Om 6u30 zette ATC (Ward, Joris en Stijn) gezamenlijk koers richting Aywaille, het dorp van Philippe Gilbert. Een aantal weken geleden werd deze Belgische topwielrenner nog verguisd door de media en half België omwille van zijn belabberde prestaties. Vandaag stond een trainingsrit op geaccidenteerd parcours met hem op het programma, netjes geregeld door onze voorzitter en John Lelangue. De opdracht: 165 km.

Klokslag 8u00, nadat het startschot weerklinkt vertrekt Phillippe met in zijn zog een 300-tal lotgenoten, allen netjes onder begeleiding van enkele seingevers en motards. Phil neemt onmiddellijk de leiding en de eerste schiftingen worden doorgevoerd. In de eerste 50 km, doen we maar liefst 1000 hm, stuk voor stuk pittige, minder bekende hellingen die elkaar om de haverklap opvolgen en met stijgingspercentages die de 20% dikwijls overstijgen. Wat opvalt is dat Philippe op de hellingen speelt met de pedalen … hij ziet niet af, hij praat nog, hij groet toeschouwers langs de weg … terwijl iedereen zowaar à bloc zit. ATC volgt gezwind in zijn spoor en er is zelfs nog tijd om enkele foto’s te maken op de fiets. 

In het middenstuk van het parcours worden de hellingen minder snel opeenvolgend. De wind blaast pal op de neus en zelfs hier is het opletten door het vormen van waaiers. Ward heeft ondertussen af te rekenen met een mechanisch defect en Joris schakelt een versnelling lager om zijn piek voor het eindejaar niet in het gedrang te brengen. 

Op de Muur van Hoei, waar Phil net naast mij een wheelie uit de kast tovert, word de groep verder uitgedund tot een man of 20 en ook één Grinta-vrouw Anja Buysse, de tante van Greg Van Avermaet. Uit de achtergrond komen er af en toe nog mensen terug en aan de bevoorradingen pikken er sommigen nog in, maar het is duidelijk we zijn met niet veel meer als we aan de voet van Philberg staan … La Redoute, de laatste helling van de dag. Overal staat hier in Luikse Arial ‘Phil’ op de weg geschilderd. Phil is hier duidelijk thuis en houdt zich aan zijn afspraak; we rollen binnen met een moyenne van 29,9 km/u. 

Enkele ogenblikken later bollen Ward en Joris over de meet. Over één ding zijn we het eens; we kregen een prachtig parcours voorgeschoteld, mooie organisatie, memorabele herinneringen en vooral heerlijke trainingskilometers in het zog van een beresterke Phil. Enkel jammer dat we Patricia niet te zien kregen!

Voor enkele sfeerbeelden, klik op de kleine foto bovenaan het verslag.