|
Vorige week maandag trokken Joris, Rik, Michal, Wim, Matthias en Ward richting Franse Alpen voor het voorlopige einddoel van hun missie: de Marmotte uitrijden. Woensdag pikte ook Stijn aan bij de groep. Sommigen hadden de ambitie om daarnaast ook een scherpe tijd neer te zetten, voor anderen was de eindstreep overschrijden het enige doel. Sinds de strenge winter zijn de helden non-stop met hun doel bezig geweest. Er werd zeer intensief gefietst, bijna alle Belgische klassiekers werden gereden, en een stage in de Vogezen werd de ultieme klimtraining.
In de late voormiddag trokken de helden in bij Peter, een Belg die een kleinschalig hotelletje runt op een boogscheut van Le Bourg d'Oisans. Het zag er in het begin allemaal wat raar uit, maar de kamers bleken zeer mooi te zijn, net als het uitzicht trouwens. Voor ze het vergaten legden de helden eerst hun bloedzakjes in de frigo alvorens zich op het terras (met uitzicht op de Glandon) te installeren en een bordje gemengd te bestellen met een aperitiefje om te bekomen van de autorit. Nadien serveerde Peter een lekker avondmaal en maakten de helden kennis met 3 Deense ex-profrenners die toevallig ook in het hotel verbleven. Na de maaltijd werd nog even wat voetbal gekeken op tv, maar de batterijen waren bij iedereen vrij leeg en het was vroeg stil op de slaapkamers.
Dinsdagochtend ontwaakten de helden bij een stralend zonnetje, vakantiegevoel! Na het ontbijt werden de fietsen op en in de ploegwagens geladen en trok het gezelschap richting Saint-Michel de Maurienne om van daaruit de Col du Télégraphe en de Col du Galibier te verkennen, 2 cols die ook in de Marmotte op het programma staan. De 80 kilometer die daarvoor dienden gereden te worden met de wagen bleken langer te duren dan verwacht. De karavaan moest immers eerst over de Col du Glandon tussen de fietsers naar boven laveren en deed er een goede 2 uur over om op de bestemming te raken. Intussen was het iets na de middag en ging de thermometer vlot over de 30°C. Het was zweten vanaf de eerste meters op de Télégraphe. Iedereen zocht zijn eigen tempo op en in kleinere groepjes werd de berg beklommen. De Télégraphe is een vlot lopende klim van eerste categorie met een gemiddelde stijgingsgraad van 7,3%. De lengte is 12 kilometer, zolang hadden de helden dit jaar nog niet geklommen aan één stuk door. Al bij al viel deze klim zeer in de smaak. Iedereen kon zonder problemen rond de overslagpols aan een goed tempo naar boven rijden. Behalve Rik, die met zijn goede benen maar aan een maximum hartslag raakte van 90, iets waar Bertje Contador en co stikjaloers op zouden zijn. Achteraf bleek dat de registratie van zijn hartslag niet correct was, gelukkig maar! Iedereen kwam boven in iets meer of iets minder dan een uur en propte zich daar vol met wat sportbars en gellekes, al zou voor Wim een lekkere pasta daar natuurlijk beter gesmaakt hebben. Op de top werden de helden nog eens gecontroleerd door ploegarts Eufemiano Fuentes. Joris en Wim bleken koorts te hebben en werden na telefonisch overleg met de voorzitter onmiddellijk teruggestuurd naar het hotel. Op 4 dagen voor de Marmotte was dit natuurlijk geen leuk nieuws voor hen, het team en de sponsors. Michal, Rik, Matthias en Ward trokken via een korte afdaling naar Valloire, waar de klim naar de top van de Galibier begint. De Galibier is een klim van 18 kilometer, waarvan de top op meer dan 2600 meter ligt. Het is een beest buiten categorie met een gemiddelde stijging van 7%. Maar het begon lichtjes te regenen en boven de Galibier pakten zich heel donkere wolken samen. Aan de voet spraken de helden een wielrenner aan die van de berg kwam, en die raadde hen aan om niet aan de klim te beginnen met dat weer. Er werd besloten om met de auto terug te keren naar het hotel en vandaar nog eens Alpe d'Huez omhoog te rijden met de fiets. Een tweetal uur later bleek het er ook in Le Bourg d'Oisans heel onweerachtig uit te zien. De vier waagden het er toch op maar al na enkele kilometers begon het te regenen en maakten ze rechtsomkeer. Joris lag met koorts in bed dus moesten de helden zich in stilte bezig houden in het hotel. Gelukkig voelde Wim zich al iets beter na het verorberen van een broodje brie en besloot om samen met de rest de jacuzzi van Peter eens uit te testen. Met opnieuw een bordje gemengd en een aperitiefje bij de hand begonnen de helden mekaar stilaan wat zenuwachtiger te maken voor wat er later deze week komen zou. De avond verliep, zoals altijd eigenlijk, heel rustig. Om 20u werden we steeds verwacht aan tafel en nadien werd er traditioneel nog wat tv gekeken om de avond op de kamer te eindigen met het checken van het nieuws uit België via de laptop.
Omdat het weer dinsdag roet in het eten strooide, gingen de helden er op woensdag nog eens fors tegenaan. Wim kreeg terug groen licht van Eufemiano, Joris moest nog binnen blijven. Ditmaal werd er gestart aan het hotel, dat eigenlijk ideaal gelegen was. De helden startten de dag met de beklimming van de Col du Glandon. Misschien iets minder bekend in de oren klinken maar eenmaal je hem beklommen hebt vergeet je hem nooit meer! In de eerste plaats is het al een heel lange klim, met zijn 24 kilometer. Het gemiddelde stijgingspercentage is slechts 4,8% maar dat komt omdat er een aantal korte afdalingen zitten. Het ticket buiten categorie heeft de col vooral te danken aan zijn steile stukken (11% en meer) en onregelmatigheid. Hierdoor is het enorm moeilijk om in een goed ritme te blijven klimmen. Opnieuw viel de groep uit mekaar tijdens de klim en zagen de helden mekaar terug op het terrasje van de brasserie boven. Het optimisme van na de Télégraphe was nu toch lichtjes gedaald, want de Glandon was een heel pak zwaarder en moeilijker. Iedereen slaagde er wel in om zonder in het rood te moeten rijden, boven te raken. Een paar foto's nemen en als iedereen binnen was vertrok het gezelschap terug naar beneden. In de vallei werd er rustig naar Le Bourg d'Oisans gepeddeld aan 51,3km/h. Daar wachtte een al iets fittere Joris de fietsers op in een Itlaliaans restaurantje. Na de middag zou Alpe d'Huez verkend worden, dus een stevige pasta kon er wel in. Na een pauze van een dikke 2 uur en een praatje met Marmotte-favoriet en Lokeraar Bart Van Damme, trokken de helden naar de voet van de klim. Met een gemiddeld stijgingspercentage van 8,1% over 12 kilometer kreeg ook deze berg het etiket 'buiten categorie' opgeplakt. De eerste kilometers zijn moordend. In een loden hitte duwen de helden zich meter voor meter naar boven. Het stijgingspercentage blijft hier constant 11% en meer en is bijna ondraaglijk in die hitte. Vanaf het eerste dorpje wordt het wat minder steil en geleidelijk wat koeler. Al blijft het stoempen om vooruit te raken. De hartslagen kunnen door niemand onder de overslag worden gehouden tijdens de tocht naar het skidorp. Boven aangekomen geniet het vijftal van een lekkere cola, maar de grijze wolken zorgen ervoor dat ze snel terug aan de afdaling beginnen. Er wordt niet gedaald via dezelfde weg als de klim maar langs een prachtig pasje (merci HBC'ers!) en een zalige afdaling gaat het via het stuwmeer van Allemond richting hotel. Daar verwelkomden de mannen de laatste held, Stijn. De zenuwachtigheid begon nog wat meer te stijgen, zeker na het verkennen van de 2 zware cols die dag. Het ging zelfs zo ver dat er die avond via facebook van kamer naar kamer werd gecommuniceerd over wat al dan niet mocht gegeten en gedronken worden. Gelukkig weten de helden dat de dag nadien hun psycholoog uit Damme ook in het hotel zal aankomen.
Na de vrij zware woensdag stond er voor donderdag en vrijdag rust op het programma. De zware benen waren 's morgens onvermijdelijk. Daarom sloeg de paniek alweer toe en vonden een aantal helden er niets beter op dan mekaars benen te beginnen masseren. Na deze mentale opkikker en het ontbijt stond een lostrapritje op et programma. Stijn bleef liever binnen om te compexen en zijn benen nog wat meer pap te laten worden.Ook Joris moest binnen blijven, hij was nog steeds te zwak en zag zijn Marmotte stilaan in het gedrang komen. Na een klein uurtje fietsen gingen de helden in Le Bourg d'Oisans nog eens langs bij de fietenmaker. Samen met nog een driehonderdtal andere wielertoeristen deden ze het kleine winkeltje uit zijn voegen barsten. Aan het winkeltje kwamen de helden zelfs enkele bekende Lokeraars en leugenaars tegen. De stress werd er niet minder op, integendeel. Van vakantie was ondertussen nog weinig sprake. Zelfs diegenen die met die instelling vertrokken waren, werden op enkele dagen voor de Marmotte automatisch meegesleurd in de nervositeit van het evenement. Begrijp het niet verkeerd, want er was nog genoeg tijd om te ontspannen en hilarisch als held uit de hoek te komen. Na de middag trokken de helden met de wagen opnieuw naar Le Bourg d'Oisans om iets te eten alvorens door te rijden naar de top van L'Alpe d'Huez om de kaderplaatjes af te halen. Tijdens de terugrit werd nog even gestopt aan de supermarkt. Daar nestelden iederen zich in het spoor van Michal om toch maar de juiste voeding en drank te kopen om donderdag te verorberen. Bij het uitpakken in het hotel leek het wel alsof iedereen een rantsoen voor een week had aangekocht. Onmenselijk om dat allemaal op te krijgen op 1 dag. Want ook Peter zorgde voor extra koolhydraten. Bij het avondmaal kookte hij extra pasta voor de liefhebbers.
Vrijdag, een dag voor de Marmotte... De zenuwen staan nog straker gespannen dan de dagen voordien. Bepaalde helden zijn duidelijk gevoelig voor stress, anderen lachen de stress liever weg. Het zorgt voor memorabele taferelen. Het beste nieuws is dat Joris zich goed voelt en definitief groen licht krijgt van Eufemiano om te starten in de Marmotte zaterdag. 's Morgens ontstaat er op de parking van Peter een ware fietswerkplaats. De fietsen worden tot in de kleinste details in orde gezet en proper gemaakt voor d-day. De helden kunnen bijna niet meer op een gewone manier met mekaar omgaan, want ook hier regelmatig uitbarstingen van de zenuwen. Als alle fietsen dan eindelijk toch in orde staan, trekken de helden freewheelend met de fiets naar het dorpje om een pasta te gaan eten. Op het terras maken ze vrienden met een Aalsterse compagnie en voor weinig geldsj wordt een lekker bord pasta gegeten. Na de middag wordt er naar Brazilië - Nederland gekeken en gerust. Maar er wordt vooral veel gegeten. Droge pannekoeken, gedroogd fruit, pompelmoezen, rozijnen, peperkoek, chips met zout, boudoirs, liters water,.... te veel om op te noemen. Tot net voor het eten zijn de helden constant bezig met eten. De pasta die Peter serveerde was lekker, degenen die nog konden propten de maag volledig vol. Niet veel later probeerde iedereen zo snel mogelijk de slaap te vatten. Bij de een ging dat al makkelijk dan bij de ander.
Zaterdag, 4u45. 'Als marktkramer ben ik geboren' weerklinkt in de slechtebenenkamer, het sein om op te staan. Het toilet blijft geen minuut ongebruikt, er wordt nog wat pasta gegeten bij het ontbijt en het materiaal en eten wordt in de achterzakjes gepropt. De stress heeft zijn hoogtepunt bereikt, binnen enkele uren is iedereen aan het afzien op de cols. In groep rijden de helden met de fiets naar Bourg d'Oisans waar een orkestje om 6u20 al van jetje aan het geven is. De plaatsen in het startvak worden opgezocht en de blazen worden nog een laatste keer geleegd. Om 7u20 start Joris aan zijn missie, en om 7u50 rijden ook de andere helden over de startmat...
De verhalen van de Marmotte zal u hier later kunnen lezen, want die zijn voor iedereen verschillend. de foto's van deze schitterende week kan u bekijken op facebook door lid te worden van de groep Ammoal Tuupe Cycling.
|
