kunnen worden?
Emma Stone: Weet je, de film draait rond Olive en ik ben in bijna alle scènes aanwezig.
Dat wil zeggen dat ik de film moet dragen, wat een enorme druk met zich meebrengt. Ik denk dat ik vooral
daarmee bezig was en niet zozeer met het effect dat de film zou kunnen sorteren.
Ik dacht vooral: Als ik Olive verkeerd speel, is de hele film om zeep. En dan is het mijn schuld.
Het was de eerste keer dat ik dat gevoel had en het sloopte me bijna. Ik heb me echter niet laten gaan en heb
mezelf een ijzeren discipline opgelegd, zodanig zelfs dat ik een beetje het plezier in het acteren verloor.
Maar achteraf ben ik blij dat het zo verlopen is, want ik heb enorm veel bijgeleerd. Wat er straks gebeurt, dat zullen
we dan wel zien.
Hoe ambitieus was je als kind?
Emma Stone: Ik wilde in het begin vooral sketches doen. Maar je weet hoe dat gaat. Je dromen worden groter,
want later droomde ik van Saturday Night Live. En daarna kwamen de movies. Maar nu ik in films meespeel,
weet ik nog niet wat ik later wil doen. Was er ooit een plan B? Ik had eigenlijk schrijver en journalist willen worden.
(lacht) Maar het is dus niet uitgekomen, zoals je ziet.
Easy A speelt sinds 5 januari 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Will Gluck
Cast: Emma Stone,
Lisa Kudrow
Genre: Romantische
komedie
Duur: 92 minuten
06-01-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
05-01-2011
Anne Hathaway geeft zich bloot in 'Love & other drugs'.
Van Disneyprinses tot een seksbom met Parkinson: Anne Hathaway is niet voor één gat te vangen.
'Zijn Vlaamse actrices tegenwoordig bang om uit de kleren te gaan? Voor mij is het part of the job.
Zolang de focus maar niet op het bloot ligt', zegt Hathaway.
Neem het van ons aan: 2011 wordt het jaar van Anne Hathaway (28).
De actrice die qua brede glimlach kan wedijveren met Julia Roberts, presenteert niet alleen de komende
Oscaruitreiking. De kans dat ze zélf met een beeldje naar huis mag, is niet denk- beeldig.
Voor haar rol van parkinsonpatiënte Maggie in het romantische drama Love & other drugs is ze intussen
ook genomineerd voor een Golden Globe.
Een opmerkelijke rol is het alleszins, want Hathaway en haar tegenspeler Jake Gyllenhaal geven zich naar
Hollywoodnormen wel heel erg bloot. 'Natuurlijk stond ik niet te springen om volledig naakt te gaan, maar
als professionele actrice ga ik zoiets ook niet uit de weg.'
Is dit uw moeilijkste rol tot nog toe?
Anne Hathaway: Ach, elke rol biedt een andere uitdaging. Maggie is seksueel heel erg vrijgevochten.
Zo'n personage spelen vond ik aanvankelijk moeilijk. Al is seks voor Maggie vooral een manier om haar echte
gevoelens te verbergen, om te vermijden dat ze moet nadenken over de lastige situatie waarin ze verkeert. Ze
heeft de ziekte van Parkinson. In het eerste stadium nog maar, maar ze weet dat het erger zal worden.
Dat is wat mij het meest aantrok in de rol. Ik dacht: O mijn God, dat meisje is nog maar 26. Mijn hart brak.
Als ik zo'n vreselijk nieuws zou krijgen, zou ik helemaal van de kaart zijn. De manier waarop Maggie op haar
ziekte reageert, is misschien niet aan te bevelen, maar het is wel heel menselijk. Het is fascinerend om te zien
hoe mensen hun angsten proberen te ontvluchten.
Was het raar om zo naakt op de set te staan?
Anne Hathaway: Ha, dit is pas de tweede vraag. (lacht)Ik snap dat journalisten daar alles over willen weten
omdat de lezers smullen van zulke verhalen, en ik weet ook wel dat die naaktscènes gebruikt worden om de
film te verkopen. Maar eerlijk: het was heel gewoon, it's part of the job.
Jake en ik hadden maanden op voorhand het contract getekend, en we wisten wat ons te wachten stond.
Natuurlijk sta je in het begin te sterven als je je kleren moet uittrekken voor mensen die je amper vijf minuten
kent, maar dan moet je gewoon professioneel zijn.
Heb je de rol aanvaard omdat Jake Gyllenhaal je tegenspeler was?
Anne Hathaway: Neen, dat was niet de reden, maar het hielp wel. (lacht)Ik had met Jake al een liefdesscène
gespeeld in Brokeback mountain en ik wist dat ik hem kon vertrouwen. Dat was al één zorg minder.
Het is fijn om met mensen te werken die je kunt vertrouwen. We hebben veel gelachen tijdens de opnames.
De naaktscènes zijn heel natuurlijk. De focus ligt niet op het bloot, maar op de emoties, net zoals we het wilden.
Vlaamse actrices gaan tegenwoordig net minder gemakkelijk uit de kleren omdat die beelden op het
internet een eigen leven gaan leiden. Neem je als Hollywoodactrice geen risico?
Anne Hathaway: Ik dacht net dat ze daar in Europa geen problemen meer mee hadden. In Hollywood ligt dat
nog een tikkeltje gevoeliger, maar ik heb niet het gevoel dat ik een risico neem. Ik wou gewoon een fantastisch
personage spelen. De rol van Maggie was het beste wat ik op dat moment aangeboden kreeg. Meestal bedriegt
mijn instinct me niet.
Geef jij jezelf nog gemakkelijk bloot, emotioneel dan? Is het moeilijker om een relatie te beginnen als je
beroemd bent? Anne Hathaway: Ik weet niet goed hoe ik die vraag moet beantwoorden. (denkt na)Je hart openzetten voor
de liefde is altijd moeilijk, of je nu beroemd bent of niet, punt. Hoe ouder ik word, hoe moeilijker het is om
mensen te vertrouwen. Maar ik bouw zeker geen muur om me heen, ik maak nog vrienden.
Je was al eens genomineerd voor een Oscar. Reken je daar weer op?
Anne Hathaway: Ik heb begrepen dat ik één van de zevenendertig actrices ben in de running voor een
nominatie, dus daar denk ik niet te veel aan. Mijn vorige nominatie voor Rachel getting married twee jaar
geleden was alleszins een geweldige ervaring. Mijn vader meldde mij trots dat ik de tweehonderdste vrouw
was die genomineerd werd voor een Oscar. En ik kreeg daardoor een gastrol in The Simpsons. Cool, want ik
ben al jaren een enorme fan.
Je zei onlangs dat je er al naar uitkijkt om ouder en bezadigder te worden.
Anne Hathaway: Ja, want het is erg vermoeiend om de hele tijd de hype van het moment te zijn, en met de
jaren komt ook de wijsheid, toch? Al ga ik nog lang niet op mijn lauweren rusten.
Ik heb bijvoorbeeld nog nooit tegen een alien gevochten in een film, ik wil graag in een rockband zingen, ik
wil een gezin stichten, ik wil acteren in het theater... nog een miljard dingen te doen.
Love & other drugs speelt sinds 29 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Edward Zwick
Cast: Anne Hathaway,
Jake Gyllenhaal
Genre: Romantische komedie
Duur: 112 minuten
