11 juni 2011 stond ATC aan de start van “Les 3Ballons”. Dit is een “A” categorie wedstrijd waarvoor Hilaire zijn volledige ploeg had opgetrommeld zodat we met 8 konden starten. Helaas hadden Andrei “Michal” Tchmil en Summie-Tom reeds tijdens de voorbereiding moeten afhaken met blessures. Andrei maakte met een mooie 4° plaats wel zijn wederoptreden in een locale kermiskoers te Oekraine..

Uiteindelijk telde de ploeg 6 helden: Polli d’ourke (Stijn), De jokke, Wardsj, Matsu Matsu, Bambino d’Oro (Wim) en Francesco.

Voor Francesco die zijn peilen al op de kortere en plattere koersen aan het richten is, is dit een wedstrijd volledig in dienst van de kopman.

Spijtig genoeg zouden een natwegdek en een spoorovergang nog voor de eerste helling een schifting voeren waardoor de hulp aan de kopman nogal beperkt zou blijven.. Dit was alvast het teken voor een iet wat moeilijke aanvangsfase. Francesco besloot dan ook rustig aan te vatten, maar nog tijdens de eerste klim verloor hij zijn lunchpakket en moest hij gedwongen terugkeren. Tijdens de afdaling lag er 1 verraderlijk bultje alwaar menig bidon de graskant koos, alsook deze van Held Rik. Bij de langere koersen kan hij wel wat water gebruiken, dus keerde hij voor een 2^de keer om. Vervolgens verloor hij tijdens de beklimming van de Col d’Oderen ook nog het regenvestje en mocht hij al voor de 3^de keer omkeren.

Tijdens de briefing had hij blijkbaar ook al niet goed opgelet want de bevoorrading bevond zich aan de voet van Col d’Oderen en niet boven.. Met 2 lege bidons begon hij dan ook te schooien om water. Hier betaalde hij al snel de tol van het succes van ATC, want geen enkele ploeg wou te hulp schieten. Hierdoor moest hij noodgedwongen stoppen bij een fan, die voor een handtekening de bidons weer vulde. Dit was dan weer het teken voor het begin van de wederopstanding. Geleidelijk aan voelde Francesco zich beter worden en dreef hij het tempo op. Zo passeerde hij op de route d’ Americain, de onfortuinlijke Bambino d’Oro die nog grotere problemen kende. Hoewel hij op weg naar de top van de grand Ballon nog zijn zonnebril eens verloor en voor een 4^de keer mocht omkeren, bleef de moral en het tempo hoog.

Aan de voet van col Hunsdruck nam hij nog snel 24 redbulls tot zich en vloog letterlijk naar boven opzoek naar een goede groep. Hoewel de Jokke hem gewaarschuwd had voor de nadelen van zoveel RB’s, twijfelde hij niet aan de voet van Ballon d’Alsace om nog eens 24 RB’s tot zich te nemen.. Dit zou hem op 2 km van de top alsnog zuur opbreken.. Hammertime!!! Gelukkig had hij eerder die dag toch teruggekeerd voor zijn lunchpakket dat hem er weer boven op hielp. Ook de gedachte van aankomst bij “de scheune miekes” gaven een boost aan de moral. Vervolgens zou een groep van een 20-tal renners in goede verstandhouding vaart maken naar de slotklim. De laatste 10km voor de klim was de samenwerking weg, maar een attente Francesco at rustig het bord van zijn medevluchters leeg.

Aan de voet van “Planche des belle filles” bleek een “gouden Louis” nog tot de mogelijkheden te behoren en werd de gas nog eens volledig opengetrokken. Met zijn gedachten bij de miekes vloog hij dan ook naar boven. Boven zag hij nog net Matsu Matsu voor zich uit rijden.. Uiteindelijk een kleine 8u30 gefietst en tevreden met de gouden plak. Planche des belles filles leverde overigens vooral uitgewrongen koeruirs op.. De miekes waren waarschijnlijk al vertrokken met de winnaar..

Proficiat aan alle helden, die allen een gouden medaille behaalden!!      

Toch ook nog een woord van dank voor soigneur Ludo en Mecanicien Benny, die onze benen en fietsen in perfecte staat aan de start brachten!!! DANK U!  

17-06-2011 om 18:49 geschreven door ATC

3 Ballons, een prachtige topcyclo dwars door het Parc naturel des Ballons des Vosges met beklimmingen van de Ballon de Servance (1200m), le cols des Ménil (678m), le col d’Oderen (884m),le col du Herrenberg (1186m), le Markstein, le Grand Ballon (1325m), le Hundsdruck (748m), le Ballon d’Alsace (1200m) en als laatste de vreselijke Planche des Belles Filles (1148m). Een van de vele doelen dit jaar om hier een mooi klassement te rijden. Doelstelling vooraf was top 100. Na het “lange” voorjaar, het kleinere trainingsvolume van de laatste weken, de beperkte parcourskennis en de talrijke hoogtemeters die men in de 3 Ballons dient te overwinnen (+/- 4500 hm) was het voor mij dan ook een groot vraagteken wat de Ballons zouden brengen.

Donderdagavond werd er aangezet richting Champagney. Onmiddellijk na het werk vertrok ik vanuit Brussel als eerste van het ATC team om de Middeleeuwse burcht Clos Fleuri voor middernacht te betrekken.  Bij aankomst, werd ik -toen nog- hartelijk ontvangen door Uil Albert en Vogelbekdier Brigitte … waarom verblijven wij eigenlijk steeds bij dieren? Later op de avond, en zonder warm welkomstcomité, arriveerden de rest van het afgevaardigde ATC Cycling Team.

Bij het krieken van de dag stond de huisgemaakte kriekenconfituur reeds op tafel, hoewel Thieuke reeds duchtig lokale kaas op zijn toasten aan het degusteren was. Aan de ontbijttafel werden we vergezeld van nog enkele fietscoryfeeën, dé Ludo en dén Benny …bij den Uil kon er echter geen glimlach meer af. Na het ontbijt werd er onmiddellijk richting inschrijving gereden, op een steenworp van ons Middeleeuws verblijf. Alle rugnummers en chips lagen reeds klaar voor ATC, het was gewoon afhalen en wegwezen.

Daarna had Hilaire een korte verkenningstocht ingepland, doorspekt met enkele fotoshoots voor fans en sponsors. Op het programma stonden enkele hectometers van de Ballon de Servance en de volledige beklimming van de Planche des Belles Filles. Aan de voet van de Planche pikte bambino d’oro Pierreke aan. Hij had de nacht nog in België doorgebracht en was ‘s ochtends vertrokken om alsnog een laatste keer van de medische geneugten van zijn hypoxietent te kunnen genieten.

Het werd stilaan tijd voor een hapje en daarom opende Pierre zijn koffer, legde zijn Specialized ATC Team Replica er in en bezorgde me een laatste snelheidstraining achter de wagen. Er werd halt gehouden voor een carbo-loading ter hoogte van bar La Martina. Daar werd verder nagekaart over het parcours en het wielrennersleven; Jokke vond de Planche serieus overroepen, Thieu wou zijn stuurlint zeker nog vervangen, Pierre vond het al best warm en brainstormde wat over het vestimentaire gedeelte van de tocht, terwijl Rik blij was dat hij zijn hoge velgen niet mee had en Ward een lijstje voor de Colruyt aan het opstellen was. Daarbij kwam nog eens dat we samen opdringerige fans van de spiksplinternieuwe VA_CORSE wielen, op afstand moesten houden.

De dag werd afgesloten met het tunen van de fietsen, hamsteren in de lokale Colruyt en een sober avondmaal: kip met gebakken pasta. Er werd snel weer gekozen om naar de vlindertuin terug te keren en de ogen te sluiten.

’s Ochtends ging de wekker reeds af omstreeks 5u. De nodige koolhydraten werden naar binnen gespeeld, de kledij werd aangemeten en ik kon met mijn fiets onmiddellijk plaats nemen in de voorste gelederen. De start werd gegeven omstreeks 7u15, na enkele interviews met oa. Michel Snel en een voorstelling van enkele profs uit Ethiopië (uitkomend voor Marco Polo Cycling).

De eerste kilometers werden aan een rustig tempo afgehaspeld en ik had zodoende nog tijd om met Bart Van Damme even te keuvelen. Op de Ballon de Servance was het echter direct prijs, de Veltecers legden er meteen een snoeihard ritme op. De ontbrekende parcourskennis speelde me hier echt wel parten, naast de benen die niet echt wouden warm lopen. Ik verloor een pak plaatsen en kwam als 100^ste door op de top. Na de snelle en leuke afdaling, kon ik jammerlijk genoeg door een rood licht net niet aanpikken aan een snellere vooropliggende groep. Met een 30-tal stormden we af op de col du Ménil en col d’Oderen. Een eerste schifting werd gevoerd op de col de Brammont, een echte loper die me op het lijf is geschreven. Ik schoof mee om zodoende op de stijlere route Americain door te bijten. Bovenop route de Crêtes bleken we nog met een 8-tal over te blijven, waarmee we verder samen de Grand Ballon opreden. Een moordende opeenvolging van beklimmingen met bijzonder weinig recuperatie.

De verstandhouding in het groepje na de Grand Ballon viel al bij al nog mee, we wisten dat iedereen wel een beetje moest rijden. De Hundsruck was opnieuw doorbijten met zijn steilere stukken, maar ik voelde dat ik nog genoeg krachten over had voor wat nog komen zou. Hier en daar, verspreid over het parcours raapten we de eerste renners op, en ik kan u verzekeren het waren lijken!

Op de ballon d’Alsace bleven we nog met een 5-tal renners over. We reden aan een gezapig tempo naar boven, zodat we allemaal wat samen bleven. Dit kwam goed van pas want de weg tot aan de voet van de Planche des Belles Fillles was net voor Champagney bezaaid met kuitenbijters die wel zeer aan de beentjes begonnen te doen. Ik probeerde nog goed te eten om vol krachten de finale te rijden en dat bleek nodig te zijn, want een groep van een 30 tal renners kwam terug net voor de voet van de Planche des Belles Filles.

Er was maar één opdracht, zo ver mogelijk vooraan aan de klim starten en de kleinste versnelling 39x25 zo snel mogelijk rond krijgen. De percentages vlogen me om de oren, ik beet door en eindigde uiteindelijk in een tijd van 7u 7minuten, goed voor een 75ste plaats. Ik kwam tevreden binnengebold, maar ben alsnog benieuwd wat het zou gegeven hebben indien ik bij een snellere groep had kunnen aanpikken op de col de Servance … iets voor volgend jaar!

De prachtprestatie van de andere helden, de heroïsche verhalen en de welverdiende pasta nadien, maakten van dit kale skistation alsnog een gezellig vertoeven achteraf.

Aan de winnaar Michel Snel en éénieder die deze cyclo tot een goed einde bracht: klasse en respect!

15-06-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Les Trois Ballons: een ritje van 200km + 5km molshoop. Hiervoor stonden de zenuwen bij mezelf en de meeste ATC deelnemers al sinds half week 23 strak gespannen. Donderdagavond werden we dan eindelijk gelost en trokken Rik, Joris, Matthias, Stijn en ik richting Champagney. Na een lange rit kwamen we rond 1u aan en kropen we samen met onze fietsen onder de wol.

De ochtend nadien gingen we naar de ploegvoorstelling in de immense evenementenhal van Champagney. Veltec, Grinta! en Marco’Polo keken aandachtig toe hoe kopman Stijn De Clippeleir en zijn knechten werden voorgesteld op het podium. Na dit verplicht nummertje gingen we ons snel omkleden en trokken we op verkenning voor de begin- en slotkilometers. We verkenden de eerste serieus hellende strook van de Ballon de Servance en daalden opnieuw af om onze schaduwkopman Wim te ontmoeten, rechtstreeks uit België gekomen samen met Geert Plancke en Valentino Roncada. Samen verkenden we de slotklim naar de Planche des belles filles. 5,6 km aan 9% gemiddeld. Voor de ene held ging het duidelijk al wat makkelijker dan voor de andere. Ik vond het in elk geval moordend zwaar en de onzekerheid voor morgen nam stilletjes toe. In het terugkeren aten we nog een pasta en genoten we van het zonnetje en het vakantiegevoel. Terug op het hotel kon de 3 Ballons eigenlijk beginnen. Fietsen kuisen en afstellen, wielen africhten, nummers pimpen en ophangen, naar de Colruyt gaan, eten, drinken, profielen instuderen, discussiëren,... proberen slapen. Een good-old granfondo-sfeertje dus!

Enkele uren slapen later was het zover: de dag van mijn eerste 3Ballons. Eerst propten de helden zich vol met brood, confituur, honing, pannekoeken, kaas, yoghurt,… om nadien te gaan ontbijten. Veel meer dan een bord pasta kregen de meesten er niet meer in. Zeker niet toen bleek dat het beginnen regenen was. Mats en Jokke moesten in allerijl nog hun wielen en remblokken vervangen zeg! Hier hadden ze niet op gerekend. Stijn stond ondertussen al klaar in het eerste startvak en Rik, Wim en ikzelf besloten ook maar te vertrekken. Gehuld in een regenvestje stonden we in onze box te wachten en zagen we het stoppen met regenen. God zij dank, want dat zou gevaarlijk geworden zijn. Regenvestjes in de achterzak en enkele tellen later wordt het startschot gegeven. Succes mannen, en route!

Mijn persoonlijke ambitie was om te finishen tussen 8u en 8u15, wat een plaats bij de eerste 400 zou moeten opleveren. Daarom ging ik zoals altijd stevig van start. Op de natte wegen baande ik mij langzaam een weg naar voren, op zoek naar een goed wiel. Dat vond ik en samen met een 5-tal lotgenoten schoven we op deze manier enkele honderden plaatsen naar voor tot aan de voet van de Servance. Ik peddelde bergop verder naar voor in het deelnemersveld tegen een stevig tempo, maar moest al snel een tandje of 2 kleiner schakelen. Te snel begonnen? Ik vond dat ik traag vooruit kwam nu en was blij toen ik eindelijk aan de top was. Met een krantje onder de trui daalde ik voorzichtig af want de baan lag nog redelijk nat. Ik werd langs alle kanten voorbij gereden maar dat kon mij niet schelen. Beneden had ik geluk toen zich aan de verkeerslichten een groep van een man of 50 gevormd had en ik kon aansluiten toen het net terug groen werd. Ik nam ongeveer de tiende positie in in de groep en liet me meeglijden over de Col de Ménil en de Col d’Oderen. Zalig lopende klimmetjes waren dit en ik voelde mezelf er goed door komen. In de haarspeldbochten zag ik wel dat de groep in stukken brak en we met een 20-tal over bleven. De schifting ging verder op de Col du Bramont, en ik zakte weg in het groepje. Na de korte afdaling begon meteen de Route des Américains en ik moest de groep (die nog uit een man of 10 bestond) laten gaan. Boven op de route des crètes liet ik me inlopen door een achtervolgend groepje en in een rotvaart ging het naar de top van de Grand Ballon. Ik had geen moeite om in het wieletje te volgen en we haalden de ‘ontsnapten’ terug in. Op de top (halfkoers) hield de groep halt om de drinkbussen bij te vullen en een plaspauze te houden, uiteraard kwam dit ook voor mij op een ideaal moment.

Tijdens de lange afdaling werden de batterijen terug wat opgeladen zodat ik vrij fris aan de voet van de Hundsruck kwam, een venijnig beest van een 7-tal kilometer. Deze klim kon ik opnieuw in groep afwerken, en opnieuw kwamen we ferm uitgedund aan de top. Een sociale Westfluut spoorde mij en nog enkele metgezellen aan om het tempo hoog te houden op het tussenstuk vanuit Masevaux naar de Ballon d’Alsace. Ik gehoorzaamde en we kletsten met zijn negenen de slepers uit de wielen. Onze Westfluut was zo fier als een gieter en kwam iedereen persoonlijk bedanken. Al glimlachend kon ik dus aan de Ballon d’Alsace beginnen. 10 kilometer verder lag de top en het begon nu stilaan door te wegen. Ondertussen was ik alleen gevallen want mijn collega’s waren blijven plakken aan de bevoorradingspost. Ik vond een goed ritme en raapte links en rechts wat lijken op. Boven voelde ik de honger knagen en speelde snel wat snoep en repen naar binnen. Misschien wel te laat, want in het glooiende stuk naar Champagney moest ik de rol lossen. Opnieuw had zich een mooi groepje gevormd waarmee ik graag naar de voet van de slotklim was gereden. Maar het ging dus iets te snel, met name op de venijnige hellende stroken die ik in dit deel niet verwacht had. Bij de doortocht in Champagney twijfelde ik tussen alleen doorgaan of me laten inlopen om zuiniger naar de Planche te rijden. Ik koos voor de solorit. Verstand op nul en trapen maar, tenslotte waren het de laatste 20 kilometer. Ik haalde een dame van Veltec bij en vroeg haar om samen te rijden maar verder dan mijn achterwiel raakte ze niet meer, damn. Nu moest ik ook wel blijven doortrappen want stel je voor dat ik door een vrouw zou worden ingehaald… Neen… Op een drafje naar de Planche des belles filles dus. Bij het begin van het beest zegt mevrouw ‘bedankt he’, en ze laat me achter. Ik luister in mijn oortje en hoor Hilaire zeggen ‘De 3 Ballons begint hier’, en twijfel geen moment. Ik bundel al mijn krachten en haal haar opnieuw in en laat haar definitief achter. Gelukkig hadden we deze klim verkend of ik was misschien wel afgestapt. Loodzwaar! Bij het ingaan van de laatste kilometer verschijnt een brede lach op mijn gezicht en ik pers er op het einde zelfs nog een spurtje uit bergop. I did it!

Als een slappe vod begeef ik mij naar de stand met recuperatiedrank. Liters kap ik achterover, mijn tank was volledig leeg! Stilaan kwam ook het besef dat ik het beter deed dan ik gehoopt had. 7u42 en een 255^ste plaats. Hier doe je het toch voor! De 75^ste plaats van Stijn en de andere Golden ATC Boys maakten deze dag top!

14-06-2011 om 00:00 geschreven door ATC

13-06-2011 om 00:00 geschreven door ATC