Gisteren naar Torhout getrokken voor een 10 km loopwedstrijd. Had er eigenlijk weinig zin in, maar soms moet je keer op de tanden bijten é... Voor de start had het ferm geregend en de wind was iets gevallen, dus de weersomstandigheden waren heel goed. Maar de benen niet . Na een redelijk snelle start liep ik al vlug alleen... Na 2 km liep ik op 100 meter van een groepje van 5 en achter me zat er ook al een seconde of 10. Het groepje voor me viel wat uiteen en ik probeerde aan te pikken bij de lossers. Rond km 6 kwam ik bij twee anderen waaronder Xavier Devriendt. Ik wou m'n tempo aanhouden en nam resoluut de kop maar het was net een stukje bergaf en ik kreeg de indruk dat ze sneller konden dan ik. Dus bleef ik er efkes aanhangen. Tussen km 7 en 8 klom het opnieuw en voelde ik me weer de sterkste en nam over... de anderen losten. Het klinkt alsof ik gemakkelijk liep maar het was afzien, ik heb misschien 2 km het gevoel gehad dat ik redelijk goed liep, de rest was echt werken en afzien... Ik eindigde de 10 km in 35min48s...daar moet zeker nog een minuut vanaf!! Ik ben niet superontgoocheld, maar een goed gevoel heb ik er ook niet aan overgehouden... Op naar volgende week in Ruddervoorde, daar moét ik vlammen!!!
Zaterdag 16 april, Westvlaams Kampioenschap halve marathon in Staden over een sterk golvend parkoers ! Na m'n teleurstellende wedstrijd van vorige week had ik iets recht te zetten, maar ja... dat komt niet op aanvraag natuurlijk. En toch, zaterdagmorgen liep ik supernerveus rond, ik wist met mezelf geen raad en ik voelde de 'bommetjes' in m'n kuiten Sabrine had het ook in de gaten dat ik zot rondliep en ik vertrouwde haar toe dat de benen goed voelden en dat ik misschien wel eens zou vliegen... Maar luidop durfde ik toch nog geen uitspraken doen om toch geen blauwtje te lopen. Bij het loslopen voelde ik het nog... de bommetjes... ik heb dat maar een paar keer per jaar, maar meestal zit het dan wel goed. De start verliep goed en ik zette me in het spoor van Dominique Alleman, trainingsmakker die de laatste maanden indruk maakte (kon hem zelden volgen).Ik had me voorgenomen om de eerste ronde niks te forceren om zo de tweede ronde even sterk of beter te kunnen doen. Dit omdat ik ook niet de nodige kilometers getraind heb voor een halve marathon. Daarmee wil ik zeggen dat ik dit jaar nog geen 20 km aan een stuk getraind had... Maar ik liep verrassend gemakkelijk mee in een groepje van een man of 5 aan een tempo rond de 16,5 km/u. Net voor het ingaan van de tweede ronde begon dit groepje uit te dunnen. Ik probeerde het tempo van de eerste ronde aan te houden en liep zo weg van de anderen. Ik voelde me nog steeds sterk tot op een moment (ong km 15) Kristof Huyghe redelijk snel terug bij mij kwam. Was ik aan het stilvallen? M'n gps sprak dat tegen, maar ik kreeg het toch een paar honderd meter wat moeilijk. Ik kon aanklampen tot op het hoogste punt van het parkoers. Daarna was het voornamelijk bergaf en ik had een gemiddelde om een PR te lopen. Kristof daalde sneller dan ik, maar ik viel helemaal niet stil, ik bleef een constant tempo aanhouden en kwam in Staden aan in 1u17min47s!! 16,4 km/u. Op zo'n parkoer!! Supercontent! Anderhalve minuut van m'n besttijd! En ik moet zeggen, aan de aankomstlijn voelde ik me nog fris! Ik zou niet veel vlugger kunnen lopen hebben, maar toch nog enkele km's aan dit tempo denk ik. Eindelijk een positieve wedstrijd! M'n ouders waren gelukkig ook aanwezig zodat ik hen na vorige week kon laten zien dat er toch nog 'jus' in de benen zit!!! Intussen zijn Tibo en 't vrouwke ook goed bezig, want ook zij liepen in Staden. Tibo eindigde bij de jeugd op een mooie 6e plaats en Sabrine liep de 5 km-wedstrijd in 30 min 40 sec! De familie Fieuw heeft sterk gepresteerd dit weekend, en ben er fier op!!
Zondag 10 april 2011... een dag dat ik niet vlug zal vergeten! Man, ik heb afgezien op mijne fiets... . De wedstrijd verliep over 10 km lopen, 40 km fietsen en nog eens 5 km lopen. Het was redelijk warm, dus de loopproef zou lastig worden. Maar er was meer dan voldoende bevoorrading zodat ik snel kon afkoelen. Daardoor zette ik ook een redelijke loopproef neer, de tijd was niet super, maar op het bochtig parkoer kon je dit niet verwachten. M'n plaats na 10 km bewees dat ik goed bezig was. Dan de fiets op , en jawel hoor... een vlotte wissel! Maar in de eerste bocht waar er kasseien lagen zakte te punt van m'n zadel naar beneden (lach niet!). Echt waar, de punt stond zo'n 10 cm naar beneden!! Ik probeerde al fietsend deze terug horizontaal te krijgen maar njet! Zo fietsen dus... 40 km... man man man... Om de drie stampen moest ik me weer iets naar achter zetten. Ik moest me opduwen aan m'n stuur zodat m'n schouders, armen en rug na enkele km verschrikkelijk pijn deden. Na een 15-tal km dacht ik aan stoppen, maar ja... ge doet da niet é... Maar het was alsof ik 30 jaar terug in de tijd ging... toen ik leerde fietsen... ik ben curieus om mezelf eens op die fiets te zien zitten... met m'n zadel naar beneden Nu kan ik ermee lachen maar op het moment zelf was het sukkelen en voelde ik me zelf beschaamd tov m'n supporters... ik kon geen macht geven, zelfs bergaf zat ik niet goed... iedereen passeerde me alsof ik efkes naar de winkel ging achter een brood De 2e loopproef was dan ook gewoon uitlopen zonder meer... Ik ben ontzettend ontgoocheld over de wedstrijd... Ik zeg niet dat het anders super zou geweest zijn, maar nu weet ik weer helemaal niks... Twee weken terug (Geluwe) verliep alles beter dan verwacht, Wevelgem was een afknapper... De voorbereidingswedstrijden zijn gedaan... nu het grote werk! Binnen drie weken staat de eerste wedstrijd op m'n kalender waar ik naar piek... daar moet alles perfect verlopen! Revenge!!! Zaterdag start ik in de LAKOSTA, een halve marathon over een sterk golvend parkoers. En daarna trek ik met Gio naar de Vogezen, mini-fietsstage...Dit allemaal als voorbereiding op mei en juni, dan wil ik super zijn met als apotheose het BK in Kortrijk!!
... zo voel ik me momenteel na m'n wedstrijd in Oudenburg... een offday... nie te doen... Ik had me voorgenomen om te starten zoals in Eernegem maar al snel voelden de benen niet ok. Na een kleine 3 km moest ik het groepje waar ik bij moet horen al lossen . Met het oog op volgende week (duathlon Wevelgem) besloot ik een eigen tempo te zoeken, maar het verval was direct groot. Ik liep nog zo'n 15 km/u en ik had nog weinig moed om te versnellen. Telkens er een groepje bij me kwam probeerde ik aan te haken en ook rond te draaien, maar al snel liet ik hen weer lopen... geen courage... Ik eindigde de wedstrijd in 40 minuten (ong. 2 minuten boven het beoogde doel). Hopelijk was het gewoon een slechte dag of misschien was ik nog niet volledig gerecupereerd van vorige zondag? Wie zal 't zeggen? Deze week ga ik in ieder geval rustig trainen, zodat ik zondag met iets frissere benen van start kan gaan
Ik ben Fieuw Christoph
Ik ben een man en woon in Poelkapelle (West-Vlaanderen) en mijn beroep is Klinisch Laborant.
Ik ben geboren op 08/04/1975 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Duathlon.
Ik ben reeds 17 jaar samen met Sabrine Matthijs en we hebben één zoontje Tibo (7 jaar).
Ik ben lid van KTDC (Kortrijkse Triathlon en Duathlon Club) en AC Guynemer uit Poelkapelle.
. Na een redelijk snelle start liep ik al vlug alleen... Na 2 km liep ik op 100 meter van een groepje van 5 en achter me zat er ook al een seconde of 10. Het groepje voor me viel wat uiteen en ik probeerde aan te pikken bij de lossers. Rond km 6 kwam ik bij twee anderen waaronder Xavier Devriendt. Ik wou m'n tempo aanhouden en nam resoluut de kop maar het was net een stukje bergaf en ik kreeg de indruk dat ze sneller konden dan ik. Dus bleef ik er efkes aanhangen.
Tussen km 7 en 8 klom het opnieuw en voelde ik me weer de sterkste en nam over... de anderen losten. Het klinkt alsof ik gemakkelijk liep maar het was afzien, ik heb misschien 2 km het gevoel gehad dat ik redelijk goed liep, de rest was echt werken en afzien...
Ik eindigde de 10 km in 35min48s...daar moet zeker nog een minuut vanaf!! Ik ben niet superontgoocheld, maar een goed gevoel heb ik er ook niet aan overgehouden... Op naar volgende week in Ruddervoorde, daar moét ik vlammen!!! 
! Na m'n teleurstellende wedstrijd van vorige week had ik iets recht te zetten, maar ja... dat komt niet op aanvraag natuurlijk. En toch, zaterdagmorgen liep ik supernerveus rond, ik wist met mezelf geen raad en ik voelde de 'bommetjes' in m'n kuiten
Maar luidop durfde ik toch nog geen uitspraken doen om toch geen blauwtje te lopen. Bij het loslopen voelde ik het nog... de bommetjes... ik heb dat maar een paar keer per jaar, maar meestal zit het dan wel goed. De start verliep goed en ik zette me in het spoor van Dominique Alleman, trainingsmakker die de laatste maanden indruk maakte (kon hem zelden volgen).Ik had me voorgenomen om de eerste ronde niks te forceren om zo de tweede ronde even sterk of beter te kunnen doen. Dit omdat ik ook niet de nodige kilometers getraind heb voor een halve marathon. Daarmee wil ik zeggen dat ik dit jaar nog geen 20 km aan een stuk getraind had... Maar ik liep verrassend gemakkelijk mee in een groepje van een man of 5 aan een tempo rond de 16,5 km/u. Net voor het ingaan van de tweede ronde begon dit groepje uit te dunnen. Ik probeerde het tempo van de eerste ronde aan te houden en liep zo weg van de anderen. Ik voelde me nog steeds sterk tot op een moment (ong km 15) Kristof Huyghe redelijk snel terug bij mij kwam. Was ik aan het stilvallen? M'n gps sprak dat tegen, maar ik kreeg het toch een paar honderd meter wat moeilijk. Ik kon aanklampen tot op het hoogste punt van het parkoers. Daarna was het voornamelijk bergaf en ik had een gemiddelde om een PR te lopen. 
, en jawel hoor... een vlotte wissel! Maar in de eerste bocht waar er kasseien lagen zakte te punt van m'n zadel naar beneden (lach niet!). Echt waar, de punt stond zo'n 10 cm naar beneden!! Ik probeerde al fietsend deze terug horizontaal te krijgen maar njet! Zo fietsen dus... 40 km... man man man... Om de drie stampen moest ik me weer iets naar achter zetten. Ik moest me opduwen aan m'n stuur zodat m'n schouders, armen en rug na enkele km verschrikkelijk pijn deden. Na een 15-tal km dacht ik aan stoppen, maar ja... ge doet da niet é... Maar het was alsof ik 30 jaar terug in de tijd ging... toen ik leerde fietsen... ik ben curieus om mezelf eens op die fiets te zien zitten... met m'n zadel naar beneden 
Nu kan ik ermee lachen maar op het moment zelf was het sukkelen en voelde ik me zelf beschaamd tov m'n supporters... ik kon geen macht geven, zelfs bergaf zat ik niet goed... iedereen passeerde me alsof ik efkes naar de winkel ging achter een brood 
