Gisteren ben ik naar Ruddervoorde afgezakt voor een sprintduathlon 5/22/3. Zoals de naam het zegt is dat een uur volle gas! Nadat ik in Wevelgem het gevoel had dat ik goed liep in de eerste loopproef, dacht ik dat die 5 km zeker geen probleem mocht zijn. Wat daarna ging volgen was ik niet zeker van, maar ik was van plan een uur te geven wat ik kon zonder om te zien. Ik had op m'n vorig verslag van Wevelgem een paar mailtjes van lezers gekregen dat ik teveel tijdens m'n wedstrijden naar Gio kijk (vorig jaar ook al een paar keer die opmerking gekregen). Dus, Sabrine mocht geen tussentijden doorroepen naar me. Er waren enkele fikse regenbuien tijdens de opwarming en toen ik hoorde dat Kenneth Vandendriessche gevallen was in de wedstrijd voor ons deed me dat toch wat onzeker worden.
Toen we aan de start stonden merkte een van de scheidsrechters op dat we volgend jaar géén lange kousen meer mogen dragen tijdens de wedstrijd, wat de reden is weet ik niet goed. Maar behalve dat het wat kluchtig oogt weet ik niet wat de reden kan zijn. Maar allé, de start...
De eerste paar honderd meter liepen goed, maar beetje bij beetje liep de concurrentie weg van me. Diegenen waar ik 2 weken terug gemakkelijk bij kon blijven liepen nu zonder probleem weg van me. Ik probeerde de schade te beperken, maar het mocht niet baten...géén snelheid! 16,5 km/u haal ik wel, en kan ik redelijk lang aanhouden (cfr Wevelgem), maar bij een 5 km is dat bijlange niet snel genoeg. Zo kwam ik zo'n 40 sec achter m'n rechtstreekse concurrenten in de wissel. M'n sterkste onderdeel in de duathlon was dus een tegenvaller. Maar ik had me voorgenomen om een uur alles te geven, dus ik trok m'n nieuwe tijdrithelm (gekregen van 't vrouwke, tof é?) aan, sprong op de fiets en vond direct een goed ritme. Het was een niet-stayer wedstrijd, dus we moesten minstens 10 meter tussen laten, of hen voorsteken natuurlijk. Maar het was bij mij nog maar zelden gebeurd dat ik plaatsen goed maakte tijdens de fietsproef. En toch...na één km had ik er al twee te pakken. Dat gaf me een boost en ik keek niet meer om en kwam dichter op m'n voorliggers, super! Ik kwam erbij en stak ze onmiddellijk voorbij. Toen zag ik m'n teammaat, Tom Tange fietsen (iemand die mij er normaal zonder moeite af fietst). Ik kwam erbij en erover, ik kreeg vleugels. Zo heb ik er toch een 10-tal kunnen bijhalen tijdens het fietsen. Ik haalde een gemiddelde van 38.5 km/u, nog nooit gehaald! Daarvoor moet je toch al constant 40 km/u rijden als je weet dat we toch een 25-tal bochten hadden tijdens de hele rit. Net voor we de wissel in moesten kwam superman op de fiets (Pascal Vanaudenaerde) nog naast me rijden en we konden samen de loopproef starten, met nog een 4-tal die kort achter me binnen kwamen. Normaal moest ik van hen toch zeker de beste of tenminste de 2de beste loper zijn, maar ik kreeg last van kramp, en moest voorzichtig van start gaan. Ze waren foetsi. Na een klein minuutje trok dit weg en probeerde ik een sneller tempo te zoeken, maar tevergeefs, het verliep nog slechter dan de eerste loopproef, de kniepijn kwam ook wel op, maar dan nog, ik kreeg er opnieuw geen snelheid in. Er zat maar één ding op, m'n plaats behouden en dit lukte me ook.
Besluit: 1) het wordt tijd dat ik eens deftig kan trainen 2) ik heb naar mijn doen slecht gelopen, maar super gefietst! 3) ik moet meer naar voren kijken tijdens de wedstrijd en niet naar wie achter komt 4) het doet ferm veel deugd wanneer er zoveel mensen staan te supporteren voor me, merci allemaal!
Morgen trekken we zoals ieder jaar naar Ruddervoorde voor de sprintduathlon. Het wordt uitkijken hoe de knie reageert. Vorige week zondag 85 km gefietst, niet volledig zonder pijn, maar beter dan 2 weken terug. Ik heb me dan maar nog een week rustig gehouden om op zondag misschien zonder klachten te vlammen .
Woensdag trok ik dus opnieuw naar dr Demanet. Ik vertelde m'n verhaal terwijl hij alles intikte op z'n PC. Hij vroeg me of ik rechtsonder rugpijn had. Dat was de laatste weken effectief zo. Toen stuurde hij me naar z'n tafel, ik dacht dat hij m'n rug zou inspecteren, maar hij begon op m'n quadriceps te duwen en plots vond hij een heel pijnlijke plek. Daarna toonde hij me zoals vorige keer op de affiche met trigger-points waar ik pijn had aan m'n knie. Een goeie 30 cm daarboven stond een kruisje...ja hoor... het pijnpunt die hij net gevonden had op m'n quadriceps. Dus de naalden kwamen weer boven om in m'n quadriceps te prikken. Hij geloofde erin dat ik binnen 2-3 dagen weer pijnloos zou lopen en fietsen... Waarschijnlijk doe ik zondag een fietstochtje...
Na m'n bezoek vorige keer bij dokter Demanet kon ik opnieuw starten met trainen, ik deed het rustig aan en bouwde voorzichtig m'n kilometers op. Ik had nergens last van, de hamstringblessure was misschien verleden tijd. Na een drietal weken wou ik toch eens testen wat het zou geven bij een sneller tempo. Op paasmaandag was er in Ichtegem een 10,5 km-loop. Ideaal!! Vier rondjes van ong 2.6 km met een 600 meter flink windop. Ik had me voorgenomen om niet te vlug te starten en indien mogelijk steeds iets te versnellen. Ik verwachtte Gio daar (loopt momenteel 15 km/u op 10 km), en hij zou m'n mikpunt worden de laatste 2 ronden. Maar er was geen Gio aan de start maar wel Johan Viaene van ons NLT. We startten samen, Johan op kop en ik kon maar net volgen. Vooral het stuk windop was aanklampen. Maar iets voor het einde van die ronde voelde Johan dat hij iets te vlug gestart was en ik nam over en hoopte het moeilijker stuk weer te kunnen 'profiteren'. Maar hij loste en ik moest op zoek naar nieuwe hazen. Ik stak een tandje bij en kwam net voor het stuk windop bij iemand anders. Ik zag een groepje van een vijftal voor me uiteenvallen en had plaats om nog een tandje erbij te steken. De derde ronde werd het efkes moeilijk (kniepijn: verhaal volgt) en voelde iemand terugkeren. Voor me liep nog één iemand van dat vijftal zo'n 100 meter voor me. Ik merkte aan z'n outfit dat het een du- of triatleet was en dat deed hij tij weer iets keren. Ik focuste me enkel nog op hem en het stuk windop was het alles of niks en ik kwam aansluiten...meer nog...ik ging erover, maar hij bleef op een tiental meter hangen. De laatste paar honderd meter was afzien. De familie van die kerel stond hem ferm aan te moedigen (en ik weet wat een boost dat kan geven) en ik moest al m'n tanden die ik bijgestoken had serieus stuk bijten. En dan m'n eindtijd 37min58s!! Gemiddelde van meer dan 16,5!! 4 maanden niet kunnen lopen, ik was enorm verrast en heel content met die prestatie!
En dan nu het verhaaltje van de kniepijn: 2 dagen voor Ichtegem trok ik samen met Gio naar Ninove om te hellingen in de Ronde van Vlaanderen te trotseren! Daar ik nooit boven de 100 km fiets zou het een uitdaging worden. Vooral omdat ik meestal rugpijn krijg na een goeie 2 uur fietsen. Maar allé, we vertrokken met onze regenjasjes aan want het zou mottig weer worden, vooral de eerste uren. Maar alles verliep eigenlijk vlot, en we konden al de hellingen (soms met wat geluk) al fietsend oprijden. De zwaarste voor mij was de Patersberg die helemaal in 't begin kwam van de 16 hellingen. Er was maar één helling waar ik nooit geweest was en dat was de muur van Geraardsbergen. Het was uitkijken dus naar helling 15. Ik heb er heel was te voet zien staan, en afzien, maar ik heb de muur vlot beklommen en het was nagenieten boven. Maar toen begon de misérie. We waren zo'n 20 km van de finish en ik kreeg kniepijn. We bleven ons tempo rijden maar de pijn stak toch iets meer op. Ik dacht dat het van de kou en de wind was die steeds op men doornatte broek blies. Ik had dat nog ervaren wanneer ik te vroeg in het seizoen een korte short wou aandoen om te lopen. Maar nu meer dan 2 weken later is die kniepijn er nog...
Gisteren stond de duathlon van Wevelgem op de agenda en wat moest ik doen? Opnieuw een leuke wedstrijd laten vallen of een risico nemen? Het mooie weer maakte het nog moeilijker om 'nee' te zeggen en ik vertrok met de gedachte 'wanneer het verergerd, dan stop ik gewoon'. De afstanden waren 10/40/4. De eerste 3 van 4 loopronden verliepen goed, beter dan verwacht zelfs, maar bij het ingaan van de 4e loopronde begon de pijn in m'n knie op te steken. Ik liep door met de gedachte, het wordt misschien beter tijdens het fietsen. In de wissel was ik zo'n 2,5 minuten voor op Gio. Voor mij alvast een opsteker. Ik startte niet 'te zot' en onmiddellijk raasden een 5-6 tal renners mij voorbij. Ik maakte me niet druk, de weg was nog lang. Halfweg de fietsronde liep het wat omhoog en ik schakelde een paar tandjes lager om m'n knie te ontlasten. Maar ik kon niet alles geven en het deed me twijfelen om te stoppen. Na één fietsronde had Gio al de helft van z'n achterstand goedgemaakt. Ik verwachtte hem al vlug bij me... Na de tweede fietsronde riep ik naar het vrouwke dat ik zou stoppen, maar jah... kendjet??! Gio was intussen slechts een 20-tal seconden dichter gekomen en ik dacht: "zo slecht ben ik toch nie bezig dan?". Ik twijfelde efkes en besloot er zo nog een rondje aan te breien. Vooral bij het hellend stuk was het de pijn verbijten, maar ik bleef stand houden. Gio was na ronde 3 opnieuw iets dichter gekomen, maar was nog niet bij me. Zo'n 15 seconden scheidden ons nog. De laatste ronde keek ik bij iedere bocht waar hij bleef, maar het was niet dat hij kwam 'aangestormd'. We kwamen aan de wissel en ik zag dat ik zo'n 30 meter voor hem uit liep. Onze fietsen stonden tegenover mekaar. Ik weet dat hij steeds een goeie wissel maakt, en probeerde dat zelf ook te doen. Eens uit de wissel liep Gio 10 meter achter, maar ik kon onmiddellijk beetje bij beetje afstand nemen, ik liep een goeie 16 km/u. M'n laatste 2 km waren afzien, de rest van m'n tanden die ik nog over had van Ichtegem moesten er nu ook aan. M'n tempo zakte naar 13,5 en enkele atleten die ik net voorbij stak kwamen opnieuw opzetten. Ik was blij dat de finish in zicht was. Een kleine minuut later was Gio daar ook al...
Na de wedstrijd had ik gemengde gevoelens: tevreden dat ik weer eens een wedstrijd kon meedoen, tevreden met de bevestiging dat m'n lopen (zonder training) wel goed zit, het gevoel op de fiets was ook goed, maar ik had meer kracht dan ik kon tonen, ik moest voortdurend rekening houden met m'n knie. Vandaag voelen de benen ook super, geen spierpijn, geen vermoeidheid, vreemd...
Maar door de knieën gaan lukt momenteel niet... hopelijk sukkel ik niet te lang hiermee, ik mag woensdag opnieuw naar de dokter...
Hallokidoki!!! Ik ben er nog ne keer! Vorige keer had ik weinig goed nieuws: dokters, kiné, verplicht rusten,... Na m'n rust en kinébeurten voelde ik de pijn niet weggaan, integendeel. Ervoor ging het weg met rusten, en nu niet...na iedere kinébeurt kwam de pijn goed opzetten. Ik ben dan naar een andere dokter gestapt voor een 2e opinie. Een dag of 10 geleden trok ik naar dr Demanet en ik legde m'n probleem uit en die was stomverbaasd over het feit dat er een scheurtje zou zijn, het kon niet! Ook de behandelde plaats klopte volgens hem niet. Na een kort onderzoek was zijn diagnose: hardnekkige peesontsteking ! Veel voorkomend bij voetballers en lopers... Hij zag het vlug goed komen. Ik kreeg een spuitje en mocht vorige zaterdag een 20-tal minuutjes lopen. Ik was nerveus... hoe zou het zijn? En jah... alles verliep goed! Zondagavond nog eens een halfuurtje afgewerkt en ik voel niks van pijn. Allé ja, de spiertjes trekken een bitje teegn, maar dat neem ik er nu graag bij! Ik ga nu de eerste weken rustig opbouwen. Twee maanden verloren door verkeerde diagnose , maar ik ben al content dat ik weer kan en mag trainen!
Dit weekend voelde ik me toch opnieuw een klein beetje sporter... Zaterdag heb ik met Gio 86 km gefietst en ondanks de trainingsachterstand ging het vlot. En ja, vandaag zat ik opnieuw op de fiets. Gio zou met z'n nieuwe club(KTDC) trainen, en ik trok naar Zonnebeke waar een toertocht startte. Maar eens daar aangekomen was er weinig te zien en heb ik m'n eigen toer uitgestippeld richting kemmelberg. Er was flink wat wind en na een goeie 60 km voelde ik m'n benen wat leeglopen. Gelukkig was ik slechts een 10-tal km van huis. Het deed deugd de pijn in de benen nog eens te voelen...Tevreden over het weekend kon ik deze namiddag de benen onder tafel schuiven van het was feest, Tibo is woensdag 5 jaar geworden!!!!
... nie goed é... Vorige week 3 keer gelopen en na de 2e keer voelde ik al dat de blessure niet genezen was. Sedert 13 december heb ik amper een keer of 6-7 kunnen lopen. Ik doe mijn kiné-beurten nog die ik tegoed heb en ik loop niet meer tot 1 april. Dan heb ik 3,5 maanden praktisch niet gelopen en dan zou een scheurtje toch moeten genezen zijn denk ik toch, vooral omdat de dokter en kinésist me eerst vertelden dat 2-3 weken rusten voldoende zou moeten zijn...niet dus... Het is een scheurtje in een spier die ik eigenlijk niet nodig heb om een voorwaartse beweging te maken met de benen maar zijwaarts. Daardoor kon ik eind vorig jaar met een drukverband nog goed lopen. Maar nu wil ik er vanaf. M'n voorjaar is daardoor wel naar de knoppen, maar ik zal daarna nog sterker voor de dag komen , het moet gewoon!
Deze morgen ben ik met de leden van AC Guynemer opnieuw gestart. Ik liep 11,3 km aan een rustig tempo, waarvan de laatste 2 iets sneller waren. Met de afstand had ik geen problemen, maar wanneer ik het tempo iets optrek (15 km/u) kan ik het moeilijk houden (misschien wel normaal daar ik de laatste 2 maanden weinig heb kunnen lopen (zo'n 6-7 keer sedert 13 december). Maar daar kan aan gewerkt worden. Het belangrijkste is dat ik niks voelde van de blessure. Morgen loop ik opnieuw rustig een uurtje en woensdag nogmaals. Zaterdag een sneller trainingske om te evalueren. Gisteren heb ik zo'n 3 uur gefietst. Hopelijk ben ik nu gestart voor opnieuw een superjaar! Vorig jaar was heel goed, maar ik wil nu en dan eens een héél goeie wedstrijd. Dat ontbrak vorig jaar wel... een superdag op een belangrijke wedstrijd!
Hallo! Goed nieuws of slecht nieuws, ik weet het zelf niet. Ik zal m'n week eens aflopen... Maandag had ik een goeie looptraining van een uur gedaan. Alles verliep pijnloos. Dinsdag heb ik wat op de rollen gefietst en woensdag moest ik lopen voor ik naar de NMR-scanner mocht. Ik had m'n band niet aangedaan. Het verliep redelijk goed en voelde na een 10-tal km opnieuw de pijn opkomen. Zo kon ik de plek heel goed aantonen waar het pijn deed. Na een 20-tal minuutjes onder de scanner zegden de dokters me niks en ik kon opnieuw wachten tot zaterdag voor m'n uitslag. Vrijdag ben ik sinds eind september nog eens buiten gaan fietsen met de gewone koersfiets. In 't begin was het nog aanpassen maar na een halfuurtje voelde het wel goed. Zaterdag zijn Didier, Mario en ik opnieuw naar de palingbeek getrokken voor een doorgedreven training. Het was zwaar, maar acheraf is 't genieten. En dan begon ik wat nerveus te worden, ik mocht naar dr Feys. Na een 10-tal minuutjes in de wachtzaal mocht ik binnen en de deur was nog niet toe en daar klonk het al: "meneer Fieuw, dat is dus een scheurtje é, met een lichte ontsteking en bloeduitstorting erbovenop". Het eerste wat ik dacht was daar gaat m'n voorseizoen, dat wordt minstens 2 maanden rust . Maar volgens dr Feys zou ik er met 2 weken kiné en 2 weken volledige rust er moeten vanaf zijn. En dat deed me al weer iets meer hoop geven. Aan de ene kant ontgoocheld dat ik m'n start opnieuw moet onderbreken, maar aan de andere kant opgelucht dat ze iets gevonden hebben en dat het 'maar' 2 weken is. Indien ik er daarmee vanaf zou zijn, kan ik er mee leven. Er zijn er die het al erger hebben. Morgen starten m'n kiné-beurten... en 2 weken mottig zijn???
Hallo, het is een tijdje geleden maar ik heb bewust enkele weken rust genomen. Na de corrida van Langemark op 13 december ben ik gestopt met lopen voor 3 weken om m'n blessure te laten genezen en heb ik slechts een paar keer op de fiets gesprongen. Ideale periode om te rusten, want zo kon ik rustig de feestdagen laten passeren. Ik dacht om het eerste weekend van 't nieuwe jaar opnieuw rustig te starten met lopen. Op zondag liep ik zo'n 10 km heel rustig en voelde de blessure niet (jihaaa!!! ). Op maandag opnieuw van start gegaan en na een 10-tal km voelde ik het opnieuw opkomen. De rest van de week niet meer gelopen en direct een afspraak gemaakt met dr Feys te Ieper. Intussen nog een paar dagen ziek geweest zodat mijn rustperiode eigenlijk al op 4 weken kwam. Vorige week ben ik opnieuw gestart met rustig lopen (opnieuw met m'n band aan). Voorlopig gaat dit goed, zolang ik maar rustig loop. En gezien in deze periode van het jaar ik vooral km's wil doen komt dit nog goed uit. Ik heb nu reeds een paar trainingen met Mario Vanacker en Didier Verstraete meegevolg en ik moet zeggen, die gasten trainen wel goed hoor. Veel variatie vooral. 't Is pas een paar weken maar ik voel me er goed bij, zo zijn we zaterdag 1u36min gaan lopen aan de Palingbeek. Krachttraining! Eerst een toer van 45 minuten en dan de boswegeltjes in...up en nere...weg en were...nie te trage...nie te zere... 't Was gelijk in een speeltuin. 'k Vond het super. Zondag ben ik dan met Gio naar Menen getrokken voor de bike and run. Dat is een formule waar 2 teamleden samen lopen en fietsen. Daarbij mag je maximum 10 meter van mekaar blijven en je mag zoveel wisselen als je wil. Op de gewone weg kon je dan recupereren op de fiets maar in de modderstroken was herstellen moeilijker. Gio had ook al niet meer gelopen sinds Langemark en we zouden op de tanden moeten bijten. Als 2 Hollanders (Sjonnie en Sjakie) in onze Rabobankpakjes startten we onze eerste 'wedstrijd' van 2010. En het was van de eerste minuut tot de laatste afzien. Ik (Sjonnie) nam de eerste aanloopronde van 500 meter voor mij en daar stond Gio (Sjakie) te wachten met de mountainbike. Ik kon direct rusten na de snelle start en zo ging het de hele weg verder. Ik nam de modderstroken grotendeels al lopende en Gio met de fiets daar hij beter overweg kan met de tweewieler. Op sommige plaatsen was het gemakkelijker lopen dan fietsen. De laatste km voelden we nog 2 deelnemers komen en ook Lies en Geert Deruddere zaten niet ver. Bij het ingaan van de laatste pisteronde zetten die 2 anderen een eindssprint in maar die konden we snel counteren. Gio zag het zelfs nog zitten om er 2 in te halen die nog 100 meter voor ons liepen en hij zette z'n fameuze eindsprint in. We strandden op zo'n 30 meter. Gio zal dit jaar niet meer te zien zijn in onze No Limit kleuren daar hij overgestapt is naar het KTDC uit Kortrijk. Dus dit jaar wordt het uitkijken naar een zwart manneke met een gele streep op z'n borst. Het wordt aanpassen, maar ik zal hem wel vinden zeker...?
Woensdag mag ik naar het Jan Ypermanziekenhuis om een NMR-scan te laten uitvoeren. Ik moet al lopende naar ginder zodat ze direct na een loopsessie kunnen kijken. Het kan een klein scheurtje zijn, het kan vocht zijn,... ik moet afwachten. Zaterdag weet ik dan resultaat.
Deze morgen heb ik slechts één toertje gelopen met AC Guynemer omdat ik deze middag wou starten aan de beachrace. Het was m'n eerste deelname aan zo'n race en gisteren had ik al een paar verhalen gehoord die me deden twijfelen of ik er wel goed aan deed om deel te nemen. Daarbij kwam dat de bandenkeuze ook wel belangrijk was. Maar daar ik nooit in het zand rij heb ik die niet. Ik heb dan maar mijn gewone mountainbikebanden opgelegd. De hele morgen kwam er regen...regen...regen... Allemaal weinig motiverend om te starten. Om 11u00 gingen we richting Gio want hij zou ook meedoen, om verder te rijden richting De Haan. Wanneer we naderden begon op plaatsen de zon erdoor te komen en ik kreeg weer courage. We haalden onze startnummers op en gingen eens verkennen. Overal waren van die blauwe zandbandjes te zien. Intussen troepten de wolken weer samen en de regen viel opnieuw uit de lucht. De wind blies ook fel... het zou een zware wedstrijd worden. Ik voelde op het zand onmiddellijk dat mijn banden toch niet ideaal waren, maar zeker niet zo slecht als ik vooraf dacht. Na een halfuur in de startbox staan af te koelen konden we van start gaan. Er werd direct aan een hoog tempo gestart en ik zag Gio links vooraan in m'n groepje zitten. Dat voelde al goed, maar op de tweede golfbreker kwam een tweetal ten val waardoor het groepje brak en hij was weg. Toen we van het strand moesten was hij reeds een goeie halve minuut voor me. Maar toen begon het gesukkel. Kleine paadjes, trappen, nauwe zandwegeltjes,... Velen stapten af of vielen gewoon en het was gewoon aanschuiven op vele plaatsen waardoor veel tijd verloren ging. Toen ik weer op het strand kwam werden groepjes gevormd. Enkel in de stukken mul zand en de duinen werden deze een beetje door mekaar geschud. Na halfweg hadden we een lange strook windop en de regen sloeg door de wind in ons gezicht. Om de paar honderd meter moesten we ook door grote (zo'n 15 meter), diepe waterplassen waardoor het sop ons in de schoenen stond. En alsof dit nog niet volstond kregen we nog een flinke hagelbui over ons. Ik had m'n bril wel op maar die bedampte helemaal zodat ik weinig zag. Maar toen ik hem afzette was het niet veel beter door die hagelaanval. We waren intussen met een groep van een 20-tal en ik wist dat de laatste 3 km opnieuw die kleine wegeltjes waren en in het laatste stuk mul zand liep ik goed door om als eerste die laatste strook te kunnen nemen. Ik kon als eerste (van dat groepje) de laatste 3 km in en reed flink door. Nu kon ik die wegeltjes vlot nemen daar er niemand voor me reed. Op het laatste stuk kwam nog één iemand bij me en op het laatste stukje weg kon hij me voor blijven. Verkleumd, doornat, rood aangeslagen van wind, regen en hagel maar tevreden over m'n eerste beachrace kon ik naar huis. Het was een leuk verzetje om het jaar te eindigen. Gio had pech met een lekke band.
Vandaag ben ik naar Langemark getrokken voor de jaarlijkse mountainbiketocht. We vertrokken hier thuis met een man of drie naar de sporthal waar er nog een drietal zouden meerijden. Het was de bedoeling om niet al te zot te rijden met af en toe eens een prikje. Het lag er behoorlijk glad bij en vooral in de bochten was het flink opletten. Maar het ging redelijk goed. Vlugger dan ik verwachtte kwamen we aan de eerste bevoorrading en ik had redelijk goeie benen. Een tiental km voor het einde sloegen 2 compagnons af en we waren nog met 4. Het parcours was verraderlijk zwaar vond ik door de wisseling van ondergrond. Op de ene plaats was de ondergrond nog hard bevroren en op andere plaatsen vettig waar het ijs al flink gesmolten was en dat begon de laatste km's zijn tol te eisen. Ik had 's morgens niks gegeten en van de ene km op de andere voelde ik me volledig leeg worden... Zo was het op het laatste nog afzien. Maar na een pannekoek en een cola of 2 in de sporthal was ik er weer bijna door. Vanmiddag eens kijken naar de echte mannen op tv...
Kerstmis is voorbij en zo ook m'n 2 weken volledige rust. Vanaf morgen start ik rustig m'n trainingen om na nieuwjaar een strak schema te volgen, eens zien wat dit wordt. Morgen begin ik alvast met een mountainbiketocht hier in Langemark. Zondag trek ik naar De Haan om eens een beachrace mee te doen. 't Is de eerste keer dat ik zoiets uitprobeer, zonder verwachtingen weliswaar maar wie weet vind ik dit wel leuk. Waarschijnlijk wordt het iets minder technisch dan de gewone mountainbiketochten en winterduathlons. Allé, dat denk ik toch... Ik doe wel de korte afstand mee, zo'n 32 km. 't Zal genoeg zijn om te starten...
Nu ik een tweetal weken het sporten links laat liggen kwam er een leuk verzetje uit de lucht dwarrelen dit weekend. Normaal gezien ga ik op zondag met AC Guynemer gaan lopen maar deze keer hebben Gio, Nele, Sabrine en ik met de kids het parcours afgewandeld en afgesleed...
Tibo op de slee...
Met Nele en Laure
Mama Sabrine met den Tibo...
Ikke wil ook ne keer op de slee...
Op het einde kreeg Tibo het iets te koud aan de voetjes... en was een beetje triest...
Vandaag stond m'n laatste wedstrijd van 't jaar op het programma en ik zou er nog eens alles geven. Maar eerst stond Tibo aan de start bij de jeugdreeksen en hij heeft het heel goed gedaan. Samen met z'n klasvriendje Sebe heeft hij 400 meter gelopen en hij was dolgelukkig dat hij er één had ingehaald tijdens de wedstrijd. Ook z'n prijs, een DVD van Cars, was een voltreffer! Met opa en oma aan de kant had hij ook z'n beste supporters mee. Tijdens de jogging heb ik wat losgelopen en het voelde redelijk goed tot zeer goed. Om 15u00 konden we van start gaan. Ik startte heel goed en zat goed mee voorin, ik zag Didier met Mario al direct afstand nemen, dit was veel te vlug voor mij , maar daar was ik op voorbereid en probeerde bij de achtervolgers te blijven. Maar heel vlug voelde ik hevige pijn in mijn bovenbeen ter hoogte van de band die ik aanhad voor m'n hamstringblessure (te hard aangespannen ). Halfweg de eerste ronde verergerde het nog en moest de één na de ander voor laten en ik kon niet aanpikken, ik had geen kracht in m'n linkerbeen. Toen een groepje met Henk D'Hulster en Anthony Serryn me passeerde werd het me teveel en deed ik mijn band af. Misschien een risico, maar zo kon ik niet verder. En ja, het was beter. Ik haalde dat groepje opnieuw bij en kwam bij Felix Timperman. Die kerel heeft alles gegeven omdat hij wist dat ik er goed wou presteren. Wanneer ik overnam duurde het geen 20 seconden of hij was daar weer. Merci Felix!! Ik voelde me beter en beter worden en in de laatste ronde zag ik een groepje met oa Johan Olivier een 20-25 seconden voor me lopen en probeerde ernaartoe te lopen, alles of niks, het waren de laatste wedstrijdmeters van 't jaar. Ik kwam tot op 2 seconden maar toen zetten die mannen hun eindsprint in en ik kon niet meer dichter komen. Mijn beoogde eindtijd heb ik wel gehaald: 37min40s over 10km650meter, volgens uitslag (10km800) 17,2, maar volgens mijn GPS dus 17.0 km/u. Mijn eindtijd was dus goed maar zonder dat gesukkel die eerste ronde zat er meer in. Een lage 37 minuten was haalbaar. Volgend jaar bewijs ik het, beloofd! Mario liep een schitterende wedstrijd en eindigde net buiten de top-10! Zo werd hij 2e in de reeks seniors van het Bakelandtcriterium na Davy Stieperaere. Ik mag dit sterke podium vervolledigen op de derde plaats, en ben daar héél fier op!
Morgen nog eens lopen voor eigen publiek in Langemark, tevens de vierde en laatste wedstrijd in het Bakelandtcriterium. Meestal zijn daar heel wat goeie lopers aanwezig en dat zal dit jaar niet anders zijn. Ik ga er nog eens alles geven om een goeie tijd te lopen. Vorig jaar liep ik er mijn beste wedstrijd van 't jaar in 38min06s over 10,8 km. Dit jaar moet ik onder die 38 minuten é. Het wordt zoals elk jaar ook een wedstrijd in de wedstrijd onder de AC Guynemer-leden. Mario heeft zich dit jaar al bekroond als beste 10-km loper van de club, Wouter Mees liep 2 sterke marathons en enkele heel goeie 10 km wedstrijden, Dirk Degandt liep weinig wedstrijden maar schijnt (volgens andere bronnen) met heel goeie conditie te zitten. Ikzelf ga me daar ergens proberen tussen te mengen !
Man...man...man... nog nooit meegemaakt! Zo'n parcours! Allé, ik begin bij 't begin. We zouden een duathlon meedoen in Torhout met als afstanden 3 km lopen, 20 km mountainbiken en 1,5 km lopen. Weinig lopen tov het fietsen terwijl het fietsparcours heel zwaar lag . Gio en ik wilden eens verkennen en we wisten meteen hoe laat het was. Er was redelijk wat onverhard en de wind blies op veel plaatsen in het nadeel maar het slechtste kwam op het einde van elke ronde. Na een helling volgde een strook van een 300 à 400 meter in de modder. Maar niks vergeleken met gewone toertochten, zelfs Nys moest de laatste jaren geen zo'n strook meer nemen denk ik... ... Na een tiental meter moesten we van de fiets want de helft van m'n wiel was in de modder verdwenen . Maar het beterde niet, ik moest toen lopen door die modder en zakte op plaatsen tot bijna aan de knieën in de modder. En dat in m'n opwarmingsronde!! Ik zag het al volledig niet meer zitten. Ik zette m'n fiets in de wisselzone en liep nog enkele sprintjes voor m'n eerste loopnummer. Om 15u00 was het zover... de start! Ik zat onmiddellijk goed vooraan in de groep en wisselde rond de 10e plaats denk ik (heb nog geen uitslag). In de wissel stonden m'n (in modder gedrenkte ) mountainbikeschoenen te wachten. Pffsstt... (dat geluid maakten ze toen ik ze aantrok) en ik kon vertrekken. Ik startte rustig om het zo lang mogelijk vol te houden. Alles verliep goed tot aan de modderstrook. De Slag om Torhout kon beginnen... Het was ploeteren, vallen, vloeken,... alles behalve mountainbiken! Na die strook volgde de aankomststrook en Gio was komen aansluiten. De eerste 2 ronden vroeg ik mezelf af waar ik mee bezig was maar daarna draaide ik de knop om en begon ik te genieten... vooral in die modderstrook. We hadden leute met onze misérie en ik heb nog 3 supertoffe ronden gereden. Gio was intussen al weggereden en was niet meer te zien. Na het fietsen was ik blij dat ik m'n schoenen nog aanhad en zocht onder de modder m'n velcro's. Sslrrffpp!!! Ze waren af !! De modder liep van m'n kousen en zo duwde ik ze in m'n loopschoenen...pppfffsst... en ik kon m'n laatste loopproef beginnen. Ik liep in een goed tempo maar zonder heel zot te doen, wat kun je nu goedmaken in 1,5 km? Ik heb er toch nog een 5-6 tal bijgehaald maar dat was het dan. Ik weet m'n plaats niet daar ik nog geen uitslag heb, maar vandaag heb ik eigenlijk vooral genoten van m'n wedstrijd. Gio was een flink stuk voor me, hij kon zich eens volledig geven op z'n favoriete onderdeel... mudracing! Proficiat!! Volgend jaar doe ik opnieuw mee als het doorgaat, maar dan met botten en zwembroek denk ik
Vanmiddag ga ik naar Torhout voor de winterduathlon. Het belooft hard te worden . Heel veel wind en Kenneth mailde me gisteren nog dat hij het parcours verkend had, hij zou nog van banden wisselen omdat hij in een maïsveld te ver wegzakte. Ook is er per ronde blijkbaar een onverharde helling... we zullen zien! Ik voel me goed, maar het zal een kwestie van indelen worden denk ik tijdens het fietsen. Het looponderdeel stelt weinig voor, eerst 3 km en daarna slechts 1,5 km op de weg . Vanavond volgt een verslagje...
Ik ben Fieuw Christoph
Ik ben een man en woon in Poelkapelle (West-Vlaanderen) en mijn beroep is Klinisch Laborant.
Ik ben geboren op 08/04/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Duathlon.
Ik ben reeds 17 jaar samen met Sabrine Matthijs en we hebben één zoontje Tibo (7 jaar).
Ik ben lid van KTDC (Kortrijkse Triathlon en Duathlon Club) en AC Guynemer uit Poelkapelle.