Kalender ATC Cycling 2011: November 2010: 14: Bollekescross Hamme-Zogge (Tutti Insieme activiteit) 21: Cross Gavere Asper (Tutti Insieme activiteit) 26: 6daagse Gent (Tutti Insieme activiteit) December 2010: 4: Eindejaarsdiner Open Fire (Tutti Insieme activiteit) 31: Oudejaarsparty Michal Lubanski (Tutti Insieme activiteit)
April: 2: Ronde Van Vlaanderen 16: Peter Van Petegem Classic 16: Amstel Gold Race, Valkenburg (NL) 17: Gran Fondo Colnago, Saint Tropez (FR) 23: Davitamon Classic, Nazareth
Juni: 4: Waalse Pijl, Spa 4: Tour de Namur, Namen 11: 3 Ballons Vogezen (FR) 18: Gran Fondo Eddy Merckx, Hoei 25: La Magnifique des Ardennes, Bouillon 25: Limburgs Mooiste, Heerlen (NL)
4u45; Rik zijn wekker gaat
af. Ikzelf en collega-HBC-er Ignace ontwaken lepeltje lepeltje ... oei dat
begint goed. Na een korte maar toch goeie nachtrust
begint het ritueel van het aan te kleden en alles klaar te leggen voor de zware
strijd van vandaag. Na maanden voorbereiding en liters zweet is het vandaag zover, we
rijden de Marmotte!! De afspraak is om om 6u15 richting Bourg af te zakken, om zeker niet in de stroom van de
wedstrijd te geraken, want de eersten vetrekken al om 7u. Na een stevig ontbijt(je), en het
eten-om-te-fietsen dagje van gisteren zijn de reserves méér dan
aangevuld, en de beentjes kriebelen al om de
opgeslagen energie af te geven. Helm check, bril check, bidons gevuld check,
alle eten mee check. Ik heb een eetschema opgesteld van 3
banananbroden op de top van de eerste 3 'hellingen' en 2 à 3 powerbars voor de 2
lange valleien, op de klims zelf rooi ik het met een
10-tal gellekes. We zetten aan richting Bourg, na een beetje zoekwerk, vinden we
ons vak (het laatste), de tijd geeft 6u45 aan, goed op tijd dus.
Dan begint het ijsberen en het constant plassen-terug-plassen-terug ritueel,
zeker als je meer dan 1,5 liter water 's morgens hebt gedronken.
De groep zet zich in beweging, de eersten zijn vertrokken, iets later nogmaals,
de groep van 7u20 is vertrokken, nog 30 min en het is aan ons. Tijd om nog snel
de laatste suikerwafel en banaan te verorberen en dan aftellen. 7u50, de groep
zet zich in beweging ... met alle helden, die in het laatste vak stonden, rijden
we samen arm over schouder, onder luid applaus en muziek van de fanfare, over de
meet rond 8u, ONZE Marmotte is begonnen!
De eerste 10-12 km is het
vlak, alhoewel ik mijzelf had voorgenomen rustig te beginnen, kan ik mij niet
houden en schiet ik mij achter collega-held-in-spé Stijn richting
de eerste beklimming. Snelheden gaat vlot boven 40km/u, en er vorm zich een mooi
groepje dat zich tussen de andere massa door maneuvreert.
Eénmaal over de dam laten we het tempo wat zakken en bereiden we ons voor op de
eerste klim. Brugje over, tak tandwiel kleiner, de 24km
klimmen zijn begonnen, collega-held-in-spé-alles-op-de-grote-plateau Stijn schiet
mij voorbij, ik roep nog dat het een lange klim is, maar het mag niet baten.
Ikzelf zoek een goed ritme en nestel mij in het wiel van 2 Italianen en samen
werken we de klim af. Wat mij vooal opvalt is hoeveel mensen we inhalen, hoeveel mensen al
knalrood aanlopen en hoeveel mensen ons inhalen, maar 100 meter verder volledig
stilvallen ... Na 1u40 vanaf de start in Bourg bereik ik de top. Ik rijd over de
mat en beslis héél effe uit te rusten omdat de tijd, om veiligheidsredenen, toch
niet verder loopt. Er volgde een (letterlijk) gevecht voor water,
onze Fransman had er niet beter op gevonden om aan een tafel waar tientallen
uitgedroogde wielertoeristen staan de flessen 1 voor 1 aan te geven, je kan het
gevolg wel raden. Nadat de bidons gevuld zijn en net begonnen aan mijn eerste
bananenbrood, zie ik de Italianen vertrekken,
damn ik moet ze volgen, ze rijden mijn tempo bergop en kunnen nog goeie
bondgenoten zijn verder in de race. Ik stort mij
in de afdaling achter hen! Héél véél collega-fietsers staan lek, dat zou mijn
ergste nachtmerrie zijn, en ik hoop dat mij dit niet overkomt, ook omdat ik niet
van de handigste ben als het aankomt om een band te vervangen. Net voor de mat
stoppen mijn bondgenoten om hun vestje weg te steken, waarop ik hun voorbeeld
volg, maar snel weer aanzet voor de lange en
vooral saaie vallei die volgt.
Ik rijd in het begin mijn eigen ritme en haal weer
héél wat mensen in, tot plots er een pletwals treintje passeert en ik
mij snel daarin nestel en waar ik terug 'mijn' Italianen tegenkom. Vooraan zit
een Hollander (denk ik volledig oranje pakje), er het tempo goed op te leggen en
tegen 45-50km/u rijden we de vallei door. Tussendoor verorber ik 2 powerbars en
drink ik voldoende! Net voor de voet van de 2de klim van de
dag, halen we het zoveelste groepje in en ... wie zie ik collega-held Joris die
in de groep in Bourg voor ons gestart was. Ik roep hem aan om samen met ons tot
aan de voet te rijden. Eénmaal aan de voet van de Télégraphe, neem ik weer mijn
ritme aan, vooral gebaseerd op hartslag, en in het wiel van de Italianen wederom
laat ik collega-held Joris achter en zet ik mijn tocht verder. Wat mij op dat
moment vooral opvalt, is 1 hoe goed ik mij nog voel (alhoewel al bijna
halfkoers), en dat ik mij tussen nummers bevind kleiner dan 4000, dat betekent
dat ik al héél wat mensen heb moeten inhalen. De Italianen hebben er ook zin in
en porren mij zelfs aan, want ze hebben uitgerekend dat we op een schema van 7u
aan het rijden zijn!
Boven beslis ik niet te stoppen om me te
bevoorraden, alhoewel de Italianen dat wel doen en ik ze vanaf dan niet meer zal
terugzien, en rij ik direct door naar Valloire, waar ook een bevoorrading is. In
de afdaling eet ik (verplicht) mijn 2de
bananenbrood op en wacht ik op de bevoorrading voor water, maar éénmaal Valloire
gepasseerd nergens een bevoorrading te zien, het is niet waar denk ik bij
mezelf tot plots al goed 5 kilometer in de 3de klim de
bevrijding ... weer snel snel bidons vullen, 1 gelleke achterover slagen en weer
aanzetten. Nog steeds voel ik mij prima en hoef ik niet lang stil te staan, omdat dit bij mij toch een
nefast effect heeft. Dan plots begint het besef dat ik de Galibier moet
opfietsen, de berg waar ik vorig jaar op trainingskamp met de protour ploeg HBC
een GIGANTISCHE klop heb gekregen en deze dus als mijn
zwarte beest beschouw. Met volle bidons en met volle moed begin ik eraan. Tot
mijn grote verbazing zit ik in een mooi ritme en cadans en rijd ik deze
relatief gezwind op. Eénmaal Plan l'Achat
gepasseerd is het nog 8km, deze zijn niet alleen loodzwaar maar de hoogte
begint ook te wegen. Maar nog steeds kan ik mijn hartslag onder controle houden (onder 160
slagen) en haal ik de ene na de andere fietser in. Ik realiseer mij dat er sinds
het begin van de eerst klim, mij nog niemand voorbij is gereden en ik mij tussen fietsers bevind met nummers
onder de 1000, dat betekent dat ik de allereerste groep heb ingehaald! Dat gaat
goed! Laatste kilometer effe het tempo, voor de eerste maal vandaag onder de 10km/u, om
het zwaarste stuk over te komen en dan bevoorraden! Boven evalueer ik mijn
lichaam en nog steeds alles onder controle! Galibier overwonnen, mijn zwart
beest is verleden tijd. Snel bidons vullen en ik besluit te eten in de afdaling en niet te wachten.
De afdaling gaat héél vlot, mits effe moeten stoppen voor een rood licht. Snel
vormt zich een groepje en zo rijden we richting Bourg. Met snelheden boven de
60km (licht bergaf wel te verstaan) rijden we in de vallei, en eet ik mijn
laatste bananenbrood en powerbars op. Alhoewel ik er één heb moeten wegsmijten
in volle vaart, want het was kiezen remmen of powerbar, heb wijselijk voor het
eerste gekozen! De dam van Les 2 Alpes gepasseerd loopt de
weg weer beetje naar omhoog, ik kijk naar de tijd en zie dat 7u30 in de maak is
en besluit zelf kop te nemen. Wat begon als een groep van een 30-tal
renners, eindigde aan de voet van Alpe d'Huez met
een 8-tal na mijn kopwerk. Maar ik ben er!
Om 14u30
sta ik aan de voet. Ik stop niet meer om bidons te vullen omdat er langs de baan er
nog 2 posten en zijn en begin aan de laatste 13 kilometer klimmen. Hoe goed ik mij voelde
en hoe perfect ik mijn hartslag onder controle kon houden voordien, alles smolt
letterlijk als sneeuw voor de zon. Mijn hartslag begon boven 165 te gaan (wat
voor mij abnormaal véél is), mijn voetzolen begonnen te branden (alhoewel ik de
brandweerman had aangespoord om met zijn lans over mijn schoenen te spuiten),
het tempo begon te zakken, de bidons geraakten leeg ... was ik te overmoedig, had ik
teveel pijlen in de vallei voorschoten? Op 4 kilometer van de top besloot ik te stoppen,
ik was roofbouw aan het plegen op mij lichaam, en welgeteld 120 seconden stil te staan. Mijn hartslag zakte,
ik heb nog een gelleke naar binnen geslagen en begon dan weer te klimmen. De rust
heeft mij goed gedaan, ik geraakte weer in mijn ritme en vond weer 'plezier' in
het klimmen.
De laatste kilometer is onbeschrijfelijk, ik rij Alpe 'd Huez dorp binnen en plost
flitst alles door mijn hoofd, de voorbereiding, de vriendchap, het geduld van
partner, alles, kiekevel van kop tot teen, daarbij het publiek dat je
aanmoedigt. Na 7u47 rij ik over de eindstreep! GOLD, GOLD, mijn GPS geeft 7u30
aan als netto-totaal, dat betekent dat ik in totaal 17min heb stilgestaan over
de hele rit. Mijn 'officiële' eindtijd (dus met stilstaan, maar zonder afdaling
Glandon) is 7u11, waarbij ik 346 eindig en 149 in mijn categorie, wat voor een
eerste Marmotte niet slecht is denk ik. Na de aankomst wacht ik op mijn
collega-Helden-HBC'ers en deze sijpelen één voor één binnen, de ene wat frisser
dan de andere. Het slechste nieuws komt van Ignace, die zelfs na
telefonische aanmoedigingen van mezelf en zijn vrouw met krampen heeft moeten
opgeven aan de voet van Alpe d'Huez en Stijn die volledig stil stond op de laatste
klim maar dat omwille van zijn onmenselijke verhoudingen (53-39) waarmee hij de
race heeft aangevat. Héél véél respect voor IEDEREEN, de durf om al deel
te nemen aan zo'n uitdaging is een prestatie op zich! Volgend jaar? Het
kriebelt, alles zal afhangen van tijd en situatie maar de gedachte om volgende
jaar in het eerste vak te mogen starten met de toppers, kriebelt, samen met nog
een extra uitdaging? 3 Ballons, we will see!
Vorige week maandag trokken Joris, Rik, Michal, Wim, Matthias en Ward richting Franse Alpen voor het voorlopige einddoel van hun missie: de Marmotte uitrijden. Woensdag pikte ook Stijn aan bij de groep. Sommigen hadden de ambitie om daarnaast ook een scherpe tijd neer te zetten, voor anderen was de eindstreep overschrijden het enige doel. Sinds de strenge winter zijn de helden non-stop met hun doel bezig geweest. Er werd zeer intensief gefietst, bijna alle Belgische klassiekers werden gereden, en een stage in de Vogezen werd de ultieme klimtraining. In de late voormiddag trokken de helden in bij Peter, een Belg die een kleinschalig hotelletje runt op een boogscheut van Le Bourg d'Oisans. Het zag er in het begin allemaal wat raar uit, maar de kamers bleken zeer mooi te zijn, net als het uitzicht trouwens. Voor ze het vergaten legden de helden eerst hun bloedzakjes in de frigo alvorens zich op het terras (met uitzicht op de Glandon) te installeren en een bordje gemengd te bestellen met een aperitiefje om te bekomen van de autorit. Nadien serveerde Peter een lekker avondmaal en maakten de helden kennis met 3 Deense ex-profrenners die toevallig ook in het hotel verbleven. Na de maaltijd werd nog even wat voetbal gekeken op tv, maar de batterijen waren bij iedereen vrij leeg en het was vroeg stil op de slaapkamers. Dinsdagochtend ontwaakten de helden bij een stralend zonnetje, vakantiegevoel! Na het ontbijt werden de fietsen op en in de ploegwagens geladen en trok het gezelschap richting Saint-Michel de Maurienne om van daaruit de Col du Télégraphe en de Col du Galibier te verkennen, 2 cols die ook in de Marmotte op het programma staan. De 80 kilometer die daarvoor dienden gereden te worden met de wagen bleken langer te duren dan verwacht. De karavaan moest immers eerst over de Col du Glandon tussen de fietsers naar boven laveren en deed er een goede 2 uur over om op de bestemming te raken. Intussen was het iets na de middag en ging de thermometer vlot over de 30°C. Het was zweten vanaf de eerste meters op de Télégraphe. Iedereen zocht zijn eigen tempo op en in kleinere groepjes werd de berg beklommen. De Télégraphe is een vlot lopende klim van eerste categorie met een gemiddelde stijgingsgraad van 7,3%. De lengte is 12 kilometer, zolang hadden de helden dit jaar nog niet geklommen aan één stuk door. Al bij al viel deze klim zeer in de smaak. Iedereen kon zonder problemen rond de overslagpols aan een goed tempo naar boven rijden. Behalve Rik, die met zijn goede benen maar aan een maximum hartslag raakte van 90, iets waar Bertje Contador en co stikjaloers op zouden zijn. Achteraf bleek dat de registratie van zijn hartslag niet correct was, gelukkig maar! Iedereen kwam boven in iets meer of iets minder dan een uur en propte zich daar vol met wat sportbars en gellekes, al zou voor Wim een lekkere pasta daar natuurlijk beter gesmaakt hebben. Op de top werden de helden nog eens gecontroleerd door ploegarts Eufemiano Fuentes. Joris en Wim bleken koorts te hebben en werden na telefonisch overleg met de voorzitter onmiddellijk teruggestuurd naar het hotel. Op 4 dagen voor de Marmotte was dit natuurlijk geen leuk nieuws voor hen, het team en de sponsors. Michal, Rik, Matthias en Ward trokken via een korte afdaling naar Valloire, waar de klim naar de top van de Galibier begint. De Galibier is een klim van 18 kilometer, waarvan de top op meer dan 2600 meter ligt. Het is een beest buiten categorie met een gemiddelde stijging van 7%. Maar het begon lichtjes te regenen en boven de Galibier pakten zich heel donkere wolken samen. Aan de voet spraken de helden een wielrenner aan die van de berg kwam, en die raadde hen aan om niet aan de klim te beginnen met dat weer. Er werd besloten om met de auto terug te keren naar het hotel en vandaar nog eens Alpe d'Huez omhoog te rijden met de fiets. Een tweetal uur later bleek het er ook in Le Bourg d'Oisans heel onweerachtig uit te zien. De vier waagden het er toch op maar al na enkele kilometers begon het te regenen en maakten ze rechtsomkeer. Joris lag met koorts in bed dus moesten de helden zich in stilte bezig houden in het hotel. Gelukkig voelde Wim zich al iets beter na het verorberen van een broodje brie en besloot om samen met de rest de jacuzzi van Peter eens uit te testen. Met opnieuw een bordje gemengd en een aperitiefje bij de hand begonnen de helden mekaar stilaan wat zenuwachtiger te maken voor wat er later deze week komen zou. De avond verliep, zoals altijd eigenlijk, heel rustig. Om 20u werden we steeds verwacht aan tafel en nadien werd er traditioneel nog wat tv gekeken om de avond op de kamer te eindigen met het checken van het nieuws uit België via de laptop. Omdat het weer dinsdag roet in het eten strooide, gingen de helden er op woensdag nog eens fors tegenaan. Wim kreeg terug groen licht van Eufemiano, Joris moest nog binnen blijven. Ditmaal werd er gestart aan het hotel, dat eigenlijk ideaal gelegen was. De helden startten de dag met de beklimming van de Col du Glandon. Misschien iets minder bekend in de oren klinken maar eenmaal je hem beklommen hebt vergeet je hem nooit meer! In de eerste plaats is het al een heel lange klim, met zijn 24 kilometer. Het gemiddelde stijgingspercentage is slechts 4,8% maar dat komt omdat er een aantal korte afdalingen zitten. Het ticket buiten categorie heeft de col vooral te danken aan zijn steile stukken (11% en meer) en onregelmatigheid. Hierdoor is het enorm moeilijk om in een goed ritme te blijven klimmen. Opnieuw viel de groep uit mekaar tijdens de klim en zagen de helden mekaar terug op het terrasje van de brasserie boven. Het optimisme van na de Télégraphe was nu toch lichtjes gedaald, want de Glandon was een heel pak zwaarder en moeilijker. Iedereen slaagde er wel in om zonder in het rood te moeten rijden, boven te raken. Een paar foto's nemen en als iedereen binnen was vertrok het gezelschap terug naar beneden. In de vallei werd er rustig naar Le Bourg d'Oisans gepeddeld aan 51,3km/h. Daar wachtte een al iets fittere Joris de fietsers op in een Itlaliaans restaurantje. Na de middag zou Alpe d'Huez verkend worden, dus een stevige pasta kon er wel in. Na een pauze van een dikke 2 uur en een praatje met Marmotte-favoriet en Lokeraar Bart Van Damme, trokken de helden naar de voet van de klim. Met een gemiddeld stijgingspercentage van 8,1% over 12 kilometer kreeg ook deze berg het etiket 'buiten categorie' opgeplakt. De eerste kilometers zijn moordend. In een loden hitte duwen de helden zich meter voor meter naar boven. Het stijgingspercentage blijft hier constant 11% en meer en is bijna ondraaglijk in die hitte. Vanaf het eerste dorpje wordt het wat minder steil en geleidelijk wat koeler. Al blijft het stoempen om vooruit te raken. De hartslagen kunnen door niemand onder de overslag worden gehouden tijdens de tocht naar het skidorp. Boven aangekomen geniet het vijftal van een lekkere cola, maar de grijze wolken zorgen ervoor dat ze snel terug aan de afdaling beginnen. Er wordt niet gedaald via dezelfde weg als de klim maar langs een prachtig pasje (merci HBC'ers!) en een zalige afdaling gaat het via het stuwmeer van Allemond richting hotel. Daar verwelkomden de mannen de laatste held, Stijn. De zenuwachtigheid begon nog wat meer te stijgen, zeker na het verkennen van de 2 zware cols die dag. Het ging zelfs zo ver dat er die avond via facebook van kamer naar kamer werd gecommuniceerd over wat al dan niet mocht gegeten en gedronken worden. Gelukkig weten de helden dat de dag nadien hun psycholoog uit Damme ook in het hotel zal aankomen. Na de vrij zware woensdag stond er voor donderdag en vrijdag rust op het programma. De zware benen waren 's morgens onvermijdelijk. Daarom sloeg de paniek alweer toe en vonden een aantal helden er niets beter op dan mekaars benen te beginnen masseren. Na deze mentale opkikker en het ontbijt stond een lostrapritje op et programma. Stijn bleef liever binnen om te compexen en zijn benen nog wat meer pap te laten worden.Ook Joris moest binnen blijven, hij was nog steeds te zwak en zag zijn Marmotte stilaan in het gedrang komen. Na een klein uurtje fietsen gingen de helden in Le Bourg d'Oisans nog eens langs bij de fietenmaker. Samen met nog een driehonderdtal andere wielertoeristen deden ze het kleine winkeltje uit zijn voegen barsten. Aan het winkeltje kwamen de helden zelfs enkele bekende Lokeraars en leugenaars tegen. De stress werd er niet minder op, integendeel. Van vakantie was ondertussen nog weinig sprake. Zelfs diegenen die met die instelling vertrokken waren, werden op enkele dagen voor de Marmotte automatisch meegesleurd in de nervositeit van het evenement. Begrijp het niet verkeerd, want er was nog genoeg tijd om te ontspannen en hilarisch als held uit de hoek te komen. Na de middag trokken de helden met de wagen opnieuw naar Le Bourg d'Oisans om iets te eten alvorens door te rijden naar de top van L'Alpe d'Huez om de kaderplaatjes af te halen. Tijdens de terugrit werd nog even gestopt aan de supermarkt. Daar nestelden iederen zich in het spoor van Michal om toch maar de juiste voeding en drank te kopen om donderdag te verorberen. Bij het uitpakken in het hotel leek het wel alsof iedereen een rantsoen voor een week had aangekocht. Onmenselijk om dat allemaal op te krijgen op 1 dag. Want ook Peter zorgde voor extra koolhydraten. Bij het avondmaal kookte hij extra pasta voor de liefhebbers. Vrijdag, een dag voor de Marmotte... De zenuwen staan nog straker gespannen dan de dagen voordien. Bepaalde helden zijn duidelijk gevoelig voor stress, anderen lachen de stress liever weg. Het zorgt voor memorabele taferelen. Het beste nieuws is dat Joris zich goed voelt en definitief groen licht krijgt van Eufemiano om te starten in de Marmotte zaterdag. 's Morgens ontstaat er op de parking van Peter een ware fietswerkplaats. De fietsen worden tot in de kleinste details in orde gezet en proper gemaakt voor d-day. De helden kunnen bijna niet meer op een gewone manier met mekaar omgaan, want ook hier regelmatig uitbarstingen van de zenuwen. Als alle fietsen dan eindelijk toch in orde staan, trekken de helden freewheelend met de fiets naar het dorpje om een pasta te gaan eten. Op het terras maken ze vrienden met een Aalsterse compagnie en voor weinig geldsj wordt een lekker bord pasta gegeten. Na de middag wordt er naar Brazilië - Nederland gekeken en gerust. Maar er wordt vooral veel gegeten. Droge pannekoeken, gedroogd fruit, pompelmoezen, rozijnen, peperkoek, chips met zout, boudoirs, liters water,.... te veel om op te noemen. Tot net voor het eten zijn de helden constant bezig met eten. De pasta die Peter serveerde was lekker, degenen die nog konden propten de maag volledig vol. Niet veel later probeerde iedereen zo snel mogelijk de slaap te vatten. Bij de een ging dat al makkelijk dan bij de ander. Zaterdag, 4u45. 'Als marktkramer ben ik geboren' weerklinkt in de slechtebenenkamer, het sein om op te staan. Het toilet blijft geen minuut ongebruikt, er wordt nog wat pasta gegeten bij het ontbijt en het materiaal en eten wordt in de achterzakjes gepropt. De stress heeft zijn hoogtepunt bereikt, binnen enkele uren is iedereen aan het afzien op de cols. In groep rijden de helden met de fiets naar Bourg d'Oisans waar een orkestje om 6u20 al van jetje aan het geven is. De plaatsen in het startvak worden opgezocht en de blazen worden nog een laatste keer geleegd. Om 7u20 start Joris aan zijn missie, en om 7u50 rijden ook de andere helden over de startmat... De verhalen van de Marmotte zal u hier later kunnen lezen, want die zijn voor iedereen verschillend. de foto's van deze schitterende week kan u bekijken op facebook door lid te worden van de groep Ammoal Tuupe Cycling.
Voor het eerst werd zaterdag de semi-klassieker Knokke - Lokeren - Knokke gereden, en dit door niemand minder dan de helden! Op weg naar Knokke kregen de helden in de auto al enkele pittige buien over zich heen. Een aantal onder hen twijfelden zelfs of ze niet liever een dagje zouden gaan welnessen in plaats van de Flandrien te gaan uithangen. Ze wisten natuurlijk dat ze dan wel hun status van held konden verliezen en vertrokken dan maar mee met de rest. De enige juiste beslissing... Langs de Belgische en Nederlandse kust scheen zelfs regelmatig een zonnetje, al bleef het wel zeer fris voor de tijd van het jaar. Met de wind in de zij besloten de GPS-toestellen van Mich en Matthias zomaar om de helden een extra lusje van 20 kilometer te laten maken in plaats van gewoon het uitgestippelde parcours te volgen. Zo kwamen onze jongens plots uit in de haven van Breskens. Vanaf dan zat de wind hoofdzakelijk in de rug en werd het tijdverlies door de extra kilometers gedeeltelijk gecompenseerd door af en toe tegen de 50km/h aan te rijden. Op het keerpunt in Lokeren, meerbepaald in Daknam, stond er rond de middag een portie spaghetti bolo te wachten voor elk van de helden in 'De Wandelaar'. Daar pikte ook de voorzitter aan bij 'zijn courreurs' om de terugtocht naar Knokke mee te rijden. Voor het eerst dit seizoen zou hij een klassieker meerijden, tot groot plezier van elke ploegmaat. Bij het vertrek uit 'De Wandelaar' schonk Wim nog een gesigneerde t-shirt weg aan een hevige fan, tenslotte was het ook fandag vandaag en waren de helden wat toegankelijker dan anders voor het grote publiek. Terwijl de helden de heenrit wonderwel volledig droog konden afwerken, begon het na enkele kilometers tijdens de terugrit al meteen stevig te regenen. Hun naam waardig beukten de helden tegen wind en regen in verder richting Knokke. Na een halfuurtje stopte het opnieuw met regenen en ook de rest van de rit bleef het droog. Via Zelzate, Bassevelde, Ijzendijke en Sluis maakte het peloton een broodnodige pitstop in 'De Oude Schuur' om de suikervoorraad van bepaalde helden terug naar een niet-levensbedreigend niveau te brengen. Want het beukwerk tegen de keiharde tegenwind had bij sommigen behoorlijk wat schade aangericht. Na de korte stop en enkele staffe uitspraken volgden nog een tiental kilometers, waarin de helden ruimschoots de tijd namen om de talrijke fans langs de kant van de weg te begroeten. De eindhalte lag bij sponsor Open Fire, het restaurant van Laurent en Xavier Maes (net als de helden uit Lokeren) op de Zeedijk in Knokke. Daar poseerden de helden voor de eveneens talrijk opgekomen binnen- en buitenlandse pers en binnen gaf de voorzitter een korte persconferentie. De verplichtingen waren achter de rug, tijd voor wat verfrissing en ontspanning dus. Open Fire verwelkomde de helden en hun partners voor een lekker en gezellig etentje. Met 15 personen werden de beentjes onder de tafels geschoven. Er werd ons een speciaal heldenmenu voorgeschoteld aan een heldenprijs, en alles viel heel goed in de smaak. Nicolas (die volgende week verhuist naar de United States of America) nam een deel van de drank voor zijn rekening, waarvoor hartelijk dank! De voorzitter weigerde een woordje te plaatsen maar beloofde om zijn speech van 8 A4-pagina's op de blog te publiceren. We zijn benieuwd... Naarmate de tijd verstreek werd het steeds luidruchtiger aan tafel en werd de sfeer steeds meer uitgelaten. Tom de la Tourtte kwam even goeiedag zeggen, en het scheelde niet veel of er werd op de stoelen en tafels gedanst. Uiteraard bevonden de helden zich nog steeds in een restaurant en was het meer gepast om het feestje elders verder te zetten. Met 2 limousines werd het gezelschap naar de Zuri gebracht, een exclusieve club aan het casino van Knokke. Er werd overwogen om voor de fles champagne van 36.000 te gaan, maar in het openbaar werd toch voor wat meer bescheidenheid gekozen en het werden pintjes en cola'tjes. Onder de beats en de booze zweefden de helden de nacht in, als afsluiter van opnieuw een schitterende dag.
In deze dagen van doping en gemotoriseerde fietsen, houden de profrenners zich liever wat anoniem in het straatbeeld. Zo ook de voorzitter van het ATC wielerteam blijkbaar. Tom werd eerder deze week gespot in de straten van Lokeren in een anonieme rood-zwarte uitrusting. Niet in de heldentenue dus. Op zijn whereabouts bij de UCI stond nochtans ingevuld dat hij die dag in Asse zou zijn maar hij wou de dopingcontroleurs waarschijnlijk te snel af zijn. Ook zijn ploegmaats en de andere leden van het bestuur zijn niet op de hoogte van deze actie, wat er dus op wijst dat Tom uit eigen initiatief handelde (op zijn Rasmusens). Mogelijks probeert hij de tegenstanders zand in de ogen te strooien door in het geheim aan zijn comeback te werken. Het is hem natuurlijk van harte gegund, want zijn ploegmaats en het hele peloton kijken halsreikend uit naar de terugkeer van het Godenkind. De geruchten doen ondertussen de ronde dat hij die zou maken in de semi-klassieker Lokeren - Knokke Zoute op 19 juni. Zijn appartement wordt intussen omringd door fotografen, maar er kon nog geen glimp van hem worden opgevangen. Daarom moeten ook wij het stellen met een archieffoto uit 2007. We zien hem aan het werk op stage met de Italiaanse beloftenploeg (inderdaad, alle helden hebben trouwens de dubbele Belgisch - Italiaanse nationaliteit).
In en om Ploegsteert (onder de helden beter gekend als Ploegstaart) werd zondag de VDB Forever Classic verreden, de eerste memorial ter nagedachtenis van de vorig jaar overleden wonderboy van het Belgische wielrennen. Zowat 1.200 wielertoeristen en ex-profrenners, aangevuld met onder meer boezemvriend Nico Mattan en oud-ploegleider Patrick Lefevere, reden de hommagetocht van ruim 100 km tussen Steenhuize, waar Frank Vandenbroucke verbleef, en Ploegsteert. Onder de ex-profrenners waren dus ook een aantal van jullie helden op post. De tocht werd aangevat met korte mouwen en regenvestje in de achterzak. Na de eerste bevoorrading in Oudenaarde begon het geleidelijk steeds harder te druppelen en binnen het halfuur stond het water de moedige renners in de schoenen. Een regenvestje hielp amper tegen de onophoudelijke waterval uit de hemel. Tranen om VDB... Waar het aan de start nog zwoel was, was het aan de tweede bevoorrading, ten huize Mattan, klappertanden geblazen. De helden beraadslaagden en kwamen tot het besluit dat doorrijden te gevaarlijk was. Nu iederen in een goede conditie steekt zou het zonde geweest zijn om nog enkele uren in kou en nattigheid te rijden met het risico om ziek te worden of te vallen. De helden wierpen een blik naar boven, Frank zei dat het goed was en er werd koers gezet richting station van Kortrijk. Van daaruit brachten de wielerminnende mensen van de NMBS de helden naar Herzele, vanwaar ze de laatste 10 kilometer opnieuw met de fiets door weer en wind aflegden. Het werd extra pijnlijk toen bij aankomst aan de wagens de zon zachtjes begon te schijnen en het nadien de hele middag zo goed als droog bleef... Maar al bij al toch een goede 100 kilometer gereden, bij momenten zelfs gekoerst. Ondertussen legden Nico Mattan en Franks oudste dochtertje Cameron een witte roos neer op het graf van VDB. Ook de aangekomen wielertoeristen deden dat en gaven zo Frank het eerbetoon dat hij verdiende. De helden zullen deze rit op een latere datum op eigen initiatief zeker opnieuw rijden. Daags voordien deden Mich en Rik kilometers en hoogtemeters op in de Ardennen. Samen met Ignace van HBC reden ze de La Chouffe Classic, een klimklassieker over wat minder bekende wegen, maar daarom niet minder zwaar dan de andere Ardennenritten. Nog minder dan 4 weken...
De held van de helden is jammer genoeg al een tijdje niet meer. Op 12 oktober 2009 overleed Frank Vandebroucke in Senegal aan de gevolgen van en longembolie. Door een unieke samenwerking van alle vrienden van de ex-profrenner en zijn familie wordt komende zondag de hommagetocht VDB Forever Classic georganiseerd tussen Steenhuize (Herzele - Oost-Vlaanderen) en Ploegsteert (Henegouwen). Er zullen aan deze tocht zowel profrenners, ex-collega's, amateurs, wielertoeristen, supporters en sympathisanten deelnemen. Voor de helden wordt dit een onvergetelijke tocht naar Ploegsteert, die niet te missen valt. De totale afstand bedraagt ongeveer 110 kilometer. Vanuit het landelijke Steenhuize, waar Frank bij de familie Vandenberghe een nieuwe thuis vond in zijn laatste levensjaar trekt de tocht door de Vlaamse Ardennen richting Oudenaarde. Dwars door de Scheldestreek met zijn grote wielergeschiedenis gaat de tocht naar Sint-Eloois-Winkel vanwaar Nico Mattan en Frank honderden keren het traject tot Ploegsteert samen aflegden. Nico Mattan koos ervoor naar aanleiding van deze unieke VDB Forever Classic hun gezamenlijke trainingswegen over 35 km op te nemen in het parcours van deze hommagetocht. Bij de passage in Wulvergem wordt door zijn ex-collega's samen met andere deelnemers die op dat ogenblik willen mee aansluiten in gesloten peleton en onder begeleiding gefietst met een witte roos om bij de aankomst in Ploegsteert een stille hulde te brengen aan Frank op de begraafplaats van Ploegsteert. Het zal dus een emotionele en ontroerende gebeurtenis worden vol heimwee naar de mooie wielermomenten van Frank. In Ploegsteert zullen de helden even bekomen van de emoties en een spaghetti bolo gaan eten. Want nadien rijden ze met de fiets volledig terug tot in Steenhuize! Joris tekende een route uit. Deze heeft een zachte aanloop via een stukje Frankrijk, om nadien door te steken richting Menen en Wevelgem. Een pitstop in 't Limoentje behoort daar tot de mogelijkheden. Nadien trekken de helden richting de zuidelijke Vlaamse Ardennen om via Kluisbergen naar Brakel te trekken. De bedoeling is om de dag te eindigen met een 220 kilometer op het tellertje.
Afgelopen donderdag vertrokken de helden in kleine trosjes richting Vogezen voor de langverwachte klimstage. Het eerste trosje luisterde naar de naam Stijn. Goed voorbereid zoals hij steeds is vertrok hij voor alles en iedereen nog maar aan vertrekken kon denken. Hij kwam kort na de middag al in La Bresse aan en maalde op zijn eentje al een pittig ritje van een zestigtal kilometer af. De uren die hem nog restten voor het tweede trosje aankwam, gebruikte hij om zijn hotelkamer om te bouwen tot proffessionele kine-praktijk / laboratorium à la Lieven Maesschalck. Het tweede trosje stond synoniem voor zijn broer Joris, die kwam aan rond half twaalf. Een uurtje later volgde het derde trosje, Ward en Michal, en nog een uur later volgde de laatste tros helden van dit weekend: Matthias, Wim en Rik. De helden maakten aan de bar kennis met de sympathieke patron Marc en nuttigden ondertussen een Belgisch biertje om de autorit door te spoelen. Rond half twee werd met behulp van de terreinkennis van Marc de rit voor de volgende dag nog snel even uitgetekend op de computer en nadien in de GPS gepompt. Hij verzekerde ons al lachend dat het een mooie maar zware rit zou worden. Nog een Stella'ke dan maar om dat te verteren dacht 80% van jullie helden en rond de klok van tweeën zochten ze de slaapkamer op om nog een uur later in slaap te vallen voor een te korte nacht. De zon was amper op of in de kinepraktijk van de gebroeders De Clippeleir gonsde het al van de activiteit. Het was duidelijk wie er het best voorbereid aan de dag zou beginnen. Aan de ontbijttafel ontmoetten we 3 renners van het bevriende wielerteam HBC. Toevallig hadden ook zij een weekend in de Vogezen gepland en toevallig zaten we in hetzelfde hotel op hetzelfde uur aan de ontbijttafel. Hoe meer zielen hoe meer vreugde, dus trokken ze er met z'n tienen op uit om te bewijzen wie de heersers van de Vogezen waren dat weekend. Eerst werd bij de lokale fietsenboer nog een slordige duust euro uitgegeven aan materiaal alvorens aan de opwarmingsklim te beginnen. De klim naar het Lac De Lispach was een 'loper', een woordje dat gemiddeld om de vijf minuten over een of andere tong rolde afgelopen weekend. In grupetto werd het meer bereikt, maar nadien volgden nog 2 nijdige kilometers alvorens echt op de top aan te komen. De beloning voor het eerste zweet was een veel te zalige afdaling van 16 kilometer richting Munster. Daar werd even gestopt en wat proviand ingeslagen in de plaatselijke supermarkt, waar je blijkbaar niet met de fiets binnen mag rijden om te winkelen. Iedereen wist dat er nu een zwaar stuk aankwam. Een stukje vallei, waar het nooit vlak is uiteraard, gevolgd door de beklimming van de beruchte Col De Platzerwasel. In het begin loopt hij lekker maar de laatste 6 kilometer zakt de hellingsgraad niet meer onder de 10%, het werd dus een wedstrijdje harken. Onder een brandende zon was het met momenten afzien, de verschillen aan de top liepen opmerkelijk hoog op. Als iedereen boven was aangekomen werden de regenjasjes voor het eerst bovengehaald. Wat begon met wat gedruppel ging snel over in een regengordijn, maar de helden zetten hun tocht verder.... Ware daar niet de lekke band van Ignace. Onder de bomen werd er een nieuw bandje gestoken en als bij wonder hield het daarna op met regenen. Rond het middaguur passeerde het peloton een gastronomische skibar waar een emmertje spaghetti en een emmertje bolo-saus de koolhydraten terug op peil brachten. Tijdens het eten werd er duchtig getwijfeld over het al dan niet verkort terugkeren naar het hotel, want het tochtje bleek lastiger te zijn dan gedacht. Maar uiteindelijk werd er door niemand geplooid en trok het gezelschap zich op gang richting de top van de Grand Ballon. Ook nu volgde een lange afdaling, die door de wind en de kasseien in enkele bochten, niet ongevaarlijk was. In de vallei werd er dan doorgestoken richting Kruth, om de afsluitende helling op te rijden. De Col De Bramont gaat over een lengte van 7 kilometer gemiddeld 5,6% omhoog. Alle remmen werden losgegooid en er werd gekoerst op de kronkelende flanken en in de haarspeldbochten. Boven werd er gehergroepeerd en in grupetto richting hotel afgedaald. Moe maar voldaan namen de helden meteen hun intrek in de jacuzzi en de sauna om te bekomen van de rit. Een uurtje later werden ze al door Marc en Delphine verwacht aan tafel voor het avondmaal. Eerst werd een aperitiefje genuttigd in het kinderhoekje, om nadien een paté als voorgerecht te krijgen. De wijn zonder druiven (??) die dit gerechtje vergezelde viel niet echt in de smaak, maar deed de dag nadien wel heel goed dienst als kettingreiniger. Het hoofdgerecht was risotto met kalkoengyros en als nagerechtje was er nog een crèmmeke. De vermoeidheid zat duidelijk in het lijf, want het bleef nadien vrij rustig in de bar. Joris en Stijn zetten de tocht voor morgen op punt. Ze deden er, wetende hoe zwaar het vandaag al geweest was, wijs aan om de 200 kilometer in te korten tot 140 kilometer. Op de slaapkamer dienden Joris en Stijn zichzelf en mekaar de nodige zorgen toe om de volgende ochtend zonder melkzuur in de benen op te staan. Dit alles duurde zonder overdrijven een tweetal uur, eat this Tommeke Boonen! De zaterdag kondigde zich aan als de mooiste dag. Lekker weertje, lekker tochtje, schitterende bende! De bende werd nog eens uitgebreid met 3 stagiairs van HBC, wat het er alleen maar leuker op maakte. Om te beginnen werd de Col De Bramont van de andere kant beklommen, om via de Route des Américains op de Route Des Crètes te komen. De beklimming kende pieken van 11% en was meer dan een goede opwarming. Het zicht boven was fenomenaal, en via de gekende Route Des Crètes ging de tocht verder over de toppen van de bergen. Wat verder werd er aangepikt op een stukje van gisteren; de Grand Ballon en zijn afdaling richting Goldbach. Daar werd wat bijgetankt, want na een stukje vallei stond de Ballon d'Alsace op het programma. Tijdens het stukje vallei werd het stiller en stiller en werden steeds meer wenkbrauwen gefronst. Stukken van 11% en zelfs meer leken toch vrij veel te zijn voor in de vallei!? Wat bleek: de parcoursbouwers waren een colleke vergeten... Na 6 kilometer klimmen kwam de bende aan op de top van de Col De Hundsruck, we zouden zelf geen kleuriger naam kunnen bedenken hebben. De honger kwam op en beneden vonden we een mooi restaurantje. Maar fietsers waren hier niet echt welkom, daarom trok het gezelschap naar het volgende dorpje, Masevaux! En of we daar welkom waren. Een biertent en een gratis receptie op het dorpsplein onder een stralende zon, een massa volk, en de burgemeester, heetten de helden hartelijk welkom. De plaatselijke Italiaan zette zichzelf aan het werk om 13 spaghetti's klaar te maken terwijl de helden (die overigens allemaal links dragen) genoten van de persbelangstelling en de zon op het pleintje. Na het eten werd nog wat gerelaxed alvorens opnieuw op tocht te trekken richting de Ballon d'Alsace. De lange klim van 13 kilometer, met stukken tot 10%, kreeg ook de naam 'loper' op zich gekleefd. De lengte van de klim en het steile stuk na het meer maakten er wel een nieuwe afvallingsrace van. Op de top had de wind vrij spel en het wachten op de hergroepering gebeurde met een jasje aan en een cola in de hand. Na de lange afdaling werd de Col Du Ménil nog achter de kiezen gestoken, maar deze was te kort om pijn te doen. Nadien splitste de groep zich. De mannen die nog wat over hadden deden nog een lusje, de rest bouwde een feestje op een terras in La Bresse en zette dat verder in de jacuzzi van het hotel. De die-hards reden richting Col d'Oderen. Met soepele tred beklommen ze de 11 kilometer lange klim met een maximale stijging van 5,5%. Boven werd dan koers gezet richting Kruth om net als gisteren te eindigen met de Col Du Bramont. En net als gisteren werden op deze zalige klim alle registers opengetrokken. Niemand wilde plooien, hoewel iedereen op zijn tandvlees zat, heroïsch zoals het hoort. Volgende week een verslag in Belga Sport op Canvas. Bij aankomst in het hotel werd de jacuzzi verder volgepropt met naakte mannen en het verloren water werd terug bijgevuld met Crémant d'Alsace. Lekker decadent. Na wat opfriswerk was de volgende halte een restaurantje in Gérardmer. In een keldertje, tussen de kerstbomen en schomelpaarden, genoten de helden van een indoor-barbecue of raclette. Enig minpuntje was dat het nogal fris was in de kelder maar dat maakte het lekkere eten ruimschoots goed. Na het eten ging de meute nog op verkenning in het stadje maar het was daar maar een dode bedoening, dat kon je er zelfs ruiken! Al was het in de lichamen van de sportmannen ondertussen ook een dode bedoening, iedereen was stikkapot (en dat kon je bij enkelingen ook ruiken). Er werd dan maar wijselijk besloten om terug hotelwaarts te keren om nog wat over te hebben voor een laatste fietstochtje morgenochtend. Maar toen de helden rond 8u wakker werden wisten ze meteen dat er van fietsen niets meer in huis zou komen. Het weer was erbarmelijk, de regen viel met bakken uit de hemel. Ook na het ontbijt bleef het regenen en werden de valiezen maar gepakt en de fietsen in de auto's gestoken. Er werd dankbaar afscheid genomen van de patron en koers gezet richting België, beseffend dat er daar op fietsvlak nog maar weinig uitdagingen op hen lagen te wachten...Maar dit kon de sfeer belange niet bederven , want wat een prachtig weekend was het geweest, wat een schitterend team zijn de helden toch... Tutti insieme!! Foto's kan je bekijken door op de kleine foto van dit artikel te klikken.
Als de Eyjafjallajökull het goed vindt, vertrekken vanavond 7 helden richting Vogezen. Ze trekken op driedaagse klimstage en zullen verblijven in Hotel Du Lac Des Corbeaux in het mondaine La Bresse. Een dag later zal nog een groot deel van Pro-Tour ploeg HBC de helden vergezellen. De weersvoorspellingen zien er jammer genoeg niet zo heel goed uit. Vrijdag wordt wisselvallig weer voorspeld, zaterdag zou het droog blijven en zondag zou een regendag worden. Gelukkig is het weer nooit juist te voorspellen, de helden leven op hoop. Hoe dan ook zullen er veel kilometers gemalen worden, en vooral veel hoogtemeters worden overbrugd. Joris en Stijn tekenden al een paar mooie ritten uit. De koninginnenrit van deze stage zal hoogst waarschijnlijk gereden worden op zaterdag. Dan zullen de best getrainden de 3 Ballons rijden. Dit is, net als de Marmotte, een rit van de organisatie Sportcommunication. Die wordt wel op een andere datum georganiseerd maar de route zit al opgeslagen in de GPS. Onderweg komen ze de volgende reuzen tegen: le Ballon de Servance (1200m), les cols des Croix (678m), d'Oderen (884m), du Herrenberg (1186m), le Markstein,
le Grand Ballon (1325m), le Hunsdruck (748m), le Ballon d'Alsace
(1200m) en om te eindigen la Planche des Belles Filles (1148m). Dit tochtje is goed voor een kleine 200 kilometer en ongeveer 4500 hoogtemeters!! Op vrijdag en zondag zal er dan iets minder intensief worden gereden, maar uiteraard zal het constant klimmen en dalen worden. Volgende week mag u hier een uitgebreid verslag verwachten.
De toeristenversie van Luik - Bastenaken - Luik kondigde zich afgelopen zondag aan als loodzwaar. Weliswaar was er een stralende zon aanwezig maar het parcours loog er niet om. Meer dan 3000 hoogtemeters en 250 kilometer lagen er voor de wielen van onze helden, om via een omwegje langs Bastogne, van Luik naar Luik te rijden. Het begon nogal chaotisch, na amper 2 kilometer klapte Rik zijn band. Na 2 mislukte pogingen om de band te vervangen (het onding ontplofte steeds opnieuw) werd de hulp van het interventieteam van Mavic maar ingeschakeld. Jos en Eddy waren na wat wachten op de afspraak en met een uur vertraging konden de helden eindelijk op pad. De eerste kilometers werd al snel duidelijk wat er ons te wachten stond. Geen meter vlak! Tot in Bastogne is het vanuit Luik via wat kronkelwegen een goede 100 kilometer rijden. Daarin lagen amper 3 hellingen. Alles viel vrij makkelijk te verteren en er werd nog zoveel mogelijk op 'reserve' gereden. In die eerste 100 kilometer viel het niet meteen op, maar de wind blies hoofdzakelijk in de rug. Dit werd des te meer duidelijk na het keerpunt. De kilometers en de hoogtemeters bleven geleidelijk aan oplopen. Waar de gemiddelde toertocht eindigt op 150 kilometer, begon hier nog maar de finale. Na de bevoorrading in Wanne kwam een loodzwaar stuk met de Côte d'Amermont en de Côte du Rosier, gevolgd door een tijdrit langs de Amblève richting Remouchamps. Nog een laatste bevoorrading voor de Côte de La Redoute. Voor de meesten kwamen de suikerwafels, Meli-koeken en Isostar er al langs allerhande lichaamsopeningen uit en er werd dan maar voor wat water gekozen. Iedereen raakte nadien het monster over en dan weet je dat je zo goed als binnen bent. De Côte de Hornay rijd je op adrenaline over en terwijl je aan de Boncelles bezig bent kan je de parking zo goed als zien liggen. De helden deden het! Met nog een goede 5 weken te gaan naar La Marmotte lijkt het de goede kant op te gaan met de conditie. Vanaf donderdag wachten de Vogezen!
Binnen 6 weken is het zover... Tijdens de wintermaanden werd er nog lacherig over de Marmotte gepraat. Maar hoe meer de tijd vorderde, hoe meer bij de meeste helden ook het besef kwam van hoe zwaar die tocht wel zal zijn. Er werd al een heel mooie progressie gemaakt, maar zijn de helden wel al klaar voor die Alpencols? Want dat is toch iets wat je hier bij ons niet kan trainen, en 6 weken is wel al akelig dichtbij... Ze laten in ieder geval niets aan het toeval over en verslinden kilometers alsof het een lieve lust is. Na de Grinta Challenge nestelde er zich een depressie boven ons landje, waardoor het terug januari leek te zijn. Maar als echte Flandriens lieten jullie helden zich daar niet door afschrikken. Zo kozen Rik en Michal donderdagochtend voor een tochtje vanuit Lokeren, over de heuveltjes van Waasmunster naar Antwerpen. Vooraleer ze zich aan de terugtocht waagden, warmden ze in 't stad hun voetjes op bij een lekker koffietje. Ondertussen werkte Ward in het Kalkense middengebergte een intervaltraining van een tweetal uur af, om na de middag nog eens 10km te gaan lopen op de stadsloop in Gent. In de Ardennen vernam Joris de intensieve trainingsarbeid van zijn mede-helden. Hij deed niet onder en beklom in Spa de Rosier langs elke mogelijke zijde. Als toemaatje nam hij er nog enkele lusjes uit de Gilbert Classic bij. Ook de voorzitter werd op zijn fiets gespot. Hij was op verkenning in de Vogelzangstraat in Lokeren samen met Philippe Gilbert en Fabian Cancellara. Zaterdag moesten helden Nicolas en Ward hun nog grotere helden gaan aanmoedigen in de bekerfinale, dus werd er alweer afzonderlijk getraind. Ward reed 115km vanuit Kalken naar Oudenaarde om na 5 keer Edelareberg op en af terug langs de Schelde huiswaarts te keren. Wat Michal, Joris en Rik deden was andere koek. Ze trokken vanuit Lokeren dezelfde richting uit, maar reden nog verder door. Ze reden zelfs naar het buitenland, Wallonië. Daar werden een aantal hellingen die ze nog kenden uit de Grinta Challenge opgereden. Ondanks een stevige spaghetti en een lekker mattetaartje werd Joris getroffen door een hongerklop. Gelukkig voor hem konden Rik en Michal hem reanimeren en raakte het trio voor donker in Lokeren met maar liefst 210km op de teller! Qua afstand lijkt dit een heel goede voorbereiding op wat ons zondag te wachten staat: Tilff-Bastogne-Tilff. Deze klassieker reden ze de laatste jaren steeds mee, maar nu gaan de helden voor het echte werk, de volledige afstand van 244km! Als je weet dat ze hier over hellingen zoals de Côte de Wanne, de Côte du Rosier, La Redoute en andere tot de verbeelding sprekende Waalse monsters moeten, belooft het een zware tocht te worden. Gelukkig zal het zonnetje van de partij zijn, wat het altijd wat draaglijker maakt. Er wordt afgesproken aan de Ethias Hall in Luik (Allée du Bol d'Air) om 6u, zodat er om 6u15 kan vertrokken worden. Zondag zal ook held in opleiding Stijn, de broer van Joris, present geven voor de volledige afstand. Hij bereidde zich afgelopen weekend voor door vanuit zijn thuisbasis Mechelen naar Reims te fietsen, goed voor 250km en 2200 hoogtemeters aan gemiddeld 27,7km/h. En dit in zijn eentje, hoe gek kan je zijn!?
Afgelopen zaterdag reden onze helden de Grinta! Challenge in Doornik. Hieronder kon u al een korte indruk lezen van wat er hen te wachten stond. Door omstandigheden waren maar 4 helden op de afspraak: Michal, Rik, Joris en Ward. Matthieu had de verjaardag van zijn vriendin te vieren, Wim moest voor een nieuwe permanent bij de coiffeur en Nicolas en Tom moesten helaas geblesseerd afhaken. Van Koen ontbreekt voorlopig elk spoor, wie meer info heeft mag altijd Child Focus contacteren. Normaal is deze tocht gegarandeerd een gelegenheid om de armen en benen te laten bronzeren, dit jaar echter kwam iedereen er noodgedwongen met winterkledij aan de start. Maar geen probleem voor de helden, in het net geleverde kledijpakket was dit allemaal voorzien en de 4 musketiers konden voor het eerst in uniform op pad. Het eerste deel van de tocht was eigenlijk opwarming. Le Vert Bois werd amper opgemerkt en op Le Trou Robin ging het stukje van 17% makkelijk naar binnen. De eerste bevoorrading werd bereikt aan een gemiddelde snelheid van 32km/h! Vanaf dan volgden de hellingen mekaar sneller op. De meesten waren meer dan 1km lang en gingen geleidelijk naar omhoog, met af en toe een steil interval. Ideale voorbereiding dus voor ons hoofddoel dit jaar. Al gauw bleek dat Michal en Joris over de beste klimmersbenen beschikten (wat eigenlijk geen nieuws was). Rik en Ward reden de hellingen aan eigen tempo op en pikten nadien steeds weer aan bij de berggeiten. Het stukje tussen de tweede en de derde bevoorrading was het zwaarste. De helft van alle hellingen van de hele rit lagen in dit deel van 45km. We kwamen in een omvangrijk groepje terecht met een 15-tal renners van de ploeg Elbeko. Bij Elbeko reed ook iemand die verdacht veel op Johan Museeuw leek. Of het hem al dan niet was daar zijn we het nog altijd niet over eens. Museeuw of niet, blijkbaar waren die zodanig jaloers op onze prachtige tenuekes dat we niet tussen hen mochten rijden. "Enkel voor of achter!", werd er gesnauwd. Geen probleem, Michal en Joris trokken de kop en den Elbeko moest het gat laten vallen en lossen. Nice! Aan de derde bevoorrading aangekomen zat het zwaarste werk er op.... dachten we. Want er volgde nog slechts 1 helling in die laatste 35km maar de weg bleek op geen enkel moment vlak te zijn en de wind zat nog eens op kop ook. Met 12 wieltjeszuigers achter onze rug werd het tempo constant hoog gehouden. Gelukkig kregen de helden de steun van 2 sympathieke collega's die een groot deel van het beukwerk voor hun rekening namen. De verzuring nam gaandeweg toe en aan de voet van de Col Du Jubaru (de laastste beklimming) schoten de wieltjeszuigers opeens als een pijl uit een boog weg. Zulke laffe daden worden door de helden niet op prijs gesteld en Michal was de eerste om ze een voor een op te rapen alvorens over op de top aan te komen. Ook Joris, Rik en Ward persten er nog een laatste sprintje uit (zie foto), om nadien freewheelend terug af te dalen naar de expo van Doornik. Een prachtige rit, een strak gemiddelde, een mooie streek, kortom een ideale training! De GPS-gegevens van Joris kan je bekijken door hier te klikken. Ook even opmerken dat onze prachtige hagelnieuwe uitrusting in het oog is gesprongen bij de andere wielrenners. We worden herkend als "die mannen van Lokeren" of "die mannen van de Singel", wat wel de max is om te horen op die momenten.
Op zaterdag 8 mei rijden de helden de Grinta! Challenge in Doornik. Ze zullen het prachtige heuvellandschap van het Pays des Collines van dichtbij gaan ontdekken en kennis maken met de streek van de Ellezelles, Flobecq (Vloesberg) en Frasnes-Les
Anvaing. Met enkele stevige kuitenbijters, zoals le Rossignol
(Hameau des Papins), le Bourliquet, la Houppe en de Mont Saint-Aubert,
is deze Grinta! Challenge - La Tournay een unieke belevenis! De helden zullen gaan voor de grootste afstand, de 150km. Starten zal gebeuren tussen 8u en 8u30 in Doornik, aan de Expohallen aan de Rue Du Follet. Daarom wordt er in Lokeren stipt om 7u vertrokken aan de Q8. Het is ook de eerste keer dat de helden op een toertocht zullen uitpakken met de nieuwe uitrusting (indien geen regenweer). Gisteren werd al even proefgedraaid in het Waasmunsterse heuvellandschap, met als afsluiter een natje en een droogje in De Singel.
Na een veel te lange periode van stilte is onze computer eindelijk terug, we kunnen dus opnieuw berichten plaatsen. De computer van de helden werd namelijk in beslag genomen door het parket van Dendermonde wegens vermeende betrokkenheid in de dopingzaak rond Frank VDB. Gelukkig had Wim het Excelleke met de gegevens van de bloedtransfusies net verwijderd zodat de computer na 3 maanden werd terugbezorgd in het het service-center van de helden in Lokeren. Ondertussen werkte Reginald, professionele duts bij Vermarc, vlijtig verder aan de schitterende tenues van onze helden. De uitrustingen werden overigens gisteren geleverd en zullen vanaf nu dagelijks in het straatbeeld te zien zijn. Voor de fans is het nog even wachten, de fanshops op de Markt in Lokeren en de Lippenslaan in Knokke openen normaal eind juni de deuren.
Wat de trainingsactiviteit betreft zaten de helden niet stil. Ondanks de strenge winter maalden de meesten toch al behoorlijk wat kilometers af. Vanaf de opening van het klassieke voorjaar pikten de helden ook wekelijks hun tochtje uit. Zo werden vanaf half maart de Omloop Passage Fitness (100km), de E3-prijs Harelbeke (130km), de Ronde Van Vlaanderen (150km), de Rit Van De Gouverneur (150km), de Peter Van Peteghem Classic (145km) en de Philippe Gilbert Classic (150km) gereden. Vorige week was voor de meesten een welgekomen recuperatieweekendje, om er zaterdag opnieuw te staan voor de Grinta Challenge in Doornik (150km). Tijdens de week wordt er meestal een tweetal keer in groep getraind in het Lokerse, veelal in het gezelschap van enkele renners van ProTour-ploeg HBC.
De helden maken duidelijk vorderingen, op weg naar hun doel: de Marmotte. Zo loopt er al pakweg 20kg minder held rond op deze aardbol dan begin januari dankzij de trainingsintensiteit. Eind mei staat er ook nog een driedaagse stage op het programma in de Vogezen. Meer info hierover volgt later nog.
Weer of geen weer, jullie helden moesten dit weekend gewoon trainen. En dat zullen ze geweten hebben... Met zijn zessen verzamelden ze zaterdagochtend aan de Lokerse sporthal. Wie ontbrak er dan? Uiteraard onze voorzitter Tom, want die is revaliderende na zijn operatie aan de knie. We kunnen wel vermelden dat de revalidatie voorlopig vlot verloopt. Tom mocht zich afgelopen weekend zelfs al wagen aan een ritje op de hometrainer. Via Lieven Maesschalk kon hij een speciaal uitgeruste, hypermoderne trainingsmachine lenen die voorlopig bij hem thuis staat opgesteld (zie foto). De geruchten doen zelfs de ronde dat dit prototype een marktwaarde zou hebben die tussen 27.000 en 35.000 ligt... De andere grote afwezige was Michal, onze Poolse locomotief. Hij kreeg vrijdagavond een hevige opstoot van tandpijn en moest noodgedwongen richting spoedgevallen trekken. Ondertussen is hij terug aan de beterhand. Maar zo komt het dus dat er maar 6 helden op trainingstocht trokken. In plaats van opnieuw richting Nederland te trekken ging het nu oostwaarts. Via de Durme en Waasmunster trokken de helden richting Temsebrug om zo stroomopwaarts terug te keren naar Overmere en Lokeren. Bij aanvang van de rit was het fris maar droog. Echter, na een vijftal kilometer vielen de eerste regendruppels al uit de lucht en op de koop toe kreeg Rik een lekke band. Als echte Flandriens trok het treintje helden verder. In mekaars wiel rijden en drijfnat worden van het opspattend water... Leuk is anders maar de verhalen over de Marmotte die ondertussen werden verteld, sterkten de wil om door te rijden. Met hier en daar een stuk dijk waar werken aan de gang waren achter de kiezen, kwamen onze helden als echte modderduivels terug in Lokeren aan. 78 kilometer aan een strak gemiddelde, niet slecht voor een natte zaterdagvoormiddag in januari. Sommige helden besloten zich te gaan opwarmen in stamkroeg De Singel terwijl anderen er voor kozen om thuis een warm bad te gaan nemen. Hoe dan ook, ze zullen allemaal genoten hebben van dat gelukzalige gevoel achteraf!
De eerste collectieve trainingsrit zit er ondertussen op, en ook de maten van de uitrustingen zijn eindelijk doorgegeven. Het enige waar (voorlopig 4) helden nog op wachtten, was een bezoekje aan de sportarts. Waarom en sportarts? Wel, we doen er hier regelmatig nogal lacherig over maar de Marmotte rijden is een niet te onderschatten onderneming! Daarom is een medische keuring verplicht door de organisatie van de cyclosportieve. Je kan daarvoor gewoon bij je huisarts langslopen, of je kan daarvoor bij een sportdokter aankloppen. Joris, Michal, Rik en Ward kozen voor de laatste optie. Ze legden op 20 januari om 19u een afspraak vast bij dokter Peter Vervoort in Kessel. Waarom hem, waarom niet in de buurt? Simpel, Peter Vervoort is een van de betere Vlaamse sportartsen, gespecialiseerd in duursporten. Hij nam ondertussen zelf al deel aan 16 Ironman-triathlons! Hij is tevens de man die de trainingsschema's opstelt en de spelers medisch opvolgt bij de rijkste club uit tweede klasse, SK Lierse. Op dezelfde plaats waar Jurgen Cavens en andere Thomas Radzinski's medisch gekeurd werden, stond een mooie computergestuurde fietstrainer naar onze helden te lachen. Eerst volgde een kort verkennend gesprekje met de dokter, nadien mochten de helden om beurten plaatsnemen op de fiets voor een sessie van om en bij het halfuur. 'Geen t'shirt, bloot bovenlijf', zei de dokter. Eenmaal plaatsgenomen op het zadel werden de torso's van de helden volgeplakt met een achttal zuignappen om de hartslag op een lcd-scherm weer te geven in een cardiogram. Daar bovenop kregen onze helden nog een masker aangemeten om de VO2 max te bepalen, de maximale zuurstofopname. Het begin was poepsimpel. Met een lichte weerstand een trapfrequentie tussen de 60 en 100 toeren per minuut aanhouden was eigenlijk een opwarming. Ondertussen prikte Peter Vervoort een gaatje in een van de vingers om elke 3 minuten een staaltje bloed af te nemen. Dit was nodig om de verzuring te meten. Gaandeweg werd de weerstand automatisch opgedreven. De benen werden zwaarder, de hartslag ging omhoog, het zweten ging over van druppen naar blijven lopen. Wanneer de trapfrequentie niet meer boven de 60 toeren per minuut raakte, was de test voorbij. Bij het afstappen van de fiets leken de benen van onze helden te ontploffen! De douche achteraf was dan ook meer dan welkom. Op de resultaten is het nog enkele dagen wachten. Samen met een persoonlijk trainingsschema zullen die normaalgezien komend weekend in de mailboxen van onze helden vallen. We kijken er vol verwachting naar uit! Zaterdagmorgen staat trouwens de tweede collectieve training op het programma. Vertrek om 8u55 stipt aan de sporthal van Lokeren voor een tochtje van 100km.
Wat later dan voorzien, maar uitstel is geen afstel! De afgelopen dagen werd onze website massaal bezocht door de pers en andere geinteresseerden om een glimp op te kunnen vangen van onze nieuwe uitrusting. Maar vandaag staat de foto eindelijk online! U kan op de kleine foto klikken om een grote versie te zien te krijgen. Er werd gekozen voor een hoofdzakelijk witte kleur, afgewerkt met een streepje zwart. Het is zo dat ons groot voorbeeld, wijlen Frank Vandenbroucke, het zou gewild hebben. De keuze viel op Vermarc, een Belgische producent die al jaren garant staat voor de beste kwaliteitskledij bij zowel liefhebbers als profrenners. Dankzij onze sponsors kon de prijs erg gedrukt worden, en vanaf de Ronde Van Vlaanderen maken wij al rijdend reclame voor hun onderneming als wederdienst. De eerste hoofdsponsor is restaurant Open Fire, gelegen aan de Zeedijk in Knokke-Heist. Meer info vind je op www.openfire.be. In het voorjaar zal de voltallige ploeg op de dijk worden voorgesteld aan de fans, en zal er ook tijd worden gemaakt voor foto's. De tweede hoofdsponsor is schoenenzaak Bultino uit de Korte Dijkstraat in Dendermonde. Meer info en de huidige collectie kan u gaan zoeken op www.bultino.com. De laatste hoofdsponsor is café De Singel, de place to be voor een natje en een droogje in groot-Lokeren. De Singel is tevens het clublokaal van de helden. De vierde sponsor is wijnhandel Alcavins uit Lochristi, gespecialiseerd in het selecteren en promoten van exclusieve wijnen uit heel de wereld. Hun website is te vinden op www.alcavins.be. Nummer vijf is fietswinkel Mobi Bikes uit Lokeren. In groot Lokeren dé referentie voor fietsliefhebbers. Meer info op www.mobibikes.be. De zesde en laatste sponsor is King George. Aan allen, bedankt voor jullie steun! Merk ook het gouden opschrift 'Tutti Insieme' in de nek op. Uit het Italiaans vertaald is dat 'Amal tuupe', de strijdkreet van jullie helden.
Met de feestdagen eindelijk achter de rug, staan de helden stilaan aan het begin van de eigenlijke voorbereidingsperiode. De ene was de afgelopen maanden al wat meer gedreven met de fiets bezig dan de andere, maar om er te staan in juli zal nu iedereen uit zijn schelp moeten kruipen. Morgen staat eerst nog de nieuwjaarsreceptie van de ploeg op het programma. Wie zin heeft kan vanaf 22u aansluiten in café De Singel. Daar zal ook de uitrusting van de ploeg worden voorgesteld, met dank aan alle sponsors! Dit weekend zal hiervan ook een foto verschijnen op deze website.
Maar trainen is dus de boodschap vanaf nu! Het winterhaar zal in de komende weken stilaan van de benen worden geschoren zodat de aders op de pezen nog duidelijker zichtbaar worden. Al zal er eerst wat moeten gewerkt worden om die pezen te laten groeien, laat staan om ze zichtbaar te maken. Bij anderen zijn die pezen misschien al aanwezig maar ligt de nadruk meer op het kwijtspelen van enkele overtollige kilo's. De rollen en de mountainbike zijn de meest gebruikte attributen tijdens deze ijstijd. Daar de helden nog steeds geen profs zijn zit een stage in Calpe er vooralsnog niet in en wordt erop zijn 'Volderkes' getraind op Vlaamse wegen en paden. Op 20 januari brengen een aantal helden een bezoekje aan sportarts Peter Vervoort om zich sportmedisch te laten testen en een persoonlijk trainingsprogramma te laten opmaken. Ook het materiaal zou tegen dan in orde moeten raken. Een paar bestelden een nieuwe fiets, anderen legden nieuwe bandjes en een nieuw stuurlint en een enkeling schuurde het roest van zijn ketting om ze daarna in te vetten met wat gebruikte massage-olie. Benieuwd wat dat gaat geven...
De laatste dagen is het nogal stil rond de helden, maar achter de schermen wordt er volop gewerkt! Daar is nu ook tijd voor, want de winterprik van de laatste week zorgde ervoor dat het te gevaarlijk is om met de fiets op pad te trekken. Ook mede dankzij Music For Life, de actie van Studio Brussel, wordt de aandacht nu een beetje afgeleid van de helden en worden ze wat met rust gelaten door de pers. Sommigen besloten dan maar op de rollen te trainen of te spinnen, anderen beoefenden alternatieve sporten zoals curling of schansspringen, en nog anderen herstelden thuis van een heelkundige ingreep. Het revalidatiecentrum T&MVD in hartje Lokeren groeide deze week uit tot het zenuwcentrum voor onze helden hun heldendaden. Dagelijks werd er vergaderd met potentiele sponsors, kledingmerken en mede-helden. Het belangrijkste onderwerp is dezer dagen de uitrusting. Daarvoor moeten de sponsordeals zo snel mogelijk worden afgerond. Een unieke kans voor bedrijven die gedurende het hele jaar en zelfs langer in de picture willen staan. Een aantal haakten hun wagonnetje al aan, maar er blijven nog steeds anderen welkom. Een ander druk besproken punt is de naam en het logo van de helden. Een aantal geniale namen en logo's passeerden al de revue, het is enkel nog kwestie van een aantal knopen door te hakken. Eenmaal dit gebeurd is, leest u het hier natuurlijk als eerste...
Onze helden wensen iedereen prettige feestdagen toe en rekenen op een grote steun in 2010! In de rand nog even vermelden dat zo goed als iedereen intussen ingeschreven is voor de Marmotte. Enkel Tom wacht af hoe de revalidatie zal verlopen om zich al dan niet nog in te schrijven voor deze zware wedstrijd. En de (voorlopig) laatste held kan je nu ook beter leren kennen via zijn persoonlijke fiche: Wim Pieters!
Zoals jullie wellicht al op deze blog konden lezen, werd Tom vrijdag in het AZ van Lokeren geopereerd aan de knie. De operatie is goed verlopen, maar het kraakbeenletsel bleek erger dan verwacht. Er wacht Tom nu een revalidatie van enkele maanden. Zelf hoopt hij in april opnieuw op de fiets te zitten, maar zijn deelname aan de Marmotte zal wellicht in het gedrang komen. "Opnieuw pijnvrij fietsen is mijn enige bekommernis. Aangezien het kraakbeen in mijn knie terug stevig moet worden, is het beter om een maand langer te rusten dan een maand te weinig. En de Marmotte loopt niet weg hé. Ik zal heel tevreden zijn als ik de andere helden op de flanken van de Alpe d'Huez kan aanmoedigen, en ikzelf zonder pijn één van de cols al kan beklimmen", klonk Tom hoopvol. We wensen hem bij deze dan ook een goede revalidatie toe.
